Βρήκα Φυλετική Αρμονία στην Ταραγμένη Νότια Αφρική

Όπως το αφηγήθηκε ο Μέρλιν Μελ

ΕΙΜΑΙ Νοτιοαφρικανός ή, όπως με περιγράφουν χαρακτηριστικά σ’ αυτή τη χώρα, έγχρωμος Νοτιοαφρικανός. Είμαι επίσης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γουέστερν Κέιπ, το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας, στο οποίο φοιτούν κυρίως μαύροι. Είμαι διδάκτορας στη διδασκαλία της φυσικής. Εδώ και 20 χρόνια, είμαι επίσης Μάρτυρας του Ιεχωβά. Έτσι, ποια από αυτές τις δυο ιδιότητες με βοήθησε να βρω φυλετική αρμονία σ’ αυτή τη χώρα των προστριβών και των διενέξεων;

Μεγαλώνω στη Νότια Αφρική

Το Κέιπ Τάουν, στη νότια άκρη της Αφρικής, έχει περιγραφεί ως ‘το ωραιότερο Ακρωτήριο σε όλη τη γη’. Το να κοιτάζει κανείς τα άστρα μια ξάστερη νύχτα στο Κέιπ Τάουν είναι μια συγκινητική εμπειρία. Κάποτε, ενώ το έκανα αυτό, θυμάμαι ότι είπα σε κάποιο φίλο: «Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Σίγουρα θα σημαίνουν κάτι· εδώ κάτω τίποτα δεν έχει νόημα. Πώς μπορούν οι άνθρωποι να κάνουν τόσο πολλές διακρίσεις εναντίον των άλλων; Γιατί υπάρχει τόση αδικία;»

Κάποιος που γεννιέται στη Νότια Αφρική νιώθει τι σημαίνουν διακρίσεις από πολύ μικρός. Τα φυλετικά προβλήματα φαίνονται να είναι πανταχού παρόντα. Από τα πρώτα χρόνια της παιδικής τους ηλικίας οι άνθρωποι χωρίζονται και ταξινομούνται κατά φυλές. Οι νοτιοαφρικανικοί νόμοι ταξινομούν τη δική μας οικογένεια ως «έγχρωμη». Όταν ήμασταν παιδιά, μας δίδασκαν ότι οι λευκοί ήταν οι καταπιεστές, ενώ εμείς ήμασταν από τους καταπιεζόμενους. Και αφού, καθώς μεγαλώναμε, η επαφή με τις άλλες φυλές στο σχολείο ή σε κοινωνικό επίπεδο ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη, είναι ευνόητο ότι τα άτομα που ανήκαν σε άλλες φυλές αντιμετωπίζονταν με καχυποψία. Μας φαινόταν ότι οι λευκοί είχαν τα καλύτερα πράγματα—περιλαμβανομένων των σπιτιών, των εγκαταστάσεων και των σχολείων. Το «απαρτχάιντ», ο νομικός διαχωρισμός των φυλών, έγινε η πιο μισητή λέξη στο λεξιλόγιό μας.

Πριν τελειώσω το δημοτικό, η οικογένειά μας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι στο οποίο είχαμε γεννηθεί η αδελφή μου κι εγώ και το οποίο βρισκόταν σε μια γειτονιά που περιλάμβανε διάφορες φυλές. Γιατί; Εξαιτίας του Νόμου για Χωριστές Φυλετικές Περιοχές, που επέτρεπε να κατοικείται μια συγκεκριμένη περιοχή μόνο από μια φυλετική ομάδα. Μετακομίσαμε σε άλλη περιοχή, όπου μείναμε αρκετά χρόνια, ώσπου κι αυτή ανακηρύχτηκε «περιοχή λευκών». Τότε, φύγαμε και πάλι.

Λόγω των φανερών ανισοτήτων, οι γονείς μας καθώς και οι δάσκαλοί μας μάς παρακινούσαν να μελετάμε πολύ στο σχολείο. Το μήνυμα ήταν: «Πρέπει να δείξεις στο λευκό ότι είσαι καλύτερός του». Αυτό επηρέασε τη στάση μου προς το σχολείο. Μολονότι ήμουν τρομερά ντροπαλός, αγαπούσα τη μάθηση. Περνούσα τον περισσότερο χρόνο μου διαβάζοντας ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Έτσι, όταν τέλειωσα το σχολείο ήμουν ανάμεσα στους κορυφαίους μαθητές της χώρας. Ήταν λοιπόν φυσικό ότι θα πήγαινα στο πανεπιστήμιο. Επειδή μου άρεσαν οι θετικές επιστήμες και τα μαθηματικά, δεν ήταν δύσκολο να επιδιώξω να πάρω ένα πτυχίο στις θετικές επιστήμες, με κύριους τομείς τη φυσική και τα μαθηματικά.

Αφού το 1960 (το έτος που μπήκα στο πανεπιστήμιο) τέθηκε σε ισχύ ο Νόμος για Χωριστά Πανεπιστήμια, αναγκάστηκα να φοιτήσω σ’ ένα πανεπιστήμιο για τη δική μου φυλετική ομάδα. Δινόταν μεγάλη δημοσιότητα στους σπουδαστές που φοιτούσαν σ’ αυτά τα χωριστά πανεπιστήμια. Κάθε χρόνο, αποφοιτούσα με τιμητικές διακρίσεις, και τελικά κατάφερα να αποκτήσω το πρώτο μεταπτυχιακό δίπλωμα στην πυρηνική φυσική, γεγονός που τράβηξε πολύ την προσοχή, ιδιαίτερα επειδή έπειτα διορίστηκα στο διδακτικό προσωπικό του Πανεπιστημίου του Γουέστερν Κέιπ—ο πρώτος έγχρωμος φοιτητής που πήρε τέτοιο διορισμό.

Κι όμως, εκείνη την περίοδο ένιωθα πολύ απογοητευμένος. Μου έλειπε η απάντηση στο βασικό ερώτημα της ζωής: Τι σκοπό έχουν όλα αυτά; Το σχόλιο που έκανα στο φίλο μου, όπως το ανέφερα προηγουμένως, ειπώθηκε εκείνη περίπου την εποχή.

Τα Ερωτήματά Μου Παίρνουν Απάντηση

Μέχρι τότε η θρησκεία έπαιζε πολύ μικρό ρόλο στη ζωή μου. Όταν ήμουν παιδί, πήγαινα στην Αγγλικανική Εκκλησία, και έγινα επίσημα μέλος της στην ηλικία των 16 ετών. Αλλά δεν πήρα ποτέ απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Έτσι, καθώς μεγάλωνα, άρχισα να πηγαίνω στην εκκλησία όλο και πιο λίγο, μέχρις ότου σταμάτησα τελείως.

Κατόπιν, επισκέφθηκα κάποια μέρα το σπίτι ενός συναδέλφου στο πανεπιστήμιο. Η γυναίκα του, η Τζούλια, χρησιμοποίησε την Αγία Γραφή για να δείξει ότι υπήρχε κάποια απάντηση στα πολιτικά και φυλετικά προβλήματα, όχι μόνο της Νότιας Αφρικής, αλλά και όλου του κόσμου. Αυτό μου προξένησε έκπληξη και δυσπιστία. Δέχτηκα όμως το βιβλιάριο Basis for Belief in a New World (Βάση για Πίστη σ’ ένα Νέο Κόσμο), πήγα σπίτι, κι άρχισα να το διαβάζω από περιέργεια.

Συνέχιζα να διαβάζω μέχρι τις δυο η ώρα το επόμενο πρωί! Εδώ υπήρχαν λογικά επιχειρήματα ως προς το γιατί είναι αληθινή η Αγία Γραφή, γιατί είναι αξιόπιστες οι προφητείες της, γιατί έχει τόσα προβλήματα το ανθρώπινο γένος, γιατί είναι το 1914 τόσο σημαντική ημερομηνία και γιατί μπορούμε να ελπίζουμε για ένα δίκαιο νέο σύστημα εδώ στη γη. Αυτή έπρεπε να είναι σίγουρα η αλήθεια!

Την επόμενη μέρα επέστρεψα στο σπίτι του συναδέλφου μου. «Έχεις κι άλλα έντυπα σαν κι αυτό;» ρώτησα τη γυναίκα του. Έφυγα μ’ ένα σωρό βιβλία που είχαν να κάνουν με βασικές Γραφικές διδασκαλίες, με εξηγήσεις των προφητειών του Δανιήλ και της Αποκάλυψης, με τη φύση των έξι ημερών της δημιουργίας και μ’ ένα σωρό άλλα θέματα. Κάτι πολύ σπουδαίο ήταν ότι έδειχναν πως πουθενά στην Αγία Γραφή δεν υπάρχει οποιαδήποτε δικαιολογία για φυλετικές διακρίσεις, αφού «δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός». (Πράξεις 10:34) Καταβρόχθισα όλα τα έντυπα. Εδώ υπήρχαν οι απαντήσεις στα ερωτήματα που με βασάνιζαν πάντοτε. Ύστερα από ένα περίπου χρόνο συστηματικής Γραφικής μελέτης, βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτό συνέβηκε στις 21 Νοεμβρίου 1967.

Ως οργάνωση, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αληθινά δεν είναι ρατσιστές ούτε ανακατεύονται στην πολιτική. Είναι όσιοι σε μια κυβέρνηση, στη Βασιλεία του Θεού. Γι’ αυτούς, η κοινωνική θέση πραγματικά δεν έχει καμιά σημασία. Αλλά στη Νότια Αφρική, υπάρχουν πάντα προβλήματα όσον αφορά τα φυλετικά θέματα. Εξαιτίας του Νόμου για Χωριστές Φυλετικές Περιοχές, οι εκκλησίες αντανακλούν τη φυλετική σύνθεση των περιοχών στις οποίες βρίσκονται. Έτσι, στην Εκκλησία Κλέρμοντ όπου συναθροιζόμουν εγώ, τα περισσότερα άτομα ήταν έγχρωμα. Οι λίγοι λευκοί που συναθροίζονταν εκεί ήταν είτε ιεραπόστολοι είτε άντρες σε θέσεις επίβλεψης.

Ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, θυμάμαι ακόμη δυο περιστατικά που δείχνουν πόσο δύσκολο είναι να απαλλαγεί κανείς από τις ρατσιστικές διαθέσεις. Στις συνελεύσεις, οι λευκοί παρόντες προσπερνούσαν τις ουρές στην καφετέρια, έπαιρναν το φαγητό τους και πήγαιναν να φάνε χωριστά, ενώ εμείς οι υπόλοιποι στεκόμασταν και περιμέναμε. Αυτό με ενοχλούσε. Οι λευκοί Μάρτυρες είχαν επίσης την τάση να συστήνουν τις γυναίκες τους κάπως έτσι: «Χρυσή μου, από δω ο Μέρλιν. Μελετάει την Αγία Γραφή». «Μέρλιν, αυτή είναι η γυναίκα μου, η Αδελφή Τάδε». Εκείνοι με φώναζαν με το μικρό μου όνομα, αλλά εγώ έπρεπε να χρησιμοποιώ τις λέξεις «Αδελφή» ή «Αδελφέ». Γινόμουν έξαλλος!

Αλλά μετά άρχισα να το σκέφτομαι το ζήτημα. Το πρόβλημα είναι πως πάντοτε νιώθεις ότι ρατσιστής είναι το άλλο άτομο. Κι όμως, μια φυλετικά πολωμένη κοινωνία, όπως η Νότια Αφρική, πρέπει να επηρεάζει όλους όσους ζουν εδώ. Είναι αλήθεια ότι ορισμένοι λευκοί Μάρτυρες χρειάζονταν να βελτιώσουν τις σχέσεις τους με τα άτομα διαφορετικού χρώματος. Αλλά το ίδιο χρειαζόμουν κι εγώ. Σ’ αυτό το σημείο η Αγία Γραφή δίνει την εξής καλή συμβουλή: «Μη βιάζεσαι να δείχνεις μνησικακία· επειδή τη μνησικακία την τρέφουν οι ανόητοι». (Εκκλησιαστής 7:9, The New English Bible [Η Νέα Αγγλική Βίβλος]) Ναι, έπρεπε να κάνω προσπάθειες για να είμαι λιγότερο ευαίσθητος και να μη βλέπω κάθε προσβολή σαν εκδήλωση ρατσισμού.

Πρέπει επίσης να αναφέρω ότι η γενική κατάσταση στη χώρα έχει αλλάξει κάπως από τότε. Τα προηγούμενα χρόνια, μόνο ένας περιορισμένος αριθμός λευκών επιτρεπόταν να παρακολουθεί θρησκευτικές συγκεντρώσεις άλλων φυλών, και αυτοί έπρεπε να τρώνε χωριστά. Αυτό δεν συμβαίνει πια.

Ωστόσο, το πιο σημαντικό ήταν ότι εδώ υπήρχε μια οργάνωση ανθρώπων που αναμειγνύονταν ελεύθερα, που ήταν ευπρόσδεκτοι ο ένας στο σπίτι του άλλου, και που αποκαλούσαν ο ένας τον άλλον αδελφό και αδελφή και το εννοούσαν πραγματικά! Αυτές τις πεποιθήσεις τις διακρατούσαν σταθερά και τις βάσιζαν σε Γραφικές αρχές. Έτσι, όταν ανακύπτουν φυλετικά μικροεπεισόδια—και στη Νότια Αφρική αυτά είναι σχεδόν αναπόφευκτα—το να συλλογίζομαι αυτά τα γεγονότα με βοηθάει να κρατάω την ψυχραιμία μου. Καθώς περνούν τα χρόνια, μαθαίνω να εφαρμόζω καλύτερα τις Γραφικές αρχές, με αποτέλεσμα να έχω μεγαλύτερη ειρήνη μέσα μου όσον αφορά τα φυλετικά ζητήματα. Αλλά αυτό απαιτεί προσπάθειες!

Η Ολοχρόνια Διακονία

Λίγο καιρό μετά το βάφτισμά μου, ένιωσα την ανάγκη να αυξήσω τη διακονία μου. Ήμουν ανύπαντρος και είχα λίγες υποχρεώσεις· γι’ αυτό, την 1η Οκτωβρίου 1968, άρχισα το τακτικό σκαπανικό. Αυτό προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, επειδή σήμαινε ότι έπρεπε να αφήσω το πανεπιστήμιο και να εγκαταλείψω αυτό που πολλοί θεωρούσαν λαμπρή σταδιοδρομία. Το άρθρο κάποιας εφημερίδας που σχολίαζε την ενέργειά μου είχε τον τίτλο: «Κορυφαίος Επιστήμονας Προωθεί Φανατικά την Αγία Γραφή». Σύντομα, διεξήγα δέκα ή περισσότερες Γραφικές μελέτες με διάφορα άτομα ή οικογένειες. Σε μια συνέλευση βαφτίστηκαν δυο από αυτούς τους ανθρώπους, στην επόμενη τέσσερις, κατόπιν εφτά, και ούτω καθεξής.

Στις 17 Σεπτεμβρίου 1969 παντρεύτηκα την Τζούλια, τη Μάρτυρα που μου είχε πρωτομιλήσει για την αλήθεια. Είχε πάρει διαζύγιο για νομικούς και Γραφικούς λόγους κάμποσο καιρό πριν από το γάμο μας. Αυτό σήμαινε ότι κληρονομούσα μια έτοιμη οικογένεια, αφού εκείνη είχε δυο αγόρια, τον Τζον και τον Λίον. Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την υπηρεσία σκαπανέα όσο καιρό θα ήταν δυνατό, πράγμα που αποδείχτηκε ότι έδωσε στα αγόρια καλές βάσεις και βοήθησε εμένα να έχω επιτυχία με τη θετή μου οικογένεια.

Οι αρχές της δεκαετίας του ’70 ήταν πολύ συναρπαστικός καιρός για να βρίσκεται κανείς στην ολοχρόνια υπηρεσία, όπως δείχνουν οι παρακάτω εμπειρίες. Ενώ κηρύτταμε από σπίτι σε σπίτι, συναντήσαμε μια κυρία που λεγόταν Άναμπελ. Δέχτηκε αμέσως το βιβλίο Η Αλήθεια Που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή και μια Αγία Γραφή. (Αργότερα μάθαμε ότι πλήρωσε τα έντυπα με τα τελευταία χρήματα που είχε—ο γαλατάς αναγκάστηκε να επιστρέψει την επόμενη βδομάδα για να πάρει τα λεφτά του!) Από την αρχή προετοιμαζόταν καλά για την εβδομαδιαία Γραφική της μελέτη, μολονότι είχε ένα ανήσυχο μωρό. Άρχισε επίσης να μιλάει γι’ αυτά που μάθαινε στην οικογένειά της. Σύντομα, ο άντρας της, ο Μπίλι, τη συνόδευε στις συναθροίσεις. Οι γονείς της Άναμπελ (Annabel) είχαν ονομάσει τα πέντε παιδιά τους με την αγγλική αλφαβητική σειρά. Η αδελφή της η Μπίτι (Beattie) άρχισε να μελετάει. Ο Τσάρλι (Charlie) και η γυναίκα του δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Η Δάφνη (Daphne) έδειξε επίσης ενδιαφέρον, και η Έντνα (Edna) και ο άντρας της ενώθηκαν με τους άλλους. Σήμερα, ολόκληρη αυτή η οικογένεια υπηρετεί πιστά επί χρόνια. Οι άντρες είναι πρεσβύτεροι ή διακονικοί υπηρέτες, και πολλές από τις γυναίκες έχουν υπηρετήσει ως σκαπανείς.

Υπάρχει επίσης ο Στάνλεϊ. Ήρθαμε σε επαφή μαζί του στο έργο από σπίτι σε σπίτι, όταν κάναμε την τελευταία επίσκεψή μας, το κρύο απόγευμα κάποιας Δευτέρας. Αλλά τι υποδοχή μάς έκαναν! Η γυναίκα του μας προσκάλεσε μέσα, και καταλάβαμε αμέσως ότι είχαμε να κάνουμε μ’ έναν ευσεβή άνθρωπο. Στην πραγματικότητα, αυτός μόλις προηγουμένως προσευχόταν ζητώντας βοήθεια να καταλάβει την Αγία Γραφή. Η πρώτη μας συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το δόγμα της Τριάδας. Ύστερα από συζήτηση μιας ώρας φαινόταν ότι είχε πειστεί. Την επόμενη βδομάδα μας υποδέχτηκε λέγοντας: «Εσείς έχετε δίκιο. Διάβασα ολόκληρη την ‘Καινή Διαθήκη’, και δεν υπάρχει Τριάδα. Πήγα να δω το διάκονο για να τον ρωτήσω γιατί με παροδηγούσε. Εκείνος αρνήθηκε να με δει, γι’ αυτό κι εγώ έδωσα πίσω τους φακέλους τού εράνου, που χρησιμοποιούσα για να μαζεύω λεφτά από τα άλλα μέλη της εκκλησίας». Και όλα αυτά χωρίς να έχει πάρει ούτε ένα έντυπο από εμάς! Είχε την επιθυμία να παρακολουθήσει συναθροίσεις, κι εμείς υποσχεθήκαμε ότι θα πηγαίναμε να τον πάρουμε. Αλλά εκείνη την Κυριακή φτάσαμε πέντε λεπτά αργότερα απ’ ό,τι είχαμε υποσχεθεί. Τον βρήκαμε να πηγαίνει με το ποδήλατό του προς τον τόπο της συνάθροισης! «Νόμισα ότι με ξεχάσατε», είπε. Μελετούσαμε τρεις φορές τη βδομάδα, και βαφτίστηκε τρεις μήνες αφότου τον πρωτοεπισκεφτήκαμε. Ο Στάνλεϊ υπηρετεί πολλά χρόνια με τον ίδιο ζήλο που είχε στην αρχή.

Η Τζούλια κι εγώ υπολογίσαμε ότι στο πέρασμα των ετών είχαμε το προνόμιο να βοηθήσουμε 50 περίπου άτομα να γίνουν Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Επιστροφή στην Κοσμική Εργασία

Ύστερα από τέσσερα χρόνια στην υπηρεσία σκαπανέα, τα χρήματά μας είχαν σχεδόν τελειώσει. Το κόστος της ζωής είχε ανέβει, και τα αγόρια μεγάλωναν. Έτσι, με πόνο και απροθυμία, αποφασίσαμε να αφήσουμε την ολοχρόνια υπηρεσία. Αυτό έγινε το Σεπτέμβριο του 1972. Τι θα ακολουθούσε; Μετά από ένα χρόνο και κάτι, την 1η Ιανουαρίου 1974, άρχισα και πάλι να διδάσκω στο πανεπιστήμιο ως λέκτορας, όταν έμεινε κενή μια έδρα στη φυσική. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να κάνω πάλι σοβαρές προσαρμογές και να προσέχω μήπως απελπιστώ. Αλλά με τη συνεχή υποστήριξη της Τζούλια, κατάφερα να κάνω τις προσαρμογές. Αποδείχτηκε πολύ υποβοηθητικό το ότι παρέμεινα εξαιρετικά δραστήριος στη διακονία και στην εκκλησία—συνέχισα πραγματικά να ‘ζητάω πρώτα τη βασιλεία’.—Ματθαίος 6:33.

Αφού αναμένεται από όλους όσους διδάσκουν στο πανεπιστήμιο να κάνουν έρευνες, ανέκυψε το ερώτημα αν θα επέστρεφα στην πυρηνική φυσική. Το έβρισκα εξαιρετικά δύσκολο να φανταστώ ότι θα έκανα αυτό το ιδιωτικό είδος έρευνας που σε απομονώνει από τους άλλους, ενώ δαπανούσα το χρόνο μου έξω από το πανεπιστήμιο προσπαθώντας να διδάξω στους ανθρώπους την αλήθεια από την Αγία Γραφή. Φαινόταν πολύ μάταιο να ασχοληθώ με την έρευνα απλώς και μόνο ‘για χάρη της έρευνας’. Και φυσικά, η έρευνα στην πυρηνική φυσική μπορούσε κάλλιστα να έχει στρατιωτικές εφαρμογές, πράγμα που θα έφερνε προβλήματα όσον αφορά τη Χριστιανική ουδετερότητα.—Ησαΐας 2:2-4.

Στη Νότια Αφρική, ένα πανεπιστήμιο σαν κι αυτό του Γουέστερν Κέιπ έχει πολλούς φοιτητές που χαρακτηρίζονται «μειονεκτικοί». Έρχονται στο πανεπιστήμιο μην έχοντας προετοιμαστεί αρκετά, εξαιτίας κακής σχολικής εκπαίδευσης και άλλων κοινωνικοοικονομικών παραγόντων. Σε πολλές περιπτώσεις δεν τους λείπουν οι δυνατότητες—απλώς δεν τους δόθηκε η ευκαιρία. Τα περασμένα 13 χρόνια, ως μέρος της εργασίας μου στο πανεπιστήμιο, ερευνώ τις δυσκολίες μάθησης που έχουν τέτοιοι φοιτητές και διευθετώ εναλλακτικές διδακτικές μεθόδους. Αυτή η έρευνα μου απέφερε το διδακτορικό δίπλωμα στη διδασκαλία της φυσικής και είχε σαν αποτέλεσμα την προαγωγή μου στη θέση του καθηγητή. Παρόμοια ερευνητικά προγράμματα διεξάγονται τώρα σε συνεργασία με πανεπιστήμια στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ισραήλ. Είναι ενδιαφέρον να παραβάλει κανείς τις διαπιστώσεις αυτής της έρευνας με τις διδακτικές μεθόδους των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Μια θεωρία που ανέπτυξαν ο καθηγητής Ρουβήν Φοϊερστάιν και οι συνεργάτες του στο Ισραήλ λέγεται Εμπειρία Μάθησης με Μεσάζοντα. Η ουσία αυτής της θεωρίας είναι ότι τα παιδιά αναπτύσσουν την ικανότητα να σκέφτονται, όχι μόνο από τα εξωτερικά ερεθίσματα που φτάνουν σ’ αυτά μέσω των αισθήσεών τους, αλλά κι από κάποιον ανθρώπινο μεσάζοντα που τους ερμηνεύει τα ερεθίσματα. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τα παιδιά δεν αναπτύσσουν την ικανότητά τους να σκέφτονται στο βαθμό που θα μπορούσαν να την αναπτύξουν.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δίνουν μεγάλη έμφαση στο ρόλο του γονέα ως του πρωταρχικού εκπαιδευτή του παιδιού. Οι Μάρτυρες που είναι γονείς δαπανούν πολλές ώρες εξετάζοντας εικονογραφημένα Γραφικά βοηθήματα με τα παιδιά τους, ρωτώντας τα γι’ αυτά που βλέπουν και βοηθώντας τα να συλλάβουν το νόημα των Βιβλικών ιστοριών. Τονίζουν την ανάγκη, όχι μόνο για εβδομαδιαία Γραφική μελέτη, αλλά και για συνεχή εκπαίδευση, ιδιαίτερα όσον αφορά τις Γραφικές αρχές. (Δευτερονόμιον 6:6-8) Σύμφωνα με την παραπάνω έρευνα φαίνεται ότι, με το να το κάνουν αυτό, οι γονείς στην πραγματικότητα αναπτύσσουν τη νοημοσύνη των παιδιών τους.

Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, που ενθαρρύνει τη δημιουργικότητα, η διδασκαλία δεν είναι απλώς μεταφορά πληροφοριών από τη διάνοια του εκπαιδευτή στη διάνοια του μαθητή. Μάλλον, το κάθε άτομο δημιουργεί τις δικές του αντιλήψεις από αυτά που βλέπει, ακούει ή βιώνει. Γι’ αυτόν το λόγο, δυο άτομα μπορεί να ακούσουν τις ίδιες πληροφορίες και να καταλήξουν σε διαφορετικά συμπεράσματα. Για να μαθαίνει κανείς αποτελεσματικά, πρέπει να ασχολείται ο ίδιος με τις πληροφορίες.

Οι συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά ενθαρρύνουν ακριβώς αυτό. Από τον καθένα αναμένεται να προετοιμάζει από πριν τις πληροφορίες που εξετάζονται στα διαθέσιμα έντυπα. Στη διάρκεια της ίδιας της συνάθροισης, ζητούνται σχόλια από το ακροατήριο πάνω στην ύλη που έχει προετοιμάσει. Με αυτόν τον τρόπο τα άτομα ενθαρρύνονται, όχι μόνο να εκφράζουν αυτά που έχουν μάθει, αλλά να ωφελούνται από την προετοιμασία που έχουν κάνει οι άλλοι.

Η εμφάνιση της εκπαίδευσης με τη χρήση κομπιούτερ χαιρετίστηκε ως το μέσο για την εξατομίκευση της διδασκαλίας. Το έργο όμως Γραφικών μελετών, που κάνουν εδώ και πολλά χρόνια οι Μάρτυρες στα σπίτια των ανθρώπων, έχει ξεπεράσει την παραπάνω μέθοδο σ’ αυτόν τον τομέα! Ένας εκπαιδευτής βοηθάει ένα, δυο ή τρία άτομα (σπάνια περισσότερα) να εξετάσουν έντυπη ύλη σχετική με κάποιο Γραφικό θέμα που ο σπουδαστής έχει ανασκοπήσει στην προετοιμασία του. Ο σπουδαστής ενθαρρύνεται να εξηγήσει τι καταλαβαίνει, παράγραφο προς παράγραφο, και κατόπιν ακολουθεί συζήτηση—αληθινά μια προσωπική Γραφική μελέτη. Με δεδομένη την εφαρμογή τέτοιων σωστών εκπαιδευτικών αρχών, δεν είναι παράξενο που οι Μάρτυρες του Ιεχωβά γνωρίζουν τέτοια άνθηση. Φυσικά, δεν είναι υποχρεωμένοι να μαθαίνουν αυτές τις αρχές από κάποιο πανεπιστήμιο. Τις αποκτούν από μια ανώτερη πηγή—την Αγία Γραφή.—Ματθαίος 28:19, 20· Ιωάννης 6:45.

Η Φυλετική Αρμονία Αντικαθιστά τη Φυλετική Ένταση

Είκοσι και πλέον χρόνια έχουν περάσει από τότε που έγινα Μάρτυρας του Ιεχωβά. Ο Τζον και ο Λίον, οι θετοί μου γιοι, που τώρα έχουν μεγαλώσει, είναι και οι δυο βαφτισμένοι και υπηρετούν πιστά. Το 1976 γεννήθηκε ο γιος μας, ο Γκρέαμ. Είναι προνόμιο να τον ανατρέφουμε κι αυτόν στην οδό της αλήθειας. Η οικογένειά μας έχει ευλογηθεί, επειδή η Τζούλια είναι και πάλι σε θέση να κάνει σκαπανικό, ενώ εγώ κάνω βοηθητικό σκαπανικό τουλάχιστον τρεις φορές το χρόνο. Γύρω μας, στη Νότια Αφρική, η φυλετική ένταση έχει κλιμακωθεί δραματικά. Το βλέπει κανείς αυτό στα συνθήματα που γράφονται στα κτίρια, και το νιώθει να πλανιέται στον αέρα. Κι όμως, ανάμεσα σε όλη αυτή τη φυλετική πόλωση, λαβαίνει χώρα ένα σύγχρονο θαύμα. Με τη χαλάρωση που έχει επιτρέψει το Κράτος στους νόμους για τη συναναστροφή, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι τώρα σε θέση να συναθροίζονται αρκετά ελεύθερα, ιδιαίτερα σε μεγάλες συνελεύσεις. Είχα το προνόμιο να συμμετάσχω στη διοργάνωση ορισμένων τέτοιων συνελεύσεων για όλες τις φυλετικές ομάδες. Εκεί βλέπουμε την απουσία ρατσισμού στην πράξη, ανθρώπους που έχουν εκπαιδευτεί με βάση τους υψηλούς κανόνες της Αγίας Γραφής να μην επηρεάζονται αρνητικά από το χρώμα των άλλων! Αυτοί είναι άνθρωποι που διακρίνουν τι είναι οι άλλοι εσωτερικά, και όχι μόνο το χρώμα του δέρματός τους.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά απαρτίζουν σήμερα τη μόνη αληθινή παγκόσμια αδελφότητα ανθρώπων. Σύντομα, στο νέο του σύστημα πραγμάτων, ο Ιεχωβά «θέλει εξαλείψει . . . παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον». Μαζί με εκατομμύρια αδελφούς μου και αδελφές μου σ’ όλο τον κόσμο, προσμένω αυτόν τον απολαυστικό, δίκαιο, μη ρατσιστικό νέο κόσμο.—Αποκάλυψις 21:3-5.