Γιατί Είναι Καιρός να Αποφασίσετε;

ΤΟ 16ο αιώνα Π.Κ.Χ., ο Θεός επέλεξε τους Ισραηλίτες ως την ‘ειδική του περιουσία από όλους τους άλλους λαούς, . . . ένα άγιο έθνος’. (Έξοδος 19:5, 6, ΜΝΚ) Αυτοί σύντομα έχασαν την αγιότητά τους, τη θρησκευτική τους αγνότητα, επιτρέποντας στον εαυτό τους να μολυνθεί από την ειδωλολατρία και τις διεφθαρμένες συνήθειες των γειτονικών εθνών. Έτσι αποκάλυψαν ότι ήταν «λαός σκληροτράχηλος». (Δευτερονόμιον 9:6, 13· 10:16· 1 Κορινθίους 10:7-11) Στη διάρκεια μιας περιόδου τριακοσίων και πλέον ετών μετά το θάνατο του Ιησού του Ναυή, ο Ιεχωβά ήγειρε κριτές, πιστούς οδηγούς οι οποίοι θα έπρεπε να είχαν οδηγήσει τους Ισραηλίτες πίσω στην αληθινή λατρεία. Όμως, ο λαός ‘δεν έπαυε από τις πράξεις του ούτε από την οδό του τη διεστραμμένη’.—Κριταί 2:17-19.

Ύστερα από αυτό, ο Θεός ήγειρε πιστούς βασιλιάδες και προφήτες για να παρακινήσουν το λαό να επιστρέψει στην αληθινή λατρεία. Ο προφήτης Αζαρίας ενθάρρυνε τον Βασιλιά Ασά και τους συμπατριώτες του να εκζητούν τον Ιεχωβά: «Εάν εκζητήτε αυτόν, θέλει ευρεθή εις εσάς· εάν όμως εγκαταλείψητε αυτόν, θέλει σας εγκαταλείψει». Ο Ασά έκανε θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις στο βασίλειο του Ιούδα. (2 Χρονικών 15:1-16) Στη συνέχεια, ο Θεός χρειάστηκε να ανανεώσει την πρόσκληση μέσω του προφήτη του Ιωήλ. (Ιωήλ 2:12, 13) Αρκετά αργότερα, ο Σοφονίας πρότρεψε τους κατοίκους του Ιούδα να ‘ζητούν τον Ιεχωβά’. Ο νεαρός βασιλιάς Ιωσίας το έκανε αυτό με μια εκστρατεία μεταρρυθμίσεων προκειμένου να εξαλείψει την ειδωλολατρία και τη διαφθορά.—Σοφονίας 2:3· 2 Χρονικών 34:3-7.

Παρ’ όλα αυτά τα περιστατικά μετάνοιας, η θρησκευτική κατάσταση του λαού γινόταν ολοένα και πιο κρίσιμη. (Ιερεμίας 2:13· 44:4, 5) Ο Ιερεμίας κατήγγειλε το θρησκευτικό σύστημα το οποίο είχε μολυνθεί με ειδωλολατρικές συνήθειες, περιγράφοντάς το ως ανεπίδεκτο μεταρρύθμισης: «Δύναται ο Αιθίοψ να αλλάξη το δέρμα αυτού ή η πάρδαλις τα ποικίλματα αυτής; τότε δύνασθε και σεις να κάμητε καλόν, οι μαθόντες το κακόν». (Ιερεμίας 13:23) Για αυτόν το λόγο, ο Θεός επέβαλε βαριά τιμωρία στο βασίλειο του Ιούδα. Η Ιερουσαλήμ και ο ναός της καταστράφηκαν το 607 Π.Κ.Χ., και οι επιζώντες εκτοπίστηκαν ως δούλοι στη Βαβυλώνα, όπου παρέμειναν επί 70 χρόνια.

Όταν έληξε αυτή η περίοδος, ο Θεός έδειξε έλεος. Ο ίδιος παρακίνησε τον Βασιλιά Κύρο να ελευθερώσει τους Ισραηλίτες, ένα υπόλοιπο από τους οποίους επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ για να ανοικοδομήσει το ναό. Αντί να πάρουν ένα μάθημα από όλα αυτά, εκείνοι παρέκκλιναν από την αληθινή λατρεία και πάλι, κάνοντας τον Ιεχωβά Θεό να ανανεώσει την πρόσκλησή του: «Επιστρέψατε προς εμέ και θέλω επιστρέψει προς εσάς».—Μαλαχίας 3:7.

Γιατί Απορρίφτηκε ο Ισραήλ

Ποια ήταν η θρησκευτική κατάσταση των Ισραηλιτών τον καιρό του Ιησού; Οι υποκριτικοί θρησκευτικοί ηγέτες ήταν «τυφλοί οδηγοί» που δίδασκαν «εντολές ανθρώπων ως δόγματα». ‘Αυτοί παρέβαιναν την εντολή του Θεού εξαιτίας της παράδοσής τους’. Ο λαός τιμούσε τον Θεό «με τα χείλη», αλλά η καρδιά τους ήταν πολύ απομακρυσμένη από αυτόν. (Ματθαίος 15:3, 4, 8, 9, 14) Μήπως επρόκειτο ως έθνος να λάβουν ακόμη μια ευκαιρία για να μετανοήσουν; Όχι. Ο Ιησούς είπε: «Η βασιλεία του Θεού θα αφαιρεθεί από εσάς και θα δοθεί σε έθνος που παράγει τους καρπούς της». Ο ίδιος είπε επίσης: «Ο οίκος σας», ο ναός της Ιερουσαλήμ, «εγκαταλείπεται σε εσάς». (Ματθαίος 21:43· 23:38) Η πλάνη τους ήταν πολύ μεγάλη. Αυτοί απέρριψαν τον Ιησού ως Μεσσία και φρόντισαν να θανατωθεί, επιλέγοντας τον καταπιεστικό Ρωμαίο Καίσαρα ως βασιλιά τους.—Ματθαίος 27:25· Ιωάννης 19:15.

Οι Ισραηλίτες δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι η περίοδος κατά την οποία επιτέλεσε ο Ιησούς τη διακονία του ήταν καιρός κρίσης. Στους άπιστους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς είπε: «Δεν διέκρινες τον καιρό της επιθεώρησής σου».—Λουκάς 19:44.

Την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., ο Θεός σχημάτισε ένα νέο έθνος ή λαό, τους χρισμένους με το πνεύμα μαθητές του Γιου του, του Ιησού Χριστού, οι οποίοι θα εκλέγονταν από κάθε φυλή και έθνος. (Πράξεις 10:34, 35· 15:14) Υπήρχε άραγε κάποια ελπίδα ότι θα γίνονταν τελικά μεταρρυθμίσεις στο Ιουδαϊκό θρησκευτικό σύστημα; Οι ρωμαϊκές λεγεώνες έδωσαν την απάντηση το 70 Κ.Χ., ισοπεδώνοντας την Ιερουσαλήμ. Ο Θεός είχε απορρίψει ολοκληρωτικά εκείνο το θρησκευτικό σύστημα.—Λουκάς 21:5, 6.

Η Μεγάλη Αποστασία του Χριστιανικού Κόσμου

Οι χρισμένοι με το πνεύμα Χριστιανοί σχημάτισαν και αυτοί ένα ‘άγιο έθνος, λαό για ειδική ιδιοκτησία’. (1 Πέτρου 2:9· Γαλάτες 6:16) Αλλά ούτε και η αρχική Χριστιανική εκκλησία διατήρησε τη θρησκευτική της αγνότητα για πολύ καιρό.

Οι Γραφές προείπαν μια μεγάλη αποστασία, δηλαδή ότι θα έπεφταν μερικοί από την αληθινή πίστη. Τα συμβολικά ζιζάνια της παραβολής του Ιησού, δηλαδή οι κίβδηλοι Χριστιανοί, θα προσπαθούσαν να καταπνίξουν το συμβολικό σιτάρι, δηλαδή τους αληθινούς Χριστιανούς, εκείνους που ήταν χρισμένοι με το πνεύμα του Θεού. Η παραβολή αποκαλύπτει ότι η εξάπλωση της ψεύτικης Χριστιανοσύνης, την οποία θα προωθούσε ο αρχιεχθρός του Θεού, ο Διάβολος, επρόκειτο να αρχίσει «ενώ κοιμούνταν οι άνθρωποι». Αυτό συνέβη μετά το θάνατο των πιστών αποστόλων του Χριστού, στη διάρκεια μιας περιόδου πνευματικής υπνηλίας που επακολούθησε. (Ματθαίος 13:24-30, 36-43· 2 Θεσσαλονικείς 2:6-8) Όπως προείπαν οι απόστολοι, πολλοί κίβδηλοι Χριστιανοί εισχώρησαν μέσα στη μάντρα. (Πράξεις 20:29, 30· 1 Τιμόθεο 4:1-3· 2 Τιμόθεο 2:16-18· 2 Πέτρου 2:1-3) Ο Ιωάννης ήταν ο τελευταίος απόστολος που πέθανε. Περίπου το έτος 98 Κ.Χ., έγραψε ότι «η τελευταία ώρα», το τελικό μέρος της αποστολικής περιόδου, είχε ήδη αρχίσει.—1 Ιωάννη 2:18, 19.

Καθώς η συμμαχία ανάμεσα στη θρησκευτική και στην πολιτική εξουσία επισφραγίστηκε από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, η πνευματική, η δογματική και η ηθική κατάσταση του Χριστιανικού κόσμου χειροτέρεψε δραματικά. Πολλοί ιστορικοί συμφωνούν ότι «ο θρίαμβος της Εκκλησίας στη διάρκεια του τέταρτου αιώνα» ήταν, από Χριστιανική άποψη, «καταστροφή». ‘Ο Χριστιανικός κόσμος έχασε το υψηλό ηθικό επίπεδό του’ και αποδέχτηκε πολλές συνήθειες και φιλοσοφίες από τον παγανισμό, όπως ήταν «η λατρεία της Μαρίας» και η λατρεία των «αγίων», καθώς και η ιδέα της Τριάδας.

Μετά τον ψεύτικο θρίαμβό του, η κατάσταση του Χριστιανικού κόσμου χειροτέρεψε. Διάφοροι κανόνες και δογματικοί ορισμοί από πάπες και συνόδους, για να μην αναφέρουμε την Ιερά Εξέταση, τις Σταυροφορίες και τους «άγιους» πολέμους ανάμεσα σε Καθολικούς και σε Προτεστάντες, παρήγαγαν ένα θρησκευτικό σύστημα που είναι ανεπίδεκτο μεταρρύθμισης.

Στο βιβλίο του Ένας Κόσμος στον Οποίο Έφεγγε Μόνο η Φωτιά (A World Lit Only by Fire), ο Γουίλιαμ Μάντσεστερ γράφει: «Οι πάπες κατά το δέκατο πέμπτο και το δέκατο έκτο αιώνα ζούσαν σαν Ρωμαίοι αυτοκράτορες. Αυτοί ήταν οι πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο, και οι ίδιοι καθώς και οι καρδινάλιοί τους πλούτιζαν ακόμη περισσότερο πουλώντας ιερά αξιώματα». Στη διάρκεια της μεγάλης αποστασίας, μικρές ομάδες ή μεμονωμένα άτομα επιζητούσαν να ανακαλύψουν ξανά την αληθινή Χριστιανοσύνη, εκδηλώνοντας τα χαρακτηριστικά του συμβολικού σιταριού. Συχνά πλήρωναν υψηλό τίμημα για αυτό. Το ίδιο βιβλίο λέει: «Σε μερικές περιπτώσεις φαινόταν ότι οι αληθινοί άγιοι της Χριστιανοσύνης, τόσο Προτεστάντες όσο και Καθολικοί, είχαν γίνει καρβουνιασμένοι μάρτυρες τυλιγμένοι στις φλόγες». Άλλοι, οι λεγόμενοι Μεταρρυθμιστές, όπως ήταν ο Μαρτίνος Λούθηρος και ο Ιωάννης Καλβίνος, κατάφεραν να δημιουργήσουν ανθεκτικά θρησκευτικά συστήματα τα οποία ήταν διαχωρισμένα από την Καθολική Εκκλησία, αλλά εξακολουθούσαν να έχουν τα ίδια βασικά δόγματα με αυτήν. Αυτά επίσης αναμείχτηκαν βαθιά στις πολιτικές υποθέσεις.

Όσον αφορά τον Προτεσταντικό χώρο, έγιναν προσπάθειες να επιτευχθεί μια λεγόμενη θρησκευτική αφύπνιση. Για παράδειγμα, στη διάρκεια του 18ου και του 19ου αιώνα, αυτές οι προσπάθειες κατέληξαν σε έντονη ιεραποστολική δραστηριότητα σε ξένες χώρες. Ωστόσο, όπως παραδέχονται οι ίδιοι οι πνευματικοί ποιμένες, σήμερα η πνευματική κατάσταση του Προτεσταντικού ποιμνίου απέχει πολύ από το να είναι ενθαρρυντική. Ο Προτεστάντης θεολόγος Οσκάρ Κουλμάν παραδέχτηκε πρόσφατα ότι, «μέσα στις ίδιες τις εκκλησίες, υπάρχει κρίση πίστης».

Διάφορες μεταρρυθμίσεις και αντιμεταρρυθμίσεις έχουν προωθηθεί και μέσα στην Καθολική Εκκλησία. Από τον 11ο μέχρι το 13ο αιώνα, παρά την ευρέως διαδεδομένη διαφθορά και τον τεράστιο πλούτο του κλήρου, σχηματίστηκαν μοναστικά τάγματα τα οποία τηρούσαν αυστηρά τον όρκο της φτώχειας. Όμως, αυτά παρακολουθούνταν στενά και, σύμφωνα με διάφορους λογίους, καταπιέζονταν από την εκκλησιαστική ιεραρχία. Κατόπιν, το 16ο αιώνα, ήρθε η Αντιμεταρρύθμιση, η οποία προωθήθηκε από τη Σύνοδο του Τριδέντου και στόχευε κυρίως στην καταπολέμηση της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης.

Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, στη διάρκεια της περιόδου της εκκλησιαστικής αποκατάστασης, η Καθολική Εκκλησία πήρε μια αυταρχική και συντηρητική στάση. Όμως, δεν μπορεί να λεχτεί ότι έγιναν κάποιες πραγματικές μεταρρυθμίσεις για να αποκατασταθεί η αληθινή Χριστιανοσύνη. Απεναντίας, αυτές ήταν απλές προσπάθειες για να σταθεροποιηθεί η εξουσία του κλήρου ενόψει των παγκόσμιων θρησκευτικών, πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών.

Ακόμη πιο πρόσφατα, στη δεκαετία του 1960, φάνηκε ότι η Καθολική Εκκλησία ήθελε να ξεκινήσει μια διαδικασία βαθιάς αλλαγής με τη Β΄ οικουμενική Σύνοδο του Βατικανού. Όμως, ο σημερινός πάπας έθεσε απότομα τέρμα στη λεγόμενη συνοδική ανανέωση προκειμένου να συγκρατήσει το πνεύμα των προοδευτικών μελών της εκκλησίας. Αυτή η φάση, την οποία πολλοί αποκαλούν αποκατάσταση του Βοϊτίλα, έχει οριστεί από μια Καθολική ομάδα ως «μια νέα μορφή Κωνσταντινισμού». Όπως τόνισε το Ιησουιτικό περιοδικό Λα Σιβιλτά Κατόλικα (La Civiltà Cattolica), η Καθολική Εκκλησία, όπως και άλλες θρησκείες, αντιμετωπίζει «μια ριζική και σφαιρική κρίση: ριζική, επειδή περιλαμβάνει τις ίδιες τις ρίζες της πίστης και της Χριστιανικής ζωής· σφαιρική, επειδή περιλαμβάνει όλες τις πτυχές της Χριστιανοσύνης».

Οι θρησκείες του Χριστιανικού κόσμου δεν έχουν υποστεί πραγματικά μια διαδικασία μεταρρύθμισης, ούτε θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο, εφόσον η αληθινή Χριστιανοσύνη επρόκειτο να αποκατασταθεί μόνο στον καιρό του «θερισμού», όταν θα συγκεντρωνόταν το συμβολικό σιτάρι σε μία αγνή εκκλησία. (Ματθαίος 13:30, 39) Ο μακρύς κατάλογος των εγκλημάτων και των αδικημάτων που διαπράχτηκαν στο όνομα της θρησκείας, είτε αυτή ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανική είτε όχι, εγείρει το εξής ερώτημα: Είναι ρεαλιστικό να αναμένουμε αληθινή μεταρρύθμιση από το Χριστιανικό κόσμο;

Είναι Αδύνατη η Μεταρρύθμιση;

Το βιβλίο της Αποκάλυψης μιλάει για μια συμβολική μεγάλη πόρνη η οποία φέρει το μυστηριώδες όνομα «Βαβυλώνα η Μεγάλη». (Αποκάλυψη 17:1, 5) Επί αιώνες, οι αναγνώστες της Αγίας Γραφής επιζητούσαν να εξηγήσουν το μυστήριο αυτού του συμβολισμού. Πολλοί αηδίαζαν με τον πλούτο και τη διαφθορά του κλήρου. Μερικοί πίστευαν ότι η Βαβυλώνα η Μεγάλη αντιπροσώπευε την εκκλησιαστική ιεραρχία. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο Γιαν Χους, ένας Βοημός Καθολικός ιερέας τον οποίο έκαψαν ζωντανό το 1415, και ο Αόνιο Παλεάριο, ένας Ιταλός ανθρωπιστής τον οποίο κρέμασαν και έκαψαν το 1570. Και οι δύο αγωνίστηκαν χωρίς επιτυχία να φέρουν μεταρρυθμίσεις στην Καθολική Εκκλησία ελπίζοντας ότι αυτή θα έβρισκε ξανά την «αρχική της αξιοπρέπεια».

Αντίθετα, τα κεφάλαια 17 και 18 της Αποκάλυψης καταδεικνύουν ότι η Βαβυλώνα η Μεγάλη αντιπροσωπεύει την παγκόσμια αυτοκρατορία όλης της ψεύτικης θρησκείας.a Αυτή η σύνθετη ‘μεγάλη πόρνη’ δεν επιδέχεται μεταρρύθμιση διότι «οι αμαρτίες της συσσωρεύτηκαν μέχρι τον ουρανό». Στην πραγματικότητα, σε αυτόν τον 20ό αιώνα, σχεδόν όλες οι θρησκείες, και όχι μόνο εκείνες που ανήκουν στο Χριστιανικό κόσμο, έχουν μέρος της ευθύνης για πολέμους που εξακολουθούν να χύνουν πολύ αίμα, καθώς και για το σοβαρό ηθικό εκφυλισμό που πλήττει την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό, ο Θεός έχει διατάξει την καταστροφή της «Βαβυλώνας».—Αποκάλυψη 18:5, 8.

Τώρα Είναι ο Καιρός να «Βγείτε από Αυτήν»

Η εκπλήρωση των Βιβλικών προφητειών αποκαλύπτει ότι οι ημέρες μας αντιστοιχούν στην ‘τελική περίοδο’ αυτού του πονηρού «συστήματος πραγμάτων». (Ματθαίος 24:3) Όποιος θέλει ειλικρινά να λατρεύει τον Θεό δεν μπορεί να ακολουθεί τις δικές του ιδέες και προτιμήσεις. Πρέπει να ‘ζητεί τον Ιεχωβά ενόσω δύναται να ευρεθή’, ναι, ακριβώς τώρα, διότι η «μεγάλη θλίψη» που προείπε ο Ιησούς βρίσκεται πολύ κοντά. (Ησαΐας 55:6· Ματθαίος 24:21) Όπως συνέβη στην περίπτωση του λαού Ισραήλ, ο Θεός δεν πρόκειται να ανεχτεί τη διαφθορά μιας θρησκείας απλώς και μόνο επειδή αυτή καυχιέται για το πόσο αρχαία είναι. Αντί να αγωνίζονται να επισκευάσουν ένα πλοίο που είναι καταδικασμένο να βυθιστεί, όλοι εκείνοι που επιθυμούν την επιδοκιμασία του Θεού και τη σωτηρία πρέπει χωρίς καθυστέρηση να υπακούσουν στη θεόπνευστη εντολή του εδαφίου Αποκάλυψη 18:4: «Βγείτε από [τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη], λαέ μου, αν δεν θέλετε να συμμετάσχετε με αυτήν στις αμαρτίες της, και αν δεν θέλετε να λάβετε από τις πληγές της».

Αλλά να ‘βγουν’ και να πάνε πού; Πού αλλού μπορεί να βρεθεί σωτηρία; Δεν υπάρχει ο κίνδυνος να ζητήσουν καταφύγιο σε λάθος μέρος; Πώς μπορεί να προσδιοριστεί η μόνη θρησκεία που έχει την επιδοκιμασία του Θεού; Οι μόνες αξιόπιστες απαντήσεις μπορούν να βρεθούν στο Λόγο του Θεού. (2 Τιμόθεο 3:16, 17) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σάς προσκαλούν να εξετάσετε την Αγία Γραφή πιο επισταμένα. Θα μπορέσετε να κατανοήσετε ποιοι είναι εκείνοι τους οποίους έχει εκλέξει ο Θεός ως «λαό για το όνομά του», τους οποίους θα προστατέψει στη διάρκεια της επικείμενης ημέρας της οργής του.—Πράξεις 15:14· Σοφονίας 2:3· Αποκάλυψη 16:14-16.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Αν το θρησκευτικό σας πλοίο βυθίζεται, στραφείτε στο ναυαγοσωστικό της αληθινής Χριστιανοσύνης