Συνεχίστε να Σπέρνετε το Σπόρο—Ο Ιεχωβά θα Φέρει την Αύξηση

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΦΡΕΝΤ ΜΕΤΚΑΦ

ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ του 1948, στη διάρκεια της διακονίας μου από σπίτι σε σπίτι, επισκέφτηκα ένα μικρό αγρόκτημα στα περίχωρα του Κορκ, στο νότιο τμήμα της Ιρλανδίας. Όταν εξήγησα στον αγρότη ποιος ήμουν, το πρόσωπό του έγινε κατακόκκινο. Έγινε έξω φρενών, φώναξε ότι ήμουν κομμουνιστής και πήγε τρέχοντας να φέρει το δικράνι του. Χωρίς να το ξανασκεφτώ πετάχτηκα έξω από την αυλή του αγροκτήματος και πήδηξα στο ποδήλατό μου, το οποίο είχα αφήσει στην άκρη του δρόμου. Ο λόφος εκεί ήταν πολύ απότομος, αλλά έτρεξα με το ποδήλατο όσο πιο γρήγορα μπορούσα, χωρίς να κοιτάξω πίσω, καθώς φανταζόμουν τον αγρότη να εκσφενδονίζει το δικράνι του εναντίον μου σαν ακόντιο.

Είχα συνηθίσει αυτές τις αντιδράσεις στα δυο χρόνια που ήμουν στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας, αφότου είχα σταλεί ως ειδικός σκαπανέας από την Αγγλία το 1946. Συνταυτίστηκα μ’ ένα μικρό όμιλο διαγγελέων της Βασιλείας, μόνο 24 άτομα περίπου, ο οποίος είχε ήδη δοκιμάσει έναν καταιγισμό εχθρότητας και συκοφαντικών επικρίσεων. Αλλά ήμουν σίγουρος ότι το πνεύμα του Ιεχωβά τελικά θα έφερνε αποτελέσματα.—Γαλάτας 6:8, 9.

Ωστόσο, προτού σας αφηγηθώ πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα, επιτρέψτε μου να σας πω λίγα λόγια για τα πρώτα χρόνια της ζωής μου και για την εκπαίδευση που με βοήθησε πάρα πολύ να αντιμετωπίσω αυτές τις δύσκολες καταστάσεις.

Το Καλό Παράδειγμα και η Εκπαίδευση των Γονέων

Ο πατέρας μου ήρθε σε επαφή με την αλήθεια στις αρχές του 1914. Ενώ επέστρεφε στο σπίτι από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που είχε διεξαχθεί στο Σέφιλντ της Αγγλίας, διάβασε ένα Γραφικό φυλλάδιο που εξηγούσε την κατάσταση των νεκρών. Είχε ήδη επισκεφτεί αρκετές εκκλησίες αναζητώντας απαντήσεις στα ερωτήματά του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τα όσα διάβασε τώρα σ’ αυτό το φυλλάδιο τον εντυπωσίασαν. Παρήγγειλε τους έξι τόμους των Γραφικών Μελετών που διαφήμιζε το φυλλάδιο και τους διάβαζε αχόρταγα, συχνά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Ο μπαμπάς γρήγορα αναγνώρισε ότι αυτή ήταν η αλήθεια.

Σύντομα άρχισε να συναναστρέφεται με την τοπική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, μια συναναστροφή που διήρκεσε 40 και πλέον χρόνια, τα περισσότερα από τα οποία υπηρετούσε ως προεδρεύων επίσκοπος. Προς ευχαρίστηση του πατέρα μου, δυο από τους αδελφούς του και οι τρεις αδελφές του δέχτηκαν την αλήθεια. Ένας από τους αδελφούς του έδωσε μαρτυρία σε μια νεαρή υπάλληλο, και τόσο αυτή όσο και η αδελφή της έγιναν αφιερωμένες, χρισμένες Χριστιανές. Ο πατέρας μου και ο αδελφός του παντρεύτηκαν αυτές τις δυο νεαρές γυναίκες.

Στην οικογένειά μου, ήμουν ένα από τα τέσσερα αγόρια που ανατράφηκαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». (Εφεσίους 6:4) Χαίρομαι που οι γονείς μου δεν φείστηκαν καμιάς προσπάθειας για να εμφυτεύσουν την αλήθεια μέσα μας. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν εκδόσεις ειδικά σχεδιασμένες για να βοηθούν τους γονείς να διδάσκουν στα παιδιά τους τις Γραφικές αλήθειες· αλλά είχαμε μια τακτική οικογενειακή Γραφική μελέτη, δυο φορές την εβδομάδα, στην οποία χρησιμοποιούσαμε το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού, και εξετάζαμε επίσης τακτικά το εδάφιο της ημέρας.—Δευτερονόμιον 6:6, 7· 2 Τιμόθεον 3:14, 15.

Η μητέρα και ο πατέρας μου αποτελούσαν επίσης θαυμάσιο παράδειγμα λόγω της εκτίμησης που έδειχναν για τις συναθροίσεις και του ζήλου τους για τη διακονία. Ο πατέρας μου εκτός από τις θαυμάσιες πνευματικές του ιδιότητες είχε επίσης και ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ, την οποία κληροδότησε στα παιδιά του. Οι σκληρές προσπάθειες των γονέων μου έφεραν καλά αποτελέσματα. Και οι τέσσερις γιοι τους, που τώρα είναι γύρω στην ηλικία των 60 ετών, εξακολουθούν να υπηρετούν ευτυχισμένα τον Ιεχωβά.

Μπαίνω Στην Υπηρεσία Σκαπανέα

Τον Απρίλιο του 1939, σε ηλικία 16 ετών, τέλειωσα το σχολείο και έγινα τακτικός σκαπανέας. Ο πατέρας μου ενώθηκε μαζί μου στην υπηρεσία σκαπανέα και μου έδωσε μια πρώτης τάξης εκπαίδευση. Ταξιδεύοντας με ποδήλατο, καλύψαμε πλήρως όλη την περιοχή σε ακτίνα 11 χιλιομέτρων γύρω από το σπίτι μας. Κάθε μέρα παίρναμε και οι δυο μας 50 βιβλιάρια, και δεν επιστρέφαμε στο σπίτι μέχρι να τα διαθέσουμε όλα.

Δυο χρόνια αργότερα, είχα το προνόμιο να είμαι ανάμεσα στους πρώτους ειδικούς σκαπανείς που διορίστηκαν στη Βρετανία. Χάρηκα που δοκίμασα αυτή την ευλογία, αλλά στενοχωρήθηκα πολύ που άφησα την ευτυχισμένη ασφάλεια ενός θεοκρατικού σπιτικού. Με τον καιρό και με τη βοήθεια του Ιεχωβά προσαρμόστηκα.

Η υπηρεσία μου ως σκαπανέα διακόπηκε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν, μαζί με άλλους νεαρούς Μάρτυρες, φυλακίστηκα για το ζήτημα της ουδετερότητας. Στη φυλακή του Ντάρχαμ, με είχαν βάλει στην κατηγορία ΝΦ (Νεαρός Φυλακισμένος). Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να φοράω κοντά παντελόνια—ένα ευδιάκριτο μειονέκτημα όταν ο καιρός ήταν κρύος. Φανταστείτε μόνο τον Γουίλφ Γκουτς (τώρα συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος στη Βρετανία), τον Πίτερ Έλις (μέλος της Επιτροπής του Τμήματος της Βρετανίας), τον Φρεντ Άνταμς και εμένα—όλοι μας ήμασταν περίπου 1.80 ύψος—να στεκόμαστε μαζί και να φοράμε κοντά παντελόνια σαν μαθητές!

Διορισμός—Ιρλανδία

Ύστερα από την αποφυλάκισή μου υπηρέτησα ως σκαπανέας σε διαφορετικά μέρη της Αγγλίας επί τρία χρόνια. Κατόπιν έλαβα ένα διορισμό που επρόκειτο να αποδειχτεί γεμάτος προκλήσεις αλλά και πάρα πολύ ικανοποιητικός—τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Το μόνο πράγμα που ήξερα για τη νότια Ιρλανδία ήταν ότι σχεδόν όλοι οι κάτοικοι ήταν Ρωμαιοκαθολικοί. Αλλά αγνόησα τα αρνητικά σχόλια που έκαναν ορισμένοι και δεν δίστασα να δεχτώ το διορισμό. Αυτός ήταν ένας καιρός για επέκταση της αληθινής λατρείας, και ήμουν σίγουρος ότι ο Ιεχωβά, μέσω του αγίου του πνεύματος, θα με βοηθούσε.

Οι περισσότεροι Μάρτυρες στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας βρίσκονταν στην πρωτεύουσα, το Δουβλίνο, και μόνο ένας-δυο ήταν διασκορπισμένοι αλλού. Συνεπώς, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είχαν δει ποτέ Μάρτυρα του Ιεχωβά. Μαζί με άλλους τρεις ειδικούς σκαπανείς άρχισα να εργάζομαι στην πόλη Κορκ. Δεν ήταν εύκολο να βρεις ευήκοα αφτιά. Στη Λειτουργία τους, οι ιερείς προειδοποιούσαν συνεχώς εναντίον μας, αποκαλώντας μας «διαβόλους του Κομμουνισμού». Οι εφημερίδες επίσης προειδοποιούσαν εναντίον των δραστηριοτήτων μας.

Μια μέρα ένας κουρέας με κούρευε χρησιμοποιώντας ένα ξυράφι με λαβή. Πάνω στη συζήτηση με ρώτησε τι γύρευα στο Κορκ. Όταν του είπα, έγινε έξω φρενών και άρχισε να με βρίζει. Το χέρι του έτρεμε από το θυμό, και εγώ οραματιζόμουν ότι έβγαινα από το μαγαζί με το κεφάλι μου ‘υπό μάλης’! Τι ανακούφιση ένιωσα όταν βγήκα από το μαγαζί του ολόκληρος!

Οχλοκρατικές Ενέργειες

Μερικές φορές χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε οχλοκρατικές ενέργειες. Για παράδειγμα, κάποια μέρα το Μάρτιο του 1948 ήμασταν απασχολημένοι στη διακονία από σπίτι σε σπίτι όταν ο όχλος επιτέθηκε στο συνεργάτη μου, Φρεντ Τσάφιν. Κυνηγημένος από το πλήθος, ο Φρεντ έτρεξε στο τέρμα των λεωφορείων και κατευθύνθηκε σ’ έναν οδηγό λεωφορείου και σ’ έναν εισπράκτορα για βοήθεια. Αντί να τον βοηθήσουν πήραν κι αυτοί μέρος στην επίθεση. Ο Φρεντ συνέχισε να τρέχει στο δρόμο και κατάφερε να κρυφτεί πίσω από τους ψηλούς τοίχους που περιέβαλλαν το σπίτι του ιερέα.

Στο μεταξύ, εγώ είχα πάει να πάρω το ποδήλατό μου. Για να γυρίσω στο κέντρο της πόλης ακολούθησα μια πάροδο, αλλά όταν πρόβαλα στον κεντρικό δρόμο, ο όχλος περίμενε. Δυο άντρες άρπαξαν το χαρτοφύλακά μου και πέταξαν το περιεχόμενό του στον αέρα. Ύστερα άρχισαν να με γρονθοκοπούν και να με κλοτσούν. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένας άντρας. Ήταν αστυνομικός με πολιτικά, και σταμάτησε την επίθεση παίρνοντας εμένα κι αυτούς που μου είχαν επιτεθεί στο αστυνομικό τμήμα.

Αυτή η επίθεση προμήθευσε τη βάση για ‘την υπεράσπιση και τη νομική εδραίωση των καλών νέων’. (Φιλιππησίους 1:7, ΜΝΚ) Όταν η υπόθεση φέρθηκε στο δικαστήριο, ο αστυνομικός που με είχε σώσει, που ήταν ο ίδιος Ρωμαιοκαθολικός, έδωσε τις απαιτούμενες αποδείξεις, και έξι άτομα καταδικάστηκαν ως ένοχοι άδικης επίθεσης. Η υπόθεση αυτή βοήθησε να γίνει γνωστό ότι είχαμε το δικαίωμα να πηγαίνουμε από πόρτα σε πόρτα και χρησίμευσε ως ανασταλτικός παράγοντας για τους άλλους που ίσως σκέφτονταν να χρησιμοποιήσουν βία.

Στην αρχή θεωρούνταν πολύ επικίνδυνο να στείλουν αδελφές σκαπάνισσες σε περιοχές όπως το Κορκ. Εντούτοις, συχνά φαινόταν ότι θα ήταν καλύτερο να επισκέπτονται αδελφές τις γυναίκες που είχαν δείξει ενδιαφέρον. Έτσι, μόλις πριν απ’ αυτή την επίθεση, η Εταιρία είχε διορίσει δυο θαυμάσιες σκαπάνισσες στο Κορκ. Η μια απ’ αυτές, η Έβελιν Μακ Φαρλέιν, έγινε αργότερα ιεραπόστολος και έκανε θαυμάσιο έργο στη Χιλή. Η άλλη, η Καρολάιν Φράνσις, η οποία είχε πουλήσει το σπίτι της στο Λονδίνο για να κάνει σκαπανικό στην Ιρλανδία, έγινε σύζυγός μου.

Οι Σπόροι της Αλήθειας Βλαστάνουν

Θα ήταν εύκολο να σκεφτούμε ότι χάναμε τον καιρό μας σπέρνοντας τους σπόρους της αλήθειας της Βασιλείας κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες. Όμως, βλέποντας την αλήθεια να βλαστάνει εδώ κι εκεί ενισχύθηκε η εμπιστοσύνη μας στη δύναμη του Ιεχωβά να φέρνει την αύξηση. Για παράδειγμα, η Εταιρία έστειλε κάποτε το όνομα και τη διεύθυνση ενός άντρα, ο οποίος είχε γράψει και ζητούσε ένα αντίτυπο του βιβλίου Έστω ο Θεός Αληθής. Η διεύθυνση ήταν στο Φερμόι, μια μικρή πόλη περίπου 35 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη του Κορκ. Έτσι, ξεκίνησα μια Κυριακή πρωί με το ποδήλατό μου για να εντοπίσω αυτό το άτομο.

Όταν έφτασα στο Φερμόι, ρώτησα έναν άντρα να μου δείξει το δρόμο. «Α», μου είπε, «είναι άλλα 14 χιλιόμετρα από εδώ». Ξεκίνησα ξανά και τελικά έφτασα σ’ ένα αγρόκτημα στο τέλος ενός μικρού επαρχιακού δρόμου. Ο νεαρός άντρας που είχε ζητήσει το βιβλίο καθόταν στην είσοδο του αγροκτήματος. Όταν συστήθηκα, μου είπε: «Αυτό το βιβλίο αξίζει το βάρος του σε χρυσάφι!» Είχαμε μια θαυμάσια συζήτηση, και ούτε που κατάλαβα τα 50 χιλιόμετρα που έκανα με το ποδήλατο για να γυρίσω σπίτι. Ακόμα και τώρα, 40 και πλέον χρόνια αργότερα, χαίρομαι πάρα πολύ όταν συναντώ αυτόν το «νεαρό» άντρα, τον Τσαρλς Ριν, κάθε χρόνο στις συνελεύσεις. Σήμερα, υπάρχουν δέκα εκκλησίες στην περιοχή του Κορκ.

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, η Καρολάιν κι εγώ σπείραμε τους σπόρους της αλήθειας στην κεντρική Ιρλανδία. Η ενθάρρυνση για να υπομείνουμε ήρθε το 1951 όταν ταπεινοί άνθρωποι, όπως η «γιαγιά» Χάμιλτον και η νύφη της, ανταποκρίθηκαν γρήγορα. Η «γιαγιά» Χάμιλτον ήταν η πρώτη βαφτισμένη ευαγγελιζόμενη στην Κομητεία Λόνγκφορντ.—1 Θεσσαλονικείς 2:13.

Η εύρεση καταλύματος αποτελούσε πρόβλημα. Μόλις ασκούνταν πίεση στους ιδιοκτήτες, εκείνοι μας ζητούσαν να φύγουμε. Έτσι, έχοντας χάσει αλλεπάλληλα τρία διαφορετικά σπίτια, αγοράσαμε μια σκηνή, ένα αδιάβροχο ύφασμα για το έδαφος και υπνόσακους, και τα μεταφέραμε εδώ κι εκεί μ’ ένα Φορντ. Στήναμε τη σκηνή όπου μπορούσαμε, όταν τελειώναμε το έργο μαρτυρίας κάθε μέρα. Αργότερα, αποκτήσαμε ένα τροχόσπιτο μήκους 4 μέτρων. Ήταν μικρό, με λίγες από τις σύγχρονες ευκολίες—έπρεπε να περπατάμε μισό χιλιόμετρο για να βρούμε πόσιμο νερό—και χωρίς μόνωση, αλλά για εμάς ήταν πολυτέλεια. Η αίσθηση του χιούμορ μου δοκιμάστηκε μια μέρα όταν γλίστρησα σε μια υγρή ρίζα δέντρου και έπεσα προς τα πίσω μέσα σ’ ένα μακρύ, στενό, αλλά όχι πολύ βαθύ, πηγάδι. Ακόμα, φιλοξενούσαμε τον επίσκοπο περιοχής και τη σύζυγό του σ’ αυτό το τροχόσπιτο όταν μας επισκέπτονταν.

Κατά καιρούς καλόκαρδοι άνθρωποι έδειξαν αναπάντεχη καλοσύνη. Για παράδειγμα, πήγαμε στο Σλάιγκο, στο δυτικό μέρος της Ιρλανδίας το 1958, οχτώ χρόνια αφότου είχαν διώξει από την πόλη ένα άλλο ζευγάρι σκαπανείς. Προσευχηθήκαμε στον Ιεχωβά για να μας βοηθήσει να βρούμε μια τοποθεσία για να βάλουμε το τροχόσπιτο, και έπειτα από πολλές ώρες αναζήτησης συναντήσαμε ένα μεγάλο λατομείο που δεν το χρησιμοποιούσαν. Ένας άντρας που βρισκόταν πιο κάτω στο δρόμο και έβοσκε τα ζώα του, μας είπε ότι το λατομείο ανήκε στην οικογένειά του. «Μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε;» ρωτήσαμε, λέγοντάς του ότι είμαστε αντιπρόσωποι μιας Βιβλικής εταιρίας. Είπε ότι μπορούσαμε.

Αμέσως μετά μας ρώτησε: «Σε ποια Βιβλική Εταιρία ανήκετε;» Ήταν μια δύσκολη στιγμή. Του είπαμε ότι είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά. Προς απέραντη ανακούφισή μας, παρέμεινε φιλικός. Λίγες εβδομάδες αργότερα, μας παρέδωσε μια απόδειξη για το νοίκι ενός έτους για την τοποθεσία. «Δεν θέλουμε χρήματα», είπε. «Αλλά γνωρίζουμε την εναντίωση που αντιμετωπίζετε, έτσι, αν κάποιος σας ρωτήσει με ποιο δικαίωμα μένετε εδώ, θα έχετε το αποδεικτικό σας στοιχείο».

Ενώ ήμασταν στο Σλάιγκο, ακούσαμε για κάποιον άντρα, έναν πολύ γνωστό καταστηματάρχη και ποδοσφαιριστή, ο οποίος είχε δείξει κάποιο ενδιαφέρον όταν οι προηγούμενοι σκαπανείς ήταν ακόμα στην πόλη. Όμως εδώ και οχτώ χρόνια, η επαφή του ήταν ελάχιστη, και γι’ αυτό αναρωτιόμασταν πώς να ήταν τώρα. Το χαμόγελο που έλαμψε στο πρόσωπο του Μάτι Μπερν όταν του συστήθηκα έδωσε την απάντηση. Οι σπόροι της αλήθειας που είχαν φυτευτεί πριν από χρόνια δεν είχαν πεθάνει. Αυτός είναι ακόμα μέλος της δραστήριας μικρής εκκλησίας στο Σλάιγκο.

Η Συμπεριφορά Αλλάζει

Ένα μέρος που αποτελούσε χαρακτηριστικό παράδειγμα της εχθρικής στάσης που είχαν πολλοί εναντίον μας ήταν η πόλη Αθλόουν. Όταν άρχισε εκεί η οργανωμένη μαρτυρία στη δεκαετία του 1950, οι ιερείς διευθέτησαν ώστε όλοι όσοι ζούσαν σ’ ένα μέρος της πόλης να υπογράψουν μια αίτηση, η οποία έλεγε ότι δεν ήθελαν να τους επισκέπτονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στα σπίτια τους. Αυτή την αίτηση την έστειλαν στην κυβέρνηση κάνοντας έτσι το έργο στην Αθλόουν πολύ δύσκολο για μερικά χρόνια. Μια φορά, μια ομάδα νεαρών κατάλαβε ότι ήμουν Μάρτυρας και άρχισαν να πετάνε πέτρες. Όταν πήγα και στάθηκα μπροστά σε μια βιτρίνα, ο ιδιοκτήτης με προσκάλεσε μέσα στο κατάστημα—περισσότερο για να προστατέψει τη βιτρίνα του παρά για να προστατέψει εμένα—και με άφησε να φύγω από την πίσω πόρτα.

Πρόσφατα, ωστόσο, τον Αύγουστο του 1989, όταν έκανα μια ομιλία κηδείας στην Αθλόουν για έναν πιστό αδελφό, δεν μπόρεσα να μη θαυμάσω το πώς έφερε ο Ιεχωβά την αύξηση εκεί. Εκτός από τα μέλη της εκκλησίας, περίπου 50 κάτοικοι άκουσαν με σεβασμό την ομιλία της κηδείας στην όμορφη Αίθουσα Βασιλείας που έχουν χτίσει οι αδελφοί.

Ειδική Εκπαίδευση στη Σχολή Γαλαάδ

Το 1961, με προσκάλεσαν για δεκάμηνη εκπαίδευση στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. Αυτή η ειδική σειρά μαθημάτων ήταν αποκλειστικά για αδελφούς, έτσι η Καρολάιν κι εγώ έπρεπε να σκεφτούμε προσεκτικά και με προσευχή αυτή την πρόσκληση. Δεν είχαμε χωρίσει επί 12 χρόνια. Επιπλέον, αφού και η σύζυγός μου είχε επίσης τη ζωηρή επιθυμία να παρακολουθήσει τη Σχολή Γαλαάδ και να γίνει ιεραπόστολος απογοητεύτηκε ιδιαίτερα που δεν την προσκάλεσαν. Αλλά, δείχνοντας ορθό πνεύμα, έβαλε πρώτα τα συμφέροντα της Βασιλείας και συμφώνησε ότι θα έπρεπε να πάω. Η παρακολούθηση της σειράς των μαθημάτων ήταν ένα υπέροχο προνόμιο. Όμως, ήταν χαρά μου να επιστρέψω και να εργαστώ στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας, ενθαρρύνοντας τους 200 ή περισσότερους Μάρτυρες που φύτευαν και πότιζαν στην Ιρλανδία στις αρχές της δεκαετίας του 1960.

Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1979, η Καρολάιν μπόρεσε να πάει στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νέα Υόρκη όταν με προσκάλεσαν σε μια ειδική σειρά μαθημάτων της Γαλαάδ για μέλη των Επιτροπών των Τμημάτων. Αυτό ήταν το αποκορύφωμα του τελικού, όπως αποδείχτηκε, μέρους της ζωής της. Δυο χρόνια αργότερα πέθανε. Σε όλη τη διάρκεια των 32 χρόνων που υπηρετήσαμε μαζί στην ολοχρόνια υπηρεσία, η Καρολάιν ποτέ δεν έχασε το ζήλο της για την υπηρεσία του Ιεχωβά ούτε και την πεποίθησή της ότι αυτός θα έφερνε την αύξηση.

Μου έλειπε πάρα πολύ. Κάτι που με βοήθησε να το αντιμετωπίσω ήταν ένα άρθρο στο περιοδικό Ξύπνα! εκείνον τον καιρό που είχε τον τίτλο «Μαθαίνοντας να Ζήτε Χωρίς Αυτόν που Αγαπάτε». (8 Ιουλίου 1981) Δάκρυα έρχονταν στα μάτια μου κάθε φορά που σκεφτόμουν τη χαμένη μου σύντροφο, αλλά έκανα αυτό που πρότεινε το άρθρο και παρέμενα απασχολημένος στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

Η Ευλογία του Ιεχωβά Συνεχίζεται

Ένα χρόνο πριν συμβεί αυτό, τον Απρίλιο του 1980, ήμουν παρών όταν ο αδελφός Λάιμαν Σουίνγκλ από το Κυβερνών Σώμα αφιέρωσε ένα καινούριο κτίριο του τμήματος στο Δουβλίνο. Πόσο συγκινητικό ήταν να βλέπω 1.854 ευαγγελιζομένους στον αγρό, στον οποίο μέχρι τότε είχε προστεθεί και η Βόρεια Ιρλανδία. Και τώρα, δέκα χρόνια αργότερα, το Βιβλίο Έτους αναφέρει ένα ανώτατο όριο 3.451 ευαγγελιζομένων για το 1990!

Στο μεταξύ είχα μια επιπρόσθετη ευλογία. Ενώ υπηρετούσα ως εκπαιδευτής στη Σχολή Διακονικής Εκπαίδευσης, συνάντησα την Έβελιν Χάλφορντ, μια ελκυστική και ζηλώτρια αδελφή που είχε έρθει στην Ιρλανδία για να υπηρετήσει εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη. Παντρευτήκαμε το Μάιο του 1986, και έχει αποδειχτεί πραγματική ενίσχυση για εμένα σε όλες τις θεοκρατικές μου δραστηριότητες.

Από τα 51 χρόνια που είμαι στην ολοχρόνια υπηρεσία, αφότου τέλειωσα το σχολείο, τα 44 απ’ αυτά τα έχω δαπανήσει στην Ιρλανδία. Είναι ενθαρρυντικό να βλέπω πολλά άτομα που βοήθησα να εξακολουθούν να υπηρετούν τον Ιεχωβά, μερικοί ως πρεσβύτεροι και διακονικοί υπηρέτες. Μπορώ να πω χωρίς δισταγμό ότι μια από τις μεγαλύτερες χαρές που μπορεί να έχει κάποιος είναι το να βοηθήσει κάποιο άλλο άτομο να βρει το δρόμο για τη ζωή.

Η πίστη μου ενισχύθηκε με το να βλέπω την αληθινή λατρεία να ανθίζει στο ένα μέρος μετά το άλλο στην Ιρλανδία παρά την έντονη εναντίωση. Τώρα, περίπου 3.500 ευαγγελιζόμενοι είναι συνταυτισμένοι με 90 και πλέον εκκλησίες σε όλη τη χώρα. Αληθινά, δεν υπάρχει όριο στο τι μπορεί να κάνει ο Ιεχωβά. Αυτός θα φέρει την αύξηση αν εμείς φυτεύουμε και ποτίζουμε με επιμέλεια. (1 Κορινθίους 3:6, 7) Ξέρω ότι αυτό αληθεύει. Το έχω δει να συμβαίνει στην Ιρλανδία.