Ερωτήσεις από Αναγνώστες

Τι δείχνει η Αγία Γραφή σχετικά με τη θανατική ποινή για τους εγκληματίες;

Είναι ευνόητο ότι αναφορικά με αυτό το θέμα όλοι μας ίσως έχουμε τα δικά μας προσωπικά αισθήματα που βασίζονται στις εμπειρίες μας ή στην κατάστασή μας στη ζωή. Ωστόσο, ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, θα πρέπει να προσπαθούμε να συμμορφωνόμαστε με τις σκέψεις του Θεού σχετικά με τη θανατική ποινή, ενώ παράλληλα παραμένουμε ουδέτεροι όσον αφορά τις πολιτικές θέσεις που παίρνουν πολλά άτομα σε αυτό το ζήτημα.

Απαντώντας επί του σημείου, στο γραπτό του Λόγο, ο Θεός δεν δείχνει ότι η θανατική ποινή είναι εσφαλμένη.

Νωρίς στην ανθρώπινη ιστορία, ο Ιεχωβά εξέφρασε τις σκέψεις του γύρω από αυτό το θέμα, όπως διαβάζουμε στο 9ο κεφάλαιο της Γένεσης. Αυτό περιλάμβανε τον Νώε και την οικογένειά του, οι οποίοι έγιναν πρόγονοι ολόκληρης της ανθρώπινης οικογένειας. Όταν βγήκαν από την κιβωτό, ο Θεός είπε ότι μπορούσαν να τρώνε ζώα—δηλαδή, να σκοτώνουν ζώα, να στραγγίζουν το αίμα τους και να τα τρώνε. Κατόπιν, στα εδάφια Γένεσις 9:5, 6, ο Θεός είπε: «Εξάπαντος το αίμα σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει· εκ της χειρός παντός ζώου θέλω εκζητήσει αυτό, και εκ της χειρός του ανθρώπου· εκ της χειρός παντός αδελφού αυτού θέλω εκζητήσει την ζωήν του ανθρώπου· όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον». Επομένως, ο Ιεχωβά έδωσε την εξουσιοδότηση για την επιβολή της θανατικής ποινής όσον αφορά τους δολοφόνους.

Τον καιρό που ο Θεός πολιτευόταν με τον Ισραήλ ως λαό του, διάφορα άλλα σοβαρά αδικήματα εναντίον του θεϊκού νόμου τιμωρούνταν με θάνατο. Στο εδάφιο Αριθμοί 15:30, διαβάζουμε την εξής ευρεία δήλωση: ‘Η . . . ψυχή ήτις πράξη αμάρτημα με χείρα υπερήφανον [εσκεμμένα, ΜΝΚ], είτε αυτόχθων είτε ξένος, ούτος καταφρονεί τον Ιεχωβά· και θέλει εξολοθρευθή η ψυχή εκείνη εκ μέσου του λαού αυτής’.

Τι συνέβη, όμως, μετά την ίδρυση της Χριστιανικής εκκλησίας; Γνωρίζουμε ότι ο Ιεχωβά επέτρεψε να υπάρχουν οι ανθρώπινες κυβερνήσεις και τις αποκάλεσε ανώτερες εξουσίες. Μάλιστα, μετά τη συμβουλή που απευθύνει στους Χριστιανούς να είναι υπάκουοι σε αυτές τις κυβερνητικές εξουσίες, η Αγία Γραφή λέει ότι αυτές υπηρετούν ως «διάκονος του Θεού σε εσένα για το καλό σου. Αλλά αν κάνεις το κακό, να φοβάσαι: διότι δεν φοράει άσκοπα το σπαθί· διότι είναι διάκονος του Θεού, εκδικητής για να εκδηλώσει οργή σε εκείνον που πράττει το κακό».—Ρωμαίους 13:1-4.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι κυβερνήσεις έχουν την εξουσιοδότηση ακόμη και να αφαιρούν τη ζωή εκείνων που διαπράττουν σοβαρά εγκλήματα; Από τα λόγια του εδαφίου 1 Πέτρου 4:15, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι η απάντηση είναι καταφατική. Σε αυτή την περικοπή ο απόστολος παρότρυνε τους αδελφούς του: «Κανένας σας ας μην υποφέρει ως φονιάς ή κλέφτης ή κακοποιός ή ως άτομο που ανακατεύεται στις υποθέσεις των άλλων». Προσέξατε ότι λέει «κανένας σας ας μην υποφέρει ως φονιάς»; Ο Πέτρος δεν υπαινίχτηκε ότι οι κυβερνήσεις δεν είχαν δικαίωμα να κάνουν ένα δολοφόνο να υποφέρει για το έγκλημά του. Απεναντίας, έδειξε ότι ο δολοφόνος θα μπορούσε δικαιολογημένα να λάβει την πρέπουσα τιμωρία. Θα ήταν άραγε δυνατόν να περιλαμβάνει αυτό την τιμωρία με θάνατο;

Θα ήταν. Αυτό γίνεται σαφές από τα λόγια του Παύλου που βρίσκονται στο 25ο κεφάλαιο των Πράξεων. Οι Ιουδαίοι είχαν κατηγορήσει τον Παύλο για αδικήματα εναντίον του Νόμου τους. Όταν ο στρατιωτικός διοικητής έστειλε τον κρατούμενό του, τον Παύλο, στο Ρωμαίο κυβερνήτη, ανέφερε τα εξής, σύμφωνα με το εδάφιο Πράξεις 23:29: «Βρήκα ότι κατηγορείται για ζητήματα του Νόμου τους, αλλά δεν κατηγορείται για τίποτα απολύτως που να είναι άξιο θανάτου ή δεσμών». Έπειτα από δυο χρόνια, ο Παύλος βρέθηκε ενώπιον του Κυβερνήτη Φήστου. Διαβάζουμε στο εδάφιο Πράξεις 25:8: «Ο Παύλος είπε υπερασπιζόμενος τον εαυτό του: ‘Ούτε εναντίον του Νόμου των Ιουδαίων ούτε εναντίον του ναού ούτε εναντίον του Καίσαρα έχω διαπράξει καμιά αμαρτία’». Τώρα, όμως, προσέξτε τα σχόλιά του σχετικά με την τιμωρία, ακόμη και τη θανατική ποινή. Διαβάζουμε τα εξής στα εδάφια Πράξεις 25:10, 11:

«Ο Παύλος . . . είπε: ‘Στέκομαι ενώπιον της δικαστικής έδρας του Καίσαρα, εκεί που πρέπει να δικάζομαι. Δεν έχω αδικήσει τους Ιουδαίους, όπως εξακριβώνεις και εσύ πολύ καλά. Αφενός, αν έχω πράγματι αδικοπραγήσει και έχω διαπράξει οτιδήποτε άξιο θανάτου, δεν ζητώ να απαλλαγώ από το θάνατο· αφετέρου, αν δεν υφίσταται τίποτα από εκείνα για τα οποία με κατηγορούν αυτοί οι άνθρωποι, κανείς δεν μπορεί να με παραδώσει σε αυτούς ως χάρη. Επικαλούμαι τον Καίσαρα!’»

Ο Παύλος, καθώς στεκόταν ενώπιον μιας κατάλληλα θεσμοθετημένης εξουσίας, παραδέχτηκε ότι ο Καίσαρας είχε το δικαίωμα να τιμωρεί τους παραβάτες, ακόμη και να τους εκτελεί. Δεν έφερε αντίρρηση στο να υπάρξει τιμωρία στη δική του περίπτωση αν ήταν ένοχος. Επιπλέον, δεν είπε ότι ο Καίσαρας θα μπορούσε να χρησιμοποιεί τη θανατική ποινή μόνο για τους δολοφόνους.

Ομολογουμένως, το ρωμαϊκό δικαστικό σύστημα δεν ήταν τέλειο· ούτε και τα ανθρώπινα δικαστικά συστήματα σήμερα. Μερικοί αθώοι τότε καθώς και σήμερα έχουν καταδικαστεί και τιμωρηθεί. Ακόμη και ο Πιλάτος είπε σχετικά με τον Ιησού: «Δεν του βρήκα τίποτα άξιο θανάτου· θα τον τιμωρήσω, λοιπόν, και θα τον απελευθερώσω». Ναι, παρότι η κυβερνητική εξουσία παραδέχτηκε ότι ο Ιησούς ήταν αθώος, αυτός ο αθώος άνθρωπος εκτελέστηκε.—Λουκάς 23:22-25.

Αυτές οι αδικίες δεν υποκίνησαν τον Παύλο ή τον Πέτρο να ισχυριστούν ότι η θανατική ποινή είναι κατά βάση ανήθικη. Απεναντίας, η σκέψη του Θεού γύρω από αυτό το θέμα είναι ότι, όσο υπάρχουν οι ανώτερες εξουσίες του Καίσαρα, ‘φοράνε το σπαθί για να εκδηλώνουν οργή σε εκείνον που πράττει το κακό’. Αυτό περιλαμβάνει τη χρήση του σπαθιού με την έννοια της επιβολής της θανατικής ποινής. Ωστόσο, σε σχέση με το αμφιλεγόμενο ζήτημα τού αν θα πρέπει οποιαδήποτε κυβέρνηση αυτού του κόσμου να ασκεί το δικαίωμα που έχει να εκτελεί τους δολοφόνους, οι γνήσιοι Χριστιανοί παραμένουν προσεκτικά ουδέτεροι. Ανόμοια με τον κλήρο του Χριστιανικού κόσμου, δεν παίρνουν μέρος σε καμιά διαμάχη γύρω από αυτό το θέμα.