‘Ο Ιεχωβά με Αντάμειψε’

Αφήγηση από τον Καρλ Φ. Κλάιν

ΤΙ ευλογίες προέρχονται από το να γνωρίζει κανείς και να υπηρετεί τον Ιεχωβά! Αναλογιζόμενος το παρελθόν, αισθάνομαι σαν το Δαβίδ που είπε: «Θέλω ψάλλει εις τον Κύριον διότι με αντήμειψε». (Ψαλμός 13:6) Αληθινά το έχει κάνει αυτό. Για παράδειγμα, είναι προνόμιό μου να είμαι μέρος του προσωπικού των κεντρικών γραφείων των Μαρτύρων του Ιεχωβά και έχω δει την οικογένεια αυτή να αυξάνει από τον αριθμό των 150 περίπου σε περισσότερους από 3.000. Τι ευλογία ήταν αυτή!

Ωστόσο, προτού ακόμη μάθω την αλήθεια, ο Θεός με είχε ανταμείψει. Η μητέρα μου όχι μόνο ήταν πάρα πολύ υποτακτική και αυτοθυσιαστική, αλλά επίσης πάντα παρέθετε από την Αγία Γραφή όταν μας παρότρυνε ή μας διόρθωνε σαν παιδιά. Θα σας διηγηθώ μερικά πράγματα για εκείνες τις παλιές μέρες.

Αρχίζουμε να Περπατάμε στην Αλήθεια

Η πρώτη μου επαφή με τη Βιβλική αλήθεια συνέβη την άνοιξη του 1917 όταν βρήκα ένα φυλλάδιο που διαφήμιζε μια ομιλία πάνω στο θέμα του άδη. Αυτό το θέμα με ενδιέφερε πάρα πολύ καθώς φαινόταν ότι πάντα έκανα το κακό, και έτσι είχα πολύ μεγάλη ανησυχία σχετικά με το αν θα πήγαινα στον πύρινο άδη όταν θα πέθαινα. Όταν έδειξα το φυλλάδιο αυτό στη μητέρα μου με ενθάρρυνε να πάω, λέγοντάς μου: «Δεν μπορεί να σε βλάψει και απεναντίας θα μπορούσε να σου κάνει και καλό».

Ο Τεντ, ένας από τους μικρότερους αδελφούς μου και εγώ πήγαμε να ακούσουμε την ομιλία που είχε διευθετηθεί από τους Σπουδαστές της Γραφής, όπως ήταν γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τις μέρες εκείνες. Με την Αγία Γραφή και τη λογική, ο ομιλητής έδειξε αποτελεσματικότατα ότι η Βίβλος δε δίδασκε έναν πύρινο άδη. Όλα μου φαίνονταν τόσο λογικά ώστε όταν έφτασα σπίτι φώναξα: «Μαμά δεν υπάρχει πύρινος άδης και το ξέρω αυτό»! Συμφώνησε και αυτή, προσθέτοντας ότι ο μόνος «πύρινος άδης» που υπάρχει είναι εδώ πάνω στη γη, αφού και αυτή είχε υποφέρει πολύ στη ζωή της.

Μια άλλη ομιλία είχε αναγγελθεί για την επόμενη Κυριακή το απόγευμα, αλλά κανείς δε το είπε σε μας που ήμαστε μικρά αγόρια 11 και 10 ετών. Αφού παρακολούθησα το Κατηχητικό και την εκκλησία το πρωί εκείνο, μετά παίξαμε με τα άλλα αγόρια της γειτονιάς. Αλλά όλα φάνηκαν ότι πήγαν στραβά εκείνο το απόγευμα. Αναλογιζόμενος την ανταμειφτική πείρα που είχα την προηγούμενη εβδομάδα, είπα στον εαυτό μου: «Καρλ, ο Θεός προσπαθεί να σου πει ότι δε θα πρέπει να παίζεις, αλλά θα πρέπει να πας να ακούσεις μια ακόμη από εκείνες τις έξοχες Βιβλικές διαλέξεις». Έτσι ο Τεντ και εγώ ξαναπήγαμε, και αυτή τη φορά οι Σπουδαστές της Γραφής μας μίλησαν και μας παρότρυναν να ξανάρθουμε την επόμενη Κυριακή. Συμφωνήσαμε, και από τότε παρακολουθούμε ανελλιπώς τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Αναπολώντας το παρελθόν, είναι εύκολο να δω, πόσο συχνά, ο Ιεχωβά με επέπληττε, σαν να λέγαμε, όταν έκανα κάτι που δεν έπρεπε να κάνω. Υποχρεώθηκα να μάθω ότι η ζωή δεν είναι ποτέ αυτό ΚΑΙ εκείνο αλλά αυτό Ή εκείνο.

Όλα αυτά συνέβηκαν στο Μπλου Άιλαντ, ένα προάστιο του Σικάγο στο Ιλλινόις. (Γεννήθηκα πολύ ασθενικό παιδί στη νοτιοδυτική Γερμανία, και όταν ήμουν πέντε ετών η οικογένειά μου μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες και τελικά εγκαταστάθηκε σ’ εκείνη την κωμόπολη.) Εκεί οι Σπουδαστές της Γραφής έκαναν επίσης μελέτες στα μέσα της εβδομάδας βασισμένες στο βιβλίο Σκιές της Σκηνής του Μαρτυρίου. Αμέσως άρχισα να παρακολουθώ τις μελέτες αυτές και τις βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες, ιδιαίτερα επειδή εκείνος που τις διεξήγαγε χρησιμοποιούσε ένα ομοίωμα της Σκηνής του Μαρτυρίου για να εξηγήσει όλα όσα συζητούνταν. Ωστόσο, χρειάστηκε να περάσει κάποιο χρονικό διάστημα προτού διακρίνω την ανάγκη να διαλέξω ανάμεσα σ’ αυτές τις συναθροίσεις και στη Μεθοδιστική Εκκλησία, της οποίας είχα γίνει μέλος.

Επειδή δεν ήμουν παρά ένα μικρό αγόρι και οι δικοί μου ήταν πολύ φτωχοί, οι Σπουδαστές της Γραφής γενναιόδωρα με εφοδίαζαν με όλα τα απαιτούμενα Γραφικά βοηθήματα. Πόσο απολάμβανα να μαθαίνω την αλήθεια σχετικά με την ψυχή, την Τριάδα, τη Χιλιετή Βασιλεία του Χριστού, κλπ.! Πριν περάσει πολύς καιρός συμμετείχα με χαρά στη διανομή του φυλλαδίου Μηνιαία Έκδοση των Σπουδαστών της Γραφής και του Νέα Της Βασιλείας. Την άνοιξη του 1918 διέκρινα το προνόμιο να κάνω τον καθαγιασμό μου, όπως λεγόταν τότε η αφιέρωση, και να βαφτιστώ. Στο σπίτι, αυτό δε δημιούργησε κανένα πρόβλημα, γιατί η μητέρα μου είχε αναπτύξει ενδιαφέρον γι’ αυτά που μάθαινα, και ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν Μεθοδιστής κήρυκας επί 20 χρόνια, τώρα ταξίδευε πολύ. Ερχόταν στο σπίτι για λίγες μέρες μόνο τρεις ή τέσσερις φορές το χρόνο.

Μια Δοκιμή της Αγάπης για τους Αδελφούς

Τις μέρες εκείνες μας είπαν: ‘Αν θέλετε να παραμείνετε στην αλήθεια, να διαβάζετε κάθε χρόνο τις εφτά Γραφικές Μελέτες’. Βέβαια, ήθελα να παραμείνω στην αλήθεια και συνεπώς διάβαζα αυτούς τους τόμους σ’ όλο το έτος μέχρις ότου ήρθα στο Μπέθελ. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να διαβάζω δέκα σελίδες τη μέρα, κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ εφόσον είχα μια άσβεστη δίψα για την αλήθεια.

Σύντομα μετά το βάφτισμά μου το 1918, η οσιότητά μου στους ομόπιστους Σπουδαστές της Βίβλου τέθηκε σε δοκιμασία. Τότε μαινόταν ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, και παρά το γεγονός ότι οι πιο εξέχοντες αδελφοί είχαν φυλακιστεί άδικα για το θέμα του πολέμου, η ανάγκη για τη Χριστιανική ουδετερότητα δεν είχε εκτιμηθεί πλήρως από εκείνους που τότε λάβαιναν την ηγεσία. Λίγοι οι οποίοι διέκριναν το ζήτημα καθαρά σκανδαλίστηκαν και διαχώρισαν τον εαυτό τους από τους Σπουδαστές της Γραφής, αποκαλώντας τον εαυτό τους Σταθερούς. Με προειδοποίησαν ότι αν θα παρέμενα με τους Σπουδαστές της Γραφής θα έχανα το προνόμιο να είμαι ένα άτομο του «μικρού ποιμνίου» των χρισμένων του Ιησού. (Λουκάς 12:32) Η μητέρα, παρ’ ότι δεν ήταν ακόμη αφιερωμένη, με βοήθησε να πάρω τη σωστή απόφαση. Δεν μπορούσα να δω τον εαυτό μου να φεύγει από εκείνους από τους οποίους είχα μάθει τόσα πολλά, γι’ αυτό αποφάσισα να μείνω μαζί με τους αδελφούς μου τους Σπουδαστές της Γραφής. Αυτό ήταν πραγματικά μια δοκιμή οσιότητας. Από τότε, έχω δει πολλές παρόμοιες δοκιμές οσιότητας. Όταν γίνονται λάθη, εκείνοι που δεν είναι ολοκληρωτικά όσιοι από καρδιάς φαίνεται να τα θεωρούν σαν μια δικαιολογία για να φύγουν από την αλήθεια.—Παράβαλε Ψαλμός 119:165.

Μεγάλη ενθάρρυνση για μένα στις προσπάθειές μου να υπηρετήσω τον Ιεχωβά ήταν η συνέλευση που έκαναν οι Σπουδαστές της Γραφής στο Σήνταρ Πόιντ το 1922. Εκεί ακούσαμε τον Ι.Φ. Ρόδερφορδ (τότε πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά) να κάνει τη διεγερτική έκκληση: «Διαφημίστε, διαφημίστε, διαφημίστε, το Βασιλιά και τη βασιλεία του». Παρά το γεγονός ότι από την αρχή είχα συμμετάσχει σε διάφορες μορφές μαρτυρίας, σ’ αυτή τη συνέλευση ήταν που πήγα από σπίτι σε σπίτι για πρώτη φορά, προσφέροντας Βιβλικά έντυπα με συνεισφορά. Και μου φάνηκε τόσο δύσκολο!

Εξαιτίας αυτού, δε συμμετείχα σε τέτοιου είδους μαρτυρία ξανά μέχρι τη συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο το 1924. Μετά από αυτό υπήρχε τουλάχιστον ένα άτομο που συμμετείχε σ’ αυτή τη δραστηριότητα τακτικά στην τοπική μας εκκλησία. Από τότε έχω φτάσει να εκτιμήσω πόσο ζωτική είναι αυτή η διακονία όχι μόνο για το κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας αλλά επίσης και για την ενίσχυση της πίστης ενός ατόμου και την καλλιέργεια των άλλων καρπών του πνεύματος. (Γαλάτες 5:22, 23) Δεν υπάρχει αμφιβολία σχετικά μ’ αυτό: Η τακτική συμμετοχή στη διακονία αγρού είναι ανταμειφτική με πάρα πολλούς τρόπους.

«Στον Οίκο Μπέθελ θα Παραμείνω Πιστός!»

Οι διευθετήσεις μέσα στην εκκλησία ήταν κάπως διαφορετικές τότε. Ενώ ήμουν ακόμη έφηβος, εκλέχθηκα σαν πρεσβύτερος, διεξήγαγα τη Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας, διευθετούσα για να έρθουν δημόσιοι ομιλητές από το Σικάγο και φρόντιζα ώστε οι ομιλίες αυτές να διαφημίζονται τόσο στις τοπικές εφημερίδες όσο και με φυλλάδια. Μετά από τη συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο το 1924, είδα ότι δεν υπήρχε κανένα εμπόδιο στο δρόμο μου για να κάνω αίτηση για υπηρεσία στα κεντρικά γραφεία του λαού του Ιεχωβά. Η καρδιά μου είχε στραφεί προς αυτή την υπηρεσία Μπέθελ επί αρκετό χρονικό διάστημα, αλλά μια ξαφνική αλλαγή στις περιστάσεις στο σπίτι κατέστησε φανερό ότι αυτή η υπηρεσία δεν ήταν θέλημα του Ιεχωβά για μένα. Ωστόσο, αυτό ήταν παροδικό μόνο, γιατί πράγματι μπήκα στο Μπέθελ στις 23 Μαρτίου 1925.

Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη ώστε, γράφοντας σπίτι, παράφρασα τον ύμνο «Ντίξι»με τα εξής λόγια: «Στη γη Μπέθελ θα παραμείνω πιστός, θα ζω και θα πεθάνω στη γη Μπέθελ!» Μετά από 59 χρόνια εξακολουθώ να αισθάνομαι με τον ίδιο τρόπο σχετικά με το Μπέθελ. Ακόμη, φαίνεται ότι μερικά σχόλια είναι κατάλληλα σχετικά με το πώς έχει ενεργήσει ο Ιεχωβά με μένα κατά καιρούς. Μόνο αφού είχα πάρει την απόφαση να στερηθώ κάτι αν φαινόταν πως δεν το ήθελε ο Ιεχωβά, τότε το αποκτούσα. Αυτό μου υπενθύμιζε τη δοκιμασία του Αβραάμ ως προς το αν ήταν πρόθυμος να θυσιάσει το γιο ‘τον οποίο είχε τόσο αγαπήσει’.—Γένεσις 22:2.

Στην υπηρεσία Μπέθελ, ο πρώτος μου διορισμός ήταν στην αίθουσα στοιχειοθεσίας του εργοστασίου της Εταιρίας στην οδό Κόνκορντ 18 στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Προτού περάσει πολύς καιρός, μεταφέρθηκα στο υπόγειο για να βοηθάω στη λειτουργία του «παλιού θωρηκτού» όπως ονόμαζαν εκείνο τον καιρό το ένα και μοναδικό περιστροφικό πιεστήριο της Εταιρίας. Το χρησιμοποιούσαμε για να εκτυπώνουμε φυλλάδια κατά εκατομμύρια. Τον καιρό εκείνο το καθένα από τα δυο περιοδικά μας εκδιδόταν σε 30.000 αντίτυπα. Σήμερα για το καθένα τεύχος ο μέσος όρος εκτύπωσης είναι για τη Σκοπιά 10.200.000 αντίτυπα και για το Ξύπνα! 8.900.000

Όταν ήμουν παιδί είχα πάρει μαθήματα βιολιού επί δύο χρόνια. Έτσι όταν ήρθα στο Μπέθελ, προθυμοποιήθηκα να παίζω στην ορχήστρα που εξασκούνταν δύο βραδινά την εβδομάδα και εξέπεμπε τα πρωινά της Κυριακής από το ραδιοφωνικό σταθμό της Εταιρίας WBBR. Βλέποντας ότι υπήρχε ανάγκη για έναν βιολοντσελίστα, αγόρασα ένα βιολοντσέλο και άρχισα να παίρνω μουσικά μαθήματα.a Μέχρι το 1927 δέκα από εμάς προσκληθήκαμε να παίζουμε ολοχρόνια στο σταθμό της Εταιρίας στο Στάτεν Άιλαντ. Αυτή ήταν η αρχή με τα μουσικά μου προνόμια τα οποία συνεχίστηκαν στο πέρασμα των ετών.

«Καρλ, Πρόσεχε!»

Πόσο απολάμβανα τη μουσική! Το να μπορώ να αφιερώνω όλο μου το χρόνο σ’ αυτήν ήταν πραγματικά ανταμειφτικό. Ενώ υπηρετούσα στο Στάτεν Άιλαντ, είχα επίσης και το σπάνιο προνόμιο να γνωριστώ καλύτερα με τον Ι. Φ. Ρόδερφορδ, ο οποίος ήταν τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Αυτό συνέβαινε επειδή περνούσε τη μισή εβδομάδα εκεί, καθώς το ειρηνικό περιβάλλον ήταν πιο ευνοϊκό για το γράψιμο—και πόσο πολύ έγραφε!

Ο Αδελφός Ρόδερφορδ ήταν σαν ένας πατέρας με κατανόηση και στοργή για μένα παρ’ ότι επανειλημμένα είχε την ευκαιρία να με επιπλήξει επειδή παραβίαζα κάποιο κανόνα. Ιδιαίτερα θυμάμαι μια φορά όταν μου έκανε μια απότομη παρατήρηση. Την επόμενη φορά που με είδε, είπε χαρούμενα, «Γεια σου Καρλ!» Αλλά επειδή αισθανόμουν ακόμη πληγωμένος, απλώς μουρμούρισα ένα χαιρετισμό. Ανταπάντησε, «Καρλ, πρόσεχε! Ο Διάβολος σε κυνηγάει!» Βρισκόμενος σε αμηχανία, απάντησα, «Δεν έχω τίποτα Αδελφέ Ρόδερφορδ». Όμως εκείνος ήξερε καλύτερα, και γι’ αυτό επανέλαβε την προειδοποίησή του, «Εντάξει, απλώς πρόσεχε. Ο Διάβολος σε κυνηγάει». Πόσο δίκιο είχε! Όταν τρέφουμε μνησικακία ενάντια σε έναν αδελφό, ιδιαίτερα επειδή έχει πει κάτι που έχει το δικαίωμα να το πει στην εκτέλεση των καθηκόντων του, αφήνουμε τον εαυτό μας απροφύλαχτο στις παγίδες του Διαβόλου.—Εφεσίους 4:25-27.

Κάποτε, εξαιτίας κάποιας παρανόησης, αναφέρθηκε εσφαλμένα στον Αδελφό Ρόδερφορδ ότι είχα κάνει μια πολύ επικριτική παρατήρηση σχετικά μ’ αυτόν. Ωστόσο, αντί να αγανακτήσει, παρατήρησε: «Ο Καρλ μιλάει πολύ και λέει πράγματα που δεν τα πιστεύει». Τι έξοχο παράδειγμα για όλους μας στη περίπτωση που θα ακούσουμε κάποιον να λέει μη εγκωμιαστικά πράγματα για μας! Ναι, ο Αδελφός Ρόδερφορδ είχε μεγάλη καρδιά και μεγάλη κατανόηση. Μου το έδειχνε αυτό εμένα από τη μια με το να με δικαιολογεί συνεχώς όταν οι περιστάσεις φαινόταν να το απαιτούν, και από την άλλη με το να ζητάει συγγνώμη σε αρκετές περιπτώσεις όταν απερίσκεπτα είχε κάνει κάτι που με πλήγωσε.b Θα μπορούσε να προστεθεί ότι οι προσευχές του Αδελφού Ρόδερφορδ στην πρωινή λατρεία τον έκαναν επίσης πολύ αγαπητό σε μένα. Παρ’ ότι είχε τόσο ισχυρή φωνή, όταν απευθυνόταν στο Θεό έμοιαζε σαν ένα μικρό αγόρι που μιλούσε στον πατέρα του. Τι έξοχη σχέση με τον Ιεχωβά αποκάλυπτε αυτό! Το να έχεις έναν άνθρωπο με τέτοιο πνευματικό ανάστημα να παίρνει την ηγεσία ήταν πολύ ενισχυτικό για την πίστη μου και αισθανόμουν ότι έτσι ακριβώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα στην οργάνωση του Ιεχωβά.

Πίσω στο Μπρούκλυν

Η παραμονή της ορχήστρας στο Στάτεν Άιλαντ διήρκεσε μόνο δυόμισι χρόνια. Κατόπιν μεταφερθήκαμε στο Μπρούκλυν όπου είχε χτιστεί ένα νέο ραδιοφωνικό στούντιο. Αφού είχα παίξει στην ορχήστρα κάπου δέκα χρόνια, η ορχήστρα διαλύθηκε, και άρχισα πάλι να εργάζομαι στο εργοστάσιο, πρώτα στο βιβλιοδετείο και αργότερα στα πιεστήρια. Αλλά προτού περάσει πολύς καιρός μεταφέρθηκα στο Τμήμα Υπηρεσίας όπου για μερικά χρόνια, ήταν προνόμιό μου να φροντίζω για κάπου 1.250 ειδικούς σκαπανείς—διορίζοντάς τους σε τομείς, απαντώντας στην αλληλογραφία τους, κλπ. Κάθε μήνα επίσης είχα το προνόμιο να συμπληρώνω την έκθεση υπηρεσίας αγρού για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις γύρω χώρες. Τι ευλογίες! Πολύ μεγάλο μέρος από αυτή τη χαρά οφειλόταν στην έξοχη σχέση με τον Αδελφό Τ. Τζ. Σάλλιβαν, ο οποίος ήταν τότε ο επίσκοπος του Τμήματος Υπηρεσίας. Στη διάρκεια της εργασίας μου σ’ αυτό το τμήμα, ο αριθμός των διαγγελέων της Βασιλείας αυξήθηκε από 100.000 σε σχεδόν 375.000 σε όλον τον κόσμο. Τι χαρά να βλέπω ότι από τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν αυξηθεί εφταπλάσια, σε περισσότερο από δυόμισι εκατομμύρια!

Αρχίζοντας με την προεδρία του Ν. Ο. Νορρ ήμουν ευτυχής να βλέπω ότι δινόταν μεγαλύτερη έμφαση στο να γίνει καθένας Μάρτυρας ένας ικανός διάκονος με τα απαιτούμενα προσόντα για να δίνει ομιλίες από πόρτα σε πόρτα. Επίσης τον καιρό εκείνο οι αδελφοί εκπαιδεύονταν να δίνουν δημόσιες ομιλίες. Η αρχή της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα καθώς ο αδελφός μου Τεντ (ο οποίος με είχε συνοδεύσει στην πρώτη εκείνη διάλεξη των Σπουδαστών της Γραφής και ήταν σκαπανέας από το 1931) παρακολούθησε την πρώτη τάξη.c

Αλλαγή Διορισμού

Μια μέρα την άνοιξη του 1950, ο Αδελφός Νορρ προσκάλεσε εμένα και έναν άλλο αδελφό στο γραφείο του και μας ρώτησε αν θα θέλαμε να υπηρετήσουμε στο Τμήμα Συγγραφής. Όταν του είπα ότι δε με πείραζε πού θα υπηρετούσα, με επέπληξε, λέγοντας ότι όταν ένα πρόσθετο προνόμιο υπηρεσίας δίνεται σε ένα άτομο, τότε αυτός θα πρέπει να είναι πρόθυμος να το δεχτεί. Στην πραγματικότητα, όμως, η στάση μου οφειλόταν στην ασταθή υγεία μου, η οποία πάντα ήταν πρόβλημα για μένα απαιτώντας να έχω καλό διαιτολόγιο και να ασκούμαι πολύ. Πράγματι, τίποτα δε θα μου ταίριαζε περισσότερο από το να μπορώ να δαπανώ όλο μου το χρόνο κάνοντας έρευνα και γράφοντας άρθρα, ιδιαίτερα σε Γραφικά θέματα. Αλλά γνώριζα ότι η εργασία αυτή δε θα ήταν εύκολη. Σχετικά με το Τμήμα Συγγραφής, ο Αδελφός Νορρ κάποτε μου είπε: «Εδώ είναι που γίνεται η πιο σημαντική και πιο δύσκολη εργασία».

Το 1951 μερικοί από μας από το Μπέθελ του Μπρούκλυν απόλαυσαν μια μεγάλη πνευματική γιορτή στη συνέλευση του Λονδίνου «Καθαρή Λατρεία». Αφού επίσης παρακολουθήσαμε τη συνέλευση στο Παρίσι, αρκετοί από μας προσκλήθηκαν σε μερικά από τα άλλα τμήματα της Εταιρίας, ανάμεσα στα οποία και στο Βισμπάντεν. Εκεί για πρώτη φορά συνάντησα την Γκρέτε Νάγκερτ η οποία 12 χρόνια αργότερα δέχτηκε την πρότασή μου να γίνει Αδελφή Κλάιν. Αφού υπηρέτησα στο Μπέθελ επί 38 χρόνια σαν άγαμος, πίστεψα ότι θα ήταν καλύτερα για μένα να την έχω σύντροφο της ζωής μου. Από τότε που παντρεύτηκα συμφωνώ με τα λόγια του Σολομώντα, που είπε: «Όστις εύρηκε γυναίκα, εύρηκεν αγαθόν και απήλαυσεν χάριν παρά Κυρίου». (Παροιμίες 18:22) Ναι, και σ’ αυτόν τον τομέα πάλι ο Ιεχωβά με αντάμειψε γιατί η Γκρέτε ήταν μεγάλη βοήθεια για μένα με πάρα πολλούς τρόπους.d

Ο Αδελφός Νορρ—Ένας Μεγαλύτερος Αδελφός

Η σχέση του με τον Αδελφό Ρόδερφορδ ήταν η σχέση ενός στοργικού πατέρα προς το γιο του. Αλλά τώρα εφόσον ο Αδελφός Νορρ ήταν μόλις λίγους μήνες μεγαλύτερος από μένα, οι σχέσεις μας έμοιαζαν περισσότερο με αδέλφια—όπου ο μεγαλύτερος αδελφός έχει την τάση να δυσανασχετεί με τα ελαττώματα του μικρότερου. Η Γκρέτε φιλοσοφούσε πάρα πολύ αυτές τις διαφορές. ‘Στο κάτω-κάτω’ έλεγε, ‘δε θα πρέπει να περιμένει κανείς ότι ένας επιδέξιος διευθυντής και ένας πολύ ρομαντικός μουσικός θα πρέπει πάντοτε να συμφωνούν σε όλα!’ Αλλά για να μη παρανοηθεί η παρατήρηση αυτή, θα πρέπει να προσθέσω ότι ο Αδελφός Νορρ ήταν ο ομιλητής της προτίμησής μου. Κάποτε με αποκάλεσε σκιά του, γιατί πάντοτε πήγαινα ν’ ακούσω τις ομιλίες του. Και ακόμη, του άρεσε η μουσική όπως και σε μένα και επανέφερε την υμνωδία στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις μας. Έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον για την έκδοση του υμνολογίου.—Εφεσίους 5:18-20.

Και εδώ επίσης μπορούσα να διακρίνω ότι ο Ιεχωβά είχε τον κατάλληλο άνθρωπο για να κατευθύνει το έργο Του πάνω στη γη, γιατί ο Αδελφός Νορρ ήταν ένας έξοχος οργανωτής. Ιδιαίτερα εκτιμούσε τη σημασία του σωστού είδους εκπαίδευσης, όπως μπορεί να δει κανείς από τη διευθέτηση που έκανε για τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, την ιεραποστολική σχολή της Γαλαάδ, τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας και τη Σχολή Εισερχομένων στο Μπέθελ.

Όλ’ αυτά μου φέρνουν στο μυαλό ένα σχόλιο που κάποτε έγινε σε μένα από το συντονιστή του τμήματος της Βρετανίας. Αυτός παρατήρησε ότι ο Αδελφός Νορρ είχε τη έξοχη ιδιότητα να μην αφήνει τις προσωπικότητες να τον επηρεάζουν όταν έκανε οργανωτικούς διορισμούς. Αυτό αλήθευε, γιατί αν το είχε κάνει αυτό, εγώ ποτέ δε θα είχα λάβει όλα τα προνόμια που μου επέτρεψε να αποκτήσω σε σχέση με τις συνελεύσεις, τη μουσική, τη συγγραφή, κλπ. Από αυτή την άποψη, ο Αδελφός Νορρ ήταν ένας καλός μιμητής του Ιησού Χριστού. Πώς βεβαιώνεται αυτό; Ποιον αγαπούσε ιδιαίτερα ο Ιησούς; Τον Ιωάννη. Αλλά σε ποιον εμπιστεύθηκε ‘τα κλειδιά της βασιλείας’; Στον Πέτρο, παρά τον αυθορμητισμό του αποστόλου.—Ματθαίος 16:18, 19· Ιωάννης 21:20.

Αληθινά, πόσο ανταμειφτική ήταν η πολιτεία του Ιεχωβά μαζί μου παρά τις αδυναμίες μου και τα ελαττώματά μου! Και ωστόσο, παρά τη μεγάλη εύνοια που απολάμβανα για 50 σχεδόν χρόνια, το μεγαλύτερο προνόμιο βρισκόταν ακόμη μπροστά μου. Το Νοέμβριο του 1974 προσκλήθηκα να γίνω μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η πρόσκληση αυτή με συνάρπασε τόσο πολύ ώστε χρειάστηκα ενθάρρυνση για να τη δεχτώ. Ανάμεσα σε άλλα πράγματα μου είπαν ότι και μερικοί άλλοι είχαν επίσης προσκληθεί. Πράγματι και άλλοι εφτά είχαν προσκληθεί, κι έτσι ο αριθμός των μελών του Κυβερνώντος Σώματος τον καιρό εκείνο αυξήθηκε από 11 σε 18.

Εκείνος ο οποίος παρέσχε την ενθάρρυνση για να δεχτώ τον τελευταίο αυτό διορισμό ήταν ο Φρέντερικ Γ. Φρανς ο οποίος το 1977 είχε διαδεχθεί τον Αδελφό Νορρ σαν πρόεδρος της Εταιρίας. Από τότε που ήρθα στο Μπέθελ, είχα ελκυστεί κοντά του εξαιτίας της Βιβλικής γνώσης και της φιλικής διάθεσής του. Τις πρώτες μέρες συνηθίζαμε να παρακολουθούμε μαζί στη Γερμανική τις συναθροίσεις προσευχής, αίνου και μαρτυρίας. Από τότε μερικοί θεοκρατικοί μου σταθμοί συνδέονται μαζί του. Ένας από αυτούς ήταν να τον συνοδέψω, μαζί με τον αδελφό μου και τη σύζυγό μου, όταν επισκέφθηκε τους αδελφούς μας που υπηρετούσαν κάτω από απαγόρευση στη Δομινικανή Δημοκρατία. Ποτέ πριν ή από τότε δε μου δείχτηκε τόσο θερμή και ολόκαρδη έκφραση Χριστιανικής αγάπης. Σήμαινε τόσα πολλά για τους ομόπιστούς μας εκεί επειδή διακινδυνέψαμε για να μπούμε σε δυσκολίες με τον Τρουχίλλο προκειμένου να τους επισκεφθούμε!

Στα μετέπειτα χρόνια ο Αδελφός Φρανς, η σύζυγός μου και εγώ, μαζί με αρκετούς άλλους, ανάμεσα στους οποίους και ο Α. Ντ. Σρόντερ επισκεφθήκαμε Βιβλικές χώρες και μερικές Νοτιοαμερικάνικες χώρες, ανάμεσα στις οποίες τη Βολιβία, όπου η Γκρέτε είχε υπηρετήσει σαν ιεραπόστολος για περισσότερο από εννέα χρόνια. Το να συνταξιδεύει κανείς με τον Αδελφό Φρανς σήμαινε πρόσθετα προνόμια υπηρεσίας, καθώς επέμεινε να μοιραστεί το βήμα με τους συντρόφους του. Πιο πρόσφατα συμμετείχαμε σε προνόμια συνέλευσης στην Ευρώπη και στην Κεντρική Αμερική. Αναλογιζόμενος το παρελθόν, φαίνεται ότι ο Αδελφός Φρανς ήταν ένας παράγοντας ισορροπίας για μένα. Για παράδειγμα, στη διάρκεια του ταξιδιού μας στις Βιβλικές χώρες, ένας αδελφός από τον όμιλό μας βρέθηκε σε πραγματική δυσκολία με την αστυνομία επειδή έπαιρνε φωτογραφίες σε απαγορευμένη ζώνη προξενώντας μας έτσι καθυστερήσεις. Εγώ εξέφρασα ισχυρή αγανάκτηση αλλά ο Αδελφός Φρανς απλώς χαμογέλασε και είπε: «Νομίζω πως παίρνει το μάθημά του». Και αυτό συνέβαινε! Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία σχετικά με αυτό: Η συναναστροφή μου με τον Αδελφό Φρανς ήταν ένας άλλος τρόπος με τον οποίο ο Ιεχωβά με αντάμειψε.

Δεν Ήταν Όλα «Ομαλά» στη Ζωή Μου

Δεν μπορώ εξάλλου να παραβλέψω τον τρόπο με τον οποίο με αντάμειψε ο Ιεχωβά σε σχέση με το διορισμό μου. Πολύ συχνά μια εργασία πήγαινε πάρα πολύ καλά παρ’ όλο που δεν είχα εγώ τον έλεγχό της. (Παράβαλε Ψαλμός 127:1· 1 Κορινθίους 3:7.) Και αυτό το έχω δει συχνά στην οργάνωση. Για παράδειγμα, κάπου 40 χρόνια πριν, η Εταιρία αγόρασε μια αποθήκη στην οδό Γουίλοου για να την χρησιμοποιούμε σαν γκαράζ. Τώρα αν δεν είχαμε αποκτήσει το ακίνητο εκείνο, δε θα μπορούσαμε να κατασκευάσουμε την υπόγεια διάβαση που συνδέει το κτίριο Τάουερς με το υπόλοιπο συγκρότημα του Μπέθελ. Όταν χρειαστήκαμε περισσότερο χώρο για κατοικίες, μπορέσαμε να αγοράσουμε το ξενοδοχείο Τάουερς. Όταν χρειαστήκαμε περισσότερα γραφεία εκεί, μπορέσαμε να αγοράσουμε το συγκρότημα Σκουίμπ. Και τα κτίρια αυτά βρίσκονται σε απόσταση που μπορεί να περπατήσει κανείς από το Μπέθελ. Πολλά παρόμοια πράγματα έχουν συμβεί προς όφελος της οργάνωσης του Ιεχωβά σε άλλες χώρες.

Εξαιτίας κληρονομημένων αδυναμιών και της αυθόρμητης φύσης μου, η ζωή μου είχε δοκιμασίες και θλίψεις, ανάμεσα στις οποίες μια νευρική κατάρρευση μετά από υπηρεσία εννέα χρόνων στο Μπέθελ. Τον καιρό εκείνο ο Ψαλμός 103 ήταν αληθινά ανακουφιστικός για μένα καθώς και τα λόγια του Παύλου στα εδάφια Ρωμαίους 7:15-25. Θα μπορούσε να προστεθεί ότι είχα πάρα πολλές αναποδιές, όπως το σπάσιμο της επιγονατίδας, κάταγμα σπονδύλων κλπ. Τόσο οι δικές μου αδυναμίες όσο και εκείνες των άλλων έκαναν τη ζωή μου να μην είναι πάντοτε «ομαλή». Αλλά με τη βοήθεια του Ιεχωβά έφτασα να εκτιμήσω το γεγονός ότι ‘αν εκείνος τα επιτρέπει, τότε μπορώ να τα υπομείνω’, όπως δείχνει και το 1 Κορινθίους 10:13. Επίσης ‘όσο λιγότερο ζω για τον εαυτό μου τόσο περισσότερα μπορώ να προσφέρω’. Ανάμεσα σε άλλα μαθήματα που υποχρεώθηκα να μάθω ήταν η ανάγκη να καλλιεργήσω ‘μια στάση αναμονής για το Θεό της σωτηρίας μου’, και να είμαι πρόθυμος να συμπεριφέρομαι σαν ‘μικρότερος’.—Μιχαίας 7:7· Λουκάς 9:48.

Κατόπιν, επίσης, επανειλημμένα είχα λόγους να αισθάνομαι όπως ο Δαβίδ μετά από το περιστατικό σχετικά με τον Νάβαλ. (1 Σαμουήλ 25:2-34) Εκείνος ήταν ευγνώμων στον Ιεχωβά και στην Αβιγαία επειδή τον συγκράτησε για να μη γίνει ένοχος αίματος με το να εξαλείψει όλο το σπιτικό τού Νάβαλ. Ναι, ο Ιεχωβά με έχει συγκρατήσει από του να κάνω πολύ σοβαρά λάθη. Το έχει κάνει αυτό μέσω των αγγέλων του, της πρόνοιάς του και της βοήθειας που παρέσχε όχι μόνο από ώριμους αδελφούς αλλά επίσης από πολλές έξοχες Χριστιανές «Αβιγαίες». Μπορεί να προστεθεί ότι είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά που όταν ήμουν πνευματικά αδύνατος η ευκαιρία να υποχωρήσω στον πειρασμό δε βρισκόταν πολύ κοντά και όταν βρισκόταν ήμουν αρκετά ισχυρός πνευματικά για να μην υποχωρήσω. Με άλλα λόγια, η τάση προς το κακό και η ευκαιρία γι’ αυτό ποτέ δε συναντιούνταν γιατί ο Ιεχωβά γνώριζε ότι στην καρδιά μου πραγματικά ήθελα να κάνω το σωστό πράγμα. Πόσο ευγνώμων είμαι που ο Ιεχωβά δεν ψάχνει να βρει σφάλματα!—Ψαλμός 130:3.

Ούτε μπορώ να παραβλέψω πόσο με αντάμειψε ο Ιεχωβά καθώς και τους άλλους με το να προμηθεύει έξοχη πνευματική τροφή στο πέρασμα των ετών. (Ματθαίος 24:45-47) Δεν υπάρχει αμφιβολία σχετικά με το γεγονός ότι το φως της αλήθειας λάμπει ολοένα και πιο λαμπρά για τους δίκαιους. (Ψαλμός 97:11) Από τότε που άρχισα να παίρνω ‘το γάλα του λόγου’, να μερικές από τις πολλές έξοχες πνευματικές αλήθειες που έφτασε να κατανοήσει ο λαός του Ιεχωβά: ο διαχωρισμός ανάμεσα στην οργάνωση του Θεού και στην οργάνωση του Σατανά· ότι η δικαίωση του Ιεχωβά είναι πιο ουσιώδης από τη σωτηρία των πλασμάτων· ότι οι προφητείες για την αποκατάσταση εφαρμόζονται στον πνευματικό Ισραήλ· ότι η Χριστιανική διαγωγή και το κήρυγμα είναι εξίσου σημαντικά πράγματα· και ότι τα αδύναμα, ατελή πλάσματα σαν κι εμάς μπορούν να κάνουν χαρούμενη την καρδιά του Θεού μας, το απαράμιλλο όνομα του οποίου έχουμε το προνόμιο να φέρουμε σαν Μάρτυρες του Ιεχωβά.—1 Πέτρου 2:2· Παροιμίαι 27:11· Ησαΐας 43:10-12.

Έχω λοιπόν λόγους να αινώ τον Ιεχωβά που με αντάμειψε τόσο πολύ; Και βέβαια έχω!

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Η ορχήστρα του WBBR το 1926, περιλαμβάνοντας τον Κ. Φ. Κλάιν και τον Κ. Γ. Μπάρμπερ

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Ο Ι.Φ. Ρόδερφορδ ήταν σαν πατέρας για μένα

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Με τη Γκρέτε, τη σύζυγό μου—ένας τρόπος με τον οποίο ο Ιεχωβά με αντάμειψε

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Ο Ν. Ο. Νορρ ήταν σαν μεγαλύτερος αδελφός

[Εικόνα στη σελίδα 27]

Ο Φ. Γ. Φρανς—ένας αληθινός φίλος και παράγοντας ισορροπίας