Στο Πορτογαλικό Χωριουδάκι μας—Ο Λόγος του Θεού Ασκεί Δύναμι

Αφήγησις υπό Εύας Μαρίας Καρβάλχο

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ ονομάζεται Αδάμ. Εγώ ονομάζομαι Εύα. Λίγα πράγματα σχετικά με το παρελθόν μου θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε γιατί ο πατέρας μου μας έδωσε αυτά τα ονόματα.

Ο πατέρας γεννήθηκε το 1879 σε μια πολύ συντηρητική Καθολική κοινότητα, 20 περίπου μίλια (32 χιλιόμετρα) βορείως της Λισσαβώνας. Ήταν γεωργός και έκανε μια οικογένεια από εννέα παιδιά. Ήταν θεοφοβούμενος άνθρωπος.

Μετά το φαγητό, ο πατέρας συχνά προσηύχετο στον Θεό στο τραπέζι, ευχαριστώντας τον για την ημέρα που περάσαμε. Επειδή ο πατέρας δεν ήθελε να εξαπατήση και να επωφεληθή από άλλους, έγινε γνωστός ως ‘ο πτωχός άνθρωπος.’ Ωστόσο, παρά το γεγονός αυτά, δεν υπήρχε άνθρωπος στην κοινότητα ο οποίος να ετύγχανε περισσοτέρου σεβασμού από τον πατέρα μου.

Ο πατέρας είχε ακούσει τους ανθρώπους να λέγουν ότι ο αληθινός Λόγος του Θεού ήταν γραμμένος σ’ ένα βιβλίο, την Αγία Γραφή. Τον θυμάμαι που έλεγε: «Πρέπει να είναι ένα πολύ ακριβό βιβλίο· δεν νομίζω ότι θα μπορέσω να το αποκτήσω ποτέ.» Του είχαν πει ότι Αδάμ και Εύα ήσαν τα ονόματα του πρώτου ανδρός και της πρώτης γυναίκας που δημιούργησε ο Θεός. Έτσι, όταν γεννηθήκαμε, έδωσε στον αδελφό μου και σ’ εμένα αυτά τα ονόματα γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο.

Ο πατέρας πέθανε προτού μπορέση να δη μια Αγία Γραφή. Θυμάμαι ότι ήταν καλός άνθρωπος. Τα λίγα πράγματα που γνώριζε για τον Θεό ήσαν πολύ σπουδαία γι’ αυτόν. Αυτό το γεγονός, μαζί με το όνομα που μου είχε δώσει, είχαν τρομερή επίδρασι στη ζωή μου.

ΑΠΟΚΤΗΣΙΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

Τα χρόνια πέρασαν. Παντρεύθηκα και έκανα οικογένεια εδώ σ’ αυτούς τους ίδιους λόφους όπου μεγάλωσα. Ζούμε στη Σέρρα ντε Αλρότε, ένα μικρό χωριουδάκι από 35 περίπου σπίτια. Αλλά ένα καιρό ο σύζυγός μου εργαζόταν στη Λισσαβώνα.

Όταν επέστρεψε σπίτι ένα Σαββατοκύριακο, μου είπε ότι ένας συνάδελφός του τού είχε μιλήσει για την Αγία Γραφή. Του είπε ότι μπορούσε ν’ αποκτήση μια Αγία Γραφή με 25 εσκούδος. Αυτή ήταν μια ευκαιρία για μένα να μάθω κάτι για εκείνο το βιβλίο που ο πατέρας ήθελε τόσο πολύ.

Κατώρθωσα να πάω στη Λισσαβώνα αργότερα και να συναντήσω αυτόν τον άνθρωπο. Ήταν συγκινητικό καθώς τον παρατηρούσα να απαντά σ’ όλα τα ερωτήματά μου, στο ένα κατόπιν του άλλου, στρεφόμενος κατ’ ευθείαν στις σελίδες της Αγίας Γραφής. Ο άνθρωπος αυτός ήταν Μάρτυς του Ιεχωβά και ευγενώς με προσκάλεσε σε μια συνάθροισι.

Δυστυχώς, μόνο λίγα ταξίδια μπόρεσα να κάνω στη Λισσαβώνα, επειδή ο σύζυγός μου απεσύρθη από την εργασία του το 1961 και ήλθε να μείνη στο σπίτι. Μολονότι είχα αποκτήσει μια Αγία Γραφή και το μικρό βιβλιαράκι «Τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας,» ήταν δύσκολο να τα καταλάβω. Επειδή ήμουν απομονωμένη σ’ αυτούς τους λόφους, έχασα επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά για αρκετά χρόνια. Κατόπιν ο γιος μου, ο οποίος είχε νυμφευθή και εργαζόταν στη Λισσαβώνα, ήλθε σπίτι μ’ ένα βιβλίο εκδόσεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά, Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο.

Όταν ο γιος μου εξήγησε στη σύζυγό του και σ’ εμένα μερικές από τις υποσχέσεις του Θεού για τις οποίες του είχε μιλήσει αυτή η Μάρτυς, συγκινηθήκαμε πολύ. Ζητήσαμε το όνομα και τη διεύθυνσι αυτής της Μάρτυρος η οποία του είχε μιλήσει. Ωστόσο, η μόνη πληροφορία που μπορούσε να μας δώση ήταν το πρώτο της όνομα, Μαρία Τζούλια, και η οδός και ο αριθμός όπου νόμιζε ότι ζούσε.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ

Μ’ αυτές τις ασαφείς πληροφορίες γράψαμε μια επιστολή στη Μαρία Τζούλια. Φαντασθήτε, την έλαβε, μολονότι η διεύθυνσις αυτή δεν ήταν δική της, αλλά μιας κυρίας με την οποία μελετούσαν την Αγία Γραφή! Έτσι, πήγα στη Λισσαβώνα και πέρασα ένα θαυμάσιο απόγευμα με τη Μαρία Τζούλια! Ήταν τόσο ενθαρρυντικό ν’ ακούω να μου εξηγούνται οι Γραφικές αλήθειες.

Η Λισσαβώνα, όμως, ήταν πάρα πολύ μακρυά από τον τόπο μας, στη Σέρρα ντε Αλρότε, ιδιαίτερα επειδή τότε ήταν πολύ δύσκολο να βρη κανείς δημόσια μέσα συγκοινωνίας. Μου είπαν ότι η πλησιέστερη εκκλησία στο σπίτι μας ήταν στην Μαλβέιρα, περίπου 14 μίλια (23 χιλιόμετρα) μακρυά. Τον Μάιο του 1969, πήγα στη Μαλβέιρα να συναντήσω κάποιον Μάρτυρα και μου είπαν ότι κάποιος θα ερχόταν να μας επισκεφθή. Ωστόσο, καθυστέρησε πολύ. Δεν καταλάβαινα τότε πόσο πολυάσχολοι ήσαν οι λίγοι Μάρτυρες σ’ αυτή την περιοχή καθώς είχαν να φροντίσουν για τις εικοσάδες των ενδιαφερομένων ατόμων, που ήσαν όλοι ανυπόμονοι, όπως εγώ, να έχουν μια οικιακή Γραφική μελέτη.

ΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ

Εν τω μεταξύ, η Μαρία Τζούλια, στη Λισσαβώνα, διεξήγε τακτικά μια Γραφική μελέτη με την Αρτζεντίνα, τη νύφη μου, δι’ αλληλογραφίας. Όποτε μου εδίδετο η ευκαιρία, μιλούσα για την ελπίδα της Βασιλείας στους πολλούς συγγενείς μας. Πράγματι, το βιβλίο Παράδεισος μπήκε τελικά σε όλα τα σπίτια των συγγενών μας, οι οποίοι ζούσαν σ’ αυτούς τους λόφους. Ο αδελφός μου, Αδάμ, μαζί με την οικογένειά του ενδιαφέρθηκε επίσης. Η Μαρία Τζούλια άρχισε και άλλες μελέτες δι’ αλληλογραφίας, με ολοένα περισσοτέρους συγγενείς μας.

Δεν θα ξεχάσωμε ποτέ τη συγκίνησί μας όταν η νύφη μου, η Αρτζεντίνα, επέστρεψε από τη Λισσαβώνα τον Οκτώβριο του 1969 με το βιβλίο Η Αλήθεια Που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Της είχε λεχθή ότι όποιος δεχόταν αυτό το βιβλίο είχε δικαίωμα να έχη μια εξάμηνη δωρεάν μελέτη της Αγίας Γραφής. Κατόπιν, θα μπορούσε το άτομο ν’ αποφασίση μόνο του αν ήθελε να ενεργήση βάσει της γνώσεως που θα είχε αποκτήσει. Εκείνο το βράδυ, αρκετοί από μας συζητήσαμε το πόσο επείγον είναι αυτό το ζήτημα. Πράγματι, μείναμε άγρυπνοι όλη τη νύχτα, μαζεμένοι γύρω από μια λάμπα πετρελαίου, και διαβάσαμε το βιβλίο Αλήθεια από το ένα εξώφυλλο ως το άλλο.

ΕΝΑΡΞΙΣ ΤΑΚΤΙΚΩΝ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΩΝ

Στις 25 Ιανουαρίου 1970 ήλθε ο Μάρτυς από τη Μαλβέιρα στη Σέρρα ντε Αλρότε. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν και τόσο εύκολο αυτό. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούσε να φθάση κανείς στο χωριό μας ήταν ένας μικρός, ακάθαρτος δρόμος που ανέβαινε ελικοειδώς μέσω των λόφων. Από τον κύριο δρόμο δεν φαίνονται καθόλου σπίτια και εκείνο τον καιρό δεν υπήρχε καμμιά πινακίδα που να έδειχνε ότι το μέρος αυτό κατοικείται. Αλλά εδώ πάνω, χωμένο σ’ αυτούς τους λόφους, βρίσκεται το μικρό μας χωριουδάκι.

Όταν έφθασε ο Αδελφός Μπαζίλιο, έμεινε έκπληκτος που βρήκε μια μικρή ομάδα ατόμων που πράγματι πεινούσαν και διψούσαν για Γραφική γνώσι. Μερικοί από μας είχαν φθάσει τότε στο κεφάλαιο 16 της μελέτης μας από το βιβλίο Αλήθεια. Έγιναν διευθετήσεις για μια τακτική μελέτη κάθε 15 μέρες, διότι απαιτείτο ολόκληρο ταξίδι 27 μιλίων (44 χιλιομέτρων) μέχρι το σπίτι του, και ήταν πολυάσχολος με αρκετές άλλες Γραφικές μελέτες.

Μετά από λίγες μελέτες είπαμε: «Δύο εβδομάδες είναι μεγάλο διάστημα! Επειδή η βενζίνη είναι πολύ ακριβή, θα τον βοηθήσωμε να καλύπτη τα έξοδα. Τότε ίσως μπορούμε να έχωμε τη μελέτη μας κάθε εβδομάδα!»

Ο Μπαζίλιο συμφώνησε με χαρά. Ως αποτέλεσμα, οι επτά ενήλικοι οι οποίοι παρευρίσκοντο στην πρώτη του μελέτη όλοι αφιέρωσαν τη ζωή τους να υπηρετούν τον Ιεχωβά και το συμβόλισαν αυτό με το εν ύδατι βάπτισμα στις 16 Μαΐου 1971. Σε λίγον καιρό, η οικιακή Γραφική μας μελέτη έγινε μελέτη βιβλίου εκκλησίας. Η νύφη μου, η Αρτζεντίνα, διεξήγε τώρα επτά Γραφικές μελέτες εβδομαδιαίως, από τις οποίες πολλές διεξήγοντο με συγγενείς μας εδώ πάνω στους λόφους.

Η ΕΠΙΜΟΝΗ ΦΕΡΝΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Ωστόσο, δεν δέχθηκαν όλοι οι συγγενείς με προθυμία αυτά που μάθαιναν. Ο γιος μου, ο Τζοζέ Πέντρο, ο οποίος έχει νυμφευθή την Αρτζεντίνα, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πρώτα ήθελε να δη τον κόσμο και κατόπιν να κατασταλλάξη. Έτσι, κατετάγη στο εμπορικό ναυτικό. Ένα ταξίδι που έκανε στις Ηνωμένες Πολιτείες απεδείχθη πραγματική ευλογία. Επισκέφθηκε τα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης.

Εκεί είδε εκατοντάδες νεαρούς άνδρες και γυναίκες να βγαίνουν από το εργοστάσιο και να κατευθύνωνται στον οίκο Μπέθελ για φαγητό. Είπε στον εαυτό του: «Αυτό πράγματι αξίζει! Όλοι αυτοί οι νεαροί, περίπου της ηλικίας μου, είναι πολυάσχολοι και ευτυχισμένοι στο έργο του Ιεχωβά.»

Ένας Μάρτυς που ωμιλούσε την Πορτογαλική έδειξε τα κτίρια και το πνεύμα που παρετήρησε μεταξύ του λαού του Ιεχωβά τον συγκίνησε βαθιά. Σύντομα μετά απ’ αυτό άλλαξε εργασία, βαπτίσθηκε και είναι τώρα ένας διακονικός υπηρέτης στην εκκλησία μας.

Ο Εβαρίστο, ο αδελφός της νύφης μου της Αρτζεντίνα, μας εναντιώθηκε πολύ όταν αρχίσαμε να μιλούμε στη σύζυγό του για την Αγία Γραφή. Όταν η Αρτζεντίνα άρχισε μια Γραφική μελέτη με τη σύζυγό του, εκείνος την προειδοποίησε: «Πρόσεχε τι κάνεις! Δεν θέλω προβλήματα με τη σύζυγό μου. Θα σου ήμουν ευγνώμων αν σταματούσες να βάζης παράξενες ιδέες στο κεφάλι της.»

Η σύζυγος του Εβαρίστο του μίλησε για την επερχόμενη παγκόσμια καταστροφή που προειδοποιεί ο Θεός ότι θα φέρη, παρόμοια με τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε. (Ματθ. 24:37-39) Αυτό έκανε τον Εβαρίστο να σκεφθή σοβαρά διότι, όταν ήταν μικρό αγόρι, είχε διαβάσει στην Αγία Γραφή για τον Νώε και την καταστροφή του ασεβούς ανθρωπίνου γένους από τον κατακλυσμό. Επειδή ήταν στο ναυτικό και ταξίδευε, απεφάσισε να πάρη το βιβλίο Αλήθεια μαζί του σ’ ένα ταξίδι. Πήρε επίσης και μια Καθολική Αγία Γραφή έτσι ώστε να μπορέση να διαπιστώση αν διδασκαλίες, όπως η κόλασις, η Τριάς και η αθανασία της ψυχής, εδιδάσκοντο στη Γραφή. Εξήτασε κάθε Γραφικό εδάφιο που μνημονεύεται στο βιβλίο Αλήθεια και μετά από ένα μήνα επείσθη ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δίδασκαν την αλήθεια. Τα αποτελέσματα ήταν συγκινητικά.

Ο Εβαρίστο άρχισε να παρακολουθή συναθροίσεις στη διάρκεια της αδείας του. Λίγο πριν απολυθή από το ναυτικό, άρχισε να μετέχη στο έργο κηρύγματος. Τον Σεπτέμβριο του 1972 βαπτίσθηκε μαζί με τη δεύτερη ομάδα από τους λόφους μας και υπηρετεί τώρα ως ζηλωτής διακονικός υπηρέτης στην εκκλησία.

Ο σύζυγος της ανηψιάς μου, ο Αντόνιο εναντιώνετο πολύ στο άγγελμα της βασιλείας. Όταν υπηρετούσε στις ένοπλες δυνάμεις στην Αγγόλα, η σύζυγός του άρχισε να του γράφη επιστολές και να του εξηγή τα θαυμάσια πράγματα που μάθαινε από την Αγία Γραφή. Όταν ο Αντώνιο διεπίστωσε ότι η σύζυγός του μελετούσε με τους Μάρτυρες, ζήτησε άδεια, με τον σκοπό να πάη στο σπίτι και να «σώση» τη σύζυγό του. Τι έκπληξις τον περίμενε!

Όλες οι κατηγορίες του έλαβαν απάντησι μία προς μία από την Αγία Γραφή και μέσα σ’ ένα μήνα και αυτός επίσης επείσθη ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δίδασκαν την αλήθεια. Επέστρεψε στην Αγγόλα τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Οι σύντροφοί του νόμιζαν ότι ήταν τρελλός, διότι έμενε άγρυπνος τις νύχτες και διάβαζε. Όλες οι προσπάθειές τους να τον κάνουν να μετέχη μαζί τους σε ανήθικη ζωή απέτυχαν. Ο Αντόνιο αργότερα βαπτίσθηκε στις 15 Ιουλίου 1973, με την τρίτη ομάδα που βαπτίσθηκε απ’ αυτή την περιοχή. Και αυτός τώρα είναι ένας από τους διακονικούς μας υπηρέτας.

ΔΙΩΓΜΟΣ

Στη διάρκεια όλου αυτού του καιρού, η δραστηριότης των Μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν παράνομη στην Πορτογαλία. Όταν αρχίσαμε να διεξάγωμε συναθροίσεις σ’ αυτό το χωριουδάκι, μερικοί γείτονες αντέδρασαν βιαίως και ανέφεραν τη δραστηριότητά μας στην G.N.R. (Εθνική Δημοκρατική Φρουρά). Ένας αστυνομικός ήλθε να μας επισκεφθή, λέγοντάς μας ότι εγνώριζε ότι διεξάγοντο τακτικά συναθροίσεις στο σπίτι του γιου μου. Μας διέταξε να μη συναθροιζώμεθα πια εκεί. Όταν έφθασε η μέρα για την επόμενη συνάθροισι, εμείς συναθροισθήκαμε ως συνήθως, αλλά στο δικό μου σπίτι αυτή τη φορά. Η αστυνομία το πληροφορήθηκε, έφθασε γρήγορα και μας βρήκε να διεξάγωμε μια Γραφική μελέτη.

Ο αστυνομικός ρώτησε: «Δεν σας διέταξα να σταματήσετε αυτές τις συναθροίσεις;»

Απήντησα: «Ναι, είπατε να μη συναθροιζώμεθα πια στο σπίτι του Τζοζέ Πέντρο. Τώρα δεν βρισκόμαστε στο σπίτι του γιου μου. Αυτό είναι το δικό μου σπίτι, ένα διαφορετικό σπίτι.» Ο αστυνομικός βρέθηκε πραγματικά σε δύσκολη θέσι και έφυγε χωρίς να πη κουβέντα.

Οι γείτονές μας ήσαν αμείλικτοι στην προσπάθειά τους να σταματήσουν τις Χριστιανικές μας συναθροίσεις. Είδαμε πόσο σοφό είναι ν’ αποφεύγωμε απερίσκεπτες αντιδικίες. Έτσι, κάναμε τις συναθροίσεις μας κάθε βδομάδα σε διαφορετικές μέρες, σε διαφορετικές ώρες, σε διαφορετικά σπίτια. Μια φορά μετά από μια συνάθροισι, ο Μπαζίλιο βρήκε και τα δύο λάστιχα του αυτοκινήτου του ξεφούσκωτα. Μια πλησιέστερη ματιά απέδειξε ότι ήσαν τρυπημένα σε αρκετά σημεία.

Οι γείτονες ήθελαν να μας δουν να συλλαμβανώμεθα πάση θυσία και τελικά πήγαν στον κύριο αστυνομικό σταθμό της περιοχής, στο Λούρες. Σύντομα μετά απ’ αυτό, το βράδυ μιας συναθροίσεως, ένα τζιπ της Εθνικής Δημοκρατικής Φρουράς έφθασε στο χωριουδάκι μας με συνοδεία 15 ενόπλων στρατιωτών σ’ ένα όχημα. Για κάποιο λόγο, είχαμε κάνει τη συνάθροισί μας εκείνο το βράδυ μια ώρα πιο νωρίς απ’ ό,τι συνήθως. Πόσο απογοητεύθηκαν οι αστυνομικοί που τα σχέδιά τους δεν πραγματοποιήθηκαν! Βλέπαμε τα κεφάλια των γειτόνων να βγαίνουν από τα κοντινά κτίρια, προφανώς περιμένοντας να δουν τη νίκη. Προς μεγάλη τους απογοήτευσι, οι αστυνομικοί έφυγαν με άδεια χέρια.

Οι καιροί άλλαξαν σ’ αυτό το χωριουδάκι. Ο διωγμός εκ μέρους των γειτόνων σταμάτησε. Μεταξύ της οικογενείας μας των συγγενών μας, ο Λόγος του Θεού απεδείχθη πράγματι ζων. Συνολικά, υπάρχουν τώρα 28 Μάρτυρες του Υψίστου Θεού Ιεχωβά· ένα σύνολο 41 ατόμων παρακολουθούν συναθροίσεις και υπάρχουν πέντε διακονικοί υπηρέται. Όλ’ αυτά σ’ ένα μικρό χωριουδάκι 100 περίπου κατοίκων! Ασφαλώς, ο Λόγος του Θεού ασκεί δύναμι εδώ!—Εβρ. 4:12.

[Φωτογραφία της Εύας Μαρίας Καρβάλχο στη σελίδα 21]