Ερωτήσεις από Αναγνώστες
◼ Το εδάφιο Ιώβ 33:24, ΜΝΚ, μιλάει για κάποιο ‘λύτρο’ που είχε βρεθεί για τον Ιώβ, το οποίο θα του επέτρεπε να αποφύγει το θάνατο. Ποιος επρόκειτο να είναι αυτό το λύτρο για τον Ιώβ;
Τότε δεν προσφέρθηκε κάποια ανθρώπινη λυτρωτική θυσία για τον Ιώβ, αλλά ο Θεός κάλυψε, δηλαδή συγχώρησε, το σφάλμα του Ιώβ.
Ο Σατανάς προκάλεσε στον Ιώβ πολλά βάσανα, συμπεριλαμβανομένου κάποιου ‘έλκους κακού από του ίχνους των ποδών αυτού έως της κορυφής αυτού’. Η κατάσταση του Ιώβ ήταν τόσο άσχημη ώστε η γυναίκα του τον παρακινούσε να ‘βλασφημήσει τον Θεό και να αποθάνει’. Ακόμα και ο Ιώβ συλλογιζόταν μήπως ο θάνατος ήταν καλύτερος απ’ αυτά τα παθήματα.—Ιώβ 2:7-9· 3:11.
Όταν φάνηκε ότι ίσως ο Ιώβ να πέθαινε, ο Ελιού συνόψισε την επικίνδυνη κατάσταση του Ιώβ και έθεσε τη βάση για ελπίδα, λέγοντας: «Η σαρξ αυτού αναλίσκεται, ώστε δεν φαίνεται. . . . Η δε ψυχή αυτού πλησιάζει εις τον λάκκον και η ζωή αυτού εις τους φονευτάς. Εάν ήναι μηνυτής μετ’ αυτού ή ερμηνευτής, είς μεταξύ χιλίων, δια να αναγγείλη προς τον άνθρωπον την ευθύτητα αυτού· τότε θέλει είσθαι ίλεως εις αυτόν και θέλει ειπεί, Λύτρωσον αυτόν από του να καταβή εις τον λάκκον· εγώ εύρηκα εξιλασμόν [λύτρο, ΜΝΚ]. Η σαρξ αυτού θέλει είσθαι ανθηροτέρα νηπίου».—Ιώβ 33:21-25.
Γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς Χριστός παρέδωσε την τέλεια ανθρώπινη ζωή του ως αντίλυτρο για τους ατελείς ανθρώπους. Η θυσία του αντιστάθμισε ό,τι είχε χάσει ο Αδάμ, εφόσον πληρώθηκε το απαιτούμενο τίμημα για να έρθει απελευθέρωση από την αμαρτία. (Ρωμαίους 5:12-19· 1 Τιμόθεον 2:5, 6) Εντούτοις, αυτός δεν είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται η λέξη ‘λύτρο’ στην Αγία Γραφή. Η εβραϊκή λέξη που βρίσκεται στο εδάφιο Ιώβ 33:24 βασικά σημαίνει «καλύπτω». (Έξοδος 25:17, ΜΝΚ) Όταν ο Θεός πολιτευόταν με τον αρχαίο Ισραήλ, είχε κάνει μια διευθέτηση για να καλύπτονται, δηλαδή να εξιλεώνονται, οι αμαρτίες—τις θυσίες που κάλυπταν την αμαρτία, τακτοποιώντας τα θέματα ανάμεσα στους ανθρώπους και στον Θεό.—Έξοδος 29:36· Λευιτικόν 16:11, 15, 16· 17:11.
Όμως, πριν γίνει αυτό ο Θεός ήταν πρόθυμος να δεχτεί θυσίες ως έκφραση ευχαριστιών ή παρακλήσεων για συγχώρηση και επιδοκιμασία. (Γένεσις 4:3, 4· 8:20, 21· 12:7· 31:54) Ο Ιώβ καταλάβαινε την αξία που είχαν τέτοιες θυσίες. Διαβάζουμε: «Εξεγειρόμενος πρωί προσέφερεν ολοκαυτώματα κατά τον αριθμόν πάντων αυτών [των υιών του]· διότι έλεγεν ο Ιώβ, Μήπως οι υιοί μου ημάρτησαν και εβλασφήμησαν τον Θεόν εν τη καρδία αυτών. Ούτως έκαμνεν ο Ιώβ πάντοτε». (Ιώβ 1:5) Εφόσον ο Ιώβ προσπαθούσε να ευαρεστεί τον Θεό και ήταν φανερό ότι είχε ‘συντετριμμένο’ πνεύμα, οι θυσίες του είχαν αξία στα μάτια του Θεού.—Ψαλμός 32:1, 2· 51:17.
Αλλά, αργότερα ο Ιώβ προσβλήθηκε από κάποια ασθένεια που κατά τα φαινόμενα απειλούσε τη ζωή του. Επίσης, είχε εσφαλμένη άποψη για τη δικαιοσύνη του, γι’ αυτό χρειαζόταν διόρθωση, την οποία προμήθευσε τότε ο Ελιού. (Ιώβ 32:6· 33:8-12· 35:2-4) Ο Ελιού είπε ότι δεν χρειαζόταν να παραμείνει ο Ιώβ σ’ αυτή την αξιοθρήνητη κατάσταση μέχρι να φτάσει στο θάνατο και στο λάκκο (τον Σιεόλ, δηλαδή τον κοινό τάφο). Αν ο Ιώβ μετανοούσε, θα μπορούσε να βρεθεί ‘εξιλασμός [λύτρο, ΜΝΚ]’.—Ιώβ 33:24-28.
Δεν πρέπει να νομίζουμε ότι λέγοντας ‘λύτρο’ ο Ελιού εννοούσε έναν άνθρωπο που ζούσε τότε και ο οποίος θα πέθαινε για χάρη του Ιώβ. Λαμβάνοντας υπόψη τις θυσίες που συνήθιζαν να προσφέρουν οι αληθινοί λάτρεις, το είδος του λύτρου στο οποίο αναφερόταν ο Ελιού στην περίπτωση του Ιώβ ίσως να ήταν κάποια θυσία ζώου. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Θεός είπε αργότερα στους τρεις επικριτικούς συντρόφους του Ιώβ: «Προσφέρετε ολοκαύτωμα υπέρ εαυτών· ο δε Ιώβ ο δούλος μου θέλει ικετεύσει υπέρ υμών». (Ιώβ 42:8) Οποιαδήποτε κι αν ήταν η μορφή του λύτρου, το κύριο σημείο στα λόγια του Ελιού ήταν ότι μπορούσε να καλυφτεί το σφάλμα του Ιώβ και αυτός να δοκιμάσει τα οφέλη που θα προέκυπταν.
Αυτό και συνέβη. Ο Ιώβ ‘μετανόησε εν χώματι και σποδώ’. Τι έγινε κατόπιν; ‘Έστρεψεν ο Ιεχωβά την αιχμαλωσίαν του Ιώβ. . . . Και ευλόγησεν ο Ιεχωβά τα έσχατα του Ιώβ μάλλον παρά τα πρώτα. . . . Μετά ταύτα έζησεν ο Ιώβ εκατόν τεσσαράκοντα έτη, και είδε τους υιούς αυτού και τους υιούς των υιών αυτού, τετάρτην γενεάν». Βέβαια, εκείνο το λύτρο δεν ελευθέρωσε τον Ιώβ από την αμαρτία, έτσι αργότερα πέθανε. Όμως, η παράταση της ζωής του αποδεικνύει ότι, μ’ έναν αποτελεσματικό τρόπο, ‘η σάρκα του έγινε ανθηροτέρα νηπίου [από ό,τι ήταν στη νεότητα, ΜΝΚ]· και επέστρεψε στις μέρες της νεότητός του’.—Ιώβ 33:25· 42:6, 10-17.
Αυτές οι ευλογίες, που ήρθαν από την εφαρμογή ενός περιορισμένου λύτρου στον Ιώβ, χρησιμεύουν ως πρόγευση των άφθονων ευλογιών που θα έρθουν στο πιστό ανθρώπινο γένος μέσα στο νέο κόσμο. Τότε, θα είναι διαθέσιμα στο πλήρες τα οφέλη από τη λυτρωτική θυσία του Ιησού και θα εξαλειφθούν για πάντα τα ολέθρια αποτελέσματα της αμαρτίας και της ατέλειας. Πόσους λόγους θα έχουμε τότε για «χαρά», όπως ανέφερε ο Ελιού!—Ιώβ 33:26.