Ένας Στρατιώτης που Έγινε Κήρυκας
Αφήγησι υπό Ρίτσαρντ Α. Μπέκελ
ΕΝΩ βρισκόμουν στο στρατό στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, άρχισα να μελετώ μερικά Γραφικά έντυπα. Καθώς διάβαζα και προσπαθούσα να φαντασθώ τα πράγματα, πέρασε από το μυαλό μου το ερώτημα: Ποια είναι η άποψις του Θεού για τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζομε στη ζωή σήμερα;
Συλλογίσθηκα ότι το 1776, όταν δημιουργήθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπήρχαν γενναίοι άνδρες που έδωσαν τη ζωή τους για τη χώρα τους, και μάλιστα λυπούντο που είχαν μόνο μια ζωή να δώσουν. Αλλά πραγματικά, διερωτήθηκα, ποια αιώνια οφέλη έφερε η ευγενική τους θυσία; Ασφαλώς δεν νίκησαν τους μεγαλύτερους εχθρούς του ανθρώπου, την ασθένεια και το θάνατο, αφού όλοι οι άνθρωποι που έζησαν τότε έχουν πεθάνει προ πολλού.
Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι καμμιά ανθρώπινη κυβέρνησις δεν μπορεί να νικήση το θάνατο ή ακόμη και την ασθένεια ή τα γηρατειά. Αλλά τώρα μάθαινα για την κυβέρνησι του Ιεχωβά Θεού η οποία μπορεί να νικήση αυτούς τους εχθρούς, και θα το κάνη. Σε μια προφητεία για το βασιλιά του Θεού τον Ιησού Χριστό, η Βίβλος λέει: «Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς· και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού . . . Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος.»—Ησ. 9:6, 7.
Ο Ιησούς δίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχωνται γι’ αυτή την κυβέρνησι του Θεού. «Ούτω λοιπόν προσεύχεσθε σεις,» είπε. «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς· αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης.» Αυτή η βασιλική κυβέρνησις, που η Βίβλος δείχνει ότι θα εξαλείψη το ‘θάνατο, τη θλίψι, την κραυγή και τον πόνο,’ ασφαλώς είναι ανώτερη από οποιαδήποτε ανθρώπινη κυβέρνησι. Και δεδομένου ότι ο Ιησούς παρώτρυνε, «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού,» μ’ έκανε να σκεφθώ ότι η υπακοή στους νόμους του Θεού πρέπει να λαμβάνη προτεραιότητα στη ζωή εκείνων που υποστηρίζουν την κυβέρνησί Του.—Ματθ. 6:9, 10, 33· Αποκ. 21:3, 4.
Αφού πείσθηκα γι’ αυτά τα ζητήματα, έκανα αίτησι για αποστράτευσι αλλά δεν έγινε δεκτή.
ΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ
Απ’ όσα μάθαινα, αναγνώρισα τη Χριστιανική ευθύνη να μεταδώσω στους άλλους το «ευαγγέλιον της βασιλείας.» (Ματθ. 24:14) Ενώ βρισκόμουν στο Φρούριο Φράνσις Ε. Γουώρρεν, στο Γουοϊόμιν, άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη γειτονική Σιέν, κι έπαιρνα τα έντυπα. Τις εβδομάδες που ακολούθησαν μοίρασα εκατοντάδες βιβλία και βιβλιάρια στο νοσοκομείο του στρατοπέδου και στους θαλάμους. Οι υπεύθυνοι του στρατοπέδου σύντομα έμαθαν γι’ αυτή την εκστρατεία κηρύγματος και προσπάθησαν να βρουν ποιος ήταν ο υπεύθυνος. Αλλ’ οι στρατιώτες με βοήθησαν να αποφύγω ν’ αποκαλυφθώ.
Πήγαινα από κρεβάτι σε κρεβάτι και μιλούσα χαμηλόφωνα στον καθένα ατομικά ή σε μικρές ομάδες. Εν τω μεταξύ, οι στρατιώτες στέκονταν σαν φρουροί στην μπροστινή και πίσω πόρτα του θαλάμου. «Όταν οι αξιωματικοί έρχονταν για να με βρουν, οι άνδρες αυτοί με ειδοποιούσαν και έφευγα από την άλλη πόρτα. «Ύστερα πήγαινα στους θαλάμους μιας άλλης πτέρυγας του στρατοπέδου και άρχιζα να δίνω μαρτυρία εκεί. Ωστόσο, δεν μπορούσα ακόμα ν’ αποστρατευθώ.
ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ
Τον Αύγουστο του 1944 μου έδωσαν την άδεια να παρακολουθήσω τη Θεοκρατική Συνέλευσι των Ενωμένων Κηρύκων στο Ντένβερ του Κολοράντο. Πραγματικά πιστεύω ότι ήταν κατεύθυνσις του Κυρίου να μου δοθή αυτή η άδεια, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπ’ όψιν το τι συνέβη στη συνέλευσι.
Σε μια ομιλία του προγράμματος κάθισα δίπλα στη Λόττα Θάγιερ, μια Μάρτυρα από το Άμπιλην του Κάνσας. Καθώς συζητούσαμε, έμαθε για τα προβλήματα που αντιμετώπιζα προσπαθώντας να υπηρετώ τον Θεό σ’ ένα στρατιωτικό περιβάλλον, έχοντας υπ’ όψιν αυτά που είχα μάθει από το εδάφιο Ησαΐας 2:4 και τα σχετικά εδάφια.
«Ξέρεις ποια είναι η γειτόνισσά μου;» ρώτησε. «Είναι η μητέρα του Στρατηγού Αϊζενχάουερ! Είναι Μάρτυς του Ιεχωβά. Θάθελες να σου γράψη;»
«Ασφαλώς θα ήθελα!» είπα.
ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΪΖΕΝΧΑΟΥΕΡ
Προς το τέλος του Αυγούστου ήμαστε σε γυμνάσια στο Κολοράντο. Αρνήθηκα να φυλάξω σκοπός και με κάλεσαν στη σκηνή που ήταν το στρατηγείο. Στα μισά του δρόμου μου είπαν να κάτσω κάτω από μια κέδρο μέχρι να με φωνάξουν. Καθώς περίμενα, ένας στρατιώτης φώναξε, «Ταχυδρομείο!» και κάποιος μου έφερε ένα γράμμα. Τη στιγμή ακριβώς που τελείωνα το γράμμα μού είπαν να παρουσιασθώ.
«Όταν μπήκα στο στρατηγείο, όπου είχαν συγκεντρωθή όλοι οι «στρατηγοί του Πενταγώνου», δεν χαιρέτισα. Ένας από τους αξιωματικούς είπε: «Δεν χαιρετάς τους ανωτέρους σου;»
«Όχι, Κύριε.»
«Γιατί όχι;»
Με σεβασμό, είπα τους λόγους μου, με βάσι τα όσα είχα μάθει από την Αγία Γραφή. Τότε, ο αξιωματικός είπε: «Ο Στρατηγός Αϊζενχάουερ πρέπει να σας βάλη στη γραμμή εσάς τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και να σας τουφεκίση όλους!»
«Νομίζετε ότι θα τουφέκιζε και τη μητέρα του Κύριε;» ρώτησα.
«Τι εννοείς μ’ αυτό;» είπε εκείνος.
Ψάχνοντας στην τσέπη μου έβγαλα το γράμμα της Αδελφής Αϊζενχάουερ και του το έδωσα. «Μόλις πήρα αυτό το γράμμα από τη μητέρα του Στρατηγού την ώρα που περίμενα να με φωνάξετε.»
Καθώς διάβαζε το γράμμα, που βλέπετε ανατυπωμένο στην άλλη σελίδα, οι άλλοι αξιωματικοί συγκεντρώθηκαν γύρω του για να το δουν. Σκεπτικός, και με πολύ αλλαγμένη στάσι, μου το έδωσε πίσω. «Γύρισε πίσω στη γραμμή σου,» είπε, «δεν θέλω να μπλέξω με τη μητέρα του Στρατηγού.»
Η «Ίντα Αϊζενχάουερ, της οποίας ο γιος αργότερα έγινε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ήταν τότε 82 ετών. Διαβάζοντας το γράμμα της, θα δήτε ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της το έζησε σαν Μάρτυς του Ιεχωβά. Η έγκαιρη άφιξις του γράμματός της ήταν το καλύτερο πράγμα για μένα! Η ενθάρρυνσίς της ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν.
ΔΙΑΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΣΤΑΘΕΡΗ ΘΕΣΙ
Μολονότι εξακολούθησα την προσπάθεια για αποστράτευσι, δεν τα κατάφερα. Ωστόσο, αρνήθηκα να μετάσχω σε οποιαδήποτε δραστηριότητα που πίστευα ότι παραβίαζε άμεσα Βιβλικές αρχές. Κάποτε αυτό δημιούργησε μια κωμική κατάστασι. Εξήντα περίπου από μας είχαμε βάλει τα κρεβάτια μας σ’ ένα πελώριο κύκλο στο θάλαμο για ν’ ακούσωμε τις οδηγίες που θα έδινε ένας επισκέπτης ταγματάρχης. Ο ταγματάρχης στάθηκε στη μέση του κύκλου, και στριφογυρίζοντας έδειξε με το χέρι του εμένα. «Εσύ—δείξε μας πώς πετάς μια χειροβομβίδα.»
«Θα προτιμούσα όχι, Κύριε,» απάντησα.
«Και γιατί όχι;»
«Επειδή θα μπορούσε να τραυματισθή κάποιος.»
Οι άνδρες, επειδή ήξεραν τις Γραφικά βασισμένες πεποιθήσεις μου, έπεσαν πίσω στα κρεβάτια τους γελώντας τόσο πολύ που μέσα στη σύγχυσι που ακολούθησε ο ταγματάρχης δεν μπόρεσε να με ξαναβρή. Έτσι, συνέχισε λέγοντας κάτι άλλο.
ΚΗΡΥΤΤΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ
Αργότερα, ενώ προσπαθούσα συνεχώς ν’ αποστρατευθώ, μ’ έστειλαν στη Γαλλία. Δέχθηκα τη στροφή των γεγονότων σαν θέλημα του Ιεχωβά, και αποφάσισα να Τον υπηρετήσω ότι κι αν συνέβαινε. «Έτσι, μου προσφέρθηκαν θαυμάσιες ευκαιρίες στη Γαλλία για την υπηρεσία της Βασιλείας. Το Βιβλίο του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά του 1980 λέει εν συντομία κάτι γι’ αυτό κάτω από τον υπότιτλο «Ένας Στρατιώτης των Η.Π. Κάνει Μαθητές.»
Φθάνοντας στη Γαλλία στις αρχές περίπου του Οκτωβρίου του 1944, έστειλα χρήματα στην Εταιρία Σκοπιά στη Νέα Υόρκη και ζητούσα μερικά Γαλλικά έντυπα. Περίμενα μήνες, αλλά τα έντυπα δεν έφθασαν.
Επειδή είχα σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ το καλοκαίρι του 1933, ήξερα λίγα Γαλλικά. Έτσι μπορούσα να κηρύττω στους ντόπιους οπουδήποτε βρισκόμαστε—στο Νανσύ, στη Ντιζόν, στη Λε Μαν, και στη Βιττέλ. Συχνά επέστρεφα στο στρατώνα μας τα μεσάνυχτα αφού δαπανούσα πέντε ως δέκα ώρες επισκεπτόμενος τα σπίτια αυτών των πόλεων με το άγγελμα της βασιλείας.
Όταν ήμουν στο Παρίσι συνάντησα τον Ανρί Γκεζέρ, ο οποίος είχε την εποπτεία των δραστηριοτήτων των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γαλλία. Μέσω αυτού προμηθεύθηκα μερικά Γαλλικά έντυπα. Αλλ’ επειδή η ποσότης ήταν πολύ μικρή, δάνειζα ένα βιβλιάριο σ’ ένα οικοδεσπότη για τρεις ή τέσσερις μέρες, και κατόπιν επέστρεφα και το έπαιρνα κι έτσι μπορούσα να το δανείσω σε κάποιον άλλο. Το κήρυγμά μου, καθώς και η άρνησίς μου να πάρω όπλο ή να χαιρετίσω τους αξιωματικούς, είλκυσε την προσοχή πολλών. Αλλ’ ακόμη δεν είχα αποστρατευθή!
ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΣ ΝΑ ΣΥΜΒΙΒΑΣΘΩ
Τον καιρό περίπου που οι Γερμανοί επιχείρησαν την τελευταία μεγάλη τους επίθεσι στη μάχη του Βόλγα, με κάλεσαν στο τοπικό στρατηγείο. Λόγω ελλείψεως πολεμιστών, ήθελαν να πάρω όπλο. Επίσης, με διέταξαν να χαιρετώ τους αξιωματικούς και να πάψω να κηρύττω. «Περιμένω να ενεργήσης σαν ένας καλός στρατιώτης,» είπε ο συνταγματάρχης.
Εξήγησα στον συνταγματάρχη: «Αν ο καθένας δεχόταν τις ηθικές συμβουλές που βασίζονται στη Βίβλο, δεν θα υπήρχαν προβλήματα μέθης μεταξύ των στρατιωτών, ούτε ανάγκη να λαμβάνεται φροντίδα για τα αφροδίσια νοσήματά τους.»
Η απάντησις του συνταγματάρχη σ’ αυτό ήταν: «Η Αμερική ποτέ δεν θα αρνηθή στους στρατιώτες της τις απολαύσεις των σεξουαλικών σχέσεων, διότι η Αμερική βασίζεται σ’ αυτή την αρχή.»
Διόρθωσα τον συνταγματάρχη, λέγοντάς του ότι, κατά την αντίληψί μου, η Αμερική βασιζόταν στην αρχή του έντιμου γάμου, και δεν υποστήριζε τη μοιχεία και την πορνεία. Τότε, μου έδωσε το τελεσίγραφο: ‘Ή θα πάψης να κηρύττης ή θα τουφεκισθής το πρωί.’ Χρησιμοποιώντας τα λόγια των αποστόλων στις Πράξεις 4:19, 20 και 5:29, τους είπα ότι πρέπει να υπακούω στον Θεό μάλλον παρά σ’ αυτούς, κι έτσι δεν μπορούσα να σταματήσω να μιλώ για τη Βασιλεία του Θεού.
Αντί να με τουφεκίσουν με συνέλαβαν και με έβαλαν να σκάψω ένα αποχωρητήριο. Έτσι κατέβηκα έξι πόδια μέσα σε μια τρύπα, με το Λοχία Ράντυ Τάρμπελ να με φρουρή από πάνω. Μετά τον πόλεμο ο Ράντυ μελέτησε με τον Τζων Μπουθ, που είναι τώρα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και σήμερα ο Ράντυ είναι ένας Χριστιανός Πρεσβύτερος.
ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΩΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
Επειδή η ανάγκη για πολεμιστές εξακολουθούσε να είναι μεγάλη, ένας νεαρός στρατιώτης μεταφέρθηκε από τη Βιττέλ και έστειλαν εμένα να τον αντικαταστήσω. Έτσι τώρα δεν ήμουν πια υπό κράτησι, και αντί, να μένω σε μια μικρή σκηνή, είχα τώρα δωμάτιο με πραγματικό κρεβάτι στο πολυτελές ξενοδοχείο Ντε Γκραντ Σορς της Βιττέλ.
Την πρώτη μέρα που έφθασα, έλαβα ένα μεγάλο κιβώτιο με 60 περίπου βιβλία—τα έντυπα που είχα παραγγείλει στην Εταιρία Σκοπιά περίπου πριν από πέντε μήνες. Είχαν έλθει, αλλ’ απλώς δεν τα είχα πάρει. Τα έκρυψα κάτω απ’ το κρεβάτι μου. Ήταν το πρώτο μέρος στο οποίο μπορούσα να κρατήσω βιβλικά έντυπα χωρίς κίνδυνο. Ασφαλώς, αυτό πρέπει να έγινε με την κατεύθυνσι του Ιεχωβά. Αλλ’ εκτός από τα Γαλλικά βιβλία, η Εταιρία έστειλε επίσης και βιβλία στην Ιταλική, τη Ρωσική και Γερμανική. «Γιατί;» αναρωτήθηκα. «Δεν ξέρουν ότι είμαι στη Γαλλία;»
Το άλλο πρωί κατέβηκα κάτω στην τραπεζαρία, και τι είδα; Ανατρίχιασα ολόκληρος! Υπήρχαν περίπου 50 Ιταλοί στρατιώτες! Εκείνο τον καιρό, το Φεβρουάριο του 1945, είχαν ενωθή με τους Συμμάχους στον αγώνα εναντίον των Ναζί. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Υπήρχαν επίσης περίπου 50 Ρώσοι στρατιώτες που έμεναν στο ξενοδοχείο. Ενώ έτρωγα μαζί τους στην τραπεζαρία στη διάρκεια των επομένων λίγων ημερών, κατώρθωσα να επικοινωνήσω μαζί τους στις γλώσσες που είχαμε κοινές, και διέθεσα όλα τα Ιταλικά και Ρωσικά βιβλία.
Αλλά τι θα γινόταν με τα Γερμανικά βιβλία; Αργότερα, ενώ βρισκόμουν στο Νανσύ, συνάντησα 60 Γερμανούς φυλακισμένους. Επειδή μιλούσα Γερμανικά μπόρεσα να τους δώσω μαρτυρία. Πόσο εκτίμησαν που είχαν κάτι να διαβάσουν! Και πόσο φανερό ήταν σε μένα ότι ο Ιεχωβά κατευθύνει το κήρυγμα της Βασιλείας! Είμαι βέβαιος ότι όλα αυτά ποτέ δεν θα μπορούσαν να συμβούν τυχαία.
Στη διάρκεια των εβδομάδων που ήμουν στη Βιττέλ, επισκέφθηκα όλα τα σπίτια της πόλεως με το άγγελμα της Βασιλείας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω μια επίσκεψι. Ήταν στους Αντρέ και Σουζάν Περρέν. Μαζευτήκαμε γύρω από το τραπέζι μαζί με τα παιδιά τους, και μελετούσαμε μέχρι τα μεσάνυχτα. Το άλλο πρωί η Σουζάν μου φώναξε καθώς περνούσα: «Κύριε Ρίτσαρντ, ξέρετε τι έκανα όταν φύγατε χθες βράδυ; «Έκαψα τα ροζάρια και άλλα σύμβολα—όλα τα έκαψα!»
Πρόσφατα, η Σουζάν μου έγραψε ότι περίπου 50 άτομα είναι συνταυτισμένα με την εκκλησία της Βιττέλ. Μολονότι ο σύζυγός της έχει πεθάνει, αυτή, ο γιος της και άλλοι συγγενείς είναι δραστήριοι Μάρτυρες. Το θεωρώ μεγάλο προνόμιο που μπόρεσα να σπείρω τους σπόρους της αλήθειας της Βασιλείας στη Γαλλία και να δω μερικούς απ’ αυτούς να φέρνουν καρπό, ενώ συγχρόνως περίμενα την αποστράτευσί μου.
ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ
Ο πόλεμος στην Ευρώπη τέλειωσε λίγες βδομάδες αργότερα, στις αρχές του Μαΐου. Λίγο αργότερα, επιστρέψαμε πίσω στην Αμερική.
Μας έστειλαν στο Στρατόπεδο Λη στη Βιρτζίνια, όπου μας κράτησαν προτού αποστρατευθούμε. Επικοινώνησα με τον τοπικό όμιλο των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και πέρασα το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου κηρύττοντας και στα σπίτια των ντόπιων και στο τεράστιο στρατόπεδο. Κάθε μέρα έπαιρνα μια τσάντα για τα ψώνια γεμάτη με 25 περίπου Γραφικά έντυπα και τα διέθετα όλα. Οι αδελφοί έπρεπε συνεχώς να κάνουν ειδικά ταξίδια στο Ρίτσμοντ για ν’ ανεφοδιάζωνται με έντυπα.
«Ύστερα ήλθε το τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν από την αποστράτευσί μας. Είχα τρεις μέρες ακόμη στο στρατόπεδο για να κηρύξω. Δεν υπήρχαν έντυπα. Τι θα έκανα; Πήγα σ’ ένα θάλαμο όπου οι άνδρες περίμεναν για αποστράτευσι. Στάθηκα στην πόρτα και είπα με δυνατή φωνή: «Κύριοι, θα ήθελα να με προσέξετε! Έχω ένα άγγελμα για σας και κάτι που μπορείτε να το πάρετε σπίτι μαζί σας και να το απολαύσετε το επόμενο έτος.»
Τότε μαζεύτηκαν γύρω μου και τους έδωσα μαρτυρία, τονίζοντας ότι η Βασιλεία του Θεού είναι η μόνη ελπίδα για το ανθρώπινο γένος. Τους παρουσίασα τα περιοδικά Σκοπιά και Παρηγορία (τώρα Ξύπνα!) και πήρα τις συνδρομές τους. Μερικές φορές σ’ ένα θάλαμο οι συνδρομές έφθαναν τις δέκα. Η τελευταία συνδρομή που έκανα ήταν στις 2 π.μ. στο λεωφορείο επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη. Έφθασα στο σπίτι με 203 δολλάρια για 203 συνδρομές. Η υπηρεσία μου στο στρατό έληξε με μια έντιμη αποστράτευσι.
Στα 35 περίπου χρόνια από τότε, οι πεποιθήσεις μου σχετικά με τις υποσχέσεις της Βασιλείας του Θεού δεν σαλεύθηκαν ούτε στο ελάχιστο. Αφού αποστρατεύθηκα, μπόρεσα να επιδιώξω το στόχο μου, να υπηρετήσω σαν διάκονος του Θεού. Έχω απολαύσει πολλά προνόμια με την πάροδο των ετών στη Χριστιανική εκκλησία, και τώρα υπηρετώ σαν πρεσβύτερος. Επίσης, επί 13 χρόνια τώρα βρίσκομαι στην ολοχρόνια υπηρεσία κηρύγματος, διακηρύττοντας τα αγαθά νέα για τη Βασιλεία του Θεού, τη μόνη κυβέρνησι που θα φέρη διαρκή ειρήνη στη γη.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 25]
‘Η γειτόνισσά μου είναι η μητέρα του Αϊζενχάουερ,’ είπε η γυναίκα ‘Είναι Μάρτυς του Ιεχωβά.’
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 26]
«Γύρισε πίσω στη γραμμή σου,» είπε ο αξιωματικός «Δεν θέλω να μπλέξω με τη μητέρα του Στρατηγού.»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 28]
Αντί να με τουφεκίσουν, με συνέλαβαν και με έβαλαν να σκάψω ένα αποχωρητήριο.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 29]
Μερικές φορές σ’ ένα θάλαμο οι συνδρομές έφθαναν τις δέκα.
[Πλαίσιο στη σελίδα 27]
Αμπιλήν, Κάνσας.
20 Αυγούστου 1944
Κον Ρίτσαρντ Μπέκελ.
35 Γκάρλαντ Ντράιβ
Έγγερτσβιλλ. 21, Νιου Γιορκ
Αγαπητέ Κύριε:—
Μια φίλη που επέστρεψε από τη Συνέλευσι Ενωμένοι Κήρυκες των Μαρτύρων του Ιεχωβά με πληροφόρησε ότι σας συνάντησε εκεί. Χαίρομαι που είχατε το προνόμιο να παρακολουθήσετε αυτή τη Συνέλευσι.
Είχα την καλή τύχη πολλές φορές στη διάρκεια των ετών που πέρασαν να παρακολουθήσω αυτές τις συγκεντρώσεις των ανθρώπων που κηρύττουν πιστά το όνομα του Ιεχωβά και την ένδοξη Βασιλεία του που σύντομα θα εκχύση τις πλούσιες ευλογίες της πάνω σ’ όλη τη γη.
Η φίλη μου με πληροφόρησε για την επιθυμία σας να σας γράψη μερικά λόγια η μητέρα του Στρατηγού Αϊζενχάουερ, η οποία, όπως σας είπε, είναι μια Μάρτυς του Ιεχωβά. Πράγματι είμαι, και τι ένδοξο προνόμιο είναι να συναναστρέφωμαι μ’ αυτούς που ζούν τώρα και μ’ εκείνους που έζησαν στο παρελθόν, διαβάζοντας την ιστορία τους στη Γραφή μέχρι και τον Άβελ ακόμη. Γενικά αρνούμαι αυτές τις αιτήσεις επειδή θέλω ν’ αποφεύγω τη δημοσιότητα. Ωστόσο, επειδή είσθε ένα άτομο καλής θελήσεως προς τον Ιεχωβά Θεό και την ένδοξη Θεοκρατία του, είμαι πολύ ευτυχής που σας γράφω.
Έχω ευλογηθή με επτά γιους από τους οποίους ζούν οι πέντε και όλοι φέρονται θαυμάσια στη μητέρα τους και μπορώ να πιστεύω ότι τους βλέπουν καλούς κι εκείνοι που τους έχουν γνωρίσει.
Η επιθυμία μου και η προσπάθειά μου πάντοτε ήταν να μεγαλώσω τα παιδιά μου με τη γνώση και το σεβασμό του Δημιουργού τους. Η προσευχή μου είναι να θέσουν όλοι την ελπίδα τους στο Νέο Κόσμο, το κεντρικό χαρακτηριστικό του οποίου είναι η Βασιλεία για την οποία όλοι οι καλοί άνθρωποι προσεύχονται εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια.
Πιστεύω ότι ο Ντουάιτ, ο τρίτος γιος μου, θα προσπαθεί πάντα να κάνει το καθήκον του με ακεραιότητα, όπως βλέπει αυτό το καθήκον. Τον αναφέρω ιδιαιτέρα λόγω του ενδιαφέροντος που εξέφρασες γι’ αυτόν.
Και σαν μητέρα του Στρατηγού Αϊζενχάουερ και σαν Μάρτυς του Μεγάλου Ιεχωβά των Δυνάμεων (επί 49 χρόνια), χαίρομαι που σου γράφω και σε παροτρύνω να είσαι πιστός σαν σύντροφος και δούλος εκείνων που ‘φυλάττουν τις εντολές του Θεού και έχουν την Μαρτυρία του Ιησού’.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό που λέγεται τώρα μεταπολεμική περίοδος είναι η ‘μια ώρα’ που αναφέρεται στα κεφάλαια 17 και 18 της Αποκαλύψεως. Το δέκα εκεί συμβολίζει, όχι απλώς δέκα έθνη αλλά μάλλον το συνολικό αριθμό ή όλα τα έθνη, κι έτσι αν έχωμε μια πραγματική Κοινωνία Εθνών που να ενεργεί αποτελεσματικά σαν ένας υπεροδηγός για τα έθνη της γης στο τέλος αυτού του πολέμου, αυτό θα είναι μεγάλη απόδειξις.
Ασφαλώς αυτό προαναγγέλλει ότι πολύ σύντομα η ένδοξη Θεοκρατία, η προ πολλού υποσχεμένη Βασιλεία του Ιεχωβά του Μεγάλου Θεού και του Υιού του τού αιώνιου Βασιλιά, θα άρχη σ’ ολόκληρη τη γη και θα εκχύση τις πλούσιες ευλογίες της πάνω σε όλους τους ανθρώπους που είναι καλής θελήσεως προς Αυτόν. Όλοι οι άλλοι θα εξαλειφθούν.
Και πάλι σε παροτρύνω να μείνεις πιστός για πάντα σ’ αυτές τις «Ανώτερες Εξουσίες» και στο Νέο Κόσμο που τώρα είναι πολύ πλησίον.
Μαζί σας στην ελπίδα και στον αγώνα για το Νέο Κόσμο,
Ίντα Ε. Αϊζενχάουερ