Η Ειρήνη στην Οποία Στηρίζεται η Παγκόσμια Ενότητα

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ για την κατάργησι του πολέμου είναι πολύ αξιέπαινη. Ένα τέτοιο κατόρθωμα θα έφερνε πραγματικά μεγάλη ανακούφισι. Αλλά θα μπορούσε να διατηρηθή; Πρόσφατα, το Ισραήλ και η Αίγυπτος απολαμβάνουν βελτιωμένες σχέσεις χάρις στη συνθήκη που συνήψαν. Ωστόσο, έχει εξαφανισθή το μίσος μεταξύ των Ισραηλινών και των Αράβων; Ή μήπως, στην πραγματικότητα, «κάθονται πάνω σε δυναμίτη»; Επίσης, σε άλλες χώρες—παραδείγματος χάριν, στην Ιρλανδία, στο Λίβανο και στη Ζιμπάμπουε της Ροδεσίας—έχουν εξαλειφθή τα βαθιά ριζωμένα φυλετικά, θρησκευτικά και εθνικιστικά αισθήματα;

Ένα άλλο ερώτημα που πρέπει να εξετάση κανείς όταν αξιολογή τις διευθετήσεις που έχουν γίνει για την ειρήνη είναι, Ποια είναι η ηθική βάσις για ειρήνη; Συνήθως στις διεθνείς συνθήκες κάθε χώρα που περιλαμβάνεται επιζητεί όλα τα πλεονεκτήματα και τις παραχωρήσεις που μπορεί να επιτύχη. Σε πολλές περιπτώσεις, όταν γίνεται, μια σύμβασις ή συμφωνία, πρόκειται απλώς για μια περίπτωσι «ειρηνικής συνυπάρξεως,» μια δυσάρεστη αμοιβαία ανεκτικότητα, χωρίς καμμιά πραγματική αρμονία. Γενικά, και τα δύο έθνη ταυτόχρονα αυξάνουν το απόθεμα των εξοπλισμών τους, για να προστατευθούν από άλλες χώρες ή και μεταξύ τους. Επί πλέον, όταν γίνεται μια συμφωνία μεταξύ δύο ή περισσοτέρων εθνών, τα άλλα έθνη δυσαρεστούνται από τον συνασπισμό, πιστεύοντας ότι πρόκειται για κάποιο παιγνίδι δυνάμεως που στρέφεται εναντίον τους. Υποπτεύονται και φοβούνται κάποια συνωμοσία ή πραγματική επίθεσι.

Τι λείπει, λοιπόν, σ’ αυτές τις προσπάθειες για ειρήνη; Το εξής: Όσο ειλικρινείς κι αν είναι οι προσπάθειες των εθνών να ειρηνεύσουν μεταξύ τους ωστόσο, αν δεν συμβουλευθούν την Αγία Γραφή, δεν θα μάθουν ποιο είναι το θέλημα του Θεού σχετικά μ’ αυτά τα ζητήματα, ή τι εκείνος καθορίζει ως τη βάσι για ειρήνη. Επειδή δεν το διακρίνουν αυτό, αποτυγχάνουν να ειρηνεύσουν, πρώτα απ’ όλα, με το Θεό. Συνεπώς, δεν έχει τεθή το κατάλληλο θεμέλιο. Αν δεν βρίσκονται σε αρμονία με τον Κυρίαρχο του σύμπαντος, πώς μπορούν ν’ αναμένουν ότι δεν θα ενεργήσουν ενάντια στο θέλημά του; Πώς μπορούν τα έθνη να ελπίζουν να φθάσουν, κατόπιν ελιγμών, σε μια ειρηνική κατάστασι, αν δεν έχουν ειρήνη με τον Παγκόσμιο Κυρίαρχο;

Ο ΘΕΟΣ ΚΑΝΕΙ ΕΚΚΛΗΣΙ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ

Μερικοί μπορεί να φρονούν ότι είναι αδύνατον ένας άνθρωπος ή ένα έθνος να ευαρεστήση τον Θεό—να έχη ειρηνικές σχέσεις μαζί του. Αλλ’ αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο Θεός προσδέχεται με χαρά εκείνους που θέλουν να έχουν ειρηνικές σχέσεις μαζί του. (Πράξ. 17:26, 27) Θα βοηθήση αυτό το άτομο να μάθη πώς μπορεί να επιτευχθή ειρήνη. Δεν είναι λογικό να εξακριβώσωμε το θέλημα Εκείνου ο οποίος, όπως λέγει η Γραφή, είναι Άρχοντας της βασιλείας των ανθρώπων;—Δαν. 4:25.

Ο Θεός κάνει έκκλησι ακόμη και στους άρχοντες των εθνών, λέγοντας: «Τώρα λοιπόν, βασιλείς, συνετίσθητε· διδάχθητε, κριταί της γης. Δουλεύετε τον Κύριον εν φόβω και αγάλλεσθε εν τρόμω. Φιλείτε τον Υιόν, μήποτε οργισθή, και απολεσθήτε εκ της οδού.»—Ψαλμ. 2:10-12.

Από τη δήλωσι αυτού του ψαλμού και από πολλά άλλα εδάφια, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι, για ν’ αποκτήσουν τα έθνη παγκόσμια ειρήνη, πρέπει πρώτα να ειρηνεύσουν με τον Θεό. Για να υπάρχη ειρήνη, το πρώτο και απαραίτητο στοιχείο είναι η αρμονία καρδιάς και η ενότητα με τον Δημιουργό και Κυρίαρχο. Εκείνος γνωρίζει τι είναι αναγκαίο για την ικανοποίησι και ευτυχία εκείνων που δημιούργησε. Αυτό έχει καταδειχθή περισσότερο στον παρόντα καιρό μας, οπότε βλέπομε ότι οι προσπάθειες των ανθρώπων σχετικά με την οικολογία καταλήγουν συχνά σε ανόητες ή άπληστες αδεξιότητες και απειλούν ακόμη και τον άνετο τρόπο διαβιώσεως στη γη.

Η έκκλησις που αναφέρεται στο δεύτερο Ψαλμό, προς τους βασιλείς και δικαστές της γης, δίδει στους άρχοντες των πολιτικών εθνών την ευκαιρία να ειρηνεύσουν με τον Θεό και τον Υιό του. Αλλά η ιστορία δείχνει ότι κανένα ολόκληρο έθνος δεν το έχει κάνει αυτό, και η προφητεία μαρτυρεί ότι κανένα πολιτικό έθνος δεν θα το κάνη αυτό ποτέ. (Ψαλμ. 2:2, 3· Αποκ. 16:13-16) Τα ίδια λοιπόν τα έθνη ποτέ δεν θα ειρηνεύσουν με τον Θεό ούτε μεταξύ τους. Επειδή έχουν πάρει, αυτή τη θέσι, «ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού.»—1 Ιωάν. 2:17.

ΕΙΡΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

Ο Θεός έχει τη δύναμι, άσχετα με την ενέργεια των εθνών, να επιβάλη το θέλημα του και να φέρη ειρήνη. Αλλά δεν υπόσχεται μια αναγκαστική ειρήνη. Αυτό είναι εκείνο που μερικοί θεωρούν ως τη μόνη ρεαλιστική ελπίδα. Ίσως τα έθνη, σκέπτονται, εξοπλισθούν με ατομικά όπλα ως το σημείο να φοβούνται όλοι την έναρξι ενός πολέμου, γνωρίζοντας ότι δεν θα υπάρξη κανένας νικητής, και ότι το αποτέλεσμα θα είναι μόνο παγκόσμια καταστροφή. Άλλοι ισχυρίζονται ότι μια υπερκυβέρνησις, μια παγκόσμια κυβέρνησις ή τουλάχιστον μια ένωσις εθνικών κυβερνήσεων για ειρήνη θα επιτύχη τον ποθούμενο αντικειμενικό στόχο.

Ωστόσο, η παγκόσμια ειρήνη που θα φέρη ο Θεός θα είναι διαφορετικού είδους. Ο Θεός μάς λέγει ότι μόνο άνθρωποι ειρηνικής φύσεως—εκείνοι που επιθυμούν πραγματικά αληθινή ειρήνη—θα την απολαύσουν. «Οι πραείς όμως θέλουσι κληρονομήσει την γην,» δηλώνει ο ψαλμωδός, «και θέλουσι κατατρυφά εν πολλή ειρήνη.» (Ψαλμ. 37:11) Αυτή την υπόσχεσι επανέλαβε ο Ιησούς Χριστός στην επί του Όρους Ομιλία του. (Ματθ. 5:5) Δίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχωνται: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς· αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.»—Ματθ. 6:9, 10.

Τι είδους κυβέρνησις θα άρχη πάνω σ’ αυτό τον κόσμο ειρήνης; Καμμιά κυβέρνησις που να έχη την πρωτεύουσα της σε κάποια επίγεια πόλι. Το διοικητικό της σώμα θα βρίσκεται στον ουρανό. Ο Ιησούς την ωνόμασε «βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 4:17) Αυτή είναι η κυβέρνησις του Υιού του Θεού, τον οποίον ο προφήτης του Θεού ωνόμασε «Άρχοντα Ειρήνης.» Ο προφήτης είπε τα εξής σχετικά με την κυβέρνησι αυτού του Άρχοντα: «Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ και επί την βασιλείαν αυτού, δια να διατάξη αυτήν και να στερεώση αυτήν εν κρίσει και δικαιοσύνη από του νυν και έως του αιώνος.»—Ησ. 9:6, 7.

Όπως ακριβώς η προφητεία του Ησαΐα προλέγει ειρήνη κάτω από την ουράνια κυβέρνησι του Ιησού Χριστού, ο ψαλμωδός Δαβίδ παραβάλλει τη βασιλεία του Χριστού με την ειρηνική βασιλεία του Βασιλιά Σολομώντα, όταν ο Σολομών κυβερνούσε στη Γη της Επαγγελίας μέχρι τα διατεταγμένα από τον Θεό σύνορά της. Ο ψαλμωδός περιγράφει το είδος της ειρήνης που επιθυμεί ο Θεός, δηλώνοντας τα εξής: «Θέλει κρίνει τους πτωχούς του λαού· θέλει σώσει τους υιούς των πενήτων και συντρίψει τον καταδυναστεύοντα. . . . Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη [δηλαδή επ’ άπειρον, ή για πάντα]. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης εως θαλάσσης. . . . Θέλει υπάρχει αφθονία σίτου εν τη γη·. . . Ευλογητός Ιεχωβά ο Θεός, ο Θεός του Ισραήλ, όστις μόνος κάμνει θαυμάσια· και ευλογημένον το ένδοξον όνομα αυτού εις τον αιώνα· και ας πληρωθή από της δόξης αυτού η πάσα γη.»—Ψαλμ. 72:4-19, ΜΝΚ.

Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να κάνη κανείς για να ειρηνεύση με τον Θεό και, συνεπώς, με τους άλλους; Θα μπορούσε αυτό να γίνη σε παγκόσμια κλίμακα, ώστε το αποτέλεσμα να είναι πραγματική παγκόσμια ειρήνη; Αυτό το ερώτημα, που είναι ζωτικής σπουδαιότητας για όλους, είναι το θέμα που θα εξετασθή στο επόμενο άρθρο.

[Εικόνα στη σελίδα 5]

Η Αγία Γραφή δείχνει ότι η παγκόσμια ειρήνη πρέπει να βασίζεται σε ειρήνη με τον Θεό