Νέοι που Ενθυμούνται τον Πλάστη Τους
ΤΟ θέμα του απογευματινού προγράμματος της Παρασκευής στις 100 και πλέον διεθνείς συνελεύσεις «Νικηφόρος Πίστις» των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη διάρκεια του 1978 ήταν «ΝΕΟΙ, ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ.» Στη διάρκεια του μέρους του προγράμματος με τίτλο «Νέοι που Ενθυμούνται τον Πλάστη Τους,» αφιερωμένοι νέοι και νέες μίλησαν για τη ζωή τους ως δούλων του Ιεχωβά. Κατωτέρω παρατίθενται μερικές από τις πείρες που παρουσίασαν.
Θα προσέξετε ότι αρκετοί από τους νέους που ερωτήθησαν απεφάσισαν ν’ αφιερώσουν όλο τους τον χρόνο στο κήρυγμα ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας.’ (Ματθ. 24:14) Μερικοί το κάνουν αυτό ως «ειδικοί σκαπανείς,» δαπανώντας τουλάχιστον 140 ώρες σ’ αυτό το έργο. Πολλοί έγιναν «τακτικοί σκαπανείς,» που αφιερώνουν ένα ελάχιστο ποσό 1.000 ωρών τον χρόνο στη διακήρυξι του ‘ευαγγελίου.’ Ας εξετάσωμε μερικά από τα πράγματα που είχαν να πουν αυτοί οι Χριστιανοί νέοι.
Στη συνέλευσι που έγινε στην πόλι της Νέας Υόρκης, μια νεαρή ανέφερε: ‘Γνωρίζω ότι μερικοί νεαροί διστάζουν ν’ αναλάβουν υποχρεώσεις ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Ακόμη και μερικοί, που είναι βαπτισμένοι, δεν θέτουν τα πνευματικά συμφέροντα πρώτα στη ζωή τους. Μιλώ εκ πείρας, διότι έτσι αισθανόμουν κι εγώ. Αλλά οι Γραφικές αρχές, όπως η αρχή που αναφέρεται στο εδάφιο Μαλαχίας 3:10, όπου μας λέγεται να δίνωμε στον Θεό ό,τι του οφείλομε, με βοήθησαν ν’ αλλάξω τη στάσι της καρδιάς μου. Ενθαρρύνω όλους εσάς τους νεαρούς στο ακροατήριο να θέσετε τα πνευματικά συμφέροντα πρώτα στη ζωή σας. Όποιος είναι αρκετά μεγάλος για να πηγαίνη σε ‘πάρτυ,’ να είναι ανήθικος ή να παίρνη ναρκωτικά, είναι επίσης αρκετά μεγάλος για ν’ αφιερώση τη ζωή του ή της στον Ιεχωβά.’
ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ «ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΑΓΡΟΥ»
«Ο δε αγρός είναι ο κόσμος,» είπε ο Ιησούς. (Ματθ. 13:38) Γι’ αυτό, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναφέρονται στο έργο κηρύγματος που κάνουν ως «υπηρεσία αγρού.» Στη συνέλευσι της Νέας Υόρκης, μια νεαρή εφηβικής ηλικίας είπε τι εσήμαινε γι’ αυτήν η υπηρεσία αγρού:
‘Το έργο μου στη διακήρυξι Βιβλικών αληθειών σε άλλους, άρχισε από πολύ μικρή ηλικία. Όταν συνώδευα τους γονείς μου στο έργο από θύρα σε θύρα, χαιρετούσα τον οικοδεσπότη μ’ ένα χαρούμενο χαμόγελο και προσέφερα ένα μικρό έντυπο άγγελμα. Με τον καιρό, μπορούσα να μιλώ στους ανθρώπους για Γραφικά θέματα. Χαιρόμουν όταν αρκετοί από τους ανθρώπους, στους οποίους μιλούσα, ήθελαν βοήθεια για να κατανοήσουν την Αγία Γραφή. Τους επισκεπτόμουν τακτικά και ήταν συγκινητικό να τους βλέπω να προοδεύουν σε γνώσι περί Θεού, και να τους παρατηρώ ν’ αφήνουν ακάθαρτες συνήθειες, καθώς επίσης και να δείχνουν μια επιθυμία να μιλήσουν σε άλλους για τις πεποιθήσεις που μόλις απέκτησαν από την Αγία Γραφή. Η τακτική ενασχόλησίς μου στην υπηρεσία αγρού ενίσχυσε την πίστι μου στην επικείμενη νέα τάξι του Θεού που θ’ αποκαταστήση παγκοσμίως τον παράδεισο. (Αποκάλ. 21:1-5) Αν θέλω να πείσω άλλους γι’ αυτή την ελπίδα, πρέπει πρώτα αυτή η ελπίδα να είναι ισχυρή μέσα μου.’
Ένας νεαρός Μάρτυς που απευθύνθηκε στο Αγγλόφωνο ακροατήριο της συνελεύσεως που έγινε στο Μόντρεαλ του Καναδά, διηγήθηκε τα εξής: ‘Η συμμετοχή μου στην υπηρεσία αγρού άρχισε στη διάρκεια των πρώτων χρόνων της παιδικής ηλικίας. Συνήθιζα να συνοδεύω τους γονείς μου στο έργο κηρύγματος. Όταν ήμουν πέντε ετών, άρχισα να κάνω απλές παρουσιάσεις από θύρα σε θύρα.
‘Στη διάρκεια εκείνων των χρόνων, η υπηρεσία αγρού μου φαινόταν πραγματικά αστεία. Ωστόσο, με τον καιρό κατάλαβα ότι στο σχολείο έπρεπε να είμαι χωρισμένος από το υπόλοιπο πλήθος. Άρχισα τότε να δυσκολεύομαι να μιλήσω στους συμμαθητές μου για την αλήθεια. Όταν κήρυττα από σπίτι σε σπίτι, έτρεμα στην ιδέα ότι θα μπορούσα να συναντήσω κάποιον που ήξερα από το σχολείο. Καθώς ανατρέχω τα γεγονότα αυτής της περιόδου, νομίζω ότι, στην περίπτωσί μου, το πρόβλημα ήταν ο φόβος του ανθρώπου, ο οποίος, όπως λέγει η Αγία Γραφή, είναι «παγίδα.»’—Παροιμ. 29:25.
‘Όταν τελείωσα το σχολείο, απεφάσισα να δοκιμάσω προσωρινό έργο σκαπανέως. Ως αποτέλεσμα τούτου, το έργο κηρύγματος πήρε μια όψι που ποτέ προηγουμένως δεν είχα αντιληφθή. Δεν το έβλεπα πια σαν ένα αστείο έργο, ούτε σαν ένα βαρύ φορτίο. Καθώς έβλεπα τους σπουδαστές μου, με τους οποίους μελετούσα την Αγία Γραφή, να προοδεύουν στην αλήθεια, απολάμβανα ένα αίσθημα βαθειάς ικανοποιήσεως, καθώς αντιλαμβανόμουν ότι ο Ιεχωβά Θεός υποστήριζε τις προσπάθειές μου. Τώρα κάνω έργο σκαπανέως εδώ και διόμισυ χρόνια. Αναπολώντας ευκαιρίες που είχα να εκλέξω άλλη σταδιοδρομία, τα αισθήματά μου είναι ίδια με τα αισθήματα του αποστόλου Παύλου, ο οποίος έγραψε: «Μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου, δια το οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα δια να κερδήσω τον Χριστόν.»—Φιλιππ. 3:8.
ΕΚΤΙΜΗΣΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Χαίρονται οι νεαροί που είναι συνταυτισμένοι με τη Χριστιανική εκκλησία; Ο Νταν, που υπηρετεί ως σκαπανεύς στο Κεμπέκ, αναφέρει την πείρα του: ‘Βαπτίσθηκα το 1975 και η ζωή μου προτού γνωρίσω την αλήθεια της Αγίας Γραφής ήταν πολύ χαλαρή και αντιχριστιανική. Αναζητώντας συγκινήσεις, μεθούσα συχνά. Όταν αυτό έπαυσε να μ’ ευχαριστή, άρχισα να καπνίζω μαριχουάνα και να πειραματίζωμαι με άλλα ναρκωτικά. Στην ηλικία των 17 ετών, κάπνιζα μαριχουάνα σχεδόν κάθε μέρα.
‘Αλλά η ευτυχία που νόμιζα ότι είχα τότε, δεν ήταν τίποτε σε σύγκρισι με τη χαρά που απολαμβάνω από τότε που ήλθα σ’ επαφή με τον λαό του Ιεχωβά. Η πρώτη μου συνάθροισις σε μια Αίθουσα Βασιλείας ήταν αξιομνημόνευτη. Εκείνο που μ’ εντυπωσίασε περισσότερο ήταν ότι, μετά τη συνάθροισι, διάφορα άτομα με πλησίασαν και συστήθηκαν προσπαθώντας να με κάνουν να αισθανθώ άνετα. Από τότε, παρακολουθώ τακτικά συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας. Προτού μάθω την αλήθεια, δεν είχα καμμιά επιθυμία να συναναστρέφομαι ηλικιωμένα άτομα, επειδή δεν είχαμε τίποτα κοινό. Αλλά μεταξύ των συγχριστιανών μου, βρήκα πολλούς καλούς φίλους κάθε ηλικίας.’
Μια άλλη νεαρή Μάρτυς από τη Νέα Υόρκη έδωσε μια διαφορετική αιτία για την οποία απολαμβάνει τη συναναστροφή της με την εκκλησία: ‘Χαίρομαι που ανήκω στην εκκλησία, επειδή μπορώ να υπηρετώ άλλους· χαίρομαι να βοηθώ τους ηλικιωμένους αδελφούς και αδελφές, αν χρειάζωνται βοήθεια, να καθαρίσουν το σπίτι τους. Μερικές φορές, είναι προνόμιό μου να βοηθώ τους συγχριστιανούς μου να πηγαίνουν από το ένα μέρος στο άλλο. Ως νεαρό άτομο, έχω δύναμι και ενεργητικότητα. Με ποιον καλύτερο τρόπο θα μπορούσα να χρησιμοποιώ αυτή τη δύναμι και τη ζωτικότητα εκτός από το να δοξάζω τον Ιεχωβά, με το να υπηρετώ άλλους στην εκκλησία;’
ΕΝΑΣ 10-ΧΡΟΝΟΣ ΖΗΤΑ ΒΟΗΘΕΙΑ
Στη συνέλευσι του Μονάχου, στη Γερμανία, ένας νεαρός είπε την εξής πείρα στο Ελληνόφωνο τμήμα της συνελεύσεως: ‘Όταν ήμουν στο δημοτικό, οι γονείς μου έπαυσαν τη συναναστροφή τους με τη Χριστιανική εκκλησία. Είμαι στην ευτυχή θέσι να σας πω ότι, παρ’ ότι ήμουν παιδί, επέτυχα να διατηρήσω κάποια επαφή με την εκκλησία.
‘Σε ηλικία 10 ετών, άρχισα να προσεύχομαι στον Ιεχωβά για βοήθεια. Επειδή οι γονείς μου δεν μου επέτρεπαν να συναναστρέφωμαι τους Μάρτυρες του Ιεχωβά δημοσίως, κατάλαβα ότι ο μόνος τρόπος για να υποστηρίξω το έργο κηρύγματος ήταν να συνεισφέρω με χρήματα. Έτσι, άρχισα να μαζεύω τα χρήματα που μου έδιναν οι γονείς μου. Σε μια περίοδο δύο ετών, μάζεψα 500 δραχμές. Με χαρά τις προσέφερα στην εκκλησία. Οι αδελφοί προσευχήθηκαν για μένα και διευθέτησαν να μ’ επισκεφθή ένα νεαρό παιδί στην ηλικία μου. Ενώ παίζαμε, κάναμε Γραφική μελέτη, η οποία ενίσχυσε την πίστι μου. Μετά από χρόνια, πήγα σε μια ξένη χώρα για σπουδές. Το πραγματικό μου ελατήριο, όμως, ήταν να είμαι ελεύθερος να παρακολουθώ εκκλησιαστικές συναθροίσεις.
‘Όταν οι γονείς μου το έμαθαν αυτό, επηρεάσθηκαν με καλό τρόπο. Άρχισαν και πάλι να παρακολουθούν συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας και τώρα ο πατέρας μου υπηρετεί σε μια υπεύθυνη θέσι στην εκκλησία. Όσο για μένα, έχω τώρα τη χαρά να υπηρετώ ως τακτικός σκαπανεύς και αυτό εύχομαι για όλους τους νεαρούς.’
Είναι πράγματι χαρά ν’ ακούη κανείς για πολλούς νέους, που έκαναν τη λατρεία του Ιεχωβά το κυριώτερο πράγμα στη ζωή τους. Ελπίζομε ότι αυτές οι πείρες θα υποκινήσουν και άλλους ακόμη ν’ ακολουθήσουν τη Γραφική εντολή «Ενθυμού τον Πλάστη σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου.»—Εκκλησ. 12:1.