Είναι Πράγματι Κλοπή;

Ο ΑΜΠΙΟΝΤΟΥΝ ήταν αρχισερβιτόρος σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο στη Νιγηρία. Καθώς κλείδωνε την αίθουσα συνεστιάσεων κάποιο βράδυ, βρήκε μια τσάντα η οποία περιείχε σε μετρητά ποσό αντίστοιχο των 1.827 δολαρίων (περ. 365.000 δρχ.). Χωρίς καθυστέρηση παρέδωσε τα χρήματα, τα οποία αργότερα τα ζήτησε η κάτοχός τους, μια πελάτισσα του ξενοδοχείου. Η διεύθυνση του ξενοδοχείου αντάμειψε τον Αμπιόντουν με διπλή προαγωγή και του απένειμε το βραβείο της για τον «καλύτερο υπάλληλο της χρονιάς». Η κάτοχος των χρημάτων επίσης τον αντάμειψε.

Το περιοδικό Ιδιότητα (Quality), ένα τοπικό ειδησεογραφικό περιοδικό, παρουσίασε την ιστορία, αποκαλώντας τον Αμπιόντουν «Καλό Σαμαρείτη». Όταν ρωτήθηκε από το περιοδικό Ιδιότητα αν μπήκε στον πειρασμό να κρατήσει τα χρήματα για τον εαυτό του, ο Αμπιόντουν είπε: ‘Είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά. Γι’ αυτό, αν βρω κάτι που δεν μου ανήκει, το επιστρέφω στον κάτοχό του’.

Πολλά άτομα στην κοινότητα εξεπλάγησαν με την εντιμότητα που έδειξε ο Αμπιόντουν. Οι ομόπιστοι του Αμπιόντουν χάρηκαν με αυτό που συνέβη, αλλά δεν εξεπλάγησαν. Σε ολόκληρη τη γη, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι γνωστοί για τις υψηλές αρχές τις οποίες ακολουθούν. Ανάμεσά τους η εντιμότητα δεν είναι η εξαίρεση· είναι ο κανόνας, ένα ουσιώδες μέρος της αληθινής Χριστιανοσύνης.

Κάπου-κάπου, ωστόσο, οι περιστάσεις φαίνεται πως καθιστούν δυσδιάκριτη τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο τι είναι έντιμο και στο τι δεν είναι. Εξετάστε την ακόλουθη κατάσταση. Ο Φέστους, ο οποίος φρόντιζε για τις συνεισφορές και τους λογαριασμούς σε μια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Δυτική Αφρική, είχε απελπιστική ανάγκη από χρήματα.a Η σύζυγός του χρειαζόταν να κάνει μια σοβαρή εγχείρηση, η οποία, σύμφωνα με τους γιατρούς της, δεν έπρεπε να καθυστερήσει. Το νοσοκομείο ζητούσε τα μισά από τα χρήματα ως προκαταβολή.

Ο Φέστους δεν είχε τα χρήματα. Όταν πλησίασε μερικούς ανθρώπους για να πάρει δάνειο, εκείνοι τού αρνήθηκαν. Τότε σκέφτηκε τα χρήματα που βρίσκονταν στη φροντίδα του, και συλλογίστηκε: ‘Είναι σωστό από μέρους μου να αφήσω τη σύζυγό μου να κινδυνέψει να πεθάνει όταν μπορώ να κάνω κάτι για να το εμποδίσω; Γιατί να μη «δανειστώ» από τα μετρητά της εκκλησίας; Μπορώ να τα επιστρέψω όταν με πληρώσουν μερικοί από αυτούς που μου χρωστάνε’.

Ο Φέστους χρησιμοποίησε εκείνα τα χρήματα, τα οποία δεν του ανήκαν, προκειμένου να πληρώσει το νοσοκομείο. Ήταν σωστός ο συλλογισμός του; Ήταν η πράξη του δικαιολογημένη ενόψει της επείγουσας κατάστασης που αντιμετώπιζε;

Σε Ποιον Ανήκουν τα Χρήματα;

Προκειμένου να αναλύσουμε αυτά τα ερωτήματα, ας ανασκοπήσουμε με συντομία μερικά σημεία σε σχέση με την πηγή και το σκοπό χρημάτων όπως εκείνα που πήρε ο Φέστους. Τα κεφάλαια αυτά προέρχονται από εθελοντικές συνεισφορές μελών της εκκλησίας που θέλουν να επεκτείνουν την αγνή λατρεία του Ιεχωβά. (2 Κορινθίους 9:7) Δεν χρησιμοποιούνται για την πληρωμή μισθών, εφόσον κανείς δεν πληρώνεται για τα όσα κάνει μέσα στην εκκλησία. Αντίθετα, τα χρήματα που συνεισφέρονται χρησιμοποιούνται κυρίως για την απόκτηση και τη φροντίδα ενός χώρου συναθροίσεων, συνήθως μιας Αίθουσας Βασιλείας. Αυτό προσφέρει ένα βολικό και άνετο μέρος όπου άνθρωποι—νέοι και ηλικιωμένοι, πλούσιοι και φτωχοί—μπορούν να συναθροίζονται για Γραφική εκπαίδευση.

Σε ποιον ανήκουν τα χρήματα; Ανήκουν στην εκκλησία συλλογικά. Κανένα μέλος ατομικά δεν αποφασίζει για το πώς πρέπει να δαπανιούνται αυτά τα χρήματα. Ενώ το πρεσβυτέριο κανονίζει την πληρωμή των συνηθισμένων εξόδων της εκκλησίας, όταν χρειάζεται να γίνει μια ασυνήθιστη πληρωμή, οι πρεσβύτεροι παρουσιάζουν το ζήτημα σε ολόκληρη την εκκλησία για έγκριση.

Δανεισμός ή Κλοπή;

Λόγω του σχεδίου που είχε να επιστρέψει τα χρήματα όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ο Φέστους θεωρούσε την ενέργειά του δανεισμό. Ωστόσο, το Νέο Λεξικό των Συνωνύμων του Γουέμπστερ (Webster’s New Dictionary of Synonyms) χρησιμοποιεί άλλες λέξεις αναφορικά με «το να παίρνει και να αφαιρεί κάποιος ιδιοκτησία που ανήκει σε άλλον, συνήθως κρυφά ή χωρίς εκείνος να το γνωρίζει, και πάντοτε χωρίς τη συγκατάθεσή του». Οι λέξεις είναι «κλοπή» και «κλέφτης». Χωρίς άδεια ή εξουσιοδότηση, ο Φέστους πήρε χρήματα που ανήκαν στην εκκλησία. Επομένως, ναι, ήταν ένοχος κλοπής. Ήταν κλέφτης.

Φυσικά, υπάρχουν διαβαθμίσεις σε σχέση με το πόσο αξιοκατάκριτος είναι κάποιος όσον αφορά το κίνητρο που κρύβεται πίσω από την κλοπή. Μπορούμε να το δούμε αυτό από το παράδειγμα του Ιούδα του Ισκαριώτη, στον οποίο είχε ανατεθεί η φροντίδα των χρημάτων τα οποία είχαν ο Ιησούς και οι πιστοί απόστολοι. Η Αγία Γραφή λέει: «[Ο Ιούδας] ήταν κλέφτης και είχε το κουτί με τα χρήματα και συνήθιζε να παίρνει τα χρήματα που έβαζαν σε αυτό». (Ιωάννης 12:6) Υποκινούμενος από κακή καρδιά και απροκάλυπτη απληστία, ο Ιούδας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Τελικά ξέπεσε μέχρι του σημείου να προδώσει τον Γιο του Θεού—για 30 ασημένια νομίσματα.—Ματθαίος 26:14-16.

Ο Φέστους, ωστόσο, υποκινούνταν από ενδιαφέρον για την άρρωστη σύζυγό του. Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν αξιόμεμπτος; Με κανέναν τρόπο. Εξετάστε τι λέει η Αγία Γραφή σχετικά με την κλοπή όσον αφορά μια άλλη φαινομενικά επείγουσα κατάσταση: «Τον κλέπτην δεν αποστρέφονται, εάν κλέπτη δια να χορτάση την ψυχήν αυτού, όταν πεινά· αλλ’ εάν πιασθή, θέλει αποδώσει επταπλάσια· θέλει δώσει πάντα τα υπάρχοντα της οικίας αυτού». (Παροιμίαι 6:30, 31) Με άλλα λόγια, όταν πιαστεί, ο κλέφτης πρέπει να αντιμετωπίσει την πλήρη ποινή που ορίζει ο νόμος. Σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο, ένας κλέφτης έπρεπε να δώσει αποζημίωση για το αδίκημά του. Έτσι, αντί να ενθαρρύνει ή να δικαιολογεί την κλοπή, η Αγία Γραφή προειδοποιεί ότι, ακόμη και σε επείγουσες καταστάσεις, το να κλέψει κάποιος μπορεί να οδηγήσει σε οικονομική απώλεια, ατίμωση και, το σοβαρότερο, σε απώλεια της επιδοκιμασίας του Θεού.

Ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί, ιδιαίτερα εκείνοι στους οποίους έχουν ανατεθεί ευθύνες μέσα στην εκκλησία, πρέπει να είναι υποδειγματικοί, «ακατηγόρητοι». (1 Τιμόθεο 3:10) Ο Φέστους δεν έλαβε τα χρήματα που περίμενε, και έτσι δεν μπόρεσε να επιστρέψει τα χρήματα που είχε πάρει. Τα όσα έκανε έγιναν γνωστά. Τι συνέβη σε αυτόν; Αν ήταν αμετανόητος κλέφτης, θα είχε αποβληθεί από την καθαρή Χριστιανική εκκλησία. (1 Πέτρου 4:15) Εκείνος, όμως, λυπήθηκε από καρδιάς και πραγματικά μετανόησε. Γι’ αυτό, μπόρεσε να παραμείνει στην εκκλησία, αν και έχασε τα προνόμιά του υπηρεσίας.

Εμπιστοσύνη στον Θεό

Ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε ότι το να κλέψει κάποιος που ισχυρίζεται ότι υπηρετεί τον Ιεχωβά μπορεί να φέρει όνειδος στο όνομα του Θεού και στο λαό του ονόματός Του. Ο Παύλος έγραψε: «Εσύ, . . . που διδάσκεις κάποιον άλλον, δεν διδάσκεις τον εαυτό σου; Εσύ, που κηρύττεις ‘Μην κλέψεις’, κλέβεις; Διότι ‘το όνομα του Θεού βλασφημείται εξαιτίας σας’».—Ρωμαίους 2:21, 24.

Ο Αγούρ, ένας σοφός άντρας των αρχαίων καιρών, τόνισε το ίδιο σημείο. Στην προσευχή του ζήτησε να μη ‘βρεθεί φτωχός και κλέψει και λάβει επί ματαίω [προσβάλει, ΜΝΚ] το όνομα του Θεού του’. (Παροιμίαι 30:9) Προσέξτε ότι ο σοφός άντρας αναγνώρισε πως η φτώχεια μπορεί να δημιουργήσει περιστάσεις οι οποίες ίσως θέσουν ακόμη και ένα δίκαιο άτομο σε πειρασμό να κλέψει. Ναι, οι δύσκολοι καιροί μπορούν να δοκιμάσουν την πίστη που έχει ένας Χριστιανός στην ικανότητα την οποία διαθέτει ο Ιεχωβά να φροντίζει για τις ανάγκες του λαού του.

Ωστόσο, οι όσιοι Μάρτυρες του Ιεχωβά, περιλαμβανομένων και εκείνων που είναι φτωχοί, έχουν πίστη στο γεγονός ότι ο Θεός «γίνεται μισθαποδότης σε εκείνους που τον εκζητούν ένθερμα». (Εβραίους 11:6) Γνωρίζουν ότι ο Ιεχωβά ανταμείβει τους πιστούς του με το να τους βοηθάει να φροντίζουν για τις ανάγκες τους. Ο Ιησούς το ξεκαθάρισε αυτό στην Επί του Όρους Ομιλία του, λέγοντας: «Ποτέ μην ανησυχήσετε και πείτε: ‘Τι θα φάμε;’ ή ‘Τι θα πιούμε;’ ή ‘Τι θα φορέσουμε;’ . . . Διότι ο ουράνιος Πατέρας σας ξέρει ότι τα έχετε ανάγκη όλα αυτά. Εξακολουθήστε, λοιπόν, να επιζητείτε πρώτα τη βασιλεία και τη δικαιοσύνη του, και όλα αυτά τα άλλα πράγματα θα σας προστεθούν».—Ματθαίος 6:31-33.

Πώς προμηθεύει ο Θεός για εκείνους που βρίσκονται σε ανάγκη στη Χριστιανική εκκλησία; Με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς είναι μέσω των ομοπίστων. Τα μέλη του λαού του Θεού εκδηλώνουν γνήσια αγάπη το ένα προς το άλλο. Παίρνουν στα σοβαρά τη Γραφική νουθεσία: «Όποιος έχει τα μέσα αυτού του κόσμου για τη συντήρηση της ζωής και βλέπει τον αδελφό του να έχει ανάγκη και εντούτοις του κλείνει την πόρτα της τρυφερής του συμπόνιας, με ποιον τρόπο παραμένει σε αυτόν η αγάπη του Θεού; Παιδάκια μου, ας αγαπάμε, όχι με λόγια ούτε με τη γλώσσα, αλλά με έργα και αλήθεια».—1 Ιωάννη 3:17, 18.

Σε ολόκληρο τον κόσμο, σε περισσότερες από 73.000 εκκλησίες, τεσσεράμισι εκατομμύρια και πλέον Μάρτυρες του Ιεχωβά αγωνίζονται επιμελώς να υπηρετούν τον Θεό σύμφωνα με τις δίκαιες αρχές του. Γνωρίζουν ότι ο Θεός ποτέ δεν θα εγκαταλείψει τους οσίους του. Εκείνοι που έχουν υπηρετήσει τον Ιεχωβά επί πολλά χρόνια υψώνουν τη φωνή τους συμφωνώντας με τον Βασιλιά Δαβίδ, ο οποίος έγραψε: «Νέος ήμην και ήδη εγήρασα, και δεν είδον δίκαιον εγκαταλελειμμένον ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτον».—Ψαλμός 37:25.

Πόσο καλύτερο είναι να θέτουμε πίστη στον Θεό ο οποίος ενέπνευσε αυτά τα λόγια, αντί να αφεθούμε κάποτε να μπούμε στον πειρασμό να κλέψουμε και ίσως να χάσουμε την εύνοια του Θεού για πάντα!—1 Κορινθίους 6:9, 10.

[Υποσημειώσεις]