Ερωτήσεις από Αναγνώστες
◼ Γιατί θέσπισε ο Ιησούς την Ανάμνηση μόνο με τους αποστόλους, και όχι με άλλους μαθητές που θα περιλαμβάνονταν στη νέα διαθήκη;
Αυτή η ερώτηση φαίνεται ότι βασίζεται στην εσφαλμένη αντίληψη πως ο Ιησούς συγκέντρωσε τους αποστόλους του εκείνο το βράδυ για να θεσπίσει το Δείπνο του Κυρίου με τη Χριστιανική εκκλησία των χρισμένων που βρίσκονταν ήδη στη νέα διαθήκη. Ωστόσο, στις 14 Νισάν του 33 Κ.Χ., η Χριστιανική εκκλησία δεν είχε ακόμη σχηματιστεί, και ο Ιησούς συναντήθηκε με τους αποστόλους του για το ετήσιο γεύμα του Ιουδαϊκού Πάσχα.
Φυσικά, ο Ιησούς είχε κι άλλους μαθητές εκτός από τους 12 που ήταν γνωστοί ως απόστολοι. Το έτος πριν από το θάνατό του, απέστειλε 70 μαθητές σε μια περιοδεία κηρύγματος. Μετά την ανάστασή του, «εμφανίσθηκε, μια φορά, σε πάνω από πεντακόσιους αδελφούς». Και τη μέρα της Πεντηκοστής συγκεντρώθηκαν περίπου ‘εκατόν είκοσι’ μαθητές. (1 Κορινθίους 15:6, ΚΔΤΚ· Πράξεις 1:15, 16, 23· Λουκάς 10:1-24) Αλλά, ας εξετάσουμε την ομάδα που ήταν μαζί με τον Ιησού όταν αυτός θέσπισε τον ετήσιο εορτασμό ο οποίος είναι γνωστός ως το Δείπνο του Κυρίου.
Τα εδάφια Λουκάς 22:7, 8 μας δίνουν το χρονικό πλαίσιο λέγοντας: «Ήλθε δε η ημέρα των αζύμων, καθ’ ην έπρεπε να θυσιάσωσι το πάσχα, και απέστειλε τον Πέτρον και Ιωάννην, ειπών· Υπάγετε και ετοιμάσατε εις ημάς το πάσχα, δια να φάγωμεν». Στη συνέχεια, η αφήγηση αναφέρει: «Θέλετε ειπεί προς τον οικοδεσπότην της οικίας· Ο Διδάσκαλος σοι λέγει, Πού είναι το κατάλυμα, όπου θέλω φάγει το πάσχα μετά των μαθητών μου;» Άρα λοιπόν, εκείνο το βράδυ ο Ιησούς ήταν με τους 12 με σκοπό την τήρηση μιας Ιουδαϊκής γιορτής. Ο ίδιος τους είπε: «Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προ του να πάθω».—Λουκάς 22:11, 15.
Από τότε που άρχισε να γιορτάζεται στην Αίγυπτο, το Πάσχα ήταν μια οικογενειακή γιορτή. Όταν ο Θεός θέσπισε το Πάσχα, είπε στον Μωυσή ότι κάθε σπιτικό έπρεπε να σφάξει ένα πρόβατο. Αν η οικογένεια ήταν πολύ μικρή και δεν μπορούσε να φάει ένα ολόκληρο πρόβατο, μπορούσε να καλέσει κάποια γειτονική οικογένεια για να δειπνήσουν μαζί. Επομένως, είναι λογικό ότι το Πάσχα του 33 Κ.Χ., οι περισσότεροι μαθητές του Ιησού φυσιολογικά θα συγκεντρώνονταν μαζί με την οικογένειά τους γι’ αυτό το γεύμα.
Όμως ο Ιησούς ‘επιθύμησε πολύ’ να μοιραστεί αυτό που επρόκειτο να είναι το τελευταίο έγκυρο Πάσχα, καθώς και το τελευταίο βράδυ πριν από το θάνατό του, μαζί με τους στενότερους ακολούθους του, οι οποίοι είχαν ταξιδέψει μαζί του στο μεγαλύτερο μέρος της διακονίας του. Αφού έφαγαν εκείνο το γεύμα του Πάσχα, ο Ιησούς τούς μίλησε για μια νέα γιορτή που έπρεπε να τηρούν όλοι οι ακόλουθοί του στο μέλλον. Το κρασί εκείνης της Χριστιανικής γιορτής, που ήταν ακόμη μελλοντική, θα αντιπροσώπευε το αίμα της ‘καινής διαθήκης’ η οποία επρόκειτο να αντικαταστήσει τη διαθήκη του Νόμου.—Λουκάς 22:20.
Ωστόσο, το βράδυ της 14ης Νισάν του 33 Κ.Χ., η νέα διαθήκη δεν είχε τεθεί σε εφαρμογή, επειδή η θυσία που θα την καθιστούσε έγκυρη—ο Ιησούς—δεν είχε προσφερθεί. Η διαθήκη του Νόμου ίσχυε ακόμη. Δεν είχε καρφωθεί ως τότε στον πάσσαλο. Επιπλέον, μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής δεν θα γινόταν φανερό το γεγονός ότι η παλιά διαθήκη με τον φυσικό Ισραήλ είχε αντικατασταθεί από τη νέα διαθήκη με τον πνευματικό Ισραήλ.—Γαλάτας 6:16· Κολοσσαείς 2:14.
Επομένως, ούτε οι 11 πιστοί απόστολοι ούτε κανένας από τους άλλους μαθητές βρίσκονταν στη νέα διαθήκη εκείνο το βράδυ. Και το γεγονός ότι ο Ιησούς άφησε τους άλλους Ιουδαίους μαθητές να συγκεντρωθούν μαζί με την οικογένειά τους για να γιορτάσουν το Πάσχα δεν σημαίνει ότι δεν τους επιδοκίμαζε.