Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Το εδάφιο Ιάκωβος 4:5 φαίνεται ότι περιέχει μια παραπομπή από την Αγία Γραφή, αλλά ποιο είναι το εδάφιο από το οποίο παραθέτει ο Ιάκωβος, και ποιο είναι το σημείο που θέλει να τονίση;

Το εδάφιο Ιάκωβος 4:5 λέγει: «Ή νομίζετε ότι ματαίως η γραφή λέγει, Προς φθόνον επιποθεί το πνεύμα, το οποίον κατώκησεν εν ημίν;»

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κάποιο μεμονωμένο Γραφικό εδάφιο από το οποίο μπορεί να λεχθή ότι παρέθεσε συγκεκριμένα ο μαθητής Ιάκωβος. Ίσως έδινε απλώς μια περίληψι, σαν να λέγαμε, μιας βασικής ιδέας που βρίσκεται σε αρκετά εδάφια.

Επειδή δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο εδάφιο στις Εβραϊκές Γραφές που να ταιριάζη με τα λόγια του Ιακώβου, ωρισμένοι σχολιασταί υπέθεσαν ότι παρέθετε από κάποιο απόκρυφο ή απολεσθέν κείμενο. Ωστόσο, οι θεόπνευστοι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών με συνέπεια χρησιμοποιούσαν την έκφρασι «η γραφή λέγει,» για να εισάγουν παραπομπές ή να κάνουν μνεία για τμήματα του θεοπνεύστου κανόνος, είτε από βιβλία που εγράφησαν αρχικά στην Εβραϊκή γλώσσα, είτε από κάποια Ελληνική μετάφρασι αυτών. (Ιωάν. 19:37· Ρωμ. 4:3· 9:17· Γαλ. 4:30· 1 Τιμ. 5:18) Δεν παρέθεταν από τα μη κανονικά Απόκρυφα βιβλία.

Αρκετά Γραφικά εδάφια τονίζουν το γεγονός ότι οι ατελείς άνθρωποι έχουν μια αμαρτωλή τάσι. Παραδείγματος χάριν, διαβάζομε: «Και είδεν ο Ιεχωβά ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου . . . και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας,» και, «Η ψυχή του ασεβούς επιθυμεί κακόν.» (Γέν. 6:5, ΜΝΚ· 8:21· Ψαλμ. 51:3-5· Παροιμ. 21:10· Ιερεμ. 17:9· Γαλ. 5:17) Επίσης, ο Ιεχωβά με σαφήνεια προειδοποιεί κατά του φθονερού και άπληστου ανταγωνιστικού πνεύματος που προκαλεί τόση αναστάτωσι. (Έξοδ. 20:17· Ψαλμ. 37:1· 73:3· Εκκλησ. 4:4) Έτσι, ο μαθητής Ιάκωβος θα μπορούσε πολύ κατάλληλα ν’ αναφέρη αυτές τις βασικές σκέψεις τονίζοντας συγχρόνως το σημείο που ήθελε, εισάγοντάς το με την έκφρασι «η γραφή λέγει.»—Παράβαλε με Ρωμαίους 3:9-18.

Ο Ιάκωβος είχε μόλις συμβουλεύσει τους Χριστιανούς αδελφούς του ν’ αποφεύγουν τις διαμάχες, τις διχόνοιες και τις συγκρούσεις. (Ιακ. 4:1, 2) Κατόπιν τόνισε ότι, το να είναι κανείς φίλος του κόσμου, σημαίνει ότι είναι εχθρός του Θεού. (Ιακ. 4:4) Αυτές οι σκέψεις συνδέονται θαυμάσια στο εδάφιο πέντε: «Ή νομίζετε ότι ματαίως η γραφή λέγει, Προς φθόνον επιποθεί το πνεύμα, το οποίον κατώκησεν εν ημίν;» Πράγματι, το άτομο που παρασύρεται από μια τάσι προς την κακία, τον φθόνο και τα έργα που συνοδεύουν αυτές τις τάσεις θέτει τον εαυτό του σε αντίθεσι με τον Θεό. Το βασικό νόημα του Λόγου του Θεού το αποδεικνύει αυτό. Ο Ιάκωβος κατόπιν κλείνει το θέμα με μια παραπομπή από τις Παροιμίες, λέγοντας «Αλλά μεγαλητέραν χάριν δίδει ο Θεός· όθεν λέγει [στο εδάφιο Παροιμίες 3:34]· ο Θεός εις τους υπερήφανους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.»—Ιακ. 4:6.