Έργο που Αναζωογονεί
Η ΤΑΜΠΕΛΑ που υπήρχε στο χώρο κατασκευής στο Ντανγούντυ, που είναι προάστιο της Ατλάντας στη Γεωργία, έγραφε την ημερομηνία κατασκευής της Αίθουσας Βασιλείας: «23 και 24.» Αυτή η διπλή ημερομηνία δημιουργούσε το ερώτημα: «Δεν μπορούν να αποφασίσουν αν θα αρχίσουν στις 23 ή στις 24;» Αλλά οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι η ταμπέλα σήμαινε: Η Αίθουσα Βασιλείας θα αρχίσει στις 23 και θα τελειώσει στις 24. Παρόλα αυτά, τα λεγόμενα διήμερα θαύματα συμβαίνουν σχεδόν κάθε μήνα σε όλα τα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών.
Νωρίς τα χαράματα του Σαββάτου στο Ντανγούντυ, τα οικοδομικά υλικά ήταν με στρατηγικό τρόπο τοποθετημένα σε στοίβες πάνω στην τσιμεντένια πλάκα που είχε έκταση 390 τετραγωνικά μέτρα (4.200 τετραγ. πόδια) και την οποία είχαν ρίξει από πριν. Ο Μπεν Κίλλυ, αυτός που είχε επιβλέψει στο ρίξιμο της πλάκας, τόνισε ότι κάθε πράγμα ήταν τοποθετημένο στην κατάλληλη θέση του για να μπορεί να χρησιμοποιηθεί αμέσως όταν θα το χρειάζονταν. «Κοιτάξτε τις γυψοσανίδες,» είπε. «Είναι στοιβαγμένες ακριβώς στο μέσον της αίθουσας. Θα χτίσουμε και γύρω και πάνω απ’ αυτό το χώρο, Αλλά όταν έρθει η ώρα, οι σανίδες αυτές θα βρίσκονται στο σημείο ακριβώς που θα τις χρειαστούν οι γυψαδόροι.»
Ενώ αυτός μιλούσε, η υπαίθρια κουζίνα ετοίμαζε το πρόγευμα—στις 6 το πρωί—για τριακόσιους εθελοντές εργάτες.
Οι Τοίχοι Χτίζονται Μέσα σε Λίγα Λεπτά
Στις επτά παρά πέντε άρχισε η εργασία. Όλοι οι εργάτες, σαν μια ενωμένη ομάδα, σχημάτισαν κύκλο γύρω από την τσιμεντένια βάση, σαν ένας άνθρωπος, όλοι χτίστες. Τα σφυριά άρχισαν να βαράνε. Οι τοίχοι έγιναν από προκατασκευασμένους ορθοστάτες. Μέσα σε λίγα λεπτά ο Τοίχος Ένα ήταν έτοιμος. Έπειτα ο Δύο, μετά ο Τρία και τελικά ο Τέσσερα. Η περίμετρος της αίθουσας έγινε μέσα σε λίγα λεπτά, και οι ορθοστάτες της επενδύθηκαν γρήγορα με φατνώματα από κόντρα πλακέ και μαύρη μονωτική σανίδα. Ο κρότος από τα σφυριά υποχώρησε καθώς οι εργάτες σύσσωμοι αποχωρούσαν από το χτίσιμο των τοίχων για να αποτελέσουν εκ νέου μικρότερες ομάδες—τους ηλεκτρολόγους, τους επιπλοποιούς, τους υδραυλικούς, τους χτίστες, τους κηπουρούς και άλλους. Κάθε ομάδα διευθυνόταν από τον αρχηγό της ο οποίος κατηύθυνε τις εργασίες μ’ έναν ασύρματο που είχε στη μέση του.
Μια ομάδα από μονωτές, κυρίως γυναίκες, γέμιζαν τους εσωτερικούς τοίχους με υαλοβάμβακα. Γεροδεμένοι άνδρες έφτιαχναν τους σκελετούς της οροφής και τους μεσότοιχους. Το φουαγιέ, οι τουαλέτες, η βιβλιοθήκη, οι χώροι για τα βιβλία, η σκηνή και η μεγάλη αίθουσα σε σχήμα μισού οβάλ—όλα έπαιρναν σάρκα και οστά. Οι διάφορες ομάδες μπλέκονταν κάπως η μια στην άλλη καθώς εκτελούσαν τις εργασίες τους, Αλλά καμιά δεν παρεμπόδιζε σοβαρά το έργο των άλλων.
«Τέτοια πράγματα καταφέρνουμε όταν δουλεύουμε συστηματικά,» εξήγησε ο Στάνλευ Πεκ. Ο Πεκ, που είναι χτίστης και διάκονος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, πρωτοπαρουσίασε τη μέθοδο με τη βοήθεια μερικών οικοδόμων Μαρτύρων από το Μίντγουέστ. «Πρώτα-πρώτα,» είπε «το σύστημα επωφελείται από το γεγονός ότι έχουμε πάρα πολλούς εθελοντές και αρκετούς επιδέξιους ειδικούς και διαχειριστές για να χρησιμοποιήσουν αυτή την απεριόριστη βοήθεια.» Ωστόσο, πώς μπορείς να συντονίσεις τριακόσιους εργάτες σε ένα μόνο χώρο κατασκευής; «Αυτό πάντα μας ρωτούν οι άνθρωποι,» είπε ο Πεκ. «Ίσως μια κυψέλη από μέλισσες να μπορεί να το κάνει αυτό. Ή μια αποικία από μυρμήγκια. Αλλά οι άνθρωποι; Όχι δεν μπορούν, εκτός αν είναι αφιερωμένοι εργάτες του Ιεχωβά. Σε κάθε ομάδα οι υπεύθυνοι είναι τεχνίτες και κάθε ομάδα διευθύνεται από επόπτες. Γίνεται όπως στη Χριστιανική εκκλησία, όπου ο Θεός εξαρτίζει μερικούς με ‘ικανότητες να διευθύνουν και μερικούς με ικανότητες να εκτελούν βοηθητικές υπηρεσίες.’»—1 Κορινθίους 12:28.
Πρέπει να προσθέσουμε ότι η ανέγερση μιας τέτοιας αίθουσας συναθροίσεων τόσο γρήγορα δεν θα μπορούσε να γίνει πουθενά. Όπως βλέπετε, χρειάζεται κάτι περισσότερο από πρόθυμα χέρια. Απαιτείται να υπάρχουν επιδέξιοι πεπειραμένοι επαγγελματίες για να προγραμματίσουν, να προετοιμάσουν και να συντονίσουν την διαμόρφωση ενός τέτοιου κτιρίου. Επίσης χρειάζεται καλή συνεργασία από τις αρχές της κοινότητας και την πολεοδομία.
«Μοιάζει με μια Πολυάσχολη Μυρμηγκοφωλιά!»
Ο σκελετός της αίθουσας ανεγειρόταν τόσο γρήγορα στην έκταση των 8 στρεμμάτων ώστε οι περαστικοί που περνούσαν προς το μεσημέρι με έκπληξη άρχισαν να καταλαβαίνουν τι σήμαινε η διήμερη ημερομηνία κατασκευής. Οι χτίστες τοποθετούσαν τις σκαλωσιές· οι ομάδες που τους βοηθούσαν ετοίμαζαν τα τούβλα και τη λάσπη. Οι ξυλουργοί και οι επιστεγαστές ήταν συνεχώς ανάμεσα τους. Οι χτίστες τα κατάφερναν να δουλεύουν γύρω και κάτω απ’ αυτούς και, καμιά φορά, ανάμεσα στα πόδια αυτών που έφτιαχναν την ψευδοροφή. Εν τω μεταξύ αυτοί που ασχολούνταν με το αιρκοντίσιον περνούσαν με προσοχή τις γραμμές του ηλεκτρικού ανάμεσα απ’ όλες τις άλλες ομάδες. Περίπου εκατό εργάτες βρίσκονταν πάνω στην οροφή, ρίχνοντας το αδιάβροχο υλικό για την επίστρωση της στέγης, ξεδιπλώνοντας ρόλους μονωτικού και μεταφέροντας και τοποθετώντας βαριές δέσμες από ταβανοσάνιδα.
Πάνω στο έδαφος υπήρχαν ακόμη περισσότεροι που πηγαινοέρχονταν βιαστικά. Μερικοί μετέφεραν οικοδομικά υλικά εκεί που τα χρειάζονταν. Οι ομάδες που ασχολούνταν με την περίφραξη ήταν πολύ απασχολημένες. Οι κηπουροί διεμόρφωναν το έδαφος έτσι ώστε να υπάρχει γκαζόν, θάμνοι και πρασιές με λουλούδια. Ομάδες από μικρούς και ηλικιωμένους κινούνταν διαρκώς μεταφέροντας και τα πιο μικρά σκουπίδια—στραβωμένα καρφιά, άχρηστα δοχεία, περιττά κομμάτια από μεγάλα άχρηστα αντικείμενα. Τίποτα δεν άφηναν που θα μπορούσε να ρυπάνει ή να εμποδίσει την πρόοδο της εργασίας. Και από την αρχή κυκλοφορούσε σ’ όλο το χώρο ένα κινητό αναψυκτήριο—ζευγάρια από κορίτσια και αγόρια—με πρόχειρα φαγητά και δροσερά αναψυκτικά. Κάποιος παρατηρητής είπε: «Μοιάζουν με μια πολυάσχολη μυρμηγκοφωλιά!»
Η πρώτη μέρα θεωρείται ότι πέτυχε αν στο τέλος της αυτοί που βάζουν τις γυψοσανίδες και οι σοβατζήδες μπορούν να αρχίσουν να δουλεύουν. Οι εργάτες πρέπει να καθυστερήσουν για να στηριχτούν και να μονωθούν οι τοίχοι και να τοποθετηθούν καδρόνια στην οροφή. Έπειτα εργάζονται το βράδυ καρφώνοντας τα βαριά γύψινα φύλλα. Αυτές οι επιφάνειες πρέπει να περαστούν με ένα ταχύπηκτο παρασκεύασμα, να τριφτούν με γυαλόχαρτο, και να βαφτούν ή να περαστεί ταπετσαρία μέχρι το μεσημέρι της δεύτερης μέρας. Τότε σταματάει όλη η εργασία και η εκκλησία κάνει την πρώτη της συνάθροιση στη νέα αίθουσα Βασιλείας. Στο Ντανγούντυ, δεν είχε ακόμη τοποθετηθεί μοκέτα, γι’ αυτό και οι τριακόσιοι κάθησαν πάνω στο τσιμεντένιο δάπεδο και άλλοι διακόσιοι βολεύτηκαν έξω από το κτίριο για να παρακολουθήσουν την εβδομαδιαία μελέτη της Σκοπιάς.
«Έχουμε επισκέπτες από την Βιρτζίνια και τη Φλώριντα,» είπε ο Τσάρλς Λάιμπενσπέργκερ, ο γραμματέας της οικοδομικής επιτροπής. «Μερικοί απ’ αυτούς σχεδιάζουν να χτίσουν αίθουσες. Θέλουν να δουν πώς χτίζονται. Τώρα που ο Σταν Πεκ ήρθε και μας οργάνωσε, μπορούμε και ‘μεις να προγραμματίσουμε να τους βοηθήσουμε.» Και ο Πεκ εξήγησε: «Έχουμε κάνει μια διευθέτηση στην οποία κάποιος που είναι πεπειραμένος μελετάει τα σχέδια τους και το απαιτούμενο προσωπικό. Έπειτα γίνονται άλλες διευθετήσεις να υπάρχουν δύο ή και περισσότεροι στην οικοδομική τους επιτροπή που να είναι βετεράνοι στη δουλειά τους για να οργανώσουν το κάθε τι και να ελέγξουν τον κατάλογο με τα οικοδομικά υλικά· και ένας ή περισσότεροι από μας διευθετεί να βρίσκεται το διήμερο που θα γίνει η κατασκευή.» Κανένας δεν πληρώνεται για κάποια εργασία.
Όταν τέλειωσε η δεύτερη μέρα στο Ντανγούντυ και μια ομάδα στεκόταν απ’ έξω και παρατηρούσε την αίθουσα εκεί που τίποτα δεν υπήρχε το πρωί την προηγούμενη μέρα, ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά σχολίασε: «Να πώς λειτουργεί το πνεύμα του Ιεχωβά για την επίτευξη ενός τέτοιου έργου. Είναι απλό. Ο λαός του ανταποκρίνεται στο πνεύμα του. Συνεργάζονται για ένα κοινό σκοπό. Κάνουν τα πάντα όχι για προσωπικό όφελος αλλά επειδή αγαπούν τους αδελφούς τους και τον Θεό τους. Μήπως αυτές δεν είναι οι δύο μεγάλες εντολές που αναφέρονται στο Μάρκο 12:28-31, να ‘αγαπάς Ιεχωβά το Θεό σου με όλη σου την καρδιά, την διάνοια, την ψυχή και τη δύναμη,’ και ‘τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου”,»
[Εικόνα στη σελίδα 29]
Με ανθρώπους σαν κι’ αυτούς μια Αίθουσα Βασιλείας μπορεί να χτιστεί μέσα σε δυο μέρες