Μεγαλειώδης Μαρτυρία για τη Δόξα και το Δημιουργικό Έργο του Θεού
ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι, που αναρωτιούνται αν υπάρχη Θεός, εθελοτυφλούν ως προς τις ενδείξεις που δείχνουν ότι πράγματι υπάρχει. Απλώς επειδή ωρισμένα πράγματα συμβαίνουν καθημερινά, ακόμη και άτομα που πιστεύουν στον Θεό δεν θεωρούν αυτά συνηθισμένα συμβάντα ως μαρτυρία για τη δόξα και τη Δημιουργική ικανότητα του Θεού. Ο θεόπνευστος ψαλμωδός, όμως, έρχεται σε οξεία αντίθεσι μ’ αυτά τα άτομα. Στην επανάληψι πολύ κοινών πραγμάτων, έβλεπε τη συσσώρευσι ενδείξεων που αλάνθαστα μαρτυρούσαν τη δόξα του Υψίστου.
ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΝ ΟΡΑΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ
Ο ψαλμωδός έγραψε: «Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών αυτού. Η ημέρα προς την ημέραν λαλεί λόγον, και η νυξ προς την νύκτα αναγγέλλει γνώσιν. Δεν είναι λαλιά ουδέ λόγος, των οποίων η φωνή δεν ακούεται. Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών και έως των περάτων της οικουμένης οι λόγοι αυτών. Εν αυτοίς έθεσε σκηνήν δια τον ήλιον και ούτος εξέρχεται ως νυμφίος εκ του θαλάμου αυτού· αγάλλεται ως ο ανδρείος εις το να τρέξη το στάδιον· απ’ άκρου του ουρανού είναι η έξοδος αυτού· και το κατάντημα αυτού έως άκρου αυτού· και δεν κρύπτεται ουδέν από της θερμότητος αυτού.»—Ψαλμ. 19:1-6.
Μ’ αυτό τον ποιητικό τρόπο, ο ψαλμωδός Δαβίδ έδειξε ότι οι ορατοί ουρανοί—ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα—διηγούνται τη δόξα του Θεού. Ο μεγάλος αριθμός των ουρανίων σωμάτων, οι εύτακτες, αξιόπιστες κινήσεις τους και ο επωφελής σκοπός που εξυπηρετούν, παρέχουν μεγαλειώδη μαρτυρία για ένα Θεό σοφίας, δυνάμεως και καλωσύνης. Ένας Θεός που έχει διευθετήσει τόσο καλά το ορατό σύμπαν, πρέπει να είναι απεριόριστα σοφός και ισχυρός. Όταν σκεφθούμε, παραδείγματος χάριν, πόσο εξαρτάται από τον ήλιο η ζωή επάνω στη γη, πρέπει να καταλήξωμε στο συμπέρασμα ότι ο Κατασκευαστής του ηλίου ενδιαφέρεται βαθιά για τα ζώντα πράγματα. Αποκαλύπτοντας ωρισμένες θαυμαστές ιδιότητες του Ιεχωβά Θεού, οι ορατοί ουρανοί διηγούνται πράγματι τη δόξα του.
Η μαρτυρία σχετικά με τη δόξα και τη Δημιουργική ικανότητα του Θεού, δεν περιορίζεται σε ό,τι μπορούμε να δούμε στους ουρανούς στη διάρκεια της πορείας μιας μέρας ή μιας νύχτας. Η μια μέρα μετά την άλλη, και η μια νύχτα μετά την άλλη, παρουσιάζουν την ίδια μαρτυρία. Και μόνο μια 24ωρη επίδειξις του ηλίου, της σελήνης και των αστέρων θα παρείχαν μια θαυμαστή μαρτυρία σχετικά με τον Δημιουργό. Ωστόσο κάθε μέρα μπορεί να διαβάση κανείς αυτή τη μαρτυρία στους ουρανούς. Έτσι, είναι σαν να ξεχειλίζη συνέχεια ή να ρέη ασυγκράτητα αυτή η μαρτυρία κάθε μέρα και, στη διάρκεια της νύχτας, τα ορατά ουράνια σώματα, παρέχουν ομοίως γνώσι σχετικά με τη δόξα και τη Δημιουργική ικανότητα του Ιεχωβά.
Η μαρτυρία που δίνεται είναι, ασφαλώς, σιωπηλή. Αλλά κανένα μέρος της γης δεν στερείται αυτής της συγκεκριμένης μαρτυρίας. Αυτή η μαρτυρία γεμίζει τη γη, σαν να είχαν ακουσθή αυτοί οι φθόγγοι σε κάθε μέρος αυτού του πλανήτου.
Ο ψαλμωδός λέγει ότι ο ήλιος έχει μια σκηνή στους ορατούς ουρανούς. Αντιστοίχως, το εδάφιο Ιώβ 22:14 λέγει ότι οι ουρανοί περιβάλλουν τη γη σαν ένας ‘γύρος’ ή «τόξον,» όπως λέγει η Μετάφρασις Νέου Κόσμου. Επίσης, το εδάφιο Ησαΐας 40:22 λέγει ότι ο Θεός ‘εκτείνει τους ουρανούς ως παραπέτασμα και εξαπλώνει αυτούς ως σκηνήν προς κατοίκησιν.’ Μέσα σ’ αυτή τη συμβολική ‘σκηνή’ ο ήλιος κινείται καθημερινά σαν ένας νομάς. Λόγω της λαμπρότητάς του, ο ήλιος συγκρίνεται κατάλληλα μ’ ένα νυμφίο που βγαίνει από το νυφικό του θάλαμο ιδιαίτερα στολισμένος για την περίπτωσι, και, σαν ένας δυνατός άνδρας που τρέχει σ’ έναν αγώνα, συνεχίζει το «κατάντημά» του (τη διαδρομή του, ΜΝΚ) ανάμεσα στους ουρανούς. Επειδή ο ήλιος ρίχνει το φως του σε κάθε μέρος της γης από την περιοχή της ανατολής του μέχρι την περιοχή της δύσεώς του, κάθε τι στη γη ωφελείται από τη θερμότητά του. Δεν υπάρχει καμμιά εξαίρεσις σ’ αυτό.
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΦΕΡΕΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Η μαρτυρία σχετικά με τη δόξα και τη Δημιουργική ικανότητα του Ιεχωβά δεν περιορίζεται μόνο σ’ αυτό που μπορεί να παρατηρηθή στους ορατούς ουρανούς. Σύμφωνα με το εδάφιο Γένεσις 1:14, μια από τις αιτίες για την ύπαρξι των ουρανίων φωστήρων είναι να «ήναι δια σημεία και καιρούς και ημέρας και ενιαυτούς.» Είναι, λοιπόν, τα μέσα με τα οποία καθορίζονται οι ημέρες και τα έτη, είναι εκείνα που καθοδηγούν τους ανθρώπους στη θάλασσα και αποτελούν, επίσης, το μέσον για τον καθορισμό του καταλλήλου χρόνου για ωρισμένες γεωργικές εργασίες. Αλλά οι ουράνιοι φωστήρες δεν είναι τα μέσα που έχει προμηθεύσει ο Θεός για να καθοδηγούν τους ανθρώπους να λαμβάνουν ζωτικές ηθικές αποφάσεις. Ο Ύψιστος έχει δώσει τις εντολές του, και αυτές, επίσης, μαρτυρούν τη δόξα του.
Ο ψαλμωδός Δαβίδ συνεχίζει: «Ο νόμος του Κυρίου είναι άμωμος, επιστρέφων ψυχήν· η μαρτυρία του Κυρίου πιστή, σοφίζουσα τον απλούν· τα διατάγματα του Κυρίου ευθέα, ευφραίνοντα καρδίαν· η εντολή του Κυρίου λαμπρά, φωτίζουσα οφθαλμούς· ο φόβος του Κυρίου καθαρός, διαμένων εις τον αιώνα· αι κρίσεις του Κυρίου αληθιναί, δίκαιαι εν ταυτώ· πλέον επιθυμηταί παρά το χρυσίον, μάλιστα παρά πλήθος καθαρού χρυσίου, και γλυκύτεραι υπέρ το μέλι και τους σταλαγμούς της κηρήθρας. Ο δούλος σου μάλιστα νουθετείται δι’ αυτών· εις την τήρησιν αυτών η ανταμοιβή είναι μεγάλη.»—Ψαλμ. 19:7-11.
Ο Δαβίδ αναφερόταν εδώ στον νόμο που είχε δώσει ο Θεός μέσω του Μωυσέως. Ο νόμος αυτός ήταν τέλειος, χωρίς ελάττωμα, πλήρως κατάλληλος για τον σκοπό για τον οποίον είχε δοθή. Αυτός ο νόμος θα μπορούσε να επιστρέψη την ψυχή ή το άτομο, με την έννοια ότι η υπακοή σ’ αυτόν έφερνε μια αναζωογόνησι της υπάρξεώς του και προωθούσε την ευημερία του.
Όλες οι ‘μαρτυρίες’ που περιελαμβάνοντο στον νόμο του Θεού ήσαν αξιόπιστες. Θα μπορούσε κανείς με ασφάλεια να τις ακολουθήση ως οδηγό στη ζωή του. Όσο άπειρος και αβέβαιος κι αν ήταν για τον εαυτό του, εκείνος που ακολουθούσε τις μαρτυρίες του Θεού, θα ενεργούσε συνετά, αποφεύγοντας μια πορεία που θα ωδηγούσε στην καταστροφή.
Τα διατάγματα ή συγκεκριμένοι κανόνες, που περιελάμβανε ο Μωσαϊκός νόμος, ήσαν ευθέα, δηλαδή, σε πλήρη αρμονία με τις αρχές της δικαιοσύνης. Εκείνος που θα συμπεριφέρετο σε αρμονία με την πεποίθησι ότι τα διατάγματα του Θεού είναι ευθέα, θ’ απελάμβανε μια εσωτερική ευτυχία, μια χαρά στην καρδιά του.
Η εντολή του Ιεχωβά, που είναι αγνή, καθαρή, χωρίς κανένα ανεπιθύμητο χαρακτηριστικό, φωτίζει τα μάτια με καθαρότητα οράσεως. Καθιστά ένα άτομο ικανό ν’ αποφεύγη ηθικά σφάλματα και ν’ ακόλουθη ευθεία πορεία.
Ο υγιής φόβος ή βαθύς σεβασμός για τον Δημιουργό εκδηλώνεται μέσω υπακοής στις εντολές του Δημιουργού. Ένας τέτοιος φόβος είναι καθαρός. Δεν υποβιβάζει τον άνθρωπο όπως τον υποβιβάζει ο φόβος ψευδών θεοτήτων, για τις οποίες οι λάτρεις τους πίστευαν ότι θύμωναν και απαιτούσαν να κατευνασθούν με ανθρωποθυσίες. Ο υγιής φόβος του Θεού είναι αυτό που δίδασκε ο Νόμος. Οι αφοσιωμένοι δούλοι του Ιεχωβά θα εξακολουθούν να εκδηλώνουν ένα τέτοιο φόβο. Αυτός ο φόβος, λοιπόν, είναι ένας φόβος που μένει εις τον αιώνα.
Ο νόμος του Θεού αποτελείτο, εν μέρει, από κρίσεις ή δικαστικές αποφάσεις. Αυτές οι κρίσεις ήσαν αληθινές, αξιόπιστες, σταθερές, στερεά θεμελιωμένες στις θείες μεθόδους δικαιοσύνης. Από κάθε άποψι, αυτές οι κρίσεις ήσαν δίκαιες. Επειδή οι κρίσεις είναι από τον Θεό και είναι πλήρως επωφελείς, είναι πολύ επιθυμητό να τις έχη κανείς στη διάνοια και στην καρδιά του. Είναι πιο πολύτιμες από υλικά πλούτη—χρυσό. Εκείνοι που αφήνουν τον εαυτό τους να καθοδηγήται απ’ αυτές τις κρίσεις, τις θεωρούν πιο γλυκές από το μέλι. Αυτές οι κρίσεις προειδοποιούν το άτομο να μην ακολουθήση μια εσφαλμένη πορεία, ενισχύοντας την απόφασί του ν’ ανθίσταται στον πειρασμό. Η προσκόλλησις σ’ αυτές είναι ανταποδοτική, κατά το ότι μια τέτοια υπακοή προάγει το ύψιστο καλό του ατόμου. Το άτομο αποφεύγει μια πορεία ζωής που θα μπορούσε να είναι επιβλαβής συναισθηματικά, σωματικά και διανοητικά.
Πράγματι, ένας νόμος τόσο υποβοηθητικός και επωφελής όπως ήταν ο νόμος που εδόθη στους Ισραηλίτες, παρέχει καταφανή μαρτυρία σχετικά μ’ ένα σοφό, δίκαιο και στοργικό Θεό.
ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΔΟΘΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Επιπρόσθετη μαρτυρία σχετικά με τον Δημιουργό βρίσκεται στη βοήθεια που εκείνος προμήθευσε για τους ατελείς δούλους του. Όπως δείχνει ο Ψαλμός 19, ο Δαβίδ εκτιμούσε πάρα πολύ τον νόμο του Θεού. Εν τούτοις, ανεγνώριζε, επίσης, ότι ως ατελής άνθρωπος χρειαζόταν τη βοήθεια του Κατασκευαστού του για να συμπεριφέρεται ορθά. Αυτό φαίνεται καθαρά από το τελευταίο μέρος του Ψαλμού 19. Διαβάζομε: «Τις συναισθάνεται τα εαυτού αμαρτήματα; Καθάρισόν με από των κρυφίων αμαρτημάτων. Και έτι προφύλαξον τον δούλον σου από υπερηφανιών· ας μη με κυριεύσωσι· τότε θέλω είσθαι τέλειος και θέλω καθαρισθή από μεγάλης παρανομίας. Ας ήναι ευάρεστα τα λόγια του στόματός μου και η μελέτη της καρδίας μου ενώπιόν σου, Κύριε, φρούριόν μου και λυτρωτά μου.»—Ψαλμ. 19:12-14.
Ο Δαβίδ ανεγνώριζε ότι, ως ατελής άνθρωπος, ίσως διέπραττε αμαρτίες τις οποίες μάλιστα δεν αντιλαμβανόταν. Έτσι, ζήτησε να συγχωρούνται οι παραβάσεις που ίσως του είχαν διαφύγει. Κατόπιν, όταν η ατελής του σάρκα μπορεί να τον ωθούσε ν’ ακολουθήση μια εσφαλμένη πορεία, ήθελε πάρα πολύ τη βοήθεια του Θεού. Επιθυμούσε να τον προστατεύη ο Ιεχωβά από αυθαίρετα, αλαζονικά έργα. Ήθελε να προφυλάσσεται από υπερηφάνειες, δηλαδή υπερήφανες πράξεις, και να μην αφήνη αυτές τις πράξεις να τον κυριεύσουν. Αν είχε ενεργήσει σύμφωνα με την αμαρτωλή του σάρκα, θα περιήρχετο κάτω από τον έλεγχο ή την κυριαρχία της αμαρτίας. Ήθελε, αντιθέτως, να είναι τέλειος στην αφοσίωσί του προς τον Ύψιστο. Στον βαθμό που ήταν δυνατόν, επιθυμούσε να ευρεθή ‘καθαρός από μεγάλης παρανομίας.’ Έτσι, προσευχόταν να γίνη ευπρόσδεκτη από τον Θεό του αυτή η αίτησίς του για βοήθεια, που πήγαζε από τη «μελέτη» που υποκινούσε η καρδιά. Σε καιρούς κινδύνου και θλίψεως, ο Δαβίδ βασίσθηκε στον Ιεχωβά ως στερεό βράχο. Θεωρούσε, επίσης, τον Ιεχωβά Λυτρωτή του, Εκείνον που θα μπορούσε να τον σώση από τα χέρια των ασεβών καθώς επίσης και από την αμαρτία.
Έτσι, ο ψαλμός 19 με ισχυρό τρόπο υποδεικνύει τη συνδυασμένη μαρτυρία της δημιουργίας, τον γραπτό νόμο που περιέχεται στην Αγία Γραφή και τη θεία βοήθεια που δίδεται στους ευθείς, σαν πράγματα που αποκαλύπτουν την ύπαρξι του Υψίστου. Αυτή η μαρτυρία πρέπει να μας υποκινή να θέλωμε να ευρεθούμε επιδοκιμασμένοι απ’ αυτόν. Ναι, είθε η ‘μελέτη της καρδίας μας’ να αποδειχθή ευάρεστη σ’ αυτόν καθώς εξακολουθούμε ν’ αποβλέπωμε στον Ιεχωβά Θεό να κατευθύνη τα βήματά μας στην ορθή πορεία.
[Εικόνες στη σελίδα 5]
Η δημιουργία, η θεόπνευστη καθοδηγία και η θεία βοήθεια μαρτυρούν την ύπαρξι ενός στοργικού Θεού