Δαρείος—Ένας Βασιλιάς που Είχε το Αίσθημα της Δικαιοσύνης

ΕΝΑΣ φημισμένος βασιλιάς καυχήθηκε κάποτε σχετικά με τα οικοδομικά προγράμματα που είχε αναλάβει: «Στον περίβολο της Βαβυλώνας έφτιαξα έναν περίβολο εγείροντας ένα ισχυρό τείχος στην ανατολική πλευρά. Έσκαψα μια τάφρο . . . Με πίσσα και τούβλα έχτισα ένα ισχυρό τείχος το οποίο, σαν βουνό, δεν μπορούσε να μετακινηθεί». Ναι, ο Βαβυλώνιος Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ είχε καταπιαστεί με ένα εκτεταμένο οικοδομικό πρόγραμμα και είχε προσπαθήσει σκληρά να οχυρώσει την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του. Αλλά η πόλη της Βαβυλώνας δεν αποδείχτηκε τόσο απόρθητη όσο φανταζόταν εκείνος.

Η απόδειξη σχετικά με αυτό ήρθε στις 5 Οκτωβρίου του 539 Π.Κ.Χ. Έχοντας στο πλευρό του το στρατό της Μηδίας, ο Πέρσης κυβερνήτης Κύρος Β΄ κατέκτησε τότε τη Βαβυλώνα και εκτέλεσε τον Χαλδαίο κυβερνήτη της, τον Βαλτάσαρ. Ποιος θα γινόταν τώρα ο πρώτος κυβερνήτης αυτής της νεοκατακτημένης πόλης; Ο προφήτης του Θεού Δανιήλ, ο οποίος βρισκόταν μέσα στην πόλη όταν αυτή έπεσε, έγραψε: «Ο Δαρείος ο Μήδος έλαβε τη βασιλεία όταν ήταν περίπου εξήντα δύο χρονών».—Δανιήλ 5:30, 31.

Ποιος ήταν ο Δαρείος; Τι είδους κυβερνήτης αποδείχτηκε; Πώς συμπεριφέρθηκε στον προφήτη Δανιήλ, ο οποίος ήταν εξόριστος στη Βαβυλώνα επί 70 και πλέον χρόνια;

ΕΝΑΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΜΕ ΕΛΛΙΠΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Τα ιστορικά στοιχεία γύρω από τον Δαρείο τον Μήδο είναι ελλιπή. Οι Μήδοι δεν άφησαν ουσιαστικά κανένα γραπτό αρχείο. Επιπλέον, οι εκατοντάδες χιλιάδες πινακίδες σφηνοειδούς γραφής που ανακαλύφτηκαν στη Μέση Ανατολή δίνουν μια ατελή εικόνα της ιστορίας με πολλά κενά. Τα άλλα αρχαία κοσμικά συγγράμματα που έχουν διασωθεί είναι λίγα στον αριθμό και απέχουν χρονικά περίπου έναν αιώνα ή περισσότερο από τα σχετικά με τον Δαρείο γεγονότα.

Όπως και αν έχουν τα πράγματα, τα αποδεικτικά στοιχεία υποστηρίζουν ότι ο Πέρσης κυβερνήτης Κύρος Β΄, αφού κατέλαβε τα Εκβάτανα, την πρωτεύουσα της Μηδίας, κατάφερε να εξασφαλίσει την πιστότητα των Μήδων. Έκτοτε, οι Μήδοι και οι Πέρσες πολεμούσαν ενωμένα υπό τη δική του ηγεσία. Όσον αφορά τη σχέση τους, ο συγγραφέας Ρόμπερτ Κόλινς παρατηρεί τα εξής στο βιβλίο του Οι Μήδοι και οι Πέρσες (The Medes and Persians): «Σε καιρό ειρήνης οι Μήδοι βρίσκονταν σε ίση θέση με τους Πέρσες. Συχνά καταλάμβαναν υψηλά κυβερνητικά αξιώματα και ηγετικές θέσεις στον περσικό στρατό. Οι ξένοι αναφέρονταν στους Μήδους και στους Πέρσες χωρίς να κάνουν διάκριση μεταξύ κατακτημένου και κατακτητή». Έτσι, η Μηδία συγχωνεύτηκε με την Περσία, σχηματίζοντας τη Μηδοπερσική Αυτοκρατορία.—Δανιήλ 5:28· 8:3, 4, 20.

Είναι βέβαιο ότι οι Μήδοι έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην άλωση της Βαβυλώνας. Οι Γραφές παρουσιάζουν “τον Δαρείο, το γιο του Ασσουήρη από το σπέρμα των Μήδων” ως τον πρώτο βασιλιά της Μηδοπερσικής Αυτοκρατορίας που κυβέρνησε τη Βαβυλώνα. (Δανιήλ 9:1) Μέσα στα πλαίσια της βασιλικής του εξουσίας είχε τη δικαιοδοσία να θεσπίζει νομοθετήματα «σύμφωνα με το νόμο των Μήδων και των Περσών, ο οποίος δεν αναιρείται». (Δανιήλ 6:8) Αυτά που λέει η Αγία Γραφή για τον Δαρείο μάς δίνουν επίσης μια ιδέα για την προσωπικότητά του καθώς και μια ικανοποιητική εξήγηση του γιατί οι κοσμικές πηγές δεν περιέχουν πληροφορίες σχετικά με αυτόν.

ΔΕΙΧΝΕΙ ΕΥΝΟΙΑ ΣΤΟΝ ΔΑΝΙΗΛ

Λίγο καιρό αφότου ανέλαβε την εξουσία στη Βαβυλώνα, ο Δαρείος εγκατέστησε «εκατόν είκοσι σατράπες, οι οποίοι θα ήταν υπεύθυνοι για ολόκληρο το βασίλειο», λέει η Αγία Γραφή, «και πάνω από αυτούς τρεις ανώτερους αξιωματούχους, ένας από τους οποίους ήταν ο Δανιήλ». (Δανιήλ 6:1, 2) Ωστόσο, οι άλλοι αξιωματούχοι δυσαρεστήθηκαν πολύ με την υψηλή θέση που κατέλαβε ο Δανιήλ. Αναμφίβολα, η ακεραιότητά του θα περιόριζε τη διαφθορά, πράγμα που πιθανώς προκάλεσε δυσανασχέτηση. Ο φθόνος πρέπει να επηρέασε, επίσης, τους ανώτερους αξιωματούχους, εφόσον ο βασιλιάς έδειχνε εύνοια στον Δανιήλ και σκεφτόταν να τον κάνει πρωθυπουργό.

Ελπίζοντας να βάλουν τέλος σε αυτή την κατάσταση, οι δύο αξιωματούχοι και οι σατράπες επινόησαν μια νομική παγίδα. Παρουσιάστηκαν ενώπιον του βασιλιά και του ζήτησαν να υπογράψει ένα διάταγμα το οποίο θα απαγόρευε να κάνει κάποιος «αίτημα προς οποιονδήποτε θεό ή άνθρωπο» εκτός από τον Δαρείο επί 30 ημέρες. Πρότειναν να ριχτεί στο λάκκο των λιονταριών όποιος θα το παραβίαζε. Έκαναν τον Δαρείο να πιστέψει ότι ένα τέτοιο διάταγμα θα είχε την αποδοχή όλων των ανώτερων κυβερνητικών αξιωματούχων, και η πρότασή τους φαινόταν να είναι έκφραση της πιστότητάς τους στο βασιλιά.—Δανιήλ 6:1-3, 6-8.

Ο Δαρείος υπέγραψε το διάταγμα και πολύ γρήγορα ήρθε αντιμέτωπος με τις συνέπειές του. Ο Δανιήλ ήταν ο πρώτος που παραβίασε το διάταγμα, εφόσον συνέχισε να προσεύχεται στον Ιεχωβά Θεό. (Παράβαλε Πράξεις 5:29.) Ο πιστός Δανιήλ ρίχτηκε στο λάκκο των λιονταριών παρά τις ειλικρινείς προσπάθειες που κατέβαλε ο βασιλιάς για να βρει έναν τρόπο να παρακάμψει το αμετάβλητο νομοθέτημα. Ο Δαρείος εξέφρασε την πεποίθηση ότι ο Θεός του Δανιήλ είχε τη δύναμη να διατηρήσει τον προφήτη ζωντανό.—Δανιήλ 6:9-17.

Ύστερα από μια νύχτα αγρύπνιας και νηστείας, ο Δαρείος έτρεξε βιαστικά στο λάκκο των λιονταριών. Πόσο χάρηκε όταν βρήκε τον Δανιήλ σώο και αβλαβή! Ως αντίποινα, ο βασιλιάς πρόσταξε να ρίξουν αμέσως στο λάκκο των λιονταριών τούς κατηγόρους του Δανιήλ και τις οικογένειές τους. Επίσης, εξέδωσε μια διαταγή σύμφωνα με την οποία “σε κάθε μέρος όπου εξουσίαζε η βασιλεία του οι άνθρωποι έπρεπε να τρέμουν και να φοβούνται ενώπιον του Θεού του Δανιήλ”.—Δανιήλ 6:18-27.

Είναι σαφές ότι ο Δαρείος σεβόταν τον Θεό και τη θρησκεία του Δανιήλ και έσπευσε να διορθώσει την αδικία. Εντούτοις, η τιμωρία των κατηγόρων του Δανιήλ πρέπει να προκάλεσε την εχθρότητα των υπόλοιπων αξιωματούχων. Επιπλέον, η διακήρυξη του Δαρείου, με την οποία διέταζε όλους στο βασίλειο να «φοβούνται ενώπιον του Θεού του Δανιήλ», πρέπει να προξένησε μεγάλη δυσφορία στον ισχυρό βαβυλωνιακό κλήρο. Εφόσον οι γραμματείς επηρεάζονταν οπωσδήποτε από αυτούς τους παράγοντες, δεν θα ήταν παράξενο να άλλαξαν τα κοσμικά αρχεία ώστε να εξαφανίσουν τις πληροφορίες σχετικά με τον Δαρείο. Παρ’ όλα αυτά, η σύντομη αφήγηση που υπάρχει στο βιβλίο του Δανιήλ παρουσιάζει τον Δαρείο ως έναν κυβερνήτη που είχε το αίσθημα της αμεροληψίας και της δικαιοσύνης.