Ένας Τρόπος Ζωής Γεμάτος Σκοπό

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Η ΜΕΛΒΑ Α. ΓΟΥΙΛΑΝΤ

Το Μάρτιο του 1940, μερικούς μήνες αφότου βαφτίστηκα, η αδελφή μου η Φίλις ήρθε και με ρώτησε: «Γιατί δεν κάνεις σκαπανικό;» «Σκαπανικό;» ρώτησα. «Εννοείς να κηρύττω ολοχρόνια, σχεδόν κάθε μέρα;»

‘ΠΩΣ να κάνω εγώ σκαπανικό’, σκέφτηκα, ‘με την περιορισμένη γνώση μου της Αγίας Γραφής και με τις ακόμη πιο περιορισμένες οικονομίες που έχω στην τράπεζα;’ Ωστόσο, η ερώτηση της Φίλις με έβαλε σε σκέψεις. Επίσης, προσευχήθηκα πολύ για αυτό.

Τελικά, έκανα το συλλογισμό: ‘Γιατί να μην μπορώ να εμπιστευτώ τον Θεό εφόσον εκείνος υπόσχεται ότι θα μας φροντίζει αν εμείς επιζητούμε πρώτα τη Βασιλεία του;’ (Ματθαίος 6:33) Έτσι τον Ιούνιο του 1940, παραιτήθηκα από την εργασία μου ως μοδίστρας. Κατόπιν έγραψα στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στην Αυστραλία, ζητώντας διορισμό ως σκαπάνισσα.

Ο Διορισμός που Κράτησε μια Ολόκληρη Ζωή

Δύο εβδομάδες αργότερα, έλαβα μια απάντηση, η οποία με πληροφορούσε ότι θα έπαιρνα διορισμό αφού παρακολουθούσα τη συνέλευση που θα διεξαγόταν στο χώρο των κεντρικών γραφείων των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Στράθφιλντ, ένα προάστιο της μεγαλύτερης πόλης της Αυστραλίας, του Σίντνεϊ. Το επόμενο πρωινό μετά τη συνέλευση παρουσιάστηκα στο γραφείο για να λάβω το διορισμό μου.

Το άτομο στο γραφείο μού εξήγησε: «Έχουμε πολλή δουλειά στο πλυντήριο αυτή τη στιγμή. Θα μπορούσες να μείνεις για να βοηθήσεις κάνα δυο εβδομάδες;» Αυτό συνέβη τον Αύγουστο του 1940—και ακόμη εργάζομαι στο πλυντήριο! Τότε υπήρχαν μόνο 35 μέλη στην οικογένεια των κεντρικών γραφείων· τώρα έχουν ανέλθει στα 276.

Όμως μπορεί να αναρωτιέστε γιατί θεωρώ ότι η εργασία σε ένα πλυντήριο είναι «τρόπος ζωής γεμάτος σκοπό», ιδιαίτερα εφόσον κάνω αυτή την εργασία επί 50 και πλέον χρόνια. Πριν εξηγήσω, επιτρέψτε μου να μιλήσω για τις επιδιώξεις που είχα στα νιάτα μου.

Τα Σπορ Έγιναν Τρόπος Ζωής

Γεννήθηκα στη Μελβούρνη την 1η Ιανουαρίου 1914, ως η πρωτότοκη πέντε παιδιών. Είχαμε στοργικούς γονείς οι οποίοι τηρούσαν υψηλές αρχές και παρείχαν διαπαιδαγώγηση όταν χρειαζόταν. Είχαμε επίσης κάτι που μπορεί να ονομαστεί επιφανειακή θρησκευτική ανατροφή, διότι οι γονείς μας δεν ήταν εκκλησιαζόμενοι. Ωστόσο, επέμεναν να παρακολουθούμε εμείς τα παιδιά το κατηχητικό της Εκκλησίας της Αγγλίας.

Όταν άφησα το σχολείο το 1928 και άρχισα να εργάζομαι ως μοδίστρα, αποφάσισα να δαπανώ το μεγαλύτερο μέρος του ελεύθερου χρόνου μου ασχολούμενη με διάφορα σπορ, νομίζοντας ότι αυτό θα μπορούσε να με βοηθήσει να υπερνικήσω την ντροπαλότητά μου. Έγινα μέλος μιας λέσχης τένις και έπαιζα όλο το χρόνο. Το χειμώνα έπαιζα επίσης μπάσκετ και μπέιζμπολ, και το καλοκαίρι έπαιζα στην ομάδα κρίκετ γυναικών. Το κρίκετ έγινε η μεγάλη μου αγάπη, και προσπαθούσα πολύ σκληρά να τελειοποιήσω την επιδεξιότητά μου ως γρήγορη ρίπτρια, ή μπόουλερ, με σκοπό να παίξω σε αγώνες εναντίον ομάδων από άλλες πολιτείες.

Ένας Σκοπός Διαφορετικός από τα Σπορ

Από τα νιάτα μου κιόλας με προβλημάτιζε η διδασκαλία ότι ένας Θεός αγάπης είχε κάποιον τόπο που ονομαζόταν κόλαση όπου πήγαιναν εκείνοι οι οποίοι έκαναν κακά πράγματα για να βασανίζονται αιώνια. Αυτό απλώς δεν μου φαινόταν λογικό. Φανταστείτε, λοιπόν, τη χαρά μου όταν έμαθα απροσδόκητα από την Αγία Γραφή τι σήμαινε στ’ αλήθεια η λέξη «κόλαση». Συνέβη ως εξής:

Η αδελφή μου η Φίλις, που είναι πέντε χρόνια μικρότερή μου, απολάμβανε και αυτή να ασχολείται με διάφορα σπορ, και ήμασταν στην ίδια ομάδα κρίκετ γυναικών. Το 1936 μια συμπαίκτρια σύστησε τη Φίλις σε ένα νεαρό ονόματι Τζιμ, ο οποίος ήταν γνωστός ως πολύ θρησκευόμενο άτομο. Σύντομα ο Τζιμ άρχισε να μιλάει στη Φίλις για τις διδασκαλίες της Αγίας Γραφής. Της κέντρισε το ενδιαφέρον. «Είναι όλα τόσο λογικά», μου έλεγε εκείνη.

Τότε, η Φίλις και εγώ μέναμε στο ίδιο δωμάτιο στο σπίτι, και αυτή προσπαθούσε να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου για τα όσα της έλεγε ο Τζιμ σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού. «Αυτή θα επιτελέσει ό,τι απέτυχαν να επιτελέσουν οι ανθρώπινες κυβερνήσεις», μου έλεγε συγκινημένη. Ωστόσο, εγώ διαφωνούσα μαζί της λέγοντας ότι αυτή ήταν απλώς άλλη μια θρησκεία που είχε σκοπό να μας μπερδέψει και ότι κανένας δεν γνώριζε πραγματικά τι θα έφερνε το μέλλον. Όμως η Φίλις επέμενε και άφηνε έντυπα σκορπισμένα μέσα στο δωμάτιο, ελπίζοντας ότι μπορεί να τα διάβαζα.

Ήμουν περίεργη να δω γιατί η Φίλις εκδήλωνε τέτοιον ενθουσιασμό για αυτό το καινούριο πιστεύω· έτσι μια μέρα πήρα να διαβάσω ένα βιβλιάριο. Είχε τον ελκυστικό τίτλο Μετά Θάνατον. Καθώς το ξεφύλλιζα και είδα τη λέξη «κόλαση», ‘τέντωσα τα αφτιά μου’. Προς έκπληξή μου, έμαθα ότι η Βιβλική λέξη «κόλαση» στην πραγματικότητα αναφέρεται στον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους και ότι τόσο καλοί όσο και κακοί άνθρωποι πηγαίνουν εκεί. Έμαθα επίσης ότι η κόλαση δεν είναι τόπος αιώνιου βασανισμού· οι νεκροί δεν έχουν συνειδητότητα και δεν αισθάνονται τίποτα.—Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ψαλμός 146:3, 4.

Αυτό μου φάνηκε λογικό, ιδιαίτερα το σημείο στο βιβλιάριο το οποίο εξηγούσε ότι ένας στοργικός και κραταιός Θεός έχει υποσχεθεί να επαναφέρει τους νεκρούς μέσω ενός θαύματος που ονομάζεται ανάσταση. (Ιωάννης 5:28, 29) Τώρα ήθελα να μάθω περισσότερα σχετικά με αυτά που έλεγε ο Τζιμ στη Φίλις. Βρήκα τη μικρή Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου που μου είχε δώσει ο πατέρας μου όταν ήμουν παιδί και ανέτρεξα στα εδάφια που αναφέρονταν στο βιβλιάριο. Αυτά επιβεβαίωναν τα όσα έλεγε το βιβλιάριο σχετικά με την κόλαση και την κατάσταση των νεκρών.

Κάτι ακόμη που με εξέπληξε σε μεγάλο βαθμό ήταν το ότι έμαθα πως ο Θεός έχει ένα προσωπικό όνομα, Ιεχωβά. (Έξοδος 6:3) Κατάφερα επίσης να διακρίνω ότι ο Θεός είχε κάποιο σκοπό, δηλαδή κάποιο λόγο, για το καθετί που έκανε ή επέτρεπε να συμβεί. Αυτό με οδήγησε να αναρωτηθώ: ‘Ποιος είναι πράγματι ο δικός μου σκοπός στη ζωή;’ Από τότε και ύστερα άρχισα να αναρωτιέμαι αν με ωφελούσε να παίρνω τα σπορ τόσο πολύ στα σοβαρά—σχεδόν μέχρι του σημείου να παραμελώ οτιδήποτε άλλο.

Ενήργησα Σύμφωνα με τις Αποφάσεις Μου

Ο Τζιμ και η Φίλις δεν είχαν ιδέα για το γεγονός ότι είχε αλλάξει η άποψή μου για τη ζωή, αλλά το έμαθαν όταν η οικογένειά μας έλαβε πρόσκληση για το πάρτι κάποιου φίλου. Εκείνον τον καιρό, όλοι οι παρόντες στέκονταν όρθιοι σε τέτοιες περιπτώσεις και γινόταν πρόποση υπέρ του Βασιλιά της Αγγλίας και όλοι ύψωναν τα ποτήρια τους για να πιουν στην υγειά του. Ωστόσο, εγώ αποφάσισα να παραμείνω στη θέση μου όπως ο Τζιμ και η Φίλις. Εκείνοι δεν πίστευαν στα μάτια τους όταν είδαν ότι παρέμεινα στη θέση μου! Βέβαια, εμείς δεν θέλαμε να προσβάλουμε κανέναν, αλλά, ως Χριστιανοί, πιστεύαμε πως πρέπει να παραμένουμε ουδέτεροι και να μη συμμετέχουμε σε τέτοιες εθνικιστικές γιορτές.—Ιωάννης 17:16.

Παρ’ όλα αυτά, οι γονείς μου και η υπόλοιπη οικογένεια έμειναν άναυδοι. Είπαν ότι ήμασταν ή ανόσιοι ή τρελοί—ή και τα δύο μαζί! Κατόπιν, όταν η Φίλις και εγώ παρακολουθήσαμε την ετήσια απονομή βραβείων για την ομάδα κρίκετ γυναικών συνέβη ένα παρόμοιο περιστατικό στη διάρκεια μιας εθνικιστικής γιορτής. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν να παραιτηθούμε και οι δύο από την ομάδα. Αυτό δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο το φανταζόμουν, διότι είχα φτάσει στο σημείο να καταλάβω ότι η υποταγή και η οσιότητά μου ανήκαν στον Χριστό Ιησού, τον Βασιλιά της ουράνιας Βασιλείας του Θεού.

Η Φίλις μού εξήγησε τώρα ότι ήταν ανάγκη να παρακολουθώ τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά τακτικά για να οικοδομήσω την πίστη μου με περισσότερη Βιβλική γνώση. Εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο μία εκκλησία στη Μελβούρνη, έτσι άρχισα να παρακολουθώ συναθροίσεις εκεί κάθε Κυριακή απόγευμα. Σύντομα είχα πειστεί ότι αυτή ήταν η αληθινή επίγεια οργάνωση του Θεού.

Σε λίγο, με προσκάλεσαν να λάβω μέρος στο έργο κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι. Στην αρχή ήμουν διστακτική, αλλά μια Κυριακή πρωί αποφάσισα να πάω απλώς για να δω πώς γίνεται. Χάρηκα όταν μου ανέθεσαν να συνοδέψω μια έμπειρη Μάρτυρα η οποία μίλησε με πεποίθηση στην πρώτη πόρτα και είχε ευχάριστη ανταπόκριση από τον οικοδεσπότη. Σκέφτηκα μέσα μου: ‘Δεν μου φαίνεται και τόσο δύσκολο, αλλά θα χρειαστώ πολλή εξάσκηση για να μπορέσω να τα καταφέρνω και εγώ έτσι’. Φανταστείτε, λοιπόν, την έκπληξή μου όταν, ύστερα από εκείνη την πρώτη πόρτα, η Μάρτυρας μού είπε: «Τώρα μπορείς να πας μόνη σου».

«Μόνη μου;» ρώτησα εγώ σαστισμένη! «Σίγουρα αστειεύεσαι! Τι θα πω αν κάποιος μου κάνει μια ερώτηση και δεν ξέρω την απάντηση;» Αλλά η σύντροφός μου επέμενε. Έτσι, κυριολεκτικά τρέμοντας, πήγα μόνη μου ενώ εκείνη συνέχισε να δίνει μαρτυρία στους ανθρώπους που βρίσκονταν στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Με κάποιον τρόπο επέζησα εκείνο το πρώτο πρωινό.

Από τότε και ύστερα άρχισα να συμμετέχω στο έργο κηρύγματος κάθε Κυριακή πρωί. Όταν κάποιος στις πόρτες με ρωτούσε κάτι στο οποίο δεν μπορούσα να απαντήσω, έλεγα: «Θα το ερευνήσω και θα ξανάρθω να σας δω». Το ευτύχημα είναι ότι ο Ιεχωβά συνέχισε να μου δίνει τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσω στο νέο μου τρόπο ζωής που ήταν γεμάτος σκοπό. Αφιέρωσα τη ζωή μου σε Αυτόν, και, τον Οκτώβριο του 1939, βαφτίστηκα στα δημοτικά λουτρά της Μελβούρνης. Λίγο αργότερα, η Φίλις, η οποία είχε πια παντρευτεί τον Τζιμ, με ρώτησε γιατί δεν άρχιζα σκαπανικό.

Υπηρεσία στο Τμήμα

Τον Ιανουάριο του 1941, λίγο καιρό ύστερα από τότε που άρχισα να υπηρετώ στο Μπέθελ, όπως αποκαλούμε το γραφείο τμήματος, το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αυστραλία τέθηκε υπό απαγόρευση. Στη συνέχεια, ο στρατός έθεσε υπό τον έλεγχό του τον Οίκο Μπέθελ στο Στράθφιλντ, και εμένα με έστειλαν στο αγρόκτημα της Εταιρίας στο Ίγκλμπερν, περίπου 50 χιλιόμετρα από το Σίντνεϊ. Τον Ιούνιο του 1943 τα δικαστήρια απάλλαξαν την Εταιρία Σκοπιά από κάθε κατηγορία και άρθηκε η απαγόρευση. Ως το τέλος εκείνου του χρόνου, προσκληθήκαμε 25 άτομα να επιστρέψουμε στο Μπέθελ του Στράθφιλντ. Εκεί συνέχισα να εργάζομαι στο πλυντήριο, καθώς και να ασχολούμαι με άλλα καθήκοντα μέσα στον οίκο.

Η επόμενη δεκαετία φάνηκε ότι πέρασε γρήγορα. Κατόπιν το 1956, παντρεύτηκα ένα συνεργάτη μου στο Μπέθελ, τον Τεντ Γουίλαντ. Ο Τεντ ήταν πολύ ήρεμος, υπομονετικός άνθρωπος, και χαρήκαμε πολύ όταν λάβαμε την έγκριση να συνεχίσουμε να ζούμε στο Μπέθελ ως αντρόγυνο. Και οι δύο θεωρούσαμε πολύτιμο τον τρόπο ζωής μας που ήταν γεμάτος σκοπό και χαιρόμασταν για το προνόμιο το οποίο είχαμε να υπηρετούμε στο τμήμα της Αυστραλίας. Φυσικά, εκτός από την υπηρεσία μας στο Μπέθελ, είχαμε και τη χαρά να συνεργαζόμαστε βοηθώντας και άλλους να γίνουν μαθητές του Χριστού. Ένα παράδειγμα είναι η οικογένεια Γουίκς, για την οποία μπορείτε να διαβάσετε στο Ξύπνα! 22 Οκτωβρίου 1993.

Η σταθερή αύξηση του κηρύγματος της Βασιλείας απαιτούσε να προστεθούν μόνο 10 ή 12 άτομα στο προσωπικό μας στη διάρκεια των πρώτων 30 χρόνων που υπηρετούσα στο Μπέθελ. Όμως, η σκηνή άλλαξε γοργά στη δεκαετία του 1970 όταν αρχίσαμε να τυπώνουμε εδώ τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! Τον Ιανουάριο του 1972 άρχισε η οικοδόμηση ενός νέου τυπογραφείου. Σύντομα ήρθε ένα τυπογραφικό πιεστήριο 40 τόνων από την Ιαπωνία, και το 1973 τυπώναμε σχεδόν 700.000 περιοδικά το μήνα. Τώρα η οικογένειά μας στο Μπέθελ άρχισε πράγματι να μεγαλώνει.

Η δεκαετία του 1970 ήταν επίσης ένας καιρός θλίψης για εμένα προσωπικά. Πρώτον, πέθανε ο αγαπημένος μου σύζυγος, ο Τεντ, το 1975 στην ηλικία των 80 χρονών. Κατόπιν, λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, ο ηλικιωμένος πατέρας μου κοιμήθηκε και αυτός τον ύπνο του θανάτου. Άντλησα μεγάλη παρηγοριά από τον Ιεχωβά και από το Λόγο του, την Αγία Γραφή, καθώς και από τους πνευματικούς αδελφούς και αδελφές μου. Με βοήθησε επίσης πολύ το γεγονός ότι παρέμεινα πολυάσχολη στο Μπέθελ με τη γεμάτη σκοπό δραστηριότητά μου στη διάρκεια αυτής της πολύ θλιβερής περιόδου της ζωής μου.

Ωστόσο, η ζωή συνεχίζεται, και εγώ άρχισα ξανά να νιώθω ικανοποίηση και να απολαμβάνω ευλογίες, τώρα πια ως χήρα. Το 1978 παρακολούθησα τη συνέλευση στο Λονδίνο της Αγγλίας και κατόπιν επισκέφτηκα τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Το γεγονός ότι είδα εκατοντάδες αδελφούς και αδελφές μου να συνεργάζονται ευτυχισμένοι εκεί στο Μπέθελ του Μπρούκλιν είναι κάτι που εξακολουθεί να με εμπνέει μέχρι σήμερα.

Καθώς πλησίαζε το τέλος της δεκαετίας του 1970, μάθαμε ότι σχεδιαζόταν περαιτέρω επέκταση για το συγκρότημα του Μπέθελ της Αυστραλίας. Ωστόσο, η επέκταση δεν θα λάβαινε χώρα στο Στράθφιλντ, επειδή δεν υπήρχε επαρκής χώρος. Αντίθετα, επρόκειτο να οικοδομήσουμε ένα πολύ μεγαλύτερο συγκρότημα στο κτήμα μας στο Ίγκλμπερν, εκεί που είχα εργαστεί κατά τη διάρκεια της απαγόρευσης στις αρχές της δεκαετίας του 1940.

Ο Γεμάτος Σκοπό Τρόπος Ζωής Συνεχίζεται

Τι συγκίνηση νιώσαμε τον Ιανουάριο του 1982 όταν μετακομίσαμε στις νέες μας εγκαταστάσεις! Είναι αλήθεια ότι στην αρχή λυπηθήκαμε λίγο που φύγαμε από το γνώριμο περιβάλλον, αλλά σύντομα ενθουσιαστήκαμε με το καινούριο μας σπίτι που είχε 73 υπέροχα υπνοδωμάτια. Τώρα, αντί να βλέπουμε τοίχους από τούβλα και δρόμους προαστίων, βλέπουμε πράσινα λιβάδια και δέντρα, αγελάδες να βόσκουν καθώς και πανέμορφη ανατολή και δύση του ήλιου—ένα πολύ απολαυστικό τοπίο.

Στις 19 Μαρτίου 1983, έγινε η υπέροχη αφιέρωση του νέου συγκροτήματος στην όμορφη φθινοπωρινή λιακάδα. Ο Λόιντ Μπάρι από το Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά εκφώνησε μια συγκινητική ομιλία αφιέρωσης. Εγώ προσωπικά εκτίμησα το γεγονός ότι αυτός και η σύζυγός του ήταν παρόντες για το πρόγραμμα της αφιέρωσης, επειδή είχα συνεργαστεί μαζί τους στο Μπέθελ του Στράθφιλντ όταν ήμασταν όλοι πολύ πιο νέοι.

Η συνεχιζόμενη αύξηση του έργου κηρύγματος της Βασιλείας κατέστησε απαραίτητη την περαιτέρω επέκταση των εγκαταστάσεών μας εδώ στο Ίγκλμπερν. Το 1987 έγινε επέκταση στα γραφεία. Κατόπιν, στις 25 Νοεμβρίου 1989 έλαβε χώρα η αφιέρωση ενός νέου πενταώροφου κτιρίου κατοικιών και μιας τριώροφης προσθήκης στο εργοστάσιο. Πόσο έχουμε αυξηθεί—από σχεδόν 4.000 διακόνους που υπήρχαν στην Αυστραλία όταν άρχισα τη διακονία μου σε περίπου 59.000!

Στα πρόσφατα χρόνια, συγκροτήθηκε στο τμήμα της Αυστραλίας ένα από τα τρία Περιφερειακά Τεχνικά Γραφεία της Εταιρίας· τα άλλα είναι στην Ιαπωνία και στη Γερμανία. Αυτό κατέστησε απαραίτητη ακόμη περισσότερη επέκταση στο συγκρότημα του Μπέθελ. Έχει ολοκληρωθεί άλλο ένα τριώροφο κτίριο γραφείων και προχωρούν οι εργασίες σε ένα πενταώροφο κτίριο κατοικιών, στο οποίο θα υπάρχουν άλλα 80 δωμάτια που θα στεγάσουν τη συνεχώς αυξανόμενη οικογένειά μας.

Στο πλυντήριο, έχουμε μια επαρκή ομάδα που χειρίζεται το φόρτο της εργασίας, αλλά εγώ θυμάμαι συχνά εκείνη την αυγουστιάτικη μέρα του 1940 όταν με κάλεσαν να βοηθήσω σε αυτό το τμήμα για δύο εβδομάδες. Είμαι πολύ ευγνώμων για το γεγονός ότι εκείνες οι δύο εβδομάδες έχουν επεκταθεί σε 50 και πλέον χρόνια και για το ότι ο Ιεχωβά Θεός κατηύθυνε τα βήματά μου σε έναν τέτοιον τρόπο ζωής γεμάτο σκοπό.

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Όταν ήμουν 25 χρονών

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Η μέρα του γάμου μας το 1956

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Το 1938 η αδελφή μου και εγώ ασχολούμασταν αρκετά με τα σπορ, αλλά η ζωή μου τώρα είναι πολύ πιο παραγωγική