Με Ποιο σύστημα Κυβερνάται η Οικογένειά Σας;
ΜΠΟΡΕΙ να φαίνεται ότι απέχει πολύ το να διευθύνη κανείς ένα σπίτι από το να κυβερνά μια χώρα. Το ένα φαίνεται πολύ λιγότερο πολύπλοκο από το άλλο. Αλλά μια πιο προσεκτική παρατήρησις αποκαλύπτει πολλές ομοιότητες. Στο κάτω-κάτω, τα έθνη αρχικά ήσαν εκτεταμένες οικογενειακές ομάδες. (Γέν. 10:5) Πολλά από τα δημοφιλή συστήματα διακυβερνήσεως σήμερα, βρίσκουν το παράλληλό τους σε σύγχρονα σπίτια. Μπορούμε να ωφεληθούμε εξετάζοντας μερικά απ’ αυτά τα παράλληλα.
Οι περισσότερες από τις Δυτικές χώρες ομολογούν ότι είναι δημοκρατικές: ότι κυριαρχεί ο λαός. Κάτω απ’ αυτή την κυριαρχία, δίδεται μεγάλη έμφασις στην ελευθερία του ατόμου. Για να περιφρουρήσουν τα δικαιώματά τους για ελευθερία εκφράσεως και ελευθερίας να αποκτούν ό,τι θέλουν, μερικά άτομα καταφεύγουν σε διαδηλώσεις και απεργίες, αναστατώνοντας έτσι τη ζωή των άλλων. Σε μερικές οικογένειες, τα πράγματα γίνονται ως επί το πλείστον μ’ αυτό τον τρόπο· κάθε μέλος επιμένει να ‘κάνη το δικό του’ και καταφεύγει σε θορυβώδεις διαμαρτυρίες αν αισθάνεται ότι του στερούν αυτά που του ανήκουν.
Σας φαίνεται αυτό γνωστό; Αν ναι, ίσως έχετε παρατηρήσει ότι μια τέτοια κατάστασις πραγμάτων δεν φέρνει ευτυχία ούτε καταλήγει σε ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς. Αλλά όταν σκεφτώμαστε την ευημερία της οικογένειας σαν σύνολο, και κάνωμε κάτι γι’ αυτή, αυτό φέρνει μεγαλύτερη προσωπική ευτυχία.
Πολλές δημοκρατικές χώρες έχουν κυβερνήσεις συνασπισμού. Επειδή το μεγαλύτερο κόμμα δεν έχει την πλειοψηφία, κρίνει αναγκαίο να σχηματίση μια συμμαχία, «ένα συμπεθεριό» μ’ ένα μικρότερο κόμμα. Μάλιστα, αυτό το μικρότερο κόμμα του συνασπισμού αποκτά τη δύναμι του βέτο. Χωρίς την επιδοκιμασία του, δεν μπορούν να εγκριθούν νομοσχέδια. Έχει τη δύναμι να ανατρέψη το άρχον κόμμα από την εξουσία με το να ρίξη τις ψήφους του στην αντιπολίτευσι.
Μερικοί γάμοι λειτουργούν μ’ ένα παρόμοιο τρόπο. Ο σύζυγος έχει περισσότερο το λόγο, αλλά η σύζυγος χρησιμοποιεί το δικαίωμα που έχει για βέτο σε οτιδήποτε δεν της αρέσει. Όταν ο σύζυγος προτείνη ένα σχέδιο που δεν τους αρέσει, αυτή και τα παιδιά μπορούν να ενωθούν σε διαφωνία. Αυτό εξασθενεί την οικογενειακή οργάνωσι ως το σημείο που ο σύζυγος ίσως απλώς ν’ αφήση τα πράγματα να ‘κυλούν.’ Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η σύζυγος μπορεί να παρατηρήση ότι ο σύζυγος δεν ενδιαφέρεται για ωρισμένες ευθύνες, όπως η πειθαρχία των παιδιών. Αλλά δεν κατανοεί ότι αυτή κυρίως φταίει γι’ αυτή την κατάστασι. Αντί να ενεργή έτσι ώστε να εξασθενή την εξουσία του συζύγου της, η Χριστιανή σύζυγος υποτάσσεται σ’ αυτόν. Ο σύζυγος από την πλευρά του, πρέπει να αγαπά τη σύζυγό του, και να μη θυμώνη μαζί της. (Κολ. 3:18, 19) Η σταθερότητα που προκύπτει θα ωφελήση όλα τα μέλη της οικογένειας.
Αφ’ ετέρου, η σύζυγος μπορεί εύκολα να πέση στο ρόλο της επίσημης αντιπολιτεύσεως: τονίζοντας όλα τα πράγματα που ο σύζυγός της πρέπει να κάνη, όπως η επιδιόρθωσις της στέγης, το βάψιμο του σπιτιού, η επισκευή του αυτοκινήτου, το κόψιμο του γρασιδιού. Φυσικά, ξέρει ότι αυτά τα πράγματα δεν αναμένονται από κείνη. Αν προχωρήση περισσότερο και του υπενθυμίζη όλα τα λάθη και τις αποτυχίες του, θα τον πείση ότι δεν τον εμπιστεύεται καθόλου. Ωστόσο, ο γάμος είναι πολύ λεπτή σχέσις για τέτοιου είδους χειρισμό. Σε μια οικογένεια, κάθε μέλος πρέπει να δείχνη εμπιστοσύνη στους άλλους. Υπάρχουν τόσο πολλά δημιουργικά πράγματα που μπορούν να γίνουν που είναι ανώφελο—και άστοργο—να τονίζη ο ένας τα μικρά σφάλματα του άλλου. Αν ψάχνετε για λάθη, ψάξτε για κείνα για τα οποία μπορείτε πραγματικά να κάνετε κάτι—τα δικά σας.—Παρ. 14:1.
Μήπως πρέπει να καταλήξωμε στο συμπέρασμα ότι η απόλυτη εξουσία βρίσκεται στα χέρια του συζύγου και ότι αυτός μπορεί να κάνη ό,τι του αρέσει; Όχι, δεν διδάσκει αυτό η Βίβλος. Λέει ότι ο σύζυγος είναι η κεφαλή που σπιτιού. (Εφεσ. 5:22, 23) Αλλά μήπως πρόκειται για ένα είδος ήπιας δικτατορίας σαν κι αυτή που μερικοί άρχοντες προσπαθούν να ασκήσουν σήμερα; Όχι, διότι ένας σύζυγος έχει περιωρισμένη εξουσία. Ένας Χριστιανός σύζυγος υποτάσσεται στις τοπικές και εθνικές κυβερνήσεις, στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας και, πάνω απ’ όλα, στον Θεό και τον Χριστό. (1 Κορ. 11:3· Τίτον 3:1· Εβρ. 13:17) Επίσης, ο Χριστιανός σύζυγος και πατέρας είναι Γραφικά υποχρεωμένος να ασκή την αρχηγία του με αγάπη.—Εφεσ. 5:25-30, 33· 6:4.
Στη σύγχρονη κοινωνία, η υποταγή δεν αρέσει σε πολλές γυναίκες αλλά μια ισορροπημένη άποψις μπορεί να το αλλάξη αυτό. Αυτός που βρίσκεται στην εξουσία έχει μεγαλύτερη ευθύνη, και, συνεπώς, περισσότερα προβλήματα από κείνον που υποτάσσεται. Ένα παιδί υποτάσσεται στους γονείς του, αλλά αυτό δεν είναι δοκιμασία γι’ αυτό. Ωστόσο, οι γονείς του πρέπει να φροντίζουν για την τροφή, το ντύσιμο και τη μόρφωσί του. Συνεπώς, η υποταγή του παιδιού, στην πραγματικότητα, αυξάνει την ελευθερία του. Εκείνος που έχει εξουσία υπόκειται σε πολλές αξιώσεις. Μια μητέρα εξουσιάζει το παιδί της. Αλλά όταν το βρέφος είναι άρρωστο και κλαίη ασταμάτητα, αυτή υποτάσσεται στις ανάγκες και απαιτήσεις του μωρού. Ο σύζυγος είναι η κεφαλή της οικογένειας. Ωστόσο, και αυτός υποτάσσεται σε πολλές απαιτητικές περιστάσεις και υποχρεώσεις. Φυσικά, ο σύζυγος ποτέ δεν πρέπει να βλέπη την εκπλήρωσι των καθηκόντων του προς τη σύζυγό του και τα παιδιά του σαν μια υπονόμευσι της εξουσίας του. Ο ισχυρότερος πρέπει να βοηθά τον αδύνατο.—Ρωμ. 15:1, 2.
Η καλύτερη κυβερνητική διευθέτησις για τους άνδρες σε οικιακό, εθνικό ή διεθνές επίπεδο είναι η θεοκρατική κυβέρνησις: η Θεοκρατία. Μέχρι τότε που η βασιλεία του Θεού θα ασκή πλήρη εξουσία σ’ όλη τη γη, οι Χριστιανοί παραμένουν σε σχετική υποταγή σε οποιαδήποτε μορφή κυβερνήσεως κυβερνά τη χώρα τους. Το κάνουν αυτό χωρίς να προσπαθούν να φέρουν αλλαγές ή να επιδιώκουν την αντικατάστασι αυτής της κυβερνήσεως. (Ρωμ. 13:1, 2) Ομοίως, ένας Χριστιανός, όταν ζη σ’ ένα σπίτι όπου η κεφαλή της οικογένειας δεν ακολουθεί τη Γραφική τάξι, δεν πρέπει να παίζη έναν καταστρεπτικό ρόλο. Η Χριστιανή σύζυγος και τα παιδιά υποτάσσονται σε όλα τα ζητήματα που δεν παραβαίνουν τους νόμους του Θεού. (Πράξ. 5:29· 1 Πέτρ. 3:1) Η υπομονετική ταπεινότητά τους και η σχετική υπακοή εναρμονίζονται με το θέλημα του Θεού, και το να παραμένουν στο Θεόδοτο ρόλο τους δείχνει την εμπιστοσύνη τους σ’ αυτόν. Επίσης, οι σύζυγοι δείχνοντας αγάπη στην άσκησι της αρχηγίας τους ως κεφαλής δείχνουν την υποταγή τους στο Θεό.
Έτσι, λοιπόν, με ποιο σύστημα κυβερνάται η οικογένειά σας; Πρόκειται για μια «μίνι-δικτατορία,» ή μήπως ο καθένας κάνει το δικό του; Εκπληρώνει η κεφαλή της οικογένειας το Θεόδοτο ρόλο της μ’ ένα στοργικό τρόπο; Είναι τα άλλα μέλη της οικογένειας συνεργατικά, δείχνοντας κατάλληλο σεβασμό; Κι εσείς, προσωπικά, ακολουθείτε το παράδειγμα του Χριστού και της εκκλησίας του; Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό: Αν ενεργήτε με τον τρόπο του Θεού, αυτό θα φέρη τη μεγαλύτερη ενότητα και ευτυχία στην οικογένειά σας.