Επαφράς—«Πιστός Διάκονος του Χριστού»
ΠΟΙΟΣ ίδρυσε τις Χριστιανικές εκκλησίες στην Κόρινθο, στην Έφεσο και στους Φιλίππους; Ίσως δεν θα διστάζατε να απαντήσετε: ‘Ο Παύλος, ο «απόστολος των εθνών»’. (Ρωμαίους 11:13) Θα είχατε δίκιο.
Ποιος ίδρυσε, όμως, τις εκκλησίες στις Κολοσσές, στην Ιεράπολη και στη Λαοδίκεια; Αν και δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, πιθανώς να ήταν κάποιος άντρας ονόματι Επαφράς. Πάντως, ίσως θα θέλατε να μάθετε κάτι παραπάνω για αυτόν τον ευαγγελιστή, εφόσον αποκαλείται «πιστός διάκονος του Χριστού».—Κολοσσαείς 1:7.
Ευαγγελιστής στην Κοιλάδα του Λύκου
Το όνομα Επαφράς είναι συντομογραφία του ονόματος Επαφρόδιτος. Ο Επαφράς, όμως, δεν πρέπει να συγχέεται με τον Επαφρόδιτο από τους Φιλίππους. Ο Επαφράς καταγόταν από τις Κολοσσές, ένα από τα τρία κέντρα των Χριστιανικών εκκλησιών τα οποία βρίσκονταν στην κοιλάδα του ποταμού Λύκου, στη Μικρά Ασία. Οι Κολοσσές βρίσκονταν μόλις 18 χιλιόμετρα από τη Λαοδίκεια και 19 χιλιόμετρα από την Ιεράπολη, στην αρχαία περιοχή της Φρυγίας.
Η Αγία Γραφή δεν λέει ξεκάθαρα πώς έφτασαν τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού στη Φρυγία. Ωστόσο, κάτοικοι της Φρυγίας ήταν παρόντες στην Ιερουσαλήμ την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 Κ.Χ., και ίσως μερικοί από αυτούς να προέρχονταν από τις Κολοσσές. (Πράξεις 2:1, 5, 10) Στη διάρκεια της διακονίας του Παύλου στην Έφεσο (περίπου 52-55 Κ.Χ.), η μαρτυρία που δόθηκε σε εκείνη την περιοχή ήταν τόσο δυναμική και αποτελεσματική ώστε, όχι μόνο οι Εφέσιοι, αλλά και «όλοι όσοι κατοικούσαν στην περιφέρεια της Ασίας άκουσαν το λόγο του Κυρίου, και Ιουδαίοι και Έλληνες». (Πράξεις 19:10) Φαίνεται ότι ο Παύλος δεν είχε κηρύξει τα καλά νέα σε ολόκληρη την Κοιλάδα του Λύκου, εφόσον πολλοί που έγιναν Χριστιανοί σε εκείνη την περιοχή δεν τον είχαν δει ποτέ.—Κολοσσαείς 2:1.
Σύμφωνα με τον Παύλο, εκείνος που δίδαξε στους Κολοσσαείς «την παρ’ αξία καλοσύνη του Θεού με αλήθεια» ήταν ο Επαφράς. Το γεγονός ότι ο Παύλος αποκαλεί αυτόν το συνεργάτη του ‘πιστό διάκονο του Χριστού για λογαριασμό μας’ δείχνει ότι ο Επαφράς ήταν ένας δραστήριος ευαγγελιστής στην περιοχή.—Κολοσσαείς 1:6, 7.
Τόσο ο απόστολος Παύλος όσο και ο ευαγγελιστής Επαφράς ενδιαφέρονταν πολύ για την πνευματική ευημερία των ομοπίστων τους στην Κοιλάδα του Λύκου. Ως ο «απόστολος των εθνών», ο Παύλος πρέπει να χαιρόταν ακούγοντας νέα για την πρόοδό τους. Πράγματι, από τον Επαφρά έμαθε ο Παύλος σχετικά με την πνευματική κατάσταση των Χριστιανών στις Κολοσσές.—Κολοσσαείς 1:4, 8.
Η Έκθεση του Επαφρά
Οι Κολοσσαείς αντιμετώπιζαν προβλήματα τα οποία ήταν αρκετά σοβαρά ώστε να πειστεί ο Επαφράς να κάνει το μακρύ ταξίδι προς τη Ρώμη με συγκεκριμένο σκοπό να συζητήσει αυτά τα ζητήματα με τον Παύλο. Η λεπτομερής έκθεση του Επαφρά ήταν προφανώς αυτό που υποκίνησε τον Παύλο να γράψει δύο επιστολές σε εκείνους τους αδελφούς οι οποίοι κατά τα άλλα τού ήταν άγνωστοι. Η μία ήταν η επιστολή προς τους Κολοσσαείς. Η άλλη επιστολή, η οποία όπως φαίνεται δεν σώζεται, στάλθηκε στους Λαοδικείς. (Κολοσσαείς 4:16) Είναι λογικό να σκεφτούμε ότι το περιεχόμενο αυτών των επιστολών προοριζόταν να καλύψει τις ανάγκες εκείνων των Χριστιανών όπως τις είχε αντιληφθεί ο Επαφράς. Ποιες ανάγκες διέκρινε; Και τι μας λέει αυτό για την προσωπικότητά του;
Η επιστολή προς τους Κολοσσαείς φαίνεται να δείχνει ότι ο Επαφράς ανησυχούσε για το ότι οι Χριστιανοί στις Κολοσσές κινδύνευαν από παγανιστικές φιλοσοφίες που περιλάμβαναν ασκητισμό, πνευματισμό και ειδωλολατρικές προλήψεις. Επιπλέον, η Ιουδαϊκή διδασκαλία περί αποχής από φαγητά και τήρησης ορισμένων ημερών μπορεί να είχε επηρεάσει μερικά μέλη της εκκλησίας.—Κολοσσαείς 2:4, 8, 16, 20-23.
Το γεγονός ότι ο Παύλος γράφει σχετικά με αυτά τα ζητήματα μας δείχνει πόσο άγρυπνος και ευαίσθητος ήταν ο Επαφράς σε σχέση με τις ανάγκες των συγχριστιανών του. Έδειχνε στοργικό ενδιαφέρον για την πνευματική τους ευημερία, γνωρίζοντας τους κινδύνους του περιβάλλοντος στο οποίο ζούσαν. Ο Επαφράς ζήτησε τη συμβουλή του Παύλου, και αυτό αποκαλύπτει ότι ήταν ταπεινός. Ίσως να ένιωθε την ανάγκη να πάρει συμβουλές από κάποιον που είχε περισσότερη πείρα. Όπως και αν είχαν τα πράγματα, ο Επαφράς ενήργησε σοφά.—Παροιμίαι 15:22.
Ένας Άνθρωπος που Θεωρούσε Πολύτιμη την Προσευχή
Στο τέλος της επιστολής που έστειλε στους Κολοσσαείς Χριστιανούς, ο Παύλος λέει: «Ο Επαφράς, που είναι από εσάς, δούλος του Χριστού Ιησού, σας στέλνει τους χαιρετισμούς του, καθώς αγωνίζεται πάντοτε για εσάς στις προσευχές του, για να σταθείτε τελικά πλήρεις και με ισχυρή πεποίθηση όσον αφορά όλο το θέλημα του Θεού. Πράγματι, μαρτυρώ σχετικά με αυτόν ότι καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για χάρη δική σας και εκείνων που είναι στη Λαοδίκεια και εκείνων που είναι στην Ιεράπολη».—Κολοσσαείς 4:12, 13.
Ναι, ακόμη και ενόσω ήταν «συνδεσμώτης» του Παύλου στη Ρώμη, ο Επαφράς σκεφτόταν τους αγαπητούς αδελφούς του στις Κολοσσές, στη Λαοδίκεια και στην Ιεράπολη, και προσευχόταν για αυτούς. (Φιλήμονα 23) Στην κυριολεξία ‘αγωνιζόταν’ για αυτούς στην προσευχή. Σύμφωνα με τον λόγιο Ντ. Έντμοντ Χάιμπερτ, η λέξη του Κειμένου η οποία χρησιμοποιείται εδώ υποδηλώνει «μια επίπονη δραστηριότητα που συνεπάγεται μεγάλο κόστος», κάτι που μοιάζει με την «αγωνία» που ένιωθε ο Ιησούς Χριστός καθώς προσευχόταν στον κήπο της Γεθσημανή. (Λουκάς 22:44) Ο Επαφράς επιθυμούσε ένθερμα να αποκτήσουν οι πνευματικοί αδελφοί και αδελφές του σταθερότητα και πλήρη Χριστιανική ωριμότητα. Τι ευλογία πρέπει να ήταν για τις εκκλησίες ένας αδελφός με τέτοιο πνευματικό φρόνημα!
Εφόσον ο Επαφράς αποκαλέστηκε ‘αγαπητός σύνδουλος’, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν αγαπητός στους συγχριστιανούς του. (Κολοσσαείς 1:7) Όταν το επιτρέπουν οι περιστάσεις, όλα τα μέλη της εκκλησίας θα πρέπει να δίνουν από τον εαυτό τους απλόχερα με θέρμη και αγάπη. Λόγου χάρη, μπορεί να δοθεί προσοχή στην υποβοήθηση των ασθενών, των ηλικιωμένων ή άλλων που έχουν ειδικές ανάγκες. Ίσως υπάρχουν στην εκκλησία διάφορες ευθύνες για τις οποίες πρέπει να φροντίζουμε ή ίσως είναι εφικτό να συμβάλλουμε σε θεοκρατικά προγράμματα οικοδόμησης.
Το να προσευχόμαστε για τους άλλους, όπως έκανε ο Επαφράς, είναι μια μορφή ιερής υπηρεσίας την οποία όλοι μπορούμε να εκτελούμε. Αυτές οι προσευχές μπορεί να περιλαμβάνουν εκφράσεις ενδιαφέροντος για τους λάτρεις του Ιεχωβά οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να αντιμετωπίζουν διάφορους κινδύνους ή δυσκολίες πνευματικής ή σωματικής φύσης. Αγωνιζόμενοι σθεναρά με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να μοιάζουμε στον Επαφρά. Ο καθένας μας μπορεί να έχει το προνόμιο και τη χαρά να αποδεικνύει ότι είναι ‘αγαπητός σύνδουλος’ μέσα στην οικογένεια των πιστών υπηρετών του Ιεχωβά.