Τι Χρειάζονται οι Νέοι από τους Γονείς Των
ΟΛΟΙ οι ενήλικοι ήσαν κάποτε νέοι. Όλοι οι γονείς των νέων ήσαν κάποτε οι ίδιοι νέοι. Έτσι, οι ενήλικοι πρέπει να καταλαβαίνουν τα προβλήματα και τις απογοητεύσεις των νέων. Αλλά πάρα πολύ συχνά οι γονείς δεν θυμούνται τα προβλήματα που είχαν εκείνοι όταν ήσαν νέοι και δεν φέρονται με κατανόησι στα παιδιά τους εφηβικής ηλικίας. Ένας παππούς θυμάται την πείρα του:
«Όταν ήμουν παιδί, εύρισκα ότι η οικογενειακή πειθαρχία ήταν συχνά σκληρή και άδικη. Θυμάμαι πως σκεπτόμουν ότι, όταν μεγαλώσω και αποκτήσω παιδιά, θα τα εκπαιδεύσω με αγάπη, θα τ’ ακούω και θα συζητώ μαζί τους.
«Όταν έφθασα σ’ αυτό το στάδιο της ζωής μου, διεπίστωσα ότι οι πιέσεις της συντηρήσεως μιας οικογενείας ήσαν μεγάλες. Εργαζόμουν πάρα πολλές ώρες και αυτό μ’ εμπόδιζε να βλέπω αρκετά τα παιδιά μου. Όταν ήμουν μαζί τους, ήμουν ανυπόμονος και οξύθυμος.
«Τα χρόνια που τα παιδιά μεγαλώνουν, περνούν πολύ γρήγορα. Τώρα είμαι παππούς, με τελείως διαφορετική στάσι απ’ αυτή που είχα ως γονεύς. Βρίσκω χρόνο να παίζω με τα εγγόνια μου και να τα χαίρομαι, θέλοντας συχνά να τα υπερασπίσω όταν βρίσκωνται σε στενοχώρια, πιστεύοντας ότι οι γονείς τους είναι πάρα πολύ σκληροί και δεν δείχνουν κατανόησι. Συχνά σκέπτομαι: Μακάρι εμείς ως γονείς να μπορούσαμε να δείξωμε την υπομονή και την κατανόησι που δείχνουν οι παππούδες.»
Οι γονείς συχνά ξεχνούν ότι ο νεαρός έφηβος θεωρεί φυσιολογικά τον εαυτό του ως άτομο με ατομικές ανάγκες. Παρεξηγούν και εγείρονται προβλήματα. Ένας λειτουργός που έκανε μια μελέτη σχετικά με τα προβλήματα των εφήβων, αναφέρει ότι έθεσε το εξής ερώτημα σε πολλούς εφήβους: «Ποιο πράγμα θέλεις από τους γονείς σου περισσότερο από κάθε τι άλλο;» Σχεδόν όλοι χωρίς εξαίρεσι απήντησαν:
«ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ»
Ένα 15-χρονο κορίτσι εξέφρασε αυτή την επιθυμία, τονίζοντας: «Έχω καλούς γονείς, αλλά θα ήθελα να καταλάβαιναν ότι δεν είμαι πια μικρό παιδί. Μου φέρονται σαν να πήγαινα στην τρίτη τάξι. Θα ήθελα να μπορούσαν να με καταλαβαίνουν και να με εμπιστεύωνται.» Η νεαρή αυτή ήθελε ν’ αλλάξουν μερικοί από τους κανόνες αναγνωρίσεως της ηλικίας.
Η ώθησις για απόκτησι περισσότερης ελευθερίας είναι ένα φυσιολογικό μέρος της αναπτύξεως ενός νεαρού εφήβου σε ενήλικο—ένα γεγονός που πολλοί γονείς δεν είναι έτοιμοι να δεχθούν. Από την παιδική ηλικία, το παιδί τους βασιζόταν και εξαρτάτο απ’ αυτούς, και αυτό τους άρεσε. Τώρα το παιδί τους, που είναι στην εφηβική ηλικία, αφήνει το πνεύμα τελείας εξαρτήσεως που είχε και αποκτά ένα πνεύμα μεγαλύτερης αυτοεξαρτήσεως. Αυτή η αλλαγή στάσεως δεν είναι κακή. Σε πολύ μικρή σχετικά ηλικία, πολλοί έφηβοι αρχίζουν ν’ αναπτύσσουν μια ώριμη άποψι. Ένα Βιβλικό παράδειγμα είναι ο Βασιλεύς Ιωσίας. «Νέος ων έτι [περίπου 15 ετών], ήρχισε να εκζητή τον Θεόν του Δαβίδ του πατρός αυτού.» Στην ηλικία των 25 περίπου ετών, ανέλαβε δραστική ενέργεια εναντίον της ψευδούς λατρείας, την οποία είχε προάγει ο πατέρας του. Αυτός ο έφηβος είχε ελευθερία να ενεργήση μόνος του. Μήπως η στάσις και η ενέργειά του ήταν κακή απλώς επειδή ήταν ακόμη μικρός; Όχι. (2 Χρον. 34:1-8) Επίσης, τα ελατήρια του νεαρού Δαβίδ, που ζήτησε να πολεμήση τον Γολιάθ, ήσαν καλά, αλλά παρεξηγήθηκαν από τους μεγαλύτερους αδελφούς του.—1 Σαμ. 17:26-28.
Ωστόσο, επειδή ο έφηβος δεν είναι ακόμη ενήλικος, δεν είναι ώριμες όλες του οι επιθυμίες. Χρειάζεται καιρό για να παίξη. Θα ήθελε από τους γονείς του να καταλαβαίνουν ότι έχει ενεργητικότητα και νιώθει την επιθυμία ν’ ασχολήται με κάτι την ώρα που οι γονείς του θα ήθελαν ν’ αναπαυθούν. Οι έφηβοι χρειάζονται συναναστροφή. Αν οι γονείς δεν προμηθεύσουν την κατάλληλη συναναστροφή, τότε οι νέοι θα επιζητήσουν τη συναναστροφή αυτή μόνοι τους και ίσως βρουν το είδος συναναστροφής το οποίο οι γονείς δεν θα επεδοκίμαζαν.
Σε πολλούς νεαρούς αρέσουν τα ‘πάρτυ.’ Λόγω της διαγωγής που επιδεικνύεται σε μερικά ‘πάρτυ,’ οι γονείς πιθανώς δεν θέλουν να συμμετέχουν τα παιδιά τους σ’ αυτά. Αλλά, το ν’ απαγορεύσουν τελείως στα παιδιά τους να πηγαίνουν σε ‘πάρτυ’ θα ήταν αποθαρρυντικό και θα έκανε τους νέους να ‘μικροψυχήσουν’. (Κολ. 3:21) Αν οι γονείς διευθετούν διάφορες συντροφιές, έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν τον κατάλογο επισκεπτών και να εποπτεύουν τις δραστηριότητες κι έτσι ν’ αποφεύγουν πολλά προβλήματα. Όταν οι νέοι μετέχουν στην προετοιμασία, τότε η επιτυχία θα είναι πιο μεγάλη.
Όταν ο έφηβος κάνη ένα λάθος και περιέλθη σε δύσκολη κατάστασι, τότε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, χρειάζεται κατανόησι. Οι γονείς θα πρέπει να σκεφθούν τη δική τους νεότητα και να θυμηθούν τα σφάλματα που είχαν κάνει λόγω νεανικής απειρίας. Έτσι, θ’ αντισταθούν πιο εύκολα στον πειρασμό να αντιδράσουν παράλογα, να επικρίνουν υπερβολικά. Αν θέλουν να τους πλησιάζη το παιδί τους όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέσι, πρέπει ν’ αναπτύξουν εμπιστοσύνη με τον τρόπο που αντιδρούν στις μικρότερες παραβάσεις.
Όταν το σφάλμα είναι ένα απερίσκεπτο λάθος, οι γονείς θα πρέπει να δείξουν μεγάλη καλωσύνη και στοργή. Πρέπει να καταβάλουν κάθε προσπάθεια για να εξηγήσουν τι δεν ήταν ορθό και πώς ν’ αποφύγη το παιδί την επανάληψι του λάθους. Αλλά δεν πρέπει να πουν στον νέο ότι είναι κακός.
Αλλά τι πρέπει να κάνουν οι γονείς αν τα έφηβα παιδιά τους αναμιχθούν σε σοβαρά προβλήματα πειθαρχίας στο σχολείο, ή έχουν κάποιο πρόβλημα με την αστυνομία, τα ναρκωτικά ή την ανηθικότητα; Οι γονείς μπορεί να ελπίζουν ότι η προηγούμενη εκπαίδευσις θα εμποδίση κάτι τέτοιο. Αλλά τι θα γίνη αν αυτό συμβή; Σ’ αυτή την περίπτωσι, θα πρέπει να δώσουν στον έφηβο, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, βοήθεια και αποτελεσματική κατεύθυνσι.
Ένα τέτοιο πρόβλημα είναι πολύ δύσκολο για τους γονείς. Συνήθως λέγουν: «Πού σφάλαμε;» Συχνά απειλούν ή καταδικάζουν το δύστροπο παιδί, πράγμα το οποίο σκληραίνει και πικραίνει το παιδί στην πορεία του. Ο Ιεχωβά έδειχνε κατανόησι και ήταν έτοιμος να συγχωρήση, αν ο λαός του παρεξέκλινε από την ορθή πορεία. Έπαιρνε την πρωτοβουλία να επικοινωνήση μαζί τους και προσεφέρετο να τους βοηθήση, μολονότι η αμαρτία τους ήταν μεγάλη. «Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν,» είπε ο Ιεχωβά. «Εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών.»—Ησ. 1:18.
Το μέλλον των νεαρών θα εξαρτηθή από το πώς τους φέρονται στη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου της ζωής τους. Μην λέτε ή κάνετε πράγματα που θα δυσκολέψουν το παιδί να επιστρέψη σε σας, όπως «ο άσωτος υιός» επέστρεψε στον πατέρα του. Οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να παραιτούνται ως προς τα παιδιά τους ενόσω τα παιδιά τους βρίσκονται κάτω από τη δικαιοδοσία τους. Κάνετε υπομονή. Δείξτε έλεος. Μιμηθήτε τον Ιεχωβά σ’ αυτές τις ιδιότητες.—Ιακ. 2:13· 2 Πέτρ. 3:9, 15· Λουκ. 15:11-24.
ΝΑ ΦΕΡΕΣΘΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΩΣ ΣΕ ΑΤΟΜΑ
Μια μεγάλη ανάγκη του έφηβου είναι να του φέρωνται ως σε άτομο. Ο Τσαρλς Ρ. Φόστερ λέγει στο βιβλίο του Ψυχολογία για τη Ζωή Σήμερα:
«Όλοι αναγνωρίζουν ότι ένα ανθρώπινο ον θέλει κάτι περισσότερο από το να φάγη και να κοιμηθή. Θέλει ν’ αναγνωρίζεται ως άτομο, και θέλει να αισθάνεται ότι είναι επιτυχές άτομο.»
«Ασφαλώς, κάθε άτομο αισθάνεται καλύτερα και εργάζεται πιο αποτελεσματικά αν είναι σε θέσι να επιτύχη σε κάτι και αν μπορή να αισθάνεται ότι ο ρόλος του στον κόσμο είναι σπουδαίος. Οι περισσότεροι σπουδαστές κοινωνικής συμπεριφοράς αισθάνονται ότι κάθε ανθρώπινο ον έχει κάποιο κρυμμένο δυναμικό—ότι ο καθένας έχει κάτι, το οποίο μπορεί να κάνη πολύ καλά, ή καλύτερα, απλώς αν ανακαλύψωμε ποιο είναι αυτό.»
Κάθε νέος πρέπει να θεωρήται διαφορετικός από κάθε άλλο άτομο. Οι γονείς μαθαίνουν ότι δεν υπάρχουν δυο παιδιά ίδια. Η εκπαίδευσις και η πειθαρχία που μπορεί να έχη καλά αποτελέσματα σ’ ένα παιδί, μπορεί να μην είναι καθόλου αποτελεσματική για το άλλο. Αυτό αληθεύει ειδικά όταν τα παιδιά γίνωνται έφηβοι»
Συνεπώς, δεν είναι καλό να συγκρίνωμε ένα παιδί μ’ ένα άλλο. Αν το έργο ενός ατόμου συγκρίνεται με το ανώτερο έργο ενός άλλου ατόμου, θα προκύψη μνησικακία, όχι ενθάρρυνσις. (Παράβαλε με 2 Κορινθίους 10:12.) Ο έφηβος θέλει να γίνεται δεκτός γι’ αυτό που είναι, και γι’ αυτό που είναι ικανός να κάνη. Επιθυμεί να τον αγαπούν οι γονείς του για ό,τι είναι ο ίδιος, και να του φέρωνται με ανθρώπινη καλωσύνη. Από την άλλη πλευρά, δεν θέλει να καταπνίγεται, ούτε να του φέρωνται πάντοτε σαν ένα παιδί.
ΝΑ ΕΧΗ ΣΥΝΕΠΕΙΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΗΡΙΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ
Μια άλλη ανάγκη κάθε νέου είναι να έχη σταθερές, συνεπείς καθοδηγητικές γραμμές και κατευθύνσεις. Ο Αντιναύαρχος Τζαίημς Φ. Κάλβερτ, διοικητής της Ναυτικής Ακαδημίας των Η.Π,, και πατέρας τριών παιδιών, μιλώντας γι’ αυτό το θέμα, είπε προσφάτως τα εξής, όπως αναφέρονται στην εφημερίδα Δε Ντητρόιτ Νιούς.
«Τα σημερινά παιδιά μαθαίνουν περισσότερα από την τηλεόρασι απ’ όσα θα μάθαιναν ποτέ από μας. Το μέσο 15-χρονο παιδί δαπανά 20 λεπτά κάθε μέρα στο διάβασμα και δύο ώρες στην παρακολούθησι τηλεοράσεως.»
Αφού σχολιάζει την αποτυχία των γονέων να ενσταλάξουν ένα ‘αίσθημα καθήκοντος και οικογενειακής υπερηφανείας,’ συνεχίζει: «Χωρίς πειθαρχία, δεν μπορεί να υπάρξη ο βασικός σεβασμός.» Ο Κάλβερτ παρωμοίασε την ανθρώπινη πειθαρχία με το κέλυφος ενός αυγού. «Όταν είναι ανέπαφο,» είπε, «είναι δυνατό και κομψό αντικείμενο. Όταν σπάση ή ραγίση, διαλύεται.
«Οι νέοι μπορεί να μην κραυγάζουν ζητώντας πειθαρχία, αλλά τη χρειάζονται απελπιστικά. Η αυστηρή εξουσία των γονέων αναπτύσσει να αίσθημα ασφαλείας στα παιδιά.»
Ο νέος χρειάζεται την ασφάλεια της συνεπούς πειθαρχίας. Ίσως δεν συμφωνεί πρόθυμα ότι έχει ανάγκη κάποιων περιορισμών και κανόνων, αλλά θα συμφωνήση σύντομα ότι οι γονείς του πρέπει να είναι συνεπείς στους κανόνες τους. Θέλει να γνωρίζη τι επιτρέπεται ή τι δεν επιτρέπεται να κάνη. Απογοητεύεται αν αυτοί οι κανόνες αλλάζουν κάθε μέρα ανάλογα με το πώς «αισθάνονται» οι γονείς κατά καιρούς. Ο Ιησούς είπε: «Ας ήναι ο λόγος σας Ναι ναι, Ου ου.»—Ματθ. 5:37.
Οι κανόνες και οι περιορισμοί θα μπορούσαν να συγκριθούν με σύνορα. Ο έφηβος χρειάζεται σύνορα σαφώς καθωρισμένα και αναγνωρισμένα· κατόπιν, χρειάζεται εμπιστοσύνη και ελευθερία μέσα σ’ αυτά τα σύνορα. Ένας πατέρας συνέκρινε αυτό το γεγονός με την εμπειρία που είχε η οικογένειά του όταν νοίκιασε ένα σπίτι:
«Ήταν σε μια δασώδη περιοχή. Μια από τις πρώτες ερωτήσεις που κάναμε ήταν η τοποθεσία των συνόρων. Θέλαμε να γνωρίζωμε, Τι μας επιτρέπεται να κάνωμε στην ιδιοκτησία αυτή; Θα ήταν αναγκαίο να το γνωρίζωμε αυτό για ν’ απολαμβάνωμε τη ζωή μας εκεί. Μπορείτε να φαντασθήτε πόσο δύσκολο και απογοητευτικό θα ήταν αν ο οικοδεσπότης άλλαζε τους περιορισμούς κάθε βδομάδα; Οι ίδιες αρχές εφαρμόζονται και στους περιορισμούς που τίθενται στους έφηβους. Οι κανόνες πρέπει να είναι λογικοί και συνεπείς. Και, κατόπιν, δείξτε τους εμπιστοσύνη και δώστε τους ελευθερία μέσα σ’ αυτά τα σύνορα.»
Οι κανόνες δεν πρέπει να είναι παράλογα αυστηροί. Κάποιο πολύ ειδικό γεγονός ή μια ιδιαίτερη περίπτωσις μπορεί να είναι εύλογη αιτία για να εξετάσετε ένα ειδικό αίτημα.
ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΚΑΘΟΡΙΣΜΟ ΣΚΟΠΩΝ ΣΤΗ ΖΩΗ
Η ανάγκη για καθοδηγία περιλαμβάνει βοήθεια στον καθορισμό σκοπών στη ζωή, εκλογή ενός επαγγέλματος και απόκτησι της κοσμικής εκπαιδεύσεως που χρειάζεται. Κάθε άτομο πρέπει να μπορή να αισθάνεται ότι αξίζει και ότι αυτό που κάνει, επίσης, αξίζει. Πρέπει να είναι σε θέσι να σέβεται τον εαυτό του και να είναι υπερήφανος για τον εαυτό του ως άτομο.
Οι γονείς δείχνουν το ενδιαφέρον τους με το να βοηθούν τα έφηβα παιδιά τους να εκλέξουν το επάγγελμα που τους ταιριάζει. Τα «χαρίσματα» του παιδιού, όλα τα ταλέντα του, οι προτιμήσεις του, πρέπει να λαμβάνωνται υπ’ όψιν. (Παράβαλε με Ρωμαίους 12:6.) Πρέπει να βοηθηθή το παιδί να καθορίση στόχους τους οποίους μπορεί να φθάση. Δεν μπορούν όλοι να φθάσουν σε μια θέσι εξοχότητος. Οι στόχοι αυτοί μπορούν να πραγματοποιηθούν ρεαλιστικά με το να τίθενται υψηλότεροι στόχοι μόλις το παιδί επιτυγχάνει τους μικρότερους.
Αποτελεί βαρειά ευθύνη η παροχή εκπαιδεύσεως που θα προετοιμάση τους νέους ν’ αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της ζωής ως ενήλικοι. Οι νέοι πρέπει να εκπαιδευθούν και πρέπει ν’ αναπτύξουν μια επιδεξιότητα σ’ ένα επάγγελμα ώστε να μπορούν να συντηρηθούν. (1 Τιμ. 5:8· Παρ. 31:10, 19, 20) Μολονότι ο Ιησούς επρόκειτο να γίνη ο Χριστός, ο θετός πατέρας του, ο Ιωσήφ, τον δίδαξε ένα επάγγελμα κι έτσι έγινε γνωστός ως «ο υιός του τέκτονος», «ο τέκτων.» (Ματθ. 13:55· Μάρκ. 6:3) Ο απόστολος Παύλος συντηρούσε τον εαυτό του καθώς και εκείνους που ήσαν μαζί του με το να ασκή το επάγγελμά του, τη σκηνοποιία.—Πράξ. 18:1-4· 20:33, 34.
Οι έφηβοι, για να προετοιμασθούν ν’ αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της ζωής ως ενήλικοι και να δεχθούν ευθύνες ενηλίκου, χρειάζονται την υποστήριξι των γονέων τους, και ενθάρρυνσι που θα τους βοηθήση να μην γίνουν «άχρηστοι.» Πολλές φορές χρειάζονται βοήθεια στην κατ’ οίκον σχολική εργασία τους. Μερικές φορές, αισθάνονται την επιθυμία να τα παρατήσουν. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι γονείς μπορούν να είναι πηγή ενθαρρύνσεως με το να καταλαβαίνουν τις απογοητεύσεις και να συζητούν με ειλικρίνεια το ζήτημα με τα παιδιά τους. Αν ο γονεύς βοηθή κατά περιόδους το παιδί στα δύσκολα προβλήματα της κατ’ οίκον σχολικής εργασίας του, θα είναι σε καλύτερη θέσι ν’ αντιληφθή τις απογοητεύσεις του νέου καθώς κάνει την εργασία αυτή και θα είναι σε θέσι να προσφέρη πρακτικές υποδείξεις. Μερικές φορές ο έφηβος ενθαρρύνεται να περάση την κρίσι απλώς και μόνο αν έχη ένα γονέα με κατανόησι ο οποίος δαπανά λίγο χρόνο συζητώντας μαζί του το πρόβλημα.
ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΟΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ
Πιθανώς η μεγαλύτερη επιθυμία του εφήβου είναι να αισθάνεται ότι τον χρειάζονται. Γι’ αυτό τον λόγο, οι νέοι μερικές φορές ρωτούν τους γονείς αν τους έχουν υιοθετήσει ή αν οι γονείς είχαν σχεδιάσει να κάνουν παιδί ή αν ήθελαν παιδί. Θέλουν να είναι βέβαιοι για την αγάπη των γονέων τους. Όλοι μας επιθυμούμε την ασφάλεια που προέρχεται από το να γνωρίζωμε ότι ανήκομε κάπου. Αν οι γονείς αναγνωρίζουν τις ανάγκες των εφήβων παιδιών τους και με κατανόησι φροντίζουν γι’ αυτές, η ευτυχία στον οικογενειακό κύκλο θ’ αυξηθή.