Ερωτήσεις από Αναγνώστες

◼ Μήπως ο Ιεχωβά παραπλανά ή απατά τους ανθρώπους, περιλαμβανομένων και των δούλων του, όπως φαίνεται ότι υπονοούν τα εδάφια Ιερεμίας 4:10 και 20:7;

Όχι, ο Δημιουργός δεν είναι απατηλός, ύπουλος ή πανούργος στις σχέσεις του. Εντούτοις, μπορεί να εκπληρώνει το δίκαιο θέλημά του και το κάνει αυτό, άσχετα με το τι μπορεί να αναμένουν οι άνθρωποι.

Μια πλευρά αυτού του ζητήματος τη βλέπουμε στο εδάφιο Ιερεμίας 4:10, όπου ο προφήτης είπε τα εξής: ‘Ω, Κύριε Ιεχωβά· απατών λοιπόν ηπάτησας τον λαόν τούτον και την Ιερουσαλήμ, λέγων, Ειρήνην θέλετε έχει· ενώ η μάχαιρα έφθασεν έως της ψυχής’.

Ο Ιεχωβά χρησιμοποίησε τον Ιερεμία για να προείπει τη συμφορά η οποία θα ερχόταν για το έθνος που είχε αποσκιρτήσει και το οποίο υποτίθεται ότι Τον υπηρετούσε. (Ιερεμίας 1:10, 15-19· 4:5-8· 5:20-30) Αλλά υπήρχαν κι άλλοι που ισχυρίζονταν ότι ήταν προφήτες. (Ιερεμίας 4:9) Τι άκουγε ο λαός απ’ αυτούς τους λεγόμενους προφήτες; Ο Θεός το τοποθέτησε ως εξής: «Οι προφήται προφητεύουσι ψευδώς . . . και ο λαός μου αγαπά ούτω».—Ιερεμίας 5:31· 20:6.

Ο Ιεχωβά, μολονότι δεν έστειλε αυτούς τους ψευδοπροφήτες, δεν τους εμπόδισε να μεταδώσουν αγγέλματα, όπως λόγου χάρη ότι «Ειρήνη θέλει είσθαι εις εσάς» και «Δεν θέλει ελθεί κακόν εφ’ υμάς». (Ιερεμίας 23:16, 17, 25-28, 32) Ο λαός έπρεπε να διαλέξει—να δεχτεί τις σκληρές αλλά αληθινές προφητείες που έλεγε ο Ιερεμίας ή να παραπλανιέται από τους αυτοδημιούργητους ψευδοπροφήτες, όπως ο Ανανίας και ο Σεμαΐας. (Ιερεμίας 28:1-4, 11· 29:30-32) Επειδή ο Θεός δεν σταμάτησε εκείνους τους παραπλανητικούς προφήτες, θα μπορούσε να ειπωθεί γι’ αυτόν: «Απατών λοιπόν ηπάτησας τον λαόν τούτον και την Ιερουσαλήμ, λέγων, Ειρήνην θέλετε έχει».

Με μια διαφορετική έννοια, ο Ιερεμίας εξαπατήθηκε. ‘Ιεχωβά, με εδελέασας και εδελεάσθην [με εξαπάτησες έτσι ώστε εξαπατήθηκα, ΜΝΚ]· υπερίσχυσας κατ’ εμού και κατίσχυσας· έγεινα χλευασμός όλην την ημέραν· πάντες με εμπαίζουσι’.—Ιερεμίας 20:7.

Ο Πασχώρ, ένας εξέχων ιερέας, επιτέθηκε δημόσια στον Ιερεμία και κατόπιν τον έβαλε στα δεσμά. Από ανθρώπινη άποψη, ο Ιερεμίας θα μπορούσε να είχε αισθανθεί ότι εξάντλησε τα όριά του, ότι απλώς δεν είχε τη δύναμη να συνεχίσει μπροστά σ’ αυτή την απάθεια, την απόρριψη, τον εμπαιγμό και τη σωματική βία. Αλλά δεν είχαν έτσι τα πράγματα. Ο Ιεχωβά χρησιμοποίησε τη δύναμή Του κατά της ανθρώπινης τάσης του Ιερεμία (ή σε αντίθεση μ’ αυτή). Ο Θεός εξαπάτησε τον Ιερεμία με το ότι χρησιμοποίησε αυτόν τον ατελή άνθρωπο για να επιτελέσει αυτά που ο προφήτης δεν θα μπορούσε να έχει κάνει με τη δική του δύναμη. Αν και αυτό το γεγονός μπορεί να εξαπάτησε ή να άφησε έκπληκτο τον Ιερεμία, είχε καλό τέλος: Οι διώκτες του ντροπιάστηκαν και το άγγελμα του Θεού δόθηκε.—Ιερεμίας 20:11.

Όταν κατανοήσουμε τα εδάφια Ιερεμίας 4:10 και 20:7 με βάση τα συμφραζόμενα, αυτά εναρμονίζονται με το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ο Ελιού: «Ο Θεός δεν θέλει πράξει ασεβώς, ουδέ θέλει διαστρέψει ο Παντοδύναμος την κρίσιν».—Ιώβ 34:12.