Ευγνώμων για μια Πλούσια Χριστιανική Κληρονομιά

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Η ΓΚΟΥΕΝ ΓΚΟΥΤΣ

Στο σχολείο, έψελνα έναν ύμνο που περιείχε τα λόγια: “Ο Μεγάλος Ιεχωβά ενθρονίστηκε στη δόξα του”. Πολλές φορές αναρωτιόμουν: “Ποιος είναι αυτός ο Ιεχωβά;”

ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ μου ήταν θεοφοβούμενοι άνθρωποι. Στις αρχές αυτού του αιώνα, συνταυτίστηκαν με τους Σπουδαστές της Γραφής, όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο πατέρας μου ήταν καλός επιχειρηματίας αλλά στην αρχή δεν είχε κληροδοτήσει στα τρία παιδιά του τη Χριστιανική κληρονομιά που του είχε προσφερθεί.

Όταν ο πατέρας μου έδωσε στον αδελφό μου, τον Ντάγκλας, στην αδελφή μου, την Αν, και σε εμένα τα βιβλιάρια με τίτλο Τα Έργα Του (His Works) και Ποίος Είναι ο Θεός; τότε έμαθα πρώτη φορά ότι Ιεχωβά είναι το όνομα του αληθινού Θεού. (Ψαλμός 83:18) Αυτό με συγκλόνισε! Αλλά τι ήταν εκείνο που είχε αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον του πατέρα;

Το 1938, όταν ο πατέρας είδε ότι τα έθνη ετοιμάζονταν για πόλεμο, αντιλήφθηκε πως οι ανθρώπινες προσπάθειες δεν ήταν αρκετές για τη θεραπεία των παγκόσμιων προβλημάτων. Η γιαγιά τού έδωσε το βιβλίο Εχθροί, που το εξέδιδαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όταν το διάβασε, έμαθε ότι ο πραγματικός εχθρός της ανθρωπότητας είναι ο Σατανάς ο Διάβολος και ότι μόνο η Βασιλεία του Θεού μπορεί να φέρει παγκόσμια ειρήνη.a—Δανιήλ 2:44· 2 Κορινθίους 4:4.

Καθώς πλησίαζε ο πόλεμος, η οικογένειά μας άρχισε να παρακολουθεί συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Γουντ Γκριν, στο Βόρειο Λονδίνο. Τον Ιούνιο του 1939 πήγαμε στο Αλεξάντρα Πάλας, που βρισκόταν κοντά, για να ακούσουμε τη δημόσια διάλεξη με θέμα «Εξουσία και Ειρήνη», την οποία εκφώνησε ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Η ομιλία του Ρόδερφορντ στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν, στην Πόλη της Νέας Υόρκης, μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο στο Λονδίνο και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Μπορούσαμε να ακούμε την ομιλία τόσο καθαρά ώστε, όταν ένας όχλος από ταραξίες στη Νέα Υόρκη δημιούργησε αναστάτωση, κοίταζα τριγύρω για να δω αν οι φασαρίες γίνονταν στη δική μας αίθουσα!

Ο Ζήλος του Πατέρα μου για την Αλήθεια της Αγίας Γραφής

Ο πατέρας μου τηρούσε με συνέπεια τη συνήθεια να συγκεντρώνει ολόκληρη την οικογένειά μας κάθε Σάββατο βράδυ για Γραφική μελέτη. Η μελέτη μας βασιζόταν στο Γραφικό θέμα της Σκοπιάς το οποίο ήταν προγραμματισμένο να εξεταστεί την επόμενη ημέρα. Κάτι το οποίο δείχνει χαρακτηριστικά την επίδραση που ασκούσαν αυτές οι μελέτες είναι ότι μέχρι σήμερα εξακολουθώ να θυμάμαι ζωηρά την αφήγηση σχετικά με τον Ιησού του Ναυή και την πολιορκία της πόλης Γαι—θέματα τα οποία εξετάστηκαν στη Σκοπιά 1 Μαΐου 1939 (στην αγγλική). Εκείνη η αφήγηση με είχε εντυπωσιάσει τόσο πολύ ώστε έλεγξα όλες τις σχετικές παραπομπές από τη δική μου Αγία Γραφή. Αυτή η έρευνα μου είχε φανεί συναρπαστική—και εξακολουθώ να τη βλέπω έτσι.

Καθώς μεταδίδαμε σε άλλους τα όσα μαθαίναμε, οι Γραφικές διδασκαλίες ενσταλάζονταν στην καρδιά μου. Μια ημέρα, ο πατέρας μου μού έδωσε ένα φωνογράφο με κάποιο ηχογραφημένο Γραφικό κήρυγμα, ένα βιβλιάριο που χρησιμοποιούσαμε για Γραφική μελέτη καθώς και τη διεύθυνση μιας ηλικιωμένης κυρίας. Κατόπιν μου ζήτησε να την επισκεφτώ.

«Τι πρέπει να πω, και τι να κάνω;» ρώτησα.

«Έχεις ό,τι χρειάζεσαι», απάντησε ο πατέρας. «Απλώς βάλε το δίσκο, διάβασε τις ερωτήσεις, πες στην οικοδέσποινα να διαβάσει τις απαντήσεις και κατόπιν διάβασε τα εδάφια».

Έκανα ό,τι μου είπε, και έτσι έμαθα πώς να διεξάγω μια Γραφική μελέτη. Χρησιμοποιώντας με αυτόν τον τρόπο τη Γραφή στη διακονία μου, απέκτησα καλύτερη κατανόηση για αυτήν.

Οι Δυσκολίες των Χρόνων του Πολέμου

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε το 1939, και το επόμενο έτος βαφτίστηκα συμβολίζοντας την αφιέρωσή μου για να υπηρετώ τον Ιεχωβά. Ήμουν μόνο 13 ετών. Τότε αποφάσισα να γίνω σκαπάνισσα, όπως ονομάζονται οι ολοχρόνιοι διάκονοι. Σταμάτησα το σχολείο το 1941 και στη συνέλευση του Λέστερ ενώθηκα με τον Ντάγκλας στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος.

Το επόμενο έτος, ο πατέρας μου φυλακίστηκε επειδή είχε αντιρρήσεις συνείδησης όσον αφορά τον πόλεμο. Εμείς τα παιδιά συσπειρωθήκαμε γύρω από τη μητέρα μας, βοηθώντας την στη φροντίδα του σπιτιού μας στη διάρκεια εκείνης της δύσκολης περιόδου του πολέμου. Κατόπιν, προτού καλά καλά βγει ο πατέρας από τη φυλακή, κλήθηκε ο Ντάγκλας για στρατιωτική υπηρεσία. Ένας από τους τίτλους μιας τοπικής εφημερίδας έλεγε: «Γιατί Πατέρας και Γιος Διάλεξαν τη Φυλακή». Αυτό κατέληξε σε καλή μαρτυρία, διότι μας δόθηκε η ευκαιρία να εξηγήσουμε για ποιο λόγο δεν δέχονται οι αληθινοί Χριστιανοί να σκοτώνουν συνανθρώπους τους.—Ιωάννης 13:35· 1 Ιωάννη 3:10-12.

Εκείνα τα χρόνια του πολέμου, πολλοί Μάρτυρες που συμμετείχαν στην ολοχρόνια διακονία επισκέπτονταν τακτικά το σπίτι μας, και οι εποικοδομητικές, βασισμένες στη Γραφή συζητήσεις τους εντυπώθηκαν ανεξίτηλα μέσα μου. Μεταξύ εκείνων των πιστών Χριστιανών αδελφών ήταν ο Τζον Μπαρ και ο Άλμπερτ Σρόντερ, οι οποίοι είναι τώρα μέλη του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Οι γονείς μου ήταν πραγματικά φιλόξενοι και μας δίδαξαν να είμαστε και εμείς το ίδιο.—Εβραίους 13:2.

Προετοιμασμένη να Δίνω Απαντήσεις

Λίγο καιρό αφότου άρχισα το σκαπανικό, συνάντησα τη Χίλντα στη διακονία από πόρτα σε πόρτα. Αυτή είπε θυμωμένα: «Ο άντρας μου έχει πάει να πολεμήσει για κάτι τέτοιους σαν και εσάς! Γιατί δεν κάνετε κάτι για τον πόλεμο;»

«Πόσα ξέρετε εσείς για αυτό που κάνω εγώ;» ρώτησα. «Ξέρετε γιατί έχω έρθει εδώ;»

«Καλά λοιπόν», απάντησε εκείνη, «πέρασε μέσα και πες μου».

Της εξήγησα ότι προσφέραμε πραγματική ελπίδα στους ανθρώπους οι οποίοι υπέφεραν από τα απαίσια πράγματα που γίνονταν—συχνά στο όνομα του Θεού. Η Χίλντα άκουγε με εκτίμηση, και ήταν το πρώτο άτομο με το οποίο άρχισα να μελετάω την Αγία Γραφή τακτικά. Παραμένει δραστήρια αδελφή μας επί 55 και πλέον χρόνια.

Στο τέλος του πολέμου, έλαβα έναν άλλο διορισμό ως σκαπάνισσα στο Ντόρτσεστερ, μια πόλη στη νοτιοδυτική Αγγλία. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έφευγα μακριά από το σπίτι. Η μικρή εκκλησία μας συναθροιζόταν σε ένα εστιατόριο, ένα κτίριο του 16ου αιώνα το οποίο ονομαζόταν «Το Παλιό Σπίτι του Τσαγιού». Κάθε φορά που είχαμε συνάθροιση, έπρεπε να αλλάζουμε τη διάταξη που είχαν τα τραπέζια και οι καρέκλες. Ήταν πολύ διαφορετικά από την Αίθουσα Βασιλείας στην οποία είχα συνηθίσει. Ωστόσο, υπήρχε η ίδια πνευματική τροφή και η ίδια στοργική συναναστροφή με Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές.

Στο μεταξύ, οι γονείς μου είχαν μετακομίσει στο Τούνμπριτζ Γουέλς, στα νότια του Λονδίνου. Επέστρεψα στο σπίτι ώστε να μπορώ να κάνω σκαπανικό μαζί με τον πατέρα μου και την Αν. Η εκκλησία μας σύντομα αυξήθηκε από 12 Μάρτυρες σε 70, και έτσι μας ζητήθηκε να μετακομίσουμε ως οικογένεια στο Μπράιτον, στη νότια ακτή, όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη για διαγγελείς της Βασιλείας. Πολλοί συμμετείχαν με ζήλο στο κήρυγμα μαζί με τους σκαπανείς της οικογένειάς μας και διακρίναμε ότι ο Ιεχωβά ευλογούσε πλούσια το έργο μας. Η μία εκκλησία έγινε σύντομα τρεις!

Μια Απροσδόκητη Πρόσκληση

Το καλοκαίρι του 1950, η οικογένειά μας ήταν ανάμεσα στους 850 εκπροσώπους από τη Βρετανία οι οποίοι παρακολούθησαν τη Διεθνή Συνέλευση Αύξηση της Θεοκρατίας στο Στάδιο Γιάνκι στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Σε πολλούς σκαπανείς που ήρθαν σε εκείνη τη συνέλευση από άλλες χώρες είχε σταλεί μια αίτηση για να παρακολουθήσουν τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς, η οποία έδρευε κοντά στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Ανάμεσά τους ήμασταν ο Ντάγκλας, η Αν και εγώ! Θυμάμαι πως, όταν έριξα στο ταχυδρομείο την αίτησή μου συμπληρωμένη, σκέφτηκα: “Αυτό ήταν! Τι τροπή θα πάρει άραγε η ζωή μου;” Ωστόσο, ήμουν αποφασισμένη: «Ορίστε εγώ! Στείλε εμένα». (Ησαΐας 6:8) Ένιωσα ρίγη συγκίνησης όταν έλαβα την πρόσκληση να παραμείνω μετά τη συνέλευση για να παρακολουθήσω τη 16η τάξη της Γαλαάδ, μαζί με τον Ντάγκλας και την Αν. Όλοι μας γνωρίζαμε πολύ καλά ότι θα μπορούσαμε να σταλούμε ως ιεραπόστολοι σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.

Αφού απολαύσαμε τη συνέλευση μαζί ως οικογένεια, ήρθε η ώρα να επιστρέψουν οι γονείς μας στην Αγγλία—μόνοι. Εμείς, τα τρία παιδιά, τους αποχαιρετούσαμε καθώς έφευγαν με το πλοίο Μαυριτανία. Πόσο συγκινητικός ήταν εκείνος ο αποχωρισμός!

Ιεραποστολικοί Διορισμοί

Η 16η τάξη της Γαλαάδ περιλάμβανε 120 σπουδαστές από όλα τα μέρη του κόσμου· ανάμεσά τους ήταν και μερικοί οι οποίοι είχαν υποφέρει σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εφόσον η τάξη μας διδασκόταν την ισπανική γλώσσα, περιμέναμε ότι θα διοριζόμασταν σε κάποια ισπανόφωνη χώρα της Νότιας Αμερικής. Φανταστείτε την έκπληξή μας την ημέρα της αποφοίτησης, όταν μάθαμε ότι ο Ντάγκλας είχε διοριστεί στην Ιαπωνία και η Αν και εγώ στη Συρία. Έτσι, εμείς τα κορίτσια έπρεπε να μάθουμε την αραβική, κάτι που εξακολούθησε να ισχύει και όταν ο διορισμός μας άλλαξε και μας έστειλαν στο Λίβανο. Ενόσω περιμέναμε να πάρουμε βίζα, ο Τζορτζ Σακασίρι, που ήταν ο στοιχειοθέτης της Εταιρίας Σκοπιά για την αραβική έκδοση της Σκοπιάς, μας παρέδιδε μαθήματα αραβικής δύο φορές την εβδομάδα.

Πόσο συναρπαστικό ήταν να πάμε σε μια Βιβλική χώρα για την οποία είχαμε μελετήσει στην τάξη μας! Μαζί μας πήγαν εκεί ο Κιθ και η Τζόις Τσου, η Έντνα Στάκχαους, η Όλιβ Τέρνερ, η Ντορίν Γουόρμπερτον και η Ντόρις Γουντ. Πόσο ευτυχισμένη ιεραποστολική οικογένεια γίναμε! Ένας ντόπιος Μάρτυρας επισκεπτόταν τον ιεραποστολικό οίκο μας για να μας βοηθήσει περισσότερο με τη γλώσσα. Την περίοδο που είχαμε μαθήματα καθημερινά, μαθαίναμε μια σύντομη παρουσίαση και έπειτα βγαίναμε να τη χρησιμοποιήσουμε στο έργο κηρύγματος.

Τα πρώτα δύο χρόνια μείναμε στην Τρίπολη, όπου υπήρχε ήδη μια εκκλησία. Η Τζόις, η Έντνα, η Όλιβ, η Ντορίν, η Ντόρις, η Αν και εγώ βοηθούσαμε τις συζύγους και τις κόρες των ντόπιων Μαρτύρων να συμμετέχουν στις συναθροίσεις καθώς και στη δημόσια διακονία. Μέχρι τότε, οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μας, ακολουθώντας το τοπικό έθιμο, δεν κάθονταν μαζί στις συναθροίσεις, και σπανίως συμμετείχαν αυτές οι Χριστιανές αδελφές στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Για το δημόσιο κήρυγμά μας χρειαζόμασταν τη βοήθειά τους στο θέμα της γλώσσας, και τις ενθαρρύναμε να συμμετέχουν και οι ίδιες σε αυτό το έργο.

Στη συνέχεια, η Αν και εγώ διοριστήκαμε να βοηθήσουμε το μικρό όμιλο των Μαρτύρων που υπήρχαν στην αρχαία πόλη Σιδώνα. Λίγο αργότερα, μας ζητήθηκε να επιστρέψουμε στην πρωτεύουσα, τη Βηρυτό. Οι σπόροι της Γραφικής αλήθειας είχαν πέσει στην κοινότητα των αρμενόφωνων που ζούσαν εκεί, και έτσι μάθαμε τη γλώσσα τους για να τους βοηθήσουμε.

Αλλαγές στο Διορισμό

Είχα γνωρίσει τον Γουίλφρεντ Γκουτς προτού φύγω από την Αγγλία. Αυτός ήταν ένας ζηλωτής αδελφός που ενδιαφερόταν για τους άλλους και ο οποίος είχε υπηρετήσει στο Μπέθελ του Λονδίνου. Ο Γουίλφ ήταν μέλος της 15ης τάξης της Γαλαάδ, η οποία αποφοίτησε στη συνέλευση που έγινε στο Στάδιο Γιάνκι το 1950. Ο ιεραποστολικός του διορισμός ήταν το γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στη Νιγηρία, και επί κάποιο διάστημα είχαμε αλληλογραφία. Το 1955 παρακολουθήσαμε και οι δύο τη συνέλευση «Θριαμβεύουσα Βασιλεία» που έγινε στο Λονδίνο, και λίγο αργότερα αρραβωνιαστήκαμε. Το επόμενο έτος παντρευτήκαμε στην Γκάνα, και ακολούθησα τον Γουίλφ στον ιεραποστολικό του διορισμό στο Λάγκος της Νιγηρίας.

Αφού έφυγα από το Λίβανο, η Αν παντρεύτηκε ένα θαυμάσιο Χριστιανό αδελφό ο οποίος είχε γνωρίσει τη Γραφική αλήθεια στην Ιερουσαλήμ. Οι γονείς μου δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν στους γάμους μας, εφόσον ο Ντάγκλας, η Αν και εγώ παντρευτήκαμε σε διαφορετικά μέρη του κόσμου. Ωστόσο, ήταν ικανοποιημένοι γνωρίζοντας ότι όλοι μας υπηρετούσαμε χαρούμενα τον Θεό μας, τον Ιεχωβά.

Το Έργο στη Νιγηρία

Στο γραφείο τμήματος στο Λάγκος, ο διορισμός μου ήταν να καθαρίζω τα δωμάτια των οχτώ μελών της οικογένειας του τμήματός μας καθώς και να τους ετοιμάζω γεύματα και να τους πλένω τα ρούχα. Μου φαινόταν σαν να είχα αποκτήσει όχι μόνο σύζυγο αλλά και μια ολόκληρη οικογένεια αυτομάτως!

Ο Γουίλφ και εγώ μάθαμε σύντομες Γραφικές παρουσιάσεις στη γλώσσα γιορούμπα και ανταμειφθήκαμε για τις προσπάθειές μας. Ένας νεαρός μαθητής τον οποίο είχαμε γνωρίσει έχει τώρα ένα γιο και μια κόρη που υπηρετούν στη μεγάλη οικογένεια Μπέθελ της Νιγηρίας η οποία αποτελείται από 400 περίπου μέλη.

Το 1963, ο Γουίλφ προσκλήθηκε να παρακολουθήσει μια 10μηνη ειδική σειρά μαθημάτων στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Όταν αυτή ολοκληρώθηκε, χωρίς να το περιμένει διορίστηκε ξανά στην Αγγλία. Εγώ είχα μείνει στη Νιγηρία, και ειδοποιήθηκα να είμαι στο Λονδίνο μέσα σε 14 μόνο ημέρες για να συναντήσω τον Γουίλφ. Έφυγα με ανάμεικτα συναισθήματα, εφόσον η Νιγηρία ήταν ένας διορισμός γεμάτος χαρές. Έπειτα από 14 χρόνια υπηρεσίας στο εξωτερικό, χρειάστηκε χρόνος για να προσαρμοστούμε στη ζωή της Αγγλίας ξανά. Εντούτοις, ήμασταν ευγνώμονες για το ότι βρισκόμασταν και πάλι κοντά στους ηλικιωμένους γονείς μας και μπορούσαμε να συμβάλλουμε στη φροντίδα τους.

Με Στηρίζει η Ελπίδα Μας

Από το 1980 και έπειτα, είχα το προνόμιο να συνοδεύω τον Γουίλφ καθώς ταξίδευε σε πολλές χώρες ως επίσκοπος ζώνης. Με ιδιαίτερη χαρά περίμενα τις επισκέψεις μας στη Νιγηρία. Αργότερα, πήγαμε επίσης στη Σκανδιναβία, στις Δυτικές Ινδίες και στη Μέση Ανατολή—περιλαμβανομένου και του Λιβάνου. Ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό να ξαναζώ ευχάριστες αναμνήσεις και να βλέπω άτομα τα οποία γνώρισα όταν ήταν σε εφηβική ηλικία να υπηρετούν ως Χριστιανοί πρεσβύτεροι.

Ο θάνατος του αγαπημένου μου συζύγου, την άνοιξη του 1992, ήταν ένα τραγικό γεγονός. Ήταν μόνο 69 ετών. Αυτό αποτέλεσε για εμένα ένα ιδιαίτερα σκληρό χτύπημα, επειδή συνέβη τόσο ξαφνικά. Έπειτα από 35 χρόνια γάμου, χρειάστηκε χρόνος για να συνηθίσω. Αλλά η παγκόσμια οικογένεια Χριστιανών στην οποία ανήκω μου πρόσφερε πολλή βοήθεια και αγάπη. Έχω να σκέφτομαι τόσο πολλές ευχάριστες εμπειρίες.

Και οι δύο μου γονείς έθεσαν ένα έξοχο παράδειγμα Χριστιανικής ακεραιότητας. Η μητέρα μου πέθανε το 1981 και ο πατέρας μου το 1986. Ο Ντάγκλας και η Αν συνεχίζουν να υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά. Ο Ντάγκλας και η σύζυγός του, η Καμ, έχουν επιστρέψει στο Λονδίνο, όπου και παρέμειναν αφού φρόντισαν τον πατέρα. Η Αν και η οικογένειά της ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλοι μας εκτιμούμε πολύ τη θεόδοτη ελπίδα και κληρονομιά μας. Συνεχίζουμε να “εκδηλώνουμε στάση προσμονής”, αποβλέποντας στον καιρό κατά τον οποίο οι ζωντανοί, καθώς και οι αναστημένοι προσφιλείς τους, θα υπηρετούν για πάντα μαζί ως μέλη της επίγειας οικογένειας του Ιεχωβά.—Θρήνοι 3:24.

[Υποσημείωση]

[Εικόνες στη σελίδα 23]

Σύμφωνα με τη φορά των δεικτών του ρολογιού από πάνω αριστερά:

Η Γκουέν, ηλικίας 13 ετών εδώ, σε μια επίδειξη πρότυπης μελέτης στην Αίθουσα Βασιλείας του Ένφιλντ

Η ιεραποστολική οικογένεια στην Τρίπολη του Λιβάνου, το 1951

Η Γκουέν μαζί με τον εκλιπόντα σύζυγό της Γουίλφ