‘Σε μια Θριαμβευτική Πομπή’
ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ πομπή ήταν μια θεαματική γιορτή για τη νίκη εναντίον ενός εχθρού. Μια από τις μεγαλύτερες τιμές που η Ρωμαϊκή Σύγκλητος απέδιδε σ’ ένα νικηφόρο στρατηγό ήταν να του επιτρέψει να γιορτάσει τη νίκη του με μια τέτοια επίσημη, δαπανηρή πομπή. Ο απόστολος Παύλος μίλησε για τη θριαμβευτική πομπή δυο φορές στα συγγράμματά του. Πριν, όμως, ασχοληθούμε με τα λόγια του, προσπαθήστε να οραματιστείτε μια τέτοια πομπή. Φανταστείτε πλήθη να συγκεντρώνονται στη μια και στην άλλη μεριά των δρόμων καθώς η πομπή προχωράει αργά μέσα από την Οδό του Θριάμβου (Via Triumphalis) και ανηφορίζει το στριφογυριστό δρόμο προς το ναό του Ζούπιτερ στην κορυφή του Καπιτωλίνου Λόφου στη Ρώμη.
«Αρωματικές οσμές από την καύση μυρωδικών απλώνονταν άφθονα μέσα στους ναούς και στους δρόμους, γεμίζοντας τον αέρα με την ευωδιά τους», γράφει ο λόγιος Τζέιμς Μ. Φρίμαν. «Στην πομπή ήταν η σύγκλητος και επίσημοι πολίτες του κράτους, οι οποίοι τιμούσαν έτσι με την παρουσία τους το νικητή. Τα πιο πλούσια λάφυρα του πολέμου, όπως το χρυσάφι, το ασήμι, όπλα κάθε τύπου, σημαίες, σπάνια και ακριβά έργα τέχνης, και καθετί που θεωρούνταν πολύ μεγάλης αξίας είτε από τους νικητές είτε από τους νικημένους, τα περνούσαν μπροστά από τα πλήθη που κατέκλυζαν την πόλη. Οι αιχμάλωτοι του πολέμου αναγκάζονταν να βαδίσουν κι αυτοί στην πομπή. Ο στρατηγός, προς τιμή του οποίου έβγαινε η απόφαση για την τέλεση του θριάμβου, επέβαινε σε άρμα χαρακτηριστικού τύπου που το έσερναν τέσσερα άλογα. Η τήβεννός του ήταν χρυσοκέντητη και ο χιτώνας του στολισμένος με λουλούδια. Στο δεξί του χέρι κρατούσε ένα κλωνάρι δάφνης και στο αριστερό ένα σκήπτρο· στο κεφάλι του είχε ένα στεφάνι φτιαγμένο με δάφνη από τους Δελφούς. Μέσα στις ιαχές των στρατιωτών και τις επευφημίες του λαού στους δρόμους απ’ όπου περνούσε, ο νικητής κατευθυνόταν προς το ναό του Ζούπιτερ, όπου προσφέρονταν θυσίες, και κατόπιν γινόταν δημόσιο συμπόσιο μέσα στο ναό».
Ο Παύλος χρησιμοποίησε τη θριαμβευτική πομπή σαν παράδειγμα όταν έγραψε τη δεύτερη επιστολή του στους Χριστιανούς της Κορίνθου το έτος 55 της Κοινής μας Χρονολογίας. Είπε: «Χάρις εις τον Θεόν, όστις πάντοτε κάμνει ημάς να θριαμβεύωμεν δια του Χριστού [που μας οδηγεί πάντοτε σε μια θριαμβευτική πομπή μαζί με τον Χριστό, ΜΝΚ] και φανερόνει εν παντί τόπω δι’ ημών την οσμήν της γνώσεως αυτού· διότι του Χριστού ευωδία είμεθα προς τον Θεόν εις τους σωζομένους και εις τους απολλυμένους· εις τούτους μεν οσμή θανάτου δια θάνατον, εις εκείνους δε οσμή ζωής δια ζωήν».—2 Κορινθίους 2:14-16.
Εδώ, ο Παύλος και οι άλλοι χρισμένοι Χριστιανοί παρουσιάζονται ως αφοσιωμένοι υπήκοοι του Θεού, ‘μαζί με τον Χριστό’. Απεικονίζονται ως γιοι, αξιωματικοί και στρατιώτες που αποτελούν τη συνοδεία του Ιεχωβά και οδηγούνται απ’ αυτόν σε μια θριαμβευτική πομπή μέσα από μια αρωματισμένη διαδρομή. (Βλέπε Η Σκοπιά 15 Ιουλίου 1990, σελίδες 10-15.) Η χρήση αυτή του παραδείγματος μιας τέτοιας πομπής υποδηλώνει επίσης ότι η μοναδική προοπτική γι’ αυτούς που απορρίπτουν τα καλά νέα για τη Βασιλεία του Θεού είναι ο θάνατος. Πόσο διαφορετικά είναι όμως τα πράγματα για τους χρισμένους ακολούθους του Ιησού! Εκείνοι έχουν την ελπίδα της σωτηρίας σε αθάνατη, ουράνια ζωή με τον Χριστό. Και τι θα συμβεί με τους όσιους συντρόφους τους, οι οποίοι είναι επίσης αφιερωμένοι στον Θεό; Αυτοί έχουν τη χαρμόσυνη ελπίδα να ζήσουν σ’ έναν επίγειο παράδεισο, όπου ο Θεός «θέλει εξαλείψει . . . παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον». (Αποκάλυψις 21:1-4· Λουκάς 23:43, ΜΝΚ) Είστε ανάμεσα σ’ αυτό το ευτυχισμένο πλήθος;
Μια διαφορετική εικόνα παρουσιάζεται στο εδάφιο Κολοσσαείς 2:15, ΚΔΤΚ, όπου ο Παύλος έγραψε: «Απεγύμνωσε δι’ αυτού τας αρχάς και τας εξουσίας [ο Θεός] και τας διεπόμπευσε δημοσία, σύρων αυτάς εις την θριαμβευτικήν πομπήν του». Εδώ, εχθρικές κυβερνήσεις και αρχές που είναι υπό τον Σατανά τον Διάβολο παρουσιάζονται ως αιχμάλωτες και δέσμιες σε μια θριαμβευτική πομπή. Ο Ιεχωβά ο Νικητής τις απογυμνώνει και τις εκθέτει δημόσια σαν νικημένες. Νικούνται «δι’ αυτού», δηλαδή «του σταυρού» του Ιησού. Ο θάνατός του στον πάσσαλο προμήθευσε τη βάση για να αφαιρεθεί το «χειρόγραφον» (η διαθήκη του Νόμου) και έκανε δυνατή την απελευθέρωση των Χριστιανών από τη δουλεία στις σατανικές δυνάμεις του σκότους. (Κολοσσαείς 2:13, 14) Πόσο θα πρέπει να εκτιμούμε αυτή τη Χριστιανική ελευθερία!