Ερωτήσεις από Αναγνώστες

◼ Σχετικά με το ‘σημείωμα’ ενός ατάκτου ατόμου στην εκκλησία, μπορώ να το κάνω αυτό οποτεδήποτε νομίζω ότι χρειάζεται, ή πρέπει να περιμένω εωσότου οι πρεσβύτεροι κάνουν ομιλία για το πρόβλημα αυτό;

Το ‘σημείωμα’ ενός άλλου Χριστιανού δεν πρέπει να γίνεται με ελαφρότητα γιατί είναι ένα σοβαρό βήμα. Εσείς πρέπει να καθορίσετε πότε να κάνετε αυτό το βήμα. Αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις το ‘σημείωμα’ θα πρέπει να γίνεται μετά τις προσπάθειες των πρεσβυτέρων να βοηθήσουν αυτόν που σφάλλει, περιλαμβανομένης και της ομιλίας που τελικά δίνουν στην εκκλησία για το πρόβλημα στο οποίο σφάλλει.

Όταν ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Θεσσαλονικείς για το ‘σημείωμα’ μελών της εκκλησίας εκείνης, διόρθωνε ορισμένα άτομα εκεί που είχαν απομακρυνθεί σημαντικά από τη συμβουλή του Θεού. Περπατούσαν «ατάκτως . . . μη εργαζόμενοι μηδέν, αλλά περιεργαζόμενοι [ανακατεύονταν σε πράγματα που δεν τους αφορούσαν, ΜΝΚ]». (2 Θεσσαλονικείς 3:6, 10-12) Παρά τη Γραφική συμβουλή εναντίον της οκνηρίας, τα άτακτα άτομα δεν εργάζονταν κι έτσι έβαζαν ένα δαπανηρό φορτίο πάνω στους υπόλοιπους. (Παροιμίαι 6:6-11· 10:4, 5· 12:11, 24, 27· 24:30-34· 26:13-16) Γι’ αυτό ο Παύλος συμβούλεψε φανερά εναντίον της πορείας τους. Επιπλέον, συμβούλεψε όλους ότι, αν αυτοί οι άτακτοι δεν ανταποκρίνονταν σ’ αυτή τη δυνατή συμβουλή που δόθηκε μπροστά σ’ όλη την εκκλησία, θα έπρεπε να «σημειώνονται» και να αποφεύγονται, προφανώς σε κοινωνικά ζητήματα.

Μερικά άτομα σήμερα διερωτώνται κατά πόσο θα μπορούσαν να ‘σημειώσουν’ ένα άτομο που πηγαίνει αντίθετα με τη θεϊκή συμβουλή, έστω και αν οι πρεσβύτεροι δεν έχουν κάνει στην εκκλησία κάποια ομιλία για το σφάλμα αυτό. Ίσως να υπάρχουν πολύ σπάνιες περιπτώσεις που να υφίσταται μια τέτοια ανάγκη. (Παράβαλε 1 Κορινθίους 5:1, 2.) Υπάρχουν όμως λόγοι γιατί, στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι καλύτερο να περιμένουμε να κάνουμε το ‘σημείωμα’ αφού πρώτα οι πρεσβύτεροι κάνουν οριστικά βήματα, περιλαμβανομένης και της ομιλίας που δίνουν στην εκκλησία.

Πρώτον, σαν ατελείς άνθρωποι ίσως να έχουμε την τάση να κάνουμε κατάχρηση του ‘σημειώματος,’ να το χρησιμοποιούμε σαν ένα είδος τιμωρίας σχετικά με μικροσφάλματα ή προσωπικές διαφορές. σε μια εκκλησία μπορεί να υπάρχει μια αδελφή με μια προσωπικότητα που δημιουργεί προστριβές. ‘Χτυπάει τους άλλους στα νεύρα,’ γιατί είναι δύστροπη και δύσκολα μπορεί κανείς να τα πάει καλά μαζί της. Έτσι μερικές αδελφές ίσως να νομίζουν ότι θα πρέπει να την ‘σημειώσουν’ και να την αποφεύγουν. Αυτό ασφαλώς δεν είναι σύμφωνο με τη στοργική συμβουλή του Ιησού να είμαστε ελεήμονες στους αδελφούς και στις αδελφές, παραβλέποντας τις ατέλειές τους και τα μικροσφάλματα τους. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, τι δίδαξε στην υποδειγματική προσευχή σχετικά με το πότε συγχωρεί ο Θεός τα χρέη μας ή τις παραβάσεις μας. Και ο Ιησούς μάς παρότρυνε να είμαστε γρήγοροι στην προσπάθειά μας να τακτοποιούμε τα παράπονα εναντίον των άλλων. (Ματθαίος 5:23-25· 6:12) Ώστε θα ήταν λάθος να ‘σημειώσουμε’ έναν αδελφό για προσωπικές μικροδιαφορές ή παραβάσεις.

Δεύτερον, όταν ο Παύλος έγραψε για το ‘σημείωμα’ ορισμένων, δεν το έκανε επειδή αυτοί ήταν ένοχοι μικροδιαφορών που αφορούσαν την προσωπικότητα, τις ατομικές προτιμήσεις ή την προσωπική γνώμη. Οι πρεσβύτεροι δεν είναι ανάγκη να προσπαθούν να αναμιχθούν ή να δώσουν συμβουλή πάνω σε τέτοια ζητήματα. Αλλά σαν τον Παύλο, πρέπει να είναι άγρυπνοι για άτομα που παραβιάζουν σημαντικά τις αρχές της Βίβλου (μολονότι τα σφάλματα δεν έφτασαν ακόμη να είναι τόσο βαριά αμαρτήματα για τα οποία θα πρέπει να αποκοπούν). Οι πρεσβύτεροι πρέπει να συμβουλέψουν κατ’ ιδίαν αυτούς που σφάλλουν ή τους άτακτους. Όπως διαβάζουμε στο εδάφιο Γαλάτας 6:1: «Και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος.»

Αν οι επανειλημμένες προσπάθειες των πρεσβυτέρων να βοηθήσουν κατ’ ιδίαν ένα τέτοιο άτομο δεν φέρουν αποτελέσματα, μπορούν να συζητήσουν το ζήτημα και ν’ αποφασίσουν να αναθέσουν σ’ έναν απ’ αυτούς να δώσει μια δυνατή Γραφική ομιλία πάνω στο ζήτημα αυτό στην εκκλησία. Μολονότι, σαν τον Παύλο, δεν θα κατονομάσουν εκείνους που δείχνουν σοβαρή περιφρόνηση στη συμβουλή του Θεού, θα προειδοποιήσουν εναντίον της εσφαλμένης νοοτροπίας ή πορείας. Με τον τρόπο αυτό η εκκλησία θα ανανεώσει τις διάνοιές της για τον τρόπο σκέψεως του Θεού και θα είναι άγρυπνη ώστε να φυλαχτούν από το να «μολυνθούν» ή να παραπλανηθούν. Τότε, όπως έγραψε ο Παύλος μπορούν οι Χριστιανοί ατομικά να ‘σημειώσουν’ τον άτακτο και να μη συναναστρέφονται μαζί του. Και, εφόσον οι πρεσβύτεροι έχουν δώσει φανερή συμβουλή πάνω στο πρόβλημα, αυτός που έσφαλλε θα καταλάβει γιατί οι άλλοι στην εκκλησία αποφεύγουν τις προσκλήσεις του να έχουν κοινωνική συναναστροφή μαζί του.​—2 Θεσσαλονικείς 3:13-15.

Γι’ αυτό, είναι συνήθως σοφό να αποφεύγουμε να ‘σημειώνουμε’ έναν άλλον, εωσότου το ζήτημα το χειριστούν φανερά οι πρεσβύτεροι, όπως ακριβώς ο Παύλος συμβούλεψε φανερά για κάποιο σοβαρό ζήτημα και κατόπιν τα άτομα μπορούσαν να εφαρμόσουν τη συμβουλή του για ‘σημείωμα’. Βλέποντας τα ζητήματα απ’ αυτή την άποψη θα αποφύγουμε τον κίνδυνο να εφαρμόσουμε κακώς το ‘σημείωμα’ για μικροπαραβάσεις, για ζητήματα προτιμήσεως ή διαφορές προσωπικοτήτων. Επίσης αυτό δείχνει σεβασμό για τους πρεσβυτέρους, οι οποίοι, σαν στοργικοί ποιμένες, φροντίζουν για τις ανάγκες του ποιμνίου.​—1 Πέτρου 5:2.