Ερωτήσεις από Αναγνώστες
◼ Ήταν προκαθορισμένο ότι ο Αδάμ και η Εύα θα πέθαιναν, επειδή το Εβραίους 9:27 λέει ότι «είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις»;
Όχι, η δήλωση αυτή δεν έχει να κάνει με τον Αδάμ και την Εύα, οι οποίοι δημιουργήθηκαν με την προοπτική ατέλειωτης ζωής πάνω στη γη. Αν αυτοί υπάκουαν στον Θεό, θα μπορούσαν να ζουν για πάντα. Όχι μόνο δεν ήταν προκαθορισμένος ο θάνατός τους αλλά προέκυψε από τη δική τους εσκεμμένη αμαρτία. (Γένεσις 2:15-17) Τα συμφραζόμενα δείχνουν ότι η κύρια εφαρμογή του εδαφίου Εβραίους 9:27 γίνεται στον αρχιερέα του αρχαίου Ισραήλ, ο οποίος την Ημέρα του Εξιλασμού προσκίαζε τον Ιησού Χριστό.—Εβραίους 4:14, 15.
Το 1915 ρωτήθηκε ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ ο οποίος ήταν τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά για το εδάφιο Εβραίους 9:27. Αναφέρθηκε σ’ αυτά που είχαν δημοσιευθεί προηγουμένως, όπως στο Γραφικαί Μελέται και στο Σκιές της Σκηνής του Μαρτυρίου για Καλύτερες Θυσίες (1899). Το εδάφιο Εβραίους 9:27 εξηγήθηκε σύμφωνα με τα συμφραζόμενα.
Στην επιστολή προς Εβραίους κεφάλαια 8 και 9, ο Παύλος έδειξε ότι πολλές λεπτομέρειες του Μωσαϊκού Νόμου ήταν ‘υπόδειγμα και σκιά των επουρανίων’. (Εβραίους 8:5) Αυτό συνέβαινε ιδιαίτερα σχετικά με τις διαδικασίες θυσιών στην ετήσια γιορτή του Εξιλασμού. Μόνο εκείνη την ειδική μέρα μπορούσε ο αρχιερέας να μπει στο πιο εσωτερικό διαμέρισμα της σκηνής του μαρτυρίου. Ο χώρος αυτός, τα Άγια των Αγίων, καλυπτόταν από μια κουρτίνα, και ο αρχιερέας έπρεπε να προετοιμάσει την είσοδο παρουσιάζοντας ειδικό θυμίαμα. Μετά μπορούσε να μπει μαζί με το αίμα ενός ταύρου και ενός τράγου που προσφέρθηκαν σαν θυσία. Ακόμη κι όταν ο ιερέας ακολουθούσε προσεκτικά όλες τις σαφείς απαιτήσεις, η προκύπτουσα κάλυψη των αμαρτιών των Ισραηλιτών ήταν περιορισμένη σε χρόνο· οι θυσίες έπρεπε να προσφέρονται μια φορά το χρόνο.
Συνεχίζοντας το επιχείρημά του, ο Παύλος είπε ότι «ο Χριστός [ήρθε σαν] αρχιερεύς», αλλά μετά το θάνατο και την ανάστασή του, «δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, . . . αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών». (Εβραίους 9:11, 12, 24) Μήπως έπρεπε να επαναληφθεί αυτή η θυσία; Όχι. Ο Χριστός «άπαξ . . . εφανερώθη». (Εβραίους 9:25, 26· Ρωμαίους 6:9) Έπειτα ο Παύλος είπε: «Και καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις, ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς δια να σηκώση τας αμαρτίας πολλών».—Εβραίους 9:27, 28.
Με αυτήν την ανασκόπηση των συμφραζομένων μπορούμε να κατανοήσουμε τα σχόλια που γίνονται στο εδάφιο Εβραίους 9:27 στο βιβλίο Σκιές της Σκηνής του Μαρτυρίου: «Κάθε φορά που ένας ιερέας έμπαινε μέσα στα Άγια των Αγίων την Ημέρα του Εξιλασμού έβαζε σε κίνδυνο τη ζωή του· γιατί αν η θυσία του ήταν ατελής θα πέθαινε καθώς περνούσε τη δεύτερη κουρτίνα. Δεν θα γινόταν δεκτός ο ίδιος στα Άγια των Αγίων, ούτε θα γίνονταν δεκτές οι ατελείς του θυσίες σαν εξιλέωση για τις αμαρτίες του λαού. Έτσι κάθε αποτυχία σήμαινε το θάνατό του, και την καταδίκη όλων εκείνων για τις αμαρτίες των οποίων προσπαθούσε να κάνει συνδιαλλαγή. Αυτή ήταν η κρίση που αναφέρεται σ’ αυτό το εδάφιο, την οποία περνούσαν κάθε χρόνο οι τυπικοί ιερείς».
Οι Σκιές της Σκηνής του Μαρτυρίου τότε έκαναν μια σύγκριση με τον Χριστό Ιησού, ο οποίος πέθανε θυσιαστικό θάνατο: «Αν η θυσία του ήταν με οποιοδήποτε τρόπο ή σ’ οποιοδήποτε βαθμό ατελής ποτέ δεν θα ανασταινόταν από τους νεκρούς, η ‘κρίση’ της δικαιοσύνης θα απέβαινε εις βάρος του. Αλλά η ανάστασή του, την τρίτη μέρα, απέδειξε ότι το έργο του είχε γίνει τέλεια, ότι άντεξε στη δοκιμασία της θείας κρίσης».
Έτσι, βλέποντας τα συμφραζόμενα, το εδάφιο Εβραίους 9:27 είναι μια παρατήρηση στην ανωτερότητα της ιερατικής υπηρεσίας του Χριστού.
Ωστόσο, είναι επίσης πιθανόν το εδάφιο Εβραίους 9:27 να εκφράζει γενικά την πείρα του ανθρώπου. Αν και ο Αδάμ και η Εύα είχαν τη δυνατότητα της ατέλειωτης ζωής, αυτό δεν αλήθευε για τους απογόνους τους. Ο Αδάμ και η Εύα απέκτησαν παιδιά μόνο μετά την αμαρτία τους. Έτσι, όλοι οι ατελείς απόγονοί τους γεννήθηκαν θνητοί. (Ρωμαίους 5:12· 6:23) Επομένως, ο κληρονομημένος θάνατος στην ανθρωπότητα έρχεται μόνο μια φορά. Αυτό θα αληθεύει ακόμη και στο μέλλον. Αν, μετά την εφαρμογή των ωφελειών της θυσίας του Χριστού στην ανθρωπότητα, και αν στη διάρκεια της μέρας κρίσης του Θεού για χίλια χρόνια, ένας αναστημένος αποδείξει ότι αξίζει αιώνια καταστροφή, ο θάνατος θα προκύψει από τη δική του κακία, όχι από την Αδαμιαία αμαρτία.—Αποκάλυψις 20:13-15.
Ενώ αντίθετα, εκείνοι που προηγουμένως είχαν πεθάνει από την κληρονομημένη αμαρτία, αλλά οι οποίοι αφού αναστηθούν αποδειχτούν πιστοί, θα λάβουν την ευνοϊκή κρίση της αιώνιας ζωής.—Αποκάλυψις 21:3-6.
Συνεπώς, το εδάφιο Εβραίους 9:27 σύμφωνα με τα συμφραζόμενα αναφέρεται στην υπηρεσία του Ιησού σαν αρχιερέα σε αντίθεση με τους αρχιερείς του Ισραήλ. Χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει τη γενική πείρα των ανθρώπων που έχουν κληρονομήσει τον Αδαμιαίο θάνατο. Αλλά δεν υποστηρίζει την αντιγραφική άποψη του προκαθορισμού ότι προτού ακόμη δημιουργηθούν είχε προκαθοριστεί ότι ο Αδάμ και η Εύα θα πέθαιναν.