Εσείς θα Μιμηθείτε το Έλεος του Θεού;

«Γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού ως τέκνα αγαπητά».—ΕΦΕΣΙΟΥΣ 5:1.

1. Γιατί θα πρέπει να ενδιαφέρει όλους μας το ζήτημα της μίμησης των άλλων;

ΚΑΛΩΣ ή κακώς, οι περισσότεροι άνθρωποι μιμούνται τους άλλους. Εκείνοι που μας περιστοιχίζουν, και τους οποίους πιθανώς μιμούμαστε, μπορούν να μας επηρεάσουν σημαντικά. Ο θεόπνευστος συγγραφέας του εδαφίου Παροιμίαι 13:20 προειδοποίησε: «Ο περιπατών μετά σοφών θέλει είσθαι σοφός· ο δε σύντροφος των αφρόνων θέλει απολεσθή». Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο Λόγος του Θεού λέει: «Μη μιμού το κακόν, αλλά το αγαθόν. Ο αγαθοποιών εκ του Θεού είναι».—3 Ιωάννου 11.

2. Ποιον οφείλουμε να μιμούμαστε, και με ποιους τρόπους;

² Έχουμε έξοχα Βιβλικά παραδείγματα αντρών και γυναικών τα οποία μπορούμε να μιμηθούμε. (1 Κορινθίους 4:16· 11:1· Φιλιππησίους 3:17) Ωστόσο, εκείνος που θα πρέπει να μιμούμαστε πάνω απ’ όλους είναι ο Θεός. Στα εδάφια Εφεσίους 4:31–5:2 ο απόστολος Παύλος, αφού μιλάει για χαρακτηριστικά και πράξεις που θα πρέπει να αποφεύγουμε, μας παροτρύνει να είμαστε «εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους». Κατόπιν, παρουσιάζει την κύρια προτροπή του: «Γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού ως τέκνα αγαπητά, και περιπατείτε εν αγάπη».

3, 4. Πώς περιέγραψε ο Θεός τον εαυτό του, και γιατί θα πρέπει να μας απασχολήσει το γεγονός ότι αυτός είναι δίκαιος Θεός;

³ Ποιες είναι οι ενέργειες και οι ιδιότητες του Θεού τις οποίες θα πρέπει να μιμούμαστε; Υπάρχουν πολλές πλευρές της προσωπικότητας και των ενεργειών του, όπως φαίνεται από τον τρόπο που περιέγραψε ο ίδιος τον εαυτό του στον Μωυσή: ‘Ιεχωβά ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και αληθινός, φυλάττων έλεος εις χιλιάδας, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν και αμαρτίαν και ουδόλως αθωόνων τον ένοχον [αποκλείεται να δώσει απαλλαγή από την τιμωρία, ΜΝΚ]· ανταποδίδων την ανομίαν των πατέρων επί τα τέκνα και επί τα τέκνα των τέκνων’.—Έξοδος 34:6, 7.

⁴ Εφόσον ο Ιεχωβά «αγαπά δικαιοσύνην και κρίσιν», εμείς θα πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίσουμε και να μιμηθούμε αυτό το χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του. (Ψαλμός 33:5· 37:28) Αυτός είναι ο Δημιουργός, και επίσης ο ανώτατος Κριτής και Νομοθέτης της ανθρωπότητας, και είναι δίκαιος με όλους. (Ησαΐας 33:22) Αυτό φαίνεται καθαρά από τον τρόπο με τον οποίο απαιτούσε και φρόντιζε να απονέμεται δικαιοσύνη ανάμεσα στο λαό του τον Ισραήλ και αργότερα μέσα στη Χριστιανική εκκλησία.

Απονομή Θεϊκής Δικαιοσύνης

5, 6. Πώς γινόταν φανερή η δικαιοσύνη από τον τρόπο με τον οποίο πολιτευόταν ο Θεός με τον Ισραήλ;

⁵ Όταν ο Θεός επέλεξε τον Ισραήλ ως λαό του, τους ρώτησε αν επρόκειτο να ‘υπακούσουν στη φωνή του, και να φυλάξουν τη διαθήκη του’. Εκείνοι, συναγμένοι στους πρόποδες του Όρους Σινά, απάντησαν: ‘Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει’. (Έξοδος 19:3-8) Πόσο σοβαρή ήταν η υποχρέωση που ανέλαβαν! Μέσω αγγέλων, ο Θεός έδωσε στους Ισραηλίτες περίπου 600 νόμους, τους οποίους εκείνοι, ως λαός αφιερωμένος σ’ αυτόν, είχαν την ευθύνη να τηρούν. Και αν κάποιος δεν τους τηρούσε; Ένας άνθρωπος με βαθιά γνώση του Νόμου του Θεού εξήγησε: «Ο λόγος ο λαληθείς δι’ αγγέλων έγεινε βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν [ανταπόδοση σύμφωνα με τη δικαιοσύνη, ΜΝΚ]».—Εβραίους 2:2.

⁶ Ναι, ο Ισραηλίτης ο οποίος δεν υπάκουε αντιμετώπιζε ‘ανταπόδοση σύμφωνα με τη δικαιοσύνη’, όχι την ατελή ανθρώπινη δικαιοσύνη, αλλά τη δικαιοσύνη του Δημιουργού μας. Ο Θεός καθόρισε διάφορες ποινές για τις παραβιάσεις του νόμου του. Η πιο σοβαρή ποινή ήταν η ‘εξολόθρευση’, δηλαδή εκτέλεση. Αυτή εφαρμοζόταν σε ιδιαίτερα σοβαρές παραβάσεις, όπως ήταν η ειδωλολατρία, η μοιχεία, η αιμομιξία, η κτηνοβασία, η ομοφυλοφιλία, οι θυσίες παιδιών, ο φόνος και η κακή χρήση του αίματος. (Λευιτικόν 17:14· 18:6-17, 21-29) Επιπλέον, ήταν δυνατόν να ‘εξολοθρευθεί’ οποιοσδήποτε Ισραηλίτης παραβίαζε συνειδητά και αμετανόητα κάποιο θείο νόμο. (Αριθμοί 4:15, 18· 15:30, 31) Όταν απονεμόταν αυτή η θεϊκή δικαιοσύνη, τα αποτελέσματα μπορεί κάλλιστα να γίνονταν αισθητά και από τους απογόνους του παραβάτη.

7. Ποιες ήταν μερικές από τις συνέπειες της απονομής δικαιοσύνης στον αρχαίο λαό του Θεού;

⁷ Αυτές οι ποινές τόνιζαν τη σοβαρότητα της παραβίασης των νόμων του Θεού. Για παράδειγμα, αν ένας γιος γινόταν μέθυσος και λαίμαργος, θα έπρεπε να φερθεί μπροστά σε ώριμους κριτές. Αν αυτοί διαπίστωναν ότι αδικοπραγούσε εσκεμμένα και αμετανόητα, θα έπρεπε να συμμετάσχουν και οι γονείς στην απονομή δικαιοσύνης. (Δευτερονόμιον 21:18-21) Όσοι από εμάς είναι γονείς μπορούν να καταλάβουν ότι δεν ήταν εύκολο να το κάνει κανείς αυτό. Όμως, ο Θεός ήξερε ότι ήταν απαραίτητο να γίνει αυτό για να μην εξαπλωθεί η πονηρία ανάμεσα στους αληθινούς λάτρεις. (Ιεζεκιήλ 33:17-19) Αυτό είχε διευθετηθεί από εκείνον για τον οποίο μπορούσε να ειπωθεί: «Πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός».—Δευτερονόμιον 32:4.

8. Πώς χαρακτήριζε η δικαιοσύνη τον τρόπο με τον οποίο πολιτευόταν ο Θεός με τη Χριστιανική εκκλησία;

⁸ Πολλούς αιώνες μετά, ο Θεός απέρριψε το έθνος Ισραήλ και επέλεξε τη Χριστιανική εκκλησία. Αλλά ο Ιεχωβά δεν άλλαξε. Ήταν πάντα υποστηρικτής της δικαιοσύνης και κατάλληλα περιγράφτηκε ως «πυρ καταναλίσκον». (Εβραίους 12:29· Λουκάς 18:7, 8, ΚΔΤΚ) Γι’ αυτό, συνέχισε να έχει μια διευθέτηση για να ενσταλάζεται φόβος Θεού σε ολόκληρη την εκκλησία με το να αποβάλλονται όσοι αδικοπραγούσαν. Οι αφιερωμένοι Χριστιανοί που αδικοπραγούσαν αμετανόητα θα έπρεπε να αποκόπτονται.

9. Τι είναι η αποκοπή, και τι επιτελεί;

⁹ Τι περιλαμβάνεται στην αποκοπή; Βρίσκουμε ένα ζωντανό παράδειγμα στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε ένα πρόβλημα τον πρώτο αιώνα. Ένας Χριστιανός στην Κόρινθο διέπραττε ανηθικότητα με τη σύζυγο του πατέρα του και δεν μετανοούσε, κι έτσι ο Παύλος έδωσε την οδηγία να εκβληθεί από εκείνη την εκκλησία. Αυτό έπρεπε να γίνει για να προστατευτεί η καθαρότητα του λαού του Θεού, επειδή «ολίγη ζύμη κάμνει όλον το φύραμα ένζυμον». Η αποβολή του δεν θα επέτρεπε να ατιμάζεται από την ασέβειά του ο Θεός και ο λαός Του. Η αυστηρή διαπαιδαγώγηση της αποκοπής θα μπορούσε επίσης να τον συνταράξει συνεφέρνοντάς τον και να ενσταλάξει σ’ αυτόν και στην εκκλησία τον πρέποντα φόβο για τον Θεό.—1 Κορινθίους 5:1-13· παράβαλε Δευτερονόμιον 17:2, 12, 13.

10. Πώς θα πρέπει να ενεργήσουν οι δούλοι του Θεού αν κάποιος αποκοπεί;

¹⁰ Η εντολή του Θεού είναι ότι, αν ένας πονηρός εκβληθεί, οι Χριστιανοί πρέπει να ‘μην συναναστρέφονται μ’ αυτόν ούτε να συντρώγουν’.a Έτσι, αυτός εκκόπτεται από τις σχέσεις τις οποίες είχε, πράγμα που περιλαμβάνει και την κοινωνική συναναστροφή, με τους όσιους που σέβονται το νόμο του Θεού και θέλουν να βαδίζουν σύμφωνα μ’ αυτόν. Μερικοί απ’ αυτούς μπορεί να είναι συγγενείς που δεν ανήκουν στον άμεσο οικογενειακό κύκλο, που δεν είναι μέλη του ίδιου σπιτικού. Ίσως να είναι δύσκολο γι’ αυτούς τους συγγενείς να εφαρμόσουν αυτή την οδηγία του Θεού, όπως δεν ήταν εύκολο για τους Εβραίους γονείς που τηρούσαν το Μωσαϊκό Νόμο να συμμετάσχουν στην εκτέλεση του πονηρού γιου τους. Όμως, η εντολή του Θεού είναι ξεκάθαρη, και γι’ αυτό μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η αποκοπή είναι μια δίκαιη διάταξη.—1 Κορινθίους 5:1, 6-8, 11· Τίτον 3:10, 11, ΜΝΚ· 2 Ιωάννου 9-11· βλέπε Η Σκοπιά 15 Ιανουαρίου 1982, σελίδες 26-31· 15 Απριλίου 1988, σελίδες 28-31.

11. Πώς θα μπορούσαν να γίνουν φανερές διάφορες πλευρές της προσωπικότητας του Θεού από μια περίπτωση αποκοπής;

¹¹ Μην ξεχνάτε, όμως, ότι ο Θεός μας δεν είναι μόνο δίκαιος· είναι επίσης «πολυέλεος, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν». (Αριθμοί 14:18) Από το Λόγο του είναι σαφές ότι ένα αποκομμένο άτομο μπορεί να μετανοήσει και να ζητήσει τη συγχώρηση του Θεού. Τι μπορεί να γίνει τότε; Πεπειραμένοι επίσκοποι μπορούν να συναντηθούν μ’ αυτό το άτομο για να διαπιστώσουν με προσευχή και προσοχή αν παρέχει αποδείξεις ότι έχει μετανοήσει για την αδικοπραγία που οδήγησε στην αποκοπή του. (Παράβαλε Πράξεις 26:20.) Αν συμβαίνει αυτό, τότε θα μπορεί να επανενταχθεί στην εκκλησία, όπως δείχνουν τα εδάφια 2 Κορινθίους 2:6-11 ότι συνέβη μ’ εκείνον τον άντρα στην Κόρινθο. Ωστόσο, μερικοί απ’ αυτούς που έχουν αποβληθεί είναι απομακρυσμένοι από την εκκλησία του Θεού επί χρόνια· μπορεί λοιπόν να γίνει κάτι για να τους βοηθήσει να δουν πώς μπορούν να επιστρέψουν;

Η Δικαιοσύνη Εξισορροπείται από το Έλεος

12, 13. Γιατί το να μιμούμαστε τον Θεό θα πρέπει να περιλαμβάνει περισσότερα πράγματα από το να αντανακλούμε τη δικαιοσύνη του;

¹² Ως τώρα έχουμε ασχοληθεί κατά κύριο λόγο με μια από τις ιδιότητες του Θεού που περιγράφονται στα εδάφια Έξοδος 34:6, 7. Αυτά τα εδάφια, όμως, περιγράφουν πολύ περισσότερα πράγματα από τη δικαιοσύνη του Θεού, και εκείνοι που θέλουν να τον μιμούνται δεν ενδιαφέρονται μονάχα για την απονομή δικαιοσύνης. Αν είχατε να φτιάξετε μια μακέτα του ναού που οικοδόμησε ο Σολομών, θα μελετούσατε μόνο έναν από τους στύλους του; (1 Βασιλέων 7:15-22) Όχι, γιατί αυτό δεν θα σας έδινε την ισορροπημένη εικόνα της μορφής και του ρόλου του ναού. Παρόμοια, αν επιθυμούμε να μιμηθούμε τον Θεό, χρειάζεται να αντιγράψουμε και άλλες από τις ενέργειές του και τις ιδιότητές του, όπως το ότι είναι «οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και αληθινός, φυλάττων έλεος εις χιλιάδας, συγχωρών ανομίαν».

¹³ Το έλεος και η συγχωρητικότητα είναι θεμελιώδεις ιδιότητες του Θεού, όπως βλέπουμε από τον τρόπο με τον οποίο πολιτευόταν με τον Ισραήλ. Ο Θεός της δικαιοσύνης δεν τους απάλλαξε από την τιμωρία για επαναλαμβανόμενα λάθη, όμως έδειξε άφθονο έλεος και συγχωρητικότητα. ‘Εφανέρωσε τας οδούς αυτού εις τον Μωυσήν, τα έργα αυτού εις τους υιούς Ισραήλ. Οικτίρμων και ελεήμων είναι ο Ιεχωβά, μακρόθυμος και πολυέλεος. Δεν θέλει δικολογεί διαπαντός [δεν θα συνεχίζει να βρίσκει διαρκώς λάθη, ΜΝΚ] ουδέ θέλει φυλάττει την οργήν αυτού εις τον αιώνα’. (Ψαλμός 103:7-9· 106:43-46) Ναι, μια αναδρομική ματιά στον τρόπο με τον οποίο πολιτευόταν επί εκατοντάδες χρόνια αποδεικνύει την αλήθεια αυτών των λόγων.—Ψαλμός 86:15· 145:8, 9· Μιχαίας 7:18, 19.

14. Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι μιμούνταν το έλεος του Θεού;

¹⁴ Εφόσον ο Ιησούς Χριστός ‘είναι αντανάκλαση της δόξας [του Θεού] και το ακριβές ομοίωμα της ίδιας της οντότητάς του’, θα περιμέναμε να εκδηλώνει παρόμοιο έλεος και προθυμία να συγχωρεί. (Εβραίους 1:3, ΜΝΚ) Και το έκανε αυτό, όπως δείχνουν οι ενέργειές του προς τους άλλους. (Ματθαίος 20:30-34) Τόνισε επίσης τη σπουδαιότητα του ελέους με τα λόγια του που μπορούμε να διαβάσουμε στο 15ο κεφάλαιο του Λουκά. Οι τρεις παραβολές που παρατίθενται εκεί αποδεικνύουν ότι ο Ιησούς μιμούνταν τον Ιεχωβά, και επίσης παρέχουν σημαντικά διδάγματα για εμάς.

Ενδιαφέρον γι’ Αυτό που Χάθηκε

15, 16. Τι ώθησε τον Ιησού να πει τις παραβολές που βρίσκονται στο 15ο κεφάλαιο του Λουκά;

¹⁵ Αυτές οι παραβολές επιβεβαιώνουν το γεμάτο έλεος ενδιαφέρον του Θεού για τους αμαρτωλούς, συνθέτοντας μια αρμονική εικόνα την οποία οφείλουμε να μιμούμαστε. Ας δούμε τις περιστάσεις κάτω από τις οποίες αναφέρθηκαν οι παραβολές: «Επλησίαζον δε εις [τον Ιησού] πάντες οι τελώναι και οι αμαρτωλοί, δια να ακούωσιν αυτόν. Και διεγόγγυζον οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς, λέγοντες ότι ούτος αμαρτωλούς δέχεται και συντρώγει μετ’ αυτών».—Λουκάς 15:1, 2.

¹⁶ Όλα τα άτομα που σχετίζονταν με το περιστατικό ήταν Ιουδαίοι. Οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς κόμπαζαν για την υποτιθέμενη σχολαστική τους προσκόλληση στο Μωσαϊκό Νόμο, κάτι που αποτελούσε ένα είδος νομικίστικης δικαιοσύνης. Ο Θεός, όμως, δεν συμφωνούσε μ’ αυτή τη δικαιοσύνη που οι ίδιοι είχαν θεσπίσει. (Λουκάς 16:15) Προφανώς, οι τελώνες που αναφέρονται ήταν Ιουδαίοι οι οποίοι συνέλεγαν φόρους για τη Ρώμη. Επειδή πολλοί απαιτούσαν υπερβολικά ποσά από τους άλλους Ιουδαίους, οι τελώνες αποτελούσαν μια καταφρονημένη ομάδα. (Λουκάς 19:2, 8, ΝΔΜ) Κατατάσσονταν με τους ‘αμαρτωλούς’, χαρακτηρισμός που περιλάμβανε τα ανήθικα άτομα, ακόμα και τις πόρνες. (Λουκάς 5:27-32· Ματθαίος 21:32) Αλλά ο Ιησούς ρώτησε τους παραπονούμενους θρησκευτικούς ηγέτες:

17. Ποια ήταν η πρώτη παραβολή του Ιησού που καταγράφτηκε στο 15ο κεφάλαιο του Λουκά;

¹⁷ «Τις άνθρωπος εξ υμών εάν έχη εκατόν πρόβατα και χάση έν εξ αυτών, δεν αφίνει τα ενενήκοντα εννέα εν τη ερήμω και υπάγει ζητών το απολωλός, εωσού εύρη αυτό; Και ευρών αυτό, βάλλει επί τους ώμους αυτού χαίρων. Και ελθών εις τον οίκον, συγκαλεί τους φίλους και τους γείτονας, λέγων προς αυτούς· Συγχάρητέ μοι, διότι εύρον το πρόβατόν μου το απολωλός. Σας λέγω ότι ούτω θέλει είσθαι χαρά εν τω ουρανώ δια ένα αμαρτωλόν μετανοούντα μάλλον παρά δια ενενήκοντα εννέα δικαίους, οίτινες δεν έχουσι χρείαν μετανοίας». Εκείνοι οι θρησκευτικοί ηγέτες μπορούσαν να καταλάβουν την παρομοίωση, γιατί τα πρόβατα και οι βοσκοί ήταν συνηθισμένο θέαμα. Από ενδιαφέρον, ο βοσκός άφησε 99 πρόβατα να βόσκουν σε οικείο βοσκότοπο, ενώ ο ίδιος πήγε να ψάξει για το ένα που είχε χαθεί. Έψαξε με επιμονή ώσπου το βρήκε, και με τρυφερότητα μετέφερε το φοβισμένο πρόβατο πίσω στο κοπάδι.—Λουκάς 15:4-7.

18. Όπως τονίζεται από τη δεύτερη παραβολή του Ιησού που αναφέρεται στο 15ο κεφάλαιο του Λουκά, τι ήταν αυτό που προκάλεσε χαρά;

¹⁸ Ο Ιησούς είπε και δεύτερη παραβολή: «Ή τις γυνή έχουσα δέκα δραχμάς, εάν χάση δραχμήν μίαν, δεν ανάπτει λύχνον και σαρόνει την οικίαν και ζητεί επιμελώς, έως ότου εύρη αυτήν; και αφού εύρη, συγκαλεί τας φίλας και τας γείτονας, λέγουσα· Συγχάρητέ μοι, διότι εύρον την δραχμήν την οποίαν έχασα. Ούτω, σας λέγω, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού δια ένα αμαρτωλόν μετανοούντα». (Λουκάς 15:8-10) Η δραχμή ήταν σχεδόν όσο ένα ημερομίσθιο για έναν εργάτη. Το νόμισμα αυτής της γυναίκας μπορεί να ήταν οικογενειακό κειμήλιο ή μπορεί να ήταν, μαζί με άλλες, μέρος ενός κοσμήματος. Όταν χάθηκε, η γυναίκα έψαξε πολύ μέχρι να το βρει, και κατόπιν χάρηκε μαζί με τις φίλες της. Τι μας λέει αυτό για τον Θεό;

Χαρά στους Ουρανούς—Για Ποιο Πράγμα;

19, 20. Οι δυο πρώτες παραβολές του Ιησού στο 15ο κεφάλαιο του Λουκά αναφέρονταν κατά κύριο λόγο σε ποιον, και ποια ήταν η κεντρική ιδέα που τόνιζαν;

¹⁹ Αυτές οι δυο παραβολές ήταν η απάντηση σε επικρίσεις κατά του Ιησού, ο οποίος λίγους μήνες πριν είχε πει ότι ήταν «ο ποιμήν ο καλός» που επρόκειτο να δώσει την ψυχή του για τα πρόβατά του. (Ιωάννης 10:11-15) Εντούτοις, οι παραβολές δεν αναφέρονταν κατά κύριο λόγο στον Ιησού. Το μάθημα που έπρεπε να πάρουν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι αναφερόταν ιδιαίτερα στη διάθεση και στις ενέργειες του Θεού. Έτσι, ο Ιησούς είπε ότι γίνεται χαρά στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί. Εκείνοι οι θρησκόληπτοι άνθρωποι ισχυρίζονταν ότι υπηρετούσαν τον Ιεχωβά, όμως δεν τον μιμούνταν. Αντίθετα, οι γεμάτες έλεος ενέργειες του Ιησού αντιπροσώπευαν το θέλημα του Πατέρα του.—Λουκάς 18:10-14· Ιωάννης 8:28, 29· 12:47-50· 14:7-11.

²⁰ Αν ένα από τα εκατό ήταν αιτία χαράς, ένα νόμισμα από τα δέκα ήταν αιτία για ακόμα περισσότερη χαρά. Μέχρι και σήμερα μπορούμε να νιώσουμε τα αισθήματα της γυναίκας που χάρηκε επειδή βρήκε το νόμισμα! Κι εδώ επίσης, το δίδαγμα συγκεντρώνει την προσοχή στον ουρανό, στο ότι ‘οι άγγελοι του Θεού’ χαίρονται μαζί με τον Ιεχωβά «δια ένα αμαρτωλόν μετανοούντα». Προσέξτε την τελευταία λέξη, «μετανοούντα». Αυτές οι παραβολές μιλούσαν στην πραγματικότητα για αμαρτωλούς που μετανοούν. Και μπορείτε να δείτε ότι και οι δυο τόνιζαν πως είναι κατάλληλο να έχει κανείς χαρά για τη μετάνοιά τους.

21. Ποιο δίδαγμα θα πρέπει να αντλήσουμε από τις παραβολές του Ιησού που παρατίθενται στο 15ο κεφάλαιο του Λουκά;

²¹ Εκείνοι οι παροδηγημένοι θρησκευτικοί ηγέτες, οι οποίοι ένιωθαν ικανοποιημένοι από την επιφανειακή συμμόρφωσή τους με το Νόμο, παρέβλεπαν το γεγονός ότι ο Θεός είναι «οικτίρμων και ελεήμων, . . . συγχωρών ανομίαν και παράβασιν και αμαρτίαν». (Έξοδος 34:6, 7) Αν είχαν μιμηθεί αυτό το χαρακτηριστικό των ενεργειών και της προσωπικότητας του Θεού, θα είχαν εκτιμήσει το έλεος το οποίο έδειχνε ο Ιησούς προς τους αμαρτωλούς που μετανοούσαν. Όμως, τι κάνουμε εμείς; Βάζουμε στην καρδιά μας το δίδαγμα, και το εφαρμόζουμε; Ας προσέξουμε την τρίτη παραβολή του Ιησού.

Η Μετάνοια και το Έλεος Γίνονται Πράξη

22. Περιληπτικά, ποια ήταν η τρίτη από τις παραβολές του Ιησού που αναφέρονται στο 15ο κεφάλαιο του Λουκά;

²² Αυτή ονομάζεται συχνά παραβολή του άσωτου γιου. Όμως, διαβάζοντάς την, ίσως καταλάβετε γιατί μερικοί τη θεωρούν παραβολή της πατρικής αγάπης. Μιλάει για το νεότερο γιο μιας οικογένειας, ο οποίος λαβαίνει την κληρονομιά του από τον πατέρα του. (Παράβαλε Δευτερονόμιον 21:17.) Αυτός ο γιος φεύγει για μια χώρα μακρινή, όπου διασκορπίζει τα πάντα ζώντας μια ζωή ακολασίας, αναγκάζεται να δουλέψει βόσκοντας γουρούνια και καταντάει μάλιστα να λαχταράει την τροφή των γουρουνιών. Τελικά συνέρχεται και αποφασίζει να επιστρέψει στο σπίτι του, έστω και για να δουλέψει για τον πατέρα του ως μισθωτός εργάτης. Καθώς πλησιάζει στο σπίτι, ο πατέρας του κάνει το θετικό βήμα να τον καλωσορίσει, διοργανώνοντας μάλιστα ένα συμπόσιο. Ο μεγαλύτερος αδελφός, ο οποίος είχε παραμείνει στο σπίτι εργαζόμενος, αγανακτεί μ’ αυτή την εκδήλωση ελέους. Ο πατέρας, όμως, λέει ότι θα πρέπει να χαρούν επειδή ο γιος, που ήταν νεκρός, τώρα ζει.—Λουκάς 15:11-32.

23. Τι θα πρέπει να διδαχτούμε από την παραβολή του άσωτου γιου;

²³ Μερικοί από τους γραμματείς και τους Φαρισαίους μπορεί να θεώρησαν ότι ο Ιησούς τούς παρέβαλε με το μεγαλύτερο γιο, σε αντίθεση με τους αμαρτωλούς οι οποίοι ήταν σαν το νεότερο γιο. Άραγε, όμως, κατάλαβαν το κύριο σημείο της παραβολής, και το καταλαβαίνουμε εμείς επίσης; Αυτή η παραβολή τονίζει ένα εξέχον χαρακτηριστικό του ελεήμονα ουράνιου Πατέρα μας, την προθυμία του να συγχωρεί βάσει της εγκάρδιας μετάνοιας και της μεταστροφής του αμαρτωλού. Θα έπρεπε να υποκινήσει τους ακροατές να χαρούν για την απολύτρωση των μετανοημένων αμαρτωλών. Έτσι βλέπει αυτά τα ζητήματα ο Θεός κι έτσι ενεργεί, και εκείνοι που τον μιμούνται κάνουν το ίδιο.—Ησαΐας 1:16, 17· 55:6, 7.

24, 25. Ποια χαρακτηριστικά του Θεού θα πρέπει να επιδιώκουμε να μιμούμαστε;

²⁴ Ασφαλώς, η δικαιοσύνη χαρακτηρίζει όλες τις ενέργειες του Θεού· άρα εκείνοι που θέλουν να μιμούνται τον Ιεχωβά αποδίδουν μεγάλη αξία στη δικαιοσύνη και την επιδιώκουν. Ωστόσο, ο Θεός μας δεν υποκινείται απλώς από μια απρόσωπη και άκαμπτη δικαιοσύνη. Το έλεός του και η αγάπη του είναι πολύ μεγάλα. Αυτό το δείχνει με την προθυμία Του να συγχωρεί με βάση την ειλικρινή μετάνοια. Είναι κατάλληλο, λοιπόν, που ο Παύλος συνέδεσε το να είμαστε συγχωρητικοί με το να μιμούμαστε τον Θεό: «Συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού. Γίνεσθε λοιπόν [συνεπώς, ΜΝΚ] μιμηταί του Θεού ως τέκνα αγαπητά, και περιπατείτε εν αγάπη».—Εφεσίους 4:32–5:2.

²⁵ Οι αληθινοί Χριστιανοί πάντα προσπαθούσαν να μιμούνται τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά, καθώς επίσης το έλεός του και την προθυμία του να συγχωρεί. Όσο περισσότερο τον γνωρίζουμε, τόσο ευκολότερο θα πρέπει να βρίσκουμε το να τον μιμούμαστε σ’ αυτούς τους τομείς. Πώς, όμως, θα μπορούσαμε να το εφαρμόσουμε αυτό σε σχέση μ’ ένα άτομο το οποίο έχει δικαίως δεχτεί αυστηρή διαπαιδαγώγηση επειδή ακολούθησε μια αμαρτωλή πορεία; Ας δούμε.

[Υποσημειώσεις]

Τι Έχετε Μάθει;

◻ Πώς έγινε φανερή η δικαιοσύνη του Θεού στην εκκλησία του Ισραήλ και στη Χριστιανική εκκλησία;

◻ Γιατί θα πρέπει, εκτός από τη δικαιοσύνη του Θεού, να μιμούμαστε και το έλεός του;

◻ Τι έγινε αιτία για να ειπωθούν οι τρεις παραβολές του 15ου κεφαλαίου του Λουκά, και ποια διδάγματα θα πρέπει να πάρουμε απ’ αυτές;

[Εικόνα στη σελίδα 16, 17]

Η πεδιάδα ερ-Ραχά μπροστά από το Όρος Σινά (στο αριστερό πίσω μέρος)

[Ευχαριστίες]

Pictorial Archive (Near Eastern History) Est.

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 15]

Garo Nalbandian

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 18]

Garo Nalbandian