Ερωτήσεις από Αναγνώστες
● Τι καθοδηγία παρέχει η Αγία Γραφή σχετικά με τα τυχερά παιγνίδια; Λόγου χάριν, θα ήταν κακό για ένα Χριστιανό να διαθέση μικρά χρηματικά ποσά σε ένα χαρτοπαίγνιο απλώς για ψυχαγωγία;
Οι Γραφές δεν παρέχουν βάσι για κανένα απαρέγκλητο κανόνα εναντίον κάθε «στοιχήματος,» άσχετα με το πόσο μικρό είναι αυτό. Ωστόσο μας βοηθούν να διακρίνωμε ότι τα τυχερά παιγνίδια είναι ένα σοβαρό σφάλμα, ένα σφάλμα που μπορεί να καταλήξη σε αποκλεισμό από τη Χριστιανική εκκλησία και από τη βασιλεία του Θεού.
Οι λέξεις «τύχη» και «τυχερά παιγνίδια» χρησιμοποιούνται μερικές φορές σχετικά με πράξεις που περιλαμβάνουν κάποιο κίνδυνο ή ελπίδα κέρδους. Ένας θα μπορούσε να χαρακτηρισθή ότι ‘ριψοκινδυνεύει’ για το αν θα κερδίση από τη νέα επιχείρησι που αρχίζει ή στην οποία επενδύει κεφάλαια. Αλλά η εξέτασις που ακολουθεί αφορά το είδος του «παιγνιδιού» στο οποίο περιλαμβάνεται στοίχημα. Παραδείγματος χάριν: Τυχερό παιγνίδι γενικά ορίζεται ως η εθελουσία διακινδύνευσις ενός χρηματικού ποσού που λέγεται στοίχημα ως προς το αποτέλεσμα του παιγνιδιού ή άλλου γεγονότος.» (Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία) Η Αγία Γραφή δεν εξετάζει συγκεκριμένα τέτοια παιγνίδια.
Τα εδάφια Κριταί 14:11-19 μας λέγουν για μια δοκιμή που είχε προτείνει ο Σαμψών και περιελάμβανε πληρωμή. Αυτό όμως αντί να ήταν ένα παιγνίδι τύχης ήταν μάλλον ένα είδος στρατηγήματος που ο Σαμψών χρησιμοποίησε διότι «εζήτει αφορμήν εναντίον των Φιλισταίων» και όχι είδος τυχερού παιγνιδιού. Ούτε και η χρησιμοποίησις «κλήρων» στον Ισραήλ ήταν τυχερό παιγνίδι· ήταν ένα μέσον λήψεως της κατευθύνσεως του Θεού ή τρόπος διευθετήσεως διαφορών. (Παρ. 16:33· 18:18· 1 Σαμ. 14:41, 42) Και μολονότι οι Εβραίοι έπαιζαν παιγνίδια και έκαναν αγώνες, δεν υπάρχει ένδειξις ότι έβαζαν και στοιχήματα πάνω σ’ αυτά. (Ιερ. 12:5) Η Εγκυκλοπαιδεία της Θρησκείας και της Ηθικής υπό Χάστινγκς παρατηρεί τα εξής: «Ενόσω [οι Ισραηλίτες] παρέμεναν αγρότες, φαίνεται ότι υπήρξαν μοναδικά απηλλαγμένοι από το κακό των τυχερών παιγνιδιών. Στη Βαβυλώνα έγιναν έμποροι και αναμίχθηκαν με ανθρώπους στους οποίους τα τυχερά παιγνίδια αποτελούσαν μέρος της συνηθισμένης ζωής τους.»—Τόμος VI, σ. 164.
Σχετικά μ’ αυτό το εδάφιο Ησαΐας 65:11, 12, (ΜΝΚ) αναφέρεται στον «θεό της Καλής Τύχης» στον οποίο οι Βαβυλώνιοι παίχτες απέβλεπαν για βοήθεια. Οποιοσδήποτε Ισραηλίτης ο οποίος, όπως αναφέρουν αυτά τα εδάφια, ετοίμαζε τραπέζι φαγητού γι’ αυτούς τους ειδωλολατρικούς θεούς της τύχης, θα ακολουθούσε μια πορεία αποστασίας.
Πραγματικά, η μόνη περίπτωσις στην Αγία Γραφή που θα μπορούσε να χαρακτηρίσθη ως τυχερό παιγνίδι ήταν όταν οι Ρωμαίοι στρατιώτες έρριξαν κλήρους για να αποφασισθή ποιος θα έπαιρνε τα ενδύματα του Ιησού.—Ματθ. 27:35· Ιωάν. 19:23.
Μολονότι η Αγία Γραφή δεν εξετάζει λεπτομερώς τα τυχερά παιγνίδια, μάς παρέχει ωστόσο αρχές που μάς βοηθούν να κατανοήσωμε το θέμα των τυχερών παιγνιδιών. Αυτές οι αρχές διασαφηνίζουν ότι ο Χριστιανός πρέπει να προσέχη το κίνητρο που σχετίζεται με τα τυχερά παιγνίδια και τα αποτελέσματα που προκύπτουν συχνά απ’ αυτά.
Είναι ευρέως παραδεκτό ότι τα τυχερά παιγνίδια συχνά οδηγούν ή υποκινούν την απληστία. Αυτό είναι σοβαρό για τους Χριστιανούς, διότι η Γραφή καταδικάζει έντονα την ‘απληστία.’ Ο Θεός μάς πληροφορεί ότι η πλεονεξία πρέπει να χαρακτηρισθή ως ειδωλολατρία. Επομένως, οι ειλικρινείς Χριστιανοί πρέπει να αποφεύγουν πράξεις που μπορεί να τους κάνουν να εκδηλώσουν απληστία και έτσι να υστερήσουν πολύ από τη δόξα του Θεού.—Κολ. 3:5, ΜΝΚ· 1 Κορ. 6:9, 10, ΜΝΚ· Ρωμ. 3:23.
Φυσικά, η απληστία μπορεί να εκδηλωθή με πολλούς τρόπους. Ένα άτομο μπορεί να δείξη υπερβολική απληστία στο φαγητό, και να γίνη λαίμαργος. Ή, η απληστία στα οινοπνευματώδη ποτά μπορεί να τον κάνη μέθυσο. (Τίτον 1:12, 13· Παρ. 23:20· 1 Τιμ. 3:3) Εν τούτοις, το φαγητό είναι μια φυσιολογική, αναγκαία πλευρά της ζωής. Ακόμη δε και η απόλαυσις που αποκομίζουν μερικοί από μέτριες ποσότητες οινοπνευματωδών ποτών περιλαμβάνει μια φυσική πράξι, με την καθημερινή κατανάλωσι ποτού που μπορεί το σώμα να χρησιμοποιήση σαν «καύσιμη» ύλη. Η απληστία λοιπόν δεν συνδέεται τόσο συχνά ή εύκολα με αυτά τα πράγματα όπως με τα τυχερά παιγνίδια.
Η απληστία των τυχερών παιγνιδιών αποτελεί την κυριώτερη αιτία πολλών εγκλημάτων και βιαιοτήτων που συνδέονται με μεγάλες επιχειρήσεις τυχερών παιγνιδιών. Αλλά και για τον μεμονωμένο ακόμη παίχτη, η απληστία συχνά είναι ένα βασικό κίνητρο. Μήπως δεν παίζουν πολλοί επειδή ελπίζουν να κερδίσουν αυτό που οι άλλοι θα χάσουν; Αυτό αναγνωρίζεται ακόμη και από άτομα των οποίων η σκέψις δεν βασίζεται πρωτίστως στην Αγία Γραφή. Ο καθηγητής Ντ. Μ. Σμιθ σχολίασε τα εξής: «Οι κυβερνήσεις, με την προώθησι των λαχείων τους κάνουν έκκλησι σε μια από τις πιο ταπεινές ανθρώπινες ιδιότητες—την απληστία. Συμβάλλουν στη διαφθορά, όχι στη βελτίωσι, της ανθρώπινης ζωής. . . . Αυτοί που προωθούν τα λαχεία ενθαρρύνουν την άποψι ότι είναι σωστό να κερδίζη ένα άτομο εις βάρος των πολλών.»—Σταρ του Τορόντο.
Κάποιος όμως, μπορεί να σκεφθή ως εξής: ‘Αν εγώ παίξω μια φιλική παρτίδα χαρτιά ή κάποιο επιτραπέζιο παιγνίδι με συγγενείς μου, μπορούμε να στοιχηματίζωμε μικρά χρηματικά ποσά, ώστε ούτε να κερδίζη ούτε να χάνη κανείς πολλά. Δεν θα ήταν αυτό απλώς μια αθώα ψυχαγωγία, χωρίς καμμιά απληστία’;
Μερικοί μπορεί να προβάλλουν αυτό το επιχείρημα. Αλλά εκεί όπου χρησιμοποιούνται χρήματα, ακόμη και σε μικρά ποσά, υπάρχει κίνδυνος. Μπορεί να είναι η λεπτή άκρη της σφήνας· και αυτό θα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο για ενθάρρυνσι του πνεύματος των τυχερών παιγνιδιών, εκεί όπου υπάρχουν και μικρά παιδιά μεταξύ των παιχτών. Γιατί να μην κρατάτε απλώς σημείωσι με το μολύβι, ή με άλλο τρόπο να παίζετε το παιγνίδι απλώς για διασκέδασι; Οι πνευματικοί πρεσβύτεροι της εκκλησίας δεν θα ήθελαν να αναμιγνύωνται σε ό,τι κάνετε σχετικά με αυτό. Δεν πρέπει να προσπαθούν να νομοθετούν όπως έκαναν οι θρησκευτικοί αρχηγοί που περιγράφονται στα εδάφια Λουκάς 6:1-5. Εν τούτοις, αν παρατηρήσουν ότι η πνευματικότης τίθεται σε κίνδυνο, θα μπορούσαν να δώσουν φιλάγαθες συμβουλές ως ‘αγρυπνούντες για τας ψυχάς,’ του ποιμνίου.—Εβρ. 13:17.
Η πείρα δείχνει ότι πολλοί που έγιναν άπληστοι, μανιώδεις παίχτες, άρχισαν βάζοντας μικρά στοιχήματα ‘για διασκέδασι.’ Είδαν ότι θα μπορούσαν να κερδίζουν μικρά ποσά και μπήκαν στον πειρασμό να προσπαθήσουν να κερδίσουν και μεγαλύτερα. Η απληστία μπορεί να γίνη ακόμη και μανία σ’ ένα άτομο οδηγώντας το σε μια ζωή που προηγουμένως ήταν αδιανόητη. Ένας πρώην παίχτης στον Καναδά, σχολίασε ως εξής: «Έχω μια ανεψιά που χάνει 100 δολλάρια την εβδομάδα. Ο σύζυγός της πρέπει να κάνη δυο εργασίες. Τα παιδάκια της κυριολεκτικά λιμοκτονούν. Αυτή ζητιανεύει, δανείζεται και κλέβει για να παίζη.»
Η υπερηφάνεια περιλαμβάνεται επίσης συχνά σαν κίνητρο πίσω από τα τυχερά παιγνίδια. Το να μπορή κανείς να κερδίζη, κάνει έκκλησι στο πνεύμα της υπερηφάνειας. Εν τούτοις ο Θεός λέει: «Αλαζονείαν και αυθάδειαν (υπερηφάνεια, ΜΝΚ). . . . εγώ μισώ.» Οι αληθινοί λάτρεις ενθαρρύνονται να καλλιεργούν τη μετριοπάθεια και την ταπεινότητα.—Παρ. 8:13· 11:2· 22:4· Μιχ. 6:8· Ιακ. 4:16.
Οι παίχτες συχνά μεγαλοποιούν τη ‘θεά Τύχη.’ Γι’ αυτούς η «τύχη» δεν είναι μια λέξις που σημαίνει απλώς καλά αποτελέσματα, αλλά είναι μια υπεράνθρωπη επιρροή, σαν ένας θεός. Η απληστία και η υπερηφάνεια υποκινούν τους παίχτες να εμπιστεύωνται στην «τύχη.»
Τα τυχερά παιγνίδια συχνά έχουν ως αποτέλεσμα να υποκινούν σε οκνηρία. Ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να ονειρεύωνται την απόκτησι κάποιου πράγματος χωρίς καμμιά δαπάνη, υποκινώντας τους και να ψεύδωνται ακόμη ή να απατούν για να κερδίσουν μάλλον παρά να εργασθούν. Αλλά ο Λόγος του Θεού δίνει συμβουλές κατά της οκνηρίας και ενθαρρύνει την οικονομία, την επιμέλεια και τη σκληρή εργασία. «Εάν τις δεν θέλη να εργάζηται, μηδέ ας τρώγη.»—Παρ. 6:9-11· Εφεσ. 4:28· 2 Θεσ. 3:10.
Οι κακοί καρποί των τυχερών παιγνιδιών είναι τόσο περιβόητοι ώστε σε πολλές κοινότητες οι παίχτες περιφρονούνται, έστω και αν τα τυχερά παιγνίδια είναι νόμιμα. Έτσι, η επιθυμία «να έχη και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν,» και να αποφύγη να δημιουργήση προκατάληψι στους άλλους εναντίον του ‘ευαγγελίου της βασιλείας,’ αυξάνει τους λόγους για τους οποίους πολλοί Χριστιανοί αποφεύγουν τελείως όλα τα τυχερά παιγνίδια.—1 Τιμ. 3:7, 10· Ματθ. 24:14· 1 Κορ. 9:11-23· 2 Κορ. 6:3.
Όσοι υπηρετούν ως ‘ποιμένες του ποιμνίου,’ ορθώς ενδιαφέρονται να βοηθήσουν τους συγχριστιανούς τους να αποφεύγουν πράγματα που θα μπορούσαν να βλάψουν την πνευματικότητά τους. Έτσι, αν ένα άτομο εμπλακή σε τυχερά παιγνίδια και αποδειχθή φανερό ότι έχει τάσι προς την πλεονεξία ή την παραγωγή μερικών από τους κακούς καρπούς που συνδέονται με τα τυχερά παιγνίδια, οι πρεσβύτεροι πρέπει να θέλουν να βοηθήσουν. Εκεί όπου διακρίνουν επικίνδυνες τάσεις προς την απληστία μπορεί να δώσουν κατ’ ιδίαν ή και δημοσία συμβουλές. (1 Πέτρ. 5:2, 3· Γαλ. 6:1) Αν ένας Χριστιανός αμετανόητα ακολουθή μια πορεία απληστίας, θα ήταν ανάγκη ακόμη και να απομακρυνθή από την εκκλησία, σύμφωνα με τις οδηγίες του Λόγου του Θεού που λέει, «Εκβάλετε τον κακόν εκ μέσου υμών.» Ο Παύλος προσθέτει: «Δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε κλέπται ούτε πλεονέκται ούτε μέθυσοι ούτε λοίδοροι ούτε άρπαγες [άπληστοι, ΜΝΚ] θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού.»—1 Κορ. 5:11-13· 6:9, 10.
Εν τούτοις, τα πράγματα σπάνια φθάνουν σ’ αυτό το σημείο, διότι οι αληθινοί Χριστιανοί αποφεύγουν τελείως όλες τις μορφές τυχερών παιγνιδιών. Θέλουν να παράγουν τους καρπούς του πνεύματος, και όχι να μετέχουν σε πράξεις που είναι γνωστό ότι διεγείρουν την απληστία και παράγουν τα έργα της σαρκός. (Γαλ. 5:19-23) Κατανοούν την αξία που υπάρχει στο να κερδίζουν τα προς το ζην με έντιμη εργασία. Όπως νουθετεί ο απόστολος Παύλος: «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί. . . να φιλοτιμήσθε εις το να ησυχάζητε και να καταγίνησθε εις τα ίδια και να εργάζησθε με τας ιδίας υμών χείρας, καθώς σας παρηγγείλαμεν, δια να περιπατήτε με ευσχημοσύνην προς τους έξω και να μη έχητε χρείαν μηδενός.»—1 Θεσ. 4:10-12.
Οι Χριστιανοί θεωρούν τα όσα έχουν—περιλαμβανομένης και της ζωής και των χρημάτων των ή των υλικών πόρων τους—ως αφιερωμένα στον Θεό. Είναι υπεύθυνοι στον Θεό για τον τρόπο με τον οποίο τα χρησιμοποιούν. Αντί λοιπόν να σπαταλούν το χρόνο και το χρήμα τους σε τυχερές επιδιώξεις που μπορούν να διεγείρουν την απληστία μέσα τους και να βλάψουν τους άλλους, χρησιμοποιούν το χρόνο και το χρήμα τους με τρόπους που τιμούν τον Ιεχωβά. (Παρ. 3:9) Μ’ αυτό τον τρόπο ‘αγαθοεργούν πλουτούν εις καλά έργα, είναι ευμετάδοτοι.’ Και όπως έγραψε ο Παύλος, ‘θησαυρίζουν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν.’—1 Τιμ. 6:17-19.