Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ο άπιστος σύζυγός μου μού ωμολόγησε ότι έχει σχέσεις με μια άλλη γυναίκα. Είναι αυτή η ομολογία αρκετή για να λάβω Γραφικό διαζύγιο;

Σε μερικές περιπτώσεις, αν ο άπιστος σύντροφος ενός Χριστιανού παραδέχεται ότι διαπράττει ανηθικότητα, αυτό θα παρείχε Γραφική βάσι για διαζύγιο, το οποίο, με τη σειρά του, θα καθιστούσε τον αθώο Χριστιανό ελεύθερο να ξανανυμφευθή αν το επιθυμή.

Ο νόμος του Ιεχωβά Θεού στο αρχαίο έθνος του Ισραήλ, παρείχε διατάξεις σχετικά με διαζύγιο για διάφορες αιτίες. (Δευτ. 24:1, 2) Η μοιχεία, η ομοφυλοφιλία και η κτηνοβασία ήσαν βάσιμες αιτίες για τον τερματισμό ενός γάμου· το ένοχο άτομο έπρεπε να εκτελήται. (Δευτ. 22:21-24· Λευιτ. 18:22, 23) Ωστόσο, ο νόμος εξέθετε αυτή τη σπουδαία απαίτησι: «Επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών μαρτύρων θέλει θανατώνεσθαι ο άξιος θανάτου· επί στόματος ενός μάρτυρος δεν θέλει θανατώνεσθαι.» (Δευτ. 17:6· 19:15· Αριθμ. 35:30) Ο Ιεχωβά, επειδή «αγαπά διαιοσύνην και κρίσιν», απαιτούσε να τακτοποιούνται αυτά τα ζητήματα επί τη βάσει αποδείξεων, μαρτύρων όχι απλώς υποψίας. (Ψαλμ. 33:5) Αυτό, ασφαλώς, ελέχθη σχετικά με την επιβολή μιας θανατικής ποινής, όχι σχετικά με μια πράξι διαζυγίου.

Μια άλλη κατάστασις την οποία ρύθμιζε ο νόμος, δείχνει επίσης τη σπουδαιότητα της αποδείξεως. Τι έπρεπε να κάνη ένας άνδρας αν υποψιάζετο ότι η σύζυγός του είχε διαπράξει μοιχεία, αλλά εκείνη το αρνείτο και δεν υπήρχαν μάρτυρες; Ο νόμος του Θεού εξέθετε την ενέργεια που έπρεπε να ληφθή, αλλά ήταν πολύ δραστική ενέργεια που θα μπορούσε να έχη διαρκή αποτελέσματα για τη σύζυγο αν ήταν ένοχη, ή για τον σύζυγο αν εκείνη ήταν αθώα. Η σύζυγος έπρεπε να φερθή ενώπιον του ιερέως και να υποστή μια καθωρισμένη διαδικασία που περιελάμβανε και το να πιή από κάποιο ιδιαίτερο νερό. Αν ήταν ένοχη θα υφίστατο τη θεία τιμωρία, δηλαδή ‘θα εσήπτετο ο μηρός της’, πράγμα το οποίο προφανώς σήμαινε ότι τα σεξουαλικά της όργανα θα υφίσταντο ατροφία και, συνεπώς, δεν θα μπορούσε να συλλάβη. (Αριθμ. 5:12-31) Προφανώς, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η μοιχαλίς σύζυγος, μολονότι θα υφίστατο αυτή την υπερβολική τιμωρία από τον Θεό, επειδή είχε αρνηθή την ενοχή της και δεν υπήρχαν οι απαραίτητοι δύο μάρτυρες, δεν εκτελείτο.

Ποια είναι η κατάστασις σήμερα στη Χριστιανική εκκλησία; Είναι δυνατόν ν’ αποκτηθή ουσιαστική μαρτυρία όσον αφορά τη βάσι για ένα Γραφικό διαζύγιο;

Ο ίδιος ο Ιησούς δήλωσε ότι για τους ακολούθους του η μόνη βάσις για διαζύγιο, διαζύγιο που θα καθιστούσε το άτομο ελεύθερο να ξανανυμφευθή, είναι το αν ο σύντροφος του ατόμου διαπράξη πορνεία, χονδροειδή σεξουαλική ανηθικότητα. (Ματθ. 19:9) Μήπως θα ήταν επαρκής αιτία για διαζύγιο το αν μια Χριστιανή σύζυγος απλώς υποψιάζεται ότι σύζυγός της είναι ένοχος μοιχείας; Όχι, διότι οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές περιέχουν την αρχή που λέγει ότι ένα ζήτημα πρέπει να βεβαιώνεται από δύο ή τρεις μάρτυρες, όπως απαιτεί ένα ισορροπημένο αίσθημα δικαιοσύνης. (Ιωάν. 8:17, 18· 1 Τιμ. 5:19· Εβρ. 10:28) Έτσι, αν μια σύζυγος απλώς υποψιάζεται τον σύζυγό της ως ένοχο μοιχείας, αλλά εκείνος το αρνείται και δεν υπάρχουν μάρτυρες για να το επιβεβαιώσουν, δεν έχει επαρκή βάσι να πη στη Χριστιανική εκκλησία ότι έχει το δικαίωμα να τον διαζευχθή κι έτσι να είναι ελεύθερη να ξανανυμφευθή.

Σε μερικές περιπτώσεις, όμως, ο άπιστος σύζυγος παραδέχεται ότι είναι ανήθικος. Ένας σύζυγος, παραδείγματος χάριν, μπορεί ίσως και να καυχάται γι’ αυτό στη σύζυγό του για να την πληγώση. Ίσως εκείνη προτιμήσει να παραβλέψη τα λόγια του. Αλλά τι θα γίνη αν πιστεύη ότι δεν μπορεί ή δεν πρέπει να το κάνη αυτό; Είναι η ομολογία του αρκετή απόδειξις;

Σ’ αυτή την περίπτωσι δεν πρόκειται για το αν εκείνος ισχυρίζεται ότι είναι αθώος ή ότι διαψεύδει επίμονα το ότι είναι ένοχος μοιχείας. Αντιθέτως, το ομολογεί σ’ αυτήν, μολονότι, χάριν της φήμης του, ίσως δεν είναι πρόθυμος να το παραδεχθή σ’ ένα δικαστήριο ή ενώπιον άλλων ατόμων. Τι μπορεί να κάμη η σύζυγος;

Εφόσον η σύζυγος είναι μέλος της καθαρής Χριστιανικής εκκλησίας, πρέπει ν’ αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα του να χειρίζεται το ζήτημα κατάλληλα έτσι ώστε, αφού τον διαζευχθή, αν αργότερα ξανανυμφευθή, να μην υπάρχη αμφιβολία σχετικά με το ότι ‘τηρεί την κοίτην της αμίαντον’. (Εβρ. 13:4) Σχετικά μ’ αυτό, πρέπει να επιδώση στους πρεσβυτέρους που αντιπροσωπεύουν την εκκλησία μια επιστολή στην οποία να εκθέτη την κατάστασί της, δηλώνοντας ότι ο άπιστος σύζυγός της τής ωμολόγησε ότι είχε διαπράξει ανηθικότητα. Και πρέπει να δηλώνη ότι, σύμφωνα με το εδάφιο Ματθαίος 19:9, επιθυμεί να χωρισθή από αυτόν και να πάρη νόμιμο διαζύγιο κι έτσι να θέση τέρμα στον γάμο Γραφικώς και νομικώς.

Οι πρεσβύτεροι θα εξετάσουν το αν υπάρχη κάποια βάσιμη αιτία για την οποία ν’ αμφισβητήσουν το ότι ο άπιστος σύζυγος είναι ανήθικος. Αν όχι, θα δεχθούν την ενυπόγραφη δήλωσι της συζύγου.

‘Αλλά,’ μπορεί να ρωτήση κάποιος, ‘δεν είναι πιθανόν να υποβάλη η σύζυγος μια απατηλή, ψευδή δήλωσι, λέγοντας ότι ο σύζυγός της τής ωμολόγησε ότι διέπραξε ανηθικότητα, ενώ στην πραγματικότητα αυτός ποτέ δεν έχει πει κάτι τέτοιο;’ Θα ήταν πραγματικά μια μεγάλη απάτη εκ μέρους κάποιου να προσπαθήση να το κάνη αυτό. Ο Δαβίδ κάποτε προσευχήθηκε: «Ηρεύνησας την καρδίαν μου, επεσκέφθης αυτήν εν καιρώ νυκτός, εδοκίμασάς με και δεν ηύρες ουδέν εν εμοί.» (Ψαλμ. 17:3) Επίσης, ο Ιεχωβά γνωρίζει καλά πότε κάποιος λέγει ψέματα και θα φροντίση ώστε αυτό το άτομο να μην ευημερή διαρκώς. Έτσι, αν μια Χριστιανή ψεύδεται όταν δηλώνη ότι ο σύζυγός της τής έχει ωμολογήσει ότι διέπραξε ανηθικότητα, ο Ιεχωβά γνωρίζει τα γεγονότα. Όπως λέγει η Γραφή: «Δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον.»—Εβρ. 4:13· Παροιμ. 5:21· Ιερ. 16:17.

Έτσι, αν δεν υπάρχη αιτία για την οποία ν’ αμφισβητήσουν τη δήλωσι της συζύγου, οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας μπορούν ν’ αφήσουν το ζήτημα μεταξύ αυτής και του Ιεχωβά. Σ’ αυτή την περίπτωσι, εκείνη θα φέρη ενώπιον του Θεού την ευθύνη όσον αφορά την πραγματικότητα της ανήθικης πορείας του συζύγου της, η οποία θα ήταν Γραφική βάσις για τον τερματισμό του γάμου ακόμη και αν το νομικό διαζύγιο ελαμβάνετο βάσει κάποιας άλλης αιτίας.