Θαρραλέοι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε Δράση!

Επέκταση της Χριστιανοσύνης όπως την Αφηγείται το Βιβλίο των Πράξεων

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ είχε κηρύξει τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού για τρεισήμισι περίπου χρόνια. Είχε προτρέψει τους ακολούθους του να αφήσουν το φως τους να λάμπει. Αλλά ήταν λίγοι σε αριθμό, και ο Ιησούς είχε προείπει ένα έργο παγκόσμιου κηρύγματος. (Ματθαίος 5:14-16· 24:14) Θα μπορούσαν οι μαθητές του να εκτελέσουν ποτέ αυτή τη διακονία; Ακόμη κι αν ήθελαν να την εκτελέσουν, ποια βοήθεια θα είχαν;

Ο πιστός μαθητής Λουκάς, ένας σπουδασμένος γιατρός, δίνει τις απαντήσεις σ’ αυτά και σ’ άλλα ερωτήματα στο θεόπνευστο βιβλίο που έχει τον τίτλο «Πράξεις των Αποστόλων.» (Παράβαλε με Λουκάς 1:1-4· Πράξεις 1:1, 2.) Τόσο οι εξωτερικές όσο και οι εσωτερικές αποδείξεις δείχνουν ότι ο Λουκάς ήταν ο συγγραφέας των Πράξεων. Πιθανόν να γράφτηκαν στη Ρώμη γύρω στο 61 Κ.Χ.—Κολοσσαείς 4:14· 2 Τιμόθεον 4:11.a

Οι Πράξεις αρχίζουν με την ανάληψη του Ιησού στον ουρανό και τελειώνουν με τη φυλάκιση του Παύλου στη Ρώμη. Έτσι, καλύπτουν γύρω στα 28 χρόνια, από το 33 ως το 61 Κ.Χ. Στην πλατιά ανασκόπηση του για την πρώτη Χριστιανοσύνη είναι, πραγματικά, μια συναρπαστική αφήγηση για τους θαρραλέους μάρτυρες του Ιεχωβά σε δράση.

Πώς μπορεί να μας ωφελήσει το βιβλίο των Πράξεων; Ανάμεσα σ’ άλλα πράγματα, μπορεί (1) να μας δείξει ότι το χέρι του Ιεχωβά είναι με τους πιστούς μάρτυρες του· (2) να μάθουμε για τη δύναμη και την επιρροή του αγίου πνεύματος· (3) να δυναμώσει την εμπιστοσύνη μας στις θεόπνευστες προφητείες· (4) να μας βοηθήσει να βάζουμε τον Θεό πρώτον, όταν δοκιμάζεται η πίστη μας· (5) να μας ενθαρρύνει να είμαστε θαρραλέοι και να δίνουμε πλήρη μαρτυρία· (6) να μας βοηθήσει να υπομείνουμε όταν αντιμετωπίζουμε διωγμό· (7) να μας υποκινήσει να είμαστε αυτοθυσιαστικοί στην υπηρεσία του Θεού· (8) να μας υποκινήσει να είμαστε επιμελείς σπουδαστές του Λόγου του Θεού· και (9) να ενισχύσει την πίστη μας για τη θαυμαστή ελπίδα της Βασιλείας.

Πέτρος—Ένας Θαρραλέος και Πιστός Μάρτυρας

Το βιβλίο των Πράξεων αρχίζει καθώς ο Ιησούς είναι έτοιμος ν’ αποχαιρετήσει τους μαθητές του. Θα αποκαταστήσει τη βασιλεία στον Ισραήλ τον καιρό εκείνο; Θέλουν να γνωρίζουν. Αλλά τους λέει ότι ‘δεν ανήκει σ’ αυτούς να γνωρίζουν τους χρόνους και τους καιρούς που ο Πατέρας έχει αφήσει στη δική Του εξουσία.’ Μολονότι οι ακόλουθοι του Ιησού δεν είχαν τότε πλήρη κατανόηση για τη Βασιλεία, τους αναθέτει να είναι μάρτυρες του στην Ιερουσαλήμ, στην Ιουδαία και στη Σαμάρεια, και κατόπιν «έως εσχάτου της γης.» Πώς θα μπορούσαν να κάνουν αυτό το έργο; Με τη δύναμη του άγιου πνεύματος!—Πράξεις 1:6-8.

Την ημέρα της Πεντηκοστής γύρω στους 120 μαθητές του Ιησού είναι συγκεντρωμένοι σ’ ένα ανώγειο στην Ιερουσαλήμ οπότε γεμίζουν με άγιο πνεύμα. Αυτό τους κάνει ικανούς να δώσουν θαρραλέα μαρτυρία στις διάφορες γλώσσες των Ιουδαίων και προσηλύτων που είχαν έρθει από μακρινές χώρες για να γιορτάσουν την Πεντηκοστή στην Ιερουσαλήμ. Ο απόστολος Πέτρος έχει την ηγεσία στο κήρυγμα. Εξηγεί ότι η έκχυση του πνεύματος εκπληρώνει την προφητεία του Ιωήλ. (Πράξεις 2:14-21· Ιωήλ 2:28-32) Την ίδια εκείνη μέρα 3.000 ψυχές ‘δέχονται με την καρδιά τους το λόγο και βαπτίζονται.’ (Πράξεις 2:41) Είναι φανερό ότι το χέρι του Ιεχωβά είναι επάνω στους μάρτυρες του. Η δύναμη και η επιρροή του αγίου πνεύματος είναι φανερές. Επιπλέον, τα λόγια του Πέτρου ενισχύουν την πεποίθηση μας στην εκπλήρωση των θεόπνευστων προφητειών.

Κατόπιν, θεραπεύεται θαυματουργικά ένας χωλός, πράγμα που δίνει περισσότερη απόδειξη για τη δύναμη του αγίου πνεύματος του Θεού. Τότε ο Πέτρος και ο Ιωάννης δίνουν μια θαρραλέα μαρτυρία για τον Ιησού. Αυτό πια δεν μπορούσαν να τα ανεχθούν οι θρησκευτικοί ηγέτες, που συλλαμβάνουν τους αποστόλους και τους δικάζουν την επόμενη μέρα. Με παρρησία, ο Πέτρος και ο Ιωάννης δείχνουν ότι η σωτηρία είναι δυνατή μόνο μέσω του Ιησού Χριστού. Όταν διατάσσονται να σταματήσουν να κηρύττουν, αυτοί αρνούνται. Αφού τους απειλούν και τους αφήνουν ελεύθερους συναντιούνται με ομοπίστους και κατόπιν όλοι προσεύχονται παρακαλώντας τον Θεό να τους βοηθήσει να «λαλώσι τον λόγον [του] μετά πάσης παρρησίας.» Ύστερα απ’ αυτό, «επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου και ελάλουν τον λόγον του Θεού μετά παρρησίας.» Όταν διατάχθηκαν και πάλι να σταματήσουν να κηρύττουν, απάντησαν άφοβα: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.»—Πράξεις 4:19, 20, 29-31· 5:29.

Πόσο πρέπει να βοηθάει αυτό τους σημερινούς μάρτυρες του Ιεχωβά να βάζουν τον Θεό πρώτο όταν δοκιμάζεται η πίστη τους! Και πόσο πρέπει να μας ενθαρρύνει να είμαστε θαρραλέοι ώστε να δίνουμε πλήρη μαρτυρία, ακόμη κι όταν μας διώκουν!

Ο Στέφανος, ένας από τους επτά άνδρες που διορίστηκαν από το άγιο πνεύμα για να διανέμουν την τροφή, δίνει κι αυτός ισχυρή μαρτυρία και τον φέρνουν μπροστά στο Σάνχεδριν. Όταν δείχνει την ενοχή των δικαστών για το θάνατο του Ιησού, εξοργίζονται και τον λιθοβολούν μέχρι θανάτου. Η ηρεμία του Στέφανου σ’ όλα αυτά είναι ένα ωραίο παράδειγμα που ενθαρρύνει τους σημερινούς μάρτυρες του Ιεχωβά να υπομένουν όταν αντιμετωπίζουν διωγμό.—Πράξεις 6:1-7:60· παράβαλε με Φιλιππησίους 4:6, 7, 13.

Ο διωγμός μεγαλώνει, αλλά δεν σταματάει τους μαθητές. Αντίθετα, οπουδήποτε διασκορπίζονται, εξακολουθούν να ‘ευαγγελίζονται τον λόγον,’ με την υποστήριξη και την ευλογία του Ιεχωβά. (Πράξεις 8:4-8) Σύντομα κατόπιν, προσηλυτίζεται ο σκληρός διώκτης Σαύλος από την Ταρσό, όταν ο Ιησούς εμφανίζεται προσωπικά μπροστά του μ’ ένα λαμπρό φως, και ο Σαύλος τυφλώνεται από τη δόξα του. Ο Ανανίας αποκαθιστά την όραση του Σαύλου, και ο πρώην διώκτης, που αργότερα γίνεται γνωστός σαν απόστολος Παύλος, γίνεται, ένας θαρραλέος μάρτυρας για τον Θεό και τον Χριστό.—Πράξεις 9:1-30· 22:6-11.

Η εκκλησία ‘μπαίνει τώρα σε μια περίοδο ειρήνης και εποικοδομήσεως’ και καθώς βαδίζει στο φόβο του Ιεχωβά και με την παρηγοριά του αγίου πνεύματος εξακολουθεί ν’ αυξάνει.’ (Πράξεις 9:31) Ο Πέτρος ανασταίνει την αξιαγάπητη Ταβιθά (Δορκάδα). Αργότερα, παίρνει μια πρόσκληση να πάει στην Καισάρεια, όπου κηρύττει το «ευαγγέλιο» στον Κορνήλιο και στην οικογένεια του. Αυτοί πιστεύουν, και το άγιο πνεύμα εκχύνεται πάνω τους. Όταν διαπιστώνει ότι «δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός, αλλ’ εν παντί έθνει, όστις φοβείται αυτόν και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν,» ο Πέτρος τους βαπτίζει—και αυτοί είναι οι πρώτοι απερίτμητοι Εθνικοί που γίνονται μαθητές του Ιησού.—Πράξεις 10:1-48.

Σύντομα κατόπιν, ο Ηρώδης Αγρίππας Α΄ θανατώνει τον απόστολο Ιάκωβο και βάζει να συλλάβουν τον Πέτρο για να τον θανατώσει κι αυτόν. Αλλά με αγγελική δύναμη ο απόστολος ελευθερώνεται από τη φυλακή. Επιπλέον, παρά τις ταλαιπωρίες και το διωγμό, το χέρι του Ιεχωβά είναι με τους μάρτυρες του και ‘ο λόγος του Ιεχωβά συνέχιζε ν’ αυξάνει και ν’ απλώνεται.’—Πράξεις 11:19-21· 12:24.

Οι Τρεις Ευαγγελιστικές Περιοδείες του Παύλου

Με το άγιο πνεύμα, ο Βαρνάβας και ο Σαύλος χωρίζονται και στέλνονται από την Αντιόχεια στη Συρία. (Πράξεις 13:2,3) Στο νησί της Κύπρου πολλοί πιστεύουν, περιλαμβανομένου και του ανθύπατου Σέργιου Παύλου. Επανειλημμένα οι μάρτυρες της Βασιλείας είναι αναγκασμένοι να εγκαταλείπουν πόλεις λόγω βίαιου διωγμού. Για παράδειγμα, στην πόλη Λύστρα λιθοβολούν τον Παύλο και τον εγκαταλείπουν νομίζοντας τον πεθαμένο. Όταν, όμως, συνέρχεται, συνεχίζει πάλι το έργο της μαρτυρίας και ενθαρρύνει τους άλλους να παραμείνουν στην πίστη, λέγοντας: «Δια πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθωμεν εις την βασιλείαν του Θεού.» (Πράξεις 14:22) Πόσο ενθαρρύνουν τους σύγχρονους μάρτυρες του Ιεχωβά όλα αυτά να υπομείνουν όταν αντιμετωπίζουν διωγμό!

Μια συνάθροιση των αποστόλων και πρεσβυτέρων στη Ιερουσαλήμ τακτοποιεί το ζήτημα της περιτομής. (Πράξεις κεφ. 15) Η περιτομή δεν απαιτείται για τους Εθνικούς προσήλυτους στη Χριστιανοσύνη. Το άγιο πνεύμα έχει το μέρος του σ’ αυτή την απόφαση, γιατί η επιστολή που στάλθηκε για το ζήτημα αυτό λέει, εν μέρει: «Εφάνη εύλογον εις το Άγιον Πνεύμα και εις ημάς να μη επιβάλλουμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων και αίματος και πνιχτού και πορνείας.»—Πράξεις 15:28, 29.

Ο Σίλας συνοδεύει τον Παύλο στο δεύτερο ευαγγελιστικό ταξίδι, και στη διάρκεια του ταξιδιού τους ενώνεται μαζί τους και ο Τιμόθεος. Σ’ ένα όραμα, ο Παύλος προσκαλείται να περάσει στη Μακεδονία και να δώσει βοήθεια. Και, επειδή ήταν άνθρωποι αυτοθυσιαστικοί, το θεωρούν αυτό σαν διορισμό τους στην υπηρεσία του Θεού. Υποκινούμαστε κι εμείς παρόμοια όταν έχουμε την ευκαιρία να δαπανήσουμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά;—Πράξεις 16:9, 10.

Στους Φιλίππους, η μαρτυρία για τη Βασιλεία καταλήγει σε μια οχλαγωγία, και ο Παύλος και ο Σίλας φυλακίζονται. Ένας σεισμός τους ελευθερώνει, αλλά δεν φεύγουν βιαστικά. Αντίθετα, κηρύττουν στο δεσμοφύλακα και στην οικογένεια του, κι αυτοί γίνονται όλοι βαπτισμένοι πιστοί.—Πράξεις 16:11-34.

Κατόπιν, πηγαίνουν στη Θεσσαλονίκη, και μετά στη Βέροια. Οι Βεροιείς ‘είναι πιο ευγενείς από τους Θεσσαλονικείς, γιατί δέχθηκαν το λόγο με μεγάλη προθυμία, εξετάζοντας προσεκτικά τις Γραφές καθημερινά, για να δουν αν αυτά που τους λέγονται είναι αληθινά.’ (Πράξεις 17:10, 11) Δεν μας ωθεί αυτό να είμαστε επιμελείς σπουδαστές του Λόγου του Θεού—σύγχρονοι Βεροιείς σαν να λέγαμε;

Φτάνοντας στην Αθήνα, ο Παύλος δίνει θαρραλέα μαρτυρία στην αγορά και οι φιλόσοφοι τον φέρνουν στον Άρειο Πάγο. Εκεί δίνει μια θαυμαστή μαρτυρία για τον Ιεχωβά σαν Δημιουργό, για την κοινή καταγωγή της ανθρώπινης οικογένειας, και για την ανάσταση του Ιησού Χριστού. Το αποτέλεσμα; Μερικοί πιστεύουν. (Πράξεις 17:16-34) Όταν πηγαίνει στην Κόρινθο, ο απόστολος βρίσκει τόσο πολύ ενδιαφέρον στην αλήθεια του Θεού, ώστε μένει εκεί 18 μήνες.—Πράξεις 18:1-17.

Αφού επιστρέφει στην Αντιόχεια και μένει λίγο χρόνο εκεί, ο Παύλος αρχίζει το τρίτο ευαγγελιστικό του ταξίδι. Στην Έφεσο δίνει θαρραλέα μαρτυρία, και ο Θεός κάνει ασυνήθιστα μεγάλα θαύματα μέσω του Παύλου. Η διακονία στην Έφεσο γίνεται καρποφόρα, αλλά συγχρόνως φέρνει και μια οχλαγωγία σ’ αυτή την πόλη τη γεμάτη από λάτρεις της θεάς Άρτεμης. Αλλά ο απόστολος φεύγει σώος.—Πράξεις 19:8-20:1.

Στο ταξίδι του της επιστροφής στην Ιερουσαλήμ, ο Παύλος συγκεντρώνει τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου. Τους υπενθυμίζει, την αυτοθυσιαστική του υπηρεσία όσο βρισκόταν ανάμεσα τους. Ήταν ένας πολυάσχολος διαγγελέας της Βασιλείας και τους θύμισε τη ‘διδασκαλία του δημόσια και από σπίτι σε σπίτι.’ Τι ωραίο παράδειγμα για κείνους που επωμίζονται ευθύνες ανάμεσα στο λαό του Ιεχωβά σήμερα!—Πράξεις 20:17-35.

Ο Διωγμός Δεν Σταματάει τη Μαρτυρία για τη Βασιλεία

Μολονότι ο Παύλος προειδοποιείται να μην πάει στην Ιερουσαλήμ, αυτός γυρίζει εκεί. (Πράξεις 21:10-14) Ο Ιάκωβος και άλλοι πρεσβύτεροι της εκκλησίας χαίρονται πολύ όταν ο Παύλος τους αφηγείται τις ευλογίες του Θεού στη διακονία του ανάμεσα στα έθνη. Αλλά όταν ο απόστολος εμφανίζεται στο ναό, τι διαφορετική υποδοχή του κάνουν εκεί! Ιουδαίοι από την επαρχία της Ασίας ξεσηκώνουν ολόκληρη την πόλη εναντίον του και μόλις προφταίνουν να τον σώσουν οι Ρωμαίοι στρατιώτες. Αργότερα, σ’ ένα διαιρεμένο δικαστήριο Φαρισαίων και Σαδδουκαίων, ο Παύλος βάζει το ερώτημα της αναστάσεως, πράγμα που τους διαιρεί αναμεταξύ τους. Καθώς η διαφωνία γίνεται τρομερά βίαιη, οι Ρωμαίοι στρατιώτες αρπάζουν τον Παύλο από ανάμεσα τους. Τον στέλνουν κρυφά στον Κυβερνήτη Φήλικα στην Καισάρεια. Ο Παύλος υπερασπίζεται τον εαυτό του εναντίον των κατηγόρων του μπροστά στον κυβερνήτη. Αλλά ο απόστολος κρατιέται κάτω από φρούρηση για δυο χρόνια. Αργότερα εμφανίζεται μπροστά στον Πόρκιο Φήστο, δίνει θαρραλέα μαρτυρία, και επικαλείται τον Καίσαρα. (Πράξεις 25:11) Κατόπιν, ο Παύλος εμφανίζεται μπροστά στον Βασιλιά Ηρώδη Αγρίππα Β΄. Μολονότι ο Αγρίππας αναγνωρίζει την αθωότητα του Παύλου, ο απόστολος στέλνεται στη Ρώμη αφού είχε επικαλεσθεί τον Καίσαρα.

Το ταξίδι προς τη Ρώμη διακόπτεται από μια θύελλα. Το πλοίο προσαράζει και ναυαγεί, αλλά, όπως είχε διαβεβαιώσει ένας άγγελος τον Παύλο, όλοι όσοι ήταν πάνω στο πλοίο μπόρεσαν να βγουν σώοι στην παραλία του νησιού της Μάλτας. Τρεις μήνες αργότερα ο Παύλος και οι περιοδεύοντες σύντροφοι του ξεκίνησαν με πλοίο για τη Ρώμη. Στη Ρωμαϊκή πρωτεύουσα, για δυο χρόνια ο Παύλος μένει ‘σε δικό του μισθωμένο σπίτι και δέχεται φιλάγαθα εκείνους που τον επισκέπτονται.’ Για ποιο σκοπό; Για να μπορέσει να τους δώσει μαρτυρία, γιατί όπως διαβάζουμε ήταν απασχολημένος «κηρύττων την βασιλείαν του Θεού και διδάσκων μετά πάσης παρρησίας ακωλύτως τα περί του Κυρίου Ιησού Χριστού.»—Πράξεις 28:30,31.

Έτσι οι Πράξεις τελειώνουν με μια αφήγηση για πιστή μαρτυρία στη Βασιλεία. Ναι, το βιβλίο των Πράξεων τονίζει τη μεγαλειώδη ελπίδα της Βασιλείας. Και η θεόπνευστη αφήγηση πρέπει να υποκινεί τους σημερινούς δούλους του Ιεχωβά να είναι σαν τους συντρόφους τους του πρώτου αιώνα—Θαρραλέοι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε δράση!

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Σαν τον Πέτρο την Πεντηκοστή όλοι οι πιστοί Χριστιανοί είναι θαρραλέοι μάρτυρες του Ιεχωβά