Χριστός Εσταυρωμένος, “Θεού Δύναμις”
«Οι Ιουδαίοι σημείον αιτούσι και οι Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν.»—1 Κορ. 1:22, 23.
1. (α) Ποιες συνθήκες που υπήρχαν στη Χριστιανική εκκλησία της Κορίνθου έκαναν τον Παύλο να τονίση τον Χριστόν εσταυρωμένον; (β) Ποια σημεία τόνισε ο Παύλος στα εδάφια 1 Κορινθίους 1:17-25, που τώρα μας ενδιαφέρουν;
Ο ΠΑΥΛΟΣ έγραψε τα ανωτέρω λόγια για τον «Χριστόν εσταυρωμένον» στη Χριστιανική εκκλησία της Κορίνθου. Η Κόρινθος των ημερών του Παύλου ήταν μια κοσμοπολίτικη πόλις, με Ρωμαίους, Έλληνες, Ανατολίτες και Ιουδαίους. Υπήρχαν μερικές διαιρέσεις στην εκεί Χριστιανική εκκλησία, επειδή ωρισμένες ομάδες ακολουθούσαν εξέχοντα άτομα. Ένεκα τούτου, ο Παύλος είπε: «Διεμερίσθη ο Χριστός.» (1 Κορ. 1:13) Ίσως επίσης υπήρχε και μια τάσις από μέρους λίγων εξ Ιουδαίων Χριστιανών να προσκολλώνται σε ωρισμένα χαρακτηριστικά του Νόμου, ή από μέρους μερικών που ανήκαν σε άλλες φυλές να εντυπωσιάζωνται από την ευγλωττία των Ελλήνων φιλοσόφων. Αλλά το Ευαγγέλιο δεν έπρεπε να κηρύσσεται με πομπώδεις εκφράσεις, ούτε και να νοθεύεται με τη σοφία των θρησκευτικών παραδόσεων ή των φιλοσοφικών θεωριών. Όποια κι αν ήταν η κατάστασις που επικρατούσε στην Κόρινθο, ο απόστολος Παύλος έκρινε κατάλληλο να τονίση με σθένος την ανάγκη να περιορισθή το κήρυγμα στον ‘εσταυρωμένο Χριστό.’ Το έκανε αυτό με τα λόγια που είπε, όπως αναφέρονται στην επιστολή 1 Κορινθίους 1:17-25, τα οποία απετέλεσαν τη βάσι αυτού του άρθρου και του επομένου. Ο Παύλος έγραψε:
«Με απέστειλεν ο Χριστός . . . δια να κηρύττω το ευαγγέλιον, ουχί εν σοφία λόγου, δια να μη ματαιωθή ο σταυρός του Χριστού. Διότι ο λόγος του σταυρού εις μεν τους απολλυμένους είναι μωρία, εις ημάς δε τους σωζομένους είναι δύναμις Θεού. Επειδή είναι γεγραμμένον· Θέλω απολέσει την σοφίαν των σοφών, και θέλω αθετήσει την σύνεσιν των συνετών. Πού ο σοφός; πού ο γραμματεύς; πού ο συζητητής του αιώνος τούτου; Δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου; Διότι επειδή εν τη σοφία του Θεού ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν δια της σοφίας, ηυδόκησεν ο Θεός δια της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας. Επειδή και οι Ιουδαίοι σημείον αιτούσι και οι Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν, εις αυτούς όμως τους προσκεκλημένους, Ιουδαίους τε και Έλληνας, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν· διότι το μωρόν του Θεού είναι σοφώτερον των ανθρώπων, και το ασθενές του Θεού είναι ισχυρότερον των ανθρώπων.»
2. Από ποιο γεγονός εχαρακτηρίζετο το χρίσμα του Ιησού, και σε ποια δραστηριότητα επιδόθηκε μετά;
2 Όπως φαίνεται απ’ αυτά τα εδάφια, ‘οι Ιουδαίοι ζητούσαν σημείον.’ Μήπως δεν είχαν δοθή αρκετά σημεία από τον Ιησού; Ο Ιησούς είχε έλθει στον Ιορδάνη Ποταμό το έτος 29 μ.Χ. και παρουσιάσθηκε για βάπτισμα. Καθώς ανεδύετο από το νερό, κατήλθε σ’ αυτόν το πνεύμα του Θεού σε μορφή περιστεράς, και ακούσθηκε η φωνή του Ιεχωβά από τον ουρανό: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» Ο Ιησούς, αφού πέρασε 40 μέρες στην έρημο και αντιστάθηκε επιτυχώς στους πειρασμούς του Διαβόλου, άρχισε να κηρύττη τη βασιλεία και να εκτελή θαύματα. Ο Ματθαίος κατέγραψε τα αποτελέσματα αυτής της δράσεως: «Περιήρχετο ο Ιησούς όλην την Γαλιλαίαν, διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και κηρύττων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν μεταξύ του λαού. Και διήλθεν η φήμη αυτού εις όλην την Συρίαν, και έφερον προς αυτόν πάντας τους κακώς έχοντας υπό διαφόρων νοσημάτων και βασάνων συνεχομένους και δαιμονιζομένους και σεληνιαζομένους και παραλυτικούς, και εθεράπευσεν αυτούς· και ηκολούθησαν αυτόν όχλοι πολλοί από της Γαλιλαίας και Δεκαπόλεως και Ιεροσολύμων και Ιουδαίας και από πέραν του Ιορδάνου.»—Ματθ. 3:13-17· 4:23-25.
«ΘΕΛΟΜΕΝ ΝΑ ΙΔΩΜΕΝ ΣΗΜΕΙΟΝ»
3. Τι σημεία εξετέλεσε ο Ιησούς και ωστόσο, τι ζήτησαν οι γραμματείς;
3 Τόσο κατάπληκτοι ήσαν οι άνθρωποι από τα θαυματουργικά του έργα ώστε τον θεωρούσαν ως τον υποσχεμένο Μεσσία. «Ο Χριστός όταν έλθη,» έλεγαν, «μήπως θέλει κάμει θαύματα πλειότερα τούτων, τα οποία ούτος έκαμεν;» Ο Ιησούς μετέτρεψε το νερό σε κρασί, περπάτησε πάνω στη θάλασσα, κατέπαυσε τους ανέμους και γαλήνεψε την τρικυμισμένη θάλασσα, έθρεψε θαυματουργικά χιλιάδες ανθρώπους με λίγα καρβέλια ψωμί και ψάρια, εθεράπευσε ασθενείς, έκαμε χωλούς να βαδίζουν, άνοιξε μάτια τυφλών, θεράπευσε λεπρούς, ανέστησε ακόμη και νεκρούς. Ποιος θα ζητούσε περισσότερα απ’ αυτά; Οι θρησκευτικοί ηγέτες του Ιουδαϊκού έθνους ζήτησαν. Αυτοί είχαν παραστή αυτόπται μάρτυρες σε πολλά απ’ τα σημεία του Ιησού και είχαν ακούσει ακόμη περισσότερα. Αλλά παρά τούτο, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήλθαν στον Ιησού και υπέβαλαν ένα αίτημα που φαινόταν τρομερό: «Διδάσκαλε, θέλομεν να ίδωμεν σημείον από σου.»—Ιωάν. 7:31· Ματθ. 12:38.
4, 5. Αυτοί οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, ένεκα της ενασχολήσεώς των, τι έπρεπε να γνωρίζουν, που θα τους έπειθε ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας;
4 Απ’ όλους εκείνους που θα ήθελαν να ζητήσουν επιπρόσθετες αποδείξεις από τον Ιησού ως Μεσσία, οι θρησκευτικοί ηγέτες έπρεπε να είναι οι τελευταίοι! Οι γραμματείς είχαν δαπανήσει τη ζωή τους μελετώντας τις Εβραϊκές Γραφές. Ήσαν υπερβολικά λεπτολόγοι στη μελέτη τους και έκαναν μεγάλες και ανιαρές συζητήσεις μεταξύ τους για να φθάσουν σε ορθά συμπεράσματα σχετικά με την εφαρμογή των εδαφίων. Είχαν συσσωρεύσει μια απέραντη σωρεία προφορικών παραδόσεων και ισχυρίζοντο ότι αυτές εξηγούσαν και διευκρίνιζαν τις Εβραϊκές Γραφές σε όλες τις λεπτομέρειές τους. Και στις μελέτες τους εγνώριζαν ασφαλώς τις προφητείες που προέλεγαν την έλευσι του υποσχεμένου Μεσσία.
5 Μήπως δεν ήξεραν ότι ο Μεσσίας θα προήρχετο από τη φυλή του Ιούδα, από την οικογένεια του Δαβίδ, ότι θα εγεννάτο στη Βηθλεέμ, ότι η έλευσίς του θ’ ανηγγέλλετο από έναν προφήτη όμοιο με τον Ηλίαν, ότι επρόκειτο να βαστάση τις ασθένειες και τις οδύνες του Ιουδαϊκού λαού; Πάνω από 300 Εβραϊκές προφητείες για την πρώτη έλευσι του Μεσσία εξεπληρώθησαν στον Ιησού—πολλές απ’ αυτές είχαν ήδη εκπληρωθή όταν αυτοί πήγαν να ζητήσουν σημείο από τον Ιησού. Ο Ιησούς τους υπενθύμισε ότι ένεκα της μελέτης που έκαναν από τις Γραφές έπρεπε να γνωρίζουν όσα εσχετίζοντο μ’ αυτόν: «Ερευνάτε τας Γραφάς, διότι σεις νομίζετε ότι εν αυταίς έχετε ζωήν αιώνιον· και εκείναι είναι αι μαρτυρούσαι περί εμού.»—Ιωάν. 5:39.
6. Πώς απήντησε ο Ιησούς στο αίτημά των, και γιατί δεν απήντησε περιφρονητικά;
6 Μήπως ο Υιός του Θεού απήντησε με περιφρονητική επίπληξι στο αίτημά τους: «Θέλομεν να ίδωμεν σημείον από σου»; Ας δούμε: «Εκείνος δε αποκριθείς είπε προς αυτούς· Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί, και σημείον δεν θέλει δοθή εις αυτήν ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου. Διότι ως ο Ιωνάς ήτο εν τη κοιλία του κήτους τρεις ημέρας και τρεις νύκτας, ούτως θέλει είσαι ο Υιός του ανθρώπου εν τη καρδία της γης τρεις ημέρας και τρεις νύκτας.» (Ματθ. 12:38-40) Όχι, η απάντησις του Ιησού δεν τους επιτιμούσε επειδή είχαν αγνοήσει τα πολλά θαυματουργικά σημεία που είχαν ήδη δοθή, ή για την παράληψί των να πεισθούν από τις Μεσσιανικές προφητείες που είχαν ήδη εκπληρωθή σ’ αυτόν. Εκείνος τους καταλάβαινε, καταλάβαινε την επιθυμία τους, το σφάλμα τους, και η απάντησίς του αφωρούσε μια τέτοια κατάστασι.
ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΣΑΝ
7, 8. Τι σημείο ήθελαν να δουν οι Ιουδαίοι, και ποιο θα ήταν το μόνο σημείο που θα τους εδίδετο, και γιατί;
7 Ο Ιησούς εγνώριζε το σημείο που ζητούσαν αυτοί να δουν. Το σημείο αυτό αναγράφεται στα εδάφια Δανιήλ 7:13, 14: «Είδον εν οράμασι νυκτός και ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού και έφθασεν έως του Παλαιού των ημερών και εισήγαγον αυτόν ενώπιον αυτού. Και εις αυτόν εδόθη εξουσία και η δόξα και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού ήτις δεν θέλει φθαρή.»
8 Αυτό εσήμαινε τη δευτέρα έλευσι του Μεσσία, όταν η Μεσσιανική βασιλεία θ’ αντικαταστήση όλες τις καταδυναστευτικές ανθρώπινες κυβερνήσεις και θα επιφέρη μόνιμη ειρήνη και γαλήνη σ’ όλη τη γη για τους λάτρεις του Ιεχωβά. Οι Ιουδαίοι άρχοντες ζητούσαν από τον Μεσσία να έλθη με βασιλική εξουσία, να διασπάση τον καταθλιπτικό Ρωμαϊκό ζυγό από τον τράχηλό τους και να τους εξυψώση με πολιτική εξουσία. Αυτοί προέτρεχαν από τον Ιεχωβά. Εκείνο τον καιρό ήταν η πρώτη έλευσις του Μεσσία, οπότε επρόκειτο να υποστή παθήματα και να πεθάνη ως λυτρωτική θυσία και να είναι στον τάφο επί τμήματα τριών ημερών. Αυτό το σημείο της πρώτης ελεύσεως ήταν εκείνο που θα έβλεπαν τότε.
9. Τι απέτυχαν να διακρίνουν οι Ιουδαίοι των ημερών του Ιησού, και ποια επιθυμία τους τούς τύφλωσε στην αναγνώρισι του Ιησού ως Μεσσίου;
9 Οι Ιουδαίοι εκείνοι, όχι μόνο δεν έλαβαν το σημείο που ζητούσαν από τον Μεσσία, αλλά είδαν και κάτι που τους έκανε να προσκόψουν πλήρως, δηλαδή έναν εσταυρωμένο Μεσσία! Ο Παύλος έγραψε: «Οι Ιουδαίοι σημείον αιτούσι και οι Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν.» (1 Κορ. 1:22, 23) Εκείνο που προξένησε την πτώσι των Ιουδαίων ήταν η αποτυχία τους να διακρίνουν τις δύο ελεύσεις του Μεσσία. Υπήρχαν δύο σειρές προφητειών στις Εβραϊκές Γραφές σχετικά με τον Μεσσία: η μία σειρά προφητειών εσχετίζετο με την πρώτη του έλευσι, και η άλλη σειρά προφητειών με τη δευτέρα του έλευσι. (Βλέπε τον πίνακα της σελίδος 1.148 του βιβλίου Βοήθημα προς Κατανόησιν της Βίβλου για τις προφητείες της πρώτης ελεύσεως και την εκπλήρωσί των· μερικές απ’ εκείνες που σχετίζονται με τη δευτέρα έλευσι αναγράφονται στο βιβλίο του Δανιήλ 7:13, 14· 2:35, 44· Ψαλμ. 2:1-9· 110:1-6.) Οι Ιουδαίοι, όμως απέτυχαν να διακρίνουν τις δύο ελεύσεις. Επίστευαν σε μία μόνο έλευσι. Επειδή ποθούσαν διακαώς να έλθη ο Μεσσίας τους με εξουσία και να διασπάση τον Ρωμαϊκό ζυγό από τον τράχηλό τους, τυφλώθηκαν ως προς την έλευσι ενός Μεσσία που θα υφίστατο παθήματα, θα εδιώκετο, θ’ απερρίπτετο και θα εσταυρώνετο. Πραγματικά, οι απόψεις τους περί του Μεσσία ήσαν συγκεχυμένες. Δεν μπόρεσαν να διακρίνουν πολλές Μεσσιανικές προφητείες. Μερικοί Ιουδαίοι μάλιστα δεν πίστευαν καν σ’ ένα προσωπικό Μεσσία. Άλλοι, από ιδιοτέλεια, δεν ήθελαν να έλθη ο Μεσσίας και να ανταγωνίζεται τη Ρώμη. (Ιωάν. 11:47, 48) Αλλά πολλοί ήθελαν να έλθη ο Μεσσίας ως στρατοκράτης (μιλιταριστής) και να τους ελευθερώση από τη Ρώμη.
«ΤΟ ΑΣΘΕΝΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»
10. (α) Γιατί οι Ιουδαίοι θεωρούσαν τον Ιησού ως το «ασθενές του Θεού» και πώς αυτός διέφερε από τους ψευδείς μεσσίες του πρώτου αιώνος μ.Χ.; (β) Όπως αποκαλύπτεται από τη Βίβλο του Ερμηνευτού, ποια κατάστασις πραγμάτων στην Παλαιστίνη εκείνο τον καιρό έκανε τον Ιησού απαράδεκτον στους Ιουδαίους;
10 Αυτός ο Ιησούς φαινόταν αδύναμος σ’ αυτούς—πολύ αδύναμος για να εκπληρώση τις ελπίδες τους για ένα Μεσσία που θα συνέτριβε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Δεν είπε εκείνος ότι η βασιλεία του δεν ήταν απ’ αυτόν τον κόσμο και ότι οι δούλοι του δεν θα πολεμούσαν; Ρητώς αρνήθηκε τη βασιλεία όταν του προσφέρθηκε. Συνηγόρησε στη στροφή και της άλλης παρειάς! Ανέμεναν τον Μεσσία των εκείνο τον καιρό—αλλ’ όχι ένα τέτοιο Μεσσία! (Ιωάν. 18:36· 6:15· Ματθ. 5:39· Λουκ. 3:15) Το Βιβλίο της Ιουδαϊκής Γνώσεως κάτω από τη λέξι «Μεσσίας», λέγει ότι υπήρχαν αρκετοί τον πρώτον αιώνα μ.Χ. που ισχυρίζοντο ότι είναι Μεσσίαι, και κατόπιν προσθέτει: «Τώρα το ασύνηθες πράγμα που χαρακτήριζε τα άτομα που ισχυρίζοντο τον πρώτον αιώνα ότι κατείχαν τον τίτλο του Μεσσία, ήταν ότι ο καθένας εχρησίμευε σαν ένα σημείο συναγερμού για την Ιουδαϊκή εξέγερσι εναντίον της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αντίθετα με τον Ιησού, . . . οι άλλοι ‘μεσσίαι’ της περιόδου εκείνης, ήσαν χωρίς εξαίρεσι μαχητικοί και πατριώται.» Το ότι ο Ιησούς δεν εμφανίσθηκε ως ισχυρός Μεσσίας, εφαίνετο πολύ κακό σ’ αυτούς, και το γεγονός ότι πέθανε μ’ επονείδιστο τρόπο πάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου, τον έκανε εντελώς απαράδεκτο! Γι’ αυτό στο εδάφιο 1 Κορινθίους 1:25 ο απόστολος Παύλος τόνισε ότι οι Ιουδαίοι θεωρούσαν τον «Χριστόν εσταυρωμένον» ως «το ασθενές του Θεού» και προσέκοψαν πλήρως. Σχετικά μ’ αυτό η Βίβλος του Ερμηνευτού, Τόμ. 10, σελ. 29, λέγει τα εξής:
«Οι θρησκευτικές ελπίδες των Ιουδαίων στις ημέρες του Παύλου εβασίζοντο σε αποκαλυπτική προσμονή μιας δραματικής, καταστροφικής απελευθερώσεως από τους Ρωμαίους δυνάστας: αναζητούσαν έναν ελευθερωτή που θα καθιστούσε το έθνος υπέρτατο μεταξύ των εθνών του κόσμου. Ένα μέρος της βαθειάς απογοητεύσεώς των από τον Ιησού, στις ημέρες που Ιησούς ήταν στη γη, σχετίζεται άμεσα με την άρνησί του να παράσχη στο έθνος στρατιωτική ηγεσία, κατά τον τύπο των Μακκαβαίων. Στις ημέρες του Παύλου τα αισθήματα των κατοίκων της Παλαιστίνης ήταν σαν μια φωτιά που υπόβοσκε. Οι Ρωμαίοι προκουράτορες μπορούσαν να σβήσουν τις επικίνδυνες φλόγες σποραδικών, τοπικών εξεγέρσεων· αλλά το συγκρατούμενο πυρ ήταν μια διαφορετική υπόθεσις. Αν ο Ιησούς, στο ύψος της δημοτικότητός του, έδινε το σύνθημα, χιλιάδες ξίφη θ’ αναπηδούσαν από τις θήκες τους και η Ρώμη δύσκολα θα μπορούσε να καταστείλη το ξέσπασμα του συγκρατημένου θρησκευτικού ιδεαλισμού και φανατικού εθνικισμού των Ιουδαίων. Σ’ ένα λαό, του οποίου τη φαντασία και το πνεύμα υπέβοσκαν τέτοιες ιδέες και τέτοιες αποκαλυπτικές ελπίδες, το σημείον του ‘Χριστού εσταυρωμένου’ αποτελούσε μια ανεκλάλητη παράβασι. Γι’ αυτούς, η είδησις του σταυρού ήταν ένα φοβερά αποκρουστικό πράγμα. Δεν το ήθελαν διόλου.»
11. Κάτω από ποια παρανόησι ευρίσκοντο ακόμη και οι πλησιέστεροι μαθηταί του Ιησού, και πού βασίζετε την απάντησί σας;
11 Ακόμη και οι στενοί σύντροφοι του Χριστού Ιησού δεν κατανόησαν, παρά μόνον αργότερα, τις δύο ελεύσεις του Μεσσία, και το ότι αυτή η πρώτη έλευσις θα έληγε με τον «Χριστόν εσταυρωμένον.» Όταν ήταν στη φυλακή ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άκουσε για τα θαυματουργικά σημεία του Ιησού αλλά εφαίνετο ότι ανέμενε και άλλα, διότι έστειλε να μάθη το εξής από τον Ιησού: «Συ είσαι ο ερχόμενος, ή άλλον προσδοκώμεν;» Ο Πέτρος ανεγνώρισε τον Ιησού ως τον Μεσσία, αλλ’ ωστόσο δεν κατανοούσε τα σημεία της εκπληρώσεως της πρώτης ελεύσεώς του. (Ματθ. 11:2, 3· 16:16, 21-23) Ακόμη και μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού, οι μαθηταί του ανέμεναν ακόμη την εγκαθίδρυσι μιας επιγείου βασιλείας σ’ εκείνη την πρώτη έλευσί του. Ερωτούσαν: «Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ;»—Πράξ. 1:6.
ΤΟ ΞΥΛΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΔΕΝ ΜΑΤΑΙΩΘΗΚΕ
12. Τελικά, πώς προσπάθησαν να εξηγήσουν μερικοί Ιουδαίοι θρησκευόμενοι τις δύο σειρές προφητειών για τις δύο ελεύσεις;
12 Μετά την έκχυσι του αγίου πνεύματος την Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ. οι μαθηταί του Ιησού κατενόησαν τις δύο ελεύσεις, και εκήρυτταν παντού «όσα ελάλησαν οι προφήται και ο Μωυσής ότι έμελλον να γείνωσιν, ότι ο Χριστός έμελλε να πάθη.» (Πράξ. 26:22, 23) Τα Χριστιανικά επιχειρήματα από τις Εβραϊκές Γραφές και τις γκρεμισμένες Ιουδαϊκές ελπίδες υπεκίνησαν τους μετέπειτα Ιουδαίους λογίους να επανερμηνεύσουν τις Μεσσιανικές προφητείες. Παραδείγματος χάριν, το εδάφιο Δανιήλ 7:13 έλεγε ότι ο Μεσσίας θα ερχόταν μετά των νεφελών του ουρανού, αλλά το εδάφιο Ζαχαρίας 9:9 έλεγε ότι θα ερχόταν καθισμένος ταπεινά επάνω σ’ ένα όνο. Μια γνώμη που ευρίσκετο στο Ταλμούδ επιχειρούσε να εξουδετερώση αυτό το πρόβλημα, διδάσκοντας μόνο μία έλευσι—ότι αν ο Ισραήλ ήταν άξιος, ο Μεσσίας θα ερχόταν εν νεφέλαις, αλλ’ αν ο Ισραήλ συμπεριεφέρετο ανάξια, τότε θα ερχόταν καθήμενος επί όνου. (Βαβυλωνιακόν Ταλμούδ, Σάνχεδριν, 98α) Μια άλλη εκδοχή ανεγνώριζε τις δύο σειρές προφητειών, για μια πρώτη και μια δεύτερη έλευσι, και έλεγε ότι επρόκειτο να υπάρξουν δύο μεσσίαι, ένας ο γιος του Ιωσήφ και ένας ο γιος του Δαβίδ, και μεταξύ αυτών θα εξεπληρώνοντο δύο σειρές προφητειών. (Ζωή Και Χρόνοι του Ιησού του Μεσσία, υπό Έντερσχαϊμ, Τόμ. ΙΙ, σελ. 434, 435) Εν τούτοις, και οι δύο θα ήρχοντο ταυτόχρονα.
13. (α) Ποιες Ιουδαϊκές πεποιθήσεις απέκλεισαν τον Ιησού ως Μεσσία κατά την άποψί τους; (β) Πώς αυτές οι Ιουδαϊκές πεποιθήσεις εματαίωναν το ξύλο του μαρτυρίου;
13 Ισχυρίζοντο, όμως, ότι ο Ιησούς δεν ακολουθούσε τις προφορικές παραδόσεις των γραμματέων, εναντιώνετο μάλιστα σ’ αυτές, ήταν, όπως έλεγε το Ταλμούδ, πιο αξιόποινο από το να εναντιώνεται κάποιος στις Εβραϊκές Γραφές. Επίσης, ο Ιησούς είπε ότι θα εξεπλήρωνε τον Μωσαϊκό νόμο—θέτοντας έτσι τέρμα σ’ αυτόν. Αλλά οι Ιουδαίοι θεωρούσαν τον νόμο αιώνιο, κάτι που δεν θα κατηργείτο ποτέ. Επίσης, οι Ιουδαίοι πίστευαν ότι δεν εχρειάζοντο κάποιον Μεσσία για σωτηρία. Θα μπορούσαν να κερδίσουν τη βασιλεία με τρεις τρόπους: εκτελώντας έργα του Νόμου, δίνοντας ελεημοσύνες στους πτωχούς, και έχοντας τον Αβραάμ ως πατέρα των. (Ματθ. 3:7-10· Ρωμ. 3:20· 4:2, 3· 9:31, 32) Αυτή η σοφία των γραμματέων καθιστούσε το ξύλο του μαρτυρίου κάτι άχρηστο, κάτι που δεν χρειαζόταν για σωτηρία. Ο Παύλος είχε αυτή την ψευδή σοφία υπ’ όψιν όταν αντιπαρέβαλε τη ματαιότητά της με τη δύναμι του Θεού του εσταυρωμένου Χριστού. Δεν είπε ότι τα «αγαθά νέα» ήταν η ‘σοφία του λόγου των, δια να μη ματαιωθή ο σταυρός του Χριστού. Διότι ο λόγος του σταυρού εις μεν τους απολλυμένους είναι μωρία, εις ημάς δε τους σωζομένους είναι δύναμις Θεού.’—1 Κορ. 1:17, 18.
14. (α) Ποιοι εχλεύαζαν τον Ιησού στο ξύλο του μαρτυρίου, και με τι λόγια; (β) Τι επεβεβαίωναν πραγματικά εκείνα τα γεγονότα;
14 Τι κι αν ο Ιησούς πήγε σαν πρόβατο για σφαγή, θλιμμένος, καταφρονημένος, ανεπιθύμητος, απερριμένος; (Ησ. 53:1-7) Τι κι αν ο Ιησούς εφαίνετο αδύνατος και ανίσχυρος, και βρισκόταν κρεμασμένος στο ξύλο του μαρτυρίου, ενώ μερικοί χλεύαζαν: «Ουά, ο χαλών τον ναόν και δια τριών ημερών οικοδομών, σώσον σεαυτόν και κατάβα από του σταυρού.» (Μάρκ. 15:29, 30) «Ομοίως δε και οι αρχιερείς εμπαίζοντες μετά των γραμματέων και πρεσβυτέρων, έλεγον· Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση.» (Ματθ. 27:41, 42) Αυτά τα γεγονότα, αντί ν’ αποδείξουν ότι ο Ιησούς δεν ήταν ο Μεσσίας, επιβεβαίωσαν αντιθέτως την ιδιότητά του ως Μεσσίου.—Ψαλμ. 118:22· Ησ. 8:14· 28:16· 1 Πέτρ. 2:4-8.
15. Πώς εθεωρείτο ο ‘Χριστός εσταυρωμένος’ από τους απολλυμένους και από τους σωζομένους και ποιο γεγονός αληθεύει παρά τους ονειδισμούς των εμπαικτών;
15 Ο Παύλος ήταν αποφασισμένος να τονίση την προμήθεια του αντιλύτρου από τον Ιεχωβά ως το μόνο μέσον σωτηρίας. Οι Ιουδαίοι μπορεί να ήθελαν σημείο και οι Έλληνες ίσως διψούσαν για σοφία, αλλ’ ο Παύλος εκήρυττε «Χριστόν εσταυρωμένον,» μολονότι αυτό ήταν σκάνδαλο για τους Ιουδαίους και εφαίνετο μωρία στους Έλληνας—«Εις αυτούς όμως τους προσκεκλημένους, Ιουδαίους τε και Έλληνας, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν· διότι το μωρόν του Θεού είναι σοφώτερον των ανθρώπων, και το ασθενές του Θεού είναι ισχυρότερον των ανθρώπων.» (1 Κορ. 1:22-25) Ας θεωρούν, λοιπόν, οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες τον «Χριστόν εσταυρωμένον» ως σκάνδαλο και μωρία· είναι πολύ πιο ισχυρός και σοφός από τις Ιουδαϊκές παραδόσεις και τις Ελληνικές φιλοσοφίες. Περισσότεροι λόγοι γι’ αυτό εξετάζονται στο επόμενο άρθρο.
[Εικόνα στη σελίδα 19]
Μολονότι ο Ιησούς περπάτησε πάνω στο νερό και έκανε πολλά άλλα θαύματα, οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέται ήθελαν «σημείον»—επιπρόσθετες αποδείξεις ότι ήταν ο Μεσσίας