Ερωτήσεις από Αναγνώστες

◼ Λαβαίνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά την ίδια σταθερή στάση σχετικά με τη λαιμαργία μεταξύ των μελών τους όπως κάνουν και για τη βλαβερή συνήθεια της χρήσης καπνού;

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υιοθετούν μια στάση εναντίον της χρήσης καπνού που βασίζεται στην Αγία Γραφή, και δέχονται με τον ίδιο τρόπο τη Γραφική καταδίκη της λαιμαργίας.

Πιστεύουν ότι το κάπνισμα παραβιάζει τις αρχές της Αγίας Γραφής. Το κάπνισμα περιλαμβάνει τη βλαβερή έξη της νικοτίνης. Επιπλέον, είναι αφύσικο να εισπνέουμε καπνό. Το κάπνισμα μολύνει το σώμα, προκαλεί προβλήματα υγείας, και έχει συντομεύσει ζωές που έπρεπε να είχαν χρησιμοποιηθεί για να αινούν τον Θεό. Το κάπνισμα μολύνει επίσης επικίνδυνα τον αέρα που αναπνέουν οι άλλοι· ασφαλώς, αυτό δεν είναι αγάπη για τον πλησίον.—2 Κορινθίους 7:1· Ρωμαίους 12:1· Μάρκος 12:33.

Αλλά, τι θα πούμε για τη λαίμαργη πολυφαγία; Στην ουσία, η Αγία Γραφή καταδικάζει τη λαιμαργία, που είναι άπληστη, αχόρταγη υπερβολή στο φαγητό, ή πολυφαγία. Ο Ισραηλίτης γιος που ήταν ένας αμετανόητος «λαίμαργος και μέθυσος» έπρεπε να εκτελεστεί. (Δευτερονόμιον 21:18-21) Οι Παροιμίες προειδοποιούν εναντίον της ‘συναναστροφής με λαίμαργους’. (Παροιμίαι 28:7· 23:20, 21, ΜΝΚ) Η λαιμαργία είναι επίσης εσφαλμένη επειδή μας λέγεται ότι «πλεονέκται [άπληστοι (ΜΝΚ)]» δεν θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού. (1 Κορινθίους 6:9, 10· παράβαλε 1 Πέτρου 4:3· Φιλιππησίους 3:18, 19.) Οι Χριστιανοί επίσκοποι χρειάζεται να είναι ‘εγκρατείς’, όχι «γαστέρες αργαί [αργόσχολοι λαίμαργοι (ΜΝΚ)]». (Τίτον 1:8, 12) Αυτό είναι τόσο σοβαρό που μερικοί επίσκοποι έχουν διαγραφεί εξαιτίας της ακατάσχετης πολυφαγίας τους.

Ωστόσο, θα πρέπει να παραδεχτούμε, ότι δεν είναι εύκολο να καθορίσουμε πότε υπάρχει λαιμαργία. Το φαγητό (σε αντίθεση με την εισπνοή του καπνού) είναι κάτι το φυσιολογικό και κατάλληλο. Και το ότι κάποιο άτομο είναι παχύ δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε είναι λαίμαργο· ένα πολύ αδύνατο άτομο μπορεί να είναι λαίμαργο. Η Βίβλος δεν καταδικάζει το να είναι κάποιος βαρύτερος του κανονικού αλλά, μάλλον, το να τρώγει υπερβολικά, το οποίο μπορεί να καταλήξει ή και να μην καταλήξει σε παχυσαρκία.

Μερικά άτομα έχουν υπερβολικό βάρος εξαιτίας αδενικών ανωμαλιών ή αρρώστιας, αν και η Καθηγήτρια Τζούντιθ Ρόντιν ισχυρίζεται ότι μόνο «5 τοις εκατό από όλες τις περιπτώσεις παχυσαρκίας προξενούνται πρωταρχικά από ιατρικά προβλήματα». Η κληρονομικότητα μπορεί να κάνει ένα άτομο να είναι παχύ. Ο Δρ Γουίλλιαμ Μπένετ σχολιάζει: «Πολλοί παχείς άνθρωποι διατηρούν το βάρος τους τρώγοντας σχεδόν τόσο όσο τρώει ένα άτομο με συνηθισμένο βάρος . . . Διαφέρει ο μεταβολισμός τους». Μερικοί επιστήμονες είναι μάλιστα της γνώμης ότι αν ένα παχύ άτομο τρώει λιγότερο, το σώμα μεταβάλλει τον μεταβολικό του ρυθμό ώστε να καίει θερμίδες με αργότερο ρυθμό. Αλλά ακόμη και αν ένα παχύ άτομο δεν είναι λαίμαργο, δηλαδή δεν είναι ένας αχόρταγος φαγάς, αυτός (ή αυτή) μπορεί να χρειάζεται να εφαρμόζει σοβαρότερα τη συμβουλή του Θεού.

Για παράδειγμα, οι Χριστιανοί θα πρέπει να καλλιεργούν εγκράτεια, η οποία εφαρμόζεται και στην τροφή επίσης. (Γαλάτας 5:22, 23· 2 Πέτρου 1:5-8) Ο απόστολος Παύλος παρότρυνε τον Χριστιανό να είναι σαν ένας δρομέας που «εις πάντα εγκρατεύεται». Ο Παύλος ‘δάμαζε το σώμα του και το δουλαγωγούσε για να μη φανεί αδόκιμος’. (1 Κορινθίους 9:24-27) Ένα παχύ άτομο μπορεί να έχει λόγο να ‘δαμάζει το σώμα του’ αναφορικά με το πόσο, τι, πότε και πώς τρώει.a

Το να είναι κάποιος παχύς είναι επικίνδυνο. Εκθέσεις δείχνουν ότι η παχυσαρκία μπορεί να οδηγήσει σε υψηλότερη πίεση του αίματος και υψηλότερη στάθμη χοληστερίνης, προχωρημένο διαβήτη, διάφορα είδη καρκίνου, αρρώστια της καρδιάς και της χοληδόχου κύστης, αρθρίτιδα, και αναπνευστικά προβλήματα. «Ένα άτομο που έχει βάρος 20 τοις εκατό πάνω του κανονικού αντιμετωπίζει πιθανότητα θανάτου ένα τρίτο υψηλότερη από εκείνη του κανονικού· για εκείνους που έχουν βάρος 30 και 50 τοις εκατό πάνω του κανονικού, οι πιθανότητες είναι 50 και 100 τοις εκατό μεγαλύτερες, αντιστοίχως». (The New York Times, 27 Φεβρουαρίου 1985) Παρόμοιες εκθέσεις για προβλήματα υγείας έρχονται από την Αγγλία, τη Γερμανία, και την Ιταλία.

Ένας Χριστιανός θέλει πραγματικά να ‘αγαπάει τον Ιεχωβά με όλη του την καρδιά, την ψυχή [ή, ζωή], τη διάνοια, και τη δύναμη’. (Μάρκος 12:30) Πολλοί, αφού έκαναν μελέτη της Χριστιανοσύνης, σταμάτησαν το κάπνισμα για να διατηρήσουν την υγεία και τη ζωή τους. Δεν θα πρέπει οι Χριστιανοί να ανησυχούν στον ίδιο βαθμό όταν είναι βαρύτεροι του κανονικού λόγω απληστίας επειδή αυτό μπορεί να βλάψει την υγεία τους και τη ζωή τους που είναι αφιερωμένη στον Ιεχωβά;

Μερικά άτομα τρώνε περισσότερο όταν είναι λυπημένα, αγανακτισμένα, αισθάνονται μοναξιά, ή είναι οργισμένα. Ενώ το να είναι κάποιος Χριστιανός δεν εμποδίζει τέτοια αισθήματα τελείως, αντί να βρίσκει ανακούφιση στην περιττή τροφή, ο Χριστιανός μπορεί να στραφεί στον Θεό και στους αδελφούς του. Σχετικά με αυτό διαβάστε το εδάφιο Φιλιππησίους 4:6, 7, 11-13. Ακόμη και οι επιστήμονες που είναι της γνώμης ότι το άτομο έχει μια φυσική τάση προς ένα ορισμένο βάρος παραδέχονται ότι αυτό μπορεί να αλλάξει. Τονίζουν την ελάττωση του φαγητού που περιέχει πολλά λίπη και την αύξηση της σωματικής δραστηριότητας. Είναι ενδιαφέρον, ότι σε πολλές περιοχές ο Χριστιανός που συμμετέχει τακτικά στην από πόρτα σε πόρτα διακονία κάνει πολύ περπάτημα και ανεβαίνει ανηφοριές πράγμα που είναι πολύ υγιεινό. Ο Παύλος, επίσης, κατέβαλε ‘κόπο και μόχθο’ στη διακονία.—2 Κορινθίους 11:26, 27.

Έτσι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποδοκιμάζουν τη λαιμαργία εξαιτίας των όσων λέγει η Αγία Γραφή. Οποιοδήποτε και αν είναι το βάρος τους, αγωνίζονται να ‘δείχνουν εγκράτεια σε όλα τα πράγματα’, περιλαμβανομένης και της τροφής. Αυτό δεν οφείλεται πρωταρχικά σε μια καλλιεργημένη άποψη για τη μόδα αλλά οφείλεται στο ότι θέλουν να ζουν σύμφωνα με τις αρχές της Αγίας Γραφής και να είναι δραστήριοι Χριστιανοί που έχουν την επιδοκιμασία του Θεού.

[Υποσημειώσεις]