Ερωτήσεις από Αναγνώστες

◼ Είναι το υπόλοιπο των χρισμένων του Κυρίου πάνω στη γη μέρος της ουράνιας, όμοιας με σύζυγο οργάνωσης του Ιεχωβά, της «άνω Ιερουσαλήμ»;

Μπορεί να λεχθεί ότι οι χρισμένοι πάνω στη γη είναι το ορατό μέρος της οργάνωσης του Θεού, της παγκόσμιας οικογένειας των νοημόνων πλασμάτων του.

Σαν άτομα που έχουν ‘αναγεννηθεί’, αυτοί γίνονται πνευματικοί γιοι του Ιεχωβά. (Ιωάννης 3:3, 5· Ρωμαίους 8:15-17) Ο Ιεχωβά είναι ο Πατέρας τους. Ωστόσο έχουν επίσης και μια ‘μητέρα’, γιατί ο απόστολος Παύλος έγραψε ότι «η δε άνω Ιερουσαλήμ . . . είναι μήτηρ . . . ημών». Αυτό πρέπει να αναφέρεται σε μια ουράνια οργάνωση όσιων πνευμάτων τους οποίους ο Ιεχωβά θεωρεί σαν συμβολική «σύζυγο». (Γαλάτας 4:26) Όταν οι χρισμένοι Χριστιανοί λαβαίνουν την ουράνια αμοιβή τους, στην πραγματικότητα παίρνουν τη θέση τους σ’ αυτή την ουράνια οργάνωση.—Αποκάλυψις 4:4· 14:1-5.

Το χρισμένο υπόλοιπο πάνω στη γη δεν είναι ακόμη κατά γράμμα μέρος της «άνω Ιερουσαλήμ». Αλλά λόγω της μοναδικής θέσης που κατέχουν ως πνευματικοί γιοι με την προοπτική της ουράνιας ζωής, και επειδή αντιπροσωπεύουν την ουράνια «σύζυγο» του Θεού, μερικές φορές ο Ιεχωβά τους περιλαμβάνει με έναν αντανακλαστικό τρόπο στις οδηγίες, προφητείες, υποσχέσεις, και λόγια παρηγοριάς που απευθύνει στην όμοια με σύζυγο οργάνωσή του στον ουρανό.

Μπορούμε να το παραλληλίσουμε αυτό με λόγια που είχαν σχέση με τον αρχαίο Ισραήλ. Μέσω του Ησαΐα, ο Ιεχωβά περιέγραψε μια γυναίκα με δεσμά, στο χώμα, που χρειαζόταν να ξυπνήσει και να εκπέμψει φως. (Ησαΐας 51:9, 14· 52:1, 2· 60:1) Οι συνθήκες αυτές δεν υπήρξαν ανάμεσα στους όσιους πνευματικούς γιους του Ιεχωβά που αποτελούν την ουράνια ‘γυναίκα’ του. Ωστόσο, υπήρξαν στο έθνος Ισραήλ. Όταν οι Ισραηλίτες απελευθερώθηκαν από τη δουλεία στη Βαβυλώνα το 537 π.Χ., αφυπνίστηκαν, σηκώθηκαν από το χώμα, και άρχισαν να αντανακλούν το φως του Ιεχωβά. Η ανοικοδομημένη Ιερουσαλήμ (που συμβόλιζε το έθνος) ήταν σαν μια σύζυγος η οποία είχε εγκαταλειφθεί αλλά η οποία τώρα είχε αποκατασταθεί και παρήγαγε παιδιά, τους Ιουδαίους στο αναζωογονημένο έθνος. (Ησαΐας 54:1-8· 60:1-22· 66:7-14) Έτσι, τα λόγια του Ησαΐα για την κατάσταση της ‘γυναίκας’ (της οποίας ‘ο συζυγικός κάτοχος’ ήταν ο Ιεχωβά) περιλάμβαναν το επίγειο έθνος που την αντιπροσώπευε.

Τώρα ας στρέψουμε την προσοχή μας στο πνευματικό έθνος το οποίο θα δεχόταν ο Θεός όταν αυτός (και η ουράνια ‘γυναίκα’ του) θα έπαυαν να χρησιμοποιούν το σαρκικό Ισραήλ. (Γαλάτας 6:16) Αφού ήταν για πολλούς αιώνες «στείρα», η «άνω Ιερουσαλήμ» άρχισε να παραγάγει πνευματικούς γιους. Ο πρώτος που παράχθηκε ήταν ο Ιησούς, το 29 μ.Χ., και ακολούθησαν 144.000 άλλοι, αρχίζοντας με τους αποστόλους και φτάνοντας μέχρι την εποχή μας. (Γαλάτας 4:21-31) Για μια σύντομη χρονική περίοδο στο πρώτο μέρος αυτού του αιώνα, το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών ενέδωσε στις πιέσεις και ήρθε, σαν να λέγαμε, σε αιχμαλωσία. Έπειτα, το 1919, απελευθερώθηκαν από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία σαν ένα νεογέννητο έθνος σε μια πνευματική γη. Έτσι, μπορούμε να δούμε ότι τα προφητικά λόγια του Ησαΐα σχετικά με την αρχαία Ιερουσαλήμ βρίσκουν ένα παράλληλο στον πνευματικό Ισραήλ πάνω στη γη.

Εξετάστε επίσης τα εδάφια Αποκάλυψις 12:1-17. Στο τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914, η ουράνια ‘γυναίκα’ του Θεού παρήγαγε την κυβέρνηση της Βασιλείας σαν ένα «παιδίον άρρεν». Ο εξουθενωμένος Σατανάς ‘οργίσθηκε εναντίον της γυναίκας’. Αλλά δεν επιτέθηκε άμεσα εναντίον στην όμοια με σύζυγο οργάνωση του Θεού στον ουρανό, στον οποίο δεν είχε πια πρόσοδο. Αντίθετα, ο Σατανάς διεξήγαγε πόλεμο «με τους λοιπούς του σπέρματος αυτής» που την αντιπροσωπεύουν εδώ πάνω στη γη.

Έτσι, όπως συνέβη στο παρελθόν με τον επίγειο Ισραήλ, το ίδιο συμβαίνει και με τον πνευματικό Ισραήλ. Η κατάσταση της «άνω Ιερουσαλήμ» αντανακλάται ανάμεσα στα παιδιά της πάνω στη γη. Στην πραγματικότητα, οι εντολές, η διόρθωση, η παρηγοριά και οι υποσχέσεις που απευθύνονται στην ουράνια γυναίκα του Ιεχωβά, επηρεάζουν πρωτίστως αυτούς πάνω στη γη οι οποίοι την αντιπροσωπεύουν και οι οποίοι έχουν την προοπτική να αποτελέσουν μέρος της ουράνιας οργάνωσης του Θεού.

◼ Γίνονται μέρος της παγκόσμιας οργάνωσης του Ιεχωβά όσοι ανήκουν στον ‘πολύ όχλο’;

Τώρα, πριν από τη ‘μεγάλη θλίψη’, όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υπηρετούν ευτυχισμένα τον Θεό με ενότητα. (Ματθαίος 24:21) Δεν υπάρχει καμιά διαίρεση εξαιτίας του γεγονότος ότι ένας μικρός αριθμός είναι χρισμένοι από το πνεύμα και αποβλέπουν να πάνε στον ουρανό, ενώ η πλειονότητα έχει την ελπίδα για αιώνια ζωή σε έναν επίγειο παράδεισο. Όπως έδειξε ο Ιησούς, τόσο τα «πρόβατα» όσο και τα «άλλα πρόβατα» ενώνονται σε «μία ποίμνη». (Ιωάννης 10:11, 16) Έτσι, η παρούσα οργάνωση των δούλων του Ιεχωβά αποτελείται από άτομα που ανήκουν και στις δυο ομάδες, και έχουν τις δυο προοπτικές.

Ο Ιεχωβά προείδε ότι η γυναίκα του θα απολάμβανε τέτοια ευημερία. Έδειξε ότι άνθρωποι από όλα τα έθνη, που δεν είναι πνευματικοί Ισραηλίτες, θα συνάγονταν σε μεγάλους αριθμούς. (Ησαΐας 60:1-22· 61:5-9) Το βιβλίο της Αποκάλυψης περιγράφει ‘έναν πολύν όχλο, τον οποίο κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε να αριθμήσει, από όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες, να στέκονται μπροστά στο θρόνο και μπροστά στο Αρνίο’. Αυτοί είναι εκείνοι που έχουν επίγειες ελπίδες, όχι εκείνοι από το πνευματικό έθνος των χρισμένων οι οποίοι αντιπροσωπεύουν ειδικά την παγκόσμια οργάνωση του Ιεχωβά σήμερα. Όμως, ο ‘πολύς όχλος’ στέκεται μπροστά στο θρόνο του Θεού και στο Αρνίο με στολές λευκές επειδή τις έπλυναν στο αίμα του Αρνίου. Τι θαυμάσια υπόσταση έχουν αυτοί ακόμη και τώρα!—Αποκάλυψις 7:9-17.

Αυτοί που ανήκουν στον ‘πολύ όχλο’ δοκιμάζονται ως προς την ακεραιότητά τους. Η συνεχής τους πιστότητα τώρα και στη διάρκεια της Χιλιετούς Βασιλείας και στην τελική δοκιμή θα οδηγήσει στο να ανακηρυχθούν από τον Ιεχωβά δίκαιοι σαν τέλειοι άνθρωποι, μαζί με τους αναστημένους οι οποίοι θα γίνουν μέρος των ‘άλλων προβάτων’ του Ιησού. Αφού με αυτόν τον τρόπο θα ‘ελευθερωθούν από τη δουλεία στη φθορά’, θα απολαμβάνουν «την ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού». (Ρωμαίους 8:21) Τότε αυτοί θα είναι, όπως ήταν αρχικά ο Αδάμ και η Εύα, το ορατό μέρος της παγκόσμιας οργάνωσης του Ιεχωβά. Θα είναι οι τέλειοι νοήμονες απόγονοι του Ιεχωβά και της όμοιας με σύζυγο οργάνωσής του στον ουρανό.

◼ Λαβαίνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά την ίδια σταθερή στάση σχετικά με τη λαιμαργία μεταξύ των μελών τους όπως κάνουν και για τη βλαβερή συνήθεια της χρήσης καπνού;

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υιοθετούν μια στάση εναντίον της χρήσης καπνού που βασίζεται στην Αγία Γραφή, και δέχονται με τον ίδιο τρόπο τη Γραφική καταδίκη της λαιμαργίας.

Πιστεύουν ότι το κάπνισμα παραβιάζει τις αρχές της Αγίας Γραφής. Το κάπνισμα περιλαμβάνει τη βλαβερή έξη της νικοτίνης. Επιπλέον, είναι αφύσικο να εισπνέουμε καπνό. Το κάπνισμα μολύνει το σώμα, προκαλεί προβλήματα υγείας, και έχει συντομεύσει ζωές που έπρεπε να είχαν χρησιμοποιηθεί για να αινούν τον Θεό. Το κάπνισμα μολύνει επίσης επικίνδυνα τον αέρα που αναπνέουν οι άλλοι· ασφαλώς, αυτό δεν είναι αγάπη για τον πλησίον.—2 Κορινθίους 7:1· Ρωμαίους 12:1· Μάρκος 12:33.

Αλλά, τι θα πούμε για τη λαίμαργη πολυφαγία; Στην ουσία, η Αγία Γραφή καταδικάζει τη λαιμαργία, που είναι άπληστη, αχόρταγη υπερβολή στο φαγητό, ή πολυφαγία. Ο Ισραηλίτης γιος που ήταν ένας αμετανόητος «λαίμαργος και μέθυσος» έπρεπε να εκτελεστεί. (Δευτερονόμιον 21:18-21) Οι Παροιμίες προειδοποιούν εναντίον της ‘συναναστροφής με λαίμαργους’. (Παροιμίαι 28:7· 23:20, 21, ΜΝΚ) Η λαιμαργία είναι επίσης εσφαλμένη επειδή μας λέγεται ότι «πλεονέκται [άπληστοι (ΜΝΚ)]» δεν θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού. (1 Κορινθίους 6:9, 10· παράβαλε 1 Πέτρου 4:3· Φιλιππησίους 3:18, 19.) Οι Χριστιανοί επίσκοποι χρειάζεται να είναι ‘εγκρατείς’, όχι «γαστέρες αργαί [αργόσχολοι λαίμαργοι (ΜΝΚ)]». (Τίτον 1:8, 12) Αυτό είναι τόσο σοβαρό που μερικοί επίσκοποι έχουν διαγραφεί εξαιτίας της ακατάσχετης πολυφαγίας τους.

Ωστόσο, θα πρέπει να παραδεχτούμε, ότι δεν είναι εύκολο να καθορίσουμε πότε υπάρχει λαιμαργία. Το φαγητό (σε αντίθεση με την εισπνοή του καπνού) είναι κάτι το φυσιολογικό και κατάλληλο. Και το ότι κάποιο άτομο είναι παχύ δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε είναι λαίμαργο· ένα πολύ αδύνατο άτομο μπορεί να είναι λαίμαργο. Η Βίβλος δεν καταδικάζει το να είναι κάποιος βαρύτερος του κανονικού αλλά, μάλλον, το να τρώγει υπερβολικά, το οποίο μπορεί να καταλήξει ή και να μην καταλήξει σε παχυσαρκία.

Μερικά άτομα έχουν υπερβολικό βάρος εξαιτίας αδενικών ανωμαλιών ή αρρώστιας, αν και η Καθηγήτρια Τζούντιθ Ρόντιν ισχυρίζεται ότι μόνο «5 τοις εκατό από όλες τις περιπτώσεις παχυσαρκίας προξενούνται πρωταρχικά από ιατρικά προβλήματα». Η κληρονομικότητα μπορεί να κάνει ένα άτομο να είναι παχύ. Ο Δρ Γουίλλιαμ Μπένετ σχολιάζει: «Πολλοί παχείς άνθρωποι διατηρούν το βάρος τους τρώγοντας σχεδόν τόσο όσο τρώει ένα άτομο με συνηθισμένο βάρος . . . Διαφέρει ο μεταβολισμός τους». Μερικοί επιστήμονες είναι μάλιστα της γνώμης ότι αν ένα παχύ άτομο τρώει λιγότερο, το σώμα μεταβάλλει τον μεταβολικό του ρυθμό ώστε να καίει θερμίδες με αργότερο ρυθμό. Αλλά ακόμη και αν ένα παχύ άτομο δεν είναι λαίμαργο, δηλαδή δεν είναι ένας αχόρταγος φαγάς, αυτός (ή αυτή) μπορεί να χρειάζεται να εφαρμόζει σοβαρότερα τη συμβουλή του Θεού.

Για παράδειγμα, οι Χριστιανοί θα πρέπει να καλλιεργούν εγκράτεια, η οποία εφαρμόζεται και στην τροφή επίσης. (Γαλάτας 5:22, 23· 2 Πέτρου 1:5-8) Ο απόστολος Παύλος παρότρυνε τον Χριστιανό να είναι σαν ένας δρομέας που «εις πάντα εγκρατεύεται». Ο Παύλος ‘δάμαζε το σώμα του και το δουλαγωγούσε για να μη φανεί αδόκιμος’. (1 Κορινθίους 9:24-27) Ένα παχύ άτομο μπορεί να έχει λόγο να ‘δαμάζει το σώμα του’ αναφορικά με το πόσο, τι, πότε και πώς τρώει.a

Το να είναι κάποιος παχύς είναι επικίνδυνο. Εκθέσεις δείχνουν ότι η παχυσαρκία μπορεί να οδηγήσει σε υψηλότερη πίεση του αίματος και υψηλότερη στάθμη χοληστερίνης, προχωρημένο διαβήτη, διάφορα είδη καρκίνου, αρρώστια της καρδιάς και της χοληδόχου κύστης, αρθρίτιδα, και αναπνευστικά προβλήματα. «Ένα άτομο που έχει βάρος 20 τοις εκατό πάνω του κανονικού αντιμετωπίζει πιθανότητα θανάτου ένα τρίτο υψηλότερη από εκείνη του κανονικού· για εκείνους που έχουν βάρος 30 και 50 τοις εκατό πάνω του κανονικού, οι πιθανότητες είναι 50 και 100 τοις εκατό μεγαλύτερες, αντιστοίχως». (The New York Times, 27 Φεβρουαρίου 1985) Παρόμοιες εκθέσεις για προβλήματα υγείας έρχονται από την Αγγλία, τη Γερμανία, και την Ιταλία.

Ένας Χριστιανός θέλει πραγματικά να ‘αγαπάει τον Ιεχωβά με όλη του την καρδιά, την ψυχή [ή, ζωή], τη διάνοια, και τη δύναμη’. (Μάρκος 12:30) Πολλοί, αφού έκαναν μελέτη της Χριστιανοσύνης, σταμάτησαν το κάπνισμα για να διατηρήσουν την υγεία και τη ζωή τους. Δεν θα πρέπει οι Χριστιανοί να ανησυχούν στον ίδιο βαθμό όταν είναι βαρύτεροι του κανονικού λόγω απληστίας επειδή αυτό μπορεί να βλάψει την υγεία τους και τη ζωή τους που είναι αφιερωμένη στον Ιεχωβά;

Μερικά άτομα τρώνε περισσότερο όταν είναι λυπημένα, αγανακτισμένα, αισθάνονται μοναξιά, ή είναι οργισμένα. Ενώ το να είναι κάποιος Χριστιανός δεν εμποδίζει τέτοια αισθήματα τελείως, αντί να βρίσκει ανακούφιση στην περιττή τροφή, ο Χριστιανός μπορεί να στραφεί στον Θεό και στους αδελφούς του. Σχετικά με αυτό διαβάστε το εδάφιο Φιλιππησίους 4:6, 7, 11-13. Ακόμη και οι επιστήμονες που είναι της γνώμης ότι το άτομο έχει μια φυσική τάση προς ένα ορισμένο βάρος παραδέχονται ότι αυτό μπορεί να αλλάξει. Τονίζουν την ελάττωση του φαγητού που περιέχει πολλά λίπη και την αύξηση της σωματικής δραστηριότητας. Είναι ενδιαφέρον, ότι σε πολλές περιοχές ο Χριστιανός που συμμετέχει τακτικά στην από πόρτα σε πόρτα διακονία κάνει πολύ περπάτημα και ανεβαίνει ανηφοριές πράγμα που είναι πολύ υγιεινό. Ο Παύλος, επίσης, κατέβαλε ‘κόπο και μόχθο’ στη διακονία.—2 Κορινθίους 11:26, 27.

Έτσι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποδοκιμάζουν τη λαιμαργία εξαιτίας των όσων λέγει η Αγία Γραφή. Οποιοδήποτε και αν είναι το βάρος τους, αγωνίζονται να ‘δείχνουν εγκράτεια σε όλα τα πράγματα’, περιλαμβανομένης και της τροφής. Αυτό δεν οφείλεται πρωταρχικά σε μια καλλιεργημένη άποψη για τη μόδα αλλά οφείλεται στο ότι θέλουν να ζουν σύμφωνα με τις αρχές της Αγίας Γραφής και να είναι δραστήριοι Χριστιανοί που έχουν την επιδοκιμασία του Θεού.

[Υποσημειώσεις]