Ομιλία σε Άγνωστες Γλώσσες—Είναι από τον Θεό;
«ΟΙ Γραφές διδάσκουν ότι το βάπτισμα στο πνεύμα, που αποδεικνύεται από την ομιλία γλωσσών, είναι γνώρισμα της αληθινής εκκλησίας σήμερα,» ισχυρίζεται ο Πεντηκοστιανός λειτουργός Μάρβιν Α. Χικς.
«Η βασική διδασκαλία της ομιλίας σε γλώσσες είναι αντιγραφική και εσφαλμένη,» αντιτείνει ο Δόκτωρ Γ. Α. Κρίσγουελ της Πρώτης Βαπτιστικής Εκκλησίας του Ντάλλας. Προσθέτει: «Αν αυτό είναι η Χριστιανική πίστη, τότε εγώ δεν είμαι Χριστιανός.»
Εν όψει αυτής της αντιλογίας πάνω στο ζήτημα της ομιλίας γλωσσών, ίσως να διερωτιόσαστε: ‘Τι ακριβώς λένε οι Γραφές για το χάρισμα των γλωσσών; Είναι μέρος της Χριστιανοσύνης σήμερα;’ Για τις απαντήσεις είναι βοηθητικό να κατανοήσουμε γιατί είχε δοθεί το χάρισμα των γλωσσών στους πρώτους Χριστιανούς.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΕ ΔΟΘΕΙ ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ
Εν πρώτοις, ο απόστολος Παύλος εξηγεί στο Εβραίους 2:2-4 ότι τα θαυματουργικά χαρίσματα, που θα περιλάμβαναν το χάρισμα των γλωσσών, είχαν δοθεί στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα για να βεβαιώσουν ότι η εύνοια του Θεού είχε μετατοπισθεί από την παλαιά Ιουδαϊκή διευθέτηση για λατρεία, στη νεοϊδρυμένη Χριστιανική εκκλησία. Η μετατόπιση της θείας εύνοιας είχε καλά αποδειχθεί στο τελευταίο μέρος του πρώτου αιώνα, ενώ μερικοί από τους αποστόλους του Ιησού Χριστού ζούσαν ακόμη.
Το ότι το χάρισμα των γλωσσών χρησίμευε επίσης και για έναν άλλο σκοπό μπορούμε να το δούμε από τα λόγια του Ιησού στους μαθητές του λίγο πριν αναληφθεί στον ουρανό το 33 μ.Χ. Είπε: «Θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς, και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γης.» (Πράξ. 1:8) Η μικρή ομάδα των μαθητών δεν περιλάμβανε άτομα που μιλούσαν τις γλώσσες κάθε μέρους της γης. Αλλά, σ’ επαλήθευση της υποσχέσεως του Ιησού, γύρω στις δέκα μέρες αργότερα, την εορταστική μέρα της Πεντηκοστής, το άγιο πνεύμα ξεχύθηκε σε εκατόν είκοσι περίπου από τους μαθητές του που ήταν συναγμένοι σ’ ένα ανώγειο στην Ιερουσαλήμ. Το αποτέλεσμα; «Ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας» κι έτσι μπορούσαν να προχωρήσουν αμέσως στην εκτέλεση του έργου μαρτυρίας που τους ανατέθηκε.—Πράξ. 2:1-4.
Όταν εκείνοι οι μαθητές έδωσαν μαρτυρία στην Ιερουσαλήμ, την εορτή της Πεντηκοστής, Ιουδαίοι και προσήλυτοι που είχαν έρθει από μακρυνά μέρη για την εορτή ακούστηκαν να λένε: «Πώς ημείς ακούομεν έκαστος εν τη ιδία ημών διαλέκτω, εν ή εγεννήθημεν; . . . ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού.» (Πράξ. 2:8-11) Είναι φανερό ότι οι γλώσσες που αναφέρονται εδώ ήταν γνωστές γλώσσες, όχι ακατανόητη ομιλία. Και σημειώστε ότι το χάρισμα χρησιμοποιήθηκε σύμφωνα με τον σκοπό για τον οποίο είπε ο Ιησούς ότι θα δινόταν το πνεύμα, δηλαδή, για να δώσουν μαρτυρία σε άλλους. Εξυπηρέτησε αξιοσημείωτα εκείνο το σκοπό, γιατί «προσετέθησαν εν εκείνη τη ημέρα έως τρεις χιλιάδες ψυχαί.»—Πράξ. 2:41.
Μια άλλη περίπτωση που η έκχυση του αγίου πνεύματος συνοδεύτηκε από το χάρισμα των γλωσσών αναφέρεται στις Πράξεις 10:44-46. Αν διαβάσετε την αφήγηση θα παρατηρήσετε ότι όταν το πνεύμα του Θεού έπεσε πάνω στον Εθνικό Κορνήλιο και στον «οίκο» του, κι αυτοί επίσης άρχισαν «λαλούντες γλώσσας.» Σχολιάζοντας εκείνο που είχε παρατηρήσει στην περίπτωση αυτή, ο απόστολος Πέτρος είπε: «Και ενώ ήρχισα να λαλώ, το Πνεύμα το Άγιον επήλθεν επ’ αυτούς, καθώς και εφ’ ημάς κατ’ αρχάς.» Έτσι, σύμφωνα με τον Πέτρο, το χάρισμα των γλωσσών που δόθηκε σ’ εκείνη την περίπτωση ήταν το ίδιο χάρισμα που είχαν λάβει μερικά χρόνια προηγουμένως την Πεντηκοστή—μια θαυματουργική ικανότητα να μιλούν ξένες γλώσσες. Η Γραφή δείχνει ότι το χάρισμα των γλωσσών που δόθηκε στον Κορνήλιο και στον οίκο του έπεισε τον Πέτρο και τους συνοδούς του ότι ο Θεός δεχόταν τώρα απερίτμητους Εθνικούς μέσα στην εκκλησία. Ο Θεός χρησιμοποιούσε τώρα τη Χριστιανική εκκλησία.—Πράξ. 11:15-18.
‘Αλλά πώς εξηγείτε τα λόγια του Παύλου στην 1 Κορ. 14:2;’ ρωτούν μερικοί. ‘Δεν είπε ο Παύλος, «διότι ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον, δεν λαλεί προς ανθρώπους, αλλά προς τον Θεόν»;’
Εν πρώτοις, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Παύλος δεν εξετάζει εδώ την κατ’ ιδίαν προσευχή αλλά, μάλλον, τη χρήση του χαρίσματος των γλωσσών σε μια εκκλησιαστική συνάθροιση. (Βλέπε 1 Κορ. 14:23.) Επί πλέον, τα λόγια του Παύλου είναι σε πλήρη αρμονία τόσο με τον σκοπό για τον οποίον είχε δοθεί το χάρισμα των γλωσσών όσο και με την περιγραφή του χαρίσματος που δίνεται στο βιβλίο των Πράξεων. Αν διαβάσετε ολόκληρο το κεφάλαιο 14 της 1 Κορινθίους, θα παρατηρήσετε ότι (α) οι γλώσσες που αναφέρονται ήταν γνωστές γλώσσες, όχι ακατανόητη ομιλία, και (β) το χάρισμα έπρεπε να χρησιμοποιείται, όχι κατ’ ιδίαν, αλλά προς όφελος των απίστων.
Ας διαβάσουμε ολόκληρο το εδάφιο 2. Δηλώνει: «Διότι ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον, δεν λαλεί προς ανθρώπους, αλλά προς τον Θεόν· διότι ουδείς ακούει αυτόν αλλά με το πνεύμα αυτού λαλεί μυστήρια.» Η λέξη γλώσσα που χρησιμοποιείται εδώ είναι ίδια λέξη όπως και στο Πράξεις 2:4, 11, που προφανώς αναφέρεται σε γνωστές γλώσσες. Η Ελληνική λέξη που μεταφράζεται «ακούει» μπορεί να εννοεί να ακούει κανείς κάτι χωρίς να καταλαβαίνει αυτό που λέγεται. Αυτό μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα έχοντας υπ’ όψη τα εδάφια 13, 16 και 17 της 1 Κορινθίους, κεφάλαιον 14 όπου διαβάζουμε: «Διά τούτο ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον ας προσεύχηται διά να γείνη ικανός να διερμηνεύη. Διότι εάν δοξολογήσης με το πνεύμα, εκείνος όστις έχει τάξιν ιδιώτου [ή, απίστου· βλέπε εδάφια 22-25.] πώς θέλει ειπεί το αμήν εις την ευχαριστίαν σου, μη εξεύρων τι λέγεις; Διότι συ μεν καλώς ευχαριστείς, ο άλλος όμως δεν οικοδομείται.»
Για να το θέσουμε απλά, εκείνος που μιλάει σε γλώσσα αγνώριστη μιλάει στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους εάν οι άνθρωποι που ακούνε δεν καταλαβαίνουν τι λέει. Ο Παύλος είχε υπ’ όψη του όχι ακατάληπτη ομιλία αλλά ξένες γλώσσες που θα μπορούσαν να κατανοηθούν από άλλους. Αλλά αν κανείς από τους παρόντες δεν μπορούσε να κατανοήσει τη γλώσσα και αν δεν υπήρχε μεταφραστής παρών, τότε εκείνος που μιλούσε τη γλώσσα θα έπρεπε να προσεύχεται για να μπορεί να τη μεταφράσει κι έτσι να οικοδομήσει κι άλλους, ειδικά τους απίστους. Εάν δεν υπήρχε κανείς για να μεταφράσει, τότε, όπως λέγουν οι Γραφές, θάταν καλύτερο να σωπαίνει.—1 Κορ. 14:28.
Τι θα πούμε για σήμερα; Δεν είναι αναγκαία τα χαρίσματα, όπως είναι οι γλώσσες, για να ‘δείξουν την παρουσία του αγίου πνεύματος’ μέσα σ’ ένα άτομο;
ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ ΣΗΜΕΡΑ;
Οι Γραφές δείχνουν ότι τα θαυματουργικά χαρίσματα που δόθηκαν στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα ήταν μόνο προσωρινής φύσεως. «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει». (1 Κορ. 13:8) Δίνει καμιά ένδειξη η Γραφή για το πότε θα τελείωναν εκείνα τα χαρίσματα; Ναι, δίνει.
Διαβάστε μόνοι σας τις περιπτώσεις που αναφέραμε όταν τα χαρίσματα των γλωσσών συνοδεύονταν με την έκχυση του αγίου πνεύματος: Πράξεις 2:1-4, 14· 10:44-48· 19:6. Θα παρατηρήσετε ότι σε κάθε περίπτωση ένας ή περισσότεροι από τους αποστόλους του Ιησού Χριστού ήταν παρόντες. Σύμφωνα με το Πράξεις 8:18, «διά της επιθέσεως των χειρών των αποστόλων δίδεται το πνεύμα το άγιον.» Λογικά λοιπόν με το θάνατο των αποστόλων, η μετάδοση των χαρισμάτων του πνεύματος, περιλαμβανομένου του χαρίσματος των γλωσσών, έπαψαν. Το χάρισμα των γλωσσών είχε εξυπηρετήσει το σκοπό του. Είχε καλά βεβαιωθεί ότι η Χριστιανική εκκλησία είχε την εύνοια και την υποστήριξη του Θεού. Επί πλέον, οι Χριστιανοί είχαν αυξηθεί σε αριθμούς και είχαν διασκορπιστεί σε πολλές χώρες μεταφέροντας το «ευαγγέλιον» μαζί τους.—Παράβαλε Κολοσσαείς 1:23.
‘Μα αν τα χαρίσματα έπαψαν, τότε σε τι οφείλονται οι σημερινές εκδηλώσεις;’ μπορούν να ρωτήσουν μερικοί.
«Γνωρίζουμε καλά επίσης ότι ένα παρόμοιο φαινόμενο μπορεί να συμβεί κάτω από επίδραση αποκρυφισμού/δαιμονισμού,» παραδέχτηκε μια κοινή δήλωση της Φάουντεν Τραστ και του Ευαγγελικού Συμβουλίου της Εκκλησίας της Αγγλίας. (Τα πλάγια γράμματα δικά μας.)
Θα ήταν δυνατόν το σημερινό χάρισμα των γλωσσών να μην είναι από το Θεό; Είναι αλήθεια, ότι αυτό θα είναι πολύ δύσκολο να το παραδεχτούν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι έχουν το χάρισμα. Από τα 5.000.000 ενήλικους Αμερικανούς που ισχυρίζονται ότι μιλούν σε γλώσσες, το 33% ούτε καν πιστεύει ότι ο Διάβολος είναι ένα προσωπικό πλάσμα και ότι μπορεί να επηρεάσει τους άλλους. Επομένως πώς μπορείτε να γνωρίζετε με βεβαιότητα από ποια πηγή έρχονται οι σημερινές εκδηλώσεις;
«ΕΚ ΤΟΝ ΚΑΡΠΩΝ ΑΥΤΩΝ»
Ο Ιησούς προμήθευσε το κλειδί για την αναγνώριση των αληθινών Χριστιανών όταν δήλωσε: «Παν δένδρον καλόν κάμνει καλούς καρπούς.» (Ματθ. 7:17) Ναι, θα έπρεπε να υπάρχει καρποφορία, ή απόδειξη, ότι το άγιο πνεύμα του Θεού τους υποστηρίζει. Είναι αποκαλυπτικό να εξετάσουμε τις Γραφικές αποδείξεις αυτού του γεγονότος κάτω από το φως της σφυγμομετρήσεως της Χριστιανοσύνης Σήμερα, που δημοσιεύθηκε στο τεύχος της 22 Φεβρουαρίου 1980 του Χριστιανοσύνη Σήμερα.
Οι Γραφές δεν αναφέρουν ούτε μια φορά ότι χορηγήθηκε θαυματουργικό χάρισμα σε έναν που επιδοκίμαζε ή που διέπραττε συστηματικά αμαρτία. Η Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνα στην Κόρινθο περιλάμβανε άτομα που προηγουμένως υπήρξαν ανήθικα αλλά είχαν αλλάξει όταν έγιναν Χριστιανοί. Δεν εντρυφούσαν πια σε μια ζωή σεξουαλικής ανηθικότητας. (1 Κορ. 6:9-11) Κι όμως, σύμφωνα με τη σφυγμομέτρηση, 19 τοις εκατό από κείνους που μιλούν σε γλώσσες σήμερα επιδοκιμάζουν τις σεξουαλικές σχέσεις πριν από το γάμο.
Οι αληθινοί Χριστιανοί σέβονταν τη Βίβλο σαν τον Λόγο του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός παράθεσε από τις Γραφές και τις θεώρησε ότι είναι ο Λόγος του Θεού. (Ιωάν. 17:17) Αλλά σύμφωνα με τη σφυγμομέτρηση, 44 τοις εκατό εκείνων που μιλούν σε γλώσσες στις μέρες μας δεν πιστεύουν ότι η Γραφή είναι η πιο σπουδαία θρησκευτική αυθεντία.
«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη,» έδωσε εντολή ο Ιησούς. (Ματθ. 28:19, 20) Και προείπε ότι το «ευαγγέλιον» της Βασιλείας του Θεού θα κηρυσσόταν «εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν.» (Ματθ. 24:14) Οι αληθινοί Χριστιανοί θα πρέπει να είναι δραστήριοι να το κάνουν αυτό. Εν τούτοις, σύμφωνα με τη σφυγμομέτρηση, το 51 τοις εκατό εκείνων που μιλούν τώρα σε γλώσσες δεν μιλούν για την πίστη τους ούτε μια φορά την εβδομάδα, και το 58 τοις εκατό δεν δίνουν προτεραιότητα στο να βοηθήσουν κι άλλους να κερδηθούν στο Χριστό.
«Δεν είναι εκ του κόσμου,» είπε ο Ιησούς για τους ακολούθους του. (Ιωάν. 17:16) Αλλά αντί να μην «είναι εκ του κόσμου», Η Χριστιανοσύνη Σήμερα αναφέρει ότι εκείνοι που μιλούν γλώσσες «συμμορφώνονται στενά με το υπόδειγμα του εν γένει πληθυσμού,» στους «πολιτικούς δεσμούς τους».
«Εκ τούτου θέλουσιν γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους,» είπε ο Ιησούς. (Ιωάν. 13:35) Ο απόστολος Ιωάννης πρόσθεσε: «Να αγαπώμεν αλλήλους· ουχί καθώς ο Κάιν ήτο εκ του πονηρού, και έσφαξε τον αδελφόν αυτού.» (1 Ιωάν. 3:11, 12) Οι αληθινοί Χριστιανοί έχουν γνήσια αγάπη ο ένας για τον άλλον. Δεν είναι διηρημένοι από φυλετικές, εθνικές ή κοινωνικές προκαταλήψεις. Ακόμη και σε καιρούς πολέμου, αρνούνται να σφάξουν τους ομοπίστους τους σε άλλες χώρες. Αληθεύει αυτό για τον εν γένει πληθυσμό; Για κείνους που ισχυρίζονται ότι έχουν το χάρισμα των γλωσσών;
Έτσι τι δείχνουν οι αποδείξεις; Εφόσον εκείνοι που μιλούν γλώσσες σαν ομάδα δεν παράγουν τους «καρπούς» που χαρακτηρίζουν τους αληθινούς Χριστιανούς, είναι σαφές ότι όσοι ισχυρίζονται πως έχουν το χάρισμα των γλωσσών δεν μπορούν να το έχουν λάβει από την ίδια πηγή που το είχαν λάβει και οι πρώτοι Χριστιανοί.
Οι Γραφές περιλαμβάνουν δυνατές προειδοποιήσεις που δείχνουν ότι μια άλλη πηγή είναι υπεύθυνη. Ο Ιησούς προείπε: «Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς, ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα.» (Ματθ. 7:22, 23) Ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε ότι θα ερχόταν καιρός που θα γινόντουσαν ‘σημεία και τέρατα ψεύδους’ «κατ’ ενέργειαν του Σατανά.»—2 Θεσ. 2:9, 10.
Πώς λοιπόν μπορείτε να γνωρίσετε τους αληθινούς ακολούθους του Χριστού εάν δεν γίνεται αυτό από την κατοχή θαυματουργικών χαρισμάτων γλωσσών; Από τους «καρπούς», τις Γραφικές αποδείξεις, που εξετάσαμε.
Σας προσκαλούμε να ερευνήσετε τη Γραφή και κατόπιν να την συγκρίνετε με τις διδασκαλίες και συνήθειες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Δείτε για τον εαυτό σας αν αυτό που παρατηρείτε θα σας κινήσει να πείτε γι’ αυτούς, «Ο Θεός είναι τω όντι εν μέσω υμών.»—1 Κορ. 14:25.
[Πλαίσιο στη σελίδα 7]
«Η Πείρα Μου Δεν Ήταν Από τον Θεό»
«Τα εδάφια 1 Κορινθίους 14:27, 28 . . . με έπεισαν ότι η πείρα μου δεν ήταν από τον Θεό. . . . Η συμβουλή του Παύλου εκεί . . . ήταν ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που είχα δοκιμάσει. Αντί να είμαστε περιορισμένοι σε δύο ή τρεις το πολύ, είχαμε μεγάλες ομάδες. Ούτε υπήρχε κάποιος για να ερμηνεύει. Έτσι ποιος οικοδομείτο;»