Το να Ακολουθούμε την Κατεύθυνση του Ιεχωβά Φέρνει Πλούσιες Ευλογίες

Αφήγηση Ντόναλντ Τζ. Μόρρισον

ΤΙ θα πρέπει να σημαίνει για ένα Χριστιανό το να αφιερωθεί στον Ιεχωβά; Για μένα σήμαινε ότι ‘πρέπει να πειθαρχώ εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους^’. (Παράβαλε Πράξεις 5:29.) Παρ’ όλα αυτά ήμουν—άγαμος, χωρίς υποχρεώσεις με καλή εργασία και με ευκαιρίες για προαγωγή, παρακολουθώντας τις Χριστιανικές συναθροίσεις και προσφέροντας κάποια υπηρεσία αγρού σαν ένας διαγγελέας της Βασιλείας.

Συγχρόνως, εκεί στον Καναδά, νέοι, άγαμοι, χωρίς οικογενειακά βάρη άντρες και γυναίκες ενθαρρύνονταν να αναλάβουν την ολοχρόνια μαρτυρία σαν σκαπανείς. Πέρασαν μήνες, αλλά τελικά τον Απρίλιο του 1942 μπήκα στην υπηρεσία σκαπανέα. Από τότε μέχρι σήμερα έχω διαπιστώσει ότι το να ακολουθώ την κατεύθυνση τού Ιεχωβά Θεού μέσω του Λόγου του και της εκκλησίας του λαού του φέρνει πολλές ευλογίες.

Η Αλήθεια Μπαίνει στο Σπίτι Μας

Η πρώτη μου επαφή με τη Βιβλική αλήθεια έλαβε χώρα ενώ ήμουν ακόμη παιδί. Οι Σπουδαστές της Γραφής, όπως ήταν γνωστοί τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, είχαν διαφημίσει μια συνάθροιση που θα γινόταν σ’ ένα μικρό σχολείο που είχε μόνο ένα δωμάτιο μια Κυριακή απόγευμα το 1921. Αφού το θέμα φαινόταν ενδιαφέρον, ολόκληρη η οικογένεια μας παραβρέθηκε. Μετά τη συνάθροιση οι γονείς μου μίλησαν με τον ομιλητή, και αυτό κατέληξε σε μια συζήτηση στο σπίτι μας την επόμενη εβδομάδα. Οι γονείς μου πρόθυμα δέχτηκαν την αλήθεια.

Μέχρι τότε, η οικογένεια μας ήταν Πρεσβυτεριανοί, και ο νεότερος αδελφός μου και η αδελφή μου και εγώ παρακολουθούσαμε το Κατηχητικό Σχολείο. Αλλά με το φως της αλήθειας που φώτισε το σπίτι μας, μάθαμε ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο όπως η φωτιά της κόλασης ή αθάνατη ψυχή. Αντίθετα, μάθαμε για τη θαυμάσια ελπίδα να ζούμε για πάντα σε μια Παραδεισένια γη. (Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ιεζεκιήλ 18:4· Λουκάς 23:43) Τι θαυμάσια προσδοκία!

Το σπίτι μας έγινε το κέντρο για τακτικές συναθροίσεις και επίσης ένας τόπος για οποιουσδήποτε Σπουδαστές της Γραφής που έδιναν μαρτυρία στην περιοχή. Αν και σαν παιδιά παρακολουθούσαμε το Κυριακό Σχολείο των Σπουδαστών της Γραφής, πολλή από την πρώτη μου Γραφική εκπαίδευση έλαβε χώρα στο σπίτι. Όταν ερχόμαστε στο σπίτι από το σχολείο για το μεσημεριανό φαγητό, η Μητέρα πάντοτε είχε κάτι να μας πει για όσα μάθαινε στις συναθροίσεις ή διάβαζε στις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά.

Είχαν τυπωθεί προσκλήσεις για μια δημόσια ομιλία που θα γινόταν στο σπίτι μας. Αν και ήμουν μόνο οχτώ χρόνων, μου δόθηκε το προνόμιο να διανείμω αυτά τα φυλλάδια σε όλα τα σπίτια του χωριού μας. Αυτό διαφήμισε όχι μόνο τη συνάθροιση αλλά επίσης έκανε γνωστό στους χωριανούς ποια ήταν η θέση μας όσον αφορά τη θρησκεία. Μετά απ’ αυτό, οποτεδήποτε ήθελαν οι συμμαθητές μου να με πειράξουν, με φώναξαν Αθάνατε—κι αυτό σαν αποτέλεσμα της ομιλίας «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσι Αποθάνει».

Παρά την καλή αυτή αρχή, δεν έκανα τίποτα άλλο εκτός από το να μάθω την αλήθεια. Ωστόσο, το έτος 1938 έφερε μια αλλαγή. Ήδη τον καιρό εκείνο είχα δαπανήσει μερικά χρόνια στην κοσμική εργασία, είχα αγοράσει ένα αυτοκίνητο και μπορούσα να παίρνω την οικογένεια μας σε όλες τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Αυτό άνοιξε την ευκαιρία για να συμμετέχω τακτικά στην υπηρεσία αγρού. Χάρηκα όταν είδα τον πατέρα και τη μητέρα μου να συμβολίζουν την αφιέρωση τους στο Θεό με το βάφτισμα στο νερό στην πρώτη συνέλευση που παραβρέθηκα. Στη διάρκεια αυτής της συνέλευσης που έγινε στο Νιου Λήσκερντ, του Οντάριο, ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Επειδή ήμουν σε στρατεύσιμη ηλικία και άγαμος, σύντομα αυτό θα είχε συνέπειες πάνω μου. Ωστόσο, μια πιο άμεση συνέπεια ήταν η απαγόρευση του έργου μας στο Καναδά.

Προσαρμογή της Υπηρεσίας Κάτω από Απαγόρευση

Τον Αύγουστο του 1940, μαζί με τον αδελφό μου και την αδελφή μου, συμβόλισα την αφιέρωση μου στον Ιεχωβά με το να βαφτιστώ σε μια από τις όμορφες καθαρές λίμνες του βόρειου Οντάριο. Αν και κάτω από απαγόρευση, συνεχίσαμε να έχουμε τις συναθροίσεις μας σε ιδιωτικά σπίτια. Και στη διάρκεια του υπόλοιπου εκείνου καλοκαιριού, σαν μέλος μιας ομάδας Μαρτύρων με αυτοκίνητα, είχα το προνόμιο κάθε Κυριακή να διεξάγω Γραφικές μελέτες με ενδιαφερόμενα άτομα που κατοικούσαν στις αγροτικές περιοχές. Τα περισσότερα απ’ αυτά τα άτομα και οι οικογένειες τους προχώρησαν και δέχτηκαν την αλήθεια.

Με τον καιρό διευθετήθηκε ώστε να γίνει μια μεγάλη μαρτυρία «αστραπή» σε όλο τον Καναδά αφήνοντας ειδικά βιβλιάρια στα σπίτια των ανθρώπων στις τρεις η ώρα το πρωί. Μετά απ’ αυτό ακολούθησαν άλλες διανομές φυλλαδίων νωρίς το πρωί. Βέβαια, η οικογένεια μας κατηγορήθηκε γι’ αυτό στην κοινότητα μας, και μερικά πρωινά βρίσκαμε σχισμένα βιβλιάρια στη βεράντα μας. Τελικά αυτό το έργο παραχώρησε τη θέση του στην τακτική μαρτυρία από πόρτα σε πόρτα με τη Γραφή μόνο.

Στη διάρκεια αυτού του καιρού δύο ειδικοί εκπρόσωποι της Εταιρίας επισκέφθηκαν την εκκλησία, και έγιναν διευθετήσεις να έχουμε όλους τους αδελφούς και τα ενδιαφερόμενα άτομα για μια συνάντηση στο σπίτι μας. Μερικοί από τους γείτονες μας προσπάθησαν να επέμβουν στη συνάθροιση με την αστυνομία. Αλλά επειδή ήμαστε άγρυπνοι, η αστυνομία έφτασε και μας βρήκε να χορεύουμε δημοτικούς χορούς. Έτσι το αστυνομικό αυτοκίνητο πέρασε αργά από το σπίτι και έφυγε από την περιοχή.

Το 1940 έκανα σχέδια να μπω στην ολοχρόνια υπηρεσία σκαπανέα. Αλλά η απαγόρευση το εμπόδισε αυτό. Ωστόσο, γύρω στο 1942 είχε έρθει ο καιρός να υπηρετήσω ολοχρόνια τον Ιεχωβά. Ο πρώτος μου διορισμός ήταν στο Πέρρυ Σάουντ, στην περιοχή του Τζώρτζιαν Μπέη του Οντάριο. Κάποιο περιστατικό που συνέβη εκεί είναι ακόμη ζωντανό στη διάνοια μου.

Ένα απόγευμα ένα αυτοκίνητο έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα προς το λόφο που βρισκόταν το σπίτι που μέναμε ο σύντροφος μου κι εγώ. Στο αυτοκίνητο ήταν δύο αστυνομικοί και μαζί τους άλλοι δύο (ένας στην κάθε πλευρά). Ήρθαν τρέχοντας στο σπίτι σαν να κυνηγούσαν κάποιους μεγάλους εγκληματίες. Αλλά αφού έψαξαν το σπίτι και έκαναν πολλές ερωτήσεις, έφυγαν άπρακτοι. Μας είπαν ότι αυτό που τους είχε θυμώσει ήταν το κήρυγμα μας από πόρτα σε πόρτα. Ήρθαμε κι άλλες φορές αντιμέτωποι με την αστυνομία, αλλά η παραμονή μας στη λογική συμβουλή που λάβαμε από την Εταιρία μάς προφύλαξε από το να συλληφθούμε.

Στο μεταξύ, με την επιτάχυνση του πολέμου το ζήτημα της ουδετερότητας έγινε ένα μεγάλο ζήτημα. (Ιωάννης 15:19) Επινοήθηκαν πολλά ύπουλα σχέδια για να μας κάνουν να παραβιάσουμε την ουδετερότητα μας. Για παράδειγμα, ένας ΡωμαιοΚαθολικός αξιωματικός του συμβουλίου επιλογής που εναντιωνόταν στη δράση μας μου συνέστησε να εργαστώ σ’ ένα πριονιστήριο, κερδίζοντας 75 δολάρια το μήνα και διατροφή. Η διευθέτηση ήταν να δίνω 50 δολάρια από το μισθό μου σαν συνεισφορά στον Ερυθρό Σταυρό. Αλλά του είπα ότι εγώ ήμουν πλήρως απασχολημένος σαν διάκονος. Έτσι αυτή η σύσταση αγνοήθηκε και συνέχισα το σκαπανικό έργο.

Αυτό δεν επρόκειτο να κρατήσει για πολύ, ωστόσο, γιατί σύντομα μετά απ’ αυτό με συνέλαβαν. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί, ότι αυτό συνέβη καθώς τελείωσα την ομιλία κηδείας για μια Χριστιανή αδελφή. Μόλις είχα τελειώσει την τελική προσευχή κοντά στο μνήμα όταν ήρθε ο αστυνομικός και με πήρε από το νεκροταφείο. Αλλά ο αστυνομικός δεν μπορούσε να αποφασίσει τι να κάνει. Έβγαζε συνεχώς τις χειροπέδες από την τσέπη του και μετά τις ξανάβαζε μέσα. Τελικά με πήραν συνοδεία χωρίς να μου βάλουν χειροπέδες. Στη δίκη που έγινε λίγες μέρες αργότερα, καταδικάστηκα σε φυλάκιση σ’ ένα στρατόπεδο και με συνόδευσε εκεί ένας αστυνομικός της Βασιλικής Καναδικής Έφιππης Αστυνομίας με πλήρη στολή.

Φυλάκιση

Τα δύο χρόνια της φυλάκισης μου δαπανήθηκαν σε τέσσερα διαφορετικά στρατόπεδα, δύο στο Οντάριο και δύο στην Αλμπέρτα. Τι συνέβη όμως στο έργο μας κηρύγματος και μαθήτευσης στη διάρκεια αυτού του καιρού; Συνεχίστηκε αλλά σε περιορισμένη κλίμακα. Στο στρατόπεδο του Εθνικού Πάρκου Τζάσπερ στα Καναδικά Βραχώδη Όρη, υπήρξε περίπτωση που κρατούνταν μέχρι και 80 Μάρτυρες. Κατορθώσαμε να νοικιάσουμε ένα άδειο μαγαζί στον κεντρικό δρόμο κοντά στην πόλη του Τζάσπερ, και αυτός ο τόπος συναθροίσεων διαφημιζόταν με μια μεγάλη πινακίδα που έγραφε «Αίθουσα Βασιλείας» ώστε όλοι μπορούσαν να τη δουν—μια σιωπηλή μαρτυρία.

Ακριβώς πριν από την απόλυση μου, έλαβα μια πρόσκληση να παρακολουθήσω μια ειδική συνάθροιση που θα γινόταν στη συνέλευση του Κλήβελαντ, του Οχάιο το 1946. Ευτυχώς, απολύθηκα εγκαίρως. Σ’ εκείνη τη συνάθροιση με κάλεσαν να υπηρετήσω στο έργο περιοχής. Τι χαρά και τι ευλογία από τον Ιεχωβά! Αργότερα με κάλεσαν να εργαστώ στο Μπέθελ του Τορόντο του Καναδά, και υπηρέτησα εκεί μέχρι το 1950 όταν παντρεύτηκα τη Μάρτζορι, μια σκαπανέα σε μια από τις εκκλησίες του Τορόντο. Κάναμε και οι δύο σκαπανικό μέχρι που με κάλεσαν να υπηρετήσω στο έργο περιοχής και πάλι. Μετά παρακολουθήσαμε την 23η τάξη της Σχολής Γαλαάδ, και αποφοιτήσαμε το 1954 στην περιφερειακή συνέλευση στο Τορόντο. Ο διορισμός μας ήταν για τη Ροδεσία (που τώρα έχει ονομαστεί Ζιμπάμπουε).

Διορισμός στο Εξωτερικό

Μια φοβερή χιονοθύελλα μαινόταν όταν φύγαμε από το σπίτι μας στο Κόμπαλτ του βόρειου Οντάριο. Τι ευχαρίστηση αισθανθήκαμε όταν το πλοίο μας αγκυροβόλησε στο Κέηπ Τάουν της Νότιας Αφρικής, και αισθανθήκαμε τη ζεστασιά του ήλιου. Και πόσο ευχάριστο ήταν να δίνουμε μαρτυρία στους ανθρώπους σ’ έναν τόσο ωραίο τόπο! Η παραμονή μας στο Κέηπ Τάουν κράτησε έξι εβδομάδες ενώ περιμέναμε άδεια για να μπούμε στη χώρα του διορισμού μας. Μετά, για τρεις μέρες ταξιδεύαμε με τρένο σε ένα τοπίο πολύ διαφορετικό από αυτό που ήμαστε συνηθισμένοι, και απολαύσαμε τα τοπία και τους ήχους της Ζιμπάμπουε, της χώρας που θα γινόταν το σπίτι μας. Εδώ υπήρχε μια χώρα αντιθέσεων λόγω των δύο εθνικών ομίλων. Πρώτα μείναμε στο ιεραποστολικό σπίτι και στο γραφείο τμήματος στο Σάλσμπερυ (το τωρινό Χαράρε).

Η υπηρεσία μας άρχισε στον Αγγλόφωνο πληθυσμό, και σύντομα αρχίσαμε μερικές Γραφικές μελέτες. Μία από τις πρώτες μου πείρες ήταν η επίσκεψη μου σε έναν από τους ιεραποστόλους του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου που παραπονέθηκε ότι δε δείχναμε σεβασμό για τα όρια τους. Για ποια όρια μιλούσε; Αργότερα ανακαλύψαμε ότι οι διάφορες θρησκείες είχαν χωρίσει τη χώρα σε περιοχές στις οποίες καθεμιά μπορούσε να λειτουργεί χωρίς παρέμβαση από τους άλλους. Δεν είναι ανάγκη να σας πω, ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ποτέ δεν θα έκαναν συμφωνία συνόρων με κάποιο τμήμα της Βαβυλώνας της Μεγάλης, της παγκόσμιας αυτοκρατορίας της ψεύτικης θρησκείας. (Αποκάλυψις 18:1-5) Έτσι το έργο μαρτυρίας προχώρησε σε όλες τις περιοχές καθώς η αλήθεια έφτανε σ’ αυτές.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και διορίστηκα στο έργο περιοχής που κάλυπτε ολόκληρο τον Αγγλόφωνο αγρό. Τι χαρά ήταν να συναντάμε τόσους πολλούς Μάρτυρες του Ιεχωβά στην καινούργια μας κατοικία!

Αργότερα, καθώς μάθαμε καλύτερα τα έθιμα και τη χώρα, διορίστηκα στο έργο περιφερείας ανάμεσα στους Αφρικανούς αδελφούς. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να μελετάω μια καινούργια γλώσσα και να καλύπτω πολλά μίλια μεταξύ των εκκλησιών και μεταξύ των συνελεύσεων με ένα ημιφορτηγό αυτοκίνητο που μου παραχώρησε η Εταιρία. Έμοιαζε σαν να πήγαινα σε σαφάρι γιατί έπρεπε να κατασκηνώνουμε στα διάφορα μέρη που επισκεπτόμαστε. Και τι ποικιλία πραγμάτων μεταφέραμε! Εκτός από Βιβλικά έντυπα, παίρναμε μαζί μας μια γεννήτρια ηλεκτρισμού, μια κινηματογραφική μηχανή για τις ταινίες της Εταιρίας και τα αναγκαία εξαρτήματα για μαγείρεμα και ύπνο. Αυτός ήταν ένας εντελώς διαφορετικός τρόπος ζωής για μας. Αλλά ήταν θαυμάσιος τρόπος για να βρισκόμαστε κοντά στους αδελφούς μας και να μαθαίνουμε για τα προβλήματα τους και πώς πλησίαζαν τους ανθρώπους στην υπηρεσία αγρού. Ήταν κάτι που θέρμαινε την καρδιά να βλέπουμε μερικούς Μάρτυρες να περπατάνε 24 ως 32 χιλιόμετρα (15 ως 20 μίλια), κι ακόμη μακρύτερα, για να παρακολουθήσουν συνελεύσεις, και μετά να προσέχουν πάρα πολύ ώστε να μη τους διαφύγει τίποτα.—Εβραίους 10:24, 25.

Βλέποντας προς τα πίσω τον καιρό που δαπάνησα στο έργο περιφερείας, πολλά πράγματα έρχονται στο νου. Κάποτε μια πολύ ηλικιωμένη και ρυτιδωμένη Αφρικανή γυναίκα γέμισε δάκρυα στα μάτια όταν της διάβασα το εδάφιο ότι οι ηλικιωμένοι θα επιστρέψουν στις μέρες της νεότητας τους. (Ιώβ 33:25) Σε μια άλλη περίπτωση, ο αρχηγός ενός χωριού κάλεσε τις 5 γυναίκες του και τα 19 παιδιά του για ν’ ακούσουν αυτό που θέλαμε να πούμε.

Ένα βράδι βρήκαμε μια οχιά στη σκηνή μας και, προφανώς, έπρεπε να απαλλαγούμε απ’ αυτήν προτού μπορέσουμε να κοιμηθούμε. Κοντά σ’ ένα σπίτι, θορυβώδεις γρυλισμοί τράβηξαν την προσοχή μας σε 12 περίπου ιπποπόταμους που λιάζονταν σε μια λιμνούλα στο ποτάμι. Μετά υπήρχαν περιπτώσεις οπότε, μετά από μια μέρα μαρτυρίας περπατώντας με τα πόδια, επιστρέφαμε στη σκηνή και βρίσκαμε πολλά άτομα να περιμένουν για να λάβουν πρώτες βοήθειες επειδή δεν υπήρχαν γιατροί ούτε κλινικές στην περιοχή. Αλλά πάνω απ’ όλα, θυμόμαστε την αγάπη των συγχριστιανών μας και την εκτίμηση τους για τη διευθέτηση που μας κατέστησε ικανούς να ταξιδέψουμε σε περιοχές, μερικές φορές σε πολύ απομακρυσμένα μέρη, και να έχουμε συναναστροφή μαζί τους.

Οι Πλούσιες Ευλογίες Συνεχίζονται

Η ζωή μου σαν δούλου του Ιεχωβά είχε πραγματικά πολλές ανταμοιβές και συγκινήσεις και είχα πολλές ευλογίες και προνόμια. Ένα απ’ αυτά ήταν ότι μπόρεσα να παρακολουθήσω τη Σχολή Γαλαάδ δεύτερη φορά σαν σπουδαστής στην 37η σειρά. Μερικές φορές μπόρεσα να επιστρέψω στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά για να παρακολουθήσω διεθνείς συνελεύσεις. Για 20 περίπου χρόνια η Μάρτζορι κι εγώ υπηρετούμε στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας στη Χαράρε. Στη διάρκεια αυτού του καιρού μερικοί από εκείνους με τους οποίους μελετήσαμε τη Γραφή μαζί βαφτίστηκαν. Αυτοί, με τη σειρά τους, βοήθησαν ακόμη άλλους να πάρουν τη στάση τους με τον Ιεχωβά.

Μετά από πολλά χρόνια ολοχρόνιας υπηρεσίας, φθάνω να εκτιμήσω πληρέστερα τη συμβουλή που προέρχεται από το Θεό μέσω του Λόγου του και της εκκλησίας του λαού του. Πραγματικά, το να ακολουθεί κανείς την κατεύθυνση του Ιεχωβά φέρνει πλούσιες ευλογίες.—Παροιμίαι 10:22.

[Εικόνα στη σελίδα 28]

Η πρώτη μας Αίθουσα Βασιλείας στο Τζάσπερ, της Αλμπέρτα στον Καναδά

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Το «γραφείο» μου σαν επίσκοπος περιφερείας στην Αφρική