Πόσο Γνήσια Είναι η Αγάπη Σας;

ΟΤΑΝ χαρακτηρίζετε κάποιον ως ειλικρινή, είναι σαν να του δίνετε έναν μεγάλο έπαινο. Η γνησιότης ενός ατόμου, ή ενός πράγματος, συνήθως γίνεται φανερή με δοκιμασίες. Έτσι, η Αγία Γραφή ομιλεί για χρυσό δοκιμαζόμενο με πυρ, και ομιλεί επίσης για ‘γνήσιο χρυσό,’ ‘γνήσιο άργυρο’ και ‘γνήσιο νάρδο,’ ένα πολύτιμο άρωμα. (Ιερ. 52:19· Μάρκ. 14:3· 1 Πέτρ. 1:7) Ο Λόγος του Θεού, επίσης, αναφέρει ότι και άτομα είναι γνήσια, όπως όταν ο απόστολος Παύλος απευθύνεται στον Τιμόθεο ως «το γνήσιον τέκνον εις την πίστιν.»—1 Τιμ. 1:2.

Το ερώτημα για το αν μερικοί είχαν γνήσια αγάπη, δημιουργήθηκε σχετικά με τους Χριστιανούς Ιουδαίους στην Ιερουσαλήμ. Είχαν περιέλθει σε τρομερή ανάγκη, και οι ομόπιστοί τους στη Μακεδονία, ‘παρά τη βαθειά τους πτώχεια,’ υπερτέρησαν, προσφέροντας γενναιόδωρες εισφορές στους αδελφούς τους που είχαν ανάγκη. Όταν είπε αυτά τα πράγματα στους Χριστιανούς της Κορίνθου που ευημερούσαν, ο απόστολος Παύλος συνέχισε ως εξής: «Δεν λέγω τούτο κατ’ επιταγήν, αλλά δια να δοκιμάσω δια της σπουδής των άλλων και την γνησιότητα της αγάπης σας.» Προφανώς, είχαν ομολογήσει αγάπη για τους ομοπίστους τους και τώρα ο απόστολος τους έδιδε την ευκαιρία να δείξουν τη γνησιότητα της. Πώς; Με πράξεις, με τις συνεισφορές τους.—2 Κορ. 8:8.

Κάτω από έμπνευσι ο απόστολος Ιωάννης, στην πρώτη του επιστολή, τονίζει το ίδιο σημείο, λέγοντας: «Εκ τούτου γνωρίζομε ν την αγάπην, ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν αυτού έβαλε· και ημείς χρεωστούμεν υπέρ των αδελφών να βάλλωμεν τας ψυχάς ημών. Όστις όμως έχη τον βίον του κόσμου και θεωρεί τον αδελφόν αυτού ότι έχει χρείαν και κλείση τα σπλάγχνα αυτού απ’ αυτού, πώς η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ; Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγον μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν.»—1 Ιωάν. 3:16-18.

Ναι, η αληθινή αγάπη, η γνήσια αγάπη, δείχνεται, όχι με απλή ομιλία, με λόγια, αλλά με έργα, βοηθώντας εκείνους που έχουν ανάγκη. Ο Δημιουργός ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος μας δίνει το πιο ωραίο παράδειγμα γι’ αυτό. Εξ αιτίας της παρακοής των πρώτων μας γονέων, το ανθρώπινο γένος περιήλθε σε μεγάλη ανάγκη, κι έτσι ο Θεός έστειλε τον μονογενή του Υιό «δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» Ο Ιεχωβά Θεός προμήθευσε τον Υιό του ώστε ο ίδιος να έχη κάποια βάσι για να συγχωρή τους μετανοημένους ανθρώπους, μολονότι διαβάζομε: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.»—Ιωάν. 3:16· 1 Ιωάν. 1:9.

Αυτό το παράδειγμα γνήσιας αγάπης που έδειξε ο Ιεχωβά Θεός με το να συγχωρήση τις αμαρτίες μας τίθεται ως πρότυπο σ’ εμάς προς μίμησι. Ο Λόγος του συμβουλεύει: «Γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού.» (Εφεσ. 4:32) Ίσως σε καμμιά άλλη περίπτωσι δεν δοκιμάζεται τόσο ή επιδεικνύεται η γνησιότης της αγάπης ενός ατόμου όσο στην προθυμία του ατόμου να είναι συγχωρητικός. Είναι πολύ πιο εύκολο να κάνη κανείς δώρα υλικής αξίας ακόμη και πολύτιμα δώρα από το να ασκή γενναιοψυχία, γενναιοδωρία, με το να συγχωρή.

Ο απόστολος Πέτρος βρήκε ότι ήταν πολύ δύσκολο να συγχωρή συνεχώς κι έτσι ρώτησε τον Κύριο του, τον Ιησού, αν θα ήταν αρκετό να συγχωρή τον αδελφό του ως επτά φορές. Πώς ο Ιησούς απάντησε; «Δεν σοι λέγω έως επτάκις, αλλ’ έως εβδομηκοντάκις επτά»· με άλλα λόγια, δεν υπάρχει όριο στο πόσες φορές θα πρέπει να συγχωρή ο ένας τον άλλον. (Ματθ. 18:21, 22) Ο Πέτρος χωρίς αμφιβολία θυμόταν καλά αυτά τα λόγια του Ιησού, διότι μετά από χρόνια έγραψε: «Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην, διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.» (1 Πέτρ. 4:8) Ένα πλήθος είναι ένας μεγάλος αριθμός, δεν είναι; Πράγματι, στις Παροιμίες 10:12 διαβάζομε ότι «η αγάπη καλύπτει πάντα τα σφάλματα.»

Μέσα στον οικογενειακό κύκλο, πόσες πολλές ευκαιρίες υπάρχουν, κάθε μέρα, για να είμαστε συγχωρητικοί! Και ο άνδρας και η γυναίκα, στις σχέσεις τους μεταξύ τους, ή ως γονείς, καθώς επίσης και τα παιδιά, κάνουν σφάλματα, μερικά ασήμαντα ή μικρά, λίγα μεγαλύτερα με σοβαρές συνέπειες. Πώς πρέπει ν’ αντιδρούν τα άλλα μέλη της οικογενείας; Μήπως επικριτικά, με τη στάσι, ‘Τι ανόητο σφάλμα! Πώς μπόρεσες να κάνης ένα τέτοιο πράγμα;’ Ή, συμπαθητικά, συναισθανόμενοι εκείνον που έκανε το σφάλμα και περιορίζοντας στο ελάχιστο τις συνέπειες ή υποδεικνύοντας τρόπους ανακουφίσεως από τ’ αποτελέσματα; Δεν έχει παρατηρηθή χωρίς λόγο ότι ‘ένας ευτυχισμένος γάμος είναι η ένωσις δύο καλών συγχωρητικών ατόμων.’

Το ίδιο εφαρμόζεται στη μεγαλύτερη πνευματική οικογένεια στην οποία ανήκουν όλοι οι Χριστιανοί. Επειδή κανένας δεν είναι τέλειος, εκείνοι που αναλαμβάνουν την ηγεσία στην εκκλησία, ή αναλαμβάνουν την ηγεσία σε μια ωρισμένη χώρα, είναι πιθανόν να πέφτουν έξω μερικές φορές και να σφάλλουν στην κρίσι τους. Η ατέλεια τους δημιουργεί μια πραγματική δοκιμασία σε κείνους στους οποίους έσφαλαν.

Πρέπει να λεχθή ότι επειδή ένας ευτυχισμένος γάμος είναι η ένωσις δύο καλών συγχωρητικών ατόμων, η ευτυχία στη Χριστιανική εκκλησία εξαρτάται από την προθυμία των πνευματικών αδελφών να συγχωρούν αλλήλους. Ο Ιησούς είπε ότι οι ακόλουθοι του θα διακρίνοντο από την αγάπη που θα είχαν μεταξύ τους. (Ιωάν. 13:34, 35) Για να είναι λοιπόν η αγάπη τους γνήσια, πρέπει να περιλαμβάνη αυτή την προθυμία του να είναι συγχωρητικοί. Όπως ένας «Ύμνος της Βασιλείας» λέγει:

«Η συγγνώμη μας ίσως προλάβη μέρες λυπηρές και ξεπεσμού. Με αυτή θα φανή καλωσύνη που μας ήλθε εξ ουρανού. . . . Είναι αρετή να συγχωρούμε, πρέπει δε να την καλλιεργούμε. Θα κρατή εμάς απ’ την κακία, να μη μνησικακούμε.»

Στην πραγματικότητα, όχι μόνο η γνήσια αγάπη, αλλά και η σοφία ακόμη και η δικαιοσύνη μπορούμε να πούμε ότι απαιτούνται για να είμαστε συγχωρητικοί. Αν δεν συγχωρούμε τους άλλους, ο Ιεχωβά Θεός δεν θα μας συγχωρήση. Η συγχώρησις φέρνει ευτυχία σε όλους εκείνους που περιλαμβάνονται. Δεν είναι η συγχώρησις ένας τρόπος δίδειν που οδηγεί στη μεγαλύτερη ευτυχία; (Ματθ. 18:35· Πράξ. 20:35) Για να είμαστε συγχωρητικοί, απαιτείται επίσης και δικαιοσύνη. Πώς; Επειδή όταν δεν συγχωρούμε αποδίδομε εσφαλμένα ελατήρια στους αδελφούς μας ή τους κρίνομε ως ασυγχώρητα απρόσεκτους. Δεν απαιτείται, λοιπόν, δικαιοσύνη ώστε να κάνωμε στους άλλους ό,τι θα θέλαμε να κάνουν κι εκείνοι σ’ εμάς; Δεν θα θέλαμε οι άλλοι να κρίνουν τα ελατήρια μας εσφαλμένα ή σκληρά· αντιθέτως, θα θέλαμε από τους άλλους να είναι συγχωρητικοί. Επομένως, πρέπει κι εμείς να συγχωρούμε τους αδελφούς μας.—Λουκ. 6:31.

Έτσι, υπάρχει κάθε λόγος οι Χριστιανοί να είναι συγχωρητικοί μεταξύ τους. Είναι το σοφό και δίκαιο πράγμα που πρέπει να κάνουν. Αλλά, πάνω απ’ όλα, είναι το ανιδιοτελές, στοργικό πράγμα που πρέπει να κάνουν, και το οποίο αποδεικνύει τη γνησιότητα της αγάπης μας.

[Εικόνα στη σελίδα 3]

Ένας ευτυχισμένος γάμος είναι η ένωσις δύο καλών συγχωρητικών ατόμων