Η Αρχαιολογία Επιβεβαιώνει τη Βίβλο

Ο ΙΗΣΟΥΣ είπε τα εξής στους υπευθύνους που αρνούντο με πείσμα να αναγνωρίσουν την ιδιότητά του ως Μεσσίου και καταφρονούσαν τους μαθητές του: «Εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι θέλουσι φωνάξει.» (Λουκ. 19:40) Ευτυχώς, ο Ιησούς είχε, και έχει ακόμη, μαθητές που αρνούνται να σιωπήσουν. Αλλά, κατά κάποιον τρόπο, οι λίθοι που ήσαν σιωπηροί μάρτυρες των Βιβλικών γεγονότων μπόρεσαν να φωνάξουν επιβεβαιώνοντας ότι η Βίβλος είναι αξιόπιστη. Η επιστήμη που επέτρεψε να μιλήσουν αυτοί οι λίθοι υπέρ της Βίβλου λέγεται αρχαιολογία, και ορίζεται ως «η επιστημονική μελέτη υλικών λειψάνων του παρελθόντος.»

Ο Τζακ Φίνεγκαν, στο αρχαιολογικό του έργο Φως από το Αρχαίο Παρελθόν μας πληροφορεί ότι η «σύγχρονη αρχαιολογία μπορεί να λεχθή ότι άρχισε το 1798, όταν σχεδόν εκατό Γάλλοι Βιβλικοί λόγιοι και καλλιτέχνες συνώδευσαν τον Ναπολέοντα στην εισβολή του στην Αίγυπτο.» Το 1822 ο Γάλλος Αιγυπτιολόγος Σαμπόλλιον κατώρθωσε να αποκρυπτογραφήση τα ιερογλυφικά του λίθου Ροζέττα. Προς το τέλος του 19ου αιώνα οι αρχαιολογικές ανασκαφές διεξάγοντο συστηματικά στην Αίγυπτο, στην Ασσυρία, στη Βαβυλώνα και στην Παλαιστίνη και συνεχίσθηκαν ως τον παρόντα καιρό. Επιβεβαίωσε η αρχαιολογική σκαπάνη τη Βιβλική αφήγησι;

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Μια ανακάλυψις που έγινε σε Αιγυπτιακούς τάφους μάς επιτρέπει να παραβάλωμε τη Βιβλική εξήγησι για την προέλευσι του ανθρώπου με την αφήγησι περί δημιουργίας που περιέχεται σ’ ένα αρχαίο Αιγυπτιακό Βιβλίο των Νεκρών, ένα από τα οποία μπορεί κανείς να δη μέσα σε μια γυάλα στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Ο Λουί Σπελέερ, έφορος του Μουσείου Σενκαντεναίρ στις Βρυξέλλες του Βελγίου γράφοντας στο επίσημο Συμπλήρωμα του Λεξικού της Βίβλου, εξηγεί τα εξής: «Το Βιβλίο των Νεκρών λέει ότι μια μέρα ο [θεός του ήλιου] Ρα άφησε το θείο Οφθαλμό του να λάμπη στον ουρανό. Ο Σιού και ο Τεφνού του έφεραν πίσω τον Οφθαλμό του, που άρχισε να κλαίη, και άνθρωποι εμφανίσθηκαν από τα δάκρυα του Ρα.»

Μια άλλη αρχαιολογική ανακάλυψι που κάνει δυνατή μια ενδιαφέρουσα συμπαραβολή με την αφήγησι της Βίβλου, είναι μια σειρά από πήλινες πινακίδες που περιέχουν το Enuma elish, δηλαδή το Σουμεριανό-Βαβυλωνιακό «Έπος της Δημιουργίας». Σύμφωνα μ’ αυτή την αρχαία αφήγησι, ο Μαρδώκ, πολιούχος θεός της Βαβυλώνας, νίκησε την αρχέγονη θεά της θάλασσας Τιαμάτ και τη διχοτόμησε. «Από το ένα μισό διαμόρφωσε το θόλο των ουρανών και από το άλλο μισό τη συμπαγή γη. Και αφού έγινε αυτό, ωργάνωσε τον κόσμο. . . . Κατόπιν, ‘για να ζουν οι θεοί σ’ ένα κόσμο που να ευχαριστή την καρδιά τους,’ ο Μαρδώκ δημιούργησε την ανθρωπότητα.»—Εγκυκλοπαίδεια της Μυθολογίας, Λαρούς.

Πιστεύετε σεις ότι ο άνθρωπος προήλθε από τα δάκρυα του Ρα; Πολλοί αρκετά πολιτισμένοι και μορφωμένοι Αιγύπτιοι το πίστευαν. Ή παραδέχεστε σεις τον ισχυρισμό ότι το διχοτομημένο σώμα μιας θεάς έκανε να εμφανισθή ο ουρανός και η γη; Αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα από τους μύθους περί δημιουργίας που πίστευαν πολλές γενιές ανθρώπων τα παλιά χρόνια.

Σήμερα, πολλοί άνθρωποι με ανώτερη μόρφωσι μάς λένε να πιστέψωμε ότι το σύμπαν και όλες οι μορφές της ζωής προήλθαν αυτόματα, χωρίς την επέμβασι κάποιου ανώτερου ζωντανού Όντος, παρά το γεγονός ότι ο Γάλλος επιστήμονας Λουί Παστέρ απέδειξε αποτελεσματικά ότι η ζωή προέρχεται από ζωή. Δεν είναι πιο λογικό να παραδεχθούμε την αφήγησι της Βίβλου που λέει πολύ απλά ότι το υλικό σύμπαν αποτελεί εκδήλωσι της «δυναμικής ενέργειας» του Θεού (διότι ο Αϊνστάιν και άλλοι έχουν δείξει ότι η ύλη είναι μια μορφή ενέργειας); Και δεν είναι πιο λογικό να πιστεύωμε την Αγία Γραφή, που τονίζει ότι όλες οι μορφές της ζωής οφείλουν την ύπαρξί τους στον Θεό, τη μεγάλη Πηγή της ζωής, και ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε «κατ’ εικόνα Θεού»;—Γέν. 1:27· Ψαλμ. 36:9· Ησ. 40:26-28· Ιερ. 10:10-13.

Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΒΡΑΑΜ

Ένα κύριο πρόσωπο της Βίβλου είναι ο Αβραάμ. Αυτός όχι μόνο είναι ο πρόγονος όλων των συγγραφέων της Βίβλου, των Ιουδαίων και πολλών Αράβων, αλλά λέγεται επίσης και «πατήρ πάντων των πιστευόντων.» (Ρωμ. 4:11) Επίσης, οι άνθρωποι όλων των εθνών πρέπει να ενδιαφέρωνται να μάθουν αν η αφήγησις της Βίβλου σχετικά με τον Αβραάμ είναι αυθεντική. Γιατί; Διότι σ’ αυτόν υποσχέθηκε ο Θεός: «Εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης.» (Γέν. 22:16-18) Αν θέλωμε να είμαστε μεταξύ «των πιστευόντων που θα ευλογηθούν μέσω του σπέρματος του Αβραάμ, τα στοιχεία που φανερώνουν την ακρίβεια των λεπτομερειών που δίνει η Βίβλος για τη ζωή και τα χρόνια του Αβραάμ πρέπει να είναι υψίστου ενδιαφέροντος για μας.

Η Βίβλος μάς πληροφορεί ότι ο Αβραάμ (που λεγόταν Άβραμ) μεγάλωσε στην «Ουρ των Χαλδαίων.» (Γέν. 11:27, 28) Μήπως είναι μυθικός ο τόπος αυτός; Τι αποκάλυψαν οι σκαπάνες των αρχαιολόγων; Το 1854 περίπου, ο Τζ. Ε. Τέυλορ, κάνοντας δοκιμές, ανακάλυψε την Ουρ με την Τελλ ελ-Μουκαγιάρ («Λοφίσκος από πίσσα»), λίγα μίλια μόνο δυτικά του Ευφράτη. Το 1869, ο Γάλλος Ασιανολόγος Ζουλ Οπέρ έδωσε μια έκθεσι στο Κολλέγιο της Γαλλίας, στο Παρίσι, αποκαλύπτοντας θετικά την τοποθεσία της Ουρ, με βάσι τους πήλινους κυλίνδρους με τις σφηνοειδείς επιγραφές που βρέθηκαν εκεί από τον Τέυλορ. Κατόπιν, πολύ αργότερα, από το 1922 ως το 1934, ο Βρεταννός αρχαιολόγος Σερ Λέοναρντ Γούλλεϋ όχι μόνο επιβεβαίωσε αυτήν την αποκάλυψι, αλλά και ανακάλυψε ότι η Ουρ από την οποία έφυγε ο Αβραάμ ήταν μια ακμάζουσα και πολύ πολιτισμένη πόλις με άνετα σπίτια κι ένα πελώριο ζιγκουράτ αφιερωμένο στη λατρεία του θεού της σελήνης Ναννά ή Σιν. Οι ιστορικοί επί πολύ καιρό εξέφραζαν αμφιβολίες για την πόλι της Ουρ που αναφέρεται στη Βίβλο σχετικά με τον Αβραάμ. Αλλά η αρχαιολογική σκαπάνη απέδειξε ότι η Βίβλος είναι αληθινή.

Οι αρχαιολόγοι επιβεβαίωσαν επίσης πολλά έθιμα που αναγράφονται στην αφήγησι της Βίβλου, σχετικά με τον Αβραάμ. Παραδείγματος χάρι, στην Νουζού ή Νουζί, μια αρχαία πόλι της Ούρ νοτιοανατολικά της Νινευή, βρέθηκαν πήλινες πινακίδες που επιβεβαιώνουν έθιμα όπως αυτά: Σκλάβοι που εγίνοντο κληρονόμοι άτεκνων γονέων (παράβαλε τις παρατηρήσεις του Αβραάμ για το δούλο του Ελιέζερ—Γένεσις 15:1-4)· μια στείρα σύζυγος υποχρεώθηκε να προμηθεύση στο σύζυγό της μια παλλακή (η Σάρρα ή Σαραΐ, έδωσε στον Αβραάμ την Άγαρ—Γένεσις 16:1, 2)· και εμπορικές συναλλαγές ελάμβαναν χώρα στην πύλη μιας πόλεως (παράβαλε την αγορά από τον Αβραάμ του αγρού και του σπηλαίου Μαχπελάχ, κοντά στη Χεβρών—Γένεσις 23:1-20). Παραδείγματα για το πώς οι ανασκαφές Νουζί υποστηρίζουν τη Βίβλο υπερκαλύπτουν οκτώ στήλες μικρών τυπογραφικών στοιχείων του αρχαιολογικού Γαλλικού Συμπληρώματος του Λεξικού της Βίβλου. (Τόμος VI, στήλες 663-672) Η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία λέει: «Αυτό το υλικό της πόλεως Νουζί έχει διευκρινίσει πολλά δύσκολα εδάφια των συγχρόνων πατριαρχικών αφηγήσεων της Γενέσεως.»

ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΙΣ ΚΥΡΙΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ

Ο Γάλλος αρχαιολόγος Αντρέ Παρρώ διεξήγαγε εκτεταμένες εκσκαφές στην τοποθεσία της αρχαίας βασιλικής πόλεως Μαρί, στον Μέσο Ευφράτη. Η πόλις-κράτος Μαρί ήταν μια από τις κυρίαρχες δυνάμεις της Άνω Μεσοποταμίας στις αρχές της δεύτερης χιλιετηρίδας π.Χ., ως τον καιρό που κατελήφθη και καταστράφηκε από τον Βαβυλώνιο Βασιλιά Χαμμουραμπί. Στα ερείπια του πελώριου ανακτόρου που ανακαλύφθηκαν εκεί, η Γαλλική ομάδα των αρχαιολόγων βρήκε πάνω από 20.000 πήλινες πινακίδες. Μερικές απ’ αυτές τις πινακίδες σφηνοειδούς γραφής αναφέρουν πόλεις με τα ονόματα Φαλέγ, Σερούχ, Ναχώρ, Θάρα, και Αρράν. Είναι ενδιαφέρον να λεχθή ότι όλα αυτά τα ονόματα βρίσκονται στην αφήγησι της Γενέσεως ως ονόματα συγγενών του Αβραάμ.—Γέν. 11:17-26.

Ο Τζων Μπράιτ, σχολιάζοντας αυτή την ομοιότητα των αρχαίων κυρίων ονομάτων, γράφει τα εξής στο βιβλίο του Ιστορία του Ισραήλ: «Σε καμμιά απ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν . . . γίνεται μνεία Βιβλικών πατριαρχών. Αλλά η αφθονία αυτών των στοιχείων από σύγχρονα έγγραφα δείχνει καθαρά ότι τα ονόματά τους ταιριάζουν τέλεια στην ονοματολογία του πληθυσμού των Αμοριτών που ζούσαν στην αρχή της δεύτερης χιλιετηρίδας μάλλον παρά σε κάποια μεταγενέστερη εποχή. Οι πατριαρχικές αφηγήσεις είναι, λοιπόν απ’ αυτή την άποψι, πολύ αυθεντικές.»

Πρόσφατα, το 1976, Ιταλοί και Σύριοι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν, στη βόρεια Συρία, την αρχαία πόλι-κράτος Εμπλά. Όπως και η Μαρί, η Εμπλά δεν αναφέρεται στη Βίβλο, αλλά και τα δυο αυτά ονόματα υπάρχουν σε αρχαία κείμενα που χρονολογούνται στην πατριαρχική περίοδο. Τι, λοιπόν, ανακάλυψε η σκαπάνη σ’ αυτή τη νέα τοποθεσία; Στη βιβλιοθήκη του βασιλικού ανακτόρου βρέθηκαν χιλιάδες πήλινες πινακίδες που χρονολογούνται από το τέλος της τρίτης ή την αρχή της δεύτερης χιλιετηρίδας προ Χριστού. Το Γαλλικό εβδομαδιαίο περιοδικό Λε Πουάν αναγράφοντας αυτή την ανακάλυψι στο τεύχος της 19ης Μαρτίου 1979 έλεγε: «Τα κύρια ονόματα είναι καταπληκτικά όμοια (μ’ εκείνα των Αγίων Γραφών). Μέσα στη Βίβλο βρίσκομε το όνομα του ‘Αβραάμ’· στις πινακίδες της Εμπλά βλέπομε Αβραούμ· Ησαύ-Η-σα-ούμ· Μιχαήλ—Μι-κι-ιλού· Δαβίδ—Δα-ου-δούμ· Ισμαήλ—Ισ-μα-ιλούμ· Ισραήλ—Ισ-ρα-ιλού. Τα αρχεία της Εμπλά περιέχουν επίσης τα ονόματα των Σοδόμων και Γομόρρων, πόλεις που αναφέρονται στη Βίβλο, αλλά των οποίων την ιστορικότητα για πολύ καιρό αμφισβητούσαν οι λόγιοι . . . Και το κυριότερο, οι πινακίδες παραθέτουν πόλεις ακριβώς στην ίδια σειρά στην οποία αναφέρονται και στην Παλαιά Διαθήκη: Σόδομα, Γόμορρα, Αδαμά, Σεβωείμ και Βελά [Γέν. 14:2].» Σύμφωνα με τον Μπόυς Ρενσμπέργκερ, που έγραψε στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, «μερικοί βιβλικοί αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι [οι πινακίδες της Εμπλά] συναγωνίζονται τους Κυλίνδρους της Νεκράς Θαλάσσης σε γνησιότητα και αυξάνουν τη γνώσι για τη ζωή στους βιβλικούς . . . χρόνους.»

ΕΘΙΜΑ ΚΑΙ ΝΟΜΟΙ

Η Αρχαιολογία έχει κάνει πολλά για να εξηγήση τα έθιμα που αναφέρει η Βίβλος, δείχνοντας έτσι την ακρίβεια της Βιβλικής αφηγήσεως. Μια περίπτωσις είναι η αφήγησις της Γενέσεως, κεφάλαιο 31 που όπως αναφέρεται η σύζυγος του Ιακώβ Ραχήλ «έκλεψε τα είδωλα του πατρός αυτής,» του Λάβαν. (Εδάφ. 19) Αναφέρεται γιατί ο Λάβαν μπήκε στον κόπο να καταδιώξη την κόρη του και το σύζυγό της επί επτά μέρες. Το έκανε αυτό για να επανακτήση τους ‘θεούς’ του. (εδαφ. 23, 30) Ενδιαφέρει να σημειωθή ότι μια αρχαιολογική ανακάλυψις στην αρχαία βόρεια πόλι της Μεσοποταμίας Νουζί έφερε στην επιφάνεια την ύπαρξι ενός πατριαρχικού νόμου με τον οποίο η κατοχή οικογενειακών θεών έδινε στον άνθρωπο τους τίτλους των κτημάτων του αποθανόντος πενθερού του. Όταν θυμηθή κανείς ότι ο Λάβαν ήταν ιθαγενής της βορειοδυτικής Μεσοποταμίας και το πώς αυτός φέρθηκε προδοτικά στον Ιακώβ, η γνώσις αυτού του νόμου διαφωτίζει την παράδοξη κλοπή της Ραχήλ και τις έξαλλες προσπάθειες του Λάβαν να επανακτήση τους ‘θεούς’ του. Το Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, εκθέτει αρκετούς τέτοιους ‘οικογενειακούς θεούς’ που ανακαλύφθηκαν σε διάφορες πόλεις της Μεσοποταμίας. Το μικρό τους μέγεθος (τέσσερις έως έξι ίντσες [10 ως 15 εκατ.]) βοηθεί επίσης να εξηγηθή πώς η Ραχήλ μπόρεσε να κρύψη τα θεραφείμ καθήμενη πάνω σ’ ένα σαμάρι καμήλας που τα περιείχε και αρνούμενη να σηκωθή όταν ο Λάβαν έκανε την έρευνά του.—Εδάφ. 34, 35.

Ένα από τα πιο αξιόλογα αποκτήματα του Μουσείου του Λούβρου είναι μια όρθια πλάκα από μαύρη πέτρα ύψους σχεδόν οκτώ ποδών (ακριβώς 2,25 μέτρων) που είναι κοινώς γνωστή ως «Κώδικας του Χαμμουραμπί.» Κάτω από ένα ανάγλυφο που δείχνει το Βασιλιά Χαμμουραμπί της Βαβυλώνος να λαμβάνη εξουσία από τον θεό του ήλιου Σαμάς, υπάρχουν 282 νόμοι γραμμένοι σε στήλες σφηνοειδούς γραφής. Εφόσον λέγεται ότι ο Χαμμουραμπί βασίλευσε από το 1728 ως το 1686 π.Χ., μερικοί κριτικοί της Βίβλου ισχυρίσθηκαν ότι ο Μωυσής, που κατέγραψε τους νόμους του Ισραήλ ύστερα από ενάμισυ αιώνα, και πλέον, απλώς έκλεψε από τον κώδικα αυτού του Βαβυλωνιακού βασιλιά. Ο Τζ. Μάρτιν, διαψεύδοντας αυτή την κατηγορία, γράφει τα εξής στο βιβλίο του Αποδεικτικά των Χρόνων της Παλαιάς Διαθήκης:

«Παρά τις πολλές ομοιότητες, δεν υπάρχει λόγος για να υποθέσωμε ότι έγινε κάποιος δανεισμός εκ μέρους των Εβραίων από τους Βαβυλωνίους. Ακόμη κι εκεί όπου οι δυο σειρές νόμων διαφέρουν λίγο στο γράμμα, διαφέρουν πολύ στο πνεύμα. Παραδείγματος χάρι, στον Κώδικα του Χαμμουραμπί, η κλοπή και η κλεπταποδοχή τιμωρούντο με την ποινή του θανάτου (Νόμοι 6 και 22), αλλά στους νόμους του Ισραήλ η ποινή ήταν αποζημίωσις. (Έξοδ. 22:1· Λευιτ. 6:1-5) Ενώ ο Μωσαϊκός νόμος απαγόρευε την παράδοσι στον κύριό του ενός δούλου που είχε φύγει (Δευτ. 23:15, 16), οι Βαβυλωνιακοί νόμοι τιμωρούσαν με θάνατο οποιονδήποτε κρατούσε ένα φυγάδα δούλο.—Νόμοι 15, 16, 19.»

Ο Γάλλος Ασιανολόγος Τζόζεφ Πλεσσίς στο Συμπλήρωμα του Λεξικού της Βίβλου έγραψε τα εξής: «Δεν φαίνεται πουθενά ότι ο Εβραίος νομοθέτης χρησιμοποίησε κάποιον από τους κώδικες της Βαβυλωνίας και της Ασσυρίας. Τίποτε στο έργο του δεν μπορεί ν’ αποδειχθή ότι το έχει δανεισθή. Μολονότι υπάρχουν ενδιαφέρουσες ομοιότητες, δεν είναι τέτοιες ώστε να μην μπορούν εύκολα να εξηγηθούν από την κωδικοποίησι των εθίμων στα οποία μετείχαν οι λαοί που είχαν κοινή προέλευσι.»

Ενώ ο Κώδικας του Χαμμουραμπί αντανακλά ένα πνεύμα εκδικήσεως, ο Μωσαϊκός νόμος λέει: «Δεν θέλεις μισήσει τον αδελφόν σου εν τη καρδία σου· . . . δεν θέλεις εκδικείσθαι ουδέ θέλεις μνησικακεί κατά των υιών του λαού σου· αλλά θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» (Λευιτ. 19:17, 18) Ώστε, όχι μόνο αποδεικνύεται ότι ο Μωυσής δεν δανείσθηκε από τον Χαμμουραμπί, αλλά η συμπαραβολή των νόμων της Βίβλου με τους νόμους που είναι γραμμένοι στις πινακίδες και στις στήλες, που ανέσκαψαν οι αρχαιολόγοι, δείχνει ότι οι Βιβλικοί νόμοι είναι πολύ πιο ανώτεροι από τους νόμους που είχαν άλλοι αρχαίοι λαοί.

Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΦΕΣ

Τι θα λεχθή για τις Ελληνικές Γραφές, που είναι κοινώς γνωστές ως «Καινή Διαθήκη»; Επιβεβαίωσε η αρχαιολογία την ακρίβεια του σπουδαίου αυτού μέρους της Βίβλου; Ολόκληρα βιβλία έχουν γραφή που δείχνουν ότι υπάρχει αυτή η επιβεβαίωσις. Το 1890, ο Γάλλος Βιβλικός λόγιος Φ. Βιγκουρού εξέδωσε ένα βιβλίο με 400 και πλέον σελίδες που είχε τον τίτλο: «Η Καινή Διαθήκη και οι Σύγχρονες Αρχαιολογικές Ανακαλύψεις.» Σ’ αυτό το βιβλίο παρείχε άφθονες αποδείξεις που υποστηρίζουν τα Ευαγγέλια, τις Πράξεις των Αποστόλων και τις επιστολές που περιέχουν οι Ελληνικές Γραφές. Το 1895, ό Γ. Μ. Ράμσεϋ εξέδωσε το σημερινό κλασσικό του βιβλίο Άγιος Παύλος ο Ταξιδιώτης και ο Ρωμαίος Πολίτης, παρέχοντας πολύτιμη ύλη που πιστοποιεί την αυθεντικότητα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών.

Πιο πρόσφατα, έχουν εκδοθή και άλλα πολλά βιβλία και έχουν δημοσιευθή πολλά μελετημένα άρθρα που πιστοποιούν πώς η αρχαιολογία κατέδειξε την αληθινότητα ολόκληρης της Βίβλου. Ο Ε. Μ. Μπλέικλοκ, στο βιβλίο του Η Αρχαιολογία της Καινής Διαθήκης, που εξεδόθη για πρώτη φορά το 1970, γράφει: «Σημαντικές αποδείξεις της Βιβλικής ιστοριογραφίας έχουν διδάξει τους ιστορικούς να σέβωνται το κύρος της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης και να θαυμάζουν την ακρίβεια, το βαθύ ενδιαφέρον για την αλήθεια και τη θεόπνευστη ιστορική ενόρασι των διαφόρων συγγραφέων που έδωσαν στη Βίβλο τα ιστορικά της βιβλία.»

Η αρχαιολογία σαφώς υποστηρίζει τη Βίβλο. Αλλά τι θα λεχθή για τους άλλους τομείς της επιστήμης;

[Χάρτης στη σελίδα 6]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Χαράν

Εμπλά

Μαρί

Νουζί

Βαβυλών

Λαγκάς

Ουρ

Σουμέρ

Περσικός Κόλπος

[Εικόνα στη σελίδα 6]

Ζιγκουράτ που ανακαλύφθηκε στην Ουρ της αρχαίας Χαλδαίας

[Εικόνες στη σελίδα 7]

Οικογενειακός θεός (βρέθηκε στο Λαγκάς)

Ο Κώδικας του Χαμμουραμπί