Τι ο Σοφός Ανήρ Εννοούσε;

Δεν Μπορεί ν’ Αποφύγη Κανείς τον Πόλεμο του Θανάτου

Υπάρχει ένας πόλεμος τον οποίον είναι ανθρωπίνως αδύνατον ν’ αποφύγη κανείς. Ο Βασιλεύς Σολομών έγραψε τα εξής σχετικά μ’ αυτό: «Δεν υπάρχει άνθρωπος έχων εξουσίαν επί του πνεύματος [της δυνάμεως της ζωής], ώστε να εμποδίζη το πνεύμα· ουδέ έχων εξουσίαν επί της ημέρας του θανάτου· και εν τω πολέμω δεν είναι αποφυγή· και η ασέβεια δεν θέλει ελευθερώσει τους έχοντας αυτήν.»—Εκκλησ. 8:8.

Στον καιρό του θανάτου, ο άνθρωπος είναι αδύναμος. Όσο κι αν προσπαθήση, δεν μπορεί να εμποδίση το πνεύμα ώστε η δύναμις της ζωής να παραμείνη μέσα στα κύτταρα του σώματος κι έτσι να παραμείνη ζωντανός. Οι θνητοί άνθρωποι δεν μπορούν ν’ ασκήσουν έλεγχο πάνω στην ημέρα του θανάτου. Καμμιά ανθρώπινη προσπάθεια δεν μπορεί ν’ απαλλάξη το άτομο από τον αμείλικτο πόλεμο που ο εχθρός «θάνατος» εξαπολύει εναντίον όλων. (Ρωμ. 5:14) Δεν υπάρχει ούτε και η δυνατότης διευθετήσεως για κάποιο υποκατάστατο ώστε να πάρη κανείς άδεια από τον θάνατο. Ο θεόπνευστος ψαλμωδός δήλωσε: «Ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι’ αυτόν· διότι πολύτιμος είναι η απολύτρωσις της ψυχής αυτών, και ανεύρητος διαπαντός, ώστε να ζη αιωνίως, να μη ίδη διαφθοράν.» (Ψαλμ. 49:7-9) Στη διάρκεια της ζωής τους οι ασεβείς, με πανούργα και πλάγια μέσα, μπορεί να ξεφύγουν την τιμωρία. Ωστόσο, κανένα επινόημα, κανένα σχέδιο, καμμιά ραδιουργία δεν μπορεί να τους γλυτώση από τον θάνατο.

Αντιμετώπισις Αυτών που Βλέπει Κανείς σ’ έναν Ατελή Κόσμο

Σ’ αυτό το ατελές σύστημα υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να μας ενοχλούν πολύ. Ίσως ευημερούν οι κακοί, ενώ οι δίκαιοι υποφέρουν. Πώς μπορούμε να εμποδίσωμε αυτά τα πράγματα να μη μας πικραίνουν;

Βασισμένος σε προσεκτική έρευνα, ο Βασιλεύς Σολομών έκαμε μερικές υποβοηθητικές παρατηρήσεις. Έγραψε: «Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν. Αν και ο αμαρτωλός πράττη κακόν εκατοντάκις και μακροημερεύη, εγώ όμως γνωρίζω βεβαίως ότι θέλει είσθαι καλόν εις τους φοβούμενους τον Θεόν, οίτινες φοβούνται από προσώπου αυτού· εις δε τον ασεβή δεν θέλει είσθαι καλόν, και δεν θέλουσι μακρυνθή αι ημέραι αυτού, αίτινες παρέρχονται ως σκιά· διότι δεν φοβείται από προσώπου του Θεού.»—Εκκλησ. 8:11-13.

Όπως τόνισε εδώ ο Σολομών, η ανθρώπινη δικαιοσύνη μπορεί να είναι χαλαρή και τα ανθρώπινα δικαστήρια ίσως με οδυνηρό τρόπο καθυστερούν ή ακόμα και αμελούν την εκτέλεσι κρίσεως κατά των κακών έργων. Επειδή δεν τιμωρούνται για την ανομία τους, οι ασεβείς νομίζουν ότι ξεφεύγουν από κάτι κι έτσι συνεχίζουν με πιο σταθερό τρόπο την κακή τους πορεία. Αλλ’ η κακία τους δεν φέρνει καμμιά ανταμοιβή. Η ζωή τους περνά γρήγορα, «ως σκιά», και καμμιά ραδιουργία τους δεν μπορεί να την μακρύνη. Από την άλλη πλευρά, τα δίκαια άτομα δεν βρίσκονται πραγματικά σε μια μόνιμη μειονεκτική θέσι. Είναι αλήθεια ότι οι άλλοι ίσως δυσκολεύουν τα πράγματα γι’ αυτούς. Ωστόσο, ο ορθός σεβασμός που τρέφει κάποιος για τον ‘φόβο’ του Δημιουργού, είναι προς όφελός του. Ο δίκαιος έχει μια καθαρή συνείδησι, βρίσκει ευχαρίστησι και ικανοποίησι στην εκτέλεσι αυτού που γνωρίζει ότι είναι ορθό και, αν πεθάνη ως επιδοκιμασμένος δούλος του Θεού, έχει την ελπίδα αναστάσεως. Έτσι, σε τελευταία ανάλυσι, όλα ‘συνεργούσι προς το καλόν’ εκείνων που φοβούνται τον Ιεχωβά Θεό.

Αν είναι βέβαιος κάποιος ότι ο Ύψιστος θ’ ανταμείψη εκείνους που τον φοβούνται, δεν θα πικραίνεται όταν βλέπη αυτά που περιγράφει κατόπιν ο Σολομών: «Υπάρχει ματαιότης, ήτις γίνεται επί της γης· ότι είναι δίκαιοι εις τους οποίους συμβαίνει κατά τα έργα των ασεβών, και είναι ασεβείς εις τους οποίους συμβαίνει κατά τα έργα των δικαίων· είπα ότι και τούτο ματαιότης.» (Εκκλησ. 8:14) Δεν ευθύνεται ο Ιεχωβά Θεός γι’ αυτή την αδικία. Είναι «ματαιότης, ήτις γίνεται επί της γης»—κάτι για το οποίο ευθύνονται οι ατελείς άνθρωποι. Μερικές φορές αυτό οφείλεται στη διαφθορά των αξιωματούχων, ενώ άλλες φορές οφείλεται απλώς σε έλλειψι γνώσεως ή εκτιμήσεως για τις θαυμάσιες αρχές του Θεού που εκτίθενται στον Λόγο του.

Το θεοφοβούμενο άτομο δεν αφήνει τις αδικίες του κόσμου να καταστρέφουν τη χαρά του στη ζωή. Αντιλαμβάνεται ότι απλώς δεν μπορεί ν’ αλλάξη αυτό που ο Θεός μέχρι τώρα ανέχεται μεταξύ των ανθρώπων, κι έτσι ενεργεί σε αρμονία με τα εξής λόγια του Σολομώντος: «Εγώ επήνεσα την ευφροσύνην διότι ο άνθρωπος δεν έχει καλήτερον υπό τον ήλιον, ειμή να τρώγη και να πίνη και να ευφραίνηται και τούτο θέλει μείνει εις αυτόν από του κόπου αυτού εν ταις ημέραις της ζωής αυτού, τας οποίας ο Θεός έδωκεν εις αυτόν υπό τον ήλιον.» (Εκκλησ. 8:15) Ναι, η καλύτερη πορεία στη ζωή είναι η διατήρησις ενός κατάλληλου φόβου του Δημιουργού ενώ, συγχρόνως, το άτομο βρίσκει ικανοποίησι από την εργασία και την υγιή απόλαυσι της τροφής και ποτού. Αν ένα άτομο ανησυχούσε και στενοχωριόταν για όλα τα εσφαλμένα πράγματα σ’ αυτό το σύστημα, θ’ απογοητευόταν και θα έχανε την απόλαυσι της ζωής. Θα κατέστρεφε την πνευματικότητα και την ευτυχία του. Το ν’ ανησυχή κανείς ή να παραπονήται δεν θα επισπεύση την ανακούφισι που θα έλθη όταν ο Θεός απομακρύνη την παρούσα τάξι και θα την αντικαταστήση με μια δίκαιη νέα τάξι.—Ψαλμ. 37:5-7.

Επί πλέον, τίποτε δεν κερδίζει με το να προσπαθή ν’ ανακαλύψη κάποιο κανόνα ή τύπο που να εξηγή πλήρως και με κάθε λεπτομέρεια γιατί τα πράγματα γίνονται μ’ αυτόν τον τρόπο στον κόσμο. Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών και άλλοι, πριν από πολλά χρόνια, έκαμαν μια προσεκτική έρευνα των ανθρωπίνων υποθέσεων. Ωστόσο, δεν μπόρεσαν ν’ ανακαλύψουν ένα τέτοιο ακριβή κανόνα βάσει του οποίου να καθορίσουν τι πρέπει ν’ αναμένουν σε κάθε περίπτωσι. Ο Σολομών παρετήρησε: «Αφού έδωκα την καρδίαν μου εις το να γνωρίσω την σοφίαν και να ίδω τον περισπασμόν τον γινόμενον επί της γης, διότι ούτε ημέραν ούτε νύκτα δεν βλέπουσιν ύπνον εις τους οφθαλμούς αυτών· τότε είδον παν το έργον του Θεού, ότι άνθρωπος δεν δύναται να εύρη το έργον το οποίον εγεινεν υπό τον ήλιον επειδή όσον και αν κοπιάση ο άνθρωπος ζητών, βεβαίως δεν θέλει ευρεί· έτι δε και ο σοφός εάν είπη να γνωρίση αυτό, δεν θέλει δυνηθή να εύρη.»—Εκκλησ. 8:16, 17.

Προσέξτε ότι ο Σολομών αναφέρθηκε στα πράγματα που λαμβάνουν χώρα μεταξύ των ανθρώπων ως «το έργον του Θεού.» Αυτό μπορεί να λεχθή επειδή το κάθε τι συμβαίνει κατά δική του ανοχή, αλλ’ όχι διότι ο Θεός επιβάλλει, υποστηρίζει ή επιδοκιμάζει όλα αυτά που γίνονται. Ακόμα κι αν ένα άτομο θυσιάση τον ύπνο του, δεν θα μπορέση ν’ αντιληφθή την πλήρη έκτασι αυτού που ο Θεός κάνει και ανέχεται στην τελική επεξεργασία του μεγαλειώδους σκοπού του. Αυτή ακριβώς η σκέψις εκφράζεται από τον τρόπο που η μετάφρασις Μόφφατ αποδίδει τα λόγια του Σολομώντος: «Όταν έδωκα τη διάνοιά μου στη μελέτη της σοφίας, να μελετήσω όλη την πολυάσχολη ζωή του κόσμου, διεπίστωσα ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να συλλάβη την αλήθεια όλων εκείνων που ο Θεός κάνει στον κόσμο· μπορεί να μοχθήση στην προσπάθειά του να το επιτύχη αυτό, να το επιζητή άυπνος μέρα και νύχτα, αλλά ποτέ δεν θα το ανακαλύψη· ο σοφός μπορεί να νομίζη ότι πλησιάζει στο μυστικό, αλλά ποτέ δεν θα το βρη.»—Εκκλησ. 8:16, 17.