Ελεύθερη!—Μετά από 20 Χρόνια Φυλάκισι

Αφήγησις υπό Νάνσυ Γιουέν

Ο ανταποκριτής του «ΞΥΠΝΑ!» στο Χονγκ Κονγκ γράφει:

Η οικογένειά μας στο γραφείο τμήματος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά στο Χονγκ Κονγκ είναι πολύ συνηθισμένη να δέχεται επισκέψεις από το εξωτερικό. Αλλά την Πέμπτη, 15 Φεβρουαρίου 1979, συνέβη κάτι ιδιαίτερο. Επισκέπτριά μας ήταν η Νάνου Γιουέν, μια πιστή μάρτυς του Ιεχωβά η οποία είχε μόλις έλθει από την Κίνα, μετά από φυλάκισι 20 ετών. «Είμαι τόσο ευτυχισμένη που είμαι μαζί σας. Βρήκα την οικογένειά μου,» είπε.

Όλοι γνωρίζαμε για τη Νάνσυ Γιουέν και το υπόμνημα πιστότητάς της, αλλά τώρα η Νάνσυ ήταν μαζί μας προσωπικά και μπορούσαμε ν’ ακούσωμε την ιστορία της από πρώτο χέρι. Άρχισε την ιστορία της πηγαίνοντάς μας πίσω, στο έτος 1949. Να τι μας είπε:

ΠΡΙΝ από 30 περίπου χρόνια, ο Στάνλεϋ Τζώουνς, ένας ιεραπόστολος της Σκοπιάς, επισκέφθηκε για πρώτη φορά το σπίτι μας στη Σαγκάη της Κίνας. Ήμουν ήδη πανδρεμένη τότε και είχα δύο παιδιά. Το άγγελμα που μου έφερε για τον Ιεχωβά Θεό και τον σκοπό Του για το ανθρώπινο γένος με ενδιέφερε πολύ.

Βαπτίσθηκα το 1950 και εξακολούθησα να μελετώ επιμελώς για να βελτιώσω τη γνώσι μου και την κατανόησί μου. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που εκείνα τα πρώτα χρόνια πήρα πολύ στα σοβαρά τις Χριστιανικές μου ευθύνες, διότι, αν δεν το είχα κάνει αυτό, δεν θα μπορούσα ν’ ανθέξω στις δοκιμασίες που με περίμεναν.

Μέχρι το 1954 είχα τέσσερα μικρά παιδιά και συμμετείχα, επίσης, με δραστήριο τρόπο στη διακήρυξι των αγαθών νέων της βασιλείας του Ιεχωβά. Στις αρχές του 1956, η Κομμουνιστική κυβέρνησις ήλεγχε σταθερά τη Σαγκάη. Αρχίσαμε να λαμβάνωμε προειδοποιήσεις να σταματήσωμε το κήρυγμά μας και να περιορίσουμε τη δραστηριότητά μας στην Αίθουσα Βασιλείας. Ωστόσο, πίστευα ότι έπρεπε να διεξάγω τη θεόδοτη αποστολή μου να κηρύττω, και έτσι εξακολούθησα ν’ ασχολούμαι στο έργο από θύρα σε θύρα.

Επανειλημμένως με συνέλαβαν και με κράτησαν για ανάκρισι και αυτή η κράτησις μερικές φορές διαρκούσε πέντε ώρες και μερικές φορές έφθανε τις τρεις μέρες. Εν τω μεταξύ, επειδή ο σύζυγός μου είχε εγκατασταθή στο Χονγκ Κονγκ από το 1953, έκανα αίτησι να μου δοθή η άδεια να πάω κι εγώ εκεί. Οι αρχές είπαν ότι θα μου έδιναν άδεια εξόδου υπό τον όρο να παύσω να κηρύττω. Αρνήθηκα να παύσω το κήρυγμα και, συνεπώς, η άδεια αυτή δεν μου εδόθη ποτέ.

Οι Κομμουνιστές επίσημοι ήσαν απελπισμένοι από τη σταθερή μου αποφασιστικότητα να εξακολουθήσω να κηρύττω. Στη διάρκεια μιας από τις ανακρίσεις, μου είπαν ότι πρέπει να ήμουν το πιο πείσμον άτομο σ’ ολόκληρη την Κίνα. Τελικά, στο τέλος του 1956, αφού είχα φυλακισθή έξη φορές επειδή εκήρυττα, φυλακίσθηκα και πάλι όταν ένας οικοδεσπότης πληροφόρησε τις αρχές ότι εκήρυττα από σπίτι σε σπίτι. Μετά απ’ αυτό, δεν με άφησαν ελεύθερη,

ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΦΥΛΑΚΙΣΙΣ

Είχα μεγαλώσει σε μια ευτυχισμένη οικογένεια και είχα κι εγώ, επίσης, μια νεαρή οικογένεια. Τώρα με είχαν χωρίσει από όλα τα μέλη της οικογενείας μου και ήμουν καθισμένη με χειροπέδες σ’ ένα σκοτεινό κελλί. Ξέσπασα σε κλάματα. Αισθανόμουν αδύνατη και αβοήθητη! Δεν φαινόταν από πουθενά διέξοδος. Πολύ σύντομα, άρχισαν να έρχωνται στο μυαλό μου Γραφικές σκέψεις, ότι ο Ιεχωβά είναι «Θεός πάσης παρηγορίας,» ο οποίος δίνει δύναμι στους δούλους του. (2 Κορ. 1:3, 4) Τότε ακριβώς στράφηκα σ’ αυτόν με ένθερμη προσευχή,

Από τότε και στο εξής μιλούσα τακτικά στον Ιεχωβά με προσευχή και αισθανόμουν ότι γινόμουν ολοένα και πιο ισχυρή κάθε μέρα. Επειδή οι φρουροί παρετήρησαν ότι προσευχόμουν με τα χέρια μου μπροστά, ιδιαίτερα στις ώρες του γεύματος, αναγκάσθηκα να υποστώ το βασανιστήριο να μου τραβήξουν τα χέρια μου πίσω από την πλάτη μου και να μου βάλουν χειροπέδες πάνω από τους αγκώνες για τρεις μέρες, έως ότου οι βραχίονες και τα χέρια μου πρήσθηκαν τρομερά. Ασφαλώς, αυτό δεν μ’ έκανε να παύσω να προσεύχωμαι. Αλλά μέχρι σήμερα μπορείτε να δήτε αυτά τα σημάδια πάνω από τους αγκώνες μου.

Έμεινα τέσσερα χρόνια στη φυλακή, και στη διάρκεια αυτού του καιρού με ανέκριναν διαρκώς. Ήθελαν να προδώσω τους δύο ιεραποστόλους αδελφούς και να πω ότι η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά ήταν ένας πράκτορας του ιμπεριαλισμού. Αυτό δεν θα το έκανα. Χρησιμοποίησα αυτές τις ευκαιρίες για να δώσω μαρτυρία στις αρχές και να τους πω ό,τι είχε να πη ο Λόγος του Θεού. Ένας επίσημος σχολίασε ότι είχε χειρισθή όλες τις διάφορες θρησκευτικές ομάδες και όλες τους είχαν συμβιβασθή. Αλλά θαύμαζε το θάρρος και τον ζήλο μου. Είπε: «Κρίμα που δεν προσηλυτίσθηκες στον Κομμουνισμό προτού προσηλυτισθής στη Χριστιανοσύνη, διότι το κόμμα μας χρειάζεται ανθρώπους πραγματικής πεποιθήσεως σαν κι εσένα.» Το 1960 δικάσθηκα σε 10 χρόνια φυλάκισι, και η ποινή αυτή άρχιζε από την κράτησί μου το 1956.

Το 1961 με μετέφεραν σ’ ένα στρατόπεδο εργασίας έξω στην ύπαιθρο, και εκεί είχα ευκαιρίες να μιλώ για τα «αγαθά νέα» στους συγκρατουμένους μου. Ποτέ δεν έπαυσα το έργο κηρύγματός μου και, καθώς περνούσε ο καιρός, γινόμουν πιο θαρραλέα. Σε μια περίπτωσι, κήρυξα σε μια ομάδα 12 ατόμων οι οποίοι άκουαν προσεκτικά. Αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο. Με έβαλαν, κατόπιν, στην κομητειακή φυλακή για 19 μέρες, και προσέθεσαν άλλα δύο χρόνια στην αρχική ποινή μου. Εκείνα τα 12 χρόνια πέρασαν σύντομα.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

Το 1968 απελευθερώθηκα από το στρατόπεδο εργασίας, μολονότι οι κινήσεις μου ήσαν πολύ περιωρισμένες. Μπορούσα τώρα να εργάζωμαι και να λαμβάνω μισθό λιγώτερο από 10 δολλάρια τον μήνα. Στη διάρκεια αυτού του χρόνου, μου επέτρεψαν να μεταφερθώ από μια ομάδα εργασίας σε μια άλλη και η μητέρα μου ήλθε, επίσης, στην ίδια περιοχή για να είναι κοντά μου.

Επειδή μου είχαν δώσει την ελευθερία να μεταφέρωμαι από το ένα μέρος στο άλλο, άρχισα ένα ταξίδι που μ’ έφερε σε αρκετές πόλεις, στις οποίες περιελαμβάνοντο οι πόλεις Άνκινγκ, Χάνγκτσοου, Νανκίν και Σαγκάη. Επισκέφθηκα φίλους και συγγενείς και μίλησα για τις αλήθειες της Βασιλείας που εγνώριζα σ’ αυτούς καθώς και σε όλους τους γνωστούς των, στους οποίους με σύστησαν. Πέρασε περίπου ένας χρόνος και έκανα και πάλι αίτησι να φύγω από την Κίνα και να πάω στον σύζυγό μου στο Χονγκ Κονγκ. Για να μου δώσουν την άδεια, μου ζήτησαν να επιστρέψω στην περιφέρεια του Τσινσάνγκ όπου είχα εργασθή και όπου ζούσε η μητέρα μου. Εν τούτοις, προτού φθάσω στο Τσινσάγκ φυλακίσθηκα, μεταφέρθηκα σ’ ένα αστυνομικό σταθμό και κρατήθηκα για 10 μέρες. Η αστυνομία ανέκρινε δύο οικογένειες στις οποίες είχα κηρύξει. Το αποτέλεσμα ήταν να με στείλουν πάλι στο Τσινσάνγκ και να με φυλακίσουν αφού είχα μείνει ελεύθερη για δύο χρόνια.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΚΗ

Και πάλι άρχισαν να με ανακρίνουν συνεχώς. Ο διοικητής της αστυνομίας με αποκήρυξε σαν πείσμον άτομο και μου είπε ότι θα έπρεπε καλύτερα να ομολογήσω όλα τα «εγκλήματά» μου, αλλιώς θα είχα πολλές δυσκολίες. Του είπα όλα αυτά που είχα πει και σε άλλους, κάνοντάς το αυτό με τέτοιο τρόπο ώστε να του δώσω θαυμάσια μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού και για την επερχόμενη νέα Του τάξι πραγμάτων. Διεσαφήνισα στον διοικητή της αστυνομίας ότι όλες οι κυβερνήσεις πρέπει να εξαλειφθούν για ν’ ανοίξουν την οδό για τη βασιλεία του Θεού. (Δαν. 2:44) Κράταγαν προσεκτικά σημειώσεις για όλα αυτά.

Κατόπιν παρέλασα στους δρόμους με εννέα άρρενες φυλακισμένους. Οι παραβάσεις τους ποίκιλλαν από κλοπή μέχρι φόνο και βιασμό. Κάθε ένας από μας είχε ένα πλακάτ που κατέγραφε τα εγκλήματά μας. Κατόπιν, ενώπιον χιλίων ανθρώπων στη μεγάλη αυλή ενός σχολείου, ο αστυνομικός διοικητής διάβασε τα «εγκλήματά» μου μέσω του μεγαφωνικού συστήματος. Διάβασε όλα εκείνα που είχα πει. Ήμουν ευτυχισμένη καθώς έβλεπα ότι είχε δώσει, στην πραγματικότητα, μια θαυμάσια μαρτυρία σε περισσότερους ανθρώπους σ’ εκείνη την πόλι απ’ όσους είχα μπορέσει να πλησιάσω εγώ.

Αργότερα, έμαθα ότι οι ανακρίσεις για τη δραστηριότητα κηρύγματός μου περιέλαβαν περισσότερους από 100 ανθρώπους σε εννέα διαφορετικές επαρχίες. Ένας αξιωματούχος κατωτέρου επιπέδου είχε πει ότι ήμουν ένα από τα πιο πείσμονα άτομα και ότι δεν μπορούσα ν’ αναμορφωθώ και, συνεπώς, θα έπρεπε να εκτελεσθώ. Αλλά ένας πολύ πιο υψηλά ιστάμενος αξιωματούχος δεν συμφωνούσε μ’ αυτό και, έτσι, καταδικάσθηκα για δεύτερη φορά, σε 20 χρόνια φυλάκισι.

Τα επόμενα τέσσερα χρόνια, κάθε μέρα ήταν ρουτίνα. Μου επέτρεπαν να βγαίνω από το κελλί μου νωρίς το πρωί για να πλένω μερικά ρούχα και να κάνω μπάνιο, κατόπιν με έβαζαν πάλι στο κελλί μου μέχρι το βράδυ, οπότε με άφηναν πάλι να βγω για λίγο έξω για να μαζέψω τα ρούχα μου. Κατόπιν με κλείδωναν στο κελλί μου για τη νύχτα.

Την 1η Νοεμβρίου 1978, έφθασε η είδησις ότι θα μου επέτρεπαν να φύγω από την Κίνα και να πάω στον σύζυγό μου στο Χονγκ Κονγκ. Έτσι, προς το τέλος του Ιανουαρίου του 1979, ο σύζυγός μου, εγώ, και τα τέσσερα παιδιά μας ήμαστε και πάλι μαζί σαν οικογένεια για πρώτη φορά μετά από 26 χρόνια!

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΜΕ ΣΤΗΡΙΞΕ

Η ζωή στη φυλακή και στο στρατόπεδο εργασίας ήταν πολύ αυστηρή, μολονότι πάντοτε είχα αρκετά να φάω και να ντυθώ. Το διαιτολόγιο απετελείτο κυρίως από ρύζι και λαχανικά, και είχαμε κρέας μόνο τέσσερις περίπου φορές το χρόνο. Ήταν ένα υγιεινό διαιτολόγιο και μπόρεσα να διατηρηθώ ισχυρή και σε καλή κατάστασι υγείας. Διατηρούσα τη διάνοια μου δραστήρια, ενθυμούμενη Γραφικά εδάφια και αλήθειες που είχα μάθει στα πρώτα μου χρόνια. Πάντοτε απέβλεπα σε ευκαιρίες που είχα να μιλήσω για την ελπίδα μου σε άλλους και αυτό με βοηθούσε να διατηρούμαι απασχολημένη και ευτυχισμένη.

Σε όλες τις δοκιμασίες μου, ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι είχα εγκαταλειφθή. Προσευχόμουν τακτικά για καθοδηγία για να μπορώ πάντοτε να κάνω το ορθό. Προσευχόμουν για δύναμι και θάρρος για να μπορέσω ν’ ανθέξω. Μετά από την προσευχή, πάντοτε αισθανόμουν βεβαία ότι δεν είχα κάνει λάθος και ότι η πορεία που ακολουθούσα ήταν η ορθή. Μπορώ πραγματικά να πω ότι η προσευχή με βοήθησε να παραμείνω κοντά στον Ιεχωβά, τόσο κοντά ώστε μερικές φορές αισθανόμουν ότι μπορούσα σχεδόν να τον βλέπω. Πολλές φορές θυμόμουν τη διαβεβαίωσι που αναφέρεται στο εδάφιο Ησαΐας 66:2, ότι ο Θεός παρατηρεί «τον πτωχόν, και συντετριμμένον το πνεύμα.» Αυτό ήταν πάντοτε μια πηγή ενισχύσεως και μεγάλης παρηγοριάς για μένα.

Η Νάνσυ Γιουέν, όταν ερωτήθη αν εύρισκε τη διαρκή ανάκρισι από τις αρχές και την αστυνομία κάτι πολύ δύσκολο να το ανθέξη, απάντησε:

Στην αρχή χρειάσθηκα λίγο χρόνο για να το συνηθίσω. Αλλά, καθώς προσάρμοζα τον τρόπο σκέψεώς μου στην κατάστασι, δεν δυσκολεύθηκα και πολύ. Είναι πολύ σπουδαίο να έχης την ορθή άποψι για τα διάφορα ζητήματα. Στην αρχή της φυλακίσεώς μου, θυμόμουν τα λόγια του Ιησού, όπως αναγράφονται στα εδάφια Λουκάς 21:14, 15: «Βάλετε λοιπόν εις τας καρδίας σας να μη προμελετάτε τι να απολογηθήτε· διότι εγώ θέλω σας δώσει στόμα και σοφίαν, εις την οποίαν δεν θέλουσι δυνηθή να αντιλογήσωσιν ουδέ να αντισταθώσι πάντες οι εναντίοι σας.» Έτσι, έμαθα να μην ανησυχώ ποτέ για τις ανακρίσεις. Τις έβλεπα σαν ευκαιρίες να δώσω μαρτυρία στις αρχές. Πάντοτε είχα κάτι να τους πω για τον Ιεχωβά Θεό και τον σκοπό του για το ανθρώπινο γένος, και το ορθό Γραφικό εδάφιο πάντοτε φαινόταν να έρχεται στο μυαλό μου για την περίπτωσι.

Καθώς ανατρέχει στο παρελθόν, πώς αισθάνεται η Νάνσυ Γιουέν για τα 20 χρόνια περίπου που δαπάνησε, στη φυλακή; Λέγει:

Άξιζαν τον κόπο και είμαι ευγνώμων στον Θεό μου, τον Ιεχωβά, για την ευκαιρία που είχα να δείξω την αγάπη μου και την αφοσίωσί μου σ’ αυτόν. Όπως αναγράφεται στα εδάφια Ματθαίος 13:45, 46, ο Ιησούς παρωμοίασε τη Βασιλεία μ’ ένα περιοδεύοντα έμπορο που ζητούσε θαυμάσιους μαργαρίτες. Όταν βρήκε ένα μαργαρίτη μεγάλης αξίας, πούλησε όλα τα υπάρχοντά του και τον αγόρασε. Και εγώ έπρεπε να εγκαταλείψω το κάθε τι, ακόμη και τα μικρά παιδιά μου, για να παραμείνω πιστή στον Θεό μου. Ο Ιεχωβά δεν με άφησε με κανένα τρόπο να καταβληθώ. Με στήριξε και φρόντισε για την οικογένειά μου με τον δικό του θαυμάσιο τρόπο.

Η Νάνσυ Γιουέν, όταν ερωτήθη αν είχε κάποια καλή συμβουλή που θα μπορούσε να δώση στους συγχριστιανούς της, απάντησε στοχαστικά:

Ποτέ να μη φοβόσαστε τις δοκιμασίες που μπορεί να σας βρουν. Πρέπει όλοι να περιμένωμε δοκιμασίες με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Είναι καλές για μας. Μας διαπαιδαγωγούν και μας καθαρίζουν και δείχνουν τι είδους Χριστιανοί είμεθα πραγματικά. Οι δοκιμασίες μάς δείχνουν πόσο ισχυρή είναι πραγματικά η πίστις μας και πού μπορεί να ενισχυθή. Αισθάνομαι πολύ πιο ισχυρή στην πίστι σήμερα ως αποτέλεσμα των δοκιμασιών μου. Έτσι, ποτέ μη φοβάσθε. Σε πολλές περιπτώσεις, ήντλησα μεγάλη παρηγοριά από τα λόγια του αποστόλου Πέτρου να ‘ρίψωμε επί τον Ιεχωβά πάσαν την μέριμναν ημών, διότι αυτός φροντίζει περί υμών.’ (1 Πέτρ. 5:6, 7, ΜΝΚ) Θα μπορούσατε κι εσείς να κάνετε το ίδιο.

Το παράδειγμα υπομονής και πιστότητος αυτής της αφοσιωμένης αδελφής είναι και ενθαρρυντικό και ενισχυτικό για την πίστι. Στις προσευχές τους προς τον Ιεχωβά Θεό, επί μια εικοσαετία και πλέον, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ανά τον κόσμο ενεθυμούντο τους αγαπητούς αδελφούς και αδελφές τους στην Κίνα. Τώρα, μαθαίνομε από πρώτο χέρι πώς Εκείνος φρόντισε στοργικά και τους στήριξε μέχρι σήμερα.

Η Νάνσυ Γιουέν επισκέφθηκε το γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στο Χονγκ Κονγκ στις 15 Φεβρουαρίου 1979, παρακολούθησε την πρώτη της Χριστιανική συνάθροισι σε 22 χρόνια στις 16 Φεβρουαρίου και συμμετείχε και πάλι με τους αδελφούς της στο κήρυγμα της βασιλείας του Θεού από σπίτι σε σπίτι στις 17 Φεβρουαρίου. Υποκινούμεθα να ευχαριστήσωμε τον Ιεχωβά για τέτοια σύγχρονα παραδείγματα πιστότητος που ενθαρρύνουν όλους τους αληθινούς Χριστιανούς να παραμένουν πιστοί στον Θεό τους, τον Ιεχωβά.

[Εικόνα της Νάνσυ Γιουέν στη σελίδα 4]