Ο Ιεχωβά Αγαπάει τη Δικαιοσύνη και την Κρίση

ΕΝΑ κορίτσι στο Σεράγεβο αναρωτιέται γιατί πρέπει να υπομένουν τα παιδιά της πόλης της τόσα παθήματα. «Δεν έχουμε κάνει τίποτα. Είμαστε αθώοι», λέει. Έξαλλες Αργεντινές μητέρες κάνουν διαδηλώσεις σε κάποια δημόσια πλατεία στο Μπουένος Άιρες εδώ και 15 χρόνια περίπου, διαμαρτυρόμενες για την εξαφάνιση των γιων τους. Ένας Αφρικανός ονόματι Εμάνουελ, του οποίου η μητέρα και οι τρεις αδελφές δολοφονήθηκαν με κτηνώδη τρόπο όταν ξέσπασε φυλετική βία, επιμένει: «Ο καθένας πρέπει να λάβει την αμοιβή που του αξίζει . . . Θέλουμε δικαιοσύνη».

Η δικαιοσύνη είναι μια από τις βασικές ιδιότητες του Ιεχωβά Θεού. «Πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις», λέει η Αγία Γραφή. Πράγματι, ο Ιεχωβά «αγαπά δικαιοσύνην και κρίσιν». (Δευτερονόμιον 32:4· Ψαλμός 33:5) Για να γνωρίσουμε καλά τον Θεό, πρέπει να καταλάβουμε το αίσθημα δικαιοσύνης που έχει και να μάθουμε να το μιμούμαστε.—Ωσηέ 2:19, 20· Εφεσίους 5:1.

Η άποψη που έχουμε για τη δικαιοσύνη προφανώς διαμορφώνεται από τα όσα πιστεύουν οι άνθρωποι ότι περιλαμβάνονται σε αυτή την ιδιότητα. Σε μερικά μέρη του κόσμου, η δικαιοσύνη συχνά απεικονίζεται σαν μια γυναίκα με καλυμμένα μάτια, η οποία κρατά ξίφος και ζυγαριά. Η δικαιοσύνη των ανθρώπων υποτίθεται ότι είναι αμερόληπτη, δηλαδή τυφλή όσον αφορά τον πλούτο ή την επιρροή. Θα πρέπει να ζυγίζει προσεκτικά την ενοχή ή την αθωότητα του κατηγορουμένου. Με το ξίφος της, η δικαιοσύνη θα πρέπει να προστατεύει τους αθώους και να τιμωρεί αυτούς που αδικοπραγούν.

Το βιβλίο Δίκαιο και Λογική—Η Ηθική στη Θεωρία και στην Πράξη (Right and Reason—Ethics in Theory and Practice) λέει ότι «η δικαιοσύνη συνδέεται με το νόμο, τις υποχρεώσεις, τα δικαιώματα και τα καθήκοντα, και αποφαίνεται σε αρμονία με την ισότητα ή με το τι δικαιούται κάποιος». Αλλά η δικαιοσύνη του Ιεχωβά προχωράει πολύ περισσότερο. Μπορούμε να το δούμε αυτό εξετάζοντας τις πράξεις και τις ιδιότητες του Ιησού Χριστού, ο οποίος μοιάζει πολύ με τον ουράνιο Πατέρα του.—Εβραίους 1:3.

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος εφάρμοσε τα λόγια του εδαφίου Ησαΐας 42:3 στον Ιησού, όταν δήλωσε: «Τσακισμένο καλάμι δεν θα συντρίψει, και λινό φιτίλι που σιγοκαίει δεν θα σβήσει, μέχρι να απονείμει δικαιοσύνη με επιτυχία». Ο Ιησούς διακήρυξε ένα παρηγορητικό άγγελμα σε ανθρώπους που έμοιαζαν με τσακισμένο καλάμι, λυγισμένο και ίσως καταπατημένο. Αυτοί έμοιαζαν με φιτίλι λυχναριού που σιγοκαίει, λες και η τελευταία σπίθα της ζωής τους κόντευε να σβήσει. Αντί να συντρίψει, με συμβολική έννοια, τα τσακισμένα καλάμια και να σβήσει τα φιτίλια που σιγόκαιγαν, ο Ιησούς σπλαχνιζόταν τους ταλαιπωρημένους, τους δίδασκε και τους θεράπευε, και επίσης τους φανέρωνε τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά Θεού. (Ματθαίος 12:10-21) Όπως προείπε η προφητεία του Ησαΐα, εκείνο το είδος δικαιοσύνης ενέπνεε ελπίδα.

Το Έλεος, και η Δικαιοσύνη του Ιεχωβά

Το έλεος είναι αναπόσπαστο μέρος της δικαιοσύνης του Θεού. Αυτό έγινε φανερό όταν ήταν ο Ιησούς στη γη. Αυτός εκπροσωπούσε τέλεια τους κανόνες του Θεού όσον αφορά την κρίση και τη δικαιοσύνη. Ωστόσο, οι Ιουδαίοι γραμματείς και Φαρισαίοι επιζητούσαν τη δικαιοσύνη ακολουθώντας έναν άκαμπτο κώδικα νόμων—τους οποίους, ως επί το πλείστον, είχαν επινοήσει οι ίδιοι. Η νομικίστικη δικαιοσύνη τους συνήθως παραμέριζε το έλεος. Πολλές από τις συγκρούσεις που έλαβαν χώρα ανάμεσα στον Ιησού και στους Φαρισαίους περιστράφηκαν γύρω από το εξής ζήτημα: Τι είναι αληθινή κρίση και δικαιοσύνη;—Ματθαίος 9:10-13· Μάρκος 3:1-5· Λουκάς 7:36-47.

Ο Ιησούς έδειξε πώς να συμπεριφερόμαστε στους άλλους με κρίση και δικαιοσύνη. Ένας άντρας που ήταν ειδήμονας στο Νόμο ρώτησε κάποτε τον Ιησού τι χρειαζόταν για να κληρονομήσει αιώνια ζωή. Αποκρινόμενος, ο Ιησούς τού έκανε μια ερώτηση και τον επαίνεσε όταν εκείνος απάντησε ότι οι δυο σπουδαιότερες εντολές ήταν να αγαπάει κάποιος τον Θεό με όλη του την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια και τη δύναμη και να αγαπάει τον πλησίον του όπως τον εαυτό του. Τότε ο άντρας ρώτησε: «Ποιος είναι όμως ο πλησίον μου;» Ο Ιησούς απάντησε παραθέτοντας την παραβολή του Σαμαρείτη που ενήργησε ως πλησίον.—Λουκάς 10:25-37.

Στην παραβολή που είπε ο Ιησούς για το Σαμαρείτη, έδειξε με παράδειγμα τη δικαιοσύνη και τη γεμάτη έλεος κρίση του Ιεχωβά. Βοηθώντας με ανιδιοτέλεια τον τραυματισμένο άνθρωπο που του ήταν άγνωστος, ο Σαμαρείτης ενήργησε ορθά, δίκαια και με ελεήμονα τρόπο. Ο ίδιος ο Ιησούς εκδήλωσε αυτό το πνεύμα όταν ήταν στη γη. Εκδήλωνε δικαιοσύνη και κρίση. Επιπλέον, έδωσε τη ζωή του για εκείνους που βρίσκονταν σε ανάγκη, για την αμαρτωλή και ατελή ανθρωπότητα η οποία υπόκειται σε παθήματα, αρρώστιες και θάνατο. Ο απόστολος Παύλος συσχέτισε τη δικαιοσύνη με την προμήθεια του αντιλύτρου. Έγραψε τα εξής: «Όπως μέσω ενός παραπτώματος το αποτέλεσμα για ανθρώπους κάθε είδους ήταν καταδίκη, παρόμοια και μέσω μιας πράξης δικαίωσης [ή «μιας δίκαιης πράξης», υποσημείωση στη ΜΝΚ] το αποτέλεσμα για ανθρώπους κάθε είδους είναι το ότι ανακηρύσσονται δίκαιοι για ζωή». (Ρωμαίους 5:18) Αυτή η ‘δίκαιη πράξη’ ήταν ο τρόπος με τον οποίο θα έσωζε ο Θεός τους υπάκουους ανθρώπους από τις καταστροφικές συνέπειες της αμαρτίας του Αδάμ, για την οποία δεν ευθύνονταν άμεσα.

Η δικαιοσύνη του Θεού επιζητούσε την απολύτρωση των αμαρτωλών ανθρώπων και, ταυτόχρονα, την υποστήριξη των δίκαιων αρχών. Αν αγνοούσε την αμαρτία, αυτό θα ήταν άδικο και άστοργο, επειδή θα ενθάρρυνε την ανομία. Από την άλλη μεριά, αν η δικαιοσύνη του Θεού περιοριζόταν στην απονομή αμοιβής ή τιμωρίας, η ανθρωπότητα θα βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση. Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, «ο μισθός που πληρώνει η αμαρτία είναι θάνατος» και «δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας». (Ρωμαίους 3:10· 6:23) Με μεγάλη προσωπική θυσία τόσο για τον ίδιο όσο και για τον αγαπητό του Γιο, ο Ιεχωβά προμήθευσε εξιλεωτική θυσία για τις αμαρτίες.—1 Ιωάννη 2:1, 2.

Το λύτρο δείχνει ότι η θεϊκή κρίση είναι συνυφασμένη με την αγάπη, η οποία βασίζεται σε αρχές. Πράγματι, η κρίση του Θεού είναι το αποτέλεσμα της λειτουργίας των δίκαιων αρχών του—η αντανάκλαση των όσων εκπροσωπεί αυτός από ηθική άποψη. Επομένως, όταν η αγάπη εκδηλώνεται από τον Θεό, αποτελεί τη βάση της θεϊκής κρίσης. (Ματθαίος 5:43-48) Έτσι, αν κατανοούμε πραγματικά τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά, θα έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στις δικαστικές του αποφάσεις. Ως ο ‘Κριτής όλης της γης’, αυτός κάνει πάντα ό,τι είναι σωστό.—Γένεσις 18:25, ΜΝΚ· Ψαλμός 119:75, ΜΝΚ.

Να Μιμείστε τη Δικαιοσύνη του Ιεχωβά

Η Αγία Γραφή μάς προτρέπει να ‘γινόμαστε μιμητές του Θεού’. (Εφεσίους 5:1) Αυτό σημαίνει να μιμούμαστε τη δικαιοσύνη του καθώς και την αγάπη του. Ωστόσο, εφόσον είμαστε ατελείς, οι οδοί μας δεν είναι τόσο εξυψωμένες όσο οι οδοί του Ιεχωβά Θεού. (Ησαΐας 55:8, 9· Ιεζεκιήλ 18:25) Έτσι, πώς μπορούμε να αποδείξουμε ότι αγαπάμε τη δικαιοσύνη και την κρίση; Με το να ντυθούμε «τη νέα προσωπικότητα που δημιουργήθηκε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού με αληθινή δικαιοσύνη και οσιότητα». (Εφεσίους 4:24) Τότε θα αγαπάμε αυτά που αγαπάει ο Θεός και θα μισούμε αυτά που εκείνος μισεί. Η «αληθινή δικαιοσύνη» αποφεύγει τη βία, την ανηθικότητα, την ακαθαρσία και την αποστασία, επειδή αυτά βεβηλώνουν ό,τι είναι άγιο. (Ψαλμός 11:5, ΜΝΚ· Εφεσίους 5:3-5· 2 Τιμόθεο 2:16, 17) Η θεϊκή δικαιοσύνη μάς παρακινεί επίσης να δείχνουμε ειλικρινές ενδιαφέρον στους άλλους.—Ψαλμός 37:21· Ρωμαίους 15:1-3.

Επίσης, αν εκτιμούμε το γεμάτο έλεος χαρακτήρα της δικαιοσύνης του Θεού, δεν θα έχουμε την τάση να κρίνουμε τους πνευματικούς αδελφούς και αδελφές μας. Πώς θα μπορούσαμε να τους καταλάβουμε τόσο καλά όσο ο Ιεχωβά; Δεν θα τους κρίναμε με βάση τις δικές μας προκατειλημμένες απόψεις; Γι’ αυτό, ο Ιησούς προειδοποίησε: «Σταματήστε να κρίνετε για να μην κριθείτε· διότι με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε· και με το μέτρο με το οποίο μετράτε, θα μετρήσουν σε εσάς. Γιατί, λοιπόν, κοιτάζεις το άχυρο στο μάτι του αδελφού σου, αλλά δεν παρατηρείς το δοκάρι στο δικό σου μάτι; Ή πώς μπορείς να λες στον αδελφό σου: ‘Άφησέ με να βγάλω το άχυρο από το μάτι σου’, όταν να! ένα δοκάρι είναι στο δικό σου μάτι; Υποκριτή! Πρώτα βγάλε το δοκάρι από το δικό σου μάτι, και τότε θα δεις καθαρά πώς να βγάλεις το άχυρο από το μάτι του αδελφού σου». (Ματθαίος 7:1-5) Αν αξιολογούμε έντιμα τις δικές μας ατέλειες, θα αποφεύγουμε να εκφέρουμε κρίσεις τις οποίες θα θεωρούσε ο Ιεχωβά άδικες.

Οι διορισμένοι πρεσβύτεροι της εκκλησίας είναι υποχρεωμένοι να κρίνουν σε περιπτώσεις σοβαρής αδικοπραγίας. (1 Κορινθίους 5:12, 13) Όταν το κάνουν αυτό, θυμούνται ότι η δικαιοσύνη του Θεού επιζητεί να δείχνει έλεος όπου είναι δυνατόν. Αν δεν υπάρχει βάση για αυτό—όπως συμβαίνει με τους αμετανόητους αμαρτωλούς—δεν μπορεί να δειχτεί έλεος. Αλλά οι πρεσβύτεροι δεν αποβάλλουν από την εκκλησία για λόγους εκδίκησης το άτομο που αδικοπραγεί. Εκείνοι ελπίζουν ότι η πράξη της αποκοπής αυτή καθαυτή θα συνεφέρει το άτομο. (Παράβαλε Ιεζεκιήλ 18:23.) Υπό την ηγεσία του Χριστού, οι πρεσβύτεροι υπηρετούν τα συμφέροντα της δικαιοσύνης, και αυτό περιλαμβάνει το να είναι ως «σκέπη από του ανέμου». (Ησαΐας 32:1, 2) Συνεπώς, πρέπει να δείχνουν απροσωποληψία και λογικότητα.—Δευτερονόμιον 1:16, 17, ΜΝΚ.

Σπείρετε Σπόρους με Δικαιοσύνη

Ενώ περιμένουμε το δίκαιο νέο κόσμο του Θεού, πρέπει να ‘ζητούμε δικαιοσύνη’ προκειμένου να απολαύσουμε τη θεϊκή εύνοια. (Σοφονίας 2:3· 2 Πέτρου 3:13) Αυτή η σκέψη εκφράζεται με όμορφο τρόπο από τα εξής λόγια, που βρίσκονται στο εδάφιο Ωσηέ 10:12, ΜΝΚ: ‘Σπείρετε σπόρο με δικαιοσύνη· θερίστε σύμφωνα με στοργική καλοσύνη. Αροτριάστε καλλιεργήσιμη γη, όσο υπάρχει καιρός για αναζήτηση του Ιεχωβά, ώσπου να έρθει και να σας διδάξει με δικαιοσύνη’.

Στην καθημερινή μας ζωή, έχουμε πολλές ευκαιρίες να ‘σπείρουμε σπόρους με δικαιοσύνη’, όπως έδειξε ο Ιησούς στην παραβολή του για το Σαμαρείτη που ενήργησε ως πλησίον. Ο Ιεχωβά θα φροντίσει ώστε να ‘θερίσουμε σύμφωνα με στοργική καλοσύνη’. Αν εξακολουθούμε να περπατούμε στην «οδόν της κρίσεως», θα συνεχίσουμε να λαβαίνουμε διδασκαλία με δικαιοσύνη υπό τη διακυβέρνηση της Βασιλείας. (Ησαΐας 40:14) Καθώς περνάει ο καιρός, αναμφίβολα θα φτάσουμε στο σημείο να εκτιμήσουμε πληρέστερα το γεγονός ότι ο Ιεχωβά αγαπάει τη δικαιοσύνη και την κρίση.—Ψαλμός 33:4, 5.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Ο Σαμαρείτης που ενήργησε ως πλησίον εφάρμοσε έμπρακτα τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Ο Ιησούς σπλαχνιζόταν τους ταλαιπωρημένους, οι οποίοι έμοιαζαν με τσακισμένα καλάμια