Υπομονή με Πίστη στον Ιεχωβά
Όπως το αφηγείται ο Κάρεϋ Ο. Μπάρμπερ
ΟΤΑΝ έφτασε ο ομιλητής στο θέατρο στο Πλέινφίλντ, στο Νιου Τζέρσεϋ, είδε ότι η αστυνομία είχε καταλάβει την είσοδο προς τη σκηνή. Τότε, καθώς ανέβαινε στην εξέδρα, είδε ότι η αστυνομία είχε βάλει δυο πολυβόλα πίσω από τις κουρτίνες ώστε να πρέπει να μιλάει μπροστά απ’ αυτά. Η αστυνομία είπε ότι είχε ειδοποιηθεί πως θα γινόταν οχλαγωγία, και βρισκόταν εκεί για να τηρήσει την τάξη. Αλλά η ομιλία με θέμα «Θρησκευτική Μισαλλοδοξία—Γιατί Υπάρχει Τώρα;» δόθηκε χωρίς επεισόδια και έγινε δεκτή με ενθουσιασμό απ’ όλο το ακροατήριο, περιλαμβανομένου και του εαυτού μου.
Ομιλητής ήταν ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ, ο τότε πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 το Πλέινφίλντ ήταν κέντρο εναντιώσεως στο έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Ρόδερφορδ αποφάσισε να κάνει εκεί αυτή τη δημόσια συνάθροιση στις 30 Ιουλίου 1933. Μπορώ να σας βεβαιώσω ότι η ατμόσφαιρα στη διάρκεια της ομιλίας εκείνης για τη «Μισαλλοδοξία» ήταν πολύ τεταμμένη!
Πείρες σαν κι’ αυτές στην αρχή της ζωής μου ενίσχυσαν την πίστη μου και μ’ ενθάρρυναν να υπομείνω στην υπηρεσία του Ιεχωβά τα περασμένα εξήντα χρόνια.
Ένα Καταπληκτικό Νέο Σχέδιο
Γεννήθηκα στην πόλη Τράουμπριντζ, στο Γουιλτσάιρ της Αγγλίας, στις 4 Ιουλίου 1905. Στις 18 Απριλίου 1921 στη διάρκεια μιας μικρής συνελεύσεως των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής (όπως ήταν γνωστοί τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά) που έγινε στο Γουίνιπεγκ του Καναδά, βαπτίστηκα σε ηλικία δεκαέξι χρόνων.
Τον καιρό εκείνο η Εταιρία Σκοπιά άρχισε ένα τολμηρό νέο σχέδιο. Αντί να χρησιμοποιεί εμπορικούς τυπογράφους για να τυπώνουν τα δεμένα βιβλία της Εταιρίας, ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ αποφάσισε ότι, με τη βοήθεια του Ιεχωβά, αυτό μπορούσε να γίνει τώρα από αφιερωμένους Χριστιανούς. Έτσι αγοράστηκε ένα εργοστάσιο στη οδό Κόνκορντ 18, στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, και έγινε πρόσκληση σε αδελφούς που ζούσαν στον Καναδά και στις Ηνωμένες Πολιτείες να έρθουν και να συμμετάσχουν στο έργο.
Έτσι, τον Απρίλιο του 1923, ο δίδυμος αδελφός μου Νόρμαν και εγώ, ενώ δεν ήμαστε ακόμη δεκαοκτώ χρόνων, παρουσιαστήκαμε στο Μπέθελ, στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν, έτοιμοι ν’ αρχίσουμε να εργαζόμαστε σ’ αυτό το νέο σχέδιο.
Ο πρώτος μου διορισμός ήταν να τροφοδοτώ το βιβλιάριο Επιστροφή του Κυρίου Μας σε μια ραπτική μηχανή. Ο επίσκοπος εξήγησε πώς να το κάνω αυτό και, δείχνοντας ένα τεράστιο σωρό βιβλιαρίων, είπε: «Βιάσου και τελείωνε την εργασία γιατί ο Αρμαγεδδώνας έρχεται!»
‘Αλλά πολλά χρόνια πέρασαν από τότε,’ μπορεί να πείτε. ‘Δεν υπήρχε λόγος να βιαζόσαστε.’ Είναι αλήθεια ότι η μέρα της οργής του Ιεχωβά δεν έχει έρθει ακόμη. Ωστόσο, όταν σκεφθείτε την πρόκληση που υπήρχε μπροστά μας—να τυπώσουμε βιβλία για το κήρυγμα των αγαθών νέων σ’ όλη «την οικουμένη»—μπορείτε να καταλάβετε το αίσθημα της βιασύνης που είχαμε. (Ματθαίος 24:14) Άνθρωποι έμπειροι στον τομέα της τυπογραφίας κουνούσαν τα κεφάλια τους και έλεγαν, «Δεν μπορούν να γίνουν αυτά τα πράγματα. Σας βεβαιώνω ότι, μερικές φορές, με πολλές απογοητεύσεις εμείς οι μαθητευόμενοι μάθαμε την τέχνη της εκτυπώσεως και του δεσίματος των βιβλίων. Ήταν πραγματικά μια δοκιμασία της πίστεως και της υπομονής μας. Αυτός είναι ο λόγος που συχνά έκανα στοχασμούς στα λόγια της επιστολής προς Εβραίους 10:36: «Έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν.»
Για το Κήρυγμα Χρειάζεται Υπομονή
Το έργο κηρύγματος από πόρτα σε πόρτα ήταν κάτι εντελώς νέο σε μας τον καιρό εκείνο, και υπήρχαν θρησκευτικοί εναντιούμενοι.
Έτσι, το Σάββατο το απόγευμα, λίγο μετά τον ερχομό μου στο Μπέθελ, ο αδελφός μου Νόρμαν κι εγώ, μαζί μ’ έναν άλλο αδελφό από το Μπέθελ συλληφθήκαμε ενώ επισκεπτόμαστε οικοδεσπότες για να τους μιλήσουμε για τον Λόγο του Θεού. Μας είπαν ότι ήταν παράνομο να μοιράζουμε Βιβλικά έντυπα από σπίτι σε σπίτι σ’ εκείνη την περιοχή, και μας έβαλαν πρόστιμο. Επειδή δεν ξέραμε τι να κάνουμε σε τέτοια ζητήματα, δεχτήκαμε να πληρώσουμε το πρόστιμο.
Και οι τρεις μας ήμαστε αναστατωμένοι κάπως, που εφάρμοζαν τέτοια μέτρα σε μια «ελεύθερη» χώρα. Αντί αυτό να μειώσει την αποφασιστικότητά μας να κηρύξουμε τα αγαθά νέα, αύξησε το ζήλο μας. Το μικρό μας περιστατικό ήταν ένα μόνο σε μια εκστρατεία που άρχιζε και που θα εξακολουθούσε να αυξάνει σε ένταση για χρόνια. Αλλά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν επρόκειτο να εγκαταλείψουν τον αγώνα! Θα μιλήσουμε γι’ αυτό λίγο αργότερα.
Υλική φροντίδα
Αφού πλήρωσα το πρόστιμο και γύρισα στο Μπέθελ δεν είχα πια χρήματα. Μπορώ όμως ειλικρινά να πω ότι από τον καιρό εκείνο μέχρι σήμερα, ποτέ δεν στερήθηκα την τροφή, τα ρούχα ή τη στέγη. Μερικοί γνωστοί μου δεν μπήκαν στην ολοχρόνια υπηρεσία από φόβο ότι δεν θα είχαν τα καθημερινά αναγκαία για συντήρηση. Άλλοι εγκατέλειψαν την ολοχρόνια υπηρεσία, γιατί νόμιζαν ότι τα έσοδά τους δεν ήταν αρκετά να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Ή δεν ήταν βέβαιοι ότι κάποιος θα τους φρόντιζε όταν θα γερνούσαν, κι έτσι πήγαν σε κοσμικές εργασίες. Αλλά η πίστη μου στην υπόσχεση του Ιεχωβά να προμηθεύει τα αναγκαία της ζωής με βοήθησε να υπομείνω στην ολοχρόνια διακονία. (Ματθαίος 6:25-34) Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη ότι ο Ιεχωβά ποτέ δεν θα με εγκαταλείψει.—Εβραίους 13:5, 6.
Μολονότι δεν έχω ορισμένες πολυτέλειες, πάντοτε ήμουν ικανοποιημένος μ’ αυτά που προμήθευε ο Ιεχωβά. Έμαθα από πείρα ότι αν κανείς ‘ζητάει πρώτα τη βασιλεία και τη δικαιοσύνη του’ (Ματθαίος 6:33), ο Θεός θα του προμηθεύσει όλα όσα χρειάζεται για να υπομείνει και να είναι ευτυχισμένος. Μπορώ προσωπικά να βεβαιώσω ότι είναι αληθινό το εδάφιο Παροιμίαι 10:22: «Η ευλογία του Κυρίου πλουτίζει, και λύπη δεν θέλει προστεθή εις αυτήν.»
Νομικές Μάχες
Με τον καιρό έμαθα να χειρίζομαι ένα πιεστήριο, και ανάμεσα στις πολλές εργασίες που μου είχαν ανατεθεί ήταν να τυπώνω τα δικαστικά υπομνήματα που χρησιμοποιούσε ο αδελφός Ρόδερφορδ και άλλοι στις νομικές μάχες εναντίον εκείνων που ‘μηχανώνται αδικία αντί νόμου’. (Ψαλμός 94:20) Καθώς ο πυρετός του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αποκορυφωνόταν στις αρχές της δεκαετίας του 1940, φαινόταν ότι οι εναντιούμενοι θα σταματούσαν το έργο μας. Αλλά πολύ ενθαρρύνθηκα απ’ αυτό που συνέβη στις 3 Μαΐου 1943, όταν ο Ιεχωβά έδωσε στο λαό του εντυπωσιακές νίκες! Το ανώτατο δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών εξέδωσε υπέρ των Μαρτύρων δώδεκα από τις δεκατρείς υποθέσεις!
Μια πραγματικά ξεχωριστή υπόθεση που θυμάμαι ήταν η υπόθεση Μάρντοκ εναντίον Πενσυλβανίας, που αφορούσε τη λήψη άδειας επαγγέλματος. (Το ζήτημα ήταν κατά πόσο ένας Μάρτυρας θα πρέπει να πάρει άδεια και να πληρώνει φόρο για να κηρύττει.) Το δικαστήριο ανέτρεψε μια προηγούμενη απόφαση και δήλωσε: «Γίνεται ο ισχυρισμός, ότι αυτή η άδεια δεν περιορίζει την ελευθερία του λόγου ή της λατρείας. Αυτό, όμως, είναι σαν να αγνοούμε αυτή την ίδια τη φύση του φόρου. Είναι φόρος για λήψη αδείας—φόρος που επιβάλλεται πάνω στην άσκηση ενός προνομίου που χορηγείται από το χάρτη των δικαιωμάτων. Καμιά πολιτεία δεν μπορεί να φορολογήσει την απόλαυση ενός δικαιώματος που χορηγείται από το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα.» Τι νίκη για το λαό του Θεού!
Αυτά τα γεγονότα και ο τρόπος με τον οποίον κατηύθυνε ο Ιεχωβά τα ζητήματα ήταν πηγή δυνάμεως για μένα, που έδειχνε ότι αυτός μπορεί να κάνει όλα τα πράγματα να καταλήξουν σε καλό για κείνους που τον αγαπούν.
Συναρπαστικές Συνελεύσεις!
Ας γυρίσουμε πάλι πίσω στο 1922. Από το έτος εκείνο ως το 1928, οι σπουδαστές της Γραφής έκαναν επτά μνημειώδεις συνελεύσεις. Ήταν προνόμιό μου είτε να βρεθώ σε καθεμιά απ’ αυτές τις συνελεύσεις είτε να συμμετάσχω στην εκτύπωση και στη διανομή των συγκινητικών αποφάσεων που υιοθετήθηκαν σε καθεμιά. Το ότι ήμουν ανάμεσα στους παρευρεθέντες στις συνελεύσεις και πήρα μέρος σε όλα όσα συνέβαιναν, οικοδόμησε την πίστη μου, και ήξερα ότι μπορούσα να υπομείνω με τη βοήθεια του Ιεχωβά.
Υπήρχαν περιπτώσεις που οργισμένοι όχλοι προσπάθησαν να διαλύσουν τις ειρηνικές συνελεύσεις μας. Για παράδειγμα, ήμουν παρών στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν στην πόλη της Νέας Υόρκης το Σάββατο, 25 Ιουνίου 1939, όταν ομάδες της Καθολικής δράσεως προσπάθησαν να εμποδίσουν τη δημόσια διάλεξη «Κυβέρνηση και Ειρήνη» από τον Ι. Φ. Ρόδερφορδ. Αλλά ήμαστε προετοιμασμένοι.
Μερικοί από μας από το Μπέθελ είχαμε οριστεί με άλλους αδελφούς σαν ταξιθέτες. Στις 4 μ.μ. το μεγαλύτερο μέρος της αίθουσας είχε γεμίσει με Μάρτυρες, εκτός από την περιοχή του εξώστη ακριβώς πίσω από τον ομιλητή. Λίγο μετά την αρχή της συναθροίσεως, ένας όχλος από 500 περίπου οπαδούς του Τσαρλς Ε. Κώλιν, γνωστού Καθολικού «ραδιοϊερέα» της δεκαετίας του 1930, μπήκε και γέμισε το μέρος εκείνο του εξώστη. Λίγο αργότερα κάποιος αναβόσβησε τα φώτα σ’ εκείνο το μέρος σαν προσυνεννοημένο σύνθημα για ν’ αρχίσει τη δράση του ο όχλος.
«Χάιλ Χίτλερ!» «Βίβα Φράνκο!» και άλλα ξεφωνητά βγήκαν από κείνο το τμήμα. Τι θα έκανε ο Ρόδερφορδ;
‘Κοιτάξτε σήμερα που οι Ναζιστές και οι Φασίστες θα ήθελαν να διαλύσουν αυτή τη συνάθροιση, αλλά με τη χάρη του Θεού δεν μπορούν να το κάνουν’, διακήρυξε ο αδελφός Ρόδερφορδ από την εξέδρα. Εμείς ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα, υποστηρίζοντάς τον. Τότε οι ταξιθέτες έδιωξαν τους παρείσακτους.
Τι συναρπαστική συνέλευση! Πείρες σαν κι αυτή χρησίμευσαν για να δοκιμάσουν την αφοσίωση και την πίστη μας στο αν ο Ιεχωβά θα υποστήριζε πραγματικά το λαό του. Αυτά τα επεισόδια διατήρησαν την πίστη μου στον Ιεχωβά ζωντανή και με ενθάρρυναν να υπομείνω στην υπηρεσία του.
Το Ζήτημα της Χριστιανικής Ουδετερότητας
Στην αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήλθε στο προσκήνιο το ζήτημα της Χριστιανικής ουδετερότητας στις κοσμικές συγκρούσεις, και άλλη μια φορά βρέθηκα στη φωτιά της μάχης!
Όσοι από μας είχαμε στρατεύσιμη ηλικία πήραμε ειδοποίηση να εμφανιστούμε μπρος στα τοπικά συμβούλια επιλογής. Περάσαμε τις σωματικές εξετάσεις και κάναμε αίτηση για απαλλαγή, όπως επέτρεπε ο νόμος. Το συμβούλιο επιλογής προσπάθησε με κάθε τρόπο να αρνηθεί την εξαίρεσή μας. Αλλά για μια φορά ακόμη ο Ιεχωβά ήταν μαζί μας—κανένα μας δεν απομάκρυναν από το διορισμό μας στο Μπέθελ. Αν όλοι οι νεαροί αδελφοί στο Μπέθελ είχαν στρατολογηθεί, το ζωτικό Χριστιανικό έργο κηρύγματος θα είχε ζημιωθεί σοβαρά.
Επειδή σε πολλές χώρες είχαν χαθεί οι ελευθερίες, και σαν πρόληψη για την ασφάλεια της οικογένειας του Μπέθελ, είχε κτιστεί ένα μέρος για καταφύγιο στο Σάουθ Λάνσινγκ, της Νέας Υόρκης. Ποτέ, όμως, δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιηθεί γι’ αυτό το σκοπό. Αντί γι’ αυτό, κάτω από την κατεύθυνση του Ιεχωβά το κτίριο αργότερα μετατράπηκε σε κοιτώνες και σε σχολή, που ονομάστηκε Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. Αυτό έγινε ενώ μαινόταν ακόμη ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Το 1943 άρχισε η πρώτη τάξη με 100 σπουδαστές. Η σχολή (από την οποία ωφελήθηκα κι εγώ αργότερα) επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για την εκπαίδευση ιεραποστόλων για τη διάδοση των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού.
Αλλαγές Διορισμού
Τον καιρό εκείνο ήμουν στο Μπέθελ είκοσι χρόνια, και μολονότι τα παγκόσμια γεγονότα φαινόταν να φτάνουν σ’ ένα κατακόρυφο, τα πράγματα απλώς άρχισαν να επεκτείνονται σχετικά με το παγκόσμιο έργο κηρύγματος.
Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1948, μου δόθηκε ένας άλλος διορισμός. Με έστειλαν σαν περιοδεύοντα εκπρόσωπο της Εταιρίας, και αυτός ήταν ο διορισμός για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Ακόμη και να προσπαθούσα να περιγράψω όλα όσα ακολούθησαν στη διάρκεια εκείνου του καιρού θα ήταν αδύνατο!
Ο πρώτος μου διορισμός ήταν η περιφέρεια αριθμός 6, στις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Και τι περιφέρεια ήταν αυτή! Άρχιζε από το σαν Ντιέγκο, της Καλιφόρνιας, και έφθανε βόρεια ως τα Καναδικά σύνορα, μια απόσταση 2.400 χιλιόμετρα (1.500 μίλια). Ήταν από τις Δυτικές Ακτές πάνω από τα Βραχώδη Όρη ως την ανατολική Ουάσινγκτον, το Άινταχο και την Μοντάνα. Κατόπιν πήγαινε προς τα νότια, περιλάμβανε το Ουαϊόμινγκ, τη Γιούτα, τη Νεβάδα, το Νέο Μεξικό, το Τέξας Πάνχάντλ και την Αριζόνα, και πίσω στην Καλιφόρνια. Τις μέρες εκείνες οι εβδομαδιαίες συνελεύσεις περιοχής των Μαρτύρων του Ιεχωβά απείχαν γύρω στα 1.600 χιλιόμετρα (1.000 μίλια) μεταξύ τους. Έτσι με το αυτοκίνητό μου έπρεπε να κάνω πολλά χιλιόμετρα για να είμαι έγκαιρα στον τόπο που έπρεπε.
Ήταν, όμως, ένα θαυμάσιο προνόμιο για μένα να ταξιδεύω σ’ όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες και να ενώνομαι με πιστούς αδελφούς και αδελφές στη λατρεία και υπηρεσία τους στον Ιεχωβά Θεό. Καθώς εργαζόμουν μαζί τους στη διακήρυξη των αγαθών νέων ασφαλώς ενισχυόταν η πίστη μου.
Θυμάμαι μια αγαπητή πιστή αδελφή που λεγόταν Έμμα και ζούσε στο Νέο Μεξικό. Για χρόνια η Έμμα υπηρέτησε σαν ολοχρόνια διαγγελέας των αγαθών νέων. Γύριζε με τα πόδια μια τεράστια έρημη περιοχή της πολιτείας. Έδινε μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι όλη τη μέρα, και αν την έπιανε η νύχτα, είτε έμενε σε κάποια φιλόξενη οικογένεια ή ξάπλωνε κάτω από οποιοδήποτε στέγασμα μπορούσε να βρει. Μερικές φορές μερικοί καβαλάρηδες την αναγνώριζαν, καθώς περπατούσε κουρασμένη και της φώναζαν, «Θέλεις καμιά βοήθεια, Γκράννυ;» οπότε σκαρφάλωνε από πίσω τους στο άλογο και την πήγαιναν μερικά χιλιόμετρα. Η μεγάλη της αγάπη και ο ζήλος της για τον Ιεχωβά με ενθάρρυναν να υπομείνω στην υπηρεσία του Θεού.
Ύστερα από οχτώ χρόνια δοκίμασα μια άλλη μεγάλη αλλαγή. Προσκλήθηκα στην εικοστή έκτη σχολή της Γαλαάδ το 1955. Στην ίδια τάξη ήταν μια σκαπάνισσα αδελφή (ολοχρόνια ευαγγελιζόμενη) που λεγόταν Σύντνεϋ Λη Μπρούερ από τον Καναδά. Μετά την αποφοίτηση, αντί να ξεκινήσω μόνος μου, η Σύντνεϋ κι εγώ παντρευτήκαμε στο δρόμο μας από τη Γαλαάδ προς το διορισμό μας, που ήταν να επισκεφτούμε και να ενθαρρύνουμε τις εκκλησίες στην περιοχή του Σικάγου. Αυτό έγινε στις 18 Φεβρουαρίου 1956. Πραγματικά περάσαμε το μήνα του μέλιτος υπηρετώντας τις εκκλησίες. Η Σύντνεϋ εργάζεται ακόμη μαζί μου σαν πιστή σύντροφος. Οι φιλόπονες προσπάθειές της υπήρξαν πηγή ενθαρρύνσεως σε πολλούς.
Ύστερα από τριάντα περίπου χρόνια στη διακονία περιοδεύοντος επισκόπου, το φθινόπωρο του 1977 πήρα ένα γράμμα από τα κεντρικά γραφεία που με προσκαλούσε να υπηρετήσω σαν μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Κι έτσι γύρισα πίσω στο καλό μου παλιό σπίτι—στο Μπέθελ του Μπρούκλυν. Το να έχει κανείς ένα μικρό μέρος στη δράση του Κυβερνώντος Σώματος του λαού του Ιεχωβά είναι ανεκτίμητη τιμή και προνόμιο.
Αναπολώντας στα εξήντα περίπου χρόνια υπηρεσίας στον Ιεχωβά, τι θα πω; Είδα τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ν’ αυξάνουν από λίγες χιλιάδες το 1923 σε περισσότερα από δύο εκατομμύρια το 1982. Είδα τους εναντιούμενους να προσπαθούν να σταματήσουν το έργο κηρύγματος αλλά να αποτυχαίνουν. Απόλαυσα το προνόμιο να συναντήσω και να συναναστραφώ χιλιάδες από το λαό του Ιεχωβά σ’ όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές άλλες χώρες. Μολονότι είχα μερικές σκληρές πείρες, η πίστη μου στον Ιεχωβά και η αποφασιστικότητά μου να υπομείνω στην υπηρεσία του με βοήθησαν να τις ξεπεράσω.
Αισθάνομαι σαν τον βασιλιά Δαβίδ των αρχαίων χρόνων, που υποκινήθηκε να αινέσει τον Ιεχωβά γιατί ήταν σαν στοργικός ποιμένας γι’ αυτόν. (Ψαλμός 23) Σαν τον Δαβίδ, έτσι κι εγώ, ‘δεν στερήθηκα τίποτα.’ Ο Ιεχωβά πραγματικά με πότισε και δρόσισε την ψυχή μου όλα αυτά τα χρόνια. Η ελπίδα μου είναι να αυξάνω σε πίστη και αγάπη για τον πιστό ποιμένα, τον Ιεχωβά Θεό. Παρακαλώ να μου δίνει την αναγκαία δύναμη για να εξακολουθώ να υπομένω πιστά ‘στον οίκο του Ιεχωβά όλες τις μέρες της ζωής μου.’—Ψαλμός 27:4.
[Εικόνα στη σελίδα 12]
Ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ μιλάει στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν, το 1939