Όταν το Χειρότερο Συμβή
Η ιστορία της συγκλονιστικής πίστεως ενός νεαρού κοριτσιού
Η ΚΟΡΗ μας Ελίζ γεννήθηκε το 1962 στο Ελσίνκι της Φιλλανδίας. Ο ερχομός της έφερε μεγάλη χαρά σ’ εμάς και στο μεγαλύτερο αδελφό της τον Έζα. Η Ελίζ αγαπούσε να μαθαίνη, και ο σύζυγός μου κι εγώ τη διδάξαμε να διαβάζη προτού πάη στο σχολείο. Επίσης, είχε κλίσι στη μουσική όπως και η υπόλοιπη οικογένειά μου.
Σε ηλικία τριών ετών γράψαμε την Ελίζ σ’ ένα μουσικό νηπιαγωγείο. Όταν έγινε οχτώ ετών ήταν αρκετά ασκημένη στο βιολί ώστε να παίζη στους γάμους το Κονσέρτο του Βιβάλντι σε Λα-ελάσσονα. Σχηματίσαμε μια οικογενειακή ορχήστρα. Ο σύζυγος μου έπαιζε βιόλα, ο Έζα βιολοντσέλο και η Ελίζ βιολί. Φαινόταν ότι η Ελίζ επρόκειτο να γίνη μουσικός με έξοχο ταλέντο.
Όπως ενδιαφερόμεθα για τη μουσική, δώσαμε ακόμη μεγαλύτερη σημασία για την πνευματική ανάπτυξι της κόρης μας, μελετώντας την Αγία Γραφή μαζί της από βρέφος. Έτσι, σε ηλικία πέντε ετών, πήγαινε μόνη της από σπίτι σε σπίτι και πρόσφερε τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! Μια γειτόνισσά μας θύμωσε λίγο επειδή νόμιζε ότι δεν ήταν σωστό ένα τόσο νεαρό άτομο να κάνη αυτό το έργο.
Η κυρία είπε στην Ελίζ: «Τι ιδέα, ένα μικρό κορίτσι όπως εσύ να έλθης να μου μιλήσης για την Αγία Γραφή! Εσύ ακόμη δεν μπορείς να διαβάσης μόνη σου αυτά τα περιοδικά!»
«Ω, ναι μπορώ,» απάντησε η Ελίζ, και προχώρησε να διαβάση και να εξηγήση μια παράγραφο από το περιοδικό που της προσέφερε. Χαρήκαμε πολύ όταν μάθαμε αυτό το περιστατικό. Ήμασταν επίσης ευτυχισμένοι για την ανταπόκρισί της όταν η εκκλησία σχεδίαζε να κτίση μια νέα Αίθουσα Βασιλείας. Σήκωσε όλες τις οικονομίες της που ήσαν 15 μάρκα (3,75 δολλάρια Η.Π.) από την τράπεζα, και τα προσέφερε γι’ αυτό το σκοπό.
ΜΙΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ
Μια μέρα το καλοκαίρι του 1972, όταν η Ελίζ ήταν 10 ετών, επιστρέφαμε στο σπίτι από ένα ταξίδι. Παρατήρησα ένα παράξενο εξόγκωμα στη μύτη της. Ήταν αρκετά μικρό, αλλά άρχισε να μεγαλώνη. Έτσι, την πήγα στο Ιατρικό Κέντρο στο Πουότινχαργιου. Ένας ειδικός γιατρός μου είπε ότι ποτέ προηγουμένως δεν είχε δη ένα εξόγκωμα σαν κι αυτό στη μύτη, και με συμβούλευσε να πάω στην Πανεπιστημιακή Ωτολογική Κλινική. Μετά από λίγες μέρες ανακουφισθήκαμε όταν ακούσαμε τη διαγνωσι: Όχι κακοήθης
Μας έγραψαν φάρμακα, με τη διαβεβαίωσι ότι σύντομα θα εξαφανιζόταν ο όγκος. Αλλά δεν εξαφανίσθηκε. Αφού πέρασαν δύο εβδομάδες χωρίς βελτίωση πήγαμε πάλι την Ελίζ στο γιατρό. Αυτή τη φορά της επετράπη να μπη στο νοσοκομείο, και στις 24 Σεπτεμβρίου, υπεβλήθη σε εγχείρησι. Τότε πήραμε τα θλιβερά νέα: «Η μικρή σας έχει καρκίνο.»
ΘΑΡΡΑΛΕΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ
Υπήρχαν οι υποψίες ότι, ο καρκίνος είχε επεκταθή στις αμυγδαλές της Ελίζ. Έτσι, τις αφαιρέσαμε. Στη διάρκεια των επομένων μηνών, καθώς ο καρκίνος συνέχισε να επεκτείνεται, έγιναν και άλλες εγχειρήσεις στην προσπάθεια να σταματήση η ανάπτυξίς του. Η Ελίζ κρατούσε ένα ημερολόγιο, που το έχομε ακόμη. Το φθινόπωρο του 1973 έγραφε τα εξής:
«Ύστερα από τρεις εγχειρήσεις περίμενα μια θέσι στο τμήμα πλαστικής χειρουργικής. Με δέχθηκαν και ήταν θλιβερό να βρίσκωμαι πάλι στο νοσοκομείο. Αλλά υπήρχε ένας καλός φίλος, ο Ρίτβα, που είχε κάνει εγχείρησι στο μάτι. Παίζαμε συχνά κρυφτό με την Πέκκα και την Τίνα. Έδωσα στον Ρίτβα τρία βιβλία, Ακούοντας τον Μεγάλο Διδάσκαλο, Είναι η Βίβλος Πράγματι ο Λόγος του Θεού και Η Αλήθεια που οδηγεί στην Αιώνια Ζωή. Ο Ρίτβα τα διάβασε όλα. Κατά τη γνώμη μου, αυτό το φθινόπωρο ήταν το πιο θλιβερό φθινόπωρο στη ζωή μου.»
Μπορείτε να φαντασθήτε την κατάθλιψι που είχαν προξενήσει σε όλους μας αυτές οι συνεχείς παραμορφωτικές εγχειρήσεις. Το ημερολόγιο της Ελίζ αντανακλά τα παθήματα και τον πόνο της. Ωστόσο, ταυτόχρονα, δείχνει την ισχυρή της πίστι και την έλλειψι φόβου. Το ημερολόγιό της συνεχίζει:
«Τον Ιανουάριο [1974] έκανα την τέταρτη εγχείρησι και μου έκοψαν ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι από το μάγουλο μου. Για λίγες μέρες ολόκληρο το κεφάλι μου καθώς και τ’ αυτιά μου ήσαν δεμένα. Στο αριστερό μου αυτί υπήρχαν λιγώτεροι επίδεσμοι, και έτσι έπρεπε να κρατάω το ακουστικό του τηλεφώνου σ’ αυτό το αυτί. Όταν μου έβγαλαν τους επιδέσμους είχα αρκετά τρομακτική εμφάνισι, και όταν μου έβγαλαν και τα ράμματα κοντά από το μάτι μου, φοβήθηκα ότι το μάτι μου θα πεταγόταν έξω. Βγήκα από το νοσοκομείο στις 19 Ιανουαρίου. Ήταν μια ευτυχισμένη μέρα.»
Όλο εκείνο τον καιρό οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μας, μεταξύ των οποίων και οι άλλοι μουσικοί που έπαιζαν μαζί της στην ορχήστρα των συνελεύσεων, διατηρούσαν την επαφή μαζί μας και μας ενεθάρρυναν. Επίσης, οι συμμαθητές και οι δάσκαλοί της ήσαν φιλικοί και υποβοηθητικοί. Της έστελναν πολλά δώρα, και έκαναν ο,τι μπορούσαν για να την κάνουν να αισθάνεται ότι είναι δεκτή και επιθυμητή. Αλλά η Ελίζ συχνά έκανε περισσότερα πράγματα για να παρηγορήση τους φίλους της απ’ όσα έκαναν εκείνοι για να την παρηγορήσουν.
Τους έλεγε ότι ακόμη κι αν πέθαινε θα «κοιμόταν» μόνο για μια στιγμή και κατόπιν θα ξυπνούσε στον παράδεισο. Έλεγε, ότι «ο νέος κόσμος θ’ αρχίση αμέσως μόλις πεθάνω, διότι κανείς δεν γνωρίζει τίποτε για τον χρόνο που περνά όταν κοιμάται.» Ήταν δύσκολο για τους φίλους της να συγκρατήσουν τα αισθήματά τους όταν έβλεπαν την κόρη μας να υποφέρη, και ωστόσο την άκουγαν να μιλά ήρεμα και με τέτοια εμπιστοσύνη για την υπόσχεσι του Θεού περί αναστάσεως.
Δεν είχαμε χάσει κάθε ελπίδα ότι ο καρκίνος θα μπορούσε κάπως να αναχαιτισθή. Η θεραπεία με ακτίνες κοβαλτίου άρχισε το Μάρτιο του 1974, και ακολούθησε θεραπεία με φάρμακα. Η Ελίζ έλεγε επίσης στο ημερολόγιο της γι’ αυτά:
«Εξασθένησα πάρα πολύ με τη θεραπεία των ακτίνων. Αυτό κράτησε τρεις βδομάδες. Το χειρότερο, όμως, δεν το είπα ακόμη. Μια μέρα προτού τελειώσω το σχολείο το Μάιο, μου έδωσαν φάρμακα τα οποία με εξασθένησαν τόσο πολύ ώστε ολόκληρο τον Ιούνιο δεν φαινόταν να υπάρχη έστω και η παραμικρή ακτίνα ελπίδας. Δεν μπορούσα να φάω σχεδόν τίποτε επί τρεις βδομάδες και δεν είχα τη δύναμι να σηκωθώ από το κρεββάτι. Έχασα πέντε κιλά [11 πάουντς] και όλα τα μαλλιά μου έπεσαν. Αλλά υπήρχε το θέατρο· ήταν πραγματικά μεγάλο όταν το έφτιαξε ο μπαμπάς.
«Ευτυχώς τον Ιούλιο ήμουν κάπως καλύτερα και μπόρεσα να παρακολουθήσω τη συνέλευσι περιοχής. Αισθανόμουν καλά στη διάρκεια της συνελεύσεως και από τότε κι ύστερα η διάθεσίς μου ήταν αρκετά καλή. Τον Αύγουστο είχα άλλη μια βδομάδα θεραπείας, αλλά δεν αρρώστησα τόσο πολύ αυτή τη φορά. Η ιατρική μου θεραπεία υπολογίζεται ότι θα διαρκέση δύο χρόνια.»
Εν τούτοις, όλες αυτές οι προσπάθειες είχαν περιωρισμένη μόνο επιτυχία, και η κατάστασις της Ελίζ χειροτέρευε. Επειδή αντιλαμβανόταν ότι σύντομα θα πέθαινε, μοίρασε τα παιχνίδια της στους φίλους της. Τους υπενθύμιζε ότι θα τους έβλεπε πάλι όταν θα ανασταίνετο. Κράτησε το βιολί της, όμως, επειδή ήλπιζε ότι θα μπορούσε να παίζη στην οικογενειακή της ορχήστρα πάλι στο νέο σύστημα.
Επίσης, όλο αυτό το διάστημα η Ελίζ έκανε μεγάλη μαρτυρία στους δασκάλους της, στους συμμαθητές της, στους γιατρούς και τις νοσοκόμες. Άφησε 12 αντίτυπα του βιβλίου Είναι Αυτή η Ζωή το Παν που Υπάρχει; αφιερωμένα με τη δική της υπογραφή. Μετά το θάνατό της, επιθυμούσε να δοθούν στο ιατρικό προσωπικό που είχε λάβει μέρος στη θεραπεία της. Η περίπτωσις της Ελίζ έγινε πολύ γνωστή στο Ελσίνκι. Αλλά τελικά πέθανε, ενώ δεν ήταν ακόμη 14 ετών, στις 4 Ιανουαρίου 1976.
ΜΙΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ
Ενάμισυ χρόνο αργότερα, ο σύζυγός μου κι εγώ παρακολουθούσαμε τη συνέλευσι περιοχής στο Παγοδρόμιο του Ελσίνκι, όταν κάποιος μας πλησίασε, ρωτώντας: «Με θυμάστε;» Στην αρχή βρεθήκαμε σε αμηχανία, αλλά κατόπιν τον αναγνωρίσαμε. Ήταν ένας γιατρός ο οποίος, σε κάποιο στάδιο, προσέφερε θεραπεία στην Ελίζ. Φαινόταν διαφορετικός χωρίς τη λευκή μπλούζα του γιατρού, και είχε ξυρίσει τη γενειάδα του. Τι είχε συμβή;
Η Ελίζ του είχε μιλήσει, όπως είχε κάνει και σ’ όλους τους άλλους γιατρούς, και ήταν πολύ φιλικός και έδειχνε να ενδιαφέρεται κάπως για την Αγία Γραφή. Κι εμείς, επίσης, του δώσαμε μαρτυρία. Είχαμε διδάξει την Ελίζ να προσεύχεται για τους φίλους της και για κείνους που αγαπούσε, και στις προσευχές μας το βράδυ, συχνά ανέφερε αυτό το γιατρό, παρακαλώντας να μάθη την αλήθεια σχετικά με τους σκοπούς του Θεού, Έτσι, τώρα αυτός ο γιατρός μας είπε πώς η πίστις της κόρης μας στο τελευταίο στάδιο της ασθένειάς της του είχε κάνει βαθειά εντύπωσι.
«Μου έδωσε το βιβλίο Αληθινή Ειρήνη και Ασφάλεια,» είπε, «αλλά ήμουν απασχολημένος και το έβαλα στο ράφι. Με τον καιρό, οι συζυγικές μου υποθέσεις δεν πήγαιναν πολύ καλά, και σε μια προσπάθεια να βελτιώσω τα πράγματα, αποφάσισα να παραιτηθώ από τις βαρειές ευθύνες μου στην κλινική των ακτίνων Χ στο Ελσίνκι. Έτσι μετακομίσαμε στο Άλαντ, όπου ασκούσα γενική ιατρική στο Κέντρο Υγείας.
«Η μετακίνησις αυτή καθ’ εαυτή, δεν βελτίωσε τις οικογενειακές μας σχέσεις, αλλά σύντομα ένας ντόπιος Μάρτυς επισκέφθηκε τη σύζυγο μου, κι’ εκείνη δέχθηκε μερικά έντυπα, Εν συνεχεία, θυμήθηκε ότι είχαμε το βιβλίο που μου είχε δώσει η Ελίζ και το κατέβασε από το ράφι και το διάβασε όλο. Πείστηκε αμέσως ότι αυτή ήταν η αλήθεια, και άρχισε με τον ντόπιο Μάρτυρα μια Γραφική μελέτη. Στην αρχή, φοβόταν λίγο να μου το πη, επειδή νόμιζε ότι δεν θα την άφηνα να μελετά. Αλλά είπα: Οτιδήποτε θα βοηθήση τις οικογενειακές μας σχέσεις είναι καλό,’ Ήθελα να συναντήσω τον Μάρτυρα, και σύντομα αυτό διευθετήθηκε. Το αποτέλεσμα ήταν τελικά να παρακολουθώ κι εγώ τη μελέτη. Οι αρχές της Αγίας Γραφής βελτίωσαν τις οικογενειακές μας υποθέσεις και μας έδωσαν μια καινούργια άποψι για τις αξίες της ζωής. Το 1976 βαπτισθήκαμε και η σύζυγός μου τώρα είναι τακτική σκαπανεύς. Τρία από τα τέσσερα παιδιά μας είναι ευαγγελιζόμενοι των ‘αγαθών νέων,’ και το μικρότερο, ηλικίας επτά ετών, μας συνοδεύει τακτικά στην υπηρεσία αγρού.»
Μπορείτε να φαντασθήτε πόσο ενθαρρυντικό ήταν για μας όταν τ’ ακούσαμε αυτό! Η προσευχή της κόρης μας φαίνεται να έλαβε την καλύτερη δυνατή απάντησι. Αν το γνώριζε μόνο η Ελίζ αυτό! Όταν θα γίνη η ανάστασις, θα έχωμε πολύ ευχάριστα πράγματα να της πούμε.
Μολονότι η πιο σκοτεινή μέρα της ζωής μου ήταν τότε που ο γιατρός είπε, «Η μικρή σας έχει καρκίνο,» ο αγώνας της Ελίζ για να ζήση ήταν παρ’ όλα αυτά, ενθαρρυντικός. Ήταν συγκινητικό να βλέπη κανείς πώς η στερεή πίστις στον Ιεχωβά Θεό και στις Γραφικές υποσχέσεις μπορεί τόσο έντονα να διέπη ακόμη και τη ζωή ενός νεαρού κοριτσιού. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα λόγια της Ελίζ: «Θα κοιμηθώ μόνο όπως κοιμάμαι, το βράδυ, και θα ξυπνήσω στον νέο κόσμο.»—Από συνεργάτη.
[Εικόνα της Ελίζ στη σελίδα 24]
[Εικόνα στη σελίδα 24]
Ο ήλιος φάνηκε να σκοτεινιάζη όταν ο γιατρός είπε: «Η μικρή σας έχει καρκίνο.»