Θρησκεία και Πολιτική—Σε πορεία Σύγκρουσης;

Η τακτική συνένωσης της πολιτικής και της θρησκευτικής εξουσίας σ’ έναν άντρα, δεν προήλθε από τον Ερρίκο Η΄. Στην εποχή του, σχεδιάστηκε ένα καλά δοκιμασμένο πολιτικό τέχνασμα με σκοπό την προώθηση της εθνικής ενότητας.

Για παράδειγμα, η αρχαία Αιγυπτιακή αυτοκρατορία είχε πολλούς θεούς. «Ο ίδιος ο Φαραώ ήταν ένας από τους θεούς, και μια κεντρική μορφή στη ζωή των υπηκόων του», λέει Το Νέο Λεξικό της Βίβλου. Και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε ένα πάνθεο από θεούς, στους οποίους περιλαμβάνονταν και οι αυτοκράτορες. Ένας ιστορικός περιγράφει τη λατρεία του αυτοκράτορα σαν «την πιο ζωτική δύναμη στη θρησκεία του Ρωμαϊκού κόσμου».

Αλλά παρά το γεγονός ότι οι ενώσεις Εκκλησίας και Πολιτείας χρονολογούνται από αιώνες, οι σύγχρονες εξορμήσεις του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου στην πολιτική τον έχουν φέρει σε μια πορεία σύγκρουσης μ’ αυτούς τους ίδιους των οποίων την εύνοια επιζητεί. Γιατί; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, ας ρίξουμε τώρα μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος αναμίχθηκε αρχικά στην πολιτική.

Αληθινή Χριστιανοσύνη—Μια Αντίθεση

Ο Ιησούς Χριστός, ο ιδρυτής της Χριστιανοσύνης, απέρριψε κάθε πολιτική εξουσία. Σε μια τουλάχιστον περίπτωση, οι άνθρωποι ενθουσιασμένοι από τα θαύματα του, προσπάθησαν με τη βία να τον κάνουν βασιλιά, αλλά εκείνος «ανεχώρησε πάλιν εις το όρος αυτός μόνος». (Ιωάννης 6:15) Όταν ο Ρωμαίος κυβερνήτης τον ρώτησε αν ήταν βασιλιάς, ο Ιησούς απάντησε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, δια να μη παραδοθώ εις τους Ιουδαίους».—Ιωάννης 18:36.

Ο Ιησούς είπε περαιτέρω στους μαθητές του: «Επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, δια τούτο σας μισεί ο κόσμος». (Ιωάννης 15:19) Έτσι, οι πρώτοι Χριστιανοί δεν εκτρέπονταν εξαιτίας κοινωνικών ή πολιτικών προβλημάτων. Η δουλεία, για παράδειγμα, ήταν τότε ένα κύριο πρόβλημα, αλλά οι Χριστιανοί δεν αγωνίστηκαν για να την καταργήσουν. Αντίθετα, οι Χριστιανοί δούλοι διατάχτηκαν να υπακούνε στους κυρίους τους.—Κολοσσαείς 3:22.

Αντί να ασχολούνται στην πολιτική, οι πρώτοι αυτοί Χριστιανοί άρχισαν να κάνουν το έργο κηρύγματος σχετικά με «την βασιλείαν του Θεού». (Πράξεις 28:23) Μέσα σε λίγες μόνο δεκαετίες, το άγγελμα τους έφτασε στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου. (Κολοσσαείς 1:23) Και ποια ήταν τα αποτελέσματα; Χιλιάδες άνθρωποι ανταποκρίθηκαν και έγιναν πνευματικοί ‘αδελφοί και αδελφές’. (Ματθαίος 23:8, 9) Οι Ιουδαίοι και οι Εθνικοί που έγιναν Χριστιανοί έπαυσαν τις εχθρότητες τους. Μεταξύ των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών εξαφανίστηκαν ακόμη μεγαλύτερες διαφορές, εξαιτίας της ‘ένθερμης αγάπης’ που είχαν οι Χριστιανοί μεταξύ τους.—1 Πέτρου 4:8.

Η Χριστιανική αγάπη, όμως, εκτεινόταν και στους εχθρούς τους ακόμη. (Ματθαίος 5:44) Γι’ αυτό, αρνούνταν να καταταγούν στα στρατεύματα του Καίσαρα. ‘Αλλά’, μερικοί μπορεί να ισχυριστούν, ‘δεν είπε ο Ιησούς, «Απόδοτε . . . τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα»^’; Ναι. Μήπως όμως ο Ιησούς μιλούσε για στρατιωτική υπηρεσία; Όχι, απλώς εξέταζε το ζήτημα αν έπρεπε να ‘πληρώνονται φόροι στον Καίσαρα ή όχι’. (Ματθαίος 22:15-21) Έτσι, οι Χριστιανοί πλήρωναν τους φόρους τους. Αλλά θεωρούσαν τη ζωή τους αφιερωμένη στον Θεό και αρνούνταν να βλάψουν το συνάνθρωπο τους.

Έγινε Φίλος του Κόσμου

‘Δείτε όμως τον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο σήμερα’, μερικοί μπορεί να πουν. Είναι απελπιστικά διαιρεμένος και τα μέλη του συχνά αλληλοσφάζονται και ο κλήρος του έχει εμπλακεί στην πολιτική. Τι συνέβη στη Χριστιανοσύνη;^’ Ο Ιησούς προειδοποίησε ότι ψεύτικοι Χριστιανοί θα ‘σπέρνονταν’ ανάμεσα στους αληθινούς Χριστιανούς. (Ματθαίος 13:24-30) Και ο Παύλος προφήτευσε: «Εξεύρω τούτο, ότι . . . θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς . . . και . . . θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών».—Πράξεις 20:29, 30.

Και στον πρώτο αιώνα ακόμη είχε αρχίσει η τάση αυτή. Ο μαθητής Ιάκωβος έκρινε αναγκαίο να γράψει τα εξής περιγραφικά λόγια: «Είστε σαν άπιστες σαν μοιχαλίδες σύζυγοι· δεν καταλαβαίνετε ότι κάνοντας τον κόσμο φίλο σας κάνετε τον Θεό εχθρό σας,-» (Ιακώβου 4:4, Η Βίβλος της Ιερουσαλήμ· ο πλάγιος τύπος γραμμάτων δικός μας.) Πολλοί προτίμησαν να αγνοήσουν αυτή τη θεία συμβουλή—τόσο πολύ ώστε τον τέταρτο αιώνα ένας λύκος με ένδυμα προβάτου, ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, μπόρεσε να συμβιβάσει περαιτέρω τη διεφθαρμένη «Χριστιανοσύνη» με το να την κάνει επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αλλά με το να γίνει ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος ‘φίλος του κόσμου’, έγινε εχθρός του Θεού. Τελικά η σύγκρουση έγινε αναπόφευκτη.

Μέχρι τον 13ο αιώνα, η Εκκλησία, την οποία κυβερνούσε ο «πάπας» ή «πατέρας» της, είχε φτάσει στον «κολοφώνα της εξουσίας της», θέτοντας το θεμέλιο για ένα πιο στενό γάμο Εκκλησίας και Πολιτείας. Ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ πείστηκε ότι «ο Κύριος έδωσε στον Πέτρο τη διακυβέρνηση όχι μόνο της Διεθνούς Εκκλησίας αλλά και τη διακυβέρνηση ολόκληρου του κόσμου». (Ο πλάγιος τύπος γραμμάτων δικός μας.) Ο καθηγητής της ιστορίας Τ. Φ. Τάουτ συνεχίζει στο βιβλίο Η Αυτοκρατορία και ο Παπισμός: «Το έργο του Ιννοκέντιου ήταν έργο ενός εκκλησιαστικού πολιτικού άντρα, . . . στέφοντας και καθαιρώντας βασιλείς και αυτοκράτορες σύμφωνα με τη θέληση του». Αλλά ο ίδιος συγγραφέας προσθέτει: «Όσο πιο πολιτική γινόταν η παπική εξουσία, τόσο περισσότερο δυσκολευόταν να κρατήσει το κύρος της σαν την πηγή του νόμου, της ηθικής, της θρησκείας».

Θρησκεία και Πόλεμος

Ο πόλεμος είναι πολιτική σε πιο βίαιη κλίμακα. Ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄, όμως, διοργάνωσε προσωπικά μια στρατιωτική εκστρατεία ενάντια στους Αλβιγινούς της νότιας Γαλλίας. Αυτό οδήγησε στη φρικτή σφαγή χιλιάδων στη Μπεζιέρ το 1209 και στο μαζικό κάψιμο των θυμάτων της Ιεράς Εξέτασης. Μια σταυροφορία, που αρχικά προοριζόταν για την Παλαιστίνη, στράφηκε αλλού, εξαιτίας πολιτικής ραδιουργίας, για να περιλάβει την Κωνσταντινούπολη. Εκεί, οι «Χριστιανοί» ιππότες μετέσχαν σε μια «ειδεχθή τριήμερη λεηλασία, φόνους, λαγνείες και ιεροσυλίες». Πάνω σε ποιους; Σε «συγχριστιανούς»! Ένας ιστορικός λέει: «Οι ίδιες οι εκκλησίες λεηλατήθηκαν αδίστακτα».

Οι αντιχριστιανικές μέθοδοι της Εκκλησίας οδήγησαν τελικά στο κάρφωμα των προκλητικών θέσεων του Μαρτίνου Λούθηρου στην πόρτα της εκκλησίας του πύργου στο Βίτενμπεργκ το 1517—κι έτσι άρχισε η Μεταρρύθμιση. Αλλά, ο Χ. Α. Λ. Φύσερ, λέει στο βιβλίο Ιστορία της Ευρώπης: «Το νέο θρήσκευμα . . . εξαρτιόταν πάρα πολύ από την πριγκιπική και κυβερνητική εύνοια». Η Γερμανία διαιρέθηκε πολιτικο-θρησκευτικά. Στη Γαλλία, οι Καλβινιστές παρόμοια αναμίχθηκαν με τους πολιτικούς ηγέτες. Οι θρησκευτικοί πόλεμοι που επακολούθησαν διεξάχθηκαν συνεπώς όχι μόνο για θρησκευτική ελευθερία αλλά και εξαιτίας του «ανταγωνισμού που υπήρχε μεταξύ Προτεσταντών και Καθολικών ευγενών για τον έλεγχο του Στέμματος». Γι’ αυτό, η ιστορία της θρησκείας στην Ευρώπη είναι γραμμένη με αίμα!

Ο 20ός αιώνας άρχισε με τη μάχη των Βρετανών υπηκόων και των Μπόερ στη Νότια Αφρική. Οι κληρικοί και από τις δυο μεριές έριχναν λάδι στη φωτιά με «παρακινήσεις από τον άμβωνα». Ο ιστορικός Ρ. Κρούγκερ λέει: «Ο όγκος της φωνής από τη δέηση που απευθυνόταν στον ουρανό από οποιαδήποτε πλευρά στην πορεία του πολέμου ταίριαζε με την ποικιλία των δογμάτων». Οι λευκοί «Χριστιανοί» σφάζονταν μεταξύ τους ενώ ζητούσαν από τον Θεό να τους βοηθήσει σ’ αυτό!

Το υπόδειγμα αυτό επαναλήφθηκε σε τεράστια κλίμακα το 1914 όταν τα Γερμανικά στρατεύματα όδευαν για το Βέλγιο φορώντας ζώνες, χαραγμένες με τις λέξεις «Γκοτ μιτ ουνς» (Ο Θεός μαζί μας). Και στις δυο πλευρές η Εκκλησία έκανε πολλές προσευχές για νίκη και ήταν δριμύτατη στην εξύβριση του εχθρού.

Πλήθη ανθρώπων απογοητεύθηκαν από το ρόλο που έπαιξε η θρησκεία στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποκαλώντας τη θρησκεία «το όπιον του λαού», οι αθεϊστές και οι κομμουνιστές πολλαπλασιάστηκαν. Παρ’ όλ’ αυτά, ο κλήρος συνέχισε να αναμιγνύεται στην πολιτική υποστηρίζοντας Φασίστες δικτάτορες όπως τον Μουσσολίνι και τον Φράνκο. Το 1933 η Καθολική Εκκλησία συνήψε μάλιστα ένα κονκορδάτο με τους Ναζιστές. Ο Καρδινάλιος Φάουλχάμπερ έγραψε στον Χίτλερ: «Αυτή η χειραψία με τον Παπισμό . . . είναι κατόρθωμα αμέτρητης ευλογίας . . . Είθε ο Θεός να προστατεύει τον Καγκελάριο του Ράιχ [Χίτλερ]».

Ακόμη και η πιθανότητα ενός άλλου παγκόσμιου πολέμου δεν έκανε τον κλήρο να αλλάξει άποψη για την πολιτική. Παρατηρείται πρόσφατα μια τάση από μερικές εκκλησίες να αποκλίνουν προς την αριστερή πολιτική παράταξη. Ένας συγγραφέας λέει: «Η τελευταία γενιά των θεολόγων από τη Λατινική Αμερική . . . επιμένει ότι ο Μαρξισμός είναι η αναπόφευκτη πολιτική διατύπωση της Χριστιανοσύνης». Αλλά η Βίβλος προειδοποιεί: «Επειδή έσπειραν άνεμον, δια τούτο θέλουσι θερίσει ανεμοστρόβιλον».—Ωσηέ 8:7.

Θερίζοντας Ανεμοστρόβιλο

Η Βίβλος αναγγέλλει μια σοβαρή προειδοποίηση: Μια τρομερή σύγκρουση έρχεται ανάμεσα στη θρησκεία και στην πολιτική. Στην Αποκάλυψη κεφάλαιο 17 η Βίβλος απεικονίζει την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας βαμμένη με αίμα σαν μια ‘μεγάλη πόρνη που κάθεται πάνω σε πολλά νερά’. Αυτά τα ‘νερά’ εξεικονίζουν ‘λαούς και έθνη’. (Εδάφια 1, 15) Η πόρνη ονομάζεται «Βαβυλών η Μεγάλη, η μήτηρ των πόρνων και των βδελυγμάτων της γης», και είναι «μεθύουσα εκ του αίματος των αγίων». (Εδάφια 5, 6) «Βαβυλών» είναι ένα κατάλληλο όνομα για την οργανωμένη ψεύτικη θρησκεία, εφόσον πολλές από τις διδασκαλίες της πηγάζουν από την αρχαία πόλη της Βαβυλώνας.a Έχει αποκτήσει τη φήμη της φόνισσας εξαιτίας τού ότι διώκει τους αληθινούς Χριστιανούς σ’ όλους τους αιώνες.

Η παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας απεικονίζεται επίσης να ιππεύει πάνω σ’ ένα θηρίο με «κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα . . . [τα οποία] είναι δέκα βασιλείς». (Εδάφια 3, 12) Προηγούμενα άρθρα αυτού του περιοδικού έχουν προσδιορίσει την ταυτότητα αυτού του «θηρίου» σαν το όργανο στο οποίο έχει ανατεθεί η διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Οι εκκλησίες έχουν γίνει επίσημα γνωστές ότι υποστηρίζουν αυτό τον οργανισμό. Τον Οκτώβριο του 1965, ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄ χαρακτήρισε τον ΟΗΕ σαν «την τελευταία ελπίδα για ομόνοια και ειρήνη». Το 1979, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ μίλησε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Χωρίς να αναφέρει τίποτα για τον Χριστό ή τη Βασιλεία του, μίλησε για τον ΟΗΕ σαν «την υπέρτατη οργάνωση για ειρήνη και δικαιοσύνη».

Αλλά γιατί αυτή η ένωση θρησκείας και ΟΗΕ είναι τόσο επικίνδυνη; Επειδή «τα δέκα κέρατα, . . . [και] το θηρίον . . . ούτοι θέλουσι μισήσει την πόρνην και θέλουσι κάμει αυτήν ηρημωμένην και γυμνήν, . . . και αυτήν θέλουσι κατακαύσει εν πυρί». (Εδάφιο 16) Επομένως η ψεύτικη θρησκεία οδηγείται κατευθείαν σε μια καταστροφική σύγκρουση με την πολιτική. Επειδή θα απογυμνωθεί και θα αποκαλυφθεί η δυσώδης ακαθαρσία της, θα καταστραφεί ολοσχερώς.

Αυτό θα είναι το έναυσμα για τη ‘μεγάλη θλίψη’ για την οποία μίλησε ο Ιησούς και η οποία θα κορυφωθεί στη μάχη του Αρμαγεδδώνα. Ο Χριστός, υποστηριζόμενος από ακαταμάχητες ουράνιες στρατιές, θα «συντρίψει και συντελέσει» το παγκόσμιο σύστημα του Σατανά, αφήνοντας μόνο τους ‘πραείς για να κληρονομήσουν τη γη’. Αυτοί θα είναι οι αληθινοί Χριστιανοί οι οποίοι, μεταξύ άλλων, έχουν κρατηθεί μακριά από τη διαιρετική πολιτική.—Ματθαίος 24:21· Δανιήλ 2:44· Ψαλμός 37:10, 11· Ματθαίος 5:5· Αποκάλυψις 6:2· 16:14-16.

Αν θλίβεστε με τα παθήματα και το όνειδος που έχει φέρει η ψεύτικη θρησκεία στο όνομα του Θεού, τι πρέπει να κάνετε τώρα; Η Βίβλος προστάζει: «Εξέλθετε εξ αυτής [από την ψεύτικη θρησκεία] ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσετε εις τας αμαρτίας αυτής». (Αποκάλυψις 18:4) Μόνο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παροτρύνουν τους ανθρώπους να προσέξουν την προσταγή αυτή. Σαν τους πρώτους Χριστιανούς, απέχουν από τον πόλεμο και την πολιτική κι έτσι δεν θα βρεθούν στη γραμμή για καταστροφή όταν η θρησκεία συγκρουστεί με την πολιτική. Γι’ αυτό, πλησιάστε τους. Με χαρά θα σας δείξουν πώς να βρείτε τη «στενή πύλη» που δεν οδηγεί στην καταστροφή αλλά στην αιώνια ζωή.—Ματθαίος 7:13, 14· Ιωάννης 17:3.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 6]

Το 1914, σε μια αγία τράπεζα από βαρέλια στα σκαλοπάτια της εκκλησίας του Αγίου Παύλου, ο Επίσκοπος του Λονδίνου διήγειρε τον πατριωτισμό στα Βρετανικά στρατεύματα