Ψαλμοί
«Δουλεύσατε τον Ιεχωβά εν Ευφροσύνη»
Ο ΠΛΑΣΤΗΣ μας, ο Ιεχωβά, είναι ένας ‘μακάριος Θεός’ και επιθυμεί οι δούλοι του να βρίσκουν ευχαρίστησι στην πιστή εκτέλεσι των εντολών του. (1 Τιμ. 1:11· Ιακ. 1:25· Αποκ. 1:3) Αυτές οι εντολές πηγάζουν από την αγάπη, διότι «η αγάπη κακόν δεν κάμνει εις τον πλησίον.» (Ρωμ. 13:8-10) Γι’ αυτό το λόγο, η υπακοή στο Δημιουργό συμβάλλει στην ευτυχία των άλλων και εξασφαλίζει επίσης το ν’ απολαμβάνη κανείς μια ευτυχισμένη, ικανοποιητική ζωή.
Έτσι, λοιπόν, δεν πρέπει οι άνθρωποι όλων των εθνών ν’ αγάλλωνται στον Ιεχωβά; Αυτό είναι εκείνο που ενθαρρύνει ο θεόπνευστος ψαλμωδός, λέγοντας: «Αλαλάξατε εις τον Κύριον, πάσα η γη. Δουλεύσατε εις τον Ιεχωβά εν ευφροσύνη· έλθετε ενώπιον αυτού εν αγαλλιάσει.» (Ψαλμ. 100:1, 2, ΜΝΚ) Σε αρμονία μ’ αυτή τη νουθεσία, οι εκφράσεις μας αίνου δεν θα πρέπει να είναι ασθενείς, αλλά έντονες και ισχυρές σαν τον ‘αλαλαγμό’ ενός στρατεύματος που έχει κερδίσει μια αποφασιστική νίκη. Η θέσις των δούλων του Θεού δεν είναι θέσις τρομαγμένων, φοβισμένων δούλων. Η υπηρεσία προς τον Ιεχωβά δεν είναι φορτική και καταθλιπτική, ώστε να κάνη κάποιον να γίνη ακατάλληλα σοβαρός και μελαγχολικός. (1 Ιωάν. 5:3) Αυτή η υπηρεσία είναι αναζωογονητική, τονωτική, και ορθά πρέπει να συνοδεύεται από αγαλλίασι. Γι’ αυτό το λόγο ο ψαλμωδός παρώτρυνε τους ανθρώπους να έλθουν ενώπιον του Θεού «εν αγαλλιάσει.»
Βασική προϋπόθεσις για να θέλη κανείς ν’ αποδώση ιερή υπηρεσία είναι ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός και ο Πλάστης του ανθρώπου. Ο ψαλμωδός διακήρυξε: «Γνωρίσατε [αναγνωρίσατε, παραδεχθήτε] ότι ο Κύριος είναι ο Θεός· αυτός έκαμεν ημάς, και ουχί ημείς· ημείς είμεθα λαός αυτού και πρόβατα της βοσκής αυτού.» (Ψαλμ. 100:3) Λόγω του ότι είναι ο Δημιουργός, είναι Κύριός μας, όπως ο ποιμένας είναι κύριος των προβάτων του. Εκτός από τη Θεϊκότητα και τη Δημιουργική ικανότητα του Ιεχωβά, είναι τέτοιου είδους Θεός που παρέχει ισχυρό ελατήριο στους ανθρώπους όλων των εθνών να εισέλθουν στις αυλές του ναού του, και να προσφέρουν εκεί ευχαριστίες και αίνο. Επί πλέον, πρέπει να ευλογούμε το όνομά του, δηλαδή, να μιλάμε καλά για τον Ύψιστο, Εκείνον που αντιπροσωπεύεται από το όνομα. Ο ψαλμωδός υποκινεί: «Εισέλθετε εις τας πύλας αυτού εν δοξολογία, εις τας αυλάς αυτού εν ύμνω· δοξολογείτε αυτόν· ευλογείτε το όνομα αυτού. Διότι ο Κύριος είναι αγαθός· εις τον αιώνα μένει το έλεος αυτού, και έως γενεάς και γενεάς η αλήθεια αυτού.»—Ψαλμ. 100:4, 5.
Οι ιδιότητες του Ιεχωβά πρέπει ασφαλώς να υποκινήσουν τον καθένα να τον αινή. Είναι καλός με όλη τη σημασία της λέξεως, χωρίς το παραμικρό ίχνος κακίας. Οι δούλοι του μπορούν πάντοτε να στηρίζωνται στην αγαθωσύνη του ή στην ευσπλαγχνία του, τα οποία μένουν εις τον αιώνα. «Έως γενεάς και γενεάς» ο Ιεχωβά είναι πιστός, ακλόνητος στην έκφρασι της αγάπης του προς εκείνους που επιθυμούν να κάνουν το θέλημά του. (Ρωμ. 8:38, 39) Δεν έχομε, λοιπόν, εύλογη αιτία να ‘δουλεύωμε τον Ιεχωβά εν ευφροσύνη’;
[Εικόνα στη σελίδα 29]
«Ημείς είμεθα λαός αυτού και πρόβατα της βοσκής αυτού.»—Ψαλμ. 100:3.