Η Εξέλιξις σε Υποχώρησι
ΕΠΙ έναν αιώνα και πλέον πολλοί επιστήμονες ισχυρίζοντο ότι κάθε είδους ζωή είναι προϊόν εξελίξεως. Έλεγαν ότι η ζωή δημιουργήθηκε μόνη της, προχώρησε στο στάδιο των φυτών και των ζώων, και κατόπιν, προώδευσε από τα πιθηκοειδή ζώα και έφθασε ως τον άνθρωπο.
Στη διάρκεια όλου αυτού του χρόνου, αυτοί οι επιστήμονες με πεποίθησι αναζητούσαν αποδείξεις για να υποστηρίξουν αυτούς τους ισχυρισμούς των. Πολλοί άνθρωποι της επιστήμης καθώς και άλλοι, ήλπιζαν ότι οι αποδείξεις αυτές θα κατέστρεφαν την πίστι σ’ ένα Θεό Δημιουργό.
Εν τούτοις τα πρόσφατα χρόνια οι αποδείξεις έχουν κάνει το αντίθετο! Έχουν υπονομεύσει τη βάσι για πίστι στη θεωρία της εξελίξεως, κι έτσι πολλοί ειλικρινείς άνθρωποι, περιλαμβανομένων και αρκετών επιστημόνων, δεν δέχονται αυτή τη θεωρία. Εκείνοι που εξακολουθούν να υποστηρίζουν την εξέλιξι, αναγκάσθηκαν να υποχωρήσουν σε μερικές πεποιθήσεις που πίστευαν ακράδαντα.
Σχολιάζοντας αυτή την κατάστασι, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέφεραν: «Η θεωρία της εξελίξεως έχει υποστή μια μεγάλη αλλαγή στα τελευταία 10 χρόνια, διότι οι αρχές της εξελίξεως, όπως εξετέθησαν από τον Δαρβίνο και άλλους, έχουν υποστή αμφισβητήσεις, ενώ παράλληλα έχουν υποδειχθή καινούργιες θεωρίες. Η κατάστασις είναι χαώδης.»
ΕΡΕΥΝΑ ΤΩΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΝ
Προσφάτως αρκετοί ερευνηταί εξέτασαν τις αποδείξεις αμερόληπτα. Εξέφρασαν την έκπληξί τους για τα όσα διεπίστωσαν.
Ο Νόρμαν Μάκβεθ, ένας νομικός που εξεπαιδεύθη στο Χάρβαρντ απεφάσισε να δη το ζήτημα σαν να υπεστήριζε μια υπόθεσι δικαστηρίου. Συγκέντρωσε αποδείξεις υπέρ και κατά της εξελίξεως. Μετά από εντατική έρευνα πολλών ετών, διεπίστωσε ότι οι αποδείξεις εναντίον της εξελίξεως ήσαν τόσο ισχυρές ώστε, όπως είπε, «καμμιά θεωρία δεν μπορεί να προτιμηθή ως καλύτερη απ’ αυτή που υπάρχει.»
Ο Μάκβεθ στη συνέχεια είπε: «Στον τομέα της εξελίξεως οι περισσότερες εξηγήσεις δεν είναι καλές. Είναι γεγονός ότι δεν μπορούν να θεωρηθούν ούτε και σαν εξηγήσεις· είναι υποδείξεις, υπόνοιες, κούφια όνειρα, πράγματα που δύσκολα μπορούν να θεωρηθούν ως υποθέσεις.» Η αντίδρασίς του για ένα χαρακτηριστικό βιβλίο που υπεστήριζε την εξέλιξι, ήταν: «Αν επρόκειτο ν’ αγορεύσω εναντίον αυτού του ανθρώπου στο δικαστήριο, θα τον έκανα να χάση την υπόθεσί του.»
Ο συγγραφεύς της εκδόσεως Δη Ουάσιγκτον Μάνθλη, Τομ Μπέθελλ, έκανε μια παρόμοια έρευνα. Εξεπλάγη όταν διεπίστωσε ότι υπήρχε τόση σύγχυσις και τόσες αντιρρήσεις μεταξύ των εξελικτών. Είπε: «Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι μόνον ένα πολύ μικρό μέρος [του ζητήματος] έχει γίνει γνωστό, διότι φαίνεται ότι αυτό υπήρξε ένα από τα πιο σπουδαία ακαδημαϊκά ζητήματα της δεκαετίας του 1960 και, από ό,τι βλέπω, το συμπέρασμα είναι μάλλον συγκλονιστικό: Η θεωρία του Δαρβίνου, πιστεύω, βρίσκεται στα πρόθυρα της καταρρεύσεως.»
Ο κ. Μπέθελλ παρετήρησε: «Υποθέτω ότι η θεωρία του Δαρβίνου πρόκειται να εγκαταλειφθή, αλλ’ ίσως από σεβασμό προς αυτό τον ηλικιωμένο κύριο . . . η εγκατάλειψις αυτή γίνεται με όσο το δυνατόν περισσότερη διακριτικότητα και ευγένεια και με όσον το δυνατόν λιγώτερες δημοσιεύσεις.»
Πώς αντιδρούν οι εξελικταί σ’ αυτό; Ο Φ. Άππλετον, γράφοντας στο περιοδικό Γουικέντ, λέγει: «Παραδεχόμαστε ότι υπάρχουν χαώδη κενά στις αποδείξεις για την εξέλιξι. . . . Ακόμη και για ένα προχωρημένο επιστήμονα, υπάρχει ένα σημείο όπου οι εξηγήσεις είναι τόσο τετριμμένες ώστε πρέπει να παραδεχθή ότι δεν γνωρίζει στην πραγματικότητα τίποτε.» Προσέθεσε: «Ναι, η εξέλιξις είναι μόνο μια θεωρία. Επομένως, το να πιστεύη κανείς στην εξέλιξι είναι μια πράξις πίστεως.»
Τα «χαώδη κενά» έχουν διευρυνθή με το πέρασμα του χρόνου. Αποδείξεις έχουν συσσωρευθή τώρα σχετικά με την κληρονομικότητα, τη δομή των κυττάρων, το DNA, την πολυπλοκότητα των ζώντων οργανισμών, τα πειράματα αναπαραγωγής καθώς και με τις ανακαλύψεις των απολιθωμάτων. Απ’ όλες αυτές τις μαρτυρίες, γίνεται ολοένα πιο φανερό σε αμερολήπτους εντίμους παρατηρητάς ότι τα γεγονότα με έντονο τρόπο υποστηρίζουν τη δημιουργία, όχι την εξέλιζι.
Η ΒΑΣΙΚΗ ΙΔΕΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΣΥΓΧΥΣΙ
Μια από τις θεμελιώδεις θεωρίες της εξελίξεως, στην πραγματικότητα, ένα από τα κύρια θεμέλιά της, βρίσκεται τώρα σε σύγχυσι. Αυτή είναι η από μακρού αποδεκτή θεωρία για το πώς προήλθε η εξέλιξις—δηλαδή ποιος ήταν ο «μηχανισμός» της.
Οι υποστηρικταί της εξελίξεως επίστευαν ότι συνέβη μέσω μικρών, προοδευτικών αλλαγών στους ζώντες οργανισμούς. Αυτές οι αλλαγές, καθ’ υπόθεσιν, κατέστησαν δυνατόν για τους ζώντες οργανισμούς να επιζήσουν περισσότερο. Οι απόγονοί των, καθ’ υπόθεσιν και πάλι, συνέχισαν να υφίστανται άλλες επωφελείς αλλαγές καθώς περνούσαν εκατομμύρια έτη. Σύμφωνα, μ’ αυτή τη θεωρία, αυτό κατέληξε σε μια βαθμιαία εξέλιξι όλων των εντόμων, των φυτών, των ζώων και του ανθρώπου.
Μεταξύ των επιστημόνων, αυτή η ιδέα της ‘επιβιώσεως του ικανωτέρου’ ονομάζεται ‘φυσική επιλογή.’ Αυτή η φράσις σχεδιάσθηκε έτσι ώστε να εννοή ότι η «φύσις», καθ’ υπόθεσιν, «επέλεξε» τα «ικανώτερα» είδη για επιβίωσι, ενώ τα «ασθενέστερα» εξαφανίσθηκαν.
Γιατί αυτή η θεμελιώδης πεποίθησις έχει αλλάξει τώρα; Διότι μετά από δεκάδες πειραμάτων με ζώντες οργανισμούς και μετά από μελέτη των απολιθωμάτων πολλοί επιστήμονες έφθασαν στο σημείο να κατανοήσουν εκείνο που θα αποτελεί φανερό συμπέρασμα. Είναι το εξής: το γεγονός ότι ένα είδος φυτού ή ζώου μπορεί να επιβιώση καλύτερα, στην πραγματικότητα, δεν έχει καμμιά σχέσι με το πώς αυτό το είδος ήλθε στη ζωή για πρώτη φορά. Αν ένα είδος αλεπούς μπορεί να επιβιώση καλύτερα από ένα άλλο είδος αλεπούς, αυτό δεν εξηγεί το πώς ήλθαν στη ζωή είτε το ένα είδος είτε το άλλο. Η «επιβίωσις» δεν εξηγεί την «άφιξι». Ούτε η απλή επιβίωσις μπορεί να μεταβάλη την αλεπού σε κάποιο διαφορετικό ζώο.
Οι επιστήμονες που ασχολούνται με τα πειράματα αναπαραγωγής έχουν διαπιστώσει, μετά από δεκάδες πειραμάτων, ότι, άσχετα με το πόσο εντατικά αναπαράγουν τα φυτά ή τα ζώα, αυτά ποτέ δεν αναπτύσσονται σ’ ένα νέο ή εντελώς διαφορετικό είδος. Μπορούν βέβαια να προκαλέσουν αλλαγές στο μέγεθος, στο χρώμα ή σε άλλα χαρακτηριστικά. Αλλά μια αγελάδα παραμένει πάντοτε αγελάδα· ένα σταφύλι παραμένει πάντοτε σταφύλι· μια μύγα πάντοτε παραμένει μύγα.
Έχει τώρα γίνει οριστικά σαφές ότι πέρα από ένα συγκεκριμένο και περιωρισμένο βαθμό παραλλαγής απ’ αυτό που είναι φυσιολογικός οι ζώντες οργανισμοί δεν μπορούν ν’ αλλάξουν περαιτέρω χωρίς είτε να τους αφαιρέσουν την ικανότητα της αναπαραγωγής ή να τους φονεύσουν. Γιατί; Διότι υπάρχει ένας νόμος που τους περιορίζει σ’ αυτό που είναι.
«ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΑΥΤΩΝ»
Ο Θεός έχει εμφυτεύσει μέσα σε όλους τους ζώντες οργανισμούς ένα νόμο για να κρατή τα βασικά των είδη διαχωρισμένα. Αυτός ο νόμος είναι εκείνο που η Αγία Γραφή ονομάζει «κατά το είδος αυτών.»
Ένα παράδειγμα αυτού βρίσκεται στο εδάφιο Γένεσις 1:24, όπου λέγει: «Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήση η γη ζώα έμψυχα κατά το είδος αυτών, κτήνη και ερπετά και ζώα της γης κατά το είδος αυτών.» Αυτό αληθεύει επίσης σχετικά με όλα τα φυτά, τα έντομα, τα πτηνά, τα ψάρια και τους ανθρώπους.
Εν τούτοις, η κληρονομική κατασκευή των ζώντων οργανισμών περιλαμβάνει τη δυνατότητα για ποικιλία μέσα στα πλαίσια των βασικών ειδών, πράγμα το οποίο κάνει τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα. Αλλά ακριβώς όπως διεπίστωσαν οι αναπαραγωγοί, μολονότι μπορεί να υπάρχουν πολλές ποικιλίες γάτας, επί παραδείγματι, όλες οι ποικιλίες πάντοτε παραμένουν γάτες και μπορούν να πολλαπλασιασθούν μόνο μεταξύ τους. Το ίδιο αληθεύει και για άλλα βασικά είδη.
Ο Χάρολντ Κόφφιν, ζωολόγος ασπονδύλων από το Πανεπιστήμιο της Καλιφορνίας, εδήλωσε: «Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μεγάλη προσαρμοστικότης, αλλ’ αυτή η προσαρμοστική αλλαγή δημιούργησε στην πραγματικότητα εξελικτική πρόοδο από μια μεγάλη κατηγορία σε μια άλλη; Οι αποδείξεις της επιστήμης δεν υποστηρίζουν αυτό το είδος της αλλαγής.»
ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΩΝ ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΚΤΩΝ
Οι αποδείξεις από τα απολιθώματα, δηλαδή τα υπολείμματα ζώντων οργανισμών που έχουν εκσκαφή από τη γη εστράφησαν τώρα εναντίον των ίδιων των εξελικτών. Αυτοί είχαν ελπίσει ότι μετά από έναν αιώνα και πλέον ερεύνης, θα εύρισκαν τα απολιθώματα που αποτελούν τους ‘συνδετικούς κρίκους’ που συνδέουν τους διαφόρους τύπους των ζώντων οργανισμών που έζησαν κάποτε σε μια αδιάσπαστη αλυσίδα. Αλλά η αφθονία των απολιθωμάτων που είναι διαθέσιμα τώρα έχει εντελώς καταστρέψει αυτή την ελπίδα.»
Ο ζωολόγος Κόφφιν λέγει: «Τα απολιθώματα, που είναι αποδείξεις της ζωής του παρελθόντος, αποτελούν το αποκορύφωμα και το τελευταίο δικαστήριο εφέσεως διότι το υπόμνημα των απολιθωμάτων είναι η μόνη αυθεντική ιστορία της ζωής που είναι διαθέσιμη στην επιστήμη.» Αλλά τι δείχνει το υπόμνημα; Συμφωνεί με την εξέλιξι; Ο Κόφφιν απαντά : «Όχι. . . . Μας λέγει ότι τα φυτά και τα ζώα δημιουργήθηκαν στις βασικές των μορφές. Τα βασικά γεγονότα του υπομνήματος των απολιθωμάτων υποστηρίζουν τη δημιουργία, όχι την εξέλιξι.»
Ο Δρ Ν τ. Β. Γκόουερ, βιοχημικός από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, επιβεβαιώνει, επίσης, ότι ‘η ιστορία των απολιθωμάτων συμφωνεί με την αφήγησι της Γενέσεως (της Αγίας Γραφής).’ Λέγει ότι ‘στα αρχαιότερα πετρώματα δεν βρίσκομε μια σειρά απολιθωμάτων που να καλύπτουν τις βαθμιαίες αλλαγές από τα πρωταρχικά δημιουργήματα σε ανεπτυγμένα είδη, αλλά, μάλλον, στα παλαιά πετρώματα εμφανίζονται ξαφνικά ανεπτυγμένα είδη.’ Παρετήρησε επίσης ότι μεταξύ κάθε κυρίου τύπου φυτού και ζώου ‘υπάρχει πλήρης απουσία των μεσολαβούντων απολιθωμάτων.’
Έτσι, ενός αιώνος και πλέον έρευνες σε εκατομμύρια απολιθωμάτων επιβεβαίωσαν ότι τα είδη της ζωής δημιουργήθηκαν «κατά το είδος αυτών.»—Γέν. 1:11, 12, 21, 24.
ΥΠΟΧΩΡΗΣΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Επίσης οι πρόσφατες ανακαλύψεις απολιθωμάτων έχουν προκαλέσει μια υποχώρησι σχετικά με την υποτιθέμενη εξελικτική ιστορία του ανθρώπου. Αυτές οι ανακαλύψεις κατέρριψαν τη θεωρία του «δένδρου» της εξελίξεως, δηλαδή της υποτιθεμένης εξελίξεως των πιθηκοειδών δημιουργημάτων σε ανθρώπους.
Λόγω αυτών των προσφάτων ανακαλύψεων, η εφημερίς Γκλομπ της Βοστώνης έγραψε: «Κάθε βιβλίο ανθρωπολογίας, κάθε άρθρο σχετικά με την εξέλιξι του ανθρώπου, κάθε εικόνα του οικογενειακού δένδρου του ανθρώπου θ’ αποδειχθή ότι είναι ανοησία. . . . Δείχνει, επίσης, ότι έχομε μπερδέψει τους απογόνους μας.»
Τι προκάλεσε αυτή την υποχώρησι; Η ανακάλυψις ανθρωπίνων απολιθωμάτων συγχρόνου τύπου που επιστεύετο ότι ήσαν παλαιότερα από τον υποτιθέμενο «πιθηκάνθρωπο,» από τον οποίο καθ’ υπόθεσιν είχαν προέλθει. Ένα απ’ αυτά τα «πιθηκοειδή» δημιουργήματα, που είχε ονομασθή Αυστραλοπίθηκος από τους επιστήμονες, επιστεύετο κάποτε από μερικούς ότι ήταν ο ελλείπων κρίκος μεταξύ των ανθρώπων και των πιθήκων.
Αλλά, σύμφωνα με επιστημονικές πηγές, οι νέες μαρτυρίες έχουν αποδείξει ότι αυτό είναι αδύνατον. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέφεραν: «Τα νέα απολιθώματα προμήθευσαν ως συμπερασματική απόδειξι ότι ο Αυστραλοπίθηκος, ένα εκλιπόν είδος που επιστεύετο κάποτε ότι ήταν ο μεταβατικός κρίκος μεταξύ του πιθήκου και του ανθρώπου, απεδείχθη ότι στην πραγματικότητα, ήταν ένας αρχαίος άνθρωπος συγχρόνου μορφής ο οποίος έφερε την εξέλιξι σε αδιέξοδο.»
Η αλήθεια είναι ότι και οι άνθρωποι, επίσης, δημιουργήθηκαν ‘κατά το είδος αυτών.’ Αυτός είναι ο λόγος που δεν βρέθηκαν ποτέ συνδετικοί «κρίκοι» μεταξύ των ανθρώπων και των ζώων. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ποτέ δεν πρόκειται να βρεθή κάτι τέτοιο. Το τεράστιο χάσμα θα παραμένη πάντοτε, διότι ετέθη εκεί από τον Δημιουργό για να ξεχωρίζη τον άνθρωπο από τα ζώα.
Ο Άντονυ Όστρικ, ένας καθηγητής της ανθρωπολογίας από την Ινδιάνα, είπε σ’ ένα συνέδριο επιστημόνων ότι οι αποδείξεις δείχνουν πως ο άνθρωπος παρέμεινε βασικά ο ίδιος από τότε που πρωτοεμφανίσθηκε. Εδήλωσε: «Δεν είναι δυνατόν ν’ αντιληφθούμε πώς, βιολογικές, κοινωνικές και πολιτιστικές δυνάμεις ή διαδικασίες, θα μπορούσαν να μεταστρέψουν οποιοδήποτε είδος προανθρωπίνου ανθρωποειδούς στο είδος του χόμο σάπιενς.» Παρετήρησε ότι η μοναδική βιοφυσική και κοινωνική φύσις του ανθρώπου εμφανίζεται για ν’ αντιπροσωπεύση «μια αδιάσπαστη άβυσσο που τον χωρίζει από όλα τα άλλα ζώα.»
Είναι, επομένως, σαφές ότι οι μαρτυρίες που συσσωρεύθηκαν στη διάρκεια πολλών δεκαετιών, έδειξαν ότι η εξέλιξις υποχωρεί από πολλά μέτωπα. Αντιμετωπίζοντας τα γεγονότα με ειλικρίνεια, θα φθάσωμε μόνο σ’ ένα συμπέρασμα όπως η Αγία Γραφή εδήλωσε πριν από καιρό: «Γνωρίσατε ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός· αυτός έκαμεν ημάς, και ουχί ημείς.»—Ψαλμ. 100:3, ΜΝΚ.
[Εικόνα στη σελίδα 614]
Αν ένα είδος αλεπούς μπορή να επιβιώση καλύτερα από ένα άλλο είδος αλεπούς, αυτό δεν μεταβάλλει την αλεπού σ’ ένα διαφορετικό ζώο.
[Εικόνα στη σελίδα 615]
«Τα φυτά και τα ζώα . . . παράγουν τα μικρά τους από τα δικά των σώματα και με κανέναν άλλο τρόπο.» «Κάθε είδος ζωής προέρχεται από προηγούμενη ζωή, . . . ο οργανισμός των γονέων καθώς και των απογόνων τους είναι του ιδίου είδους.»—«Βιολογία για Σας» (Biology for You), σ, 468. «Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία,» 1956, Τομ. 3, σ. 721 (στην Αγγλική).