Η Απαίτησις του Θεού να Γίνεται το Έργο Του «Ούτως»

Πριν από διακόσια περίπου χρόνια, ένας από τους συντάκτες του συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών έγραψε, μ’ ένα πνεύμα παρόμοιο με το πνεύμα άλλων πριν απ’ αυτόν:

«Επειδή έλειπε ένα καρφί, χάθηκε το πέταλο,

Επειδή έλειπε ένα πέταλο, χάθηκε το άλογο,

Επειδή έλειπε ένα άλογο, χάθηκε ο αναβάτης,

Επειδή έλειπε ένας αναβάτης, χάθηκε η μάχη,

Επειδή έλειπε μια μάχη, χάθηκε το βασίλειο—

Και όλα αυτά επειδή έλειπε ένα καρφί για το πέταλο ενός αλόγου.»

Αυτό το περιστατικό ασφαλώς δηλώνει μια ισχυρή αρχή, δηλαδή, ότι τα μικρά πράγματα δεν πρέπει να παραβλέπωνται επειδή απλώς είναι μικρά. Μπορεί μερικές φορές να είναι πολύ σπουδαία. Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, τόνισε ένα παρόμοιο σημείο όταν είπε: «Ο εν τω ελαχίστω πιστός και εν τω πολλώ πιστός είναι, και ο εν τω ελαχίστω άδικος και εν τω πολλώ άδικος είναι.»—Λουκ. 16:10.

Ο πατριάρχης Νώε χρησίμευσε ως παράδειγμα αυτής της αρχής. Ο Ιεχωβά Θεός τον διέταξε να κατασκευάση μια κιβωτό, ή ένα τεράστιο κιβώτιο, κάτι σαν αποθήκη που να μπορή να επιπλέη, και του έδωσε τις ακριβείς διαστάσεις. (Γεν. 6:13-21) Ο Νώε πήρε στα σοβαρά αυτή την εντολή. Πώς το γνωρίζομε; Διότι επανειλημμένως διαβάζομε ότι ο Νώε έκανε όλα όσα τον διέταξε ο Θεός και ότι τα έκανε ούτως—Γεν. 6:22· 7:5, 9, 16.

Ο προφήτης Μωυσής μάς δίνει ένα θετικό καθώς και ένα αρνητικό παράδειγμα σχετικά μ’ αυτό. Ο Θεός του είχε δώσει σαφείς οδηγίες σχετικά με την κατασκευή της σκηνής του μαρτυρίου ή της προσωρινής κατασκευής, όμοιας με σκηνή, για τη λατρεία του Ιεχωβά και για τα έπιπλα που επρόκειτο να τοποθετηθούν μέσα σ’ αυτήν. Η Έξοδος, στα κεφάλαια 39 και 40 λέγει ότι ο Μωυσής επεράτωσε αυτό το έργο και σ’ αυτά τα δύο κεφάλαια διαβάζομε 17 φορές ότι ο Μωυσής τα έκανε όλα αυτά «ούτως» ή «κατά πάντα όσα προσέταξεν ο Κύριος εις τον Μωυσήν.» Αυτό είναι το θετικό παράδειγμα που μας δίνει ο Μωυσής.

Εν τούτοις, όταν κάποτε οι Ισραηλίτες γόγγυσαν λόγω ελλείψεως νερού, ο Ιεχωβά Θεός είπε στον Μωυσή απλώς να μιλήση σε κάποιον βράχο και θα έβγαινε νερό. Αλλά ο λαός είχε τόσο πολύ εξάψει τον Μωυσή με τον γογγυσμό του, ώστε ο Μωυσής έχασε τον αυτοέλεγχο του και αντί να μιλήση απλώς στον βράχο, χτύπησε με αλαζονία τον βράχο με τη ράβδο του και είπε: «Ακούσατε τώρα, σεις οι απειθείς· να σας εκβάλωμεν ύδωρ εκ της πέτρας ταύτης;» Επειδή ο Μωυσής δεν εξετέλεσε την εντολή του Θεού «ούτως,» έχασε το προνόμιο να οδηγήση το λαό Του στη Γη της Επαγγελίας.—Αριθ. 20:10-12.

Ο βασιλεύς Σαούλ, ο πρώτος βασιλεύς του Ισραήλ, μας παρέχει ένα πολύ πιο λυπηρό παράδειγμα που δείχνει τις συνέπειες που προήλθαν από το ότι δεν εξετέλεσε το έργο του Θεού «ούτως.» Ο Ιεχωβά Θεός τον είχε διατάξει να εξαλείψη τελείως τους Αμαληκίτες λόγω της ύπουλης επιθέσεως τους εναντίον των Ισραηλιτών στην έρημο. Ο Σαούλ επιστρέφοντας από τη μάχη με τους Αμαληκίτες, συνάντησε τον προφήτη Σαμουήλ και τον χαιρέτησε με τα λόγια: «Ευλογημένος να ήσαι παρά του Κυρίου· εξετέλεσα τον λόγον του Κυρίου.» Αλλά είχε εκτελέσει τον λόγο του Ιεχωβά «ούτως»; Όχι, διότι και αυτός και ο λαός εφείσθη του Βασιλέως Αγάγ. Επίσης, εφύλαξαν τα καλύτερα των ποιμνίων και δικαιολόγησαν την πράξι τους αυτή λέγοντας ότι θα προσέφεραν τα ζώα αυτά ως θυσία στον Ιεχωβά. Αλλά το ήθελε αυτό ο Ιεχωβά; Όχι, δεν το ήθελε. Όπως είπε ο Σαμουήλ στον Σαούλ: «Ιδού, η υποταγή είναι καλητέρα παρά την θυσίαν· η υπακοή, παρά το πάχος των κριών. . . . Επειδή συ απέρριψας τον λόγον του Κυρίου, δια τούτο και αυτός απέρριψε σε από του να ήσαι βασιλεύς.» Τι τίμημα πλήρωσε επειδή δεν εξετέλεσε το έργο του Ιεχωβά «ούτως»!—1 Σαμ. 15:13-23.

Στον Δαβίδ, τον βασιλέα του Ισραήλ που διεδέχθη τον Σαούλ, εντυπώθηκε επίσης αυτό το μάθημα, μολονότι όχι με τόσο δραστικό τρόπο. Αυτό συνέβη λίγον καιρό αφότου οι 12 φυλές ανεγνώρισαν τον Δαβίδ ως βασιλιά τους. Ο Δαβίδ, ζηλωτής για τη λατρεία του Ιεχωβά, διέταξε να φερθή η ιερή κιβωτός της διαθήκης στην Ιερουσαλήμ, συνοδευομένη από μια αληθινά μεγαλειώδη πομπή, στρατιωτική δύναμι, ορχήστρα και ύμνους. Ωστόσο, η κιβωτός μετεφέρετο σε μια νέα άμαξα αντί να μεταφέρεται στους ώμους των Λευιτών, όπως απαιτούσε ο νόμος του Θεού. Καθώς η πομπή προχωρούσε, «οι βόες έσεισαν αυτήν.» Ένας άνδρας που ονομαζόταν Ουζά, για να εμποδίση την κιβωτό να πέση στο έδαφος, άπλωσε το χέρι του και την έπιασε. Επειδή απαγορευόταν να αγγίξη κανείς την κιβωτό, ο Ιεχωβά πάταξε τον Ουζά για την ανευλαβή πράξι του.—1 Χρον. 13:1-12.

Η μεγάλη ευφροσύνη, αμέσως μετετράπη σε μεγάλη συντριβή και λύπη. Ο Βασιλεύς Δαβίδ, υπερβολικά στενοχωρημένος διέταξε ν’ αφεθή η κιβωτός της διαθήκης στο σπίτι του Ωβήδ-εδώμ του Γετθαίου, που ήταν εκεί κοντά. Αλλά κάτι ασυνήθιστο συνέβη. Ο Ιεχωβά Θεός ευλόγησε πολύ τον Ωβήδ-εδώμ επειδή είχε την κιβωτό στο σπίτι του. (1 Χρον. 13:13, 14) Όταν αυτό ανεφέρθη στον Βασιλέα Δαβίδ, απεφάσισε να φέρη την κιβωτό στην Ιερουσαλήμ. Αλλ’ αυτή τη φορά, είπε να μεταφερθή η κιβωτός στους ώμους των Λευιτών, όπως απαιτούσε ο νόμος του Θεού. Τώρα η μεταφορά της κιβωτού απεδείχθη πραγματικά ένας καιρός μεγάλης ευφροσύνης, και αυτό έκανε τον Βασιλέα Δαβίδ να τιμήση το γεγονός μ’ ένα ψαλμό στον οποίον ανεφώνησε: «Ο Ιεχωβά βασιλεύει.»—1 Χρον. 15:15, 16· 16:1-37, ΜΝΚ.

Ο καλός Βασιλεύς Δαβίδ έπρεπε επίσης να μάθη ότι ενώ ήταν θαυμάσιο να φέρη την κιβωτό της διαθήκης του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, για να ευχαριστηθή ο Θεός αυτό έπρεπε να γίνη «καθώς προσέταξεν ο Μωυσής κατά τον λόγον του Κυρίου.» Πράγματι, ο ίδιος ο Δαβίδ το παραδέχθηκε αυτό λέγοντας: «Σεις [Λευίτες] . . . αναβιβάσατε την κιβωτόν Κυρίου του Θεού του Ισραήλ εις τον τόπον τον οποίον ητοίμασα δι’ αυτήν· διότι, επειδή σεις δεν εκάμετε τούτο την αρχήν, Κύριος ο Θεός ημών έκαμε χαλασμόν εν ημίν.»—1 Χρον. 15:12, 13, 15.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ «ΟΥΤΩΣ» ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Ο Λόγος του Θεού δείχνει ότι πάντοτε ο Θεός έχει έναν ορατό αντιπρόσωπο που κατευθύνει το έργο του στη γη. Στον καιρό του Κατακλυσμού αυτός ο αντιπρόσωπος ήταν ο Νώε. Στα μετέπειτα χρόνια ήταν το έθνος Ισραήλ· ο Θεός ανεγνώριζε μόνον αυτό. (Αμώς 3:2) Γι’ αυτό ο Βασιλεύς Σολομών ζήτησε από τον Ιεχωβά Θεό ν’ ακούση τον ξένο που θα προσηύχετο στον οίκο του. (1 Βασ. 8:41-43) Όταν ο Υιός του Θεού ήλθε στη γη, έγινε ο μόνος αντιπρόσωπος που χρησιμοποιούσε ο Πατέρας του και όλοι έπρεπε να γνωρίσουν αυτό το γεγονός. (Ματθ. 12:30· Ιωάν. 14:6) Με την έκχυσι του πνεύματος του Θεού στους αναμένοντες μαθητές στην Ιερουσαλήμ, ήλθε σε ύπαρξι ένας «πιστός και φρόνιμος δούλος.» Αυτό το σώμα των μαθητών του Χριστού χρησιμοποιήθηκε από τον Ιεχωβά για να παρέχη πνευματική τροφή και να κατευθύνη το έργο που ο Ιησούς διέταξε τους μαθητάς του να κάνουν.—Ματθ. 24:45-47· Πράξ. 2:1-42.

Ποιον χρησιμοποιεί σήμερα ο Ιεχωβά Θεός για να διεξάγη αυτό το έργο του στη γη; Μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι ακολουθούν στενά τα βήματα του Ιησού στο να είναι πιστοί μάρτυρες του Θεού (Αποκ. 3:14)· στο να κηρύττουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού (Ματθ. 4:17)· στο να δέχωνται τον Λόγο του Θεού ως αλήθεια και να εξοικειωθούν μ’ αυτόν και να τον χρησιμοποιούν (Ματθ. 4:4, 7, 10· Ιωάν. 17:17)· στο να παραμένουν χωρισμένοι από τον κόσμο (Ιωάν. 15:18, 19· 17:16)· και στο να έχουν αυτοθυσιαστική αγάπη μεταξύ τους. (Ιωάν. 13:34, 35) Τα γεγονότα δείχνουν ότι μόνο οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι εκείνοι οι οποίοι, από όλες αυτές τις απόψεις, μιμούνται τον Ιησού Χριστό. Πράγματι, έχουν οργανωθή ακριβώς για τον σκοπό να διεξάγουν το έργο που άρχισε ο Ιησούς, δηλαδή, να κηρύττουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού και να μαθητεύουν. Αυτό το κάνουν «ούτως,» υπακούοντας στις οδηγίες του Ιησού όπως αναγράφονται στα εδάφια Ματθαίος 24:14 και 28:19. Εργάζονται ευσυνείδητα στο έργο της διακηρύξεως της Βασιλείας.

Για να είναι ευσυνείδητοι σε οτιδήποτε σχετίζεται με το έργο του Θεού, απαιτούνται πολλά από τους Χριστιανούς. Αλλά όλα αυτά αξίζουν. Πρόκειται ν’ απολαύσουν μεγάλες ανταμοιβές. Πρώτα απ’ όλα, αυτό σημαίνει ότι θα ευχαριστούν τον ουράνιο Πατέρα τους, τον Ιεχωβά Θεό. Σημαίνει ότι θα μπορούν να βοηθούν τους άλλους. Και σημαίνει, επίσης, ότι θα ωφελούνται και οι ίδιοι και αυτό με κάθε τρόπο, όπως ακριβώς διασαφηνίζουν οι Γραφές: «Ο σπείρων με αφθονίαν και με αφθονίαν θέλει θερίσει.»—2 Κορ. 9:6.