Στη Μεταπολεμική Γερμανία—Οι Νέοι Αινούν τον Ιεχωβά

ΓΕΡΜΑΝΙΑ, 1978. Οι επίπεδες ανεμοδαρμένες πεδιάδες του βορρά, που καλύπτονται από ελκυστικούς αγρούς με ρείκια· το μεγάλο βιομηχανικό κέντρο της Ρουρ, πολυάσχολο όσο ποτέ προηγουμένως, που βρίσκεται μισοκρυμμένο κάτω από ένα στρώμα ομίχλης· οι μεγαλοπρεπείς Βαυαρικές Άλπεις, που είναι σκεπασμένες μ’ ένα παχύ στρώμα φρεσκοπεσμένου χιονιού, και οι τουρίστες που κινούνται σαν μυρμήγκια στο τοπίο, ψάχνοντας για δερμάτινα παντελόνια, πολύχρωμα κουδούνια, μεγάλα ποτήρια της μπύρας και ρολόγια κούκους—να η Γερμανία που όλοι γνωρίζομε. Λίγα φαίνεται να έχουν αλλάξει.

Κι ωστόσο ο κόσμος, περιλαμβανομένης και της Γερμανίας, έχει αλλάξει, ίσως μάλιστα ποτέ προηγουμένως με τόσο ταχύ ρυθμό, όπως συνέβη μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο κόσμος εισήλθε σε νέους κινδύνους, νέες στάσεις και νέους κανόνες διαγωγής. Η παλαιά γενιά, που μόλις είχε βγη από το ολοκαύτωμα του πολέμου, τι είδους κληρονομιά θα μπορούσε να δώση στη μεταπολεμική γενιά;

Δεν θα μπορούσε να υπάρχη καλύτερη κληρονομιά, η οποία θα έδινε την ικανότητα στη νέα γενιά ν’ αντιμετωπίση επιτυχώς τα προβλήματά της, από μια ακριβή γνώσι για τον αληθινό Θεό Ιεχωβά και τους σκοπούς του. Στη διάρκεια του Χιτλερικού καθεστώτος, υπήρχαν Χριστιανοί οι οποίοι είχαν αυτή τη γνώσι και των οποίων η πιστότης κάτω από διωγμό είναι πολύ γνωστή. Έχοντας υπ’ όψιν τα λόγια του Δαβίδ, ότι «γενεά εις γενεάν θέλει επαινεί τα έργα σου, και τα μεγαλεία σου θέλουσι διηγείσθαι,» ήσαν αποφασισμένοι να δώσουν αυτή τη θαυμάσια κληρονομιά στη μεταπολεμική γενιά. (Ψαλμ. 145:4) Επέτυχαν σ’ αυτό; Ας εξετάσωμε.

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΑΝΕΤΡΑΦΗΣΑΝ ΑΠΟ ΠΙΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

Πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά της παρούσης γενεάς (μετά το 1945) είχαν το πλεονέκτημα ν’ ανατραφούν από γονείς, ακόμη και από παππούδες και γιαγιάδες, οι οποίοι ήσαν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Παραδείγματος χάριν, η Έλκε και η αδελφή της Χάιντι, οι οποίες υπηρετούν το Θεό ολοχρονίως, είναι χαρούμενες που ανήκουν στην πέμπτη γενιά Μαρτύρων στην οικογένειά τους. Πόσο θαυμάσιο είναι να βλέπη κανείς ολόκληρες οικογένειες που υπηρετούν τον Ιεχωβά ενωμένες!

Ας δούμε, επίσης, και μια οικογένεια στη Βεστφαλία με 15 παιδιά. Ο Γκέρχαντ, που υπηρετεί τώρα ολοχρονίως στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά στο Βισμπάντεν, θυμάται τη θαυμάσια πατρική εκπαίδευσι που ελάμβαναν τα παιδιά όταν ήσαν ακόμη στο σπίτι. Τρεις οικογενειακές μελέτες ήσαν αναγκαίες για να καλύψουν τις ατομικές των ανάγκες: μια για τα μεγαλύτερα παιδιά, μια για τα πολύ μικρά, και μια για τα παιδιά «μέσης ηλικίας.» Πριν από τις συναθροίσεις, καθώς επίσης και μετά, ο πατέρας δαπανούσε μιάμισυ ώρα οδηγώντας αυτοκίνητο προς το σπίτι και από το σπίτι για να φέρη ολόκληρη την οικογένεια στην Αίθουσα Βασιλείας. Οι ισχυρές Χριστιανικές οικογένειες δεν γίνονται χωρίς προσπάθεια!

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΙΗΡΗΜΕΝΩΝ ΟΙΚΩΝ

Άλλοι δεν είχαν την ευλογία να έχουν ένα ενωμένο οικογενειακό παρελθόν, διότι ανετράφησαν σε θρησκευτικώς διηρημένους οίκους.

Ο Φρέντχελμ θυμάται ότι ο πατέρας του επανειλημμένως έκαψε την Αγία Γραφή του, τα βιβλία του και τα περιοδικά του. Παρά τα φιλόδοξα σχέδια που ο πατέρας του είχε κάνει γι’ αυτόν, επειδή ήταν μοναχογιός, εκείνος αντιθέτως διευθέτησε να υπηρετή ως ολοχρόνιος διαγγελεύς των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού.

Ομοίως, ο Γουίλφρεντ λέγει ότι εκείνος και η μητέρα του συχνά έβρισκαν την πόρτα κλειδωμένη όταν επέστρεφαν σπίτι από τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Μια φορά μάλιστα αναγκάσθηκαν να περάσουν τη νύχτα στο αυτοκίνητο. Σε μια άλλη περίπτωσι, ο πατέρας του τον έσυρε από το κρεββάτι του και άρχισε να τον κτυπά μ’ ένα λαμπτήρα. Αλλά με το να παραμείνη πιστός, κέρδισε, όχι μόνο τον σεβασμό του πατέρα του, αλλά και κάτι που είναι ακόμη πιο σπουδαίο, την επιδοκιμασία του Ιεχωβά. «Οι αδελφοί πάντοτε με υπεδέχοντο θερμά στην εκκλησία, ακόμη και όταν ήμουν μόνο 11 ή 12 ετών εκείνο τον καιρό, και αυτή ακριβώς η αγάπη μ’ έκανε να υπομένω» εξηγεί.

Ο Ούβε, που ήταν έφηβος, όταν έγινε Μάρτυς, είχε εναντίωσι στην εργασία καθώς επίσης και στο σπίτι του.

Θυμάται ότι μια φορά επωφελήθηκε της ευκαιρίας να μιλήση για την αλήθεια σε άλλους στη διάρκεια ενός διαλείμματος για καφέ και ανταμείφθηκε, όχι με ευήκοα ώτα, αλλά μ’ ένα κουβά νερό που έχυσαν στο κεφάλι του. Ωστόσο, και αυτός και ο αδελφός του, που είναι τώρα ιεραπόστολος στην Ισπανία, συνέχισαν να προχωρούν σε Χριστιανική ωριμότητα.

Ο Ρολφ-Ντήτερ ήταν μόνο πέντε ή έξη ετών όταν η μητέρα του άρχισε να κατανοή τη Βιβλική αλήθεια. Ούτε σ’ αυτόν ούτε στο νεαρό αδελφό του επέτρεπε ο εναντιούμενος πατέρας του να παρακολουθούν Χριστιανικές συναθροίσεις, μολονότι η μητέρα τους τούς μιλούσε στο σπίτι και τους έπαιρνε μαζί της όποτε ήταν δυνατόν.

«Θυμάμαι μια φορά που ο πατέρας μου με ανάγκασε να πάω στην εκκλησιαστική λειτουργία ενός από τα δόγματα του Χριστιανικού κόσμου,» αναφέρει. «Αλλά η μητέρα μού είχε εξηγήσει τα πάντα προηγουμένως. Πήγα και άκουσα, αλλά δεν μπορούσα συνειδητά να λάβω μέρος στη λειτουργία η οποία, όπως καταλάβαινα, ήταν αντιγραφική, παρά το γεγονός ότι οι άλλοι που εκάθηντο κοντά μου διαρκώς με τσιμπούσαν και μου ψιθύριζαν ότι έπρεπε να το κάνω.» Παρ όλα αυτά, ο Ρολφ ήσκησε εγκράτεια προς εκείνους που παρακολουθούσαν τη λειτουργία, αναγνωρίζοντας ότι οι Γραφές ενθαρρύνουν σεβασμό προς τους άλλους.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ, ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΑΙ ΜΙΚΡΩΝ

Ο δρόμος που ακολουθούν οι νεαροί Χριστιανοί δεν είναι εύκολος. Το να χλευάζωνται και να γίνωνται αντικείμενο γέλωτος στο σχολείο μπορεί να είναι μια πραγματική δοκιμασία της ακεραιότητός των. Μετά την αποφοίτησι από το σχολείο, οι άρρενες μαθηταί αντιμετωπίζουν το ζήτημα της ουδετερότητος. Και αυτοί, καθώς επίσης και οι θήλεις Μάρτυρες, είναι αναγκασμένοι ν’ αντιμετωπίσουν όλα τα προβλήματα που είναι κοινά στους νεαρούς σήμερα: ναρκωτικά, οινόπνευμα, ανηθικότητα και τόσα άλλα ακόμη.

Και η εξεύρεσις ακόμη ενός γαμηλίου συντρόφου μπορεί ν’ αποτελέση πρόβλημα. Ήταν πρόβλημα για την Ούτε. Λέγει τα εξής:

Πού θα μπορούσα να βρω έναν κατάλληλο σύζυγο; Όλοι οι νεαροί στην εκκλησία μας ήσαν ήδη νυμφευμένοι. Ίσως δεν θα πείραζε αν ‘κοίταζα στον κόσμο’ για λίγο. Αλλά, όχι, δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, έχοντας υπ’ όψι τη Γραφική συμβουλή να νυμφευώμεθα ‘μόνον εν Κυρίω.’ Και σ’ αυτό το ζήτημα, επίσης, εμπιστεύθηκα στον Ιεχωβά. Κατόπιν, στη διάρκεια του έργου ανοικοδομήσεως της νέας αιθούσης μας συνελεύσεως στο Τράππενκαμπ συνήντησα τον μνηστήρα μου. Θα νυμφευθούμε τον Ιούνιο.»

Και τι θα λεχθή για τα μικρά παιδιά μας και τα «μικρά» προβλήματά τους; Ας ακούσουμε τι έχει να πη ο Έρικ:

Είμαι 10 ετών και πηγαίνω στην τετάρτη τάξι. Οι γονείς μου είναι Μάρτυρες εδώ και πολύν καιρό, κι έτσι μέχρι που άρχισα το σχολείο συναναστρεφόμουν μόνο με ομοπίστους μας. Όλα ήσαν ωραία μέχρι την ημέρα που φύγαμε με όλη την τάξι για να περάσωμε μια εβδομάδα στην ύπαιθρο σ’ ένα σχολικό οικοτροφείο. Δεν είχα φύγει ποτέ πριν από το σπίτι. Ξαφνικά η δασκάλα μας αρρώστησε και ήλθε να την αντικαταστήση ένας αναπληρωτής δάσκαλος. Εγώ δεν τον εγνώριζα. Την Κυριακή το πρωί είπε: ‘Σήμερα το πρωί όλοι θα πάμε στην εκκλησία.’ Εγνώριζα ότι έπρεπε να του εξηγήσω ότι δεν συμφωνώ με τις διδασκαλίες που παρουσιάζοντο εκεί, και γι’ αυτό τον λόγο δεν θα ήθελα να πάω. Στη διάρκεια του προγεύματος, σκεπτόμουν αυτά που θα μπορούσα να του πω. Μετά το πρόγευμα, του μίλησα, αλλά εκείνος είπε: ‘Θα πας, κι έτσι δεν υπάρχει λόγος να συζητούμε!’ Πήγα στο δωμάτιό μου και, όταν έμεινα μόνος, θυμήθηκα τι μου είχε πει η μητέρα μου το πρωί που έφυγα: ‘Αν έχης προβλήματα, ο Ιεχωβά γνωρίζει την καρδιά σου. Μπορεί να του μιλήσης για τα προβλήματά σου.’ Έκλαιγα καθώς προσευχόμουν. Δεν ήθελα να έχω καμμιά σχέσι με την ψευδή θρησκεία! Λίγο αργότερα, όταν βγήκα έξω, συνήντησα μια άλλη δασκάλα η οποία με ρώτησε τι συνέβαινε, επειδή είδε ότι είχα κλάψει. Της εξήγησα. Εκείνη είπε θα φροντίσω εγώ το ζήτημά σου. Λίγο αργότερα επέστρεψε και μου είπε: ‘Δεν είσαι υποχρεωμένος να πας. Μίλησα στον δάσκαλό σου.’ Ήμουν τόσο χαρούμενος! Ευχαρίστησα τον Ιεχωβά που είχε ακούσει την προσευχή μου. Το χέρι Του ποτέ δεν σμικρύνθηκε.»

Μήπως αυτό ήταν ένα «μικρό» πρόβλημα; Ίσως μερικοί αυτό νομίζουν, αλλά η μεταπολεμική μας γενιά έχει ανακαλύψει ότι ο Ιεχωβά δεν θεωρεί κανένα πρόβλημα τόσο μικρό ή ασήμαντο ώστε να μην αξίζη την προσοχή του. Ούτε μας εγκαταλείπει εν όψει μεγαλυτέρων προβλημάτων. Ας εξετάσωμε την περίπτωσι της Μάριον :

«Ήταν ένα θαυμάσιο παράδειγμα Χριστιανής νέας που ασχολείτο τακτικά με το κήρυγμα της Βασιλείας. Η Μάριον ήταν μόνο 17 ετών και γεμάτη ζωή. Αλλά, κατόπιν, ένας όγκος στη σπονδυλική της στήλη άρχισε αργά να παραλύη τον βραχίονά της. Ήταν οπωσδήποτε απαραίτητο να γίνη εγχείρησις, αλλά λόγω της επικίνδυνης φύσεως της εγχειρήσεως κανείς γιατρός δεν ήταν πρόθυμος να την εκτελέση χωρίς αίμα. Η Μάριον και οι γονείς της παρέμειναν πιστοί. Η ανυπακοή στον Ιεχωβά απεκλείετο! Μολονότι πονούσε, η καλή της διάθεσις ποτέ δεν έλειψε. Τελικά βρέθηκε ένας χειρουργός που ήταν πρόθυμος να σεβασθή τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις. Η εγχείρησις έγινε επιτυχώς χωρίς αίμα! Ωστόσο, η ανακούφισις ήταν προσωρινή· μια δεύτερη εγχείρησις κατέστη αναγκαία και μετά μια τρίτη. Καθώς η παράλυσις εξαπλώνετο, οι πόνοι της μεγάλωναν. Η γλώσσα της παρέλυσε, αλλά οι ενέργειές της στο νοσοκομείο εξακολουθούσαν να δίνουν μαρτυρία για την πίστι της. Στοργικά, και με μεγάλη προσπάθεια, έπλεξε για τη νοσοκόμα της ένα πουλόβερ. Όταν ο θάνατος τελικά έγινε αναπόφευκτος, οι γονείς της την πήραν στο σπίτι. Μολονότι η φωνή της ήταν σχεδόν ανεπαίσθητη και δεν μπορούσε σχεδόν να σηκώση ούτε το κεφάλι της, ωστόσο, όσο συχνά μπορούσαν, την έπαιρναν, πάνω σ’ ένα φορείο, στις Χριστιανικές συναθροίσεις. Όπως ακριβώς ο Ιώβ όταν επλήττετο από δοκιμασία, έτσι κι εκείνη διακρατούσε την ισχυρή πεποίθησι ότι και αυτή επίσης μια μέρα θα ευλογείτο από το Θεό και θα ήταν γεμάτη ζωή όπως πριν. Πέθανε στις 28 Δεκεμβρίου 1977, σε ηλικία 18 ετών. Αρνούμενη να συμβιβάση την πίστι της στον Ιεχωβά, ενδυναμώθηκε από Εκείνον και ενώθηκε με μια μεγάλη στρατιά Χριστιανών πιστών μέχρι θανάτου, περιλαμβανομένων και άλλων της μεταπολεμικής μας γενιάς, των οποίων η προσευχή για ζωή θα λάβη απάντησι στην ανάστασι.—Πράξ. 24:15.

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΕΤΡΑΦΗΣΑΝ ΑΠΟ ΠΙΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

Ασφαλώς, πολλοί από τους νεαρούς μας Μάρτυρες δεν ανετράφησαν από πιστούς γονείς. Και αυτοί, επίσης, ήσαν αναγκασμένοι να υπερπηδήσουν προβλήματα, μερικές φορές πολύ σοβαρά, προτού μπορέσουν να γίνουν δούλοι του Ιεχωβά.

Παραδείγματος χάριν, ας δούμε την περίπτωσι της Κρίστα, 22 ετών, η οποία άρχισε να ενδιαφέρεται όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν μια Γραφική μελέτη με τον αδελφό της. Ήταν πολύ δραστήρια στο έργο της Καθολικής νεολαίας, αλλά παρακολουθούσε επίσης και συναθροίσεις Βαπτιστών κάθε εβδομάδα. Εξηγεί γιατί και αυτή άρχισε κατόπιν να μελετά με τους Μάρτυρες:

«Δεν μου περνούσε καθόλου από το μυαλό η ιδέα να γίνω κι εγώ Μάρτυς. Σκοπός μου ήταν να επαναφέρω τον αδελφό μου στον Καθολικισμό. Έτσι, θέλησα να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα για την Αγία Γραφή και, κατόπιν, να τα χρησιμοποιήσω για να πολεμήσω αυτούς τους ‘εχθρούς.’» Αλλά, όσο περισσότερο μελετούσε, τόσο περισσότερο επείθετο ότι οι Μάρτυρες είχαν την αλήθεια, όπως λέγει, «προς τρόμον μου!» Συνεχίζει: «Ήμουν χωρισμένη μεταξύ των Καθολικών φίλων μου, των Βαπτιστών φίλων μου που πρόσφατα είχα βρη και των Μαρτύρων του Ιεχωβά, για τους οποίους στην πραγματικότητα εγνώριζα πολύ λίγα, εκτός του ότι μπορούσαν να δίνουν απαντήσεις σε όλες τις Γραφικές ερωτήσεις μου.»

Το επόμενο πρόβλημα της Κρίστα ήταν η μουσική. Από 15 ετών τραγουδούσε μπροστά στο κοινό και ωνειρευόταν να γίνη μια μέρα μεγάλο «αστέρι.» Είχε πολλές επιτυχίες σε επιδείξεις ταλέντων και είχε κάνει παραστάσεις στην Αγγλία καθώς επίσης και στη Γερμανία. Τι έπρεπε να κάνη; Λέγει εν συνεχεία τα εξής:

«Πήρα την απόφασί μου μετά την επίσκεψι που έκανα στη φίλη μου, Τζάνετ, στην Αγγλία. Μου είπε ότι αναγκάσθηκε να φύγη από το σπίτι λόγω της αληθείας. Αυτό μ’ έκανε να σταθώ και να σκεφθώ, διότι η Τζάνετ γνώριζε την αλήθεια μόνο τέσσερις μήνες, από τότε που ο αδελφός μου κι εγώ της είχαμε κάνει μαρτυρία στη διάρκεια της επισκέψεώς μας στη Γερμανία. Τώρα, τα πράγματα άρχισαν να εξελίσσωνται γρήγορα. Προτού φύγω από την Αγγλία, σταμάτησα το κάπνισμα. Μόλις έφθασα σπίτι, διέκοψα όλες τις κοσμικές μου φιλίες και έβγαλα από τους τοίχους μου όλες τις φωτογραφίες των ‘αστέρων.’ Τώρα ήμουν ελεύθερη να παρακολουθώ όλες τις συναθροίσεις. Σύντομα είχα πολλούς νέους και πραγματικά αληθινούς φίλους. Βαπτίσθηκα το 1974. Επτά μήνες αργότερα, πήγα αεροπορικώς στην Αγγλία για να δω τη φίλη μου Τζάνετ που θα εβαπτίζετο. Είμεθα τόσο ευγνώμονες στον Ιεχωβά που μας απελευθέρωσε από την ψευδή θρησκεία, και μας ενίσχυσε ώστε να μπορέσωμε να υπερνικήσωμε τα πολλά προβλήματά μας.»

ΟΛΟΧΡΟΝΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

Πολλοί από τη μεταπολεμική αυτή γενιά στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, επειδή είναι νέοι και γενικά χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις, μπόρεσαν να αφιερώσουν τις δυνάμεις τους ολοχρονίως στο κήρυγμα και στη διδασκαλία του Λόγου του Θεού. Οι περισσότεροι, αφού εδοκίμασαν τις ευλογίες της ολοχρονίου υπηρεσίας ή υπηρεσίας «σκαπανέως,» θέλησαν να εξακολουθήσουν να την απολαμβάνουν όσο περισσότερο μπορούν. Πράγματι, ο Καρλ-Χάιντς ήθελε τόσο πολύ να εξακολουθήση την υπηρεσία αυτή ώστε ζητούσε να βρη ένα γαμήλιο σύντροφο που θα είχε την ίδια άποψι για την υπηρεσία. Λέγει τα εξής:

«Από τότε έχομε απολαύσει οκτώ χρόνια υπηρεσίας ‘σκαπανέως’ μαζί και έχομε ευλογηθή πολύ. Ο γάμος μας είναι ευτυχισμένος και έχομε βοηθήσει αρκετά άτομα να δεχθούν την αλήθεια, περιλαμβανομένης και μιας ολόκληρης οικογενείας, της οποίας η κεφαλή είναι τώρα πρεσβύτερος στην εκκλησία.

Άλλοι ήσαν πρόθυμοι να κάνουν αλλαγές στην κοσμική τους εργασία ώστε να μπορούν ν’ αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στη διακήρυξι των «αγαθών νέων.» «Δεν υποβίβαζε καθόλου την αξιοπρέπειά μου το να εργασθώ σαν ανειδίκευτος εργάτης για να μπορέσω να κάνω έργο ‘σκαπανέως,’ είναι η άποψις του Βόλφγκανγκ, ενός επαγγελματία διακοσμητού. Η δεκαοκτάχρονη Καρόλα εργάζεται λίγες ώρες σε οικιακές εργασίες και λέγει ότι αυτό είναι «ένα θαυμάσιο επάγγελμα!» Ο Χέλμουτ, που είχε εκπαιδευθή σ’ ένα αρχιτεκτονικό γραφείο, δαπανούσε μέρος του χρόνου του σε εργασία σοβαντίσματος και αργότερα άρχισε να μοιράζη εφημερίδες νωρίς το πρωί ώστε να μπορή να είναι ένας «σκαπανεύς.»

Ο Ούλριχ προτού μάθη την αλήθεια, ήταν αρχιμάγειρας, και εργαζόταν σ’ ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία, τροφοδοτώντας εξέχοντες πολιτικούς και φημισμένες προσωπικότητες στον κινηματογράφο. Εγκατέλειψε την εργασία αυτή για να έχη περισσότερο χρόνο για Γραφικές επιδιώξεις. Λέγει τα εξής:

«Οι φίλοι μου και οι συνάδελφοί μου με απέτρεπαν, λέγοντας ότι θα ‘βούλιαζα’ πολύ χαμηλά. Η σταδιοδρομία μου να γίνω ένας διάσημος αρχιμάγειρας χάθηκε, όπως και το όνειρό μου ν’ αποκτήσω πολλά χρήματα. Αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ ν’ ανταλλάξω αυτά με ό,τι έχω σήμερα. Ως ‘σκαπανεύς,’ είμαι πιο ευτυχισμένος απ’ όσο ποτέ προηγουμένως—ασφαλώς πιο ευτυχισμένος απ’ ό,τι ήμουν προτού ‘βουλιάξω’ τόσο χαμηλά.»

ΑΙΝΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ

Η μεταπολεμική γενιά έχει κάνει επίσης θαυμάσιο έργο μεταξύ των ξενόγλωσσων ομάδων που υπάρχουν στη Γερμανία. Πολλοί έχουν μάθει μια ξένη γλώσσα για να μπορούν να υπηρετούν σε μια από τις 167 Αγγλόφωνες, Ελληνόφωνες, Ιταλόφωνες, Πορτογαλόφωνες, Ισπανόφωνες, Τουρκόφωνες ή Γιουγκοσλαβόφωνες εκκλησίες στη Γερμανία. Έτσι, είναι «ιεραπόστολοι» σ’ ένα ξένο αγρό μέσα στη χώρα τους. Άλλοι έχουν πάει στην Ισπανία, το Λουξεμβούργο, τη Γαλλία, την Ιταλία και σε άλλες χώρες και υπηρετούν εκεί.

Αλλά, ασφαλώς, η μεταπολεμική γενιά της Γερμανίας είχε τους ιεραποστόλους της οι οποίοι έλαβαν εκπαίδευσι στην ιεραποστολική σχολή των Μαρτύρων του Ιεχωβά και υπηρετούν τώρα σε ξένες χώρες. Η πλειονότης από τους 124 νεαρούς άνδρες και γυναίκες που εστάλησαν από τη Γερμανία σ’ αυτή τη σχολή (στις Ηνωμένες Πολιτείες) στη διάρκεια των περασμένων 10 ετών ανήκουν σ’ αυτή την ομάδα ηλικίας. Και μερικοί που αναγκάσθηκαν να επιστρέψουν από τους διορισμούς τους για λόγους υγείας ή για άλλους λόγους, βρίσκονται ακόμη, παρ’ όλα αυτά, στην ολοχρόνια υπηρεσία.

Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ

Αλλά, ασφαλώς, υπάρχουν δύο πλευρές σε κάθε ιστορία και θα ήταν απατηλό να συμπεράνωμε ότι όλοι οι νέοι μεταξύ των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γερμανία ομοιάζουν μ’ αυτούς που περιγράφησαν ανωτέρω. Η αδιαφορία του κοινού, οι κοσμικές επιρροές, ο υλισμός—όλα αυτά πήραν το φόρο τους και εξακολουθούν να το κάνουν αυτό. Μερικοί νέοι έχουν γίνει πνευματικώς αδρανείς επειδή δεν μελέτησαν επιμελώς την Αγία Γραφή και δεν προσευχήθηκαν στον Θεό για την «άνωθεν . . . σοφία.» Ένας περιοδεύων επίσκοπος πρόσφατα έγραψε ότι συγκλονίσθηκε όταν είδε πόσο λίγα πράγματα κάνουν οι νέοι στο έργο κηρύγματος:

«Στις τελευταίες τρεις εκκλησίες που επισκέφθηκα, οι νέοι αποτελούν το 23 τοις εκατό των Μαρτύρων, αλλά, ως προς τον χρόνο που δαπανούν στο κήρυγμα, είναι οι πιο ασθενείς. Στενοχωριέται κανείς που βλέπει ότι μερικοί απ’ αυτούς δεν έχουν αναπτύξει μια σχέσι με τον Ιεχωβά και με την εκκλησία. Είναι απλώς ‘μέλη’ μιας εκκλησίας και τίποτε περισσότερο. Είναι οχληρό για τους γονείς να το διαπιστώνουν αυτό, αλλά συχνά φταίνε και οι ίδιοι. Αυτό, σε μερικές περιπτώσεις, οφείλεται σε αμέλεια εκ μέρους των γονέων να φροντίσουν την πνευματική ευημερία των παιδιών τους.»

Καθώς αυτό το πονηρό σύστημα σπεύδει προς την καταστροφή του, είναι κατάλληλος καιρός για όλους τους νέους ν’ αφυπνισθούν ως προς τη σοβαρότητα της καταστάσεως και να ενεργήσουν αναλόγως. Ο Ιεχωβά θα τους ευλογήση αν το πράξουν αυτό.—Ρωμ. 13:11· Λουκ. 21:34-36.

Είθε εκείνοι που ανήκουν στη μεταπολεμική μας γενιά και οι οποίοι υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά και μιλούν για τις θαυμαστές του πράξεις ΝΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΑΥΤΟ ΕΡΓΟ! (Ψαλμ. 145:4, 12) Είθε το παράδειγμά τους να ενθαρρύνη και άλλα άτομα της δικής τους ηλικίας να κάνουν ένα ισχυρό αγώνα ώστε να μη παγιδευθούν από το πονηρό σύστημα του Σατανά. Αφού και οι ίδιοι έλαβαν μια τέτοια θαυμάσια κληρονομιά, ευχόμεθα ν’ αναγνωρίσουν και τη δική τους υποχρέωσι να μεταβιβάσουν αυτή την κληρονομιά τώρα στην επερχομένη γενιά. Αλλά υπάρχει κι ένα άλλο κίνητρο για να υπηρετούν με πιστότητα τώρα. Αν το κάνουν αυτό, θα έχουν το προνόμιο, λόγω του επερχομένου θαύματος της αναστάσεως, να διαβιβάσουν μια θαυμάσια κληρονομία στις γενεές που προηγήθηκαν απ’ αυτούς! Τι συγκινητική προοπτική! Ποιος δεν θα ήθελε να είναι μεταξύ αυτών που θα έχουν αυτό το προνόμιο;