‘Το Ποτήρι μου Έχει Ξεχειλίσει’

Όπως το αφηγήθηκε η Ταρίσσα Π. Γκοτ

«ΓΙΑΤΙ να μας συμβεί αυτό;» Αυτό αναρωτιόμασταν εγώ και ο άντρας μου, καθισμένοι σε μια άμαξα, μ’ ένα μικρό φέρετρο στα χέρια μας. Το αγοράκι μου το είχε πιάσει κολικός και πέθανε μέσα σε λίγες εβδομάδες. Τότε, το 1914, δεν ήξεραν να κάνουν και πολλά γι’ αυτή την πάθηση. Ήταν τόσο τρομερό να αγαπάς ένα μωρό έξι ολόκληρους μήνες, να το βλέπεις να σου χαμογελάει και μετά να στο αρπάζει μέσα απ’ την αγκαλιά σου ο θάνατος. Αυτό με είχε τσακίσει.

Αυτή τη θλιβερή περίοδο ήρθε να μας δει η μητέρα μου και άρχισε να μας παρηγορεί με το άγγελμα της Αγίας Γραφής για την ανάσταση. Αυτό σήμαινε τόσο πολλά για μας. Τι ανακούφιση ήταν για μένα και τον άντρα μου Γουώλτερ να μάθουμε ότι θα ήταν δυνατό να ξαναδούμε το μικρό μας Στάνλεϋ.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουνα σε επαφή με την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Αρκετό καιρό πριν από τότε, ο παππούς μου είχε πάρει τους τρεις πρώτους τόμους των Γραφικών Μελετών του Κάρολου Τέηζ Ρώσσελ. Αυτά που διάβασε ο παππούς στους τόμους και η προσωπική μελέτη που έκανε στην Αγία Γραφή, τον ώθησαν να πάει να κηρύξει. Αυτό εξαγρίωσε τους κληρικούς της περιοχής, οι οποίοι τον έδιωξαν από τους ναούς του Πρόβιντενς, στο Ροντ Άιλαντ. Ούτε η μητέρα μου ξαναπήγε σε ναό από τότε και ύστερα. Μαζί με τον παππού παρακολουθούσαν τώρα τις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής, αλλά εγώ δεν έκανα και πολλά πράγματα για να προχωρήσω στην αλήθεια τότε.

Στα 16 μου, παντρεύτηκα τον Γουώλτερ Σκίλλινγκς, και μείναμε στο Πρόβιντενς. Και οι δυο θέλαμε πάρα πολύ να κάνουμε παρέα με άτομα που αγαπούσαν το Λόγο του Θεού. Το 1914 είχαμε ήδη μια εξάχρονη κόρη, τη Λίλιαν, αλλά μόνο μετά το θάνατο του μωρού μας αρχίσαμε να δίνουμε προσοχή σε όσα μας είχε πει η μητέρα μου για την αλήθεια. Τον άλλο χρόνο, το 1915, εγώ και ο άντρας μου βαφτιστήκαμε από τους Σπουδαστές των Γραφών. Το βάφτισμά μας έγινε το καλοκαίρι σε μια κοντινή παραλία. Φορούσα μια μακριά, μαύρη ρόμπα με ψηλό γιακά και μακριά μανίκια, που δεν έμοιαζε καθόλου με τα σημερινά μαγιό. Ούτε ήταν, φυσικά, το μπανιερό που συνηθιζόταν εκείνες τις μέρες, αλλά προβλεπόταν ειδικά για το βάφτισμα.

Αφού βαφτιστήκαμε, η ζωή μας άλλαξε. Ο Γουώλτερ δούλευε στην Εταιρία Ηλεκτρισμού και Φωταερίου του Λυν, και τις κρύες χειμωνιάτικες μέρες τον έστελναν μερικές φορές να ξεπαγώσει παγωμένες σωληνώσεις ύδρευσης διαφόρων ναών. Έβρισκε τότε την ευκαιρία να γράφει Γραφικά εδάφια στον πίνακα του ναού, εδάφια που έδειχναν τι είχε να πει η Αγία Γραφή για την αθανασία, τη Τριάδα, τον άδη, κ.α.—Ιεζεκιήλ 18:4· Ιωάννης 14:28· Εκκλησιαστής 9:5, 10.

Πού να Πάμε;

Το 1916 ο αδελφός Ρώσσελ, ο πρώτος πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, πέθανε, και φάνηκε ότι όλα γκρεμίστηκαν. Τώρα πολλοί απ’ αυτούς που φαίνονταν πολύ ισχυροί και πολύ αφοσιωμένοι στον Κύριο, άρχισαν να απομακρύνονται. Έγινε φανερό ότι μερικοί ακολουθούσαν έναν άνθρωπο μάλλον παρά τον Ιεχωβά και τον Χριστό Ιησού.

Δυο πρεσβύτεροι που ήταν υπεύθυνοι στην εκκλησία μας ενώθηκαν με μια αντιτιθέμενη ομάδα και έτσι έγιναν μέλη της τάξης του ‘κακού δούλου’. (Ματθαίος 24:48) Όλα αυτά δεν φαίνονταν να είναι σωστά πράγματα, όμως συνέβαιναν και μας αναστάτωναν. Αλλά, είπα στον εαυτό μου: ‘Δεν είναι αυτή η οργάνωση που χρησιμοποίησε ο Ιεχωβά για να μας απελευθερώσει από τα δεσμά της ψεύτικης θρησκείας; Δεν έχουμε γευτεί την καλοσύνη του; Αν φύγουμε τώρα, πού θα πάμε; Δεν θα καταλήξουμε να ακολουθούμε ανθρώπους;’ Δεν καταλαβαίναμε για ποιο λόγο έπρεπε να πάμε με τους αποστάτες, έτσι, παραμείναμε.—Ιωάννης 6:68· Εβραίους 6:4-6.

Η Τραγωδία Χτυπάει Ξανά

Ο σύζυγός μου κόλλησε Ισπανική γρίπη και στις 9 Ιανουαρίου 1919 πέθανε, τον καιρό που η αρρώστια αυτή είχε ρίξει κι εμένα στο κρεβάτι. Τελικά έγινα καλά, αλλά ο Γουώλτερ μου έλειψε πάρα πολύ.

Αφού είχα χάσει τον Γουώλτερ, έπρεπε να πάω να δουλέψω, γι’ αυτό πούλησα το σπίτι μου και μετακόμισα στο σπίτι μιας πνευματικής μου αδελφής. Αποθήκευσα τα έπιπλά μου στο Σόγκους της Μασσαχουσέτης, στο σπίτι μιας άλλης αδελφής. Αργότερα, ξαναπαντρεύτηκα και πήρα το γιο της, τον Φρεντ Α. Γκοτ. Παντρευτήκαμε το 1921, και μέσα σε τρία χρόνια αποκτήσαμε τον Φρεντ και τη Σίρλεη.

Το Ζήτημα του Χαιρετισμού της Σημαίας

Αργότερα, όταν ο Φρεντ και η Σίρλεη πήγαιναν στο δημόσιο σχολείο, δημιουργήθηκε το ζήτημα του χαιρετισμού της σημαίας. Το ζήτημα στρεφόταν γύρω από τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής ‘να αποφεύγουμε την ειδωλολατρία’. (1 Κορινθίους 10:14) Ένας νεαρός αδελφός της εκκλησίας στο Λυν, είχε αρνηθεί να χαιρετίσει και να δώσει όρκο υποταγής στη σημαία. Μέσα σ’ ένα μήνα εφτά παιδιά της εκκλησίας μας αποβλήθηκαν από το σχολείο, μεταξύ των οποίων ο Φρεντ και η Σίρλεη.

Πρέπει να ομολογήσω ότι ξαφνιαστήκαμε κάπως που τα παιδιά μας κράτησαν αυτή τη στάση στο σχολείο. Φυσικά, τα είχαμε διδάξει να σέβονται την πατρίδα και τη σημαία, και τα είχαμε διδάξει επίσης τις εντολές που έχει δώσει ο Θεός να μην προσκυνάμε ομοιώματα και είδωλα. Σαν γονείς που ήμασταν δεν θέλαμε να αποβληθούν τα παιδιά μας από το σχολείο. Αλλά τώρα που ο χαιρετισμός της σημαίας είχε επιβληθεί, φάνηκε ότι ήταν ορθό να πάρουν θέση υπέρ της Βασιλείας του Θεού. Έτσι, αφού ζυγίσαμε τα πράγματα, καταλάβαμε ότι τα παιδιά μας έκαναν το σωστό και ότι αν εμπιστευόμασταν στον Ιεχωβά όλα αυτά θα κατέληγαν σε μαρτυρία για το όνομά του.

Οργανώνεται το Σχολείο Βασιλείας

Τώρα το ερώτημα ήταν: Τι θα γίνει με τη μόρφωση των παιδιών; Για ένα διάστημα προσπαθήσαμε να τα διδάξουμε στο σπίτι με ό,τι σχολικά βιβλία μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε. Αλλά, εκείνη την πρώτη σχολική χρονιά που εγώ και ο άντρας μου προσπαθήσαμε να κάνουμε μαθήματα στα δυο μας παιδιά δυσκολευτήκαμε. Ο άντρας μου δούλευε πλήρες ωράριο και εγώ έπλενα και σιδέρωνα ξένα ρούχα για να βοηθάω λίγο τα οικονομικά μας. Συνάμα, είχα να φροντίσω έναν πεντάχρονο γιο, τον Ρόμπερτ.

Τότε περίπου, την άνοιξη του 1936, η Κόρα Φόστερ, μια αδελφή στην εκκλησία μας που ήταν δασκάλα στα δημόσια σχολεία του Λυν για 40 χρόνια, απολύθηκε από τη δουλειά της επειδή δεν χαιρετούσε τη σημαία και δεν έδινε τον όρκο που έδιναν οι δάσκαλοι εκείνο τον καιρό. Διευθετήθηκε λοιπόν, να διδάσκει η Κόρα τα παιδιά που είχαν αποβληθεί από το σχολείο και να χρησιμοποιηθεί το σπίτι μας για Σχολείο Βασιλείας. Η Κόρα μετέφερε το πιάνο της στο σπίτι μας και έφερε και μερικά σχολικά βιβλία για να τα χρησιμοποιούν τα παιδιά, όσο για θρανία, τα έφτιαξαν μερικά μεγαλύτερα αγόρια από καφάσια για πορτοκάλια και κοντραπλακέ. Το φθινόπωρο άρχισαν τα μαθήματα που τα παρακολουθούσαν δέκα παιδιά.

Ο μικρότερός μου γιος, ο Ρόμπερτ, άρχισε να μαθαίνει γράμματα παρακολουθώντας την πρώτη τάξη στο Σχολείο Βασιλείας. «Πριν αρχίσουμε το καθημερινό μας μάθημα στο Σχολείο Βασιλείας», θυμάται ο Ρόμπερτ, «ψέλναμε έναν ύμνο της Βασιλείας και στη συνέχεια μελετούσαμε μισή ώρα το μάθημα που είχαμε την ερχόμενη εβδομάδα από το περιοδικό Η Σκοπιά». Εκείνες τις μέρες η Εταιρία δεν τύπωνε τις ερωτήσεις για τις παραγράφους του άρθρου μελέτης, και έτσι ανάλαβαν τα παιδιά να βγάζουν τις ερωτήσεις για τις παραγράφους που θα κάναμε στη συνάθροιση.

Η Κόρα είχε πάρει στα σοβαρά τη δουλειά της. «Τότε που είχα κοκκίτη», θυμάται ο Ρόμπερτ, και το σχολείο ήταν κλειστό μέχρι να περάσει η επιδημία, «η αδελφή Φόστερ πήγαινε να δει κάθε μαθητή στο σπίτι του και του έδινε να κάνει σχολική εργασία». Παρ’ όλη την αφοσίωσή της, θα πρέπει να αισθανόταν αποκαρδιωμένη μερικές φορές, επειδή ήταν αναγκασμένη να διδάσκει μέσα σε ένα δωμάτιο τους μαθητές και των 12 τάξεων. Μετά από πέντε χρόνια λειτουργίας του Σχολείου Βασιλείας στο σπίτι μας, τα μαθήματα τα παρακολουθούσαν 22 παιδιά.

Προκατάληψη και Ευγένεια

Εξαιτίας του ζητήματος του χαιρετισμού της σημαίας περάσαμε μια περίοδο δοκιμασίας και έντασης, αλλά δόθηκε επίσης μεγάλη δημοσιότητα από τις εφημερίδες και το ραδιόφωνο. Ήταν πολύ συνηθισμένο να βλέπεις φωτογράφους μπρος στο σπίτι μας να φωτογραφίζουν τα παιδιά μόλις έφταναν στο Σχολείο Βασιλείας. Πολλοί γείτονές μας, οι οποίοι ήταν προηγουμένως αρκετά φιλικοί, τώρα έγιναν εχθρικοί. Πίστευαν ότι ήταν τρομερό να αρνιούνται τα παιδιά μας να χαιρετίσουν την αμερικανική σημαία. ‘Στο κάτω-κάτω’, έλεγαν, ‘δεν είναι αυτή η χώρα που σας δίνει το ψωμί σας;’ Δεν καταλάβαιναν ότι χωρίς την άγρυπνη φροντίδα του Ιεχωβά, δεν θα υπήρχε ψωμί ούτε για δείγμα.

Απεναντίας, άλλοι καταλάβαιναν τα ζητήματα που περιλαμβάνονταν και μας υποστήριζαν. Όταν μερικοί στη γειτονιά σταμάτησαν να ψωνίζουν από το παντοπωλείο στο οποίο προϊστάμενος ήταν ο προεδρεύων επίσκοπος της εκκλησίας μας, ένα ευκατάστατο άτομο που ενδιαφερόταν για την ανθρώπινη ελευθερία αγόρασε το μεγαλύτερο μέρος του εμπορεύματος του παντοπωλείου και το μοίρασε δωρεάν στους αδελφούς της εκκλησίας.

Τελικά, το 1943, το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών αναίρεσε την προηγούμενη θέση του στο ζήτημα του χαιρετισμού της σημαίας, και έτσι ο γιος μου, ο Ρόμπερτ, μπόρεσε να πάει στο δημόσιο σχολείο.

‘Το Ποτήρι μου Έχει Ξεχειλίσει’

Πόσο ευτυχισμένη ήμουν όταν είδα τον Ρόμπερτ να αφιερώνει τη ζωή του στον Ιεχωβά και να βαφτίζεται στη συνέλευση στο Σαιντ Λούις, το 1941. Επίσης, σ’ εκείνη τη συνέλευση, και τα τρία μου παιδιά είχαν το προνόμιο να είναι μεταξύ των πολλών παιδιών που πήραν δωρεάν ένα προσωπικό αντίτυπο του βιβλίου Children από τον αδελφό Ρόδερφορντ, τον τότε πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά.

Το 1943, ο πιο μεγάλος γιος μου, ο Φρεντ, ανάλαβε την ολοχρόνια διακονία σκαπανέα. Αυτό, όμως, κράτησε μόνο λίγους μήνες, γιατί γινόταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, και εκείνος ήταν σε στρατεύσιμη ηλικία. Αφού το τοπικό στρατολογικό γραφείο αρνήθηκε να δεχτεί το δικαιολογητικό του διακόνου για να τον απαλλάξει, πήγε τρία χρόνια φυλακή στην ομοσπονδιακή φυλακή του Ντάνμπουρυ στο Κονέκτικατ. Το 1946 αφέθηκε ελεύθερος, και στο τέλος εκείνης της χρονιάς, ήταν ολοχρόνιος εργάτης στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, όπου απόλαυσε αρκετά χρόνια υπηρεσίας. Τώρα είναι επίσκοπος και υπηρετεί με την οικογένειά του στο Πρόβιντενς του Ροντ Άιλαντ.

Το 1951 προσκλήθηκε και ο Ρόμπερτ στο Μπέθελ, και είναι εκεί μέχρι σήμερα μαζί με τη σύζυγό του Άλις. Είναι και αυτός επίσης επίσκοπος σε μια εκκλησία στην Πόλη της Νέας Υόρκης.

Η αγαπημένη μου κόρη, η Σίρλεη, έχει μείνει στο σπίτι. Μας φρόντιζε εμένα και τον άντρα μου, μέχρι που εκείνος πέθανε το 1972· από τότε έχει αποδειχτεί μεγάλη παρηγοριά για μένα. Πραγματικά, δεν ξέρω πώς θα ήταν τα πράγματα χωρίς αυτήν, αλλά ευγνωμονώ τον Ιεχωβά για την αγάπη και την αφοσίωσή της.

Είμαι τώρα 95 χρονών, και όμως η ελπίδα για το νέο σύστημα του Ιεχωβά είναι λαμπρότερη από ποτέ. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να λέει: «Αχ, και να ’χα τη δύναμη που είχα παλιά». Δεν μπορώ πια να πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι, αλλά όσο έχω φωνή, θα συνεχίζω να αινώ τον Ιεχωβά. Σήμερα εκτιμώ αυτό το προνόμιο όσο ποτέ άλλοτε σε ολόκληρη τη ζωή μου. Ναι, ‘το ποτήρι μου έχει ξεχειλίσει’.—Ψαλμός 23:5.

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Το Σχολείο Βασιλείας που λειτουργούσε στο σπίτι μας στη διάρκεια της δεκαετίας του ’30

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Η Ταρίσσα Γκοτ με τον Ρόμπερτ, τη Σίρλεη και τον Φρεντ