Η Αποφασιστικότητα με Βοήθησε να Πετύχω

Όπως το αφηγήθηκε ο Τζόζεφ Α. Όουκλυ

ΤΙ χαρά ήταν για μένα το 1950 να είμαι ανάμεσα στους 123.707 που παρακολούθησαν τη διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά που έγινε στο Στάδιο Γιάνκη της Πόλης της Νέας Υόρκης, στις Ηνωμένες Πολιτείες! Και τι προνόμιο να παρακολουθήσω αργότερα, στην ίδια πόλη, τη 16η σειρά της σχολής ιεραποστόλων Γαλαάδ!

Όταν αποφοίτησα διορίστηκα ως ιεραπόστολος στο μακρινό Πακιστάν μαζί με μια ομάδα Αυστραλών συμπατριωτών μου. Φτάσαμε εκεί το καλοκαίρι του 1951. Ιδιαίτερα ο πρώτος χρόνος έφερε σοβαρές δοκιμασίες.

Μια από αυτές ήταν το ξηρό, ζεστό και γεμάτο σκόνη κλίμα, τόσο διαφορετικό από τη δροσιά της νότιας Βικτώριας και της Τασμανίας, στην Αυστραλία όπου είχα ζήσει. Έπειτα ήταν ο τυφοειδής πυρετός, ο ίκτερος, και διάφορες άλλες μακροχρόνιες αρρώστιες από τις οποίες υποφέραμε οι περισσότεροι νεοφερμένοι. Ένας νεαρός συμμαθητής μας πέθανε τον πρώτο εκείνο χρόνο.

Μια άλλη δοκιμασία ήταν η φτώχεια και οι διαφορετικές συνθήκες ζωής. Λίγο μετά την άφιξή μου, διορίστηκα ως περιοδεύων διάκονος πράγμα που απαιτούσε μακρινά, μοναχικά ταξίδια με τρένο και μερικές φορές περιλάμβανε ύπνο στην αποβάθρα κάποιου σταθμού.

Επιπλέον, μια άλλη δοκιμασία ήταν η έλλειψη ανταπόκρισης στο άγγελμα της Βασιλείας από μέρους των κατοίκων, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Μουσουλμάνοι. Και ήταν επίσης πραγματική δοκιμασία να προσπαθώ να εκφράσω αυτό το άγγελμα σε μια δύσκολη, νέα γλώσσα, τη γλώσσα Ουρντού.

Θα ήταν εύκολο να εγκαταλείψω τις προσπάθειες και να γυρίσω σπίτι. Το να μείνω προϋπέθετε ισχυρή αποφασιστικότητα. Είμαι χαρούμενος που οι παλιότερες εμπειρίες μου με βοήθησαν να αντιμετωπίσω τις δοκιμασίες με επιτυχία.

Εμπειρίες που Διαμόρφωσαν τη Ζωή Μου

Μεγάλωσα σε ένα αγρόκτημα 18 χιλιόμετρα (11 μίλια) έξω από το Τζίλονγκ, μια παραλιακή πόλη στην πολιτεία Βικτώρια της Αυστραλίας. Μια μέρα, τον Απρίλιο του 1935, ενώ βρισκόμουν στην πόλη, κάποια κυρία Χάντσον μου ’πιασε κουβέντα και με παρότρυνε να παρακολουθήσω μια Γραφική ομιλία. Στενοχωριόμουν όλη τη βδομάδα γιατί είχα υποσχεθεί σ’ αυτήν την αξιαγάπητη, ειλικρινή, και προφανώς πιστή, ηλικιωμένη κυρία ότι θα πήγαινα. Στην πραγματικότητα, δεν ήθελα να πάω, αλλά δεν μου ’κανε καρδιά να την απογοητεύσω.

Έτσι, παρ’ όλους τους δισταγμούς μου, κράτησα την υπόσχεσή μου και πήγα εκείνη τη μέρα. Αν και δεν το περίμενα, απόλαυσα τη συνάθροιση τόσο πολύ ώστε άρχισα να τις παρακολουθώ τακτικά. Αυτά που μάθαινα με έπεισαν ότι είχα βρει την αλήθεια, και βαφτίστηκα τον ίδιο χρόνο σε μια συνέλευση που έγινε στο Τζίλονγκ.

Λίγους μήνες αργότερα, δυο ζηλώτριες σκαπάνισσες διέσχισαν μια οργωμένη έκταση πάνω από 1.600 μέτρα (1 μίλι) για να φτάσουν στο αγρόκτημά μας. Με εντυπωσίασε η πίστη τους και ο ζήλος τους. Θυμάμαι ότι τις ρώτησα πού θα έμεναν εκείνη τη νύχτα, γιατί ανέφεραν ότι πήγαιναν στον τόπο του καινούριου τους διορισμού, στη μικρή πόλη Βάκους Μαρς, περίπου 56 χιλιόμετρα (35 μίλια) μακριά.

«Δεν ξέρουμε ακόμα, αλλά κάτι θα βρούμε πριν νυχτώσει», απάντησαν. «Αλλιώς, θα στήσουμε τη σκηνή μας».

Ήταν ήδη περασμένες τέσσερις το απόγευμα και οι μέρες ήταν μικρές και κρύες. Σκέφτηκα: ‘Αυτό είναι γνήσιο σκαπανικό πνεύμα!’ Και αυτό με έβαλε σε σκέψεις: ‘Τι κάνω εγώ εδώ πέρα στο αγρόκτημα, απομονωμένος από τους ανθρώπους; Τι με εμποδίζει να γίνω σκαπανέας διάκονος σαν αυτές τις νεαρές γυναίκες; Είμαι και νέος και υγιής. Αν αυτές μπορούν να το κάνουν, γιατί όχι και εγώ;’ Αποφάσισα εκείνη ακριβώς τη στιγμή ότι πριν περάσει πολύς καιρός θα γινόμουν και εγώ σκαπανέας.

Αποφασισμένος να Τηρήσω την Απόφασή Μου

Ο πατέρας μου δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να φύγω από το σπίτι και να αναλάβω το ολοχρόνιο έργο κηρύγματος με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ήταν επόπτης σε κατηχητικό περίπου 30 χρόνια και ήταν προκατειλημμένος εναντίον των Μαρτύρων. Όμως, ήμουν ήδη 21 χρονών, και η μητέρα μου δεν έφερε πολλές αντιρρήσεις όταν της εξέθεσα τα σχέδιά μου. Έτσι, τελικά, κανονίστηκε να φύγω στις 30 Ιουνίου 1936.

Ο πατέρας μου παρακάλεσε αρκετούς εξέχοντες επιχειρηματίες να με αποτρέψουν από αυτήν την «απαίσια υπόθεση», όπως έλεγε. Αυτοί οι άνθρωποι προσπάθησαν σκληρά να με πείσουν να μείνω σπίτι, χρησιμοποιώντας όλων των ειδών τα επιχειρήματα, όπως: ‘Θα ντροπιάσεις τη θρησκεία των γονιών σου’. ‘Θα ανήκεις σε μια άγνωστη και πολύ αντιδημοφιλή ομάδα’. Και, ‘Τι εγγύηση θα έχεις για οικονομική υποστήριξη;’

Αυτές οι προσπάθειες να με πείσουν—πιθανόν καλοπροαίρετες—συνεχίστηκαν βδομάδες. Μ’ έναν περίεργο τρόπο όμως, όσο περισσότερο προσπαθούσαν να με μεταπείσουν, τόσο περισσότερο ισχυροποιούνταν η απόφασή μου να ενωθώ με τις τάξεις των σκαπανέων.

Ξημέρωσε η 30ή Ιουνίου, μια μέρα με κακοκαιρία και κρύο! Φόρτωσα όλα τα πράγματά μου στη μοτοσικλέτα μου και ξεκίνησα για τη Μελβούρνη, περίπου 64 χιλιόμετρα (40 μίλια) μακριά. Είχα προσκληθεί να εργαστώ με μια ομάδα σκαπανέων που βρισκόταν εκεί. Μια ολότελα νέα και γεμάτη νόημα ζωή ανοιγόταν μπροστά μου, αλλά υπήρχαν πολλές δοκιμασίες.

Αντιμετωπίζοντας Αποφασιστικά την Εναντίωση

Εκείνες τις μέρες παρουσιάζαμε το άγγελμα της Βασιλείας χρησιμοποιώντας κυρίως ηχητικά αυτοκίνητα για να μεταδίδουμε τις μαγνητοφωνημένες Γραφικές ομιλίες του προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, Ι. Φ. Ρόδερφορδ. Πέντε περίπου χρόνια χειριζόμουν ένα από αυτά τα «αυτοκίνητα», ένα καλά εξοπλισμένο κλειστό φορτηγάκι γνωστό παντού ως ο «Κόκκινος Τρόμος».

Η πλούσια, βαθιά φωνή του αδελφού Ρόδερφορδ που ακουγόταν από το φωνόγραφο ήταν για τους λίγους εκζητητές της αλήθειας ‘γλυκιά’, αλλά για τους εναντιούμενους στην αλήθεια ήταν σαν φαρμάκι. (Παράβαλε 2 Κορινθίους 2:14-16, ΜΝΚ.) Πότε-πότε, με κατάβρεχαν με τη μάνικα ή πετροβολούσαν το φορτηγάκι.

Οι διαλέξεις του αδελφού Ρόδερφορδ που εξέθεταν τα θρησκευτικά ψεύδη ήταν εξάλλου ελκυστικές σε μερικούς. Ένας ευκατάστατος επιχειρηματίας, για παράδειγμα, ζήτησε κάθε μαγνητοφωνημένη ομιλία και κάθε βιβλίο τού Ρόδερφορδ. Με δυσκολία μετέφερα όλους αυτούς τους δίσκους και τα βιβλία στο τεράστιο σπίτι του. Εκείνος τα πήρε με ευχαρίστηση, και υπέγραψε μια επιταγή 15 λιρών (περίπου 2.900 δραχμές) χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ποτέ πριν δεν είχα διαθέσει τόσα έντυπα μαζί!

Το 1938, προγραμματίστηκε να επισκεφθεί την Αυστραλία ο αδελφός Ρόδερφορδ και να δώσει μια Γραφική διάλεξη στο Δημαρχείο του Σίδνεϋ, στο Νιου Σάουθ Γουέιλς. Ήμουν και εγώ μεταξύ αυτών που κάλυψαν τους δρόμους του Σίδνεϋ με ηχητικό αυτοκίνητο διαφημίζοντας αυτήν την επίσκεψη. Το φορτηγάκι, «Κόκκινος Τρόμος», εφοδιάστηκε ειδικά γι’ αυτό το πρόγραμμα των έξι βδομάδων με μια τεράστια διαφήμιση και στις δυο πλευρές του. Αυτή η «επιχείρηση αστραπή» προκάλεσε μεγάλη εναντίωση.

Σαν αποτέλεσμα της μεγάλης πίεσης που άσκησαν οι θρησκευτικοί ηγέτες, η κράτηση του Δημαρχείου του Σίδνεϋ ακυρώθηκε. Ο διορισμός μου τώρα ήταν να μαζέψω υπογραφές για μια έγγραφη διαμαρτυρία, χρησιμοποιώντας το ηχητικό αυτοκίνητο. Κουβεντιάζαμε με μεγάλες ομάδες εργατών στη διάρκεια της μεσημβρινής τους διακοπής και, παρ’ όλη την εναντίωση που συναντήσαμε σε πολλές περιοχές, καταφέραμε να μαζέψουμε εκατοντάδες υπογραφές υπέρ της ελευθερίας του λόγου. Συγκεντρώθηκαν δεκάδες χιλιάδες υπογραφές από όλη τη χώρα. Αλλά, οι δημοτικοί σύμβουλοι του Σίδνεϋ αρνήθηκαν να μας αφήσουν να χρησιμοποιήσουμε το Δημαρχείο, αν και τους παρουσιάσαμε αυτήν την ογκώδη διαμαρτυρία.

Όμως, όπως συμβαίνει πολύ συχνά, αυτό βγήκε σε καλό για το λαό του Ιεχωβά. Νοικιάστηκε το Σπορτς Γκράουντς του Σίδνεϋ και επειδή δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα στην ομιλία του αδελφού Ρόδερφορδ, λόγω της εναντίωσης, οι παρόντες ήταν γύρω στους 12.000 σύμφωνα με υπολογισμούς της αστυνομίας. Μιας και το Δημαρχείο χωράει μόνο 5.000 άτομα περίπου, η εναντίωση είχε σαν αποτέλεσμα υπερδιπλάσιοι να ακούσουν την ομιλία.

Αποφασιστικότητα στη Διάρκεια της Απαγόρευσης

Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου το 1939, αυξήθηκε η εναντίωση. Στη συνέχεια, τον Ιανουάριο του 1941, το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά απαγορεύτηκε σε ολόκληρη την Αυστραλία. Τότε υπηρετούσα ως σκαπανέας στη Μελβούρνη και έμενα στην αποθήκη εντύπων της Εταιρίας.

Μια μέρα, ο υπηρέτης αποθήκης Τζακ Τζόουνς και εγώ βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο με έξι μεγαλόσωμους αστυνομικούς που ήρθαν εκεί. Μου έδωσαν πέντε λεπτά καιρό να αδειάσω το δωμάτιο που χρησιμοποιούσα στον επάνω όροφο. Έχετε ποτέ προσπαθήσει να μαζέψετε όλα σας τα πράγματα σε πέντε λεπτά; Είχα σχεδόν τελειώσει όταν οι αστυνομικοί μπήκαν στο δωμάτιο και πέταξαν με ορμή όλα τα υπόλοιπα ρούχα και τα υπάρχοντά μου έξω από το παράθυρο.

Η απαγόρευση όμως δεν σταμάτησε τη δράση μας. Χρησιμοποιώντας μόνο την Αγία Γραφή, συνεχίσαμε να κηρύττουμε από πόρτα σε πόρτα και να διεξάγουμε τακτικά τις συναθροίσεις στη Μελβούρνη. Στη διάρκεια του 1942, του δεύτερου χρόνου της απαγόρευσης, με κάλεσαν ξανά στο Σίδνεϋ, αυτήν τη φορά για να βοηθήσω στην οργάνωση του έργου σε εφτά εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά εκεί.

Στο Σίδνεϋ, κυβερνητικοί αξιωματούχοι είχαν επιτάξει εκείνη την περίοδο το Μπέθελ. Γι’ αυτό, σχεδιάζαμε όλες τις οργανωτικές μας δραστηριότητες από ένα ευρύχωρο διώροφο σπίτι λίγα μόνο τετράγωνα πιο κάτω. Ο διορισμός μου ήταν να επισκέπτομαι κάθε εκκλησία του Σίδνεϋ με μια τρίκυκλη μοτοσικλέτα, και να τους δίνω προγράμματα συναθροίσεων και άλλες οδηγίες αναγκαίες για την οργάνωση και την πρόοδό τους.

Υπηρετώντας στην Τασμανία

Όταν η απαγόρευση έληξε τον Ιούνιο του 1943, μου ανατέθηκε να βοηθήσω στην αναδιοργάνωση της αποθήκης εντύπων στη Μελβούρνη. Έπειτα, το 1946, διορίστηκα να υπηρετήσω ως περιοδεύων υπηρέτης των αδελφών (τώρα, επίσκοπος περιοχής) στη νησιωτική πολιτεία της Αυστραλίας, την Τασμανία. Μορφολογικά, η Τασμανία είναι ένα όμορφο, ορεινό νησί με πολλές κορυφές, χιονοσκέπαστες το περισσότερο μέρος του χρόνου.

Όταν υπηρετούσα εκεί ως περιοδεύων επίσκοπος, υπήρχαν μόνο εφτά εκκλησίες και μερικοί απομονωμένοι όμιλοι σε ολόκληρο το νησί. Παράλληλα υπηρετούσα ως σκαπανέας σε μια μικρή πόλη που ονομαζόταν Μολ Κρικ στα διαστήματα που δεν επισκεπτόμουν κάποια εκκλησία. Εκεί είχε ξεσπάσει βίαιος διωγμός εναντίον των Μαρτύρων στη διάρκεια του πολέμου. Αλλά αυτήν τη φορά ο διωγμός είχε κοπάσει, και αρκετοί που πήραν έντυπα τότε, έγιναν τελικά αφιερωμένοι Μάρτυρες.

Υπηρετούσα ακόμα στην Τασμανία, το 1950, όταν προσκλήθηκα να παρακολουθήσω τη 16η σειρά της Σχολής Γαλαάδ. Όταν αποφοίτησα, όπως είπα και πριν, διορίστηκα στο Πακιστάν.

Γάμος και Οικογένεια

Είχα συμπληρώσει έξι χρόνια στο Πακιστάν, όταν παντρεύτηκα την Έντνα Μαρς, που υπηρετούσε μέχρι τότε ως ιεραπόστολος στην Ιαπωνία. Μαζί με την Έντνα, ανοίξαμε ένα νέο ιεραποστολικό σπίτι στην Κέττα, μια πόλη στην ορεινή ενδοχώρα του Πακιστάν. Δαπανήσαμε δυο χρόνια στην Κέττα, αλλά επειδή περιμέναμε τη γέννηση του πρώτου μας παιδιού, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Αυστραλία. Τι βρισκόταν τώρα μπροστά μας;

Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία για το πού θα μέναμε και θα ανατρέφαμε την οικογένειά μας. Είχα υποσχεθεί ότι αν κάποτε επέστρεφα από την υπηρεσία σε ξένες χώρες θα γύριζα πίσω στην Τασμανία. Όμως, ήμασταν εντελώς απένταροι και ένας 45άρης δύσκολα έβρισκε δουλειά. Μολαταύτα, αποφασίσαμε ότι δεν θα αφήναμε την κοσμική εργασία να μας απομακρύνει από τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις και την υπηρεσία αγρού.

Με τη στοργική βοήθεια πνευματικών αδελφών, κατάφερα να ανοίξω μια δική μου επιχείρηση καθαρισμού τζαμιών. Εδώ και 20 χρόνια δεν έχω χάσει ούτε μια συνάθροιση ούτε την υπηρεσία αγρού εξαιτίας της απασχόλησής μου σε κοσμική εργασία, αν και υπήρξαν φορές που το να αρνηθώ προσοδοφόρες προσφορές εργασίας απαίτησε αποφασιστικότητα. Έτσι αναθρέψαμε τα δυο παιδιά μας στο δρόμο της αλήθειας και είχαμε μια τακτική συμμετοχή σε όλες τις θεοκρατικές δραστηριότητες.

Τα παιδιά μας έχουν μεγαλώσει και δεν εξαρτώνται τώρα πια από εμάς. Και οι δυο τους είναι σταθεροί στην αλήθεια. Η κόρη μας απόλαυσε αρκετά χρόνια σκαπανικού έργου πριν παντρευτεί. Ο γιος μας και η σύζυγός του πρόκειται να υπηρετήσουν ως σκαπανείς εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη.

Ζωή με Πολλές Ανταμοιβές

Πρόσφατα μας επισκέφθηκε μια παλιά φίλη, η πρώτη που πήρε τη θέση της υπέρ της αλήθειας στην πόλη Κέττα του Πακιστάν. Μετά από μια συνάθροιση που είχαμε στην Εκκλησία Λόνσεστον εδώ στην Τασμανία, είπε στους αδελφούς ότι τις δυο φορές που πήγα σπίτι της είχε δώσει εντολή στον υπηρέτη της να μου πει ότι δεν ήταν εκεί. Αργότερα, όμως, τη συνάντησα στον κήπο και μη έχοντας άλλη διέξοδο, άρχισε να μου κάνει ερωτήσεις, ώσπου τελικά δέχτηκε Γραφική μελέτη. Είπε πόσο ευγνώμων ήταν που έδειξα αποφασιστικότητα εμμένοντας σ’ αυτόν τον δύσκολο διορισμό σε μια ξένη χώρα, το Πακιστάν.

Πριν από λίγα χρόνια, σε μια συνέλευση στο Σίδνεϋ, μια νεαρή γυναίκα έτρεξε κοντά μου και με αγκάλιασε σφιχτά. Έκπληκτος, τη ρώτησα μήπως είχε κάνει κάποιο λάθος. «Όχι», απάντησε, «εσύ δεν είσαι ο Τζο Όουκλυ; Εσύ και ο Άλεξ Μίλλερ μελετούσατε με την οικογένειά μου στο Λαχόρ του Πακιστάν και τώρα η μητέρα μου, η αδελφή μου και εγώ είμαστε στην αλήθεια και ζούμε στο Σίδνεϋ».

Εμπειρίες σαν και αυτές έχουν συμβάλει πολύ στην ικανοποίηση που αισθάνομαι επειδή είχα πλήρη συμμετοχή στη διακήρυξη της Βασιλείας. Πόσο υπέροχο είναι να βλέπεις τις ευλογίες του Θεού στο έργο! Την πρώτη φορά που υπηρέτησα εδώ στην Τασμανία, το 1946, υπήρχαν εννιά διαγγελείς της Βασιλείας σε ολόκληρη την πόλη Λόνσεστον. Τώρα υπάρχουν τρεις εκκλησίες που έχουν πάνω από 90 ευαγγελιζόμενους η καθεμιά!

Αληθινά, κρίνοντας από τις ικανοποιητικές εμπειρίες που είχα στη διάρκεια 50 και πλέον χρόνων της Χριστιανικής μου υπηρεσίας, μπορώ να πω χωρίς κανένα δισταγμό ότι η αποφασιστικότητα με βοήθησε να πετύχω.

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Ένα ηχητικό αυτοκίνητο που χρησιμοποιήθηκε για να διαφημίσει το άγγελμα της Βασιλείας στο Σίδνεϋ

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Ο Τζο Όουκλυ με τη μικρή εκκλησία στην Κέττα του Πακιστάν, στα εγκαίνια μιας νέας Αίθουσας Βασιλείας στις 15 Δεκεμβρίου 1955