Παροχή Βοήθειας Μέσα στα Χαλάσματα

ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ των ανθρώπων για παροχή βοήθειας ύστερα από κάποια καταστροφή είναι σίγουρα κάτι το αξιέπαινο. Πολλά τέτοια προγράμματα συνέβαλαν στο να ανοικοδομηθούν σπίτια, να ξανασμίξουν οικογένειες και, πάνω από όλα, να σωθούν ζωές.

Όταν πλήττει κάποια καταστροφή, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούν οποιεσδήποτε προμήθειες προσφέρονται μέσω κοσμικών προγραμμάτων παροχής βοήθειας—και είναι ευγνώμονες για αυτές. Παράλληλα, έχουν Γραφική υποχρέωση να ‘εργάζονται το καλό . . . κυρίως προς εκείνους με τους οποίους είναι συγγενείς στην πίστη’. (Γαλάτες 6:10) Ναι, οι Μάρτυρες νιώθουν σαν να είναι συγγενείς μεταξύ τους· θεωρούν «οικογένειά» τους ο ένας τον άλλον. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αναφέρονται ο ένας στον άλλον ως «αδελφό» και «αδελφή».—Παράβαλε Μάρκος 3:31-35· Φιλήμονα 1, 2.

Γι’ αυτό, όταν κάποια καταστροφή πλήξει μια γειτονιά, οι πρεσβύτεροι των Μαρτύρων του Ιεχωβά καταβάλλουν επιμελείς προσπάθειες προκειμένου να βεβαιωθούν για το πού βρίσκεται και τι ανάγκες έχει το κάθε μέλος της εκκλησίας, και κάνουν διευθετήσεις για την παροχή της αναγκαίας βοήθειας. Προσέξτε πώς συνέβη αυτό στην Άκρα της Γκάνας, στο Σαν Άντζελο των Η.Π.Α. και στο Κόμπε της Ιαπωνίας.

Άκρα—«Ένας Μίνι Κατακλυσμός του Νώε»

Η βροχή άρχισε να πέφτει γύρω στις 11 το βράδυ και έβρεχε με αμείωτη ένταση επί ώρες. «Έβρεχε τόσο δυνατά ώστε ολόκληρη η οικογένειά μου έμεινε ξάγρυπνη», λέει ο Τζον Τουουμάσι, ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά στην Άκρα. Η εφημερίδα Ντέιλι Γκράφικ (Daily Graphic) αποκάλεσε αυτή τη βροχή ‘μίνι Κατακλυσμό του Νώε’. «Προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε μερικά πολύτιμα πράγματα στο πάνω πάτωμα», συνεχίζει ο Τζον, «αλλά, μόλις ανοίξαμε την πόρτα της σκάλας, τα νερά όρμησαν μέσα».

Οι αρχές σήμαναν συναγερμό για εκκένωση της περιοχής, αλλά πολλοί δίσταζαν, φοβούμενοι ότι ένα άδειο σπίτι—ακόμη και πλημμυρισμένο—θα μπορούσε να προσελκύσει λεηλατητές. Μερικοί δεν μπορούσαν να φύγουν ακόμη και αν το ήθελαν. «Η μητέρα μου και εγώ δεν μπορούσαμε να ανοίξουμε την πόρτα», λέει ένα κορίτσι ονόματι Πολίνα. «Το νερό συνέχισε να ανεβαίνει, και έτσι σταθήκαμε πάνω σε κάτι ξύλινα βαρέλια και κρατιόμασταν από ένα δοκάρι της οροφής. Τελικά, γύρω στις πέντε το πρωί, οι γείτονές μας μάς έσωσαν».

Μόλις κατέστη δυνατόν, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ανέλαβαν δράση. Μια Χριστιανή αδελφή ονόματι Μπεατρίς αφηγείται: «Οι πρεσβύτεροι στην εκκλησία μάς έψαχναν και μας βρήκαν στο σπίτι ενός άλλου Μάρτυρα όπου είχαμε καταφύγει. Μόλις τρεις ημέρες μετά την πλημμύρα, οι πρεσβύτεροι και τα νεότερα μέλη της εκκλησίας συγκεντρώθηκαν για να μας συμπαρασταθούν και αφαίρεσαν τη λάσπη από το εσωτερικό και το εξωτερικό του σπιτιού μας. Η Εταιρία Σκοπιά προμήθευσε απορρυπαντικά, απολυμαντικά, μπογιές, στρώματα, κουβέρτες, πανιά και ρούχα για τα παιδιά. Οι αδελφοί μάς έστειλαν τρόφιμα για αρκετές ημέρες. Ένιωσα μεγάλη συγκίνηση!»

Ο Τζον Τουουμάσι, λόγια του οποίου προαναφέρθηκαν, λέει: «Είπα στους άλλους ενοίκους ότι η οργάνωσή μας μάς είχε στείλει απορρυπαντικά και απολυμαντικά—αρκετά για να καθαρίσουμε ολόκληρο το κτίριο. Περίπου 40 ένοικοι βοήθησαν στον καθαρισμό. Έδωσα μερικά απορρυπαντικά στους γείτονές μου, περιλαμβανομένου και ενός ανθρώπου που είναι ο ιερέας της τοπικής εκκλησίας. Οι συνάδελφοί μου στην εργασία λανθασμένα θεωρούσαν ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δείχνουν αγάπη μόνο στους δικούς τους ανθρώπους».

Οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές εκτίμησαν βαθιά τη στοργική βοήθεια που τους δόθηκε. Ο αδελφός Τουουμάσι καταλήγει ως εξής: «Αν και τα πράγματα που έχασα στον κατακλυσμό είχαν μεγαλύτερη χρηματική αξία από τα εφόδια που έλαβα, η οικογένειά μου και εγώ νιώθουμε ότι, λόγω αυτής της συγκινητικής προμήθειας από την Εταιρία, κερδίσαμε πολύ περισσότερα από όσα χάσαμε».

Σαν Άντζελο—«Ακουγόταν σαν να Είχε Έρθει το Τέλος του Κόσμου»

Οι ανεμοστρόβιλοι που κατέστρεψαν το Σαν Άντζελο στις 28 Μαΐου 1995 ξερίζωσαν δέντρα, έσπασαν κολόνες του ηλεκτρικού και έριξαν ηλεκτροφόρα καλώδια καταμεσής των δρόμων. Οι άνεμοι έπνεαν με ταχύτητα μέχρι και 160 χιλιόμετρα την ώρα, καταστρέφοντας εγκαταστάσεις κοινής ωφελείας. Περισσότερα από 20.000 σπίτια υπέστησαν διακοπές στην ηλεκτροδότηση. Έπειτα ήρθε το χαλάζι. Η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία αναφέρθηκε σε «χαλαζόλιθους μεγέθους μπάλας του γκολφ», κατόπιν σε «χαλαζόλιθους μεγέθους μπάλας του σόφτμπολ» και τελικά σε «χαλαζόλιθους μεγέθους γκρέιπφρουτ». Η χαλαζοθύελλα ήταν εκκωφαντική. Κάποιος κάτοικος είπε: «Ακουγόταν σαν να είχε έρθει το τέλος του κόσμου».

Μια ανησυχητική ηρεμία ακολούθησε τη θύελλα. Οι άνθρωποι άρχισαν να ξεπροβάλλουν σιγά σιγά από τα ρημαγμένα σπίτια τους για να επιθεωρήσουν τις ζημιές. Τα δέντρα που στέκονταν ακόμη όρθια είχαν γυμνωθεί από το φύλλωμά τους. Τα σπίτια που στέκονταν ακόμη όρθια έμοιαζαν γδαρμένα. Σε μερικές περιοχές, το χαλάζι κάλυπτε το έδαφος με στρώματα που έφταναν μέχρι και το ένα μέτρο ύψος. Χιλιάδες παράθυρα σπιτιών και αυτοκινήτων είχαν γίνει κομμάτια στη διάρκεια της θύελλας, και έτσι θραύσματα από γυαλί λαμποκοπούσαν τώρα μαζί με το χαλάζι που σκέπαζε το έδαφος. «Όταν έφτασα στο σπίτι», λέει μια γυναίκα, «κάθησα στο αυτοκίνητό μου στο δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι και έκλαψα. Η ζημιά ήταν τόσο μεγάλη ώστε με καταρράκωσε».

Διάφορα προγράμματα παροχής βοήθειας καθώς και νοσοκομεία πρόσφεραν γρήγορα οικονομική βοήθεια, οικοδομικά υλικά, ιατρική φροντίδα και συμβουλές. Είναι αξιέπαινο το γεγονός ότι πολλά άτομα που ήταν και τα ίδια θύματα της θύελλας έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βοηθήσουν άλλους.

Οι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά ανέλαβαν και αυτές δράση. Ο Όμπρι Κόνερ, ένας πρεσβύτερος στο Σαν Άντζελο, αναφέρει: «Μόλις σταμάτησε η θύελλα, αρχίσαμε τα τηλεφωνήματα για να μάθουμε σε τι κατάσταση βρίσκονταν οι αδελφοί. Βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον, καθώς και τους γείτονές μας που δεν ήταν Μάρτυρες, ώστε να καλυφτούν με σανίδες τα παράθυρα, να τοποθετηθεί πλαστικό στις στέγες και να στεγανοποιηθούν τα σπίτια όσο το δυνατόν περισσότερο. Κατόπιν, καταρτίσαμε έναν κατάλογο με όλα τα άτομα της εκκλησίας των οποίων είχε πληγεί το σπίτι. Γύρω στα εκατό σπίτια χρειάζονταν επισκευή, και τα υλικά που είχαν δοθεί από φορείς παροχής βοήθειας δεν ήταν αρκετά. Γι’ αυτό, αγοράσαμε επιπρόσθετα υλικά και οργανωθήκαμε για την εργασία. Συνολικά, κάπου 1.000 Μάρτυρες προσφέρθηκαν εθελοντικά για να βοηθήσουν, περίπου 250 κάθε σαββατοκύριακο. Ταξίδεψαν μέχρι και 740 χιλιόμετρα για να έρθουν. Όλοι τους εργάστηκαν ακούραστα, συχνά κάτω από θερμοκρασία σχεδόν 40 βαθμών Κελσίου. Ακόμη και μια 70χρονη αδελφή εργάστηκε μαζί μας όλα τα σαββατοκύριακα εκτός από ένα, και αυτό ήταν όταν επισκευαζόταν το δικό της σπίτι. Μάλιστα, εκείνο το σαββατοκύριακο ανέβηκε στη στέγη της για να βοηθήσει στις επισκευές!

»Πολλές φορές ακούσαμε εκφράσεις από παρατηρητές, όπως: ‘Δεν θα ήταν ωραίο αν και οι άλλες θρησκείες το έκαναν αυτό για τα μέλη τους;’ Οι γείτονές μας εντυπωσιάζονταν βλέποντας μια ομάδα 10 έως 12 εθελοντών (στην οποία περιλαμβάνονταν και αδελφές) να εμφανίζονται νωρίς την Παρασκευή το πρωί στο σπίτι ενός αδελφού, έτοιμοι να επισκευάσουν ή ακόμη και να ξαναφτιάξουν ολόκληρη τη στέγη δωρεάν. Στις περισσότερες περιπτώσεις η εργασία ολοκληρωνόταν μέσα σε ένα σαββατοκύριακο. Μερικές φορές, κάποιος ξένος εργολάβος μπορεί να είχε προχωρήσει αρκετά την εργασία του σε μια στέγη όταν έφτανε η δική μας ομάδα στο διπλανό σπίτι. Είχαμε ξηλώσει και ξαναφτιάξει τη στέγη μας και είχαμε καθαρίσει το χώρο προτού εκείνοι τελειώσουν τη δική τους στέγη. Πότε-πότε σταματούσαν τη δουλειά τους απλώς και μόνο για να μας παρακολουθήσουν!»

Ο αδελφός Κόνερ καταλήγει ως εξής: «Σε όλους μας θα λείψουν οι εμπειρίες που απολαύσαμε μαζί. Γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον από διαφορετική άποψη εκδηλώνοντας και δεχόμενοι αδελφική αγάπη όσο ποτέ άλλοτε. Πιστεύουμε ότι αυτό δεν είναι παρά ένα δείγμα της κατάστασης που θα επικρατεί στο νέο κόσμο του Θεού, καθώς οι αδελφοί και οι αδελφές θα βοηθούν ο ένας τον άλλον επειδή αληθινά το θέλουν».—2 Πέτρου 3:13.

Κόμπε—«Συντρίμμια από Ξύλα, Σοβάδες και Ανθρώπινα Σώματα»

Οι κάτοικοι του Κόμπε υποτίθεται πως ήταν προετοιμασμένοι. Πράγματι, κάθε 1η Σεπτεμβρίου τηρούν την Ημέρα Αποτροπής της Καταστροφής. Τα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο κάνουν ασκήσεις σεισμού, ο στρατός κάνει δοκιμές για αποστολές διάσωσης με ελικόπτερο και οι υπηρεσίες της πυροσβεστικής χρησιμοποιούν εξομοιωτές σεισμού, στους οποίους διάφοροι εθελοντές εξασκούνται για επιβίωση μέσα σε ένα θάλαμο μεγέθους δωματίου, ο οποίος δονείται και τρέμει ακριβώς όπως σε πραγματικό σεισμό. Όταν όμως συνέβη ο πραγματικός σεισμός στις 17 Ιανουαρίου 1995, όλη η προετοιμασία φαινόταν ότι είχε γίνει μάταια. Δεκάδες χιλιάδες στέγες κατέρρευσαν—κάτι που ποτέ δεν είχε συμβεί στους εξομοιωτές. Τρένα ανατράπηκαν· τμήματα αυτοκινητοδρόμων κομματιάστηκαν· αγωγοί υγραερίου και νερού έσπασαν· σπίτια σωριάστηκαν σαν χάρτινοι πύργοι. Το περιοδικό Τάιμ (Time) περιέγραψε τη σκηνή ως «συντρίμμια από ξύλα, σοβάδες και ανθρώπινα σώματα».

Έπειτα ξέσπασαν οι πυρκαγιές. Κτίρια τυλίγονταν στις φλόγες, ενώ απογοητευμένοι πυροσβέστες είχαν παγιδευτεί από χιλιόμετρα κυκλοφοριακής συμφόρησης. Εκείνοι που κατάφερναν να φτάσουν στις πυρκαγιές συχνά διαπίστωναν ότι δεν μπορούσαν να πάρουν νερό από το καταστραμμένο σύστημα υδροδότησης της πόλης. «Την πρώτη ημέρα επικράτησε πραγματικός πανικός», είπε ένας αξιωματούχος. «Ποτέ στη ζωή μου δεν ένιωσα τόσο αδύναμος, ξέροντας ότι υπήρχαν τόσοι άνθρωποι θαμμένοι μέσα σε εκείνα τα φλεγόμενα σπίτια, και ξέροντας ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για αυτό».

Συνολικά, περίπου 5.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν και σχεδόν 50.000 κτίρια σωριάστηκαν σε ερείπια. Το Κόμπε διέθετε μόνο το ένα τρίτο από τα αναγκαία τρόφιμα. Για να βρουν νερό, μερικοί αναγκάστηκαν να μαζεύουν βρώμικο υγρό κάτω από τους σπασμένους σωλήνες του νερού. Πολλοί από τους αστέγους πήγαν σε καταφύγια, μερικά από τα οποία χορηγούσαν φαγητό με δελτίο, προσφέροντας στο κάθε άτομο μόνο ένα μπολ με ρύζι την ημέρα. Σύντομα απλώθηκε δυσαρέσκεια. «Οι αρχές δεν έχουν κάνει τίποτα», παραπονέθηκε ένας άντρας. «Αν συνεχίσουμε να βασιζόμαστε πάνω τους, θα πεθάνουμε από την πείνα».

Οι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κόμπε και στις κοντινές περιοχές οργανώθηκαν αμέσως. Κάποιος πιλότος ελικοπτέρου, ο οποίος είδε από κοντά το έργο τους, είπε: «Πήγα στην πληγείσα περιοχή την ημέρα του σεισμού και έμεινα μια εβδομάδα εκεί. Όταν έφτασα σε ένα καταφύγιο, παντού επικρατούσε χάος. Δεν γινόταν καμία εργασία αποκατάστασης. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν οι μόνοι που έσπευσαν στον τόπο της καταστροφής και άρχισαν να χειρίζονται ένα ένα τα διάφορα ζητήματα».

Πράγματι, υπήρχε πολλή εργασία που έπρεπε να γίνει. Δέκα Αίθουσες Βασιλείας ήταν ακατάλληλες για χρήση και πάνω από 430 Μάρτυρες είχαν χάσει τα σπίτια τους. Άλλα 1.206 σπίτια στα οποία έμεναν χρειάζονταν επισκευή. Εκτός από αυτά, υπήρχαν και οι οικογένειες των 15 Μαρτύρων που είχαν χάσει τη ζωή τους στην καταστροφή, οι οποίες είχαν μεγάλη ανάγκη παρηγοριάς.

Κάπου 1.000 Μάρτυρες από όλη τη χώρα πρόσφεραν εθελοντικά το χρόνο τους για να βοηθήσουν στις επισκευές. «Όταν εργαζόμασταν στα σπίτια ανθρώπων που μελετούσαν την Αγία Γραφή και οι οποίοι δεν είχαν βαφτιστεί ακόμη», αναφέρει ένας αδελφός, «πάντα μας ρωτούσαν: ‘Πόσα πρέπει να πληρώσουμε για όλα αυτά;’ Όταν τους λέγαμε ότι η εργασία υποστηριζόταν από τις εκκλησίες, εκείνοι μας ευχαριστούσαν, λέγοντας: ‘Όσα έχουμε μελετήσει γίνονται τώρα πραγματικότητα!’»

Πολλοί εντυπωσιάστηκαν με τη γρήγορη και πλήρη ανταπόκριση των Μαρτύρων στην καταστροφή. «Εντυπωσιάστηκα βαθιά», λέει ο πιλότος λόγια του οποίου προαναφέρθηκαν. «Αποκαλείτε ο ένας τον άλλον ‘αδελφό’ και ‘αδελφή’. Είδα πώς βοηθάτε ο ένας τον άλλον· πράγματι, είστε μια οικογένεια».

Και οι ίδιοι οι Μάρτυρες πήραν πολύτιμα μαθήματα από το σεισμό. Μια αδελφή παραδέχτηκε: «Ανέκαθεν πίστευα ότι όσο πιο πολύ μεγαλώνει μια οργάνωση τόσο δυσκολότερο είναι να δείχνει προσωπικό ενδιαφέρον». Αλλά η τρυφερή φροντίδα που έλαβε άλλαξε την άποψή της. «Τώρα γνωρίζω ότι ο Ιεχωβά ενδιαφέρεται για εμάς όχι μόνο ως οργάνωση αλλά και ως άτομα». Ωστόσο, το μέλλον μάς επιφυλάσσει μόνιμη ανακούφιση από τις καταστροφές.

Σύντομα Θα Έρθει Μόνιμη Ανακούφιση!

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποβλέπουν στον καιρό κατά τον οποίο η ζωή και το βιος των ανθρώπων δεν θα πλήττονται από καταστροφές. Στο νέο κόσμο του Θεού, ο άνθρωπος θα διδάσκεται πώς να συνεργάζεται με το γήινο περιβάλλον. Καθώς οι άνθρωποι θα εγκαταλείπουν τις ιδιοτελείς συνήθειες, θα είναι λιγότερο ευπρόσβλητοι στους φυσικούς κινδύνους.

Επιπλέον, ο Ιεχωβά Θεός—ο Δημιουργός των δυνάμεων της φύσης—θα φροντίσει ώστε η ανθρώπινη οικογένεια και η επίγεια δημιουργία του να μην απειληθούν ποτέ ξανά από τις δυνάμεις της φύσης. Τότε η γη θα είναι ένας αληθινός παράδεισος. (Ησαΐας 65:17, 21, 23· Λουκάς 23:43) Η προφητεία του εδαφίου Αποκάλυψη 21:4 θα εκπληρωθεί με ένδοξο τρόπο: «Θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια. Τα παλιά έχουν παρέλθει».

[Εικόνα στη σελίδα 5]

Η Μπεατρίς Τζόουνς (αριστερά) δείχνει πώς η ίδια και άλλοι δημιούργησαν μια αλυσίδα για να διασχίσουν τα ορμητικά νερά

[Εικόνα στη σελίδα 6]

Εργασίες αποκατάστασης μετά τους ανεμοστρόβιλους