Τι ο Βασιλεύς Κάνει για Μας

«Το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης.»—Ησ. 9:6.

1, 2. Από ποια αντιμαχόμενα αισθήματα κατέχονται οι άνθρωποι όταν βλέπουν την κακή κατάστασι του κόσμου;

ΕΙΝΑΙ δύσκολο για τους ατελείς ανθρώπους να διακρίνουν γιατί ο Θεός επέτρεψε να συνεχίζωνται οι ίδιες ατελείς συνθήκες πάνω από 1.900 χρόνια από τότε που ο Ιησούς Χριστός ήλθε στη γη. Λέγουν, ‘Γιατί τα πράγματα δεν εξελίχθησαν ταχύτερα;’ Έπειτα, όταν βλέπουν την περιπλοκή στην οποία βρίσκεται ο κόσμος, λέγουν συχνά, ‘Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί ποτέ να τακτοποιηθούν τα πράγματα.’ Καθώς εξετάζομε το πρόγραμμα για τον Βασιλέα της κυβερνήσεως του Θεού, μπορούμε να καταλάβωμε τη φαινομενική βραδύτητα, ίσως μάλιστα και να θαυμάσωμε για τα όσα θα εκπληρωθούν σ’ ένα σχετικά βραχύ χρονικό διάστημα.

² Στο προηγούμενο άρθρο είδαμε ότι η ζωή του Ιησού μεταβιβάσθηκε από το ουράνιο πνευματικό επίπεδο στο ανθρώπινο, για να δώση αυτή την ανθρώπινη ζωή ως θυσία και να γίνη έτσι κατάλληλος ως Αρχιερεύς του ανθρωπίνου γένους. Η ευπειθής πορεία του στη γη τον κατέστησε επίσης κατάλληλο να είναι Βασιλεύς. Πώς θα εκπληρώση αυτές τις υπηρεσίες προς όφελος της ανθρωπίνης φυλής;

3. Σε ποια σχέσι ήλθε ο Ιησούς με την ανθρώπινη φυλή δια της θυσίας του; (1 Τιμ. 2:5, 6·1 Ιωάν. 2:1, 2)

³ Με τη λυτρωτική θυσία που προσέφερε στον Ιεχωβά Θεό, τον Κτήτορα των πάντων, ο Ιησούς Χριστός είναι ο κτήτωρ της ανθρωπίνης φυλής και μπορεί να πολιτευθή με τον καθένα, ανάλογα με τον δίκαιο σκοπό του Θεού, ώσπου ν’ αποκαταστήση τελικά όλους τους ευπειθείς, συμφιλιώνοντάς τους πλήρως με τον Θεό. (Ιωάν. 5:22) Ήταν διάταξις του Θεού, για ν’ ανορθωθή η ανθρώπινη φυλή από την αμαρτία και να επανέλθη στη δίκαιη οικογένειά του. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Θεός διετήρησε την απόλυτη δικαιοσύνη του και συγχρόνως βοήθησε την ανθρωπότητα.—Ρωμ. 3:23-26.

4. (α) Τι έκαμε ο Ιησούς μετά την ανάστασί του, και τι γίνεται για τους ευπειθείς ανθρώπους; (β) Πώς ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής δείχνει ότι η δοκιμασία του Ιησού μάς βεβαιώνει για την πιο στοργική και πιο λεπτή βοήθεια;

⁴ Ο Χριστός ανελήφθη στους ουρανούς μετά την ανάστασί του, για να παρουσιάση την αξία της θυσίας του στον Θεό όπως και ο αρχιερεύς του Ισραήλ, κάθε χρόνο την Ημέρα του Εξιλασμού, ερράντιζε λίγο από το αίμα των ζώων στα Άγια των Αγίων του ναού, όπου ο Θεός κατοικούσε αντιπροσωπευτικά. Σ’ εκείνους που είναι ευπειθείς, ο Χριστός, γίνεται «ο έσχατος Αδάμ,» «Πατήρ του μέλλοντος αιώνος,» που μπορεί να τους αναγεννήση σε ζωή. (1 Κορ. 15:45· Ησ. 9:6) Η δοκιμασία που υπέστη στη γη, μας διαβεβαιώνει ότι θα έχωμε την πιο τρυφερή και πιο λεπτή βοήθεια με τη μεγαλύτερη κατανόησι, όπως είναι γραμμένο:

«Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν, όστις διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, δια να λάβωμεν έλεος, και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας.»—Εβρ. 4:14-16.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΤΕΛΕΙΟΤΗΣ;

5. (α) Τι απέδειξε σε μας η εντελώς τέλεια, αναμάρτητη ζωή του Ιησού; (β) Τι επιτελεί η θυσία και η ιερωσύνη του για τους 144.000 συντρόφους του;

⁵ Η δίκαιη ζωή του Χριστού εξασφάλισε γι’ αυτόν την ευνοϊκή απόφασι του Θεού ότι διετήρησε τέλεια υπακοή, χωρίς καμμιά απολύτως αμαρτία, και χωρίς να φιλοξενήση ούτε μια κακή σκέψι. Αυτό αποδεικνύει ότι, με τη βοήθειά Του, μπορεί οποιοσδήποτε να διακρατήση ακεραιότητα και να κερδίση το μειδίαμα της επιδοκιμασίας του Θεού. (Ρωμ. 5:18, 19) Όταν φθάση ένας άνθρωπος σε τελειότητα, μπορεί να διατηρήση την ίδια τέλεια, αναμάρτητη υπακοή. Τι μεγάλο έργο επιτελεί η ζωή, η θυσία και η ιερωσύνη του Χριστού! Αυτός βοηθεί άλλους 144.000 να γίνουν βασιλείς και ιερείς μαζί του και να ευλογήσουν το ανθρώπινο γένος μέσω του έργου των, κάτω από την κατεύθυνσι του Χριστού, εφαρμόζοντας στην ανθρωπότητα τα οφέλη που προέρχονται από την εξιλεωτική του θυσία.

6. (α) Ποιος είναι ο θάνατος που θα καταργηθή ως ο έσχατος εχθρός; (β) Πώς και πότε θα καταργηθή ο θάνατος;

⁶ Η Βασιλεία με το ιερατείο της, τελικά θα καταργήση τον θάνατο που μαστίζει όλο το ανθρώπινο γένος, ένα θάνατο που εκληρονόμησαν οι άνθρωποι ένεκα της αμαρτίας του πατρός των Αδάμ. (Ρωμ. 5:12) Στο τέλος της χιλιετούς διακυβερνήσεως της Βασιλείας, όταν όλοι οι ευπειθείς θα λάβουν πληρότητα ζωής με τελειότητα, θα έχη καταστραφή αυτός ο θάνατος που προήλθε από τον Αδάμ. Η Αγία Γραφή μάς λέγει ότι όλα τα άλλα εμπόδια της ευτυχίας του ανθρώπου—οι ασεβείς κυβερνήσεις, όλοι οι εναντιούμενοι στη δίκαιη κυριαρχία του Θεού, όλα όσα είναι αντίθετα στην ευημερία του ανθρώπου—θ’ αφανισθούν. Τότε, «έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.»—1 Κορ. 15:25, 26.

ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑ

7. Τι εγγυώνται οι επαγγελίες της Βασιλείας, και ποιο ερώτημα σχετικά μ’ αυτό χρειάζεται απάντησι;

⁷ Οι επαγγελίες, λοιπόν, που σχετίζονται με αυτά που θα επιτελέση η Βασιλεία προς όφελος του ανθρώπου, αποτελούν εγγύησι ότι ο Θεός δεν συγχωρεί την αμαρτία, την ανομία, την ατέλεια και τα θανατηφόρα αποτελέσματά της, και ότι θα τα εξαφανίση πλήρως για πάντα. Αυτό το ζήτημα της ανοχής της ανομίας εκ μέρους του Θεού επί πολύν καιρό, έχει βάλει σε αμηχανία πολλά ειλικρινή, ερευνητικά άτομα. Και, πραγματικά, πρόκειται για ένα μεγάλο επίμαχο ζήτημα ενώπιον όλης της κτίσεως. Για να κατανοήσωμε τους σκοπούς και το έργο της Βασιλείας, είναι ουσιώδες να κατανοήσωμε το επίμαχο αυτό ζήτημα.

8. Ποιο είναι το μεγάλο επίμαχο ζήτημα που τίθεται ενώπιον του σύμπαντος;

⁸ Το επίμαχο ζήτημα είναι το ζήτημα της κυριαρχίας—της κυριαρχίας ή διακυβερνήσεως του Θεού—όχι ως προς το αν ο Θεός είναι κυρίαρχος. Αυτό είναι γεγονός. (Ψαλμ. 90:2· Πράξ. 4:24) Αλλά έγινε μια πρόκλησις σχετικά με την ορθότητα, την αξιότητα και τη δικαιοσύνη της κυριαρχίας του Ιεχωβά. Εξ αιτίας αυτού του επιμάχου ζητήματος ο Θεός επέτρεψε την ανομία για ένα περιωρισμένο χρονικό διάστημα.

9. Με ποια ιδιότητα έπλασε ο Θεός τα πρώτα ανθρώπινα πλάσματα και μήπως αυτή η ιδιότης τους καθιστά ατελείς;

⁹ Η ανοχή της ανομίας από τον Θεό, στρέφεται γύρω από το γεγονός ότι ο Θεός έκαμε τα πρώτα ανθρώπινα πλάσματα κατ’ εικόνα και ομοίωσίν του. (Γέν. 1:26, 27) Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες. Μπορούν να εκλέξουν να πράξουν το καλό ή το κακό. Δεν είναι ρομπότ «προγραμματισμένα» να κάνουν μόνο το καλό. Ο Αδάμ και η Εύα, ως νοήμονα πρόσωπα μ’ αυτές τις ιδιότητες, ήσαν τέλειοι απ’ αυτή την άποψι. Αν εδημιουργούντο χωρίς την ικανότητα να κάνουν εκλογή και να λαμβάνουν αποφάσεις, θα ήσαν ατελείς, θα τους έλειπε κάτι. Ο Θεός δεν θέλησε να διακρατήση από ένα νοήμον πλάσμα, που δημιούργησε κατ’ εικόνα του, την ελευθερία ν’ αποφασίζη μόνο του για το αν θα εκλέξη το ορθό ή το εσφαλμένο. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο τους έδωσε μια συνείδησι.—Ρωμ. 2:15.

10. Πώς η πορεία του Αδάμ και της Εύας απετέλεσε πρόκλησι κατά της κυριαρχίας του Θεού;

¹⁰ Η απόφασις του Αδάμ και της Εύας να μην υπακούσουν στην εντολή του Θεού απετέλεσε μια πρόκλησι κατά της κυριαρχίας του. Η Εύα ήθελε να ‘γνωρίζη,’ δηλαδή να κρίνη ή να καθορίζη όλα τα ζητήματα μόνη της, να γίνη ‘ως θεός.’ Ο Αδάμ την ακολούθησε σ’ αυτή την πράξι της διεκδικήσεως πλήρους αυτονομίας και ανεξαρτησίας με υπερήφανο τρόπο. (Γέν. 3:5, 6, 22) Και οι δύο, στην πραγματικότητα, αρνήθηκαν ν’ αναγνωρίσουν τη θέσι τους ως δημιουργημένων ατόμων. Δεν έδειξαν αγάπη ούτε εκτίμησι για ό,τι είχε κάνει ο Θεός γι’ αυτούς, και σφετερίσθηκαν προνόμια που ανήκαν μόνο στον Θεό ως Δημιουργό και Κτήτορα της γης, ως Συντηρητή της ζωής και Παγκόσμιο Κυρίαρχο.

11. Ποιος ήταν πραγματικά πίσω από τον Αδάμ και την Εύα προκαλώντας την κυριαρχία του Θεού, και πώς τονίζεται αυτό στο βιβλίο του Ιώβ;

¹¹ Ο Αδάμ και η Εύα υποκινήθηκαν και παρακινήθηκαν σ’ αυτή την υπερήφανη πράξι από έναν πνευματικό υιό του Θεού, έναν άγγελο που είχε στασιάσει. (Γέν. 3:1-5· Ιωάν. 8:44). Αυτός προκάλεσε την κυριαρχία του Ιεχωβά, ισχυριζόμενος ότι η βάσις της κυριαρχίας Του και η υπακοή των πλασμάτων Του ήταν η ιδιοτέλεια ή ο φόβος, και όχι η αγάπη. Αργότερα, στην περίπτωσι ενός πιστού δούλου του Θεού που ελέγετο Ιώβ, η πρόκλησις ετέθη σαφώς. Ο θεόπνευστος συγγραφεύς (Μωυσής) ανασύρει το παραπέτασμα της αορασίας για ν’ αποκαλύψη μια ουράνια σκηνή για τη δική μας διαφώτισι:

«Ημέραν δε τινα ήλθον οι υιοί του Θεού δια να πρασταθώσιν ενώπιον του Ιεχωβά· και μεταξύ αυτών ήλθε και ο Σατανάς, δια να παρασταθή ενώπιον του Ιεχωβά . . . Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Έβαλες τον νουν σου επί τον δούλον μου Ιώβ . . . ; . . . Και απεκρίθη ο Σατανάς προς τον Ιεχωβά και είπε, Δέρμα υπέρ δέρματος, και πάντα όσα έχει ο άνθρωπος θέλει δώσει υπέρ της ζωής αυτού· πλην τώρα έκτεινον την χείρα σου και έγγισον τα οστά αυτού και την σάρκα αυτού, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον.»—Ιώβ 2:1-5, ΜΝΚ.

12. (α) Πώς η ακεραιότης του ανθρώπου έγινε ένα δευτερεύον ζήτημα και γιατί ο Θεός επέτρεψε στον Σατανά να συνεχίση τις ενέργειές του για ένα χρονικό διάστημα; (β) Όπως δείχνει ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής, τι επιφέρει ο Ιησούς εναντίον του Σατανά και των έργων του;

¹² Ο Σατανάς, λοιπόν, (που σημαίνει «εναντιούμενος,» «ανθιστάμενος») προκάλεσε την αξιότητα της κυριαρχίας του Θεού και ήγειρε επίσης ως δευτερεύον ζήτημα την ακεραιότητα του ανθρώπου προς τον Θεό. Η διακυβέρνησις του Θεού δεν είναι καμμιά αυθαίρετη δικτατορία. Ο Θεός, προς χάριν του ανθρώπου, με το να επιτρέψη στους ανθρώπους ν’ αποδείξουν την πιστότητά τους, καθώς και προς χάριν των αγγελικών του δυνάμεων, για να τακτοποιηθή για πάντα αυτό το επίμαχο ζήτημα στη διάνοιά τους, επέτρεψε στο Σατανά να συνεχίση την πορεία του για ένα περιωρισμένο χρονικό διάστημα ως ένας «εκτός νόμου». Οι απόγονοι του Αδάμ, ως αμαρτωλοί, μπορούσαν να επηρεάζωνται απ’ αυτόν τον πονηρό, έτσι ώστε ο Σατανάς έγινε «ο θεός του κόσμου τούτου.» (2 Κορ. 4:4) Αλλά ο Θεός τον έχει καταδικάσει σε θάνατο και πρόκειται σε λίγο να τον καταστρέψη και να εκμηδενίση όλα τα έργα του. (Γέν. 3:15) Για τον Εξολοθρευτή του, τον Ιησού Χριστό, διαβάζομε τα εξής:

«Επειδή λοιπόν τα παιδία [οι μαθηταί του Χριστού] εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, δια να καταργήση δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον (που σημαίνει «συκοφάντης»), και ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.»—Εβρ. 2:14, 15.

Και, πάλι είναι γραμμένο: «Δια τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, δια να καταστρέψη τα έργα του διαβόλου.»—1 Ιωάν. 3:8.

13. Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι ετακτοποίησε το επίμαχο ζήτημα της ακεραιότητος με την πορεία της ζωής του; (Ιωάν. 12:31)

¹³ Η τελεία υπακοή του Ιησού, απέδειξε και ετακτοποίησε για πάντα το επίμαχο ζήτημα της ακεραιότητος, χωρίς να χρειασθή βοήθεια από άλλους ανθρώπους. Ο Ιησούς, πριν από τον θάνατό του, είπε: «Έρχεται ο άρχων του κόσμου τούτου και δεν έχει ουδέν εν εμοί.» (Ιωάν. 14:30) Ο Ιησούς ‘ενίκησε τον κόσμο’ που είναι κάτω από τον Θεό του τον Σατανά. Άλλα πιστά άτομα προηγουμένως και αργότερα μετέσχον στην διεκδίκησι του επιμάχου ζητήματος, με τη βοήθεια του Θεού και του Υιού του. Αυτοί θα χρησιμοποιηθούν από τον Χριστό για να βοηθήσουν άλλους στη διάρκεια της 1.000ετούς διακυβερνήσεως της γης απ’ αυτόν.—Ιωάν. 16:33.

14, 15. Πώς τα λόγια του αποστόλου Πέτρου στην επιστολή 2 Πέτρου 3:9 τονίζουν ότι ο Θεός δεν βραδύνει ούτε αδιαφορεί;

¹⁴ Μερικοί μπορεί να θεωρούν τον Θεό ως «ανεκτικό» ή βραδύ και αδιάφορο. Αλλά ο απόστολος Πέτρος αναιρεί αυτή τη σκέψι, λέγοντας: «Δεν βραδύνει ο Ιεχωβά την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινες, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.»—2 Πέτρ. 3:9, ΜΝΚ.

¹⁵ Από τα λόγια του Πέτρου βλέπομε ότι ο Θεός ενδιαφέρεται. Το ότι αφήνει χρόνο, παρέχει σε όλους μας την ευκαιρία ν’ ακούσωμε την αλήθεια. Αλλά, φυσικά, εκατομμύρια άνθρωποι γεννώνται κάθε μήνα, και πολλοί πεθαίνουν. Τα λόγια λοιπόν του Πέτρου τονίζουν ότι ο Θεός γνωρίζει τι είναι καλύτερο όχι μόνο για τη γενεά που ζη τώρα, αλλά για όλους, κι εκείνους που ζουν τώρα και εκείνους που πρόκειται ν’ αναστηθούν. Γνωρίζει επίσης τον ακριβή χρόνο που θα επέμβη στις ανθρώπινες υποθέσεις και θα τερματίση το παρόν σύστημα πραγμάτων για να διανοίξη την οδό προς τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού, στη διάρκεια της οποίας όλος ο κόσμος θα κριθή «εν δικαιοσύνη.» (Πράξ. 17:31· Αποκάλ. 20:11-15) Έτσι, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων—στην πραγματικότητα όλοι όσοι θέλουν να πράττουν το ορθό—μπορούν να σωθούν για ζωή αιώνια.—Αποκάλ. 20:7-10, 15.

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΗ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ 1.000ΕΤΟΥΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ;

16. Σε τι κατάστασι φέρνει η Βασιλεία την ανθρωπότητα; (Αποκάλ. 21:3)

¹⁶ Η χιλιετής διακυβέρνησις της Βασιλείας σ’ όλες τις επίγειες υποθέσεις, θα είναι πολύ ευτυχισμένος καιρός για την ανθρωπότητα. Έπειτα, στο τέλος των χιλίων ετών, η Βασιλεία θα φθάση στο τέλος της, αφού θα έχη εκπληρώσει το θέλημα του Θεού «ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:10) Αφού θα έχη εξαλειφθή η Αδαμιαία αμαρτία και η συνέπειά της, ο θάνατος, όλοι οι άνθρωποι θα είναι τότε τέλειοι χωρίς να χρειάζωνται πια τις ιερατικές υπηρεσίες της Βασιλείας. Ο Θεός τότε θα μπορή να τους δεχθή πλήρως μέσα στην καθαρή, τέλεια οικογένειά του, ως ‘τέκνα Θεού.’—Ρωμ. 8:21.

17. Τι θα κάνη ο Ιησούς Χριστός στο τέλος των χιλίων ετών, και για ποιο λόγο;

¹⁷ Στο τέλος των χιλίων ετών, ο Χριστός, ο οποίος με αγάπη και πιστότητα προς τον Πατέρα του, τον Ιεχωβά, είναι «ο αυτός χθες και σήμερον και εις τους αιώνας,» θ’ αναγνωρίση ενώπιον όλης της κτίσεως την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού, όπως αποκαλύπτει η Αγία Γραφή: «Ύστερον θέλει είσθαι το τέλος, όταν παραδώση την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα, όταν καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν. . . . Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, δια να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσιν.» Η κυριαρχία του Θεού ίσταται μόνη, υπέρτατη, διεκδικημένη, και ασκείται τώρα κατά άμεσο τρόπο σ’ όλη την κτίσι.—Εβρ. 13:8· 1 Κορ. 15:24-28.

18. Επιφυλάσσει ο Ιεχωβά κι άλλα θαυμαστά πράγματα για τον Χριστό και τους 144.000 συντρόφους του μετά το τέλος της χιλιετούς βασιλείας;

¹⁸ Φυσικά, ο Χριστός πάντοτε θ’ αναγνωρίζεται και θα τιμάται για το μεγάλο του έργο και θα είναι Επίτιμος Αρχιερεύς και Βασιλεύς. Επειδή ο Ιεχωβά είναι ο μέγας Μισθαποδότης, η περαιτέρω σχέσις του προς τον Χριστόν και τους 144.000 ουρανίους συντρόφους του και τα καθήκοντα που θα αναθέτη σ’ αυτούς, θ’ αποτελούν εκδηλώσεις της μεγάλης αγάπης του προς αυτούς. (Εβρ. 6:10) Η Αγία Γραφή δεν αποκαλύπτει τα όσα εκείνος επιφυλάσσει γι’ αυτούς, αλλά ό,τι έχει ήδη κάνει υπήρξε μεγαλειώδες.

«Ο Θεός όμως πλούσιος ων εις έλεος, δια την πολλήν αγάπην αυτού με την οποίαν ηγάπησεν ημάς, . . . εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού· . . . και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις δια Ιησού Χριστού, δια να δείξη εις τους επερχομένους αιώνας τον υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος αυτού δια της προς ημάς αγαθότητος εν Χριστώ Ιησού.»—Εφεσ. 2:4-7.

19. Γιατί ένα άτομο πρέπει να κατανοήση τα πράγματα που μόλις εξετάσθηκαν;

¹⁹ Όλα αυτά τα πράγματα περιέχονται στα αγαθά νέα, και η κατανόησις και εκτίμησις αυτών είναι ουσιώδης σ’ εκείνον που θέλει να υπηρετή τον Θεό ευπρόσδεκτα και να διακηρύττη τα αγαθά νέα στους άλλους.